Bawmy się w żołnierzy! - ebook

I.

O czem my­śla­ła Ró­zia, sprzą­ta­jąc w ma­łym sa­lo­ni­ku ele­ganc­kie­go pa­ła­cy­ku w N. nie­wiem, przy­pusz­czam jed­nak, że myśl tej ulu­bie­ni­cy pan­ny He­le­ny szy­bo­wa­ła gdzieś da­le­ko, da­lej niż na me­ble i sprzę­ty, któ­re co chwi­la wsku­tek nie­ostroż­no­ści po­trą­ca­ła, nie­cier­pli­wiąc się przy­tem i zży­ma­jąc nad wła­sną nie­zręcz­no­ścią. Na­tu­ral­nie i pan­na He­le­na nie wie­dzia­ła po­wo­du, dla któ­re­go za­wsze wie­lo­mów­na Ró­zia, dziś wy­jąt­ko­wem od­zna­cza­ła się mil­cze­niem; nie­wie­dzia­ła, ale też i nie trosz­czy­ła się o to, sama za­ję­ta czy­ta­niem ja­kiejś książ­ki.

Do­czy­taw­szy roz­dzia­łu, wsta­ła z ko­zet­ki, prze­szła się w mil­cze­niu po po­ko­ju; przy­sta­nę­ła póź­niej przed lu­strem, w któ­rem od­bi­ły się bo­ga­te jej kształ­ty, ści­śnię­te lek­kim szla­frocz­kiem, w pa­sie prze­pa­sa­nym nie­bie­ską wstąż­ką i rysy de­li­kat­ne, nie­co zmę­czo­ne i śnież­na szy­ja i zgrab­na ręka. Po­zo­sta­ła tak czas pe­wien przed zwier­cia­dłem, póź­niej w bok się ob­ró­ciw­szy, za­nu­ci­ła ja­kąś pio­sen­kę i od nie­chce­nia opie­ra­jąc się o po­ręcz krze­sła, za­py­ta­ła:

– Ró­ziu, wiesz ty, co to jest ro­mans?

– Ro­mans?

– Tak, ro­mans.

– Wiem, ale…