13-go w Piątek - ebook

PODZIĘKOWANIA

Chciałabym podziękować znajomym za wsparcie, jakie od nich otrzymałam. Przyjaciołom dziękuję za to, że byli ze mną. Rodzinie – za to, że nie pozwoliła mi się poddać, czuwała nade mną i nadal jest dla mnie oparciem. Dziękuję pani Danusi, która koi zawsze moją duszę dobrą rozmową. Pani Janeczce i panu Zdzisławowi – za wsparcie, gdy tracę nadzieję. Równie ogromne podziękowania składam Izuni, Basi, Tomaszowi, Grzegorzowi, Piotrowi, Radosławowi, Robertowi, panu Karolowi oraz Emilii, jak i mojej Mamie za to, że pomagali mi w przygotowaniu tej książki. Nie poradziłabym sobie bez nich. Chciałabym podziękować również Bohunowi, że po dwóch latach odezwał się w końcu i wyjaśnił mi swoje zachowanie. Dziękuję mu za wsparcie i obecność.

Trzeba doceniać ludzi, bo zasługują na to. Dobroć ludzka jest skłonnością do czynienia dobra dla drugiego człowieka. Ja otrzymałam dobro od tych ludzi, zatem zasługują oni na to, aby znaleźć się w mojej książce na samym jej początku.

Dziękuję Wam, kochani, z całego serca

Ana

OD REDAKTORA

Niniejsza książka trafiła do mnie przypadkiem i początkowo wydawało mi się, że moja rola ograniczy się do sprawdzenia błędów i ewentualnie wygładzenia kilku niezgrabnych zdań. Wiedziałem od Autorki, że tekst był poprawiany przez kilka osób (których nie miałem okazji poznać), ale żadna z nich nie wprowadzała zmian w całym tekście. Po pierwszej lekturze całego tekstu zdałem sobie sprawę z faktu, iż trzymam w dłoni coś w rodzaju zbioru notatek z zaburzoną chronologią, co samo w sobie nie jest żadnym problemem, ale już w połączeniu z powtórkami wątków może wzbudzić w Czytelniku wrażenie chaosu w najgorszym przypadku, zaś w najlepszym – odczucie typu ja chyba to już czytałem. Aby je zminimalizować, zadecydowałem o usunięciu duplikatów, chyba że faktycznie takie powtórki miały miejsce, jak np. silny kaszel Zuzi, którą Czytelnik wkrótce pozna.

Starałem się, aby książka była napisana poprawną polszczyzną, ale nie za wszelką cenę, dlatego też Czytelnik trafi tu i ówdzie na kolokwializmy – proszę wówczas pamiętać, że jest to celowy zabieg redakcyjny. Oprócz tego, dialogi są ważnym elementem niniejszej książki i w pewnych przypadkach nie są poprawne stylistycznie lub zawierają zwroty charakterystyczne dla środowiska pracy Autorki czy też takie, które są używane na gruncie prywatnym. Aby umożliwić Czytelnikowi dokładniejszy odbiór postaci pojawiających się w tekście, postanowiłem wprowadzić w dialogach jedynie kosmetyczne zmiany.

W tym miejscu chciałbym podziękować Żonie za to, że zgodziła się być recenzentką recenzenta. Wspólne śledzenie i korygowanie tekstu po zmianach, które uprzednio wprowadziłem, pokazało, że usuwanie błędów to przysłowiowy ciężki kawałek chleba, ale i świetna zabawa. No, nie zawsze…

Mam nadzieję, że byłem pomocny, a mój wysiłek był owocny. I proszę, jest rym!

A teraz już zapraszam do lektury.RODZINA

13-tego w piątek – dla większości ludzi to pechowy dzień lub dzień niemiłych niespodzianek. To są dwadzieścia cztery godziny, w trakcie których wszystko może się wydarzyć i na które można zrzucić wszelkie niepowodzenia.

13-tego w piątek jest dla mnie dniem szczęśliwym, ponieważ tego dnia powróciłam do życia. Ze wsparciem bliskich, przyjaciół i rodziny było mi o wiele łatwiej. Los wiedział, że mam silne barki i przejdę każdą próbę. Będę o tym uparcie opowiadać, mierzyć się z niezrozumieniem, analizować trudne do wyjaśnienia sytuacje. Staram się udowodnić, że mówię prawdę. Gdy nie jestem czegoś pewna, nie poruszam tematu.

W chwili, gdy piszę te słowa, wypada moja osobista rocznica. Właśnie minęło trzynaście lat od wypadku, 13-go we wtorek otworzyłam oczy, a w piątek odzyskałam świadomość. Zatem 13-go w piątek wybudziłam się ze śpiączki i 13-tego właśnie w piątek zaczynam opisywać moją historię. Chcę podzielić się ze światem tym, co przeżyłam. Przekazać, co jest ważne dla mnie, niewyjaśnione dla bliskich i znajomych. Pragnę, aby jak najwięcej osób uwierzyło, że jest coś więcej poza „tu i teraz”. Ciało jest tylko nośnikiem duszy człowieka, a dusza – siłą napędową. Nasze istnienie nie kończy się wraz ze śmiercią. A ja dostałam drugą szansę.

Dlaczego akurat ja? Dużo o tym myślałam. Przypuszczam, że On wybrał właśnie mnie, ponieważ zawsze chciałam być blisko Niego. Czasem rozmawiałam z nim i to nie są regułki wyuczone na lekcjach religii, tylko szczerość. On nie odpowiadał, ale wiedziałam, że słucha i pomaga. Trzeba obnażyć serce, bo On wie wszystko. Kiedyś rozliczy mnie z całego życia. Jeżeli okaże się ono wypełnione złem i byle jakie, poniosę konsekwencje, a za uczynione dobro spotka mnie nagroda. Podświadomie zadaję sobie pytanie i zaraz intuicyjnie otrzymuję odpowiedź. Jest mi wtedy łatwiej i szukam innego rozwiązania. Teraz bardziej w to wierzę. Gdy byłam nastolatką, nie rozumiałam tego wszystkiego na tyle, by uwierzyć, że istnieje życie po życiu.

W wielodzietnych rodzinach zwykle brakuje pieniędzy, nie na wszystko wystarcza. Moi rodzice starali się zapewnić nam dobre życie. Nie było to łatwe, bo mam sześciu braci i siostrę. Każde z nich jest inne. Jedno ma swoje zasady, innym zaś trzeba pokierować, ale wspieramy się i pomagamy sobie wzajemnie do dziś.

Oto my:

Chojrak – najstarszy z mojego rodzeństwa. Zawsze lubił wyglądać jak Clint Eastwood. Przez jakiś czas miał długie włosy i nosił szerokie spodnie. Kocha muzykę. Był DJ-em na dyskotekach w naszej wiosce.

Miernik – to ksywa nadana przez ciocię. Śmialiśmy się długo z tego i tak już zostało.

Orzeł – stanowczy, pracowity, ale cichy. Zawsze robił wszystko sam i nie chciał, by ktoś mu pomagał.

Ana – czyli ja. Bliscy mówili do mnie czasem Justyna. W mojej wiosce była koleżanka o tym imieniu, bardzo otwarta, spontaniczna i odważna. Może dlatego?

Hiena - zawsze zjawiał się pierwszy i brał najwięcej. Śmieszny, zwariowany. Wszyscy go lubili.

Zybi – był zaprzyjaźniony ze wszystkimi zwierzętami w okolicy.

Wiewióra – moja jedyna siostra. Tata nadał jej tę ksywę, bo miała długie włosy związywane w kitę.

Donatan – ciocia go tak nazwała. Chudziutki, malutki, ostatni z rodzeństwa. Najbardziej kochany i pracowity.

Prawie przez cały czas używaliśmy pseudonimów, rzadko mówiliśmy do siebie po imieniu, chyba że sytuacja zmuszała nas do tego.

Mój tata jest silnym i wspaniałym człowiekiem Los go nie oszczędzał, tata pracował ciężko na naszą rodzinę ze świadomością, że ciągle będzie czegoś brakowało. Tata pracował wiele lat w kółku rolniczym mając jednocześnie swoje pola i dzięki tej pracy mógł uprawiać swoją ziemię. Liczyliśmy się z jego zdaniem. Gdy wracał zmęczony z pracy, miał już obiad na stole. Lubił, gdy przynosiłam mu kapcie i uśmiechał się, gdy wsuwałam mu je na stopy. Kocham go. Tata uwielbia konie. Obecnie pracuje w stadninie i opiekuje się dwudziestoma sześcioma końmi. Zna każdego z osobna. Gdy przyglądałam się jego pracy, zauważyłam, że gdy zawołał jednego konia ze stojącego stada na łące, to właśnie to zwierzę wyłaniało się ze stada, by do niego podejść. Słuchały go tak, jak my, jego dzieci. To ciężka fizyczna praca, ale kontakt ze zwierzętami dodawał mu sił.

Moja mama to najukochańsza kobieta chodząca po Ziemi. Mamusia. Nie znam silniejszej osoby. Urodziła i wychowała ośmioro dzieci. Mieliśmy kiedyś świnie, kaczki, kury, króliki, więc musiała sobie z nimi radzić z naszą pomocą. Ale nie ma się co oszukiwać, dzieci za bardzo nie pomogą. Pamiętam wiele codziennych rodzinnych chwil. Zawsze po kąpieli była kolacja: kopiaste sterty chleba na dwóch talerzach, do tego dwa dzbanki gorącej herbaty. Po kolacji mama prowadziła nas do pokoju, w którym stało łóżko piętrowe, a przy nim jeszcze wersalka. Najstarszy brat – Chojrak – miał swój pokój, a Donatan – łóżeczko przy łóżku mamy. Gdy wszyscy już leżeliśmy w swoich łóżkach, mama śpiewała nam pieśni kościelne, a my jej wtórowaliśmy. Po czterech pieśniach już wszyscy spali. Byłam starszą córką, więc pomagałam mamie sprzątać dom i opiekowałam się młodszym rodzeństwem. Niewielka to pomoc, a jak cieszy! Robiłam to z przyjemnością.

Dzieciństwo pamiętam bardzo dobrze. Którejś zimy, przed Świętami Bożego Narodzenia mama leżała w szpitalu, gdy rodziła Donatana przez cesarskie cięcie. Wystąpiły powikłania, wdało się zakażenie krwi i pojawiły się problemy z nerkami. Baliśmy się wtedy, że stracimy mamę. W tamtym czasie opiekowała się nami babcia Jasia. Ja zajmowałam się domem, a starsi bracia – piecem centralnym i gospodarką. Dzięki Bogu, po długim leczeniu i pomocy profesora z Poznania mama wróciła do zdrowia. Zawsze była moim aniołem, brałam z niej przykład i do dziś tak zostało. Gdy los rzucał jej kłody pod nogi, ściągała buty i przechodziła po nich bosymi stopami. Tak podążała do celu. Robiła to dla nas. Największy szacunek mam właśnie do mamy. Kocham ją najbardziej na świecie.

W tym samym czasie tata pracował jako kierowca w Gorzowie. Mama miała pracę w prywatnej firmie w naszej wsi. Skończyłam szkołę podstawową, a następnie wybrałam szkołę zawodową. Kształciłam się na sprzedawcę. Taki zawód chciałam mieć, by wesprzeć rodziców i aby pracować w przyszłości w miejscowym sklepie. Zostało mi w pamięci, jak mama główkowała, co przyrządzić na obiad. Potrafiła ugotować dla nas wszystko, zrobić coś z niczego. Sklepy w niedzielę były zamknięte, wiec trzeba było zaopatrzyć się na dwa dni. Kupowaliśmy 10 bochenków chleba, 2 duże kostki masła, 4 butelki mleka i coś do kanapek. Podziwiam tę kobietę za to, że umiała wszystko zaplanować. Zawsze była pomysłowa, nie okazywała przed nami, że jest załamana, ciągle parła do przodu. Cudowna kobieta, wspaniała matka. Kocham ją bardzo mocno. Ona jest moim mentorem, poradzi sobie ze wszystkim. Mimo wielu operacji, złego stanu zdrowia i matczynych obowiązków jest zawsze uśmiechnięta i gotowa wesprzeć innych.

Mój rodzinny dom to budynek stojący na rogu dwóch ulic. Tam też stoją latarnie, które oświetlają dom. Teren domu zaczyna się od dużego ogrodu. Wcześniej były tam warzywa, owoce, a teraz – drzewka owocowe i kwiaty. Moi rodzice uwielbiają spędzać czas w ogrodzie, zachwycać się każdą roślinką. Posadzili je własnymi rękami, a teraz patrzą w zachwycie, jak rosną. W moich oczach są prawdziwymi gospodarzami. Budynek mieszkalny stoi w głębi ogrodu. Znajdują się w nim trzy pokoje, łazienka z toaletą, mała kuchnia i korytarz z wyjściem na podwórko. Na piętrze, w części z osobnym wejściem, mieszkała moja babcia Janina, mama taty. Podwórze oddzielone jest jeszcze terenem gospodarczym. Jest tam skład drzewa na zimę, garaż i obora, w której dawniej trzymało się zwierzęta.

Babcia Jasia miała już swoje lata. Miała słaby słuch, choć czasem wydaje mi się, że ona słyszała to, co chciała usłyszeć. Z babcią zawsze mieliśmy bardzo dobry kontakt, to kochana kobieta. Przez jej problemy ze słuchem, chcąc nie chcąc, co niedzielę byliśmy zmuszeni do słuchania katolickiej radiostacji. Babcia słuchała radia na cały regulator; msza święta płynęła w eter, a mieszkańcy wioski mijający nasz dom z uśmiechem spoglądali w jej okno. Zanim starość odebrała jej resztki sił, sprzątała kościół w naszej wsi i dzwoniła na mszę. Czasem pomagaliśmy jej, gdy gorzej się czuła. Lubiliśmy z chłopakami chodzić do kościoła, by dzwonić na mszę, gdy babcia nam pozwoliła. Mogliśmy wtedy kołysać się na sznurach wielkich dzwonów.

Najpierw sama należałam do chórku kościelnego. Śpiewałam z koleżankami pieśni religijne, psalmy lub czytałam Pismo Święte w kościele. Potem prowadziłam scholę dla dziewcząt.

Gdy miałam piętnaście lat, skończyłam Szkołę Podstawową; chciałam jak najszybciej zdobyć zawód i zacząć pracować, by pomóc rodzicom. Dostałam się do Szkoły Zawodowej, żeby kształcić się na sprzedawcę i musiałam sama znaleźć praktyki. Duże miasto, mnóstwo sklepów, nie wiedziałam od którego zacząć. Postanowiłam pojechać do cioci, jednej z sióstr taty, i poszukać na jej osiedlu. Przy bloku cioci był duży dom handlowy. Pomyślałam, że zacznę od tego miejsca. Poszłam i pytałam się na każdym stoisku odzieżowym, kto by mnie przyjął na praktyki u siebie. Tylko jedna pani miała uprawnienia do tego, by nauczać młodych pracowników. Tak poznałam Panią Alę, która przyjęła mnie jako uczennicę na swoim stoisku z odzieżą. Wspaniała kobieta. Już na początku zauważyła, że żadnej pracy się nie boję. Powtarzała mi, że muszę się wszystkiego nauczyć, by być obeznaną w każdej dziedzinie. Jej syn Marcin miał sklep z upominkami i bateriami do zegarków na tym samym obiekcie. Z Krisem, który tam pracował, wymienialiśmy baterie w zegarkach na czas i on zawsze wygrywał. Pani Ala miała też rożen na mieście. Pamiętam, jak byłam tam kilka razy, by zobaczyć jak się przygotowuje jedzenie na takim stoisku. Pokazano mi, jak się czyści kurczaki. Czasem były przywożone prosto z chłodni, więc trzeba było i takie patroszyć. Pamiętam, jak ręce sztywniały mi z zimna. Potem ogrzewałam je przy grillu.

Na Dzień Kobiet sprzedawałam razem z koleżanką Julitą – też praktykantką – kwiaty na ulicy, a latem sprzedawałyśmy w upale okulary słoneczne lub znicze na Wszystkich Świętych. Nie narzekałam, bo jestem pracowita. Najmilej wspominam, jak z panią Alą jeździłyśmy na Międzynarodowe Targi Pogranicza. Podziwiam tę kobietę, gdyż nauczyła mnie bardzo wiele. Poznałam w owym czasie fajnych ludzi: panią Basię, panią Tereskę, pana Andrzeja i Przemka, a także innych bardzo miłych sprzedawców, lecz w tej chwili nie pamiętam wszystkich imion.

Tak minęły dwa lata. Był to dla mnie ważny okres. Dojeżdżałam do szkoły, uczyłam się samodzielności, a nie było to łatwe.

Gdy byłam już w drugiej klasie, miałam praktyki trzy razy w tygodniu. Pod koniec listopada pani Ala powiedziała, że likwiduje swoją działalność i wyjeżdża do swojej córki do Anglii. Obiecała, że nie zostawi mnie na lodzie i załatwi mi praktyki u znajomych. Dotrzymała słowa i załatwiła kontynuację praktyk u pana Władysława i pani Zosi. Był to sklep z pasmanterią w centrum miasta. Cieszyłam się, bo miałam bliżej do autobusu. Pani Ala poprosiła mnie, bym ostatni raz towarzyszyła jej na Targach Pogranicza w Gorzowie Wlkp. Cieszę się, że pojechałam z nią na te targi, bo to było miłe zakończenie naszej współpracy.

Od stycznia 2001 rozpoczęłam praktyki u państwa T. To mili ludzie z dwójką dzieci. Miałam przyjemność spędzić z nimi kilkanaście tygodni, więc mieliśmy dużo czasu, by się lepiej poznać. Niestety 2. marca 2001 miałam wypadek i już nie wróciłam do nich. Wiem, że odwiedzali mnie w szpitalu, gdy byłam w śpiączce i wspierali duchowo moich rodziców.

Przed wypadkiem, w listopadzie poznałam chłopaka, który był o rok ode mnie starszy. Pamiętam, że poznaliśmy się w autobusie, gdy jechałam na praktyki. Autobus zatrzymał się na przystanku, na którym wsiadłam, i wtedy go zobaczyłam. Siedział na środku, a ponieważ siedzenie przed nim było wolne, zajęłam je. Idąc do wybranego przeze mnie miejsca, spoglądałam na niego. Miał piękne oczy. Obserwował mnie, a gdy nasze spojrzenia się spotkały, delikatnie się uśmiechnął. Usiadłam przed nim, więc już nie mogłam mu się przyglądać. Autobus zatrzymał się na następnym przystanku, gdzie wsiadła moja przyjaciółka Wioleta i od razu się przysiadła. Żartowałyśmy całą drogę. Od czasu do czasu czułam na sobie spojrzenie chłopaka. Autobus dojechał do miasta, większość osób wysiadła, w tym moja koleżanka i siedzący za mną chłopak. Wymieniliśmy spojrzenia przez szybę, a on posłał mi rozbrajający uśmiech. Miał piękne białe zęby. To mnie właśnie urzekło. Następne nasze spotkanie – na dyskotece – również było przypadkowe. Podszedł do mnie i spytał, czy go pamiętam i szeroko się do mnie uśmiechnął, a gdy zobaczyłam te piękne, białe zęby, od razu wiedziałam, że to znajomy z autobusu. Na imię miał Paweł. Miał jasne włosy. Przez cały czas na dyskotece bawiliśmy się razem. Był zauroczony tym, jak się poruszałam na parkiecie. Pamiętam, że ktoś z moich znajomych powiedział:

– Ana, jedziemy.

A Paweł nalegał, abym została. Pytał mnie, czy przyjadę tu jeszcze.

– Jak Bóg da, to będę – odpowiedziałam na wpół żartem.

Nie pamiętam, po jakim czasie znowu się tam pojawiłam. Paweł był wtedy na dyskotece i powiedział do mnie:

– Przychodziłem tu z myślą, że znów cię spotkam.

Bawiliśmy się razem. Poznałam jego siostry, brata, kuzynów, kuzynki. Pół dyskoteki to była jego rodzina. Potem przyjeżdżał do mojej wioski specjalnie do mnie. Zaproponował mi, bym spędziła z nim Sylwestra. Spędziliśmy go sami we dwoje u jego wujka w hotelu. Było bardzo romantycznie. Od tamtego wieczoru byliśmy już parą, wspólnie wkroczyliśmy w Nowy Rok 2001. Paweł ma wspaniałych rodziców i prawie tak liczne rodzeństwo, jak moje. Zawsze uwielbiałam do nich jeździć. Gdy moi rodzice poznali Pawła, nabrali do niego zaufania i pozwalali mi czasem nocować u niego, ale mówili jednocześnie – pamiętaj: najpierw szkoła.

Zapamiętałam ten ważny dla mnie okres. Pracowałam i byłam już dorosła. Poznałam mnóstwo fajnych ludzi i świetnie się razem bawiliśmy, a świat był kolorowy.

Na początku marca miałam mieć wolną sobotę. Cieszyłam się z wolnego weekendu i planowałam zrobić porządki w domu. Miałam też nadzieję, że rodzice pozwolą mi pojechać do Pawła na całe dwa dni.

WYPADEK

Był piątek. Sklep, w którym miałam praktyki, otwierano o dziesiątej, więc musiałam się dostać do miasta przed otwarciem. Autobus miałam o siódmej pięć rano. Następny był o jedenastej dwadzieścia, więc w mieście byłabym o dwunastej, czyli za późno. Nie chciałam podpaść swojemu pracodawcy, więc musiałam jechać tym pierwszym i kręcić się po mieście bez żadnego celu, do czasu, aż ktoś otworzy sklep. Wstałam jak zwykle wcześnie. W trakcie porannej toalety dostałam okres i jak na złość nie mogłam znaleźć tamponów, bez których czuję się niekomfortowo, ale po gruntownym przetrząśnięciu łazienki w końcu znalazłam. Zawsze wstawałam wcześniej, żeby nie robić niczego na ostatnią chwilę. Bardzo dbałam o siebie i lubiłam dobrze wyglądać, tym bardziej, że byłam sprzedawcą i musiałam ładnie wyglądać za ladą.

Mama moja miała tego dnia drugą zmianę. Wychodząc z domu zawołałam do niej:

– Co będziesz mama dziś robić na obiad?

a ona odpowiedziała, że pierogi. Ucieszyłam się, bo je uwielbiam, więc krzyknęłam już w drzwiach:

– Mamuś, proszę Cię, schowaj mi kilka, bo mi zjedzą! Dzięki, pa!

Na dworze był mróz, a na jezdni leżał ubity śnieg. Martwiłam się, że mi buty przemokną, a jeżeli się przeziębię, to nici z wyjazdu do Pawła. Do przystanku dotarłam dziesięć minut przed czasem. Wolę już marznąć niż się spóźnić, tym bardziej, że przez naszą wioskę przejeżdżały tylko cztery autobusy przez cały dzień, więc spóźnialscy mieli pecha. Czekałam na koleżanki, które również dojeżdżały do miasta, i tak przez czterdzieści pięć minut jazdy autobusem zawsze rozmawiałyśmy ze sobą. Zatem stałam i trzęsłam się z zimna pomimo ciepłego płaszcza, a buty miałam wprawdzie modne, ale nogi strasznie mi w nich marzły. Gdy tak sterczałam coraz bardziej przemarznięta, podjechał mój kolega Oskar. Jechał Fiatem 126p. Otworzył drzwi i zaproponował:

– Wsiadaj, też jadę do Gorzowa, będę miał towarzystwo.

Zimno mi było, autobus się spóźniał, więc skorzystałam z zaproszenia. Usiadłam na miejscu pasażera, próbowałam zapiąć pas bezpieczeństwa, ale coś się zacięło. Oskar i ja próbowaliśmy je naprawić, ale po kilku próbach powiedział mi, żebym je zostawiła i że spróbuje ponownie po powrocie do domu.

Dodał:

– Na chwilę tylko staniemy jeszcze, pogadam z Valdim tylko, gdy nadjedzie. Muszę umówić się z nim na ryby. Chyba jeszcze nie jechał?

– Pewnie, nie ma problemu – odpowiedziałam z uśmiechem.

Ucieszyłam się, bo lubiłam Valdiego, a już dawno się nie widzieliśmy. Darzyłam tego chłopaka większą sympatią, niż innych moich kolegów. Miał cudowny uśmiech i był starszy ode mnie o trzy lata. Nigdy nie chciałam się wiązać z chłopakiem z mojej miejscowości, więc nie groziło nam zostanie parą, mimo to zawsze była chemia między nami. Bardzo lubiłam droczyć się i flirtować z nim. Zawsze sobie dogryzaliśmy, ale tylko dla żartu. Valdi jako jedyny z okolicy miał naprawdę wypasiony samochód.

Po chwili wspólnej jazdy Valdi wyprzedził nas, a Oskar zaczął na niego trąbić. Valdi zwolnił, my dogoniliśmy go, a on przyspieszył i zaczął nam uciekać, po czym ponownie zwolnił, my znowu go dogoniliśmy i znowu nam uciekł. Tak się z nami bawił przez jakieś trzy kilometry. Rozpędziliśmy się do osiemdziesiątki. Śmiałam się, bo wiedziałam, że Valdi widzi mnie, jak siedzę obok kierowcy, i zapewne się popisuje. Jechaliśmy, przed nami prosty odcinek drogi, niedaleko do wzniesienia, widoczność była dobra. Nic nie jechało przed jego samochodem, my byliśmy tuż za nim, a za nami było pusto. Na jezdni były tylko nasze dwa pojazdy. Przed nami wzniesienie na delikatnym łuku, a po lewej stronie stał cmentarz. Chcieliśmy pokazać Valdiemu, by zjechał na parking: chwilka rozmowy, oni umówią się na ryby, a ja podroczę się troszkę z kumplem. Około sto pięćdziesiąt metrów przed wzniesieniem jego samochód zwolnił, niemal się zatrzymując. Oskar upewnił się, że na przeciwnym pasie nikt nie nadjeżdża, i rozpoczął manewr wyprzedzania pojazdu Valdiego. Nie wykonałby tego manewru wiedząc, że coś jedzie z naprzeciwka. Mam do niego żal o coś innego, bo kierowcą jest dobrym. Miał być tylko krótki kontakt wzrokowy, znak ręką, by Valdi zajechał na parking za cmentarzem. Tylko tyle i aż tyle.

Ułamki sekund.

Oboje – Oskar i ja – patrzymy na samochód Valdiego, na okno od strony kierowcy. Widzę już zarys kierownicy, wychylam się bardziej, by zobaczyć twarz kierowcy, ale mam dziwne wrażenie, że za kierownicą nikogo nie ma. Jeszcze tylko kilka centymetrów. Zamiast tego przerażający pisk opon i głośny dźwięk klaksonu.

Boże! Skąd się tam wziął samochód?

Czas zwalnia, zamiera…

Niczym klatka po klatce – widzę, jak samochód z naprzeciwka zderza się z naszym, zaczyna wbijać się w nasz samochód, przednia maska zgniata się niczym papier. Miejsce, gdzie trzymałam nogi, zaczyna wciskać się do środka. Ogromna siła uderzenia wbija mnie w fotel. Lewa noga odskakuje na drążek skrzyni biegów, kość piszczelowa przebija skórę, a następnie spodnie. Odbijam się od fotela i wpadam na deskę rozdzielczą, uderzam w tapicerkę dwa razy prawą stroną twarzy w momencie, gdy patrzę na to, co się dzieje z moją lewą nogą. Czuję, że coś ścieka mi po twarzy i zalewa oko. Coś niedobrego dzieje się z moją szczęką, bo nie mogę nią ruszyć. Nie czuję bólu. Nic nie czuję! Samochód odbija się do tyłu jak piłka. Spoglądam na Oskara, który rękoma kurczowo ściska kierownicę, pięści ma zaciśnięte, a głowę ma pomiędzy rękoma. Po chwili kieruję wzrok na prawą stronę i widzę samochód Valdiego, z którego nikt nie wysiada. Po prostu stoi. Chcę krzyknąć, ale nie mogę. Krzyczę w myślach – Valdi pomóż mi, proszę!

NIEBO

Po chwili czuję ciepło, rozluźnienie, ogarniającą mnie lekkość. Nagle znalazłam się w innym miejscu! Stoję w tłumie nieznanych mi osób, szukam wśród nich znajomych twarzy. W oddali dostrzegam wielką bramę otoczoną murem, który nie ma końca ani początku. Moją uwagę przyciągają masywne wrota zdobione kolumnami, na których siedzą posągi białych skrzydlatych lwów. Lwy mają zamknięte oczy, są bardzo dostojne. Siedzą na tylnych łapach i opierają się na przednich. Skrzydła mają złożone. Dokoła panuje półmrok, jedynie brama jest oświetlona. Jest zbudowana z ciemnoczerwonej cegły. Zastanawiałam się, kiedy zdążyli coś takiego wybudować? Jakim cudem komukolwiek udało się ukryć takie miejsce przed mieszkańcami wsi? Jestem w szoku, kompletnie nie wiem, co się będzie działo. Czemu to ma służyć? Skąd się wzięło tyle ludzi? Nie znam ich.

– Co to w ogóle za akcja? – pomyślałam.

Nagle wrota zaczęły się otwierać. Przez powiększającą się szczelinę wydobywało się światło. Lwy strzegące bramy otworzyły oczy i rozpostarły skrzydła. Wszyscy ludzie łącznie ze mną, zaczęli ustawiać się jeden za drugim. Ja ustawiłam się w rzędzie, choć nie wiedziałam dlaczego, ale czułam, że tak trzeba. Przede mną stanęła kobieta, która po chwili odwróciła się i spojrzała na mnie. Miała ciemną karnację, niebieskie oczy, a zęby tak białe, że aż bił od nich blask. Miała na sobie jasnofioletową garsonkę z haftowanym kołnierzem. Kobieta powiedziała do mnie:

– Ale będziemy mieli fajnie!

– Tak? – odpowiedziałam jej ze zdziwieniem, bo nie wiedziałam o co chodzi. Będzie jakiś festyn? Będą coś rozdawać? Mieszkańcy mojej wsi o niczym nie mówili, nie było też żadnych ogłoszeń. Co tu się dzieje?

Nasza kolumna bardzo wolno poruszała się do przodu. Radość rosła w miarę zbliżania się do jasnego światła, podobnie pragnienie wkroczenia w nie. Światło mieniło się różnymi kolorami i sprawiało, że czułam spokój. Byłam coraz bliżej, aż w pewnej chwili ujrzałam w tym świetle stojącą postać. Był to mężczyzna w wieku około pięćdziesiąt lat. Miał na sobie luźną szarą szatę z obszernym kapturem i bardzo szerokimi rękawami. Lewą rękę trzymał na piersi, a prawą kierował kolejne osoby do światła w głębi bramy. Spojrzał na kobietę przede mną i dał znak, by przeszła dalej, mówiąc do niej:

– Idź!

Kobieta minęła go i zatrzymała się po chwili. Widziałam, jak odwróciła się w moim kierunku i z uśmiechem czekała na mnie. Ja czekałam na komendę, aby przejść dalej. Nagle mężczyzna powiedział do mnie stanowczym tonem:

– Ana, stój! Ty nie przejdziesz!

Spojrzałam na niego z zaskoczeniem. Miał delikatną twarz, spokojne oczy i lekki zarost.

– Dlaczego? – zapytałam zaskoczona.

– Bo mi się to nie opłaca. Jeżeli wezmę jedną duszę, będę musiał wziąć jeszcze jedną – odpowiedział.

– I co teraz? – zaczęłam się głośno zastanawiać, co będzie ze mną.

– Teraz pójdziesz na dół.

– Gdzie? Którędy? Są tu jakieś schody, winda?

Czułam, że blokuję kolejkę, ale nie chciałam wywoływać zamętu. Usłyszałam tylko potężny śmiech, ale taki przyjemny, radosny. Mężczyzna pstryknął palcami i znalazłam się w prawym górnym rogu pod sufitem na sali w szpitalu, na OIOMie. Zobaczyłam siebie z góry.

Nie widziałam swojej twarzy, tylko czubek głowy. Byłam przykryta białym, szpitalnym płótnem, miałam zaplecione dwa warkoczyki i byłam przywiązana do łóżka. Zobaczyłam też Pawła, który stał z mojej prawej strony i trzymał mnie za jedną odwiązaną rękę. I nagle: koniec, nic, ciemność.

SZPITAL

Moi rodzice dowiedzieli się o wypadku od sąsiada z mamy pracy. Przybiegł do nas do domu, gdy mama właśnie kończyła lepić pierogi. Nie mógł wydusić z siebie słowa, gdyż nie wiedział, jak ma to przekazać. W końcu wyrzucił to z siebie:

– Basiu, zdarzył się wypadek i musisz szybko jechać do szpitala, bo to chyba była Ana!

Mama z tatą pożyczyli samochód od wujka i pognali do szpitala. Nikt nic nie wiedział, tylko że przywieźli z wypadku dziewczynę lat osiemnaście, ale nie znają jeszcze jej danych, bo jej rzeczy zabrała policja. Mama zapytała funkcjonariusza, czy dziewczyna, która właśnie walczy o życie to ja, bo nikt nie wie, jak nazywa się ranna z tego wypadku. Policjant spojrzał na nich i powiedział:

– Wiem, jak będzie szybciej. Proszę za mną.

Zaprowadził rodziców do szpitalnej piwnicy, by rozpoznali rzeczy rannej, bo na salę operacyjną nie ma wstępu, a moje rzeczy były już w depozycie. Mama zobaczyła mój rozdarty płaszcz, rozszarpane buty i rozcięte spodnie. Wszystko było we krwi. Wśród moich rzeczy był nawet głośnik samochodowy. Policjant wyjaśnił:

Koniec Wersji Demonstracyjnej

Dziękujemy za skorzystanie z oferty naszego wydawnictwa i życzymy miło spędzonych chwil przy kolejnych naszych publikacjach.

Wydawnictwo Psychoskok