Bazyliszek - ebook

W KUŹ­NI PŁAT­NER­SKIEJ

W kuź­ni płat­ner­skiej imć pana Mel­chio­ra Ostro­gi ro­bo­ta wrza­ła aż miło. Cze­la­dzie pra­co­wa­li nad wy­koń­cze­niem prze­pysz­nej zbroi ry­cer­skiej dla Jego Mi­ło­ści pana kasz­te­la­na płoc­kie­go, a dwóch chło­pa­ków dęło w wiel­kie mie­chy, pod­sy­ca­jąc ogni­sko w ogrom­nym ko­mi­nie. W pło­mie­niach pur­pu­ro­wych i zło­tych tego ognia sam we wła­snej oso­bie imć pan Mel­chior Ostro­ga, świet­ny mistrz sła­wet­ne­go płat­ner­skie­go ce­chu, trzy­mał w cę­gach po­tęż­nych szta­bę że­la­zną, aby ją za chwi­lę na miecz na ko­wa­dle prze­ko­wać.

Miecz ten, wraz z pan­ce­rzem, z na­ra­mien­ni­ka­mi i na­go­len­ni­ka­mi, sta­no­wił wła­snie cał­ko­wi­ty rynsz­tu­nek bo­jo­wy, po któ­ry miał pan kasz­te­lan dziś – ju­tro przy­je­chać.

A cud­naż to była zbro­ica! z naj­przed­niej­szej sta­li, wy­po­le­ro­wa­nej jak zwier­cia­dło, po­kry­ta na­bi­ja­nia­mi ze szcze­re­go sre­bra, z wi­ze­run­kiem mat­ki Bo­skiej Czę­sto­chow­skiej, prze­ślicz­nie w zło­cie wy­ima­gi­no­wa­nym, i z krzy­żem hu­sar­skim na koł­nie­rzu.

Mia­ło to być praw­dzi­we ar­cy­dzie­ło sztu­ki płat­ner­skiej, i nie­po­ma­łu chlu­bił się z nim już z góry mistrz Mel­chior.

W ką­ci­ku kuź­ni, za wiel­ką kupą że­la­stwa, ba­wi­ło się dwo­je dzie­ci: czar­no­wło­sy chłop­czyk i zło­ci­sto­lo­ka dziew­czyn­ka. Było to ro­dzeń­stwo, dzia­twa imć pana Ostro­gi. Chłop­czyk, jak to chłop­czyk, ry­cer­ską zna­lazł so­bie igrasz­kę: z ka­wał­ka cien­kie­go że­la­za sza­blę krzy­wą niby – to tu­rec­ką uczy­nił i w fech­ty jął się wpra­wiać, jak żoł­nierz. Ale dziew­czyn­ka, za­pa­trzo­na z po­cząt­ku w szer­mier­kę bra­cisz­ka, znu­dzi­ła się nie­za­dłu­go, boć co tam pa­nien­kę wo­jo­wa­nie ob­cho­dzi.

– Mać­ku! – za­wo­ła­ła na bra­ta – chodź­my już stąd na Ry­nek; w Ryn­ku tak we­so­ło i gwar­no, sło­necz­ko świe­ci; po­bie­ga­my, przyj­rzy­my się kra­mom i to­wa­rom.

– Cze­kaj no, Halsz­ko, jesz­cze ano kil­ka cięć krzy­żo­wą sztu­ką przy­po­mnę i pój­dę z tobą, kie­dy chcesz ko­niecz­nie; choć mnie i w kuź­ni do­brze: tyle tu cie­ka­wych rze­czy: ko­pij, kol­czug, bu­ła­tów.

Mach­nął raz i dru­gi sza­bel­ką, ci­snął ją na zie­mię i za­bie­ra­li się ku wyj­ściu.

Spo­strzegł wy­cho­dzą­ce dzie­ci mistrz Ostro­ga i przy­wo­łał je do sie­bie.

– A gdzie to, mal­cy?

– Na Ry­nek, ta­tuń­ciu.

– A po co?