Buntowniczka z pustyni - ebook

Kiedy miałam piętnaście lat, na kuchennej tablicy korkowej moi rodzice powiesili rysunek przedstawiający dziewczynę, która ze złością pisała list rozpoczynający się od słów: „Droga Mamo, drogi Tato, dziękuję za szczęśliwe dzieciństwo. Nie daliście mi szansy na zostanie pisarką”.

Tę książkę dedykuję moim rodzicom.

Droga Mamo, drogi Tato, dziękuję za szczęśliwe dzieciństwo. Na tak wiele sposobów sprawiliście, że mogłam zostać pisarką. Wśród nich były i takie małe, pozornie nic nieznaczące gesty, jak zawieszenie obrazka na tablicy korkowej i żartowanie z tego, że ja i tak kiedyś napiszę książkę.

A teraz napisałam, ta pierwsza jest dla Was.JEDEN

Mówili, że po zmroku do Deadshot zaglądali tylko tacy, po których nie można się było spodziewać niczego dobrego. Nie można się było po mnie spodziewać niczego dobrego. Ale też niczego złego.

Zsunęłam się z siodła Blue i przywiązałam ją do słupa za barem o nazwie Zakurzona Gęba. Siedzące przy płocie dziecko podejrzliwie mierzyło mnie wzrokiem. A może po prostu miało takie czarne oczy. Gdy wychodziłam z podwórza, nasunęłam niżej szerokie rondo kapelusza. Kapelusz ukradłam wujowi, konia też. Cóż, raczej pożyczyłam. Zgodnie z prawem wszystko, co posiadałam, należało do mojego wuja, łącznie z ubraniem, które miałam na sobie.

Otwarły się drzwi baru, na zewnątrz wydostało się światło, hałas i gruby pijak obejmujący ładną dziewczynę. Zanim zdążyłam się zastanowić, moja ręka wystrzeliła do góry, żeby sprawdzić, czy szima jest dobrze zawiązana i zakrywa większość mojej twarzy. Byłam okutana po same oczy i nawet po zachodzie słońca pociłam się pod ubraniem jak grzesznik podczas modlitwy. Wyglądałam raczej jak jakiś zagubiony nomada niż prawdziwy strzelec wyborowy, ale jeśli tylko nie wyglądałam jak dziewczyna, nie miało to większego znaczenia. Dziś wieczorem wyjadę i wezmę życie w swoje ręce. A jeszcze lepiej będzie, jeśli wywiozę stąd parę monet w kieszeni.

Nietrudno było dostrzec strzelnicę po drugiej stronie Deadshot. Był to najgłośniejszy budynek w mieście, ale to jeszcze o niczym nie świadczyło. Ogromna, wybebeszona stajnia na końcu zakurzonej uliczki, gdzie roiło się od ludzi oraz błyskających świateł, opierała się o na wpół zawalony dom modlitw z zabitymi drzwiami. Możliwe, że dawno, dawno temu stajnia należała do jakiegoś uczciwego handlarza końmi, ale na pierwszy rzut oka dało się zauważyć, że to musiało być przed naprawdę wielu laty.

Im bliżej podchodziłam, tym więcej było ludzi. Niczym muchy rojące się nad świeżą padliną.

Dwaj faceci przytrzymywali gościa z zakrwawionym nosem, podczas gdy ich kumpel raz za razem uderzał go pięścią w twarz. Jakaś dziewczyna wychyliła się z okna i posłała taką wiązankę, po której zaczerwieniłby się nawet sztylet. Grupa robotników z fabryki, wciąż w roboczych ubraniach, tłoczyła się wokół stojącego na rozklekotanym wozie nomady, który głośno zachwalał krew Dżina, mającą moc spełniania skrywanych w sercu pragnień. Nic dziwnego, że w świetle lampy oliwnej jego szeroki uśmiech upodabniał go do desperata. Od lat nikt w okolicy nie widział prawdziwego, żywego Pierwszego Stworzenia, a co dopiero Dżina. Poza tym, powinien wiedzieć, że kto jak kto, ale mieszkańcy pustyni nie uwierzą w to, że Dżin krwawi czymś innym niż ogień, ani w to, że ktokolwiek w Deadshot uważa się za dobrego człowieka. Każdy w Ostatnim Okręgu modlił się wystarczająco często, by być świadomym obu tych rzeczy.

Starałam się patrzeć przed siebie, jakbym już wcześniej to wszystko widziała.

Gdybym minęła budynki, ponad piaskiem i zaroślami, dostrzegłabym rodzinne Dustwalk, chociaż nie byłoby tam nic poza ciemnymi domami. Dustwalk wstawało i kładło się razem ze słońcem. Dobre, uczciwe zachowanie nie miało nic wspólnego z ciemnymi godzinami nocy. Gdyby można było umrzeć z nudów, wszyscy w Dustwalk byliby już trupami przysypanymi piaskiem.

Deadshot tętniło życiem.

Nikt nie zwrócił na mnie uwagi, gdy wślizgnęłam się do stajni. Przy strzelnicy zgromadził się już spory tłum. Na okapie wisiał rząd dużych lamp oliwnych, w świetle których twarze gapiów błyszczały tłustym blaskiem. Wątłe dzieci ustawiały cele i unikały ciosów wymierzanych przez wielkiego faceta, który wrzeszczał na nie, by uwijały się szybciej. Sieroty, sądząc po ich wyglądzie. Prawdopodobnie dzieci ojców, którzy pracowali w ogromnej fabryce broni na przedmieściach Dustwalk, dopóki nie zostali rozerwani na strzępy przez zepsutą maszynę. Albo do dnia, gdy poszli do pracy po pijanemu i doznali śmiertelnych poparzeń. Praca przy prochu strzelniczym nie była bezpieczna.

Tak mnie pochłonęło obserwowanie tego, co się dzieje, że prawie wpadłam na ogromnego faceta przy drzwiach.

– Przód czy tył? – zapytał, swobodnie trzymając jedną rękę na bułacie na lewym biodrze, a drugą na rewolwerze na prawym.

– Co? – W samą porę przypomniałam sobie, żeby mówić niższym tonem. Przez cały tydzień ćwiczyłam, naśladując mojego przyjaciela, Tamida, ale nadal brzmiałam bardziej jak chłopak niż mężczyzna. Mięśniakowi przy drzwiach chyba było wszystko jedno.

– Trzy fouza za stanie z tyłu, pięć za stanie z przodu. Zakłady zaczynają się od dziesiątej.

– Ile za stanie pośrodku? – Cholera. Nie powinnam się odzywać. Ciotka Farrah przez rok bezskutecznie próbowała utemperować mój język, za każdym razem bijąc mnie po twarzy. Gdyby ten człowiek tego spróbował, bolałoby o wiele bardziej.

Ale on tylko zmarszczył brwi, jakby wziął mnie za ograniczoną.

– Przód albo tył. Nie ma żadnego środka, chłopcze.

– Nie przyszedłem oglądać – powiedziałam, zanim zdążyłam spanikować. – Jestem tu, żeby strzelać.

– To po co marnujesz mój czas? Musisz iść do Hasana. – Popchnął mnie w stronę przysadzistego mężczyzny z ciemną, przylizaną brodą, noszącego marszczone, jasnoczerwone spodnie, stojącego przy niskim stole ze stosami monet, które podskakiwały, gdy bębnił palcami w blat.

Głęboko odetchnęłam pod chustą i starałam się wyglądać tak, jakby żołądek nie chciał mi uciec przez usta.

– Ile za udział?

Blizna na ustach Hasana sprawiała, że wyglądał, jakby szyderczo się uśmiechał.

– Pięćdziesiąt fouza.

Pięćdziesiąt? To prawie wszystko, co miałam. Wszystko, co oszczędziłam przez rok, żeby uciec do Izmanu, stolicy Miraji.

Chociaż miałam twarz zakrytą od nosa w dół, Hasan chyba zauważył moje wahanie. Już przestał się mną interesować, jakby wyczuł, że chcę się wycofać.

To przeważyło. Rzuciłam pieniądze na stół, garść brzęczących monet o nominałach louzi i pół louzi, które skrupulatnie zbierałam przez ostatni rok. Ciotka Farrah zawsze mówiła, że nie mam nic przeciwko robieniu z siebie idiotki, jeśli tylko w ten sposób mogę udowodnić, że ktoś inny nie ma racji. Wygląda na to, że miała rację.

Hasan sceptycznie spojrzał na monety, ale kiedy przeliczył je z wprawą profesjonalnego kutwy, musiał przyznać, że wszystko się zgadzało. Przez krótką chwilę satysfakcja ukoiła moje nerwy.

Rzucił mi kawałek drewna zawieszonego na kawałku sznurka niczym wisior. Był na nim namalowany czarną farbą numer dwadzieścia siedem.

– Jakie masz doświadczenie z bronią, dwudziestko siódemko? – zapytał, gdy zakładałam sznurek na szyję. Numerek odstawał na piersi, więc starałam się skulić, żeby ją przypłaszczyć.

– Jakieś – wykręciłam się od odpowiedzi. W Dustwalk brakowało nam niemal wszystkiego, jak i w całym Ostatnim Okręgu. Jedzenia. Wody. Ubrań. Były tylko dwie rzeczy, których mieliśmy pod dostatkiem: piasek i broń.

Hasan prychnął.

– Wobec tego powinieneś umieć powstrzymać drżenie rąk.

Przycisnęłam ręce do ciała, żeby je uspokoić, gdy podchodziłam do strzelnicy. Jeśli nie uda mi się trzymać pewnie broni, bez znaczenia będzie to, że nauczyłam się strzelać, zanim poznałam alfabet. Stanęłam na piasku obok mężczyzny, który wyglądał, jakby pod brudnym kombinezonem składał się głównie z kości. Inny mężczyzna, z numerkiem dwadzieścia osiem na grubej szyi, stanął z mojej drugiej strony.

Stanowiska wokół nas się zapełniały. Zbierający zakłady wykrzykiwali kwoty i numery. Gdybym miała się zakładać, obstawiłabym, że nie mam żadnych szans. Nikt o zdrowych zmysłach nie postawiłby pieniędzy na jakiegoś chudego chłopaka, któremu brakowało odwagi, by opuścić chustę i pokazać twarz. Może udałoby mi się wygrać fortunę nędzarza, udowadniając, że rozsądni nie mają racji.

– Dobry wieczór, panowie! – Hasan przekrzyczał tłum, sprawiając, że ludzie umilkli. Pomiędzy nami pojawiły się dzieciaki rozdające rewolwery. Bosa dziewczynka z warkoczami podała mi mój. Jego ciężar podziałał na mnie uspokajająco. Szybko otworzyłam bęben; było w nim sześć kul. – Wszyscy znają zasady. Lepiej więc się ich trzymajcie, bo jak nie, to jak Boga kocham, sam obiję mordy oszustom. – Z trybun rozległ się śmiech, niektórzy coś krzyczeli. Wśród tłumu krążyły już butelki, mężczyźni wskazywali na nas w sposób, który przywodził mi na myśl mojego wuja na targu koni. – Runda pierwsza: macie sześć kul i sześć butelek. Jeśli zostanie wam jakaś butelka, wypadacie z gry. Niech wystąpi pierwsza dziesiątka.

Reszta z nas nie ruszyła się, gdy numery od jeden do dziesięć zajęły swoje miejsca, czubkami butów dotykały białej linii namalowanej na klepisku. Oceniłam, że pomiędzy nimi a butelkami było około dwunastu stóp.

Nawet dziecko by sobie poradziło.

Dwóch mężczyzn nie trafiło już przy pierwszym strzale. Ostatecznie tylko połowa zawodników trafiła wszystkie cele.

Jeden z nich był dwa razy większy od pozostałych. Był ubrany w coś, co kiedyś mogło być wojskowym mundurem, chociaż był zbyt znoszony, żeby stwierdzić na pewno, czy dawniej lśnił złotem czy też kurzem pustyni. Na piersi miał numer jeden. Kibicowano mu najgłośniej. Krzyczano „Dahmad! Dahmad! Mistrz!”. Dahmad odwrócił się i złapał jedno z dzieci uwijających się przy zbieraniu potłuczonego szkła. Powiedział coś zbyt cicho, żebym mogła go usłyszeć, po czym odepchnął dzieciaka. Ten po chwili wrócił z butelką brązowego napitku. Dahmad zaczął pić, opierając się o przegrodę oddzielającą strzelnicę od trybun. Jak będzie dalej tak żłopał, to nie pozostanie faworytem zbyt długo.

Następna runda była jeszcze bardziej rozczarowująca. Tylko jeden zawodnik strącił wszystkie butelki. Gdy przegrani wycofywali się, przyjrzałam się lepiej twarzy zwycięzcy. Ten chłopak zupełnie nie wyglądał tak, jak się spodziewałam. Nie był stąd, nie miałam żadnych wątpliwości co do tego – to pierwsze, co zauważyłam. Każdy z tutaj obecnych pochodził z okolicy. Nikt o zdrowych zmysłach nie wybrałby Ostatniego Okręgu na swoje miejsce zamieszkania.

Był młody, może kilka lat starszy ode mnie, ubrany jak jeden z nas. Miał na sobie niedbale zarzuconą wokół szyi zieloną szimę oraz ubranie noszone na pustyni, wystarczająco luźne, by nie można było stwierdzić, czy był aż tak rozrośnięty, na jakiego wyglądał. Miał czarne włosy, jak każdy chłopak z Miraji; nawet jego skóra była tak ciemna, że mógłby uchodzić za jednego z nas. Ale nim nie był. Miał dziwne, ostre rysy, jakich nigdy dotąd nie widziałam, wysokie kości policzkowe, prostą, kwadratową szczękę i brwi, wyglądające jak ciemne ukośniki nad najbardziej niesamowitymi oczami, jakie kiedykolwiek przyszło mi oglądać. Nie mogę powiedzieć, że nie był przystojny. Kilku mężczyzn, których pokonał, splunęło mu pod nogi. Kącik ust młodego obcokrajowca uniósł się do góry, jakby próbował powstrzymać się od śmiechu. A potem chyba wyczuł, że mu się przyglądam, bo zerknął w moją stronę. Szybko spojrzałam gdzieś w bok.

Zostało jedenastu strzelców i rozpychaliśmy się na stanowiskach, walcząc o miejsce, z racji tego, że był jeden dodatkowy zawodnik. Było ciasno, chociaż zajmowałam tylko połowę miejsca, co każdy mężczyzna.

– Przesuń się, dwudziestko siódemko! – Czyjś łokieć wbił mi się w bok. Na końcu języka miałam już złośliwy komentarz. Został tam, bo w osobie rozpychającej się obok mnie rozpoznałam Fazima Al’Motema.

Zwalczyłam w sobie chęć przeklinania. Fazim nauczył mnie każdego przekleństwa, jakie znałam, kiedy miał osiem, a ja sześć lat. Kiedy przyłapano nas na przeklinaniu, natarto moje usta piaskiem, a on zrzucił całą winę na mnie. Dustwalk był małym miastem. Znałam Fazima od urodzenia, nienawidziłam, odkąd zaczęłam sensownie myśleć. Obecnie większość czasu spędzał w domu mojego wuja, gdzie i ja musiałam mieszkać, i próbował wsadzić łapy pod ubranie mojej kuzynki, Shiry. Od czasu do czasu, gdy Shira nie widziała, mnie też obmacywał.

Co tu robił, do licha? Właściwie mogłam się domyślić, skoro trzymał broń w ręce.

Cholera.

Jedną rzeczą jest to, że zostanę rozpoznana jako dziewczyna. Zupełnie inną, jeśli rozpozna mnie Fazim. Od czasu, gdy przyłapali mnie na przeklinaniu, często miewałam kłopoty, ale tylko raz w życiu dostałam takie lanie, którego nigdy nie zapomnę. Stało się to niedługo po śmierci mamy, kiedy próbowałam pożyczyć jednego z koni wuja i wydostać się z Dustwalk. Ujechałam zaledwie pół drogi do Juniper City, nim mnie złapali. Przez miesiąc nie mogłam usiąść po tym, jak ciotka Farrah i jej rózga rozprawiły się ze mną. Gdyby ciotka dowiedziała się, że byłam w Deadshot i oddawałam się hazardowi za skradzione pieniądze, zlałaby mnie jak jeszcze nigdy dotąd.

Najsensowniej byłoby odwrócić się na pięcie i wyjść. Ale to oznaczałoby stratę pięćdziesięciu fouza. A pieniędzy miałam mniej niż rozumu.

Uświadomiłam sobie, że stoję jak dziewczyna i wyprostowałam się, zanim jeszcze zajęłam pozycję do strzału. Dzieciaki wciąż się uwijały, ustawiając butelki. Fazim trzymał sieroty na muszce, krzyczał: „Bum, bum, bum!” i śmiał się, gdy się wzdrygały. Życzyłam mu, żeby kula z jego broni zrykoszetowała i odstrzeliła mu uśmiech.

Dzieci szybko się uwinęły i zostaliśmy tylko my: zawodnicy i nasze butelki. Byliśmy ostatnią grupą w pierwszej rundzie. Z obu stron słyszałam już strzały. Skupiłam się na swoich sześciu butelkach. Mogłabym je zestrzelić z zamkniętymi oczami. Ale byłam ostrożna. Sprawdziłam odległość, wycelowałam, jeszcze raz się upewniłam. Kiedy byłam pewna, pociągnęłam za spust. Butelka stojąca najdalej na prawo eksplodowała, a napięcie w moich ramionach nieco zelżało. Kolejne trzy butelki rozpadły się jedna za drugą.

Po raz piąty położyłam palec na spuście. Czyjś krzyk mnie rozproszył. To było jedyne ostrzeżenie, a zaraz potem ktoś na mnie wpadł.

Kula nie trafiła do celu.

Inny strzelec odepchnął Fazima, który potrącił mnie, zanim upadł na podłogę, pociągając za sobą jeszcze jednego mężczyznę. Tłum gwizdał, gdy Fazim walczył z nim w piasku na podłodze. Pojawił się wielkolud spod drzwi, żeby przerwać bójkę. Zarzucił ramię na szyję Fazima i odciągnął go na bok. Hasan przyglądał się ze znudzoną miną, po czym zwrócił się do tłumu:

– Zwycięzcy tej rundy…

– Hej! – krzyknęłam bez zastanowienia. – Chcę jeszcze jedną kulę!

Zgromadzeni wybuchnęli śmiechem. I to by było na tyle, jeśli chodzi o niezwracanie na siebie uwagi. To jednak było zbyt ważne. Zbyt ważne, by milczeć. Na twarzy Hasana dostrzegłam pogardę, poczułam się poniżona, a jednocześnie gardło zacisnęło mi się ze złości.

– Tak to nie działa, dwudziestko siódemko. Sześć kul, sześć butelek. Nie ma drugiej szansy.

– Ale to niesprawiedliwe! On mnie popchnął. – Wskazałam Fazima, który obmacywał swoją szczękę pod ścianą.

– A to nie jest boisko szkolne, chłopcze. Nie musimy dociekać, co jest sprawiedliwe. Możesz wykorzystać ostatnią kulę i przegrać albo zejść ze strzelnicy i się poddać.

Tylko ja miałam jeszcze kulę. Tłum zaczął ze mnie szydzić i podjudzać do zejścia z linii, pod przykryciem na twarzy wykwitł mi gniewny rumieniec.

Zostałam sama na linii i podniosłam rewolwer. Czułam ciężar tej ostatniej kuli w bębenku. Głęboko odetchnęłam, aż uniosła się szima przylegająca do moich ust.

Jedna kula. Dwie butelki.

Zrobiłam dwa kroki w prawo, potem pół kroku do tyłu. Przekręciłam ciało i spróbowałam to sobie wyobrazić. Martwy punkt i nie trafię w tę drugą. Kula przejdzie zbyt daleko i nie rozbiję żadnej z nich.

Pięćdziesiąt fouza.

Wyłączyłam się na otaczające mnie okrzyki i drwiny. Nie przejmowałam się tym, że wszyscy na mnie patrzyli i że przepadła szansa na bycie niezauważoną. Pojawił się strach. Ten sam strach, jaki zalągł się w moim żołądku trzy dni temu. Od tego wieczoru, gdy skradałam się na czworaka po domu, próbując wymknąć się do Tamida, i podsłuchałam jak ciotka Farrah wypowiada moje imię.

– …Amani?

Nie słyszałam tego, o czym była mowa, zanim padło moje imię, ale to wystarczyło, żebym się zatrzymała.

– Potrzebuje męża. – Głos wuja Asida dostarczył więcej informacji niż głos jego pierwszej żony. – Mężczyzny, który wybije jej z głowy głupoty. Za niecały miesiąc minie rok od śmierci Zahii, Amani zostanie oczyszczona i będzie mogła wyjść za mąż. – Odkąd powiesili moją mamę, ludzie stopniowo przestali wypowiadać jej imię, jak przekleństwo. Teraz mój wuj odniósł się do jej śmierci, jakby mówił o interesach.

– Wystarczająco trudno jest znaleźć mężów dla twoich córek. – Ciotka Farrah była poirytowana. – A teraz chcesz, żebym zatroszczyła się o męża dla bękarta twojej siostry?

– Wobec tego to ja ją poślubię. – Wuj Asid powiedział to takim tonem, jakby chodziło o sprzedaż konia. Prawie ugięły się pode mną ręce.

Ciotka Farrah syknęła z niezadowoleniem.

– Jest za młoda. – W jej głosie słychać było ten zniecierpliwiony ton, którym zwykle kończyła rozmowę.

– Nie młodsza niż Nida, gdy wychodziła za mąż. I tak mieszka pod moim dachem. Je moje jedzenie. – Ciotka Farrah prowadziła dom jako pierwsza żona, ale od czasu do czasu jej mąż zaczynał się wtrącać i właśnie teraz wuj Asid niebezpiecznie szybko zapalał się do swojego pomysłu. – Może tu zostać jako moja żona lub odejść jako żona kogoś innego. Wolę, żeby została.

A ja nie wolałam.

Wybrałam odejście lub śmierć podczas próby ucieczki.

I właśnie wtedy odzyskałam ostrość widzenia. Ja i mój cel. Oprócz niego nic się nie liczyło.

Nacisnęłam spust.

Pierwsza butelka rozprysła się od razu. Druga przez chwilę chwiała się na krawędzi drewnianej półki. Widziałam szczerbę w grubym szkle w miejscu, gdzie trafiłam. Wstrzymałam oddech, gdy butelka chwiała się w przód i w tył.

Pięćdziesiąt fouza, których już nigdy nie zobaczę.

Pięćdziesiąt fouza, które straciłam wraz z szansą na ucieczkę.

Butelka spadła na podłogę i się rozbiła.

Tłum wrzeszczał. Powoli odetchnęłam.

Kiedy się odwróciłam, Hasan patrzył na mnie, jakbym byłam wężem, który wymknął się z pułapki. Za nim stał obcokrajowiec i przyglądał mi się, unosząc wysoko brwi. Nie mogłam się nie uśmiechnąć pod szimą.

– Jak mi poszło?

Hasan wykrzywił usta.

– Ustawcie się do drugiej rundy.

Ciąg dalszy w wersji pełnej