ABC small business'u 2014 - ebook

Wstęp

To już XXVI wy­da­nie „ABC small bu­si­ness’u”. Od pierw­sze­go wy­da­nia w roku 1992 po­rad­nik urósł od 120 do po­nad 500 stron. Śred­nio przy­ra­stał więc o 22% rocz­nie. Moż­na za­ry­zy­ko­wać twier­dze­nie, że przez te lata nasz sys­tem po­dat­ko­wy w ta­kim wła­śnie tem­pie ule­gał skom­pli­ko­wa­niu. I to przy gło­szo­nych jed­no­cze­śnie de­kla­ra­cjach po­li­ty­ków, że tym ra­zem bę­dzie już pro­ściej, czy­tel­niej i przy­jaź­niej dla przed­się­bior­ców.

Do koń­ca roku 2013 wpro­wa­dzo­nych zo­sta­ło po­nad 140 więk­szych i mniej­szych no­we­li­za­cji usta­wy o po­dat­ku do­cho­do­wym od osób fi­zycz­nych z 1991 roku. Jest to wię­cej niż sześć zmian każ­de­go roku.

Swo­istym chi­cho­tem hi­sto­rii przed­się­bior­czo­ści moż­na na­zwać fakt, że:

— naj­bar­dziej li­be­ral­ną, prze­ło­mo­wą usta­wę o dzia­łal­no­ści go­spo­dar­czej wpro­wa­dził ostat­ni pre­mier PRL , wraz ze swo­im mi­ni­strem-przed­się­bior­cą,

— po­da­tek li­nio­wy dla przed­się­bior­ców prze­for­so­wał pre­mier z le­wi­cy i to tej zwią­za­nej z le­wi­co­wym be­to­nem,

— ob­niż­kę po­dat­ku do­cho­do­we­go dla osób fi­zycz­nych i drob­nych przed­się­bior­ców, spłasz­cze­nie ska­li po­dat­ko­wej i dwu­krot­ną pod­wyż­kę pierw­sze­go (i już tyl­ko jed­ne­go) pro­gu po­dat­ko­we­go, oraz ob­niż­kę skład­ki ren­to­wej za­fun­do­wał nam an­ty­li­be­ral­ny pre­mier z pra­wi­cy.

A ci, któ­rzy po­dob­no naj­le­piej są do tego przy­go­to­wa­ni, od cza­su ob­ję­ciu wła­dzy li­czą, li­czą i do­cho­dzą do wnio­sku, że w tym mo­men­cie nie stać nas na zbyt ra­dy­kal­ne zmia­ny sys­te­mu. W tym wła­śnie du­chu obec­na ko­ali­cja na prze­ło­mie lat 2008/2013 nie wpro­wa­dzi­ła żad­nych za­sad­ni­czych re­form, zmie­nia­jąc pra­wo głów­nie w kie­run­ku zwięk­sze­nia fi­ska­li­zmu.

W do­dat­ku kry­zys świa­to­wy świet­nie tłu­ma­czy rząd z bra­ku więk­szych re­form i z pod­no­sze­nia po­dat­ków, czy­li z dzia­łań cał­ko­wi­cie prze­ciw­staw­nych do gło­szo­ne­go wcze­śniej pro­gra­mu wy­bor­cze­go. Ro­zu­miem uwa­run­ko­wa­nia ze­wnętrz­ne, dla­te­go moja opi­nia jest wy­wa­żo­na.

Ale pro­szę pa­mię­tać Pa­nie Pre­mie­rze, że naj­więk­szym z grze­chów wo­bec lu­dzi, któ­rzy na Pana po­sta­wi­li, jest grzech za­nie­cha­nia. Tego wy­bor­cy mogą Panu nie wy­ba­czyć!!!

Zmia­ny ja­kie za­pro­po­no­wa­no nam na rok 2014 naj­le­piej cha­rak­te­ry­zu­ją pierw­sze sło­wa no­we­go art. 29a usta­wy va­tow­skiej

OPO­DAT­KO­WA­NIU POD­LE­GA WSZYST­KO…

Ge­ne­ral­nie zmia­nom wpro­wa­dzo­nym w tym roku to­wa­rzy­szy pod­sta­wo­we prze­sła­nie, że fi­skus opo­dat­ko­wu­je wszyst­ko co się da, naj­szyb­ciej jak się da, opóź­nia­jąc jak się da za­li­cze­nie wy­dat­ków w kosz­ty i ewen­tu­al­ne od­li­cze­nia i zwro­ty po­dat­ku na­li­czo­ne­go VAT. Wszyst­ko wg za­sa­dy ZA­PŁAĆ WCZE­ŚNIEJ – OD­LICZ PÓŹ­NIEJ.

Naj­bar­dziej przy­czy­ni­ło się do tego cał­ko­wi­te ode­rwa­nie ter­mi­nu po­wsta­nia obo­wiąz­ku po­dat­ko­we­go VAT od daty wy­sta­wie­nia fak­tu­ry.

Przy oka­zji wpro­wa­dza­nia zmian po­ja­wi­ło się też parę no­wych pu­ła­pek. Nie­któ­re nie­za­mie­rzo­ne, spo­wo­do­wa­ne pew­nie nie­uwa­gą le­gi­sla­to­rów, ale są i ta­kie wo­ła­ją­ce o po­mstę do nie­ba. Ar­ty­ku­ły 105a – 105c usta­wy va­tow­skiej to wy­jąt­ko­wo per­fid­na pu­łap­ka do­pusz­cza­ją­ca nie­ogra­ni­czo­ną wprost uzna­nio­wość dla fi­sku­sa w orze­ka­niu o od­po­wie­dzial­no­ści po­dat­ni­ka.

Bo co może zro­bić po­dat­nik, je­że­li urzęd­nik stwier­dzi, że nie do­cho­wał on na­le­ży­tej sta­ran­no­ści w „prze­świe­tla­niu” do­staw­cy pod ką­tem jego uczci­wo­ści po­dat­ko­wej. Że ta tań­sza o zło­tów­kę do­sta­wa dla­te­go była tań­sza, bo np. kra­dzio­na lub szmu­glo­wa­na i fi­skus VAT-u od niej nie do­sta­nie. A roz­bie­ga­ne oczy do­staw­cy były wy­star­cza­ją­cym do­wo­dem jego nie­uczci­wo­ści.

Do ko­rzyst­nej zmia­ny do­szło za spra­wą orze­cze­nia NSA w skła­dzie 7 sę­dziów i wy­da­nej za­raz po tym in­ter­pre­ta­cji ogól­nej MF. Na­resz­cie fi­skus zro­zu­miał, że po­czę­stu­nek, a na­wet wy­staw­ny obiad dla kon­tra­hen­tów, to nie żad­na re­pre­zen­ta­cja, tyl­ko dzia­łal­ność ma­ją­ca bez­po­śred­nie prze­ło­że­nie na ob­ro­ty fir­my.

Bar­dzo chwiej­ne są prze­pi­sy sa­mo­cho­do­we. Od 1 stycz­nia 2014 roku wró­ci­ła moż­li­wość re­je­stra­cji aut wg wzo­ru Li­sa­ka, jak i aut „z krat­ką”, jed­nak pod wa­run­kiem, że speł­nią one za­ostrzo­ne wa­run­ki ho­mo­lo­ga­cji. Czy więc ku­po­wać „krat­kę”, czy po­cze­kać do kwiet­nia. Z tą datą po­win­ny wejść w ży­cie zmie­nio­ne prze­pi­sy va­tow­skie, któ­re, za spra­wą zgo­dy Ko­mi­sji Eu­ro­pej­skiej po­zwo­lą od­li­czyć cały VAT od po­jaz­du i pa­li­wa ku­pio­ne­go dla fir­my. Je­śli po­jazd użyt­ko­wa­ny bę­dzie tak­że pry­wat­nie, od­li­cze­nie wy­no­sić bę­dzie po 50%.

Waż­ne są jed­nak szcze­gó­ły, któ­re mogą znacz­nie utrud­nić lub ogra­ni­czyć to pra­wo. Ot, choć­by błysk w oku sa­mo­rzą­dów, któ­re zwie­trzy­ły kasę i chcą opo­dat­ko­wać sa­mo­cho­dy „z krat­ką”, bo to prze­cież cię­ża­rów­ki.

W dal­szym cią­gu na­wet nie drgnę­ło w spra­wie zmia­ny prze­pi­sów ubez­pie­cze­nia cho­ro­bo­we­go, wy­jąt­ko­wo krzyw­dzą­cych i upo­ka­rza­ją­cych dla przed­się­bior­ców. Cho­dzi o od­bie­ra­nie pra­wa do za­sił­ku cho­ro­bo­we­go i to na mie­siąc wstecz, z po­wo­du jed­no­dnio­we­go spóź­nie­nia z za­pła­tą skład­ki cho­ro­bo­wej. Jak­by tego było mało, przed­się­bior­cy tra­cą tak­że pra­wo do po­mniej­sze­nia skład­ki ubez­pie­cze­nia spo­łecz­ne­go za okres cho­ro­by, mimo że mają w ręku zwol­nie­nie le­kar­skie. A po­tem jesz­cze ewen­tu­al­na 90-dnio­wa kwa­ran­tan­na przed po­wro­tem do peł­ne­go ubez­pie­cze­nia cho­ro­bo­we­go.

Pa­nie Pre­mie­rze, ro­zu­miem, że po­szcze­gól­ne prze­pi­sy, np. o do­bro­wol­nym ubez­pie­cze­niu cho­ro­bo­wym przed­się­bior­ców, czy też o swo­istej 90-dnio­wej kwa­ran­tan­nie w spra­wie za­sił­ku cho­ro­bo­we­go są, każ­dy z osob­na, zgod­ne z kon­sty­tu­cją. Ale sku­tek zbie­gu tych zgod­nych z kon­sty­tu­cją prze­pi­sów jest dla przed­się­bior­ców upo­ka­rza­ją­cy, a dla wie­lu, któ­rzy za­cho­ru­ją w nie­od­po­wied­nim mo­men­cie, po pro­stu nisz­czą­cy.

Od lat po­le­ca­łem Two­jej uwa­dze for­mę pro­wa­dze­nia dzia­łal­no­ści, któ­ra żad­ną no­wo­ścią nie była, ale była od­kry­wa­na przez co­raz więk­szą rze­szę przed­się­bior­ców. Cho­dzi o spół­kę ko­man­dy­to­wą, a przede wszyst­kim spół­kę ko­man­dy­to­wo-ak­cyj­ną. Po­le­ca­łem chy­ba zbyt in­ten­syw­nie. No i wy­kra­ka­łem.

Spół­ki ko­man­dy­to­wo-ak­cyj­ne już od 2014 roku ob­ję­te zo­sta­ły po­dat­kiem CIT, co ozna­cza, że spół­ka pła­ci po­da­tek od do­cho­du, a nie­za­leż­nie od tego wspól­nik i ak­cjo­na­riusz pła­cą po­da­tek od dy­wi­den­dy. Tyl­ko nie­któ­re z nich od­ro­czy­ły nie­co po­dwój­ny po­da­tek z uwa­gi na prze­su­nię­cie swo­je­go roku ob­ro­to­we­go w sto­sun­ku do ka­len­da­rzo­we­go.

Cóż, ży­je­my w kra­ju, gdzie znak za­ka­zu za­trzy­my­wa­nia za­wsze stoi w miej­scu, gdzie moż­li­wość za­trzy­ma­nia by­ła­by bar­dzo do­god­na dla lu­dzi, ryb nie wol­no ło­wić w miej­scu, gdzie naj­le­piej bio­rą, a biz­ne­su nie moż­na ro­bić w spo­sób rze­czy­wi­ście opła­cal­ny.

MAR­CUS