Bestia - ebook

Jeden

Gdy wie­czo­rem Ma­riusz Gal­ter wy­jeż­dżał swo­im sa­mo­cho­dem, aby do­je­chać na czas do miej­sca, w któ­rym mie­ści­ła się jego fir­ma i aby póź­niej szyb­ko roz­wieść ma­te­ria­ły bu­dow­la­ne na bu­do­wę, nie przy­pusz­czał, że rano za­sko­czy go po­twor­nie gę­sta mgła, któ­ra zmniej­sza­ła wi­docz­ność za­le­d­wie do kil­ku me­trów, to­też mą­drym było zre­du­ko­wa­nie pręd­ko­ści do mi­ni­mum. Lecz ta­kie wła­śnie było jego ży­cie i pra­ca. Gdy ka­za­no mu coś ro­bić, na­wet je­śli miał­by ru­szać się z domu w nocy, mu­siał to po pro­stu wy­ko­ny­wać, gdyż i tak pła­co­no mu wy­star­cza­ją­co dużo, a po dru­gie - strasz­nie lu­bił pro­wa­dzić sa­mo­chód. Za­wsze w taką po­go­dę zdo­by­wał więk­sze do­świad­cze­nie. Pa­mię­tał, że ja­dąc ja­kiś mie­siąc temu w po­dob­ną do tej po­go­dę, ja­kiś kre­tyn, któ­re­mu wi­docz­nie się bar­dzo spie­szy­ło, o mały włos nie spo­wo­do­wał wy­pad­ku w po­sta­ci zde­rze­nia czo­ło­we­go. Gal­te­ro­wi wte­dy całe ży­cie prze­le­cia­ło przed ocza­mi. Fa­cet wszedł w za­kręt z nad­mier­ną pręd­ko­ścią i wy­cho­dząc z nie­go za­jął cały pas Gal­te­ra. Tyl­ko przy­tom­ność do­staw­cy przy­czy­ni­ła się do unik­nię­cia fa­tal­nej w skut­kach stłucz­ki. Pa­mię­tał rów­nież, że ów fa­cet pro­wa­dził w sta­nie wska­zu­ją­cym na spo­ży­cie al­ko­ho­lu i nie był chy­ba świa­do­my tego, co czy­nił. Gdy już mi­nął się z nim, we wstecz­nym lu­ster­ku zo­ba­czył, jak fa­cet da­chu­je, po­su­wa­jąc się w kie­run­ku po­bli­skich drzew.

Mi­ja­jąc ja­kąś wio­skę przy­po­mniał so­bie rów­nież, jak wje­chał kie­dyś w gro­ma­dę prze­cho­dzą­cych gęsi. Nie­ste­ty nic nie miał na swo­je uspra­wie­dli­wie­nie, po­nie­waż była wte­dy pięk­na po­go­da, a co za tym idzie wy­śmie­ni­ta wi­docz­ność. Z gęsi nic nie zo­sta­ło, a że w po­bli­żu zda­rze­nia był wła­ści­ciel roz­je­cha­ne­go mie­nia, to­też przy­zwo­itość na­ka­zy­wa­ła mu za­pła­cić za spo­wo­do­wa­nie szkód w ho­dow­li. Oczy­wi­ście w tym dniu spóź­nił się do pra­cy i bu­do­wa, na któ­rą miał za­wieść nie­zbęd­ne na­rzę­dzia, nie ru­szy­ła. Owe bu­do­wy nie były aż tak wiel­kie. Spro­wa­dza­ły się je­dy­nie do po­je­dyn­czych po­miesz­czeń przy­szłych te­atrów lub kin.

Gal­ter lu­bił swo­ją pra­cę. Nie miał ro­dzi­ny, więc noc­ne wy­pa­dy nie prze­szka­dza­ły mu zbyt wie­le. Jego ko­le­dzy po fa­chu za­zdro­ści­li mu tro­chę pod tym wzglę­dem. Pła­ca, jaką do­sta­wał, wy­star­cza­ła mu w zu­peł­no­ści, lecz ktoś, kto po­sia­dał przy tym tro­je dzie­ci, mógł i miał pra­wo skar­żyć się, że jed­nak te za­rob­ki są zbyt małe. Jed­nak na ten te­mat Gal­ter nie wy­po­wia­dał się za czę­sto. Uwa­żał, że czło­wiek jest je­dy­nie wte­dy szczę­śli­wy, je­śli pra­ca spra­wia mu przy­jem­ność, a spra­wy zwią­za­ne z pie­niędz­mi trak­tu­je jak spra­wy dru­go­rzęd­ne. Oprócz pra­cy lu­bił przy­ro­dę. Nie był fa­na­ty­kiem przy­ro­dy, jak okre­ślał eko­lo­gów, ale za­wsze czuł, że le­piej jest, gdy w po­bli­żu sły­chać ja­kieś pta­ki, bo i le­piej robi się czło­wie­ko­wi, gdy ma on po­czu­cie, że na tej pla­ne­cie ist­nie­ją jesz­cze inne or­ga­ni­zmy, któ­re uroz­ma­ica­ją ży­cie i spra­wia­ją, że nie jest ono ta­kie mo­no­ton­ne i nud­ne, jak co­raz czę­ściej jest po­strze­ga­ne.

W swo­jej ka­rie­rze do­staw­cy na­po­tkał się kie­dyś na blo­ka­dę dro­go­wą, spo­wo­do­wa­ną przez eko­lo­gów prze­ciw bu­do­wie au­to­stra­dy. Wte­dy to już cał­kiem po­waż­nie spóź­nił się do pra­cy i otrzy­mał na­ga­nę. Od tej pory uni­kał wszel­kich blo­kad, wszel­kich starć po­li­cji i służb po­rząd­ko­wych z fa­na­ty­ka­mi przy­ro­dy. I tak miał wie­le spraw na gło­wie, nie­po­trzeb­ne mu były jesz­cze ja­kieś do­dat­ko­we po­wo­dy do zmar­twień i stre­sów.

Je­chał te­raz sam jak pa­lec, nie wi­dząc w po­bli­żu sie­bie żad­ne­go po­jaz­du. Lecz co miał zo­ba­czyć, do­cho­dzi­ła trze­cia rano i inni o tej po­rze zwy­czaj­nie jesz­cze spa­li. My­ślał, że i on mógł­by jesz­cze spać, ale wte­dy nie za­siadł­by za kie­row­ni­cą, za tym, za czym lu­bił za­sia­dy­wać naj­bar­dziej. O ja­kiej go­dzi­nie nie mia­ło­by to być, on za­wsze chęt­nie wsia­dał w sa­mo­chód i wy­ru­szał w swo­ją tra­sę. Za­zwy­czaj nie czuł zmę­cze­nia i mógł je­chać na­wet całą dobę bez chwi­li snu, lecz dzi­siaj było in­a­czej. Dzi­siaj był ja­kiś zmę­czo­ny, a przy tej po­go­dzie jego zmę­cze­nie wzra­sta­ło dwu­krot­nie. Dzi­wił się so­bie, gdyż już nie­raz pro­wa­dził w ta­kich wa­run­kach at­mos­fe­rycz­nych i nic mu nie było, ale dzi­siaj po pro­stu chcia­ło mu się spać. Im wię­cej o tym my­ślał, tym jego cier­pie­nia sta­wa­ły się co­raz więk­sze, tym bar­dziej nie mógł uwie­rzyć, że jest wła­śnie w ta­kim sta­nie.

Jego sa­mo­chód po­ru­szał się spo­koj­nie. Spo­kój, któ­ry pa­no­wał rów­nież na dro­dze, przez nic nie mógł być za­kłó­co­ny. Lecz było jesz­cze coś nie­po­ko­ją­ce­go, coś, co jak­by ob­ser­wo­wa­ło prze­jeż­dża­ją­cy sa­mo­chód, coś, co było praw­do­po­dob­nie od­po­wie­dzial­ne za to, w ja­kim sta­nie był Gal­ter. I chy­ba wła­śnie to coś spo­wo­do­wa­ło, że na­gle auto do­staw­cy za­czę­ło się nie­po­ko­ją­co za­cho­wy­wać i po­wo­li zmie­rzać w kie­run­ku przy­droż­nych drzew. Po­jazd, któ­ry prze­cież jesz­cze pięć mi­nut temu po­ru­szał się bez za­rzu­tów, te­raz zwa­rio­wał. Gnał, ni­czym tor­pe­da i nic nie było w sta­nie go za­trzy­mać, po­ko­nał szczę­śli­wie ja­kiś za­kręt, lecz to, co mia­ło się za­raz stać, było do prze­wi­dze­nia. Po­ru­sza­jąc się już bar­dzo cha­otycz­nie, sa­mo­chód wje­chał z ca­łym roz­pę­dem w wy­so­kie drze­wo-po­mnik przy­ro­dy, któ­re w ułam­ku se­kun­dy utra­ci­ło swą mu­ze­al­ną war­tość. W mo­men­cie zde­rze­nia Gal­ter, któ­ry nie wie­dząc, cze­mu nic nie ro­bił, by za­po­biec wy­pad­ko­wi, wy­strze­lił przez przed­nią szy­bę i za­trzy­mał się na niej. Po­dusz­ka po­wietrz­na i za­pię­te pasy być może ura­to­wa­ły­by mu ży­cie, lecz na ta­kim od­lu­dziu nie było chy­ba ni­ko­go, kto by go uwol­nił od krę­pu­ją­cej uwię­zi. Zo­ba­czył wpraw­dzie ja­kieś świa­tło, ale świa­do­mym był tego, że mo­gła to być jego wy­obraź­nia spo­wo­do­wa­na szo­kiem po­wy­pad­ko­wym. Zo­ba­czył jesz­cze coś. Wi­dział to już nie­wy­raź­nie, gdyż po­wie­ki sta­wa­ły się co­raz cięż­sze. Było to coś la­ta­ją­ce­go, da­ją­ce­go ja­skra­wo­zie­lo­ną łunę, lecz czy wi­dział to na­praw­dę, nie był pe­wien, gdyż mu­siał za­mknąć oczy, po­nie­waż krew za­czę­ła draż­nić jego tę­czów­kę. Po­czuł, że coś za­da­je mu ból w uchu, że coś wcho­dzi mu do ucha. Miał za­krwa­wio­ne czo­ło, więc mo­gła to być zwy­czaj­nie krew, ale czy na pew­no? Nie mógł być prze­cież w tej chwi­li pe­wien, nie mógł być ni­cze­go pe­wien, może za wy­jąt­kiem tego, że za­czy­nał tra­cić przy­tom­ność. Świa­tło, któ­re wi­dział, za­nim za­mknął oczy, wciąż się zbli­ża­ło.Dwa

Była pią­ta rano. Anna Ka­miń­ska wra­ca­ła wła­śnie z de­le­ga­cji, na któ­rej spę­dzi­ła cały mie­siąc i nie mo­gła się do­cze­kać, kie­dy wresz­cie zo­ba­czy swo­ich pię­cio­let­nich bliź­nia­ków. Ko­cha­ła je bar­dzo, lecz je­dy­nym kon­tak­tem z nimi był kon­takt te­le­fo­nicz­ny. Pła­ka­ła z roz­pa­czy, gdy od­kła­da­ła słu­chaw­kę i nie mo­gła już sły­szeć ich gło­su. I wła­śnie dla­te­go nie lu­bi­ła tego typu wy­jaz­dów. Za­wsze trze­ba było prze­by­wać da­le­ko od bli­skich, a w przy­pad­ku Ka­miń­skiej owa czyn­ność była po­twor­nie mę­czą­ca.

Wje­cha­ła w ja­kiś las. Oświe­tlo­na dro­ga za­chę­ca­ła do tego, by po niej je­cha­no i jak na ta­kich dro­gach bywa, tak i tu punk­tem cha­rak­te­ry­stycz­nym była wy­śmie­ni­ta wi­docz­ność i chy­ba tyl­ko dla­te­go Ka­miń­ska spo­strze­gła w od­da­li ja­kiś sa­mo­chód, któ­ry z nie­wia­do­mych dla niej przy­czyn umiej­sco­wił się w środ­ku sta­re­go drze­wa. Za­trzy­ma­ła się i naj­szyb­ciej, jak tyl­ko mo­gła, pod­bie­gła do miej­sca wy­pad­ku. Z każ­dym me­trem wi­dzia­ła wię­cej, lecz do ta­kich wi­do­ków zdą­ży­ła się przy­zwy­cza­ić. Jej le­kar­skie do­świad­cze­nie w ta­kich sy­tu­acjach nie za­wo­dzi­ło. Gdy przy­bli­ży­ła się do roz­trza­ska­ne­go sa­mo­cho­du, zo­ba­czy­ła za­krwa­wio­ną twarz męż­czy­zny. Chcia­ła przy­stą­pić do czyn­no­ści re­ani­ma­cyj­nych, lecz już na pierw­szy rzut oka stwier­dzi­ła, że fa­cet nie żyje. Obe­szła wko­ło auto, pró­bu­jąc usta­lić przy­czy­ny wy­pad­ku i je­dy­ną my­ślą, jaka jej przy­cho­dzi­ła do gło­wy, była nie­uwa­ga ja­dą­ce­go lub po pro­stu za­śnię­cie. Po­sta­no­wi­ła bli­żej przyj­rzeć się owe­mu męż­czyź­nie. Wy­glą­dał nor­mal­nie tzn. jak na oso­bę po­szko­do­wa­ną w wy­pad­ku. Za­sta­na­wia­ją­ce były je­dy­nie jego usta i uszy. Fa­cet mu­siał cier­pieć na ja­kąś pa­skud­ną cho­ro­bę, gdyż jego war­gi były roz­my­te, skó­ra w po­bli­żu przyj­mo­wa­ła ta­kie same wła­ści­wo­ści, jak usta, była pra­wie czer­wo­na. Ka­miń­ska stwier­dzi­ła, że nie mo­gło to być spo­wo­do­wa­ne wy­pad­kiem, gdyż w prze­ciw­nym ra­zie cała twarz, a nie tyl­ko oko­li­ce ust, wy­glą­da­ła­by po­dob­nie. Na­to­miast uszy były naj­bar­dziej za­gad­ko­we. Wy­glą­da­ły one pra­wie nor­mal­nie. Rze­czą od­róż­nia­ją­cą je i ta­jem­ni­czą była bar­wa na we­wnętrz­nej ich stro­nie. Ta­jem­ni­czy zie­lo­ny ko­lor mazi, któ­ra po­kry­wa­ła więk­szość po­wierzch­ni ucha, był po­dob­ny do śla­dów, ja­kie po­zo­sta­ją po śli­ma­ku. Żeby to zba­dać do­kład­niej, Ka­miń­ska na­chy­li­ła się nad sztyw­nym już cia­łem Gal­te­ra. Nie my­śla­ła, że może być przez ko­goś lub coś za­sko­czo­na. W ułam­ku se­kun­dy coś wle­cia­ło do ust Ka­miń­skiej. Po­czu­ła okrop­ny ból w oko­li­cach prze­ły­ku, była pew­na, że zwy­mio­tu­je. Chcia­ła zwy­mio­to­wać, lecz coś, co te­raz po­chła­nia­ło jej or­ga­nizm, za­bra­nia­ło jej tego, po­wo­du­jąc więk­szy ból, któ­ry przez ten czas za­czął być od­czu­wal­nym w żo­łąd­ku. Mia­ła na­dzie­ję, że ktoś bę­dzie prze­jeż­dżał. Przy­po­mnia­ła so­bie o te­le­fo­nie w sa­mo­cho­dzie. Nie spo­dzie­wa­ła się jed­nak, że doj­ście do sto­ją­ce­go obok auta, przy­spo­rzy jej aż tyle kło­po­tu. Za­ta­cza­jąc się, do­brnę­ła do jed­nej rze­czy, łą­czą­cej ją z cy­wi­li­za­cją. We­zwa­ła po­go­to­wie i od­wró­ciw­szy się jesz­cze raz spo­strze­gła, że owe zie­lo­ne pla­my, któ­re wid­nia­ły na uszach Gal­te­ra, znik­nę­ły. W ca­łej tej sy­tu­acji za­po­mnia­ła o swo­ich, dłu­go nie wi­dzia­nych dzie­ciach. Chcia­ła do nich za­dzwo­nić, lecz ból, któ­ry ogar­niał cały or­ga­nizm, zni­we­czył jej pla­ny. Ze­mdla­ła.Trzy

Za­raz po za­wia­do­mie­niu o wy­pad­ku żony, Er­nest Ka­miń­ski od­wiózł dzie­ci do te­ścio­wej i czym prę­dzej po­gnał do szpi­ta­la, gdzie ak­tu­al­nie prze­by­wa­ła naj­droż­sza mu oso­ba. Nie mógł jesz­cze dojść do sie­bie po tej przy­krej wia­do­mo­ści, nie wie­dział, co czy­nić. Miał oba­wy w związ­ku z tym wy­jaz­dem i na­wet na­ma­wiał Annę, by jed­nak nie je­cha­ła. Upie­ra­jąc się, po­sta­wi­ła na swo­im, może dla­te­go, iż Er­nest był bar­dzo ustę­pli­wy i nie lu­bił się spie­rać z oso­bą, któ­rą ko­chał. Jego ko­le­dzy z pra­cy czę­sto się z tego po­wo­du z nie­go na­bi­ja­li, że jesz­cze tego bę­dzie ża­ło­wał, lecz on wie­dział, iż tyl­ko ta­kie sto­sun­ki z żoną są naj­lep­sze i nie po­wo­du­ją żad­nych nie­po­trzeb­nych za­tar­gów i nie­po­ro­zu­mień. Wła­śnie ta­kie ar­gu­men­ty po­tra­fi­ły zmu­sić jego ko­le­gów do re­flek­sji, gdyż w więk­szo­ści byli to lu­dzie, któ­rzy trak­to­wa­li ko­bie­ty jak swo­ją wła­sność i przez to nie żyli oni tak jak Ka­miń­ski.

Zaj­mo­wał się tym, co umiał naj­le­piej i co wy­ko­ny­wał pra­wie od sa­me­go po­cząt­ku swo­je­go do­ro­słe­go ży­cia. Był kie­row­ni­kiem dzia­łu za­opa­trze­nia w szpi­ta­lu, w któ­rym pra­co­wa­ła Anna. Lu­bił to sta­no­wi­sko, po­nie­waż wie­dział, że zdo­był je cięż­ką, mo­zol­ną i w wie­lu przy­pad­kach peł­ną cier­pli­wo­ści pra­cą. Po pro­stu za­słu­żył na nie.

W koń­cu do­je­chał na miej­sce. W ułam­ku se­kun­dy zna­lazł się w re­cep­cji. Re­cep­cjo­nist­ka spo­koj­nie po­pa­trzy­ła na zde­ner­wo­wa­ne­go czło­wie­ka i nic nie mó­wiąc, po­wró­ci­ła do swo­ich pa­pier­ków.

– Prze­pra­szam bar­dzo, czy może mi pani ła­ska­wie po­móc? – rzekł podi­ry­to­wa­ny tym za­cho­wa­niem.

– Cze­mu pan tak od razu się de­ner­wu­je? Tro­chę spo­ko­ju – od­po­wie­dzia­ła chra­pli­wie.

– Gdy­by pani mąż brał udział w wy­pad­ku sa­mo­cho­do­wym, jak by się pani za­cho­wy­wa­ła? – uspo­ko­ił się naj­bar­dziej, jak po­tra­fił.

– To pana za­wia­da­mia­łam? Ja bar­dzo prze­pra­szam, ale dzi­siaj róż­ne rze­czy się dzie­ją i sama już nie wiem co.

– O czym pani mówi? Ja tyl­ko chciał­bym się do­wie­dzieć, co sta­ło się z moją żoną i jak ona się czu­je.

– Nie­ste­ty mu­szę pana zmar­twić. Cho­ciaż stan pana żony był już do­bry, ko­niecz­nym jed­nak było prze­wie­zie­nie jej do spe­cja­li­stycz­ne­go szpi­ta­la, w któ­rym moż­na by było stwier­dzić, co wtar­gnę­ło do or­ga­ni­zmu pana żony. W tym mo­men­cie nic wię­cej nie mogę po­wie­dzieć.

– Gdzie mie­ści się ten szpi­tal? Chcę na­tych­miast wi­dzieć się z żoną.

– W Nor­we­gii. Przy­kro mi, ale nie do­pusz­czą pana do niej, gdyż nie stwier­dzo­no do­brze, co to wła­ści­wie jest. Jesz­cze nie spo­tka­no się z czymś po­dob­nym.

– To co mam ro­bić? – za­ła­mał się. Tak bar­dzo chciał zo­ba­czyć uko­cha­ną oso­bę, lecz nic nie wska­zy­wa­ło, że na­stą­pi to pręd­ko.

– Pro­szę się po­ło­żyć. Przy­go­to­wa­li­śmy jed­no łóż­ko. Niech pan spró­bu­je się uspo­ko­ić i za­snąć.

Tak też uczy­nił. Przez jego umysł prze­la­ty­wa­ły naj­czar­niej­sze my­śli i nic nie mógł na to po­ra­dzić. Od­da­la­jąc się od re­cep­cji, usły­szał je­dy­nie dzwo­nek te­le­fo­nu, ale jego to nie ob­cho­dzi­ło, roz­my­ślał tyl­ko o An­nie. Wszedł do ja­kie­goś po­miesz­cze­nia, gdzie na środ­ku znaj­do­wa­ło się jed­no łóż­ko. Usta­wił buty obok łóż­ka i po­ło­żył się. Sły­szał ja­kieś szme­ry, była to chy­ba roz­mo­wa dwóch le­ka­rzy, któ­rzy dys­ku­to­wa­li na te­mat za­rob­ków. Do­szło chy­ba na­wet do sprzecz­ki, ale nie­ba­wem na­sta­ła ci­sza.

Annę po­znał wła­śnie w szpi­ta­lu. Był wte­dy za­opa­trze­niow­cem, do­star­czał na­rzę­dzia chi­rur­gicz­ne, środ­ki de­zyn­fe­ku­ją­ce i inne tego typu rze­czy, ona na­to­miast - świe­żo za­trud­nio­na stu­dent­ka, była wte­dy zu­peł­nie obca, nie­do­stęp­na, da­le­ka. Wte­dy znał ją je­dy­nie z wi­dze­nia, nie mó­wi­li so­bie „dzień do­bry”, nie wy­mie­nia­li się spoj­rze­nia­mi. Prze­łom na­stą­pił wte­dy, gdy jej bez­po­śred­ni prze­ło­żo­ny chciał, aby do­star­czo­no mu bia­łe prze­ście­ra­dła. Za­dzi­wia­ją­cym było to, że tak po­spo­li­te przed­mio­ty i zda­rze­nia po­tra­fią do­pro­wa­dzić do po­zna­nia i po­tem łą­cze­nia lu­dzi. Wte­dy zo­ba­czy­ła go pierw­szy raz, on tak­że wi­dział ją po raz pierw­szy z tak bli­ska. Na po­cząt­ku było to jed­no krót­kie spoj­rze­nie, chy­ba ra­zem byli tego świa­do­mi, że ob­ser­wu­ją się na­wza­jem. Ale na tym się skoń­czy­ło. Ka­miń­ski uj­rzał ją do­pie­ro po upły­wie dwóch ty­go­dni. W ten dzień to wła­śnie ona ode­zwa­ła się do nie­go, jej głos był ła­god­ny i ser­decz­ny. Tak pro­ste wy­ra­zy jak „dzień do­bry” zmu­si­ły go do re­flek­sji. I w tym przy­pad­ku na tym się skoń­czy­ło, spie­szył się, gdyż cze­ka­ła go jesz­cze roz­mo­wa z sze­fem, a ten z ko­lei nie lu­bił spóź­nień.

Kie­dy je­chał do domu, za­uwa­żył Annę, któ­ra szła chod­ni­kiem, w pra­wej ręce nio­sła peł­ną re­kla­mów­kę za­ku­pów. Jej ja­sne wło­sy ko­ły­sa­ły się swo­bod­nie to w pra­wo, to w lewo, w rytm kro­ków. Po­sta­no­wił ją pod­wieźć, miał ogrom­ną na­dzie­ję, że bę­dzie po dro­dze. I tak też się sta­ło. Pa­sa­żer­ka nie kry­ła ra­do­ści, jej uśmiech i po­dzię­ko­wa­nia trwa­ły jed­no­cze­śnie tak dłu­go, do­pó­ki nie na­stą­pi­ło ofi­cjal­ne przed­sta­wie­nie się.

Roz­ma­wia­ło im się wy­śmie­ni­cie, jego po­czu­cie hu­mo­ru za­owo­co­wa­ło tym, że Anna ośmie­li­ła się za­py­tać, czy nie mo­gła­by wra­cać z nim po pra­cy. Oka­za­ło się, że miesz­ka­li od sie­bie w od­le­gło­ści trzech prze­cznic. Wszyst­ko wska­zy­wa­ło na to, że bę­dzie to pięk­na, owo­cu­ją­ca zna­jo­mość.

Praw­dzi­wy jed­nak prze­łom na­stą­pił w dzień, w któ­rym Anna Bor­czyk wsta­wi­ła się za nim u sze­fa, gdyż przy­wiózł nie to, co trze­ba. Jej prze­ło­żo­ny strasz­nie krzy­czał, w ogó­le był ner­wo­wy, po­tem jego złość wy­ła­do­wa­ła się na jej oso­bie. Po tym zaj­ściu, w ak­cie wdzięcz­no­ści, Ka­miń­ski za­pro­sił ją do re­stau­ra­cji, gdzie przyj­rzał jej się bar­dzo uważ­nie. Mia­ła twarz, któ­ra mu­sia­ła czę­sto się uśmie­chać, gdyż na po­licz­kach i skro­niach wid­nia­ły przy­jem­ne zmarszcz­ki. Jej oczy były zie­lo­ne, wy­ra­ża­ły każ­de uczu­cie, były szcze­re.

– Pa­nie Ka­miń­ski! – za­czął ktoś wo­łać. Na­tych­miast ze­sko­czył z miej­sca od­po­czyn­ku, wsu­nął buty na nogi i po­mknął w stro­nę re­cep­cji. Bę­dąc już na miej­scu, zo­ba­czył po­zna­ną wcze­śniej ko­bie­tę, dwóch le­ka­rzy, naj­praw­do­po­dob­niej tych, któ­rych sły­szał. Wszy­scy mie­li twa­rze po­waż­ne, nikt nie ośmie­lał się prze­mó­wić pierw­szy, nikt nie chciał wziąć na sie­bie cię­ża­ru wia­do­mo­ści, któ­re mie­li do prze­ka­za­nia.

– Słu­cham – rzekł.

– Mamy złe wia­do­mo­ści – od­wa­żył się je­den z le­ka­rzy.

– Pana żona nie do­tar­ła na lot­ni­sko, gdzie była trans­por­to­wa­na. Ucie­kła z pę­dzą­cej ka­ret­ki i nie od­na­le­zio­no jej.

– To gdzie ona jest?!Cztery

Jak za­wsze To­masz Hut­son po skoń­czo­nej pra­cy wraz ze swy­mi kum­pla­mi szedł do knaj­py. W ca­łym jego ży­ciu naj­bar­dziej cie­szył się z tego, że bez żad­nych prze­szkód co­dzien­nie szedł ze sta­łą eki­pą do miej­sca, jak czę­sto je na­zy­wał, upo­je­nia i za­po­mnie­nia. A miał o czym za­po­mi­nać. Pół roku temu przez nie­go zgi­nę­ło czte­rech drwa­li, gdyż po­zwo­lił im od­da­lić się od miej­sca pra­cy, pod­czas gdy ści­na­no naj­oka­zal­sze drze­wa. Do­cho­dze­nie nic nie wy­kry­ło, bo Hut­so­na oso­bi­ście nie do­ty­czy­ła ta spra­wa. Był prze­cież jed­nym z nich, jed­nym z fra­je­rów, któ­rzy od­wa­la­ją całą tą za­sra­ną ro­bo­tę za tak ni­skie pie­nią­dze. Ale ist­nia­ła rzecz naj­waż­niej­sza, do któ­rej się nie przy­znał, a te­raz cią­gle po­wra­ca­ła w po­sta­ci gry­zą­ce­go su­mie­nia. Wie­dział, że wy­ci­na­ją drze­wa, a mimo to po­zwo­lił im odejść, po­zwo­lił im, jak chcie­li, zbie­rać grzy­by. Tak więc co­dzien­nie to­pił swe smut­ki w pi­wie, a jego kum­ple je­dy­nie ob­ser­wo­wa­li, jak się sta­czał.

– Za­po­mnij już o tym, byli do­ro­śli – rzekł Ar­tur Go­mo­la.

– Już za­po­mnia­łem, tyl­ko mi przy­po­mi­nasz. Chy­ba po­wo­li oswa­jam się z tym, a je­stem tu, bo lu­bię – skła­mał. Nie chciał jesz­cze raz roz­ma­wiać z nimi o tym, gdyż i tak nie mia­ło­by to sen­su. – Za­miast przy­pie­przać się do mnie, po­ga­daj­my o to­bie – tu Hut­son wska­zał na sie­dzą­ce­go na­prze­ciw­ko po­tęż­ne­go męż­czy­znę o ru­dych wło­sach i krót­kiej ko­ziej bród­ce.

– A o czym tu ga­dać?

– Na przy­kład o two­jej no­wej pup­ci. Czy te­raz też do­sta­niesz po gę­bie za swo­je za­cho­wa­nie?

– Nie mów tak o niej…

– Ja­koś ci to kie­dyś nie prze­szka­dza­ło. Czy może bie­rzesz to po­waż­nie? – wtrą­cił się sie­dzą­cy na rogu Ro­man Wark. Był to sto­sun­ko­wo nie­wiel­ki czło­wiek, ale bar­dzo ży­wio­ło­wy.

– Nie śmiej się, ona jest inna niż te próż­ne baby, z któ­ry­mi się spo­ty­ka­łem. Ona jest pięk­na i wy­ro­zu­mia­ła, chy­ba to coś po­waż­ne­go… – prze­rwał, gdyż ko­le­dzy po­czę­li się śmiać. Nie do­wie­rza­li wła­snym uszom. Czło­wiek, któ­ry wy­ko­rzy­sty­wał ko­bie­ty na wszel­kie spo­so­by, uży­wa tak wy­nio­słych słów i wku­rza się, gdy na swo­ją dziew­czy­nę sły­szy wul­gar­ne sło­wa.

– Ro­bisz so­bie jaja? Może jed­nak jest to coś po­waż­ne­go – rzekł Hut­son. – Nig­dy nie wi­dzia­łem cię w ta­kich chmu­rach.

– Bę­dzie­cie grzecz­ni, to za­po­znam ją z wami. Mniej cham­skich słów i wszyst­ko bę­dzie OK. – po­wie­dział Go­mo­la i łyk­nął z ku­fla pie­nią­ce się piwo. Ko­le­dzy uczy­ni­li po­dob­nie.

– Nie ma to jak do­bre piwo – rzekł Wark i po­kle­pał się po brzu­chu.

– Świę­te sło­wa – za­śmiał się Hut­son, pa­trząc jed­no­cze­śnie w duże pro­sto­kąt­ne okno. Za­cie­ka­wi­ła go ja­kaś ko­bie­ta, któ­ra roz­ma­wia­ła ze swo­im dziec­kiem. Bu­rzy­ła się z po­wo­dów bli­żej nie­okre­ślo­nych i ro­bi­ła nie­po­trzeb­ne przed­sta­wie­nie. – Pa­trz­cie na tę dur­ną ko­bie­tę – po­wie­dział gło­śno, aby wszy­scy to usły­sze­li.

– Znam tę babę – oświad­czył Wark. – Znę­ca się nad tym syn­kiem. Kie­dyś my­śla­łem, że za­słu­gu­je na coś ta­kie­go, bo sy­nek jest nie­zno­śny, ale te­raz to ona prze­sa­dza. Zresz­tą, cała ta ro­dzi­na ma na­sra­ne w gło­wie.

– Wi­dzi­cie tę dru­gą – wtrą­cił się Go­mo­la, jak­by spra­wy chłop­ca wca­le go nie ob­cho­dzi­ły, wska­zu­jąc na ko­bie­tę wy­cho­dzą­cą z po­bli­skie­go la­sku. Było już pra­wie ciem­no, gdyż słoń­ce jesz­cze nie zdą­ży­ło się scho­wać za wid­no­krąg, lecz do­bry wzrok Go­mo­li po­zwo­lił mu zo­ba­czyć, że mia­ła nie­wy­raź­ną twarz, a oczy wy­da­wa­ły się pły­wać w oczo­do­łach. Po­cząt­ko­wo nie wie­rzył w to, co wi­dział, ale po­wo­li uzmy­sła­wiał so­bie, że jed­nak się nie myli. Jesz­cze nig­dy nie wi­dział cze­goś po­dob­ne­go.

– A co to kur­wa jest?! – obu­rzył się Wark. – Prze­cież ona jest za­ćpa­na na amen.

– Wi­dzisz jej oczy, to nie po pro­chach. Ma ja­kiś pro­blem – rzekł Go­mo­la.

– Może po­trze­bo­wać po­mo­cy – oznaj­mił Hut­son.

– Pie­przysz. Ucie­kła z domu wa­ria­tów i szu­ka schro­nie­nia. Zna­łem już ta­kich i wiem, że ra­to­wa­nie czub­ków jesz­cze ni­ko­mu nie wy­szło na do­bre, za­wsze są ja­kieś pro­ble­my – ozwał się su­cho Wark, po czym za­głę­bił się w ku­flu piwa – A zresz­tą, co nas to ob­cho­dzi? Czy to­bie To­mek ktoś po­mógł, kie­dy zna­la­złeś się w krop­ce? Czy wam ktoś po­ma­gał? Za­wsze by­li­śmy ko­pa­ni w ty­łek.

– Co nie zna­czy, że tak musi być za­wsze. Wy­pi­łeś o ku­fel za dużo – od­po­wie­dział Hut­son. – Nie wiem jak wy, ale ja pój­dę to spraw­dzić.

Czy chciał, czy nie chciał, Wark też wy­szedł. Od okre­ślo­ne­go celu trój­kę dzie­li­ło je­dy­nie pięć­dzie­siąt me­trów. Szli szyb­ko, lecz ostroż­nie. Za­uwa­ży­li, iż słoń­ce, któ­re jesz­cze kil­ka mi­nut było na nie­bie, te­raz znaj­do­wa­ło się już na­praw­dę ni­sko. Pa­trzy­li na ko­bie­tę, któ­ra na ich wi­dok po­czę­ła pro­sić o po­moc. Nie dzi­wi­li się temu, wy­glą­da­ła okrop­nie. Wark był ci­cho, być może zdał so­bie spra­wę z tego, że był w błę­dzie i by wię­cej się nie kom­pro­mi­to­wać, po­sta­no­wił cze­kać, co na­stą­pi.

– Do­brze się pani czu­je? – py­tał Go­mo­la.

– We­zwij­cie po­go­to­wie… – wy­mam­ro­ta­ła ko­bie­ta.

– Może przy­wlo­kła ja­kąś cho­ro­bę z ja­kiejś pie­przo­nej Afry­ki. Le­piej stąd idź­my – nie wy­trzy­mał Wark.

– Za­mknij się! – zde­ner­wo­wał się Hut­son. – Co mo­że­my jesz­cze zro­bić? – spy­tał, lecz ko­bie­ta ze­mdla­ła. Upa­da­jąc na zie­mię, wy­da­ła z sie­bie nie­ludz­ki od­głos przy­po­mi­na­ją­cy tro­chę mu­cze­nie kro­wy, po­czę­ła się trząść, jak­by do­sta­ła ata­ku epi­lep­sji. – Co jej jest? – py­tał.

– Le­piej nie mie­szaj­my się do tego – po­wta­rzał Wark.

Ko­le­dzy go nie słu­cha­li, chcie­li jej po­móc. Zro­bi­ło się ciem­no, to­też wzy­wa­nie prze­chod­niów było nie­moż­li­we, gdyż po pro­stu nie było już ni­ko­go. Słoń­ce cał­ko­wi­cie skry­ło się za ho­ry­zon­tem, ale to nie ro­bi­ło dla nich żad­nej trud­no­ści. Pró­bo­wa­li ją obu­dzić, lecz to nie przy­no­si­ło re­zul­ta­tów, wręcz prze­ciw­nie, ko­bie­ta za­czę­ła wy­da­wać z sie­bie głu­che, de­mo­nicz­ne od­gło­sy. Jej kon­wul­sje ustą­pi­ły. My­śle­li, że już po wszyst­kim, był to jed­nak po­czą­tek tego, co mia­ło na­stą­pić. Twarz ko­bie­ty w jed­nej chwi­li zmie­ni­ła się w ga­la­re­to­wa­tą, cuch­ną­cą maź. Krew, któ­ra do­tych­czas bra­ła w or­ga­ni­zmie funk­cję za­si­la­nia mózg w ży­cio­daj­ny tlen, te­raz try­ska­ła z pę­che­rzy znaj­du­ją­cych się na po­licz­kach i czo­le. Ze­bra­ni wo­kół nie wie­dzie­li, co się dzie­je. Chcie­li coś zro­bić. W tym cza­sie ko­bie­ta uspo­ko­iła się i co chy­ba naj­waż­niej­sze, krew prze­sta­ła tak po­twor­nie try­skać. Męż­czyź­ni na­chy­li­li się, gdzieś w du­chu po­czu­li ulgę, że cała ta sy­tu­acja nie wy­glą­da już tak tra­gicz­nie. Po raz dru­gi my­li­li się. W ułam­ku se­kun­dy ręka ko­bie­ty chwy­ci­ła za gar­dło War­ka i za­czę­ła je wy­ry­wać. To, co kie­dyś przy­po­mi­na­ło pa­znok­cie, wbi­ło się w prze­łyk męż­czy­zny. Ko­le­dzy zo­sta­li cał­ko­wi­cie za­sko­cze­ni ta­kim ob­ro­tem spra­wy.

– Co jest, kur­wa?! – ryk­nął Go­mo­la, po czym za­czął ko­pać le­żą­cą jesz­cze ko­bie­tę.

– Pusz­czaj! – na po­moc ru­szył Hut­son.

Tym­cza­sem z gar­dła War­ka try­snę­ła krew. Ko­bie­ta wsta­ła, lecz wy­glą­da­ła zu­peł­nie in­a­czej. Było to już pie­kiel­ne mon­strum, któ­re na na­paść dwóch in­tru­zów od­po­wie­dzia­ło tym sa­mym. Rzu­ci­ło jesz­cze żywe cia­ło w ich kie­run­ku. Zdą­ży­li się osło­nić. Wte­dy zo­ba­czy­li po­two­ra naj­le­piej, chcie­li ucie­kać, ale nogi od­mó­wi­ły im po­słu­szeń­stwa. Swo­ją koń­czy­ną mach­nął w kie­run­ku Go­mo­li, tra­fia­jąc w pierś, jed­no­cze­śnie ją roz­ry­wa­jąc i za­głę­bia­jąc się w niej. Krew ni­czym z fon­tan­ny za­czę­ła pry­skać, tra­fia­jąc w osłu­pia­łe­go z tego wszyst­kie­go Hut­so­na. Kie­dy ka­wa­łek je­lit ko­le­gi wy­lą­do­wał na twa­rzy War­ka, Hut­son nie wy­trzy­mał, cały jego obiad wy­je­chał mu z żo­łąd­ka, od­kła­da­jąc tro­chę chwi­lę, któ­ra i tak mia­ła na­stą­pić. Mon­strum z całą swo­ją siłą wpa­dło na Hut­so­na. Be­stia dar­ła skó­rę twa­rzy męż­czy­zny od­sła­nia­jąc bia­łą czasz­kę. Ko­ści za­czę­ły pę­kać, lecz ich wła­ści­ciel jesz­cze żył i wył z bólu. Czuł, że zbli­ża się upra­gnio­na śmierć, nie my­lił się… Mon­strum, gdy do­sta­tecz­nie na­ba­wi­ło się cia­łem Hut­so­na, zbli­ży­ło się do War­ka, któ­ry le­żał ję­cząc i trzy­ma­jąc się za krwa­wią­cą szy­ję. Przy­bli­ża­ło się po­wo­li. Rów­nież po­wo­li chwy­ci­ło po raz ko­lej­ny za szy­ję, ro­biąc przy tym więk­sze spu­sto­sze­nie niż wcze­śniej. Tym ra­zem Wark nie miał szans za­trzy­mać krwa­wie­nia, któ­re­go źró­dłem była tęt­ni­ca szyj­na. Po­twór wy­da­wał się być za­do­wo­lo­nym z sie­bie. Krew pa­da­ła bez­po­śred­nio na nie­go, za­le­wa­jąc jego krwio­żer­cze, z zie­lo­nym od­cie­niem spoj­rze­nie. Po­sta­no­wił rzu­cić cia­ło w kie­run­ku szcząt­ków Go­mo­li. Uczta do­bie­ga­ła koń­ca. W mro­ku bez­k­się­ży­co­wej nocy wszedł w las, któ­ry dla tego ro­dza­ju stwo­rzeń mógł być je­dy­nym do­mem. Znik­nął w ciem­no­ściach, szu­ka­jąc no­wych ofiar.Pięć

Za­po­wia­da­ła się pięk­na po­go­da. Dzie­ci, któ­re zdą­ży­ły już zjeść śnia­da­nie, wy­szły przed domy ba­wić się. Zda­wa­ło się, że wszy­scy w oko­li­cy wy­szli na spa­cer, że nikt o zdro­wym umy­śle nie po­zo­sta­nie obo­jęt­ny na taki dar na­tu­ry. Nie­ste­ty Ka­miń­ski mu­siał zo­stać, mu­siał pil­no­wać i cze­kać na ja­kieś wia­do­mo­ści po­li­cji i in­nych in­sty­tu­cji za­in­te­re­so­wa­nych tym nie­co­dzien­nym zja­wi­skiem. Sie­dział na swo­im ulu­bio­nym fo­te­lu i wpa­try­wał się w lek­ko uchy­lo­ne okno, przez któ­re do­bie­ga­ły od­gło­sy uli­cy. Chcia­ło mu się pła­kać. Anna była dla nie­go wszyst­kim, nie wie­dział, jak jego ży­cie po­to­czy­ło­by się bez niej i czy mia­ło­by taki sens jak te­raz. Lecz w tym mo­men­cie był bez­sil­ny, mó­wio­no mu, że przy­pa­dek Anny jest o tyle inny, że po pro­stu nie spo­tka­no się jesz­cze z czymś po­dob­nym. Mó­wio­no mu rów­nież, że naj­praw­do­po­dob­niej ma to ja­kiś zwią­zek z wy­pad­kiem dro­go­wym, w ja­kim uczest­ni­czy­ła jego żona. W tym trud­nym dla sie­bie i dla ca­łej ro­dzi­ny okre­sie za­po­mniał o in­nych pro­ble­mach. Co go­dzi­nę dzwo­nił ktoś i py­tał, czy coś już wia­do­mo i czy do­brze się czu­je. Je­śli dzwo­ni­ła te­ścio­wa, od­po­wia­dał i z ko­lei on py­tał, czy u dzie­ci wszyst­ko w po­rząd­ku. Był za­ła­ma­ny i tyl­ko sło­wa te­ścio­wej do­da­wa­ły mu naj­wię­cej otu­chy. Dzia­ło się tak może dla­te­go, że on tę­sk­nił do żony, ona zaś tę­sk­ni­ła do cór­ki. Tyl­ko to im zo­sta­ło. Miał po­twor­ne szczę­ście, je­dy­nie garst­ka jego ko­le­gów mo­gła się po­chwa­lić ta­ki­mi do­bry­mi sto­sun­ka­mi z te­ścio­wą jak on. W wie­lu spra­wach mógł szu­kać po­par­cia wła­śnie w niej, dzia­ło się tak, po­nie­waż gdy miał za­le­wie czte­ry lata, zmar­ła jego mat­ka, a mat­ka jego żony speł­nia­ła te­raz wszyst­kie funk­cje, ja­kie speł­niać po­win­na wła­śnie mat­ka.

Z tru­dem po­wstrzy­my­wał się od wy­bu­chu pła­czu. Chciał, by to wszyst­ko jak naj­szyb­ciej się skoń­czy­ło, ale nie za­wsze mamy to, co chcie­li­by­śmy mieć i tak też wła­śnie po­my­ślał.

– Halo, czy jest tu ktoś? – głos do­cho­dził zza drzwi, jed­no­cze­śnie prze­ry­wał dłu­gą chwi­lę za­du­my Ka­miń­skie­go, któ­ry w tym cza­sie sko­czył do drzwi, z tru­dem nie prze­wra­ca­jąc się o lek­ko wy­sta­ją­cy próg dzie­lą­cy dwa po­ko­je.

– Już, już idę – krzyk­nął, by mieć pew­ność, że ten ktoś nie odej­dzie. W koń­cu uda­ło mu się do­trzeć do drzwi, któ­re z ko­lei zo­sta­ły na­tych­miast otwar­te. – Prze­pra­szam pana, nie sły­sza­łem dzwon­ka.

– To ja prze­pra­szam, że nie­po­ko­ję. Na­zy­wam się Jan Mo­chol i pro­wa­dzę ba­da­nia, któ­re są nie­ste­ty ści­śle taj­ne, a któ­re do­ty­czą pań­skiej żony.

– Słu­cham? – nie do­sły­szał. Chciał wie­dzieć jak naj­wię­cej.

– Pro­wa­dzę pew­ne ba­da­nia, a na­wet do­cho­dze­nie do­ty­czą­ce pana żony. Wiem, że jest pan w cięż­kiej sy­tu­acji i wiem, że jest panu trud­no o tym mó­wić, ale chciał­bym pana po­pro­sić o współ­pra­cę.

– Pro­szę wejść – po­wie­dział ci­cho Ka­miń­ski, po czym we­szli do środ­ka.

– Może za­cznę od tego, co tu te­raz u pana ro­bię. Otóż przy­sła­no mnie w celu na­kło­nie­nia pana do współ­pra­cy. W drzwiach nie mo­głem pana o ni­czym po­in­for­mo­wać, gdyż są to in­for­ma­cje ści­śle taj­ne, a na­sza agen­cja nie może so­bie po­zwo­lić na ja­kie­kol­wiek nie­do­cią­gnię­cie.

– Prze­pra­szam, jaka agen­cja? O czym pan mówi?

– Do tego zmie­rzam. To, cze­go pan się te­raz do­wie, jest ob­ję­te ta­jem­ni­cą, zwa­żyw­szy na me­dia, któ­re, nie będę ukry­wał, mo­gły­by do­pro­wa­dzić do śmier­ci pana żony…

– Gdzie jest moja żona?! – krzyk­nął. – O czym pan mówi?! Chciał­bym się z nią na­tych­miast wi­dzieć.

– To nie jest ta­kie pro­ste. Nim jesz­cze za­cznę, uprze­dzam, iż może pana to za­szo­ko­wać. Pana żona jest szcze­gól­nym przy­pad­kiem. Przy­pusz­cza­my, iż za­mor­do­wa­ła ona grup­kę męż­czyzn i jest bar­dzo nie­bez­piecz­na…

– Co pan pier­do­li… Przy­cho­dzi pan nie wia­do­mo skąd i oskar­ża żonę o ja­kieś bzdur­ne mor­dy… Może le­piej bę­dzie, jak pan so­bie pój­dzie.

– Pro­szę mnie wy­słu­chać…

– Cze­go tu słu­chać? Nie wiem, co ro­bić. Mam w gło­wie róż­ne my­śli, a pan mi snu­je ta­kie pier­do­ły.

– Dla­te­go jest to ta­kie taj­ne. Żona zo­sta­ła za­in­fe­ko­wa­na nie­zna­ną nam sub­stan­cją, co wią­że się z jej za­cho­wa­niem. Po­dej­rze­wa­my, iż po­wo­du­je to re­ak­cje w jej or­ga­ni­zmie, któ­rych nie­ste­ty nie po­tra­fi­my jesz­cze zi­den­ty­fi­ko­wać. Są­dzi­my tak­że, że żona jest w po­waż­nym nie­bez­pie­czeń­stwie.

– W ta­kim ra­zie cze­go pan chce ode mnie? – uspo­ko­ił się. Zdzi­wił się jed­no­cze­śnie, że nie wy­rzu­cił na­trę­ta ze swe­go domu, ale cała ta hi­sto­ria wy­da­wa­ła się być przy­najm­niej w czę­ści praw­dzi­wa.

– Pro­si­my pana o współ­pra­cę. Są­dzi­my, że po­mo­że pan nam ją ura­to­wać. Spra­wa ta jed­nak nie może uj­rzeć świa­tła dzien­ne­go, po­nie­waż, je­śli to do­sta­nie się choć­by do pra­sy, mogą po­wstać swe­go ro­dza­ju kół­ka my­śliw­skie. Z góry prze­pra­szam za to sfor­mu­ło­wa­nie, lecz naj­le­piej to ob­ra­zu­je za­ist­nia­łą sy­tu­ację. Wiem, że jest panu cięż­ko, ale zga­dza­jąc się bę­dzie pan in­for­mo­wa­ny na bie­żą­co o po­stę­pie w do­cho­dze­niu.

– Cały czas mówi pan w dru­giej oso­bie. Gdzie są po­zo­sta­li? – chciał wie­dzieć jak naj­wię­cej, chcia­ło mu się rów­nież pła­kać i to skła­nia­ło go do po­zy­tyw­nej od­po­wie­dzi. Zresz­tą, co miał czy­nić. Całe to cze­ka­nie na nie wia­do­mo co spra­wia­ło, że miał róż­ne zwi­dy i my­śli, któ­re nie za­wsze mo­gły uka­zy­wać stan fak­tycz­ny.

– I tu jest pies po­grze­ba­ny… Te in­for­ma­cje są taj­ne dla po­ło­wy rzą­du, to­też pro­szę mieć się na bacz­no­ści. Ale do rze­czy: zaj­mu­je­my się przy­pad­ka­mi, któ­ry­mi nikt nie chce się zaj­mo­wać, ten jest szcze­gól­ny, po­nie­waż, je­śli już ist­niał taki przy­pa­dek, to po­cho­dził on od nas i nie obej­mo­wał osób cy­wil­nych. Tu jest in­a­czej. Tu po pro­stu nie wie­my, od cze­go za­cząć. Jest to o tyle trud­ne, że nie moż­na tego dać do wia­do­mo­ści pu­blicz­nej. Je­ste­śmy agen­cją zło­żo­ną z woj­sko­wych i cy­wi­li, któ­rzy sto­ją tro­chę po­nad pra­wem. Wię­cej na­praw­dę nie mogę nic po­wie­dzieć.

– Czy mógł­bym przez chwi­lę po­my­śleć? Ja­koś nie mie­ści mi się to w gło­wie.

– Niech pan po­rząd­nie się za­sta­no­wi. Je­śli to nie kło­pot, zja­wię się ju­tro. Bę­dzie miał pan wię­cej cza­su.

Po­że­gna­li się. Za­my­ka­jąc drzwi, Ka­miń­ski za­padł w za­du­mę. Nie mie­ści­ło mu się to w gło­wie. Ja­kiś fa­cet, któ­ry być może jest ja­kimś na­cią­ga­czem, chce po pro­stu wy­łu­dzić od nie­go pie­nią­dze. Z dru­giej stro­ny fa­cet dużo wie­dział na te­mat wy­pad­ku Anny i nie krył się z tym. Wy­da­wał się być au­ten­tycz­nym. Po­świe­cił przez mo­ment ja­kąś le­gi­ty­ma­cją, któ­ra, szcze­rze mó­wiąc, nic nie wy­ja­śnia­ła, ale współ­gra­ła zna­ko­mi­cie z całą tą otocz­ką. I tak w tym sta­nie nie po­tra­fił ze­brać choć czę­ści my­śli, któ­re z ko­lei uka­zy­wa­ły się z jak naj­czar­niej­szej stro­ny. Chciał już mieć to wszyst­ko za sobą, chciał być zno­wu ra­zem z uko­cha­ną oso­bą, tu­lić ją i ca­ło­wać, chciał się z nią przy­najm­niej zo­ba­czyć. Ta roz­łą­ka do­pro­wa­dza­ła go do praw­dzi­we­go sza­leń­stwa, lecz co miał czy­nić. Gdy­by to od nie­go za­le­ża­ło i wie­dział­by, że coś ta­kie­go bę­dzie mia­ło miej­sce, nig­dy nie po­zwo­lił­by jej je­chać na ja­ką­kol­wiek de­le­ga­cję. Lecz te­raz był bez­sil­ny, je­dy­ną rze­czą, jaka mu zo­sta­ła, było cze­ka­nie na tego go­ścia. Był pra­wie pe­wien, że nie po­wie­dział mu on ca­łej praw­dy. Ten Mo­chol był ja­kiś dziw­ny. Wpraw­dzie i tak po­wie­dział dość dużo, co da­wa­ło ja­kiś za­rys tej spra­wy, ale nic kon­kret­ne­go na tyle, by do koń­ca uspo­ko­ić zroz­pa­czo­ne­go męża.

Gdy Ka­miń­ski wyj­rzał przez okno, zdzi­wił się, gdyż nie przy­pusz­czał, że roz­mo­wa z tym fa­ce­tem zaj­mie mu tyle cza­su. Nie przy­pusz­czał rów­nież, iż my­śle­nie na ten te­mat spra­wi, że stra­ci po­czu­cie cza­su. Prze­cież tak na do­brą spra­wę nie miał jesz­cze nic w ustach, a tym­cza­sem słoń­ce za­czy­na­ło cho­wać się za wid­no­krę­giem, od­sła­nia­jąc to pięk­no, któ­rym kie­dyś za­chwy­cał się Ka­miń­ski. Te­raz nie było tych pięk­nych chwil, zgu­bi­ły się w gąsz­czu przy­gnia­ta­ją­cych wia­do­mo­ści, ciem­nych my­śli, w cier­ni­stych za­ro­ślach bólu i ludz­kie­go umy­słu, nie po­zwa­la­ją­cych się prze­zwy­cię­żyć i do­szczęt­nie zwal­czyć. Nie było ni­cze­go, na­wet dzie­ci, któ­re ba­wi­ły się na uli­cy, po­szły do swo­ich przy­tul­nych ro­dzin, gdzie mama i tata cze­ka­ją z cie­płą ko­la­cją.Sześć

Wscho­dzi­ło słoń­ce. Cie­nie po­wo­li prze­su­wa­ły się ra­zem z bia­ły­mi ob­ło­ka­mi, któ­re zwia­sto­wa­ły jed­nak do­brą po­go­dę, bo rze­czy­wi­ście taka się za­po­wia­da­ła. Wszyst­ko za­po­wia­da­ło sło­necz­ny dzień, pta­ki, któ­re bu­dzi­ły się i za­czy­na­ły już wcze­śnie rano wal­czyć o ko­lej­ną por­cję ro­ba­ków, aby po­tom­stwo mo­gło prze­żyć, mrów­ki , któ­re wy­le­gły ze swo­ich do­mostw, aby zno­wu ha­ro­wać dla wspól­no­ty, by ich je­ste­stwo jesz­cze trwa­ło. Było tam jesz­cze coś, co nie pa­so­wa­ło do resz­ty świa­ta, acz­kol­wiek stwo­rzo­ne przez na­tu­rę, nie­chcia­ne, ode­pchnię­te, nie ro­zu­mia­ne – le­żą­ce cia­ło ko­bie­ty.

Nikt nie in­te­re­so­wał się tym, je­dy­nie mrów­ki szu­ka­ły tam cze­goś, zresz­tą za­wsze szu­ka­ły. Le­ża­ła ni­czym mu­mia, przy­kry­ta do po­ło­wy li­ść­mi, igła­mi i ga­łę­zia­mi. Mia­ła za­mknię­te oczy, o ile ta­kie po­sia­da­ła, na twa­rzy po­ja­wi­ły się wszyst­kie żyły, przez któ­re pul­so­wa­ła lek­ko krew, lecz to było do­strze­gal­ne. Zresz­tą żyły wi­docz­ne były na ca­łym cie­le. Szcze­gól­ną uwa­gę bu­dzi­ły jed­nak dło­nie, na któ­rych wszyst­kie pa­znok­cie były ze­rwa­ne i przez po­wsta­łe w ten spo­sób szcze­li­ny ucho­dzi­ła po­wo­li krew, któ­ra za­czy­na­ła krzep­nąć, opusz­cza­jąc cie­płe cia­ło na rzecz chłod­ne­go, ran­ne­go po­wie­trza. Ko­bie­ta le­ża­ła nie­ru­cho­mo, jak­by w ocze­ki­wa­niu na ja­kąś po­moc. Była sama wśród tych bu­dzą­cych się drzew. Nie, była z kimś lub czymś, lecz to coś było w niej, w środ­ku ukry­te ni­czym ucie­ki­nier z wię­zie­nia. Lecz może to nie chcia­ło ucie­kać, może je­dy­nie bało się kon­se­kwen­cji swe­go po­stę­po­wa­nia, a może prze­ciw­nie, ni­cze­go się nie bało i było ści­ga­ją­cym. I tak go nikt nie ro­zu­miał…

Ko­bie­ta żyła. Jej od­dech był wol­ny, za­spa­ny jak cały ten las. Przy wde­chu dało się sły­szeć cięż­ki, du­szą­cy od­głos, przy wy­de­chu usta (to, co po nich zo­sta­ło) lek­ko otwie­ra­ły się. Nic nie wska­zy­wa­ło na to, iż wła­śnie te usta za­mie­ni­ły się kie­dyś w be­stial­skie na­rzę­dzie słu­żą­ce do roz­szar­py­wa­nia i po­ły­ka­nia ludz­kich wnętrz­no­ści. Być może póź­niej za­mie­nią się w coś po­dob­ne­go, ale na ra­zie były, ja­kie były i le­żą­ca ko­bie­ta nie mo­gła na to nic po­ra­dzić, a na pew­no prze­ciw­sta­wić się sile, któ­ra, jak­by nie pa­trzeć, za­wład­nę­ła i ubez­wła­sno­wol­ni­ła jej or­ga­nizm. W ja­kim celu? Może to był zwy­kły przy­pa­dek i zbieg oko­licz­no­ści. Nikt tego nie wie­dział, a już na pew­no nie ta ko­bie­ta, któ­ra nie od­zy­ska­ła jesz­cze przy­tom­no­ści i tak w ogó­le nie za­no­si­ło się na to. Jej za­cho­wa­nie świad­czy­ło o tym, iż zu­ży­ła bar­dzo dużo ener­gii i nie ma­jąc już żad­nej re­zer­wy, mu­sia­ła od­po­cząć w miej­scu, do któ­re­go i tak nikt nie za­glą­dał, gdyż sze­rzą­ca się pla­ga klesz­czy i wście­kli­zny je­dy­nie od­stra­sza­ła. Tyl­ko ci, któ­rzy na­praw­dę mu­sie­li zna­leźć się w le­sie, byli tam. Ko­bie­ta mu­sia­ła tu być, po­nie­waż be­stia, któ­ra z niej po­wsta­ła, mu­sia­ła zna­leźć so­bie dom, w któ­rym mo­gła­by czuć się bez­piecz­nie, a przy­najm­niej bez­piecz­niej niż na uli­cach miast. Po­lo­wa­nie, któ­re w przy­pad­ku nie­ukry­wa­nia się na­stą­pi­ło­by, by­ło­by nie­unik­nio­ne, a prze­cież każ­de stwo­rze­nie, na­wet to inne, tak róż­nią­ce się od po­zo­sta­łych, chce trwać, do­pó­ki nie na­dej­dzie czas, w któ­rym za­koń­czy się mi­sja, cel wy­zna­czo­ny przez na­tu­rę, na­tu­rę złą, zde­ner­wo­wa­ną, na­ru­szo­ną, obu­dzo­ną, czu­ją­cą się, jak roz­je­cha­ny po­mi­dor, sta­ją­cy się w tym mo­men­cie prze­cie­rem.

Po­ru­szy­ła się. Jej ubra­nie uka­zy­wa­ło wszyst­kie jej ru­chy. Nie było ich wie­le, ale na do­bry po­czą­tek to wy­star­cza­ło. Od­dech stał się bar­dziej re­gu­lar­ny, ale od­głos dusz­no­ści nadal nie usta­wał. Ko­bie­ta nie otwie­ra­ła oczu. Być może spo­wo­do­wa­ne to było ośle­pie­niem, za­sko­cze­niem, iż jest zu­peł­nie ja­sno, że słoń­ce oświe­tla­ło co­raz więk­szą prze­strzeń. Usta pod­kre­śla­ły syl­wet­kę, pro­stą, pa­nicz­ną, przede wszyst­kim strasz­ną. Wy­glą­da­ła jak wid­mo. Choć nie wsta­wa­ła, na­wet nie pod­no­si­ła się, jej cia­ło nie mia­ło sił. Wi­dać było, że ewi­dent­nie ener­gia wra­ca, lecz mu­sia­ło to jesz­cze tro­chę po­trwać. Nie wie­dzia­ła, gdzie jest. Orien­ta­cję stra­ci­ła ja­kąś go­dzi­nę przed za­cho­dem. Lecz czy to było wczo­raj, czy może było to np. ty­dzień temu, nie była pew­na. Jej umysł do­pie­ro te­raz do­cho­dził do sie­bie, o ile zdo­ła w ogó­le do cze­goś dojść, o ile kie­dy­kol­wiek za­czął do­cho­dzić. Nie, pa­mię­ta­ła coś, co dzia­ło się wcze­śniej, ja­kichś lu­dzi, ale to było jak sen, jak pie­przo­ny sen, któ­ry nig­dy się nie koń­czy, trwa zbyt dłu­go i za wszel­ką cenę chce się z nie­go wyjść. Chcia­ła coś wie­dzieć, chcia­ła mieć ja­kąś, przy­najm­niej szcząt­ko­wą, in­for­ma­cję, gdzie się znaj­du­je. Pierw­szym, co przy­szło jej na myśl, była chęć zna­le­zie­nia po­mo­cy. Zu­peł­nie nie wie­dzia­ła, co się z nią dzie­je, co po­wo­du­je jej za­ni­ki pa­mię­ci i co się do ja­snej cho­le­ry z nią dzie­je. Uświa­do­mi­ła so­bie, że o tym po­my­śla­ła dwa razy, może dla­te­go, że ko­niecz­nie to chcia­ła wie­dzieć. I tak były to py­ta­nia, któ­re chy­ba każ­dy na jej miej­scu za­dał­by. Tyl­ko że nikt nie chciał­by być na jej miej­scu. Pró­bo­wa­ła usiąść, jed­nak jej wy­sił­ki speł­zły na ni­czym, prócz tego, iż do­sta­ła ko­lej­ną por­cję pul­su­ją­ce­go bólu w oko­li­cach klat­ki pier­sio­wej. Ból nie oszczę­dzał jej cia­ła. Naj­wię­cej pro­ble­mów mia­ła z gło­wą, tam znaj­do­wa­ło się cen­trum do­wo­dze­nia, tam z całą pew­no­ścią dzia­ło się coś nie­do­bre­go, lecz i tam mo­gły mie­ścić się dane do­ty­czą­ce jej za­cho­wa­nia. Po­sta­no­wi­ła nadal le­żeć, po­sta­no­wi­ła tak­że otwo­rzyć oczy, ale czu­ła, że jej gał­ki oczne ukry­te są gdzieś głę­bo­ko w oczo­do­łach i pra­wie nie­moż­li­wym jest za­pa­no­wa­nie nad nimi. Tu też wła­śnie Ka­miń­ska uświa­do­mi­ła so­bie - i to ją naj­bar­dziej za­nie­po­ko­iło i prze­stra­szy­ło, że nie pa­nu­je wca­le nad swo­im cia­łem. Jej ko­or­dy­na­cja ru­cho­wa była nie­moż­li­wa, lecz czu­ła jed­no­cze­śnie, że jej zmy­sły po­wo­li opa­no­wu­ją or­ga­nizm i że do­cho­dzi na szczę­ście do sie­bie. W koń­cu rów­nież uda­ło jej się otwo­rzyć oczy, ale wy­raź­nie go­rzej wi­dzia­ła. Świat wy­da­wał się być je­dy­nie złu­dze­niem, fa­ta­mor­ga­ną.

Chcia­ło jej się pła­kać. Po raz ko­lej­ny uświa­do­mi­ła so­bie, w jak bez­na­dziej­nej sy­tu­acji się znaj­du­je, jak trud­no bę­dzie jej szu­kać po­mo­cy w miej­scu, któ­re samo po­trze­bo­wa­ło po­mo­cy. Las był cał­ko­wi­cie za­ro­śnię­ty, drze­wa po­ła­ma­ne i bar­dzo nie­zgrab­ne. Mógł to być ja­kiś re­zer­wat, gdzie ręka ludz­ka nie mia­ła pra­wa in­ge­ro­wać, mógł to być rów­nież ja­kiś pro­sty, gów­nia­ny gaj, któ­ry znaj­du­je się gdzieś na kom­plet­nym za­du­piu. Gdzie tu szu­kać po­mo­cy? Co u dzie­ci? Dzie­ci, ta myśl, ten wą­tek wró­cił z da­le­ka. Tak bar­dzo chcia­ła się z nimi wi­dzieć, z Er­ne­stem. Jak każ­de mał­żeń­stwo mie­li swo­je upad­ki i wzlo­ty, lecz nig­dy nie zna­leź­li się w sy­tu­acji, z któ­rej nie po­tra­fi­li­by wyjść, może dla­te­go, iż z prze­ciw­no­ścia­mi losu wal­czy­li ra­zem. Cza­sa­mi po­ma­ga­ła im jej mama, któ­ra za­wsze świet­nie do­ga­dy­wa­ła się z Er­ne­stem, któ­ry z ko­lei bar­dzo lu­bił i sza­no­wał swo­ją te­ścio­wą. Tu jed­nak nie było ni­ko­go. Tym ra­zem sama musi wyjść z ba­gna, w ja­kim się zna­la­zła, bo prze­cież nie ma tu ni­ko­go. I tak na mar­gi­ne­sie, co się z nią dzie­je?!

W pew­nym mo­men­cie po­czu­ła, że jest w sta­nie wstać, nie na­ra­ża­jąc się na do­sta­wę no­we­go, świe­że­go bólu. Wsta­ła. Jej chwiej­ne nogi z wiel­kim tru­dem trzy­ma­ły pion, a mię­śnie jak­by prze­sta­ły ist­nieć. Wte­dy też uświa­do­mi­ła so­bie, iż czu­je się po­dob­nie jak kie­dyś, gdy na uro­dzi­nach swej mat­ki wy­pi­ła za dużo. Jej oczy re­je­stro­wa­ły wte­dy tyl­ko klat­ki, a my­śli do­cho­dzi­ły do świa­do­mo­ści z kil­ku­se­kun­do­wym opóź­nie­niem. Ale te­raz nie piła, te­raz była trzeź­wa, pro­wa­dzi­ła prze­cież sa­mo­chód, a jej sto­su­nek do pi­ja­nych kie­row­ców też był każ­de­mu zna­ny.

Przyj­rza­ła się oto­cze­niu. Ja­kiś las, któ­ry po­dob­ny był do każ­de­go in­ne­go, przy­po­mi­nał jej wyj­ścia na grzy­by. Ale to nie było dla niej waż­ne. Chcia­ła, by jej oczy sta­ły się zno­wu spraw­ne. Pra­gnę­ła zno­wu do­brze wi­dzieć, gdyż w tym mo­men­cie nie roz­po­zna­ła­by chy­ba na­wet ko­cha­ją­ce­go Er­ne­sta.

Szła po­wo­li, a ra­czej prze­miesz­cza­ła się. Mi­ja­ła drze­wa i tyl­ko drze­wa. Nie było tu ży­wej du­szy. Mia­ła po­twor­ne prze­czu­cie, iż, gdy się ściem­ni, sta­nie się z nią coś na­praw­dę złe­go. Li­czy­ła na to, iż ktoś ją tu znaj­dzie, iż we­zmą ją do szpi­ta­la. Chcia­ła zo­ba­czyć ja­kie­goś czło­wie­ka, a rów­no­cze­śnie wa­ha­ła się. Nie była wca­le tego pew­na, czy chce mieć ja­kiś kon­takt z ludź­mi. Pie­kły ją usta, zresz­tą cała twarz, może dla­te­go, że coś się tam dzia­ło. Się­gnę­ła ręką. Po­czu­ła, iż usta są pra­wie na ca­łej twa­rzy. Ta sama mięk­ka, jędr­na, czer­wo­na­wa tkan­ka wy­da­wa­ła się roz­le­wać na ca­łej gło­wie. Nos rów­nież był za­in­fe­ko­wa­ny, ale tyl­ko u pod­staw. Miał pew­ne de­for­ma­cje, z któ­ry­mi Ka­miń­ska bez lu­stra nie po­tra­fi­ła so­bie po­ra­dzić, zi­den­ty­fi­ko­wać. Przy­po­mnia­ło jej się coś. Ucie­szy­ła się. Ucie­szy­ła się nie tyl­ko dla­te­go, iż wró­ci­ła jej świa­do­mość, ale rów­nież dla­te­go, iż przy­po­mnia­ła so­bie Er­ne­sta, któ­ry czę­sto jej po­wta­rzał: „Po co lu­dzie mają nosy? By pie­ścić twe ob­li­cze”. Uśmiech znikł, gdy uświa­do­mi­ła so­bie, jak wy­glą­da jej twarz. Ale myśl o dzie­ciach, o Er­ne­ście da­wa­ła jej jesz­cze ja­kieś siły.

Zo­ba­czy­ła coś, ja­kiś do­mek, le­śni­czów­ka. Był tam ktoś. Zda­wa­ło jej się, że wszyst­ko się zmie­ni, że jest ura­to­wa­na.