Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Arktyczny dotyk - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
8 czerwca 2016
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Arktyczny dotyk - ebook

Każdy dotyk ma swoją cenę.

Layla Shaw próbuje pozbierać kawałki swojego roztrzaskanego życia. Nie jest to łatwe w przypadku siedemnastolatki święcie przekonanej, że gorzej już być nie może. Co gorsza, z uwagi na tajemniczą moc, jaką włada dziewczyna, jej niewiarygodnie przystojny przyjaciel, Zayne, na zawsze pozostanie dla niej nieosiągalny.

Klan strażników, który od zawsze chronił Laylę, nagle zaczyna skrywać przed nią niebezpieczne sekrety. Do tego dziewczyna nie potrafi przestać myśleć o Rocie – grzesznym, seksownym, demonicznym księciu, który rozumie ją lepiej niż ktokolwiek.

Nagle moc Layli zaczyna się przekształcać, przez co może ona poznać smak zakazanego do tej pory owocu. W najmniej oczekiwanym momencie wraca do niej Roth, przynosząc wieści, które na zawsze mogą odmienić los dziewczyny. W końcu dostaje to, czego pragnęła, jednak na ziemi rozpętuje się piekło, liczba ofiar zaczyna wzrastać, a cena za szczęście może okazać się zbyt wysoka…

Czasami  trafiamy na dno tylko po to, by się od niego odbić.

Kategoria: Romans
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-8075-137-8
Rozmiar pliku: 1,2 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Rozdział 1

Dziesięć sekund po tym, jak pani Cleo rozpoczęła lekcję biologii, włączyła projektor i wyłączyła światła w sali, Bambi zdecydowała, że miejsce, w którym spoczywała do tej pory, owinięta wokół mojej talii, nie jest już wygodne.

Ślizgający się po moim brzuchu, bardzo aktywny, demoniczny tatuaż węża, nie był fanem siedzenia bez ruchu w jednej pozycji, zwłaszcza podczas nudnego wykładu na temat łańcucha pokarmowego. Zesztywniałam, powstrzymując się, by nie zachichotać niczym hiena, kiedy Bambi przesunęła się między moimi piersiami i oparła głowę w kształcie diamentu na moim ramieniu.

Minęło kolejne pięć sekund, nim wpatrzona we mnie Stacey zmarszczyła brwi. Posłałam jej wymuszony uśmiech, wiedząc, że Bambi nie skończyła się jeszcze mościć. O nie! Wysunęła rozdwojony język i połaskotała mnie po szyi.

Tłumiąc chichot, zakryłam ręką usta i poprawiłam się na krześle.

– Naćpałaś się czegoś? – zapytała cicho Stacey, odsuwając gęstą, ciemną grzywkę z oczu. – A może wystaje mi lewy cycek? Jako moja przyjaciółka powinnaś mi o czymś takim natychmiast powiedzieć.

Choć dobrze wiedziałam, że jej cycki zakryte były koszulką, a przynajmniej żywiłam taką nadzieję, bo koszulka miała dość głęboki dekolt, i tak na nią spojrzałam i opuściłam rękę.

– Twojemu cyckowi nic nie jest. Po prostu jestem… zniecierpliwiona.

Zmarszczyła nos, po czym skupiła uwagę na przodzie klasy. Wzięłam głęboki wdech i w duchu zaczęłam się modlić, by Bambi przez resztę zajęć pozostała na swoim miejscu. Kiedy była na mojej skórze, czułam się jak jakiś beznadziejny przypadek człowieka cierpiącego z powodu tików nerwowych. Kręcenie się co pięć sekund nie mogło przysporzyć mi popularności. Na szczęście przed zbliżającym się Świętem Dziękczynienia było chłodniej, mogłam więc nosić golfy i swetry z długim rękawem, czym ukrywałam obecność Bambi.

Cóż, przynajmniej dopóki nie postanowiła wypełznąć mi na twarz. Czasami lubiła to robić, gdy w pobliżu był Zayne. Był absolutnie wspaniałym strażnikiem – należał do rasy istot, które jeśli chciały, wyglądały jak ludzie, ale ich prawdziwą postacią była forma określana mianem gargulców. Zadaniem strażników była ochrona ludzkości i polowanie na wszystko, co zagrażało im w nocy… a także w dzień. Dorastałam z Zaynem i od lat kochałam go szczenięcą miłością.

Bambi przesunęła się, ogonem łaskocząc mnie po brzuchu.

Nie miałam pojęcia, jak Roth wytrzymywał, kiedy przemieszczała się po jego ciele.

Oddech uwiązł mi w ściśniętym gardle, a w piersi poczułam głęboki, rwący ból. Mimowolnie sięgnęłam po pierścień zawieszony na łańcuszku na szyi – ten, w którym wcześniej znajdowała się krew mojej matki, Lilith. Uspokajałam się, czując pod palcami jego chłodny metal. Nie ze względu na więź rodzinną, ponieważ tak naprawdę nie miałam z matką kontaktu, ale dlatego, że wraz z Bambi był ostatnim ogniwem łączącym mnie z Astarothem, pretendentem do piekielnego tronu, który niedawno uczynił najmniej demoniczną rzecz na świecie.

„W chwili, w której cię odnalazłem, zagubiłem siebie.”

Roth poświęcił się i przytrzymał Paimona – gnojka pragnącego wskrzesić rasę wybitnie paskudnych demonów, w diabelskiej pułapce, która wszystko, co się w niej znajdzie, wysyła wprost do piekła. Zayne próbował powstrzymać Paimona przed ucieczką, ale Roth… zajął miejsce Zayne’a.

A teraz znajdował się w miejscu tortur, zwanym ognistymi kotłami.

Pochyliłam się i oparłam ręce na chłodnym blacie, całkowicie nieświadoma wykładu prowadzonego przez panią Cleo. Łzy zapiekły mnie w gardle, gdy popatrzyłam na puste krzesło stojące przede mną, które nie tak dawno należało do Rotha. Zamknęłam oczy.

Dwa tygodnie. Mniej więcej trzysta trzydzieści sześć godzin, tyle minęło od tamtej nocy w starej sali gimnastycznej – i ani sekunda nie była dla mnie łatwa. Bolało, jakby wydarzyło się to zaledwie wczoraj. Wątpiłam, czy za miesiąc lub nawet za rok będę czuła się lepiej.

Najtrudniejsze były dla mnie te wszystkie kłamstwa. Stacey i Sam zadawali setki pytań, gdy Roth nie pojawił się w szkole po nocy, kiedy odnaleźliśmy Mniejszy Klucz Salomona (zwany również Lemegetonem – antyczną księgę zawierającą potrzebne nam odpowiedzi na temat wszystkiego, co związane było z moją matką) i zostaliśmy złapani przez Abbota (lidera waszyngtońskiego klanu strażników, który adoptował mnie, gdy byłam mała). W końcu przestali pytać, ale pozostała tajemnica, którą przed nimi ukrywałam, a byli przecież moimi najlepszymi przyjaciółmi.

Pomimo łączącej nas przyjaźni oboje nie wiedzieli, kim byłam – półstrażniczką i jednocześnie półdemonem. Żadne też nie wiedziało, że Roth nie chorował na grypę ani nie zmienił szkoły. Choć czasem łatwiej mi było myśleć w ten sposób – wmawiać sobie, że chodzi do innej szkoły, zamiast dręczyć się myślą o miejscu, do którego naprawdę trafił.

Ucisk z gardła przeniósł się do mojej piersi, podobnie jak palące uczucie nieustannie wrzące w moich żyłach. Było to pragnienie, by odebrać duszę, przekleństwo, które odziedziczyłam po matce, a które przez ostatnie dwa tygodnie nie zmalało ani odrobinę. Zdolność do odebrania duszy każdej posiadającej ją istocie była przyczyną, dla której nigdy wcześniej nie zbliżyłam się do żadnego chłopaka.

Dopóki nie poznałam Rotha.

Biorąc pod uwagę fakt, że był demonem, problem świetlistej duszy u niego nie istniał. Po prostu takowej nie posiadał. I w przeciwieństwie do niemal całego klanu strażników, a nawet Zayne’a, Roth nie przejmował się tym, że mieszały się we mnie dwie rasy. On akceptował mnie taką, jaka byłam.

Przecierając dłońmi oczy, przygryzłam wnętrze policzka. Kiedy w mieszkaniu Rotha znalazłam mój naprawiony i wyczyszczony łańcuszek – ten, który podczas napaści zerwał mi Petr, strażnik, który okazał się być moim przyrodnim bratem – trzymałam się nadziei, że jednak nie trafił do ognistych kotłów, że jakimś cudem uciekł. Jednak z każdym dniem nadzieja ta malała niczym płomień świecy w środku huraganu.

Wierzyłam, bardziej niż w cokolwiek na tym świecie, że gdyby Roth mógł do mnie wrócić, już by to zrobił, a to oznaczało…

Kiedy zakłuło mnie serce, otworzyłam oczy i powoli wypuściłam trzymane w płucach powietrze. Obraz nieco się rozmazał przez napływające mi do oczu łzy. Zamrugałam kilkukrotnie i poprawiłam się na krześle. Cokolwiek wyświetlał projektor, nie miało dla mnie sensu. Coś związanego z cyklem życia? Nie, to było w Królu Lwie. Najwyraźniej miałam oblać te zajęcia. Pomyślałam, że powinnam przynajmniej coś zanotować, sięgnęłam więc po długopis i…

Z przodu klasy ktoś odsunął krzesło, szurając po podłodze metalowymi nogami, które wydały przeraźliwy pisk. Chłopak poderwał się, jakby ktoś podpalił mu tyłek. Otaczał go niewielki, żółtawy blask – jego aura. Tylko ja byłam w stanie to zobaczyć, ale u niego migała chaotycznie, pojawiała się i znikała. Zdolność widzenia ludzkich aur – widm dusz – nie była dla mnie nowością. Występowały w przeróżnych kolorach, czasami stanowiły mieszaninę więcej niż dwóch, ale nigdy wcześniej nie widziałam, by którakolwiek tak mrugała. Rozejrzałam się po sali, w której inne dusze również słabo migotały.

Co, u diabła?

Pani Cleo stanęła nieruchomo z ręką nad projektorem i zmarszczyła brwi.

– Deanie McDaniel, co ty, u licha ciężkiego…

Dean obrócił się twarzą do dwóch siedzących za nim chłopaków. Opierali się na krzesłach, mieli skrzyżowane na piersiach ręce i identyczne uśmieszki na twarzach. Usta Deana były zaciśnięte w wąską linię, a policzki czerwone. Opadła mi szczęka, gdy oparł rękę na blacie ławki, a drugą zwinął w pięść i uderzył w twarz dzieciaka siedzącego za nim. Uderzenie rozeszło się echem po całej klasie, po czym rozległo się kilka jęków zaskoczenia.

Do jasnej anielki!

Natychmiast się wyprostowałam, a Stacey uderzyła dłońmi o naszą ławkę.

– O cholera – szepnęła, gapiąc się na uderzonego przez Deana chłopaka, który poleciał w lewo i niczym worek ziemniaków wylądował na podłodze.

Nie znałam zbyt dobrze Deana. Do licha, nie byłam pewna, czy przez cztery lata chodzenia do jednej szkoły zamieniłam z nim choćby kilkanaście słów, ale był cichy i wycofany, wysoki i szczupły, przypominał Sama.

Zapewne nie był dzieciakiem, którego typowalibyście jako pierwszego do bitki – w dodatku z dużo większym kolesiem.

– Dean! – krzyknęła pani Cleo, jej pulchne piersi podskoczyły, gdy ruszyła przez klasę, by włączyć światło. – Co ty…?

Drugi chłopak wystrzelił z krzesła jak strzała, dłonie zacisnął w masywne pięści.

– Popieprzyło cię? – Okrążył ławkę, jednocześnie zdejmując zapinaną bluzę. – Chcesz się bić?

Sprawy zawsze przybierały poważny obrót, gdy ubranie lądowało na podłodze.

Dean parsknął śmiechem i przeszedł na front. Krzesła zaczęły piszczeć, gdy uczniowie odsuwali mu się z drogi.

– Och, właśnie mam zamiar dobrze się zabawić.

– Walka! – krzyknęła podekscytowana Stacey, grzebiąc w plecaku w poszukiwaniu komórki. Kilkoro innych uczniów zrobiło to samo. – Muszę to nagrać.

– Chłopcy! Natychmiast się uspokójcie. – Pani Cleo uderzyła ręką w ścianę, wciskając guzik interkomu łączący ją wprost z dyżurką. Rozległ się sygnał, po czym ktoś odebrał. – W sali dwieście cztery natychmiast potrzebuję ochrony!

Dean rzucił się na przeciwnika i powalił go na podłogę. W szamotaninie rąk i nóg polecieli na sąsiednią ławkę. Z tyłu klasy byłyśmy bezpieczne, ale i tak wstałyśmy z miejsc. Dreszcz przebiegł mi po skórze, kiedy Bambi bez ostrzeżenia postanowiła się poruszyć, łaskocząc mnie ogonem po brzuchu.

Stacey wyciągnęła się, stając na palcach, najwyraźniej próbując ustawić telefon pod odpowiednim kątem.

– To…

– Okropne? – podsunęłam, wzdrygając się, gdy chłopak wyprowadził porządny cios, który sprawił, że głowa Deana poleciała w tył.

Stacey, patrząc na mnie, uniosła brwi.

– Miałam powiedzieć: niesamowite.

– Ale oni… – Dosłownie podskoczyłam, kiedy drzwi do klasy otworzyły się z hukiem i uderzyły w ścianę.

Ochroniarze wbiegli do sali, zmierzając wprost do walczących. Jeden umięśniony mężczyzna objął Deana i odciągnął go od drugiego ucznia. Pani Cleo biegała wokół niczym nakręcony koliber, obiema rękami ściskając swój tandetny, znoszony naszyjnik.

Ochroniarz w średnim wieku uklęknął przy powalonym chłopaku. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że kolega z klasy nie ruszał się, odkąd upadł na podłogę. Poczułam niepokój, co nie miało nic wspólnego z tym, że Bambi znów się poruszyła, układając się na moim brzuchu. Ochroniarz pochylił się i przysunął głowę do klatki piersiowej chłopaka.

Nagle odsunął się i sięgnął po mikrofon na ramieniu. Jego twarz była biała jak kartki w moim zeszycie.

– Przyślijcie karetkę. Mam tu nastolatka, najprawdopodobniej siedemnaście czy osiemnaście lat. Widoczne sińce na czaszce. Nie oddycha.

– O Boże! – szepnęłam, ściskając rękę Stacey.

W sali zapanowała cisza, wszystkie podekscytowane rozmowy ucichły. Pani Cleo przystanęła przy biurku, jej policzki poruszały się przy każdym oddechu. Stacey wciągnęła gwałtownie powietrze i opuściła telefon.

Nagłą ciszę zakłócił Dean, który odrzucił głowę w tył i zaczął się śmiać, podczas gdy drugi ochroniarz wyprowadzał go siłą z klasy.

***

Stacey założyła swoje długie do ramion, czarne włosy za uszy. Nawet nie tknęła leżącej na talerzu pizzy ani nie upiła wody ze stojącej przed nią puszki. Ja również. Przyjaciółka myślała zapewne o tym samym, co ja. Dyrektor Blunt wraz z pedagogiem szkolnym, na którego nigdy nie zwracałam uwagi, pozwolili uczniom zdecydować, czy chcą wrócić do domu.

Ja nie miałam podwózki. Morris, kierowca klanu, złota rączka i w ogóle niesamowity facet, nadal nie mógł mnie odbierać, odkąd ostatni raz jechaliśmy razem i potrącił nas opętany mężczyzna w taksówce. A nie chciałam budzić Zayne’a czy Nicolaia – pełnokrwiści strażnicy przez większość dnia spali, pogrążeni w głębokim letargu w swych kamiennych formach. Stacey natomiast nie chciała siedzieć w domu ze swoim braciszkiem. Tkwiłyśmy zatem na stołówce.

Choć żadna z nas nie miała apetytu.

– Mam traumę – powiedziała, biorąc głęboki wdech. – Poważnie.

– Ale ten chłopak nie umarł – odparł Sam z ustami pełnymi pizzy. Okulary w drucianych oprawkach zsunął na czubek nosa. Kręcone, brązowe włosy opadały mu na czoło. Jego dusza, słaba mieszanka żółci i błękitu, migotała podobnie jak wszystkie inne dzisiejszego poranka, mrugając niczym świąteczne lampki choinkowe. – Słyszałem, że reanimowano go w karetce.

– Ale to nadal nie zmienia faktu, że widziałyśmy kolesia, który przywalił drugiemu tak mocno, że ten zmarł na naszych oczach – wyjaśniła Stacey, wytrzeszczając oczy. – Przegapiłeś ten szczegół?

Sam przełknął kęs pizzy.

– Skąd wiesz, czy naprawdę umarł? Fakt, że jakiś tam ochroniarzyna stwierdził, że uczeń nie oddychał, wcale nie znaczy, że to musiała być prawda. – Zerknął na mój talerz. – Będziesz to jadła?

Pokręciłam głową, bo zabrakło mi słów.

– Częstuj się. – Chwilę później złapał za kawałek pizzy z pepperoni leżący na moim talerzu. Uniósł głowę i spojrzał mi w oczy. – Dobrze się czujesz? – zapytałam.

Skinął głową, przeżuwając.

– Przepraszam. Wiem, że brzmię, jakbym mu nie współczuł.

– Tak myślisz? – mruknęła oschle Stacey.

Poczułam w głowie tępy ból, więc sięgnęłam po wodę. Potrzebowałam kofeiny. Musiałam też dowiedzieć się, o co, do licha, chodziło z migającymi od rana aurami. Kolor otaczający człowieka określał charakter jego duszy: biały oznaczał duszę zupełnie czystą, pastelowe barwy, najbardziej powszechne, zazwyczaj wskazywały dusze dobre, zaś ciemniejsze, zdecydowane kolory – dusze o charakterze bardzo wątpliwym. A jeśli człowiek w ogóle nie posiadał aury, znaczyło to, że należał do drużyny mroku.

A konkretnie, że był demonem.

Nie oznaczałam ich już – była to moja kolejna fajna zdolność, którą zawdzięczałam mieszanym genom. Dotknięcie demona było równoznaczne z umieszczeniem na jego ciele neonu, przez co strażnikom łatwiej było wyłowić ich z tłumu.

Nie sprawdzało się to jednak w przypadku demonów wyższej kasty. Im niewiele mogłam zrobić.

To nie zajście z Paimonem sprawiło, że przestałam oznaczać demony. Wprawdzie po nocy w starej sali gimnastycznej Abbot dał mi szlaban na resztę życia, ale oznaczanie demonów nie wydawało mi się już czymś właściwym, zwłaszcza teraz, kiedy wiedziałam, że wiele z nich mogło być nieszkodliwych. Kiedy już to robiłam, zwracałam uwagę na infernale, ponieważ były niebezpieczne i gryzły ludzi, ale impy zostawiałam w spokoju.

Prawdę mówiąc, zmianę w zwyczaju mojego oznaczania zawdzięczam Rothowi.

– Ci dwaj idioci prawdopodobnie zadzierali z Deanem – ciągnął Sam, kiedy w nanosekundę pożarł pizzę. – Pewnie miał ich dosyć.

– Ludzie zazwyczaj nie mają pięści, które mogą być śmiercionośną bronią – odparła Stacey.

Moją uwagę odwrócił dzwoniący telefon. Pochyliłam się i wyjęłam go z plecaka. Kąciki moich ust uniosły się odrobinę, gdy zobaczyłam, że to wiadomość od Zayne’a, jednak ból w głowie nieustannie się wzmagał.

NICK CIĘ ODBIERZE. KIEDY WRÓCISZ, PRZYJDŹ DO SALI TRENINGOWEJ.

Ach, trening. Mój żołądek fiknął niewielkiego koziołka, co często się zdarzało na myśl o trenowaniu z Zaynem, ponieważ w pewnym momencie przy demonstracji chwytów i uników robił się spocony i zdejmował koszulkę. I cóż, nawet jeśli mocno cierpiałam po stracie Rotha, widok Zayne’a bez koszulki był czymś, na co zawsze z utęsknieniem czekałam.

Poza tym Zayne zawsze wiele dla mnie znaczył. Zawsze będzie. To się wcale nie zmieniło. Kiedy zostałam po raz pierwszy przywieziona do siedziby klanu, byłam przerażona i schowałam się w szafie. To Zayne namówił mnie, bym z niej wyszła, trzymając niezbyt nowego misia, którego ochrzciłam Pan Glutek. Od tamtego czasu nie opuszczałam chłopaka. Cóż, przynajmniej dopóki nie pojawił się Roth. Zayne był moim jedynym sojusznikiem – jedyną osobą, która wiedziała, kim byłam i… Boże, był przy mnie, był moją opoką nawet przez ostatnie tygodnie.

– Tooo… – Sam przeciągnął to słowo, podczas gdy ja wysłałam Zayne’owi szybkie „OK” i wrzuciłam komórkę z powrotem do plecaka. – Wiedziałyście, że kiedy rodzi się wąż z dwoma głowami, obie walczą ze sobą o pokarm?

– Co? – zapytała Stacey, ściągając brwi w dwie poziome linie.

Sam skinął głową i uśmiechnął się nieznacznie.

– Tak. To jakby walka na śmierć i życie… z samym sobą.

Z jakiegoś powodu przestałam być tak bardzo spięta, gdy Stacey prychnęła śmiechem i powiedziała:

– Twoja zdolność przyswajania nieistotnej wiedzy nie przestaje mnie zadziwiać.

– Właśnie dlatego mnie kochasz.

Stacey zamrugała, a róż odmalował się na jej policzkach. Spojrzała na mnie, jakbym w jakiś sposób miała jej pomóc z niedawno odkrytą fascynacją Samem. Byłam ostatnią osobą na ziemi, która mogłaby udzielać rad dotyczących płci przeciwnej. Do tej pory całowałam się tylko z jednym chłopakiem.

I był demonem.

Więc…

Roześmiała się głośno, po czym złapała za puszkę z wodą.

– Nieważne. Jestem zbyt fajna, by kogoś kochać.

– Właściwie… – Sam wyglądał, jakby miał podzielić się z nami jakimś przypadkowym kawałkiem wiedzy na temat miłości, kiedy ból mocno ścisnął moją czaszkę.

Ostro wciągnęłam powietrze, przyciskając dłonie do oczu, które wcześniej zamknęłam z powodu palącego jak ogień uczucia. Było natychmiastowe i silne, minęło równie szybko, jak się pojawiło.

– Laylo? Dobrze się czujesz? – zapytał Sam.

Wolno skinęłam głową, opuściłam ręce i otworzyłam oczy. Sam gapił się na mnie, ale…

Przechylił głowę na bok.

– Zbladłaś trochę.

Patrząc na niego, poczułam zawroty głowy.

– Ty…

– Ja? Co? – Zmarszczył czoło i zerknął na Stacey. – Co ja?

Sama nic nie otaczało – ani jedna wstążka błękitu czy żółci. Moje serce przyspieszyło, gdy popatrzyłam w stronę Stacey. Jej jasnozielonej aury również nie było. Mogło to oznaczać, że nie mieli… Nie, przecież Sam i Stacey mieli dusze. Dobrze o tym wiedziałam.

– Laylo? – zapytała cicho Stacey, dotykając mojej dłoni.

Obróciłam się i rozejrzałam po zatłoczonej stołówce. Wszyscy wyglądali normalnie, oprócz tego, że nie otaczała ich żadna poświata. Nie mieli wokół siebie miękkich, pastelowych kolorów. Moje serce waliło jak młotem, a pot zrosił mi czoło. Co się dzieje?

Poszukałam wzrokiem Evy Hasher, z której aurą byłam zbyt dobrze zaznajomiona, i znalazłam ją siedzącą kilka stolików od nas, otoczoną grupą, którą Stacey nazywała watahą zdzir. Obok niej siedział też Gareth, jej przechodni chłopak. Pochylał się, a ręce opierał na stole. Wpatrywał się w blat czerwonymi, szklącymi się oczyma. Lubił imprezować, ale nie pamiętałam, bym widziała go naćpanego w szkole. Wokół niego również nie było poświaty.

Wróciłam spojrzeniem do Evy. Normalnie tę seksowną brunetkę otaczała fioletowa aura, zwiastując, że niedługo jej dusza będzie pozostawiała wiele do życzenia. Zawsze czułam wielkie pragnienie, by zakosztować jej esencji.

Ale przestrzeń wokół niej była przezroczysta.

– O Boże – szepnęłam.

Stacey ścisnęła moją rękę.

– Co się dzieje?

Znów popatrzyłam na przyjaciółkę, która nadal nie miała aury. Następnie na Sama, który również jej nie miał. Nie widziałam już ani jednej duszy.

Ciąg dalszy w wersji pełnej
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: