Biały wróbelek - ebook

Wio­sen­ne słoń­ce uszczę­śli­wia­ło War­sza­wę, za­le­wa­jąc ją sno­pa­mi swych pro­mie­ni; wszy­scy szli do Sa­skie­go Ogro­du, gdzie zie­leń li­ści i mło­dych tra­wek mia­ła tyle cech świe­żo­ści i tyle po­wa­bu dla oka, że każ­dy chęt­nie spę­dził tu te parę go­dzin cza­su, ja­kie mu w bu­dże­cie za­jęć dzien­nych po­zo­sta­wa­ły wol­ne. Ja­skół­ki, te ist­ne nur­ki po­wie­trza, ród nie­stru­dzo­nych la­taw­ców, rzeź­ko zwi­ja­ły się w błę­kit­nym oce­anie, za­sia­da­ły nie­kie­dy na szczy­cie cu­kier­ni Lur­sa i stam­tąd, jak­by he­rol­dy, gło­si­ły świa­tu, że oto wio­sna od­pra­wia swój try­um­fal­ny po­chód, a z wio­sną mi­łość roz­pie­ra pier­si wszel­kie­go ziem­skie­go stwo­rze­nia. I mi­łość i na­dzie­ja!… Bóg szczę­ścia, ży­cia – Bóg mi­ło­ści i na­dziei po­trze­bu­je cie­płe­go słon­ka, aby się ob­ja­wił na zie­mi. Smut­nie wy­glą­da wte­dy żu­raw Sa­skie­go Ogro­du, ów nie­gdyś nie­bosz­czyt­ny la­tacz, a te­raz wy­gna­niec, na sa­mot­ność ska­za­ny, pie­szy piel­grzym, tę­sk­nią­cy do po­wietrz­nych szla­ków. Oto, dziw­na tę­sk­no­ta go zdję­ła, wy­cią­ga szy­ję, spo­glą­da w górę i nie­szczę­śli­wy na­słu­chu­je, czy go ha­sło bra­ci nie do­le­ci skądś od nie­ba. On ma zwią­za­ne skrzy­dła!