Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Aniołowie, cuda i niebiańskie spotkania - ebook

Wydawnictwo:
Tłumacz:
Data wydania:
21 września 2016
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Aniołowie, cuda i niebiańskie spotkania - ebook

Czy wierzysz w to, że czuwa nad tobą anioł? 

Czy wierzysz, że nawet w największych kłopotach nie jesteś sam? 

Czy wierzysz w cuda? 

Zobacz, jak działa Bóg!

Każdy z nas szukał w swoim życiu dowodów na to, że nie jest sam, że rozwiązanie problemów i trudności, z którymi się zmagamy, nie będzie spoczywało wyłącznie na naszej głowie. A ilu z nas rzeczywiście zauważa w swoim życiu obecność aniołów, małe codzienne cuda i spotkania z niebem na ziemi? Nadszedł czas na to, żeby szeroko otworzyć oczy na rzeczywistość pozornie niewidoczną!

Książka Jamesa Stuarta Bella zabiera nas do świata niezwykłych anielskich interwencji, pokazuje mocne dowody na działanie Boga i Jego pomocników w każdej chwili naszego życia. Przede wszystkim jednak daje pewność, że Bóg jest zawsze obecny, troszczy się o nas i o nasze szczęście.

Kategoria: Wiara i religia
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-65349-84-2
Rozmiar pliku: 753 KB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Podziękowania

Pragnę podziękować Kyle’owi Duncanowi za jego wnikliwość i za to, że zechciał się zająć efemerycznym obszarem niezwykłych doświadczeń duchowych, a także Julie Smith i Ellen Chalifoux, które okazały się nieocenione w kwestii redakcji i krytycznej oceny niosącego wyzwanie tematu. Dziękuję też Jeanette Littleton za jej bezcenną pomoc oraz Andy’emu McGuire’owi i Timowi Petersonowi za ich wkład estetyczny. I jeszcze autorom opowieści, którzy zgodzili się podzielić jakże osobistymi przeżyciami spotkań z siłami nadprzyrodzonymi – spotkań, które dowodzą, że Bóg wciąż działa na różne tajemnicze i ekscytujące sposoby.Wstęp

Świat nadprzyrodzony, świat ukazany nam w Piśmie Świętym, jest zwykle postrzegany przez pryzmat naszej wiary, a nie za pomocą zmysłów. Zdarza się jednak, choć nieczęsto, że z tajemniczych, znanych tylko Bogu powodów otrzymujemy na chwilę dostęp do tej rzeczywistości. W takich chwilach Bóg często próbuje nas ostrzec przed niebezpieczeństwem, wzmocnić naszą wiarę albo pokierować naszym zachowaniem.

Jest to świat cudów, który rządzi się własnymi prawami, wykraczającymi poza prawa natury. I nawet gdy uda się nam zajrzeć na drugą stronę, możemy odnieść wrażenie, że widzimy – jak mówi apostoł Paweł – niewyraźnie, jak w zwierciadle (por. 1 Kor 13, 12). Trudność może sprawiać wyjaśnienie innym tego, co widzieliśmy czy czuliśmy w chwilach takich spotkań; możemy się czuć zakłopotani, próbując zinterpretować ich pełne znaczenie. Być może część takich doświadczeń ma pełnić rolę wyjątkowych darów, którymi powinniśmy się cieszyć w samotności, inne zaś są nam dane, byśmy mogli się nimi dzielić i w ten sposób wpierać innych.

Przedstawione tu niezwykłe opowieści zostały zebrane w tym drugim celu. Ich autorzy, dzieląc się bardzo osobistymi doświadczeniami, chcą nam pokazać, że Bóg bardzo się o nas troszczy, że nieustannie działa w świecie i jest blisko nas – wspiera nas w naszych zmaganiach i ukazuje nam konsekwencje wieczne naszych ziemskich wyborów i zachowań, a nawet myśli i postaw.

Prawdą jest, że na co dzień staramy się postępować „według wiary, a nie dzięki widzeniu” (2 Kor 5, 7), lecz niektórzy z nas zostają czasem obdarzeni nadnaturalnym wejrzeniem, odgłosem czy nawet zapachem. Rzeczywistość nadprzyrodzona nieustannie przenika nasz upadły świat, ale ukazuje się nam jedynie w kluczowych momentach: podczas intensywnych zmagań duchowych, w chwili śmierci, kiedy znajdziemy się w śmiertelnym niebezpieczeństwie albo w wielkiej potrzebie, a także gdy Bóg chce nam ukazać swoją chwałę. Nic więc dziwnego, że w zebranych tu historiach pojawiają się aniołowie i demony, doświadczenia śmierci klinicznej, ekscytujące ocalenia, cudowne dary i przejawy Bożej obecności podczas nabożeństw.

Wiemy, że kiedyś nasze ziemskie zmagania się skończą – każdy z nas zmierza ku wieczności, do Pana, który ostatecznie powróci w chwale. Ten świat cieni będzie niczym zanikające wspomnienie, a Pan otrze z naszych oczu wszystkie łzy (por. Ap 21, 4). Ale już teraz żyjemy w zwycięstwie Jego krzyża i zmartwychwstania i wiemy, że Pan przygotował nas na dzieło zbawienia. Dlatego bez względu na to, czy tak jak autorzy opowieści osobiście przeżyliśmy spotkanie z nadprzyrodzonym, możemy zaczerpnąć z doświadczeń tych, którzy otrzymali możliwość zasmakowania takich momentów.

Gdy czasem mamy wrażenie, że Bóg jest daleko od nas, a świat naturalny jest jedynym światem, pokrzepi nas świadomość, że Ten, który ukazał swoją moc, uchylając na chwilę ziemską zasłonę w życiu autorów tych historii, jest tym samym Bogiem, który nieustannie, lecz nieco bardziej dyskretnie działa dla naszego dobra.

James Stuart BellObietnica pożegnania TAMARA L. STAGG

To jest dobre, dziadziu. Tłuczone ziemniaki! – powiedział Derek, ruszając podbródkiem dziadka w górę i w dół, w górę i w dół.

Dziadek może i by się uśmiechnął, gdyby miał większą kontrolę nad swoimi mięśniami, ale tylko opuścił szczękę i ze spojrzeniem zażółconych chorobą oczu utkwionym w moim jedenastoletnim synu czekał na kolejny kęs.

Byli jak bliźniacy – Derek i dziadek – różnili się tylko wiekiem i doświadczeniem. Kiedy Derek przysunął do ust dziadka kolejną łyżkę z ziemniakami, mogłam zobaczyć ich profile niczym lustrzane odbicia: odstające uszy, pucołowate policzki, smukła szyja, przygarbione plecy.

Spojrzałam za okno, na teren kliniki Mayo. Gęste dębowe listowie naśladowało mój bezruch. Nawet stworzenie zdawało się wyczuwać, że Derek i dziadek wkrótce się rozstaną. Już nie będą się razem bawić elektronicznymi gadżetami, wspólnie trzymać kierownicy motorówki dziadka ani spacerować obok siebie – podobnym krokiem – żeby sprawdzić pocztę, wyprowadzić psa czy odwiedzić sąsiadów.

– Derek – powiedziałam kilka tygodni po tym, jak dziadek przestał jeść – rozumiesz, że leki już nie pomogą dziadkowi?

Wzruszył lekko ramionami.

– Ta, rozumiem.

Zamrugałam szybko, by powstrzymać łzy, i przyciągnęłam szczupłe barki Dereka bliżej łóżka dziadka.

– Powinieneś się z nim teraz pożegnać, kochanie. Może nie dożyć rana.

Derek wpatrywał się w zwisające sondy, które niedawno zostały odłączone. Potem skierował spojrzenie na liczne siniaki i ślady po nakłuciach na skórze dziadka. Duże dawki sterydów, antybiotyków i innych lekarstw tylko przedłużały walkę dziadka ze zmianami zapalnymi mózgu.

Dziadek nie odrywał od Dereka żółtawoszklistego spojrzenia na wpół otwartych oczu.

Derek odezwał się dopiero po kilku chwilach:

– Mamo, nie mogę się z nim teraz pożegnać. To nie ma sensu. On jeszcze nie odchodzi.

Objęłam go.

– Tak, wciąż jest tutaj i myślę, że słyszy każde nasze słowo – odpowiedziałam. – Ale może odejść w każdej chwili, a jak się będziesz czuł, jeśli umrze, zanim zdążysz się z nim pożegnać?

Derek pokręcił stanowczo głową.

– Pożegnam się, kiedy będzie odchodził, obiecuję.

Zacisnęłam usta. Przez cały okres choroby dziadka starałam się wskazywać moim dzieciom odpowiednią drogę w modlitwie. „Jeśli taka jest Twoja wola” – wypowiadałam te słowa zbyt często, wiedząc, że Boży plan różni się czasem od naszych największych nadziei.

Derek jednak nie poprzedził swojej szczerej prośby słowami „Jeśli taka jest Twoja wola”. Niezmiennie zwracał się do Boga ze śmiałością:

– Proszę, pozwól mi się pożegnać z dziadkiem, kiedy będzie odchodził.

– Przynajmniej powiedz mu, że go kochasz, zanim pójdziemy spać – zasugerowałam.

Tyle mógł zrobić.

– Kocham cię, dziadziu.

W kolejnych dniach Derek i moja dziewięcioletnia córka Haley towarzyszyli dziadkowi i opowiadali mu różne historie. Jego puste spojrzenie nie pozwalało stwierdzić, czy ich jeszcze słyszy. Derek za każdym razem, kiedy rozstawał się z dziadkiem, mówił „Kocham cię”, ale nigdy się nie żegnał.

Któregoś popołudnia wyszłam z dziećmi z pokoju, żeby dać im chwilę odpoczynku. Kiedy wróciliśmy do rodziny zgromadzonej wokół łóżka dziadka, zobaczyłam, że jego oddech stał się bardzo powolny. Zerknąwszy na zegar, zorientowałam się, że bierze oddech mniej więcej co dwadzieścia, trzydzieści sekund.

– Odchodzi – ostrzegłam męża.

Zebraliśmy się wszyscy przy łóżku dziadka. Za każdym razem, kiedy wydawało nam się, że widzimy już jego ostatni oddech, on zaskakiwał nas kolejnym wdechem. Trwało to kilkanaście minut, a potem jego płuca przestały pracować na ponad pięćdziesiąt sekund. Sześćdziesiąt sekund. Siedemdziesiąt. Osiemdziesiąt.

Przyszła ulubiona pielęgniarka dziadka, chrześcijanka, i czuwała z nami.

Poczułam w oczach piekące łzy i ucisk w gardle. A zatem stało się. Dziadek odszedł.

Teraz już otwarcie wyrażaliśmy swój smutek – wszyscy poza Derekiem, który powiedział pogodnie:

– Żegnaj, dziadziu!

Kiedy na niego zerknęłam, zobaczyłam, że patrzy w sufit, szeroko uśmiechnięty.

„Spełniło się jego życzenie” – pomyślałam.

Ale dlaczego żegnał się, wpatrzony w górę, a nie w nieruchomą twarz dziadka?

Przyszedł lekarz dyżurny, by stwierdzić zgon.

Przysunęłam się do Dereka, zaintrygowana wyrazem czystej radości na jego twarzy.

– Widziałem, jak dziadzio odchodzi! – zawołał Derek.

Podbiegła do nas pielęgniarka.

– Jeśli nie macie nic przeciwko, chciałabym posłuchać– powiedziała. – Dzieci naprawdę widzą czasem niezwykłe rzeczy.

– A ty, widziałeś coś? – zwróciłam się do Dereka.

– Aha, dziadzio był na suficie.

Zdziwiona uniosłam brwi.

– Na suficie? Jak to, unosił się?

– Nieee – Derek się roześmiał. – Widziałem dłonie, które go unosiły.

– Dłonie? – Zerknęłam na pielęgniarkę.

Złożyła ręce.

– Co jeszcze widziałeś? – zapytała.

Derek wciąż uśmiechał się szeroko.

– Dziadek był ubrany w świetlistobiałą szatę i wyglądał dużo młodziej. Miał też więcej włosów i gładziutką skórę bez żadnych plamek. No, i wyglądał na bardzo szczęśliwego, jak nigdy wcześniej. Spojrzał na mnie, pomachał mi i powiedział: „Trzymaj się, Derek”. A ja mu odmachnąłem i powiedziałem: „Żegnaj, dziadziu!”.

Derek zwrócił ku mnie rozpromienioną twarz.

– Mówię ci, mamo, wyglądał na przeszczęśliwego. Nie widziałaś go nigdy takiego!

– Czy to były dłonie Jezusa? – zapytałam, usiłując zrozumieć całą sytuację.

Wzruszył ramionami.

– Skąd mam wiedzieć. Widziałem tylko palce. Ale były takie świetlistobiałe jak jego szata. Naprawdę jasne.

– A skąd ci przyszło do głowy, żeby spojrzeć w górę? – zapytałam.

– Kilka dni temu dziadek rozmawiał ze swoim tatą – odrzekł Derek – tak jakby widział go w niebie. Wtedy patrzyłem do góry, bo też chciałem go zobaczyć. Nie udało mi się, ale dziś zobaczyłem, jak dziadek macha do mnie.

Pielęgniarka musiała wyczuć mój sceptycyzm, ponieważ powiedziała:

– To wszystko prawda. Niektóre dzieci tak mają. Mogą zobaczyć, jak Jezus zabiera ich bliskich. – Położyła dłoń na ramieniu Dereka i dodała: – Tak się cieszę ze szczęścia twojego dziadka. Aż dostałam gęsiej skórki.

– Bóg odpowiedział na twoją modlitwę – powiedziałam do Dereka.

A on zachichotał.

– Ta, Bóg pozwolił mi się z nim pożegnać w odpowiedniej chwili, ale nie się spodziewał, że dziadek też mi pomacha i pożegna się ze mną!

„Dzięki ci, Boże, że pozwoliłeś im na tę ostatnią wspólną przyjemność” – modliłam się. – „I wybacz mi, proszę, że zwątpiłam w moc Twojej miłości. Pewnie bawiłeś się równie dobrze jak oni, albo i lepiej”.

Derek zachował pogodny nastrój aż do pogrzebu. Nie spodobał mu się widok dziadka złożonego w trumnie, lecz znalazło się lekarstwo, które rozpraszało jego smutek w odpowiednich momentach. Za każdym razem, gdy na jego twarzy pojawiało się przygnębienie, któryś z uczniów ze szkółki niedzielnej dziadka albo jakiś sąsiad czy krewny wyrażał chęć usłyszenia świadectwa Dereka.

– Hej, słyszałem, że widziałeś, jak twój dziadek odchodzi – słyszał co rusz. Wtedy jego twarz jaśniała, a on, rozpogodzony, powtarzał, że kiedyś Jezus poniesie nas do nieba, że Bóg dotrzymuje obietnic i że tak całkiem jeszcze się nie rozstaliśmy z tymi chrześcijanami, którzy przed nami odeszli.Atak z zaskoczenia DAVID MILOTTA

Jako pastor odkryłem, że śmierć nigdy nie jest łatwym tematem. A dla chrześcijan szczególnie trudna jest sytuacja, gdy na zawsze żegna się z nimi członek rodziny, który nie zna Chrystusa.

Jednak kiedy wszedłem do tego niewielkiego pomieszczenia, nie miałem pojęcia, jak trudny okaże się dla mnie ów pogrzeb. Pełniłem posługę duszpasterską w rodzinie należącej do naszej wspólnoty aż do śmierci jednego z jej członków. Zmarły był buddystą i ceremonia miała zostać odprawiona przez bonsana (kapłana) w pobliżu Kona na Hawajach.

Buddyjską świątynię zbudowano na wzór starych świątyń w japońskim Kioto. Miała solidne, pięknie rzeźbione belki i spadzisty, pokryty dachówką dach z podniesionymi rogami.

Schyliwszy głowę w wejściu, zręcznie uniknąłem niskiego okapu, który zdawał się wręcz czyhać na moje czoło. Moja twarz była jedyną białą wśród zebranych.

„Ten budynek nie został zaprojektowany dla wysokich osób” – pomyślałem, wsuwając mój długi i chudy tułów do starej drewnianej ławki w głębi świątyni.

Mój wzrok powoli przyzwyczajał się do słabego światła, także uszy i nos zaczęły przyswajać dziwne dźwięki i zapachy wypełniające świątynię.

Zobaczyłem stojący z przodu prosty drewniany ołtarz, a na nim mosiężną urnę z prochami zmarłego. Mdląca woń zapalonego kadzidła mieszała się z korzenną słodyczą girlandy z pawich piór, którą udrapowano na ramce z fotografią tego człowieka.

Zebrani nucili coś, co brzmiało jak: Ohn ran ji go. Ich śpiewom towarzyszyło donośne, pusto brzmiące bicie wydłużonego, wysokiego na pięć stóp dzwonu, w który uderzała rozkołysana masywna bambusowa żerdź.

Uczestniczyłem wcześniej w pogrzebach buddyjskich, lecz tym razem musiałem stłumić w sobie uczucie ogromnego niepokoju. Jakaś nieznana siła skierowała moją uwagę na pozłacany posąg Buddy ustawiony na prawo za ołtarzem.

Budda jest zwykle przedstawiany jako postać o pogodnym obliczu, korpulentna, ze zwisającymi płatkami uszu. Ten tutaj miał jednak poważne oblicze i osiem ramion, tak jak hinduski bóg Sziwa Niszczyciel.

Usłyszałem, że bonsan wywołuje kolejne głowy rodzin i gości, by podeszli do ołtarza i zapalili kadzidło.

„Strzeż się, tu jest niebezpieczeństwo” – ostrzegł mnie jakiś wewnętrzny głos, kiedy wydostałem się z ławki i zbliżałem do ołtarza, żeby oddać ostatni hołd zmarłemu.

Czułem na sobie pytające spojrzenia: „Co tu robi ten gaijin (obcy)?”.

Uznałem, że nie będę zapalał kadzidła, ponieważ jest to ofiara składana fałszywemu bogu. Zamiast tego zamierzałem odmówić cichą modlitwę przed ołtarzem.

Zbliżając się do ołtarza, poczułem, że Bóg zwraca się do mnie:

– Chcę, żebyś się pomodlił za dusze zmarłych i żeby ten budynek i wszystkich w nim zebranych okryła krew Jezusa.

„Rozumiem krew Jezusa, ale przecież zmarli już odeszli, więc po co to jeszcze?”

Odsunąłem jednak pytania na bok i zacząłem się modlić przed ołtarzem.

Nagle ujrzałem straszny kształt, który wynurzył się z posągu Buddy i skierował do mojego gardła!

Struchlałem, zszokowany.

Demon – bo nie mogło to być nic innego – przybrał postać zielonkawej świetlistej kuli mniej więcej wielkości piłki do koszykówki, z ogonem jak u komety. Dziki, smoczy pysk, obnażone kły i pazury. Emanował nienawiścią, wściekłością i terrorem. Zdawało się, że chce mnie zabić.

– Boże, pomóż mi – modliłem się zdesperowany.

I w tym momencie poczułem, że Bóg zesłał swoich aniołów, by mnie otoczyli i osłonili niczym anielski pleksiglas.

Wydawało mi się, że demon uderzył w tę anielską tarczę, odbił się od niej i zaraz zniknął. Powróciłem na swoje miejsce przepełniony zdumieniem i niedowierzaniem.

„To się naprawdę nie wydarzyło” – pomyślałem. – „Za dużo pracujesz. Masz zwidy”.

Po ceremonii pogrzebowej przeszliśmy do sali towarzyskiej na tradycyjny buddyjski posiłek. Wtedy przedstawił mi się zupełnie obcy mężczyzna: Japończyk w średnim wieku, o pospolitej twarzy, w garniturze.

Podając mi swoją wizytówkę, powiedział:

– Jestem szwagrem zmarłego i niedawno przeszedłem na chrześcijaństwo. W całej rodzinie tylko ja jestem wierzący, należę do Zielonoświątkowego Kościoła Świętości w Honolulu. Posługujemy modlitwą o uwolnienie. Chcę, żebyś wiedział, że widziałem atakującego cię demona i przez cały czas modliłem się za ciebie. Mam dar rozeznania duchowego – mówił dalej – i często widzę demony nękające ludzi.

Z trudem uwierzyłem w to, co usłyszałem. Ale przecież umysł mnie nie zwodził. Właśnie otrzymałem niezależne potwierdzenie od innej osoby. Myślałem, że doznałem jakichś paskudnych halucynacji, tymczasem był to atak demona. Zapewne wybrał dla siebie posąg Buddy, gdyż był on obiektem adoracji, modlitw i śpiewów. Kiedy się modliłem: „Krwi Chrystusowa, okryj ten budynek i wszystkich w nim zebranych”, duchowy efekt moich słów musiał przypominać pryśnięcie nadprzyrodzonym środkiem owadobójczym na piekielnego karalucha. Demon uciekł z posągu i zaatakował mnie, rozwścieczony tym, że utracił bezpieczne mieszkanie.

Słyszałem wiele historii o misjonarzach, którzy doświadczali podobnych rzeczy w odległych stronach. Tamtego dnia przekonałem się, że coś takiego dzieje się w moim ukochanym kraju i że nawet jeśli nieoczekiwanie znajdę się w zasadzce demona, Bóg ześle swoje anioły, by mnie chroniły.Tajemnica dla pięciorga PAM ZOLLMAN

Miałam pewien sekret. Znało go tylko troje – może czworo – ludzi: ja, mój mąż Bill, jego sekretarka Jill i prawdopodobnie jeszcze jej mąż.

A co to była za tajemnica?

Bill, mój mąż, zaślubiony mi prawie trzydzieści lat temu, zapragnął rozwieść się ze mną i ożenić z Jill.

Rozwód to nic nowego; zdarzał się nawet w czasach Jezusa. Dla mnie też nie był niczym nowym. Moja matka wychodziła za mąż kilkakrotnie, a z moim ojcem rozwiodła się, gdy miałam dwa lata.

Ani przez chwilę nie wyobrażałam sobie, że mogłabym się rozwieść. Z Billem wciąż trwaliśmy przy sobie! No, przynajmniej do 14 lutego 2001 roku. Wszystko skończyło się po romantycznej kolacji w naszej ulubionej restauracji, kiedy to Bill oznajmił mi, że się wyprowadza.

– Nic, co powiesz czy zrobisz, nie zmieni mojej decyzji – powiedział wtedy.

Walentynki były dla Billa ważne. Nawet jeśli zapomniał o moich urodzinach czy rocznicy ślubu, zawsze pamiętał o 14 lutego i starał się, by ten dzień był wyjątkowy.

Oświadczył mi się w ten dzień: podarował mi bukiet kwiatów i zaprosił mnie na kolację, a potem przyklęknął na jedno kolano po spacerze na plaży.

W dwudziestą piątą rocznicę naszych zaręczyn podarował mi złote serce z diamentem.

– Noś je zawsze, a będzie ci przypominało o mojej miłości – powiedział.

W walentynkowy wieczór 2001 roku siedziałam zszokowana, przesuwając palcami po naszyjniku z sercem, i zastanawiałam się, od jak dawna nasze małżeństwo było fikcją. Nie spodziewałam się, że coś takiego może nastąpić.

Postanowiłam nie mówić o romansie mojego męża nikomu, a w szczególności naszym dwóm synom, ponieważ modliłam się, żeby Bill się rozmyślił. Gdyby tak zrobił, nie chciałam, żeby któryś z moich przyjaciół czy ktoś z rodziny obwiniał go za wcześniejszy występek. Kochałam go i byłam gotowa mu wybaczyć. Ponadto chyba nie przyjmowałam do wiadomości tego, co powiedział. Uznałam, że jeśli będę milczeć, to w rzeczywistości nic takiego się nie stanie.

Tak więc kilka dni później, gdy udałam się na pocztę, sekret wciąż pozostawał sekretem. Dotarłam na parking jakieś pięć minut przed zamknięciem urzędu pocztowego. Obok mnie zaparkowała jakaś kobieta. Taszczyła trzy duże paczki, które najwyraźniej zamierzała wysłać pocztą.

– Pomogę pani – zaproponowałam, odbierając od niej jedną z przesyłek.

– Dziękuję – odpowiedziała z wyraźnym latynoamerykańskim akcentem. Długie czarne włosy nosiła spięte po bokach złotymi spinkami, miała na sobie drogą ciemnozieloną marynarkę i spodnie w tym samym kolorze, jakby właśnie wyszła z pracy. Duże złote kolczyki pasowały do spinek, a jej makijaż był idealny.

Tymczasem ja byłam ubrana w dżinsy i sweter, a ciemne włosy miałam zaplecione w warkocz na plecach. W Houston w Teksasie zima jest łagodna, dlatego żadna z nas nie potrzebowała kurtki.

Kobieta ruszyła za mną z paczką w każdej ręce, stukając obcasami o płyty chodnika. Ja szurałam butami do tenisa. Kiedy weszłyśmy na pocztę, pracownica przekręciła klucz w zamku.

Gdy stanęłyśmy na końcu niedużej kolejki, kobieta zapytała mnie o opłatę:

– Nie jestem stąd – powiedziała. Spowijał ją delikatny cytrusowy zapach. – Nie wiem, jak wysłać te paczki.

– Można zrobić to tanio, jeśli pani nie zależy, żeby doszły szybko. Ale jeśli pani, żeby je dostarczono w określonym czasie, będzie pani musiała zapłacić więcej za pierwszą klasę albo za priorytet – wyjaśniłam i oparłam paczkę na biodrze. Na tyle, na ile potrafiłam, opisałam jej różnice w kategoriach przesyłek. – Tutejsi pracownicy są bardzo mili i na pewno pani pomogą.

Kiedy przesuwałyśmy się do przodu, powiedziała mi, że jest z Gwatemali.

– Nasza poczta nie jest zbyt wiarygodna.

– My też narzekamy na naszą – odrzekłam – ale ogólnie rzecz biorąc, działa dobrze.

Wreszcie przyszła kolej na nas i oddałam jej paczkę, którą przyniosłam.

– Dziękuję – powiedziała. – Jestem pani wdzięczna.

Uśmiechnęłam się.

– Nie ma sprawy.

Kobieta za kontuarem przyjęła ode mnie dużą brązową kopertę, zważyła ją i ostemplowała. Zapłaciłam za przesyłkę i skierowałam się do drzwi. Zdziwiłam się, gdy zobaczyłam, że kobieta z Gwatemali odchodzi od okienka tuż za mną. Sądziłam, że dłużej jej zejdzie z wysyłką trzech paczek, ale się myliłam. Pomyślałam, że pewnie pracownica poczty chce szybko wyjść do domu.

Inna pani otworzyła drzwi i nas wypuściła.

– Bardzo mi pani pomogła – powiedziała Gwatemalka, kiedy wyszłyśmy na zewnątrz. – Teraz ja chciałabym coś zrobić dla pani.

– Och, Boże, nie trzeba – zaprotestowałam. – Tak naprawdę niczego nie zrobiłam.

– A pozwoli pani, że pomodlę się za panią? – zapytała.

– Pomodli się pani za mnie? – Zaskoczyła mnie. Jako chrześcijanka nie miałam problemu z tym, że ktoś modli się za mnie, ale nigdy wcześniej obca osoba nie zaproponowała mi na parkingu, że to zrobi.

Wahałam się tylko krótką chwilę.

– Jasne – powiedziałam.

Stanęła przede mną i ujęła moje dłonie. Na jej prawym nadgarstku zadzwoniła bransoletka z wisiorkiem. Kilka jej palców zdobiły pierścionki, a paznokcie miała pomalowane na jasnoróżowo. Zamknęłam oczy, a ona zaczęła się modlić.

– Ojcze Niebieski, modlę się w intencji Pam…

„Pam”. Nie pamiętałam, żebym się jej przedstawiała, ale może?

– …i proszę, abyś dał jej dość siły i odwagi, by zmierzyła się ze swoją obecną sytuacją.

„Moją obecną sytuacją?” Co?

– Wesprzyj ją i jej dwóch synów radą, której potrzebują.

„Moich dwóch synów?” Na pewno nie wspominałam jej nic o mojej rodzinie, tego byłam pewna.

– I otocz ich swoją miłością w czasie rozwodu i później.

Otworzyłam oczy i wbiłam spojrzenie w kobietę. Wciąż miała zamknięte oczy, a jej twarz emanowała spokojem. Skąd znała te szczegóły z mojego życia?

– Pomóż jej odkryć, że przyszłość niesie jej wielką nadzieję. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Otworzyła oczy i uśmiechnęła się, ściskając moje dłonie.

Byłam tak zdumiona, że nie wiedziałam, co powiedzieć.

Zdjęła swoją bransoletkę i zapięła ją na moim prawym nadgarstku.

– Chcę, żeby pani ją zatrzymała.

– Och, nie – powiedziałam. – Nie mogłabym…

Uniosła dłoń, a ja zamilkłam.

– Chcę, żeby pani ją nosiła. Będzie pani przypominała o miłości, którą Bóg żywi do pani.
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: