Burzliwe lato - ebook

V

Cofając się bezgłośnie aż do kotary zasłaniającej drzwi wejściowe, Oda ukryła się za ciężką tapiserią i odsunęła jej skraj, żeby widzieć, kto wychodzi z pokoju. Skrzydło rzeźbionych drzwi otworzyło się wreszcie i ukazała się Marynia w prostej szafranowej koszuli, z gołą głową, z grubymi jasnymi warkoczami na plecach. Nikt poza dziećmi nie widywał jej w takim stroju – z odkrytymi włosami, w tej fryzurze do snu, która ją tak odmładzała!

Młoda kobieta szybko rozejrzała się wokół, sprawdzając, czy droga jest wolna, potem odwróciła się do mężczyzny, od którego wychodziła.

Stojąc we framudze drzwi, Kosma równie skąpo odziany jak jego przyjaciółka, przygarnął ją do siebie zaborczym gestem. Jak owoc ujął w dłonie roześmianą twarz, pochylił się ku ofiarowanym mu ustom i długo je całował.

– Nie chcę, żebyś tak odchodziła ode mnie, najdroższa – powiedział półgłosem, podnosząc zaognioną twarz, podczas gdy jego palce błądziły wzdłuż szyi, ramion, piersi, zataczając znajomą drogę. – Po tym, co wspólnie przeżyliśmy, rozstanie z tobą jest dla mnie torturą.

– Proszę cię, bądź rozsądny, Kosmo! Wiesz przecież, że muszę być ostrożna.

– Potrzebuję cię...

Oparłszy dłoń na piersi kochanka, Marynia popchnęła go lekko w stronę pokoju, gdzie przez uchylone drzwi widać było szerokie łoże ze zmiętymi prześcieradłami.

– Nie mogę z tobą zostać, to zbyt ryzykowne. Do widzenia, Kosmo... Do zobaczenia wkrótce!

Wyswobodziła się z ramion, które chciały ją zatrzymać, i zniknęła na schodach.

Kosma stał przez chwilę nieruchomo na progu, nasłuchując szybkich, oddalających się kroków, potem cicho zamknął drzwi.

Oda wpiła się palcami w kotarę, którą czuć było kurzem i wilgocią. Z zaciśniętymi ustami i twardym spojrzeniem obserwowała gesty i pożegnalną rozmowę pary, wszystko słyszała, reszty się domyśliła.

Tak więc matka, której szukała, martwiąc się, że jest chora, matka, którą uwielbiała, zachowywała się z mężczyzną tak jak Almodia ze stajennym, jak klacz z ogierem!

Z narastającego w niej cierpienia wyrwał ją odgłos kroków, które znów rozległy się na schodach, lecz tym razem były to kroki osoby schodzącej. Nie miała wątpliwości, że to matka, poznała ją po sposobie, w jakim zbiegała po schodach. Teraz ona z kolei udała się na poszukiwanie, spostrzegłszy, że w szerokim łożu śpi tylko jedno dziecko.

Stanąć twarz w twarz z matką, po tym, czego się o niej dowiedziała, wydało się Odzie nie do zniesienia.

Dziewczynka cofnęła się, jak zaskroniec wślizgnęła się do kuchni i ponownie znalazła się na dziedzińcu, po czym idąc wzdłuż muru, skręciła w lipową aleję, wiodącą do sadu i lasku...

– Oda!

Marynia chodziła w tę i z powrotem wzdłuż grządek kwiatowych i warzywnych, nie wiedząc, dokąd pójść. Gdzie jest córka? Dlaczego zniknęła z sypialni, w której zostawiła ją śpiącą głęboko obok Wiwiena, kiedy wstawała, by pójść do Kosmy? Czyżby dziecko usłyszało, że matka wychodzi? Niemożliwe. Położyła się późno, a w tym wieku dzieci zasypiają kamiennym snem!

Co myśleć? Zadrżała. Nie z zimna. Narzuciła na siebie tunikę, włosy nakryła welonem. Chyląca się ku końcowi noc była ciepła. Świt nie zapowiadał się przykry, jak to często bywa, lecz delikatny jak pieszczota... Boże! Do czego byłaby zdolna Oda, gdyby odkryła, co łączy ją z Kosmą?

– Oda!

Na początku bała się krzyczeć zbyt głośno, by nie postawić na nogi całego domu, a przede wszystkim nie musieć się tłumaczyć ze swojej nieobecności... Ale co tam! Zawsze może powiedzieć, że dziewczynka wyszła z pokoju, gdy wszyscy spali. To nie ma znaczenia.

Coraz większe przerażenie ściskało ją w piersiach, brzuchu... Jeśli Oda się obudziła, nieważne z jakiego powodu, musiała zauważyć nieobecność matki. Co sobie pomyślała? Czy poszła jej szukać? W jakim kierunku? Dlaczego potem nie wróciła do domu?

Wtem kogut zapiał gdzieś w pobliżu. Inny mu odpowiedział. Jak na jakiś sygnał zaczęły się trele, świergot, gruchanie. Na każdym drzewie, krzaku, w każdym zakątku wybuchały ptasie śpiewy, odpowiadały sobie, potężniały.

Od wschodu nieśmiała bladość rozjaśniała noc.

Ktoś wyszedł z domu.

– Co się dzieje, Maryniu? – zaniepokoił się Mateusz. – Czemu wołasz Odę?

– Oda zniknęła, ojcze!

– Jak to zniknęła?

– Musiała wyjść z sypialni, gdy spałam. W każdym razie, jak się obudziłam, nie było jej w łóżku.

– Na wszystkich świętych, gdzie to dziecko mogło pójść po nocy?

– Też chciałabym wiedzieć.

W sali rozległ się odgłos kroków, ktoś wchodził. Szarlota Froment i Czarna Adelina w pośpiesznie narzuconej odzieży, kończąc mocować czepek opaską z muślinu, niemal jednocześnie wyszły na dwór. Trzeba im było opowiedzieć o zniknięciu Ody.

– Zastanówmy się – mówiła ciotka Szarlota, pocierając swój pieprzyk – gdzie mogło pójść w tę tajemniczą noc takie młode, wrażliwe stworzenie o bogatej imaginacji jak twoja córka?

– Mabil chodzi wszędzie i opowiada, że w tę niezwykłą noc należy się oczyścić wodą. Nie dalej jak wczoraj słyszałam, jak twierdziła, że świętojańska rosa ma takie właściwości, że trzeba o świcie wytarzać się w niej nago!

– Czy naprawdę sądzisz, Adelino, że moja córka?...

– Czemu nie? Nieraz zauważyłam, że święcie wierzy w każde słowo tej starej, śmierdzącej wariatki – stwierdziła Adelina. – A od słów do czynów niedaleko!

– Co o tym myślisz, ojcze?

– Mój Boże, myślę, że ta mała przywykła robić, co jej się podoba, i skoro jej się popuściło cugle, trudno się dziwić, że chodzi po nocy, jeśli ma taki kaprys... Nie miej mi za złe, Maryniu, tej uwagi, ale przyznaj, że już nie panujesz nad temperamentem swoich dzieci. Z drugiej strony ja też zauważyłem, że Oda jest pod wpływem Mabil i chłonie jej niestworzone historie... Tak więc całkiem możliwe, że odnajdziemy naszą dziewczynkę tarzającą się w rosie... Godzina jest odpowiednia, właśnie świta.

Nadzieja wróciła. Mniejsza o krytykę. „Jak mogłam zapomnieć o zaufaniu, jakim Oda darzy tę starą kobietę? – mówiła w duchu Marynia. – Wyobrażam sobie najgorsze, bo mam nieczyste sumienie, i dlatego tak się przeraziłam głupstwem bez znaczenia”.

– Niektórzy utrzymują, że dobrze jest też wykąpać się z rana w rzece albo napić wody z najbliższego źródła, by uchronić się od chorób i zapewnić pomyślny rok – rzekła Szarlota. – Te przesądy są żywe po wsiach od zawsze i mają wyznawców nawet wśród dorosłych, więc tym bardziej wśród dzieci.

– W takim razie co robić? – niecierpliwie zapytała Marynia.

– Rozdzielmy się i niech każdy idzie w inną stronę – poradził mistrz Leclerc. – Ja pójdę do źródła. Ty, Adelino, biegnij do rzeki. Pozostają jeszcze łąki. Nasza i Leonarda. Maryniu i Szarloto, wolicie sprawdzić je razem czy osobno?

– Nie traćmy czasu – ucięła Marynia. – Czy zechcesz, ciotko, pójść na naszą łąkę? Ja pobiegnę na łąkę Leonarda.

Rozeszli się wszyscy czworo.

Wstawał dzień. Świeży powiew, jeszcze rześki, a już ciepły, szedł w dolinie, budząc odgłosy życia w miejsce tajemniczej ciszy nocy. Ptaki zdzierały sobie gardła, niebo złociło się i różowiało. Od wioski dobiegał stukot otwieranych drzwi i okien, zgrzyt łańcuchów, brzęk wiader.

W ten świąteczny dzień nikt nie pracował, ale nawyk wczesnego wstawania pozostał i wiele osób zapewne szorowało się od stóp do głów przed pójściem do kościoła. Należało być czystym na ciele i duszy na tę wielką okazję.

Z Przepiórczego Źródła kilka osób, kobiet i mężczyzn, piło wodę.

– Czy nikt nie widział mojej wnuczki?

– Nie, mistrzu Leclerc, nie było jej tutaj.

Czarna Adelina również na próżno swoimi suchymi jak u mulicy nogami przemierzała brzeg rzeki, natykając się jedynie na kilku chlapiących się w wodzie chłopców i mnóstwo żab, które na jej widok skakały w sitowie.

Szarlota z kolei odkryła Agnieszkę i Tomasza leżących obok siebie, lecz wciąż rozdzielonych sztyletem pod płótnem namiotu, które zorza poranna barwiła purpurą.

„Tych dwoje właśnie popełnia największe głupstwo w życiu – pomyślała z irytacją. – Nawet nie pomyślą o burzy, jaka im się zwali na głowy, gdy wyjdą na jaw ich zamiary! Co za lekkoduchy!”.

Przekonała się, że niestety nikt nie tarzał się w trawie pokrytej srebrzystą rosą. Tysiące kropelek mieniło się w pierwszych promieniach poranka. Słońce oświetlało horyzont. Lecz nikt oprócz Szarloty nie zachwycał się tym widokiem...

Swawolny wiatr, niosący rozkoszne zapachy bujnej czerwcowej przyrody, owiał starzejącą się kobietę, która przemierzała łąkę długimi krokami, zakasawszy tunikę, by jej nie zamoczyć. Mimo ciężaru lat i głowy zajętej poszukiwaniami Szarlotę ogarnęło wzruszenie.

„Mieć szesnaście lat w taki poranek! Umówić się z chłopcem, kazać mu czekać i wiedzieć, że ma się jeszcze tyle innych nocy, tyle innych świtów przed sobą!”.

Zacisnęła usta, zbeształa się w duchu.

Ody na łące ani śladu. Trzeba było wracać do domu. Przystanęła przed purpurowym namiotem. Zakochani leżeli blisko siebie, lecz rozdzieleni, śniąc sny, w których byli razem.

„Nie miałam racji, potępiając ich przed chwilą. Jeśli zamierzają zjeść ze smakiem to ciastko kapiące miodem i mlekiem, to czemu mam im to za złe? Przecież tak bardzo chciałabym znaleźć się na ich miejscu! Kiedy zdarza się okazja, by zaznać tej doskonałej, najgłębszej zgody między naszym ciałem i sercem, a natura jest nam przychylna, nie należy tym pogardzać. To nieczęsto się zdarza. Na wszystko jest czas, jak mówił wczoraj mistrz Leclerc. Dla tych dwojga nastał czas miłości, dla mnie... czas medytacji. Boże, spraw, abym go nie przegapiła i lepiej wykorzystała niż poprzedni!”.

Marynia, wracając z łąki Klasztornego Folwarku, z daleka dojrzała ciotkę.

– Znalazłaś ją? – krzyknęła.

– Niestety! Ty także nie, jak widzę!

Dom otrząsał się ze snu. Almodia, gładko uczesana, niewinnie wyglądająca w płóciennym, zawiązanym pod brodą czepku, schodziła do wioski raźnym krokiem po mleko i sery na śniadanie po mszy.

Gerperga, już spocona i zasapana, niosła naręcze chrustu, by napalić w dużym kominku w kuchni, na którym miała przypiec grzanki.

Za domem słychać było stajennego Joachima, który, pogwizdując, zabierał się do czyszczenia koni.

– Ody nie było przy źródle...

– Ani nad rzeką...

– Gdzież ona może być?

Marynia na próżno biegała po łące Leonarda, powtarzając nieustannie: „Boże, miej ją w swojej opiece!”, a w końcu uklękła w lśniącej od rosy trawie. Modlitwa błagalna sama spłynęła jej z ust: „Dobry Boże, proszę, oddaj mi córkę całą i zdrową! Nie wiem, czemu ta dziewczynka przysparza nam takiego zmartwienia, lecz Ty znasz przyczynę. Jeśli to zemsta zranionego dziecka, nie pozwól, by zrobiło sobie krzywdę. Obiecuję ci solennie skończyć z życiem, jakie wiodę, które jest niezgodne z obowiązkiem każdej istoty, by się szanować... Ale potrzebuję trochę czasu, by rozeznać się w uczuciach, jakie żywię do Kosmy. Daj mi kilka tygodni do namysłu. Jeśli do końca lata uznam, że mogę bez większego ryzyka związać z nim swoje życie, bez zwłoki weźmiemy ślub. W przeciwnym razie zakończę związek, którego nic nie usprawiedliwia... Przysięgam na święte relikwie czczone przez naszego dobrego króla, że dotrzymam danego słowa. Panie Boże, wysłuchaj mojej prośby! Słodki Boże, usłysz moje błaganie!”.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------