Atrament i krew - ebook

LIST

Tekst historycznego listu, którego oryginał przechowywany jest pod szkłem w Wielkiej Bibliotece Aleksandryjskiej i skatalogowany w Zbiorze Głównym:

Od uczonego w piśmie skryby faraona Ptolemeusza II Filadelfosa do jego najznamienitszego sługi Kallimacha z Cyreny, Archiwisty Wielkiej Biblioteki, w trzecim roku jego łaskawego panowania:

Wielki król Ptolemeusz, Światło Egiptu, rozważył twą radę, jakoby należało wykonać kopie najważniejszych dzieł zgromadzonych w Bibliotece i przekazać je do jednego z siostrzanych przybytków, od tej pory zwanych serapejonami, aby korzystać z nich mogli wszyscy. Faraon, którego boska mądrość rozległa jest jak Nil, przychyla się do tego zamiaru.

Przedtem jednak należy sporządzić spis wszelakich dzieł zgromadzonych w Wielkiej Bibliotece, który po wsze czasy służyć już będzie jako katalog tego wielkiego królestwa wiedzy.

Naradź się z Edytorem Biblioteki, a następnie przygotuj doskonałe kopie woluminów, które oddane zostaną do użytku serapejonowi. Miej przy tym na uwadze, by wybrane księgi niosły oświecenie i naukę.

Niniejszym utrwalimy wiedzę gromadzoną i chronioną od najdawniejszych czasów i powierzymy ją tym, którzy przyjdą po nas.

Faraon wysłuchał również twej prośby, by kobiety mogły wchodzić do tego uświęconego miejsca bez opieki, jednak w swej boskiej mądrości odrzucił ten zamysł: kobieta winna być pouczona przez obdarzonego bardziej rozwiniętym umysłem mężczyznę, aby nie zrozumiała bogactw zebranych w Bibliotece błędnie. Wiedza przeinaczona jest po stokroć gorsza niż brak wiedzy.

Faraon i bogowie chronić będą owo wielkie dzieło i wspierać je swą wieczną łaską.

Odręczny dopisek do listu poczyniony przez Kallimacha:

Jego boska mądrość może mnie pocałować w mój prostacki tyłek. Właśnie taką ignorancją oślepiamy i kaleczymy połowę świata. Nie pozwolę na to. Kobiety winno się skłaniać do nauki i pomagać im. Niech faraon skaże mnie na śmierć, jeśli zechce, ale dość już widziałem straconych umysłów. Mam córkę.

Moja córka będzie się uczyć.Prolog

Sześć lat temu

Uspokój się i przestań się wiercić – warknął ojciec i uderzył go tak mocno, że został ślad. Jess znieruchomiał. Nie zamierzał się wyrywać, ale sakwa przytroczona do nagiej piersi wydawała się rozpalona i złowroga, jak zwierzę gotowe do ataku.

Spojrzał na ojca, który ciaśniej związywał paski uprzęży. Gdy były już zaciśnięte tak, że niemal dusiły chłopca, rzucił mu starą brudną koszulę.

Jess robił to tak często, że zdążył się przyzwyczaić, chociaż wciąż się bał. A jednak tym razem czuł, że coś się zmieniło. Nie wiedział co, ale ojciec był bardziej nerwowy niż zwykle.

– Powinienem o czymś wiedzieć? – spytał z wahaniem.

– Pies trącał, co wiesz. Oddaj książkę Straży, a zawiśniesz na stryczku. Jak będziesz miał szczęście. Chyba że ja cię dorwę pierwszy. Trasę znasz. Biegnij prosto do celu i lepiej żebyś zdechł, niżbyś miał to dać komukolwiek poza tym, który zapłacił.

Callum Brightwell spojrzał krytycznie na szczupłą sylwetkę syna, ściągnął kaftan i zarzucił mu na koszulę. Kaftan miał tylko jeden guzik. Jess zapiął go starannie. Był o dwa rozmiary za duży, ale o to chodziło: lepiej maskował nosidło.

Brightwell skinął głową i cofnął się. Był drobny, w młodości nie dojadał, ale teraz przynajmniej dobrze się nosił: miał na sobie jaskrawożółtą jedwabną kamizelkę i spodnie z drogiej bawełny.

– Może być – ocenił. – Tylko pamiętaj, żebyś się trzymał z gońcami. Nie odłączaj się od nich, chyba że Straż zastawi pułapkę. Ale nawet wówczas pilnuj trasy.

Jess skinął głową na znak, że rozumie. Znał trasę. Znał wszystkie trasy, wszystkie szlaki, z których korzystała jego rodzina, żeby przechytrzyć konkurencję działającą na terenie wielkiego Londynu. Był szkolony, odkąd nauczył się chodzić, najpierw za rękę z ojcem, a później drepcząc za starszym bratem, Liamem.

Liam już nie żył. Miał siedemnaście lat, gdy londyńska Straż pojmała go za kolportaż książek. Ojciec nie poszedł po zwłoki. Liam trzymał się rodzinnych zasad. Milczał aż do końca.

W nagrodę za tę lojalność miasto wrzuciło go do nieoznakowanego grobu wraz z innymi bezimiennymi przestępcami. On miał siedemnaście lat, a Jess dziesięć i nie rozumiał, że brat wysoko ustawił poprzeczkę.

– Tato? – Ryzykował kolejny policzek, a może i coś gorszego, ale odetchnął głęboko i ciągnął dalej: – Sam mówiłeś, że dzisiaj jest kiepski dzień na szmugiel. Straż wyszła na miasto. Nie możemy poczekać?

Callum Brightwell spojrzał ponad głową syna na solidną ścianę magazynu. Miał tam jedną z wielu kryjówek, w których składował cenne przedmioty, a wśród nich, ma się rozumieć, także najrzadsze skarby: książki. Prawdziwe, oryginalne. Półki i skrzynie pełne książek. Był zamożnym, mądrym mężczyzną, ale w tej chwili, gdy przez wysokie, wieloskrzydłowe okna padało na niego ostre światło, wyglądał dwa razy starzej.

– Po prostu zrób to. Masz wrócić za dwie godziny. Nie spóźnij się, bo wyciągnę laskę. – Nagle ojciec się skrzywił. – Jak zobaczysz gdzieś tego łajzę, swojego brata, powiedz mu, że czekam i że srogo pożałuje. Dzisiaj ma dyżur gońca.

Choć Jess i Brendan byli bliźniakami podobnymi do siebie jak dwie krople wody, nie mogli się bardziej różnić pod względem charakteru. Jess był zuchwały, a Brendan wydawał się cichy. Jess był powściągliwy, a Brendan skłonny do wybuchów wściekłości.

Jess był biegaczem, a Brendan… intrygantem.

Jess doskonale wiedział, gdzie się chowa jego brat, widział go nawet, przyczajonego na cienkiej kładce na wysokości drugiego piętra, wczepionego w starą drabinę prowadzącą na dach. Obserwował, jak to miał w zwyczaju. Lubił przebywać wysoko, poza zasięgiem rąk ojca i gdy tylko mógł, unikał ryzykownego przemytniczego obowiązku.

– Powiem mu, jak go zobaczę – odparł Jess i popatrzył prosto na brata. Złaź stamtąd, mały gównojadzie, pomyślał. W odpowiedzi Brendan znikł na majaczącej w ciemności drabinie. Już się zorientował, że dzisiaj to Jess dźwiga najcenniejsze trofeum. Pewnie uznał, że żal mu skóry na odgrywanie przykrywki dla brata.

– No więc? – spytał ojciec ostro. – Na co czekasz? Na całusa od mamy? Już cię nie ma!

Popchnął Jessa w kierunku potężnych, dodatkowo wzmocnionych drzwi magazynu, które otworzyło przed nim trzech milczących mężczyzn. Jess ich nie znał i starał się nie wiedzieć, jak mają na imię, bo na tym stanowisku rotacja była duża. Zatrzymał się i zaczął oddychać szybko, lecz głęboko. Szykował się. Zauważył stado gońców rozstawionych w zaułku i dalej, na ulicy. To były dzieciaki w jego wieku albo i młodsze, wszystkie gotowe do biegu.

Czekały tylko na niego.

Wydał dziki wojenny okrzyk i puścił się naprzód. Pozostali potraktowali to jak zachętę i wychudzone ramiona i nogi wdarły się między zaskoczonych przechodniów w roboczych strojach. Kilkoro dzieciaków wybiegło nawet na ulicę, co wiązało się z ryzykiem, ale pruli między powozami parowymi, nie zważając na wściekłe pokrzykiwania kierowców. Na najbliższym rogu cała dwunastka, czy ile ich tam przyszło, ustawiła się w szyku, a Jess miał z nimi przebiec pierwszą część trasy. W grupie było bezpieczniej, jako że ulice stawały się coraz czystsze, a przechodnie lepiej ubrani. Pokonali już cztery długie przecznice z domami i różnymi przybytkami, a potem skręcili przy tawernie, mimo wczesnej pory porządnie zapełnionej; biegli bez przeszkód, aż ze spożywczaka wyłonił się groźnie wyglądający mężczyzna i złapał za długie włosy jedną z dziewczynek. Ułatwiła mu zadanie, bo większość dziewczyn splatała włosy na czubku głowy albo strzygła na krótko.

Jess zwalczył odruch zatrzymania się i pójścia z pomocą.

Krzyczała i protestowała, ale osiłek popchnął ją na krawężnik i walnął na odlew tak, że zaczęła płakać.

– Przeklęci gońcy! – wrzasnął. – Straż! Straż! Szmuglerzy uciekają!

To wystarczyło. Zawsze znalazł się jakiś cwaniak o najszczerszych, oczywiście, intencjach, który starał się ocalić świat, jak mawiał ojciec Jessa. Dlatego wysyłał gońców w grupach, większość z bezwartościowymi śmieciami w nosidłach. Straży rzadko się udawało kogoś złapać, ale jak już zapunktowali, sowicie płacili donosicielowi, dzięki któremu trafili na ślad szmuglerów.

Inni londyńczycy też zaczęli się rozglądać, a w ich oczach pojawiła się żądza gotówki. Tymczasem Jess schylił głowę i biegł dalej.

Gońcy gwałtownie zawrócili, rozdzielili się, a potem przegrupowali jak stado ptaków. Niektórzy nosili z sobą noże i używali ich, gdy zostali złapani, co było ryzykowne, nawet bardzo, bo dzieciak z zakrwawionym nożem stryczek miał jak w banku, nieważne, czy zadał powierzchowną ranę, czy śmiertelny cios. Chłopiec po lewej stronie Jessa, zbyt masywny, żeby dobrze biegać, choć pewnie był od Jessa młodszy, wpadł na mur złożony ze zbliżających się pijaczków. Miał nóż i ciął nim na ślepo, Jess zobaczył tryskającą w powietrze jaskrawą fontannę krwi, ale potem już się nie odwracał.

Nie mógł. Musiał się skupić na ucieczce.

Na następnym skrzyżowaniu ich drogi miały się rozejść; teraz każdy biegł już na własną rękę, żeby rozproszyć uwagę Straży. W każdym razie taki był plan.

Gdy jednak Jess dotarł na róg, Straż już czekała. Zauważyli go i wydali ryk wściekłości.

Podjął błyskawiczną decyzję zejścia z trasy, za co, jak dobrze wiedział, ojciec sprałby go na kwaśne jabłko.

Skręciwszy w prawo, niemal wpadł na dwoje obcych gońców, którzy popatrzyli na niego ze zdumieniem, a dziewczyna wrzasnęła, żeby zmiatał z ich szlaku. Zignorował ich i mimo dławiącego bólu w piersi i rosnącego ciężaru książki, znalazł nowe zapasy sił, żeby ich wyprzedzić.

Słyszał za plecami krzyki i odwrócił się, żeby zobaczyć wylewającą się z zaułków Straż. Chrzanione kraby w brudnych czerwonych płaszczach. Szybko złapali tamtych dwoje.

Ale Jessa nie. Jeszcze.

Wpadł w ciemny, wijący się tunel, zbyt wąski, żeby nazwać go choćby zaułkiem; sam, chociaż był drobny, ocierał się ramionami o ceglany mur po obu stronach. Zahaczył rękawem koszuli o zardzewiały gwóźdź i rozdarł materiał, więc przez upiorny ułamek sekundy myślał, że pójdzie też skórzany pasek od uprzęży, ale nie, ruszył dalej. Z powodu gęstej jak atrament ciemności nie mógł teraz biec zbyt szybko, ale nos podpowiadał mu, że w tym miejscu wyrzucano resztki zgniłych ryb. Pod palcami czuł zimne i oślizgłe cegły.

Wciąż słyszał pokrzykiwania Straży, ale oni nie wcisnęliby potężnych cielsk do tego labiryntu; ba, przez moment, kiedy zobaczył na końcu skrawek światła, zaczął się niepokoić, że nawet on się tam nie zmieści. Korytarz zwężał się i zwężał, aż musiał zacząć iść bokiem i przeciskać się między szarpiącymi za ubranie cegłami. Książka zaczopowała go na wylocie jak korek w butelce i niewiele brakowało, by spanikował.

Myśl! Musisz się stąd wydostać.

Wypuścił z płuc całe powietrze i wciągnął brzuch jak mógł najbardziej, co zapewniło dodatkowe półtora centymetra konieczne do wydostania się z wąskiej gardzieli.

Wypadł spomiędzy dwóch ładnych budynków na szeroką, czystą ulicę, którą skądś znał, a jednak wydawała mu się dziwna, jakby nie na miejscu… Aż ją rozpoznał.

Znalazł się zaledwie trzy przecznice od ich kamienicy, która dopiero co zyskała nowy społeczny prestiż, wciąż niedościgniony dla usiłujących mu sprostać rodziców Jessa. Gdyby został złapany tutaj, na pewno znalazłby się ktoś, kto by go rozpoznał i wszystko skończyłoby się o wiele, wiele gorzej nie tylko dla niego, bo przy okazji pogrążyłby całą rodzinę. Musiał stąd zniknąć. Natychmiast!

Wypadł na ulicę prosto pod koła pojazdu parowego i wdarł się w ciemność kolejnego zaułka. Biegł we właściwym kierunku, ale szybko skręcił w zupełnie inną stronę. Nie zbadał jeszcze najbliższych okolic domu, dość miał problemów z trasami uczęszczanymi przez gońców. To dlatego ojciec zawsze nakazywał mu trzymać się szlaku: w poplątanym Londynie bardzo łatwo było zabłądzić, a zgubienie się w czasie przenoszenia kontrabandy mogło się skończyć tragicznie.

Kawałek dalej na ulicy zauważył charakterystyczny punkt: lśniącą kopułę Serapejonu św. Pawła, siedziby Wielkiej Biblioteki Londyńskiej, jednej z największych siostrzanych bibliotek w Europie. Wyglądała pięknie i złowrogo, więc odwrócił wzrok i przysiągł sobie, że już nigdy, przenigdy więcej nie pójdzie tą drogą.

Ale nie miał wyjścia.

Od jej wrót oderwał się członek Straży, wbił w niego wzrok i zaczął krzyczeć. Za skierowanym w swoją stronę palcem Jess zobaczył młodego chłopaka, może w wieku Liama, kiedy ginął na stryczku. Młodzieniec miał jasne włosy i cofnięty podbródek, a jego mundur z drugiej ręki wisiał na nim tak samo, jak maskujący kubrak na Jessie.

Ale co z tego, skoro był szybki. Zbyt szybki. Jess ruszył pędem, ale tuż za plecami usłyszał odgłos stóp uderzających o bruk, a po chwili także świdrujący gwizd. Nagle w jego kierunku rzucili się inni Strażnicy. Jeśli odetną mu drogę ucieczki…

Wybrał jedyną drogę dającą szansę na uratowanie skóry. Kolejny ciemny, ciasny zaułek, ale ten Strażnik nie miał rozmiaru poprzedników i wślizgnął się niemal z równą łatwością, jak Jess. Musiał biec, chociaż płuca paliły żywym ogniem, a długie nogi Strażnika doścignęły go, gdy tylko wypadli na ulicę. Kaprawe londyńskie słońce zdawało się padać prosto na głowę Jessa, bo pot z niego spływał. Był przerażony, że uszkodzi książkę.

Ale myśl, że zostanie złapany, przerażała go bardziej.

Więcej gwizdków. Straż się zbliżała.

Nie miał już wyjścia. Gnali go w jednym kierunku: do Serapejonu. Jeśli uda mu się minąć tamtejszy szpaler Straży, znajdzie się na terytorium Biblioteki, rządzącym się zupełnie innymi prawami. Londyńska Straż nie może tam wkroczyć bez zezwolenia.

Przed sobą widział pomarańczowo-czarną barykadę Straży i stojący przed nią ogonek chętnych do wejścia i oczekujących na sprawdzenie dokumentów. Jess sięgnął po rezerwy sił, bo ten przeklęty długonogi Strażnik był już tak blisko, że mógłby go złapać za koszulę. Ruszył naprzód, wycelował w lukę między ludźmi i rzucił się w kierunku barykady. Ścigający go Strażnik zaczął wzywać towarzyszy, a Jess wsparł się na pomalowanym w tygrysie barwy drewnie, przeskoczył nad barykadą płynnym susem, wylądował po drugiej stronie i biegł dalej. Ktoś się roześmiał, ktoś krzyknął, żeby dawał gazu, więc szatańsko wyszczerzył zęby i zaryzykował rzut oka za siebie.

Strażnik zatrzymał się przy barykadzie, bo jeden z kolegów powstrzymał go przed dalszą pogonią. Zaczęli się przepychać, młodszy wrzeszczał. Musiał być bardzo pobudzony po biegu, w przeciwnym razie zachowałby więcej rozsądku. Jess wiedział, że nie ma dużo czasu, bo wkrótce zgłoszą się do Najwyższej Straży, elitarnego zastępu strażników biblioteki, i poproszą o przechwycenie go na ich terenie. Musiał się stąd szybko wydostać.

Ulicą przed nim szło może z pięćdziesiąt osób, w tym co najmniej dziesięciu uczonych w powiewających czarnych togach. Żadnym powozom parowym nie wolno było tu wjeżdżać, w każdym razie odkąd zamknięto tę ulicę dla ruchu. Nad ich głowami górowała wdzięcznie złota, lśniąca kopuła, a w dół spływał wodospad schodów.

Mimo wysiłków włożonych w czyszczenie, na stopniach wciąż było widać ślady po ostatnim ataku Podpalacza. Plamy po ogniu greckim i spalonych ciałach. Miejsce zamachu wskazywał stos więdnących kwiatów, choć woźny zaczął już ładować je do worów na śmieci. Koniec żałoby. Czas iść naprzód.

Na widok lwów Jess zwolnił. Wyglądały jak wykute w kamieniu, ale miały w sobie żywą dzikość, jakby zostały przyłapane w chwili ataku, wściekłe, żądne krwi i gotowe do zadania śmierci. Słyszał o automatach, czyli maszynach, które mogły się same poruszać, ale teraz, kiedy się do nich zbliżał i widział je na własne oczy, wydawały się o wiele, wiele bardziej przerażające.

Jeszcze raz zerknął przez ramię. Londyńska Straż zapewne skrzykuje już ludzi, którzy będą na niego czekać przy barykadzie po drugiej stronie, jeśli oczywiście Najwyższa Straż Biblioteki nie postanowi go dopaść pierwsza. Musiał biec, mknąć jak błyskawica, ale chociaż dobrze o tym wiedział, jego nogi zwolniły do spacerowego tempa.

Dławił go strach. Panika. Przerażające doznanie bycia ściganym.

Jeden z lwów odwrócił łeb w jego stronę. Oczy zapłonęły czerwienią. Kolorem krwi. Ognia.

Czują to, zwęszyły bezprawnie posiadaną książkę. A może tylko jego strach.

Lodowata groza, która go przeszyła, była tak dojmująca, że z trudem zapanował nad pęcherzem, ale jakimś cudem udało mu się wytrzymać płomienne spojrzenie lwa i iść dalej. Zszedł z chodnika i dalej ruszył środkiem ulicy, gdzie tłoczyło się więcej przechodniów, mających prawo do przebywania tutaj, więc miał nadzieję ukryć się wśród nich przed dzikimi oczami.

Lew wyprostował się, otrząsnął i zaczął schodzić ze schodów, bezgłośnie, dostojnie i groźnie. Pozostałe bestie także się obudziły, w oczach pojawiły się im czerwone błyski, przeciągały się.

Jedna z idących ulicą kobiet, która właśnie przeszła przez kontrolę, krzyknęła alarmująco, przycisnęła do siebie torbę i zaczęła uciekać. Pozostałym udzieliło się jej przerażenie i rzucili się do biegu, więc Jess też ruszył w nadziei, że wmiesza się w tłum, jak w grupę gońców, chociaż ci tutaj nie wiedzieli, że są z nim w spółce.

Odwrócił się i zobaczył, że lwy idą za nimi. Nie śpieszyły się. Nie musiały się wysilać, żeby prześcignąć ludzi.

Pierwszy z nich zrównał się z najwolniejszą z uciekającego stadka, uczoną w nieporządnie zarzuconej todze, uginającą się pod ciężarem torby, której z jakiegoś powodu nie porzuciła. Potem skoczył. Jess zamarł, bo było to najpiękniejsze i jednocześnie najpotworniejsze, co widział w życiu. Patrzył, jak kobieta się odwraca i dostrzega, co się zaraz wydarzy, widział na jej twarzy wyraz przerażenia, a jej krzyk urwał się nagle, gdy lew przygniótł ją do ziemi…

…ani na chwilę nie odrywając oczu od Jessa. Zabił ją, zostawił i skierował się prosto na niego. Jess słyszał zgrzyt maszynerii w jego wnętrzu.

Nie zdążył się nawet przerazić.

Myślał, że nie ma już siły na bieg, ale teraz, kiedy śmierć zajrzała mu w oczy, wprost unosił się w powietrzu. Nie czuł nic poza oporem wiatru, wiedział, że wokół jest tłum ludzi wzywających pomocy i błagających o litość, ale nie słyszał ich. Na odległym końcu ulicy stała kolejna barykada i kolejny tłumek oczekujący na wejście, który zaczął się rozpraszać. Co prawda lwy nie powinny nikogo gonić poza granicami św. Pawła, ale nikt nie miał ochoty przekonać się o tym na własnej skórze. Nawet Strażnicy, którzy porzucili posterunek i czmychnęli wraz z resztą.

Jess dotarł do barykady jako pierwszy i przeskoczył przez nią, a lwy tymczasem dopadły i zabiły dwie osoby za nim. Potknął się, upadł i zrozumiał, że za sekundę dosięgnie go śmierć. Przekręcił się na plecy, żeby widzieć, jak nadchodzi, z trudem złapał oddech i podniósł ręce w beznadziejnym odruchu obronnym.

Niepotrzebnie. Lwy zahamowały przed barykadą. Zataczały przed nią koła i wpatrywały się w niego z lodowatą, czerwoną furią, ale nie przekroczyły, bo być może nie mogły, wiotkiej drewnianej bariery.

Jeden z nich zaryczał. Dźwięk przypominał kruszenie kamieni zmieszane z krzykami konających, których stratował, a Jess zobaczył w jego paszczy ostre kły. Następnie obydwa lwy odwróciły się i poczłapały z powrotem, po schodach na górę, na podesty, gdzie ułożyły się, wciąż gotowe do skoku.

Widział krwawe ślady ich łap, rozdarte ciała, które zostawiły po sobie, i nie mógł zapomnieć – nigdy nie zapomni – wyrazu rozpaczy i przerażenia na twarzy kobiety, która zginęła jako pierwsza.

To moja wina.

Nie mógł o tym myśleć. Nie teraz.

Przekręcił się na brzuch, niezdarnie wstał i wmieszał się w spanikowany tłum. Po przejściu trzech długich przecznic wrócił na trasę. Straż najwyraźniej straciła zainteresowanie pościgiem. W oficjalnych wiadomościach ofiary w Serapejonie zostaną jakoś dyplomatycznie wytłumaczone, nikt bowiem nie chciał się dowiedzieć, że mechaniczne biblioteczne pieszczoszki zerwały się z uwięzi i zamordowały niewinnych. Podobno zdarzało się to już wcześniej, ale Jess widział to po raz pierwszy.

I po raz pierwszy uwierzył.

Zatrzymał się przy fontannie, żeby napić się wody i zapanować nad roztrzęsionym ciałem, a następnie skorzystał z szaletu publicznego i upewnił się, że książka jest nadal bezpiecznie zapięta w nosidle. Na szczęście. Resztę drogi pokonał wolnym krokiem i dotarł na miejsce z zaledwie kilkuminutowym opóźnieniem, wyczerpany, ale wprost obezwładniony uczuciem ulgi. Chciał jak najszybciej wypełnić zadanie i wrócić do domu, choć czekało go tam chłodne powitanie

„Nie mazgaj się, chłopcze”. Prawie słyszał ostry głos ojca. „Nikt nie żyje wiecznie. Potraktuj ten dzień jak zwycięstwo”.

Może i zwycięstwo, stwierdził Jess, ale powierzchowne.

Miał szukać mężczyzny w czerwonej kamizelce i zaraz go zauważył, siedzącego spokojnie przy wystawionym na ulicę stoliku. Popijał herbatę z porcelanowej filiżanki. Jess go nie znał, ale znał ten typ: obrzydliwie bogaty, próżniaczy, pragnący uczynić się ważnym poprzez kolekcjonowanie cennych rzeczy. Wszystko, co miał na sobie, było skrojone po mistrzowsku.

Wiedział, jak nawiązać kontakt. Podbiegł, zrobił swoją najlepszą łobuzerską minę i zagaił:

– Proszę pana, proszę o datek dla chorej mamy.

– Chorej? – Mężczyzna uniósł starannie przystrzyżone brwi i odstawił filiżankę. – A co jej dolega?

To było pytanie-sygnał i gdy Jess odpowiadał, nie spuszczał mężczyzny z oczu.

– Brzuch, proszę pana. O, tutaj. – Ostrożnie wskazał palcem na środek klatki piersiowej, gdzie znajdowało się wybrzuszenie.

Mężczyzna skinął głową i wstał.

– Zdaje się, że to szczytny cel. Chodź ze mną, pomogę ci. No chodź, nie bój się.

Jess poszedł za nim. Za rogiem czekał piękny powóz parowy, zdobiony złotymi i srebrnymi ornamentami, pokryty czarną emalią, z herbami na drzwiach, na które zdążył tylko rzucić okiem, zanim mężczyzna podsadził go do środka. Jess był przekonany, że kupiec wsiądzie za nim, ale nie.

Sufit powozu otaczała od wewnątrz świetlówka, rzucająca ciemne, złociste światło, i to tam Jess zorientował się, że mężczyzna, którego uważał za kupca, był jedynie sługą.

Starszy mężczyzna siedzący naprzeciwko niego wyglądał jeszcze bardziej wielkopańsko. Czarny surdut dopiero co wyszedł spod igły, koszulę uszyto z najdoskonalszego jedwabiu, cały strój cechował się niewymuszoną elegancją.

Jessowi mignął złoty błysk przy mankietach i blask wielkiego brylantu przy wpiętej w krawat szpilce.

Jedynym szczegółem, który nie pasował do wizerunku, były lodowate oczy spoglądające z łagodnej, pomarszczonej twarzy. Takie spojrzenie mógłby mieć zabójca.

A jeśli jemu nie chodzi o książkę?, pomyślał Jess. Wiedział, że czasem dzieciaki porywano dla straszliwych celów, ale jego ojciec zawsze się zabezpieczał i karał tych, którzy wykorzystywali gońców. Zdarzało się to bardzo rzadko, bo nawet możni wiedzieli, że lepiej trzymać się z daleka od wszędobylskich i silnych rąk Brightwellów.

Nie czuł się jednak ani trochę bezpiecznie w towarzystwie tego mężczyzny. Spojrzał w wielkie zaciemnione okno. Nie można było zajrzeć do środka. Nikt by nic nie zobaczył.

– Spóźniłeś się. – Wielki pan mówił spokojnie i cicho. – Nie jestem przyzwyczajony do czekania.

Jess przełknął ślinę.

– Przepraszam, proszę pana. To tylko minuta. – Rozpiął kubrak i zaczął walczyć z umieszczonymi na plecach sprzączkami, które rozluźniały uprząż. Tak jak się obawiał, skóra aż pociemniała od potu, ale skrytka na książkę została dobrze zabezpieczona, a sam wolumin kilkakrotnie owinięty w ochronną warstwę woskowanego papieru. – Książka jest nietknięta.

Mężczyzna wyrwał mu ją z rąk jak narkoman i rozdarł opakowanie. Gdy jego palce natrafiły na zdobioną, skórzaną oprawę, powoli wypuścił powietrze.

Jess uświadomił sobie z przerażeniem, że zna tę książkę. Przez całe dzieciństwo widywał ją w szklanej gablocie w najgłębiej ukrytej, najtajniejszej skrytce ojca, tej na największe skarby. Nie umiał jeszcze czytać greki, ale wiedział, co znaczą litery wytłoczone w skórzanej oprawie, tyle ojciec zdążył go nauczyć. Patrzył na jedyny istniejący rękopis O tworzeniu kuli Archimedesa i tym samym jedną z pierwszych oprawionych książek. Oryginalny zwój został zniszczony dawno temu przez Podpalacza w Bibliotece Aleksandryjskiej, ale zrobiono jedną kopię. Tę. Za jej posiadanie groziła kara śmierci. „Gdy kradniesz książkę, okradasz cały świat”, głosiło prawo Biblioteki, a Jess podejrzewał, że to może być prawda.

Zwłaszcza, jeśli chodziło o tę książkę.

Kolportował jedyną i najcenniejszą rzecz na całym świecie. Nic dziwnego, że ojciec nie ośmielił się powiedzieć mu, co przenosi.

Mężczyzna spojrzał na niego z szaleńczym błyskiem w oczach.

– Nie masz pojęcia, od jak dawna na to czekałem – wyznał. – Nic nie może się równać z posiadaniem tego, co najlepsze, chłopcze. Nic.

A następnie, na oczach oniemiałego z przerażenia Jessa, wyrwał z księgi stronicę i wpakował sobie do ust.

– Nie! – pisnął Jess i rzucił się na książkę. – Co pan robi?!

Starszy pan odepchnął go i przyszpilił do ściany powozu zakończoną srebrem laską. Następnie wyszczerzył się, wyrwał kolejną stronę i począł przeżuwać.

– Nie – szepnął Jess, Był śmiertelnie przerażony, choć sam nie wiedział dlaczego. Czuł się jak świadek morderstwa. Profanacji. Tylko że to było jeszcze gorsze. Nawet w jego rodzinie, choć byli handlarzami nielegalnym towarem, książki uchodziły za świętość. Jedynie Podpalacze byli innego zdania. Podpalacze i takie perwersyjne kreatury, jak ten tutaj, kimkolwiek był.

Starszy pan leniwie zajął się kolejną kartą. Odprężył się. Nasycił.

– Rozumiesz, co robię, chłopcze? – Jess pokręcił głową. Cały się trząsł. – Znam ludzi, którzy wydają fortunę, żeby zdobyć truchło ostatniego żyjącego przedstawiciela rzadkiego gatunku, a następnie podać go na kolację. Nie istnieje bardziej ostateczny sposób wyrażenia własności jakiejś rzeczy niż spożycie jej. To jest moje. Nigdy już nie będzie należało do nikogo więcej.

– Pan jest szalony – wycedził Jess. Miał wrażenie, że choćby nieskończenie wiele razy splunął na otaczającą go miękką skórę i ozdoby, nie uzyskałby poczucia czystości w ustach.

Bogacz przełykał właśnie kolejną przeżutą stronę, ale jego twarz nabrała wyrazu goryczy.

– Uważaj na język. Jesteś niepiśmiennym ulicznikiem. Jesteś nikim. Mógłbym cię zabić i porzucić tutaj, a nikt by ani tego nie zauważył, ani się nie przejął. Ale nie jesteś wystarczająco wyjątkowy, żeby cię zabijać. Nie jesteś wart złamanego grosza. – Wydarł następną kartę. Jess znów spróbował odebrać mu księgę; starzec wyrwał mu ją i mocno trzepnął go laską w skroń.

Jessa aż odrzuciło. Miał łzy w oczach, a w głowie dzwoniły mu dzwony św. Pawła. Bogacz zastukał w drzwi powozu. Sługa w mgnieniu oka je otworzył, złapał Jessa za rękę i ściągnął prosto na bruk, co na nowo pobudziło dzwonienie w głowie.

Starszy mężczyzna wychylił się i uśmiechnął, szczerząc uwalane atramentem zęby. Wyrzucił coś z powozu – podartą koszulę Jessa i kubrak. A na koniec złotą monetę.

– Za fatygę, szmaciarzu – oznajmił i wcisnął do paszczy kolejną kartę, która kiedyś była doskonałością.

Jess zorientował się, że łka, chociaż nie do końca wiedział dlaczego, poza tym, że nigdy już nie będzie tym, kim był, zanim wszedł do tego powozu; wiedział to na pewno. Nawet nie będzie pamiętał, jak było przedtem.

Mężczyzna w kamizelce wdrapał się na miejsce kierowcy. Spojrzał w dół, na Jessa, bez uśmiechu, całkowicie beznamiętnie, i uruchomił silnik.

Starzec, zanim zatrzasnął drzwi, uchylił kapelusza, a po chwili pojazd ruszył i odjechał.

Jess pozbierał się i przebiegł kilka kroków za oddalającym się powozem.

– Czekajcie! – krzyknął, ale niepotrzebnie, bezsensownie, tyle tylko, że zwrócił uwagę na to, że jest półnagi, a na piersi ma bardzo dobrze widoczną szmuglerską uprząż. Chciało mu się wymiotować. Śmierć ludzi zmiażdżonych przez lwie łapska zszokowała go, to prawda, ale widok przerażającego, dobrowolnego unicestwienia książki, zwłaszcza tej książki, okazał się znacznie gorszy. Jak to powiedział św. Paweł, życie jest krótkie, ale wiedza jest wieczna. Jessowi nigdy nie przyszło do głowy, że ktoś może być tak pusty, żeby nasycić się zniszczeniem czegoś tak cennego, unikalnego.

Powóz zniknął za rogiem, a Jess musiał zacząć myśleć o sobie, chociaż trząsł się jak osika. Na nowo zaciągnął paski nosidła, włożył przez głowę koszulę, narzucił kubrak i ruszył wolnym krokiem, już nie biegiem, do magazynu, gdzie czekał na niego ojciec. Miasto wirowało wokół niego w smudze ludzkich twarzy i najdziwniejszych kolorów.

Nie czuł nóg, bo cały czas dygotał. Drogę miał wyrytą w pamięci, więc szedł zupełnie bezmyślnie, odruchowo zakręcał, aż nagle zdał sobie sprawę, że stoi na ulicy przed wejściem do magazynu.

Zauważył go jeden ze strażników dyżurujących przy drzwiach, wybiegł i wprowadził go do środka.

– Co się stało, chłopcze?

Jess zamrugał. Mężczyzna nie wyglądał w tej chwili jak morderca, choć Jess dobrze wiedział, że i to potrafi. Pokręcił głową i otarł twarz. Dłonie miał mokre.

Mężczyzna spojrzał ponuro, i skoro Jess nie chciał mówić, skinął na jednego z towarzyszy, który zaraz pobiegł szukać jego ojca. Jess skulił się w kącie, wciąż roztrzęsiony, a gdy podniósł wzrok, zobaczył stojące naprzeciwko swoje lustrzane odbicie. No, może nie aż tak lustrzane, bo Brendan miał dłuższe włosy i małą bliznę na brodzie.

Kucnął, żeby spojrzeć bratu w oczy.

– W porządku? – spytał. Jess pokręcił głową. – Jesteś ranny? – Gdy Jess nie odpowiedział, Brendan nachylił się bardziej i ściszył głos. – Trafiłeś na Kanciarza?

Tak nazywali zboczeńców, mężczyzn i kobiety, którzy czerpali przyjemność z obcowania z dziećmi. Jessowi po raz pierwszy udało się zdobyć na odpowiedź.

– Nie – odparł. – Nie w tym sensie. Gorzej.

Brendan zamrugał.

– Co może być gorsze od Kanciarza?

Jess nie chciał mówić i na szczęście jeszcze nie musiał. Na górze trzasnęły drzwi do biura, więc Brendan zerwał się na równe nogi i śmignął po drabinie do ciemnego schowka, gdzie trzymali skrzynie na książki.

Ojciec pośpieszył do miejsca, gdzie starszy z bliźniaków siedział oparty o ścianę i szybko obmacał go w poszukiwaniu ran. Gdy żadnych nie znalazł, ściągnął Jessowi kubrak i koszulę. Odetchnął z ulgą, gdy zobaczył, że nosidło jest puste.

– Dostarczyłeś! – Zmierzwił mu włosy. – Dzielny chłopak.

Słowa uznania z ust ojca wycisnęły Jessowi łzy z oczu i musiał je szybko zdławić. Mazgaj ze mnie, pomyślał i zawstydził się. Nic mu się nie stało. Nie dobrał się do niego Bajarz. Czemu więc czuł się tak zbrukany?

Zaczerpnął tchu i wyznał ojcu prawdę, całą, od lwów i zabitych, przez bogacza w powozie aż do śmierci O tworzeniu kuli. Bo tego był świadkiem: morderstwa czegoś niewypowiedzianie cennego i niezastąpionego. Zaczęło do niego docierać, że tego właśnie uczucia doświadczał, to ono nie dawało mu spokoju: żałoba. Żałoba i przerażenie.

Spodziewał się, że ojciec, w głębi serca kochający książki, które nielegalnie nabywał i sprzedawał, będzie wstrząśnięty, a przynajmniej podzieli przerażenie syna. Ale Callum Brightwell wyglądał po prostu na zrezygnowanego.

– Masz szczęście, że uszedłeś z życiem. Musiał być upojony władzą, skoro ci to pokazał i pozwolił odejść. Przykro mi. Wiem, że jest kilku takich jak on. Nazywamy ich atramentożercami. To zboczeńcy.

– Ale… to była książka. Archimedesa. – Jess rozumiał, choć na bardzo podstawowym poziomie, że patrząc na księgę ulegającą zniszczeniu, widzi, jak na świecie przygasa światło. – Dlaczego to zrobiłeś, tato? Dlaczego mu ją sprzedałeś?

Callum odwrócił wzrok. Mocno poklepał Jessa po ramieniu i ścisnął z taką siłą, jakby chciał mu zmiażdżyć kość.

– Bo na tym polega nasz fach. Sprzedajemy książki tym, którzy płacą za przywilej posiadania ich. Lepiej się naucz, że to, co się z nimi dzieje potem, to nie nasza sprawa. Tak czy inaczej, dobra robota. Dzielnie się sprawiłeś. Jeszcze będzie z ciebie Brightwell.

Ojciec zawsze pilnował, żeby jego dzieci co wieczór robiły wpisy do dziennika, więc przed pójściem do łóżka Jess sięgnął po pióro. Po długim namyśle opisał atramentożercę i uczucie, którego doznał, patrząc, jak przeżuwa tak rzadką, piękną rzecz. Tata zawsze mówił, że zostawi po sobie te zapiski, a rodzina będzie mogła go wspominać, gdy go zabraknie. Nie pozwalał tylko pisać o pracy, bo ona żyje własnym życiem. Pominął więc relację z ucieczki. Opisał tylko zboczeńca i swoje uczucia, gdy na to patrzył. Jego tacie mogłoby się to nie spodobać, ale prywatnych dzienników nikt nie czytał. Nawet Brendan by się nie ośmielił.

Tej nocy Jess spał niespokojnie, śnił o krwi, lwach i umazanych atramentem zębach. Wiedział, że nic z tego, co zrobił, nie było zrobione dobrze.

Ale w takim świecie przyszło mu żyć, taki był Londyn w 2025 roku.DEKRET

Dekret Magistra Archiwisty odnoszący się do sprawy uczonego Johannesa Gutenberga, w roku 1455. Zgodnie z nakazem Magistra Archiwisty przeniesiony do Czarnego Archiwum i dostępny jedynie dla Kuratorów.

…Oto, co jest pewne: założenia Wielkiej Biblioteki, od wejścia w życie Doktryny Odzwierciedlenia począwszy, bezpieczeństwo i przyszłość wiedzy składają w rękach Obskurystów, a to nie do pomyślenia.

Proponuję rozwiązanie czysto mechaniczne. Załączone projekty przedstawiają maszynę pozwalającą kopiować tekst wydajnie i dokładnie, bez udziału Obskurysty, a jedynie przy użyciu wycinanych ręcznie czcionek, ramy, w której będą układane, atramentu i czystego papieru. Dzięki tej metodzie możemy wyeliminować Doktrynę Odzwierciedlenia i szybko, bez wysiłku reprodukować księgi.

Zbudowałem egzemplarz próbny i odbiłem na nim stronicę, którą trzymacie w rękach. To pierwszy model w historii. Wierzę, że będzie przyszłością świata.

Omnis cogito est.

Odręczna adnotacja Magistra Archiwisty:

To nader przykra okoliczność, że uczony Gutenberg padł ofiarą tak złowrogiego podszeptu. Nie pojmuje, jakie niebezpieczeństwo niesie z sobą jego propozycja. Maszyna owa, używana bez surowego nadzoru Biblioteki, doprowadzić może do niekontrolowanego rozprzestrzeniania się nie tylko wiedzy, ale i treści buntowniczych. Wyobraźmy sobie świat, w którym każdy, wszędzie i zawsze, może stworzyć i obwieścić własne słowa, bez względu na to, ile w nich będzie uchybień i wypaczeń! Nieraz byliśmy świadkami przejawów tak groźnego postępu, które w samą porę zostawały przez nas przechwycone i unicestwione.

Machinę ową należy, ma się rozumieć, zniszczyć i objąć zakazem. Niestety, wyszło przy tym na jaw, że uczonemu Gutenbergowi nie wolno ufać. Należy go uciszyć, a jego straszliwe herezje wyprzeć z pamięci.

Zdaję sobie sprawę, jak wielka to strata, ale jeśli Biblioteka ma się dalej opierać natarczywym i coraz powszechniejszym ruchom postępowym, nie wolno nam okazać słabości.