Nieuniknione. Tom I - ebook

Oto nowa definicja przygody, w której tajemnice, knowania, nadnaturalne zjawiska, przyjaźnie – i w końcu miłość, nabierają zdwojonej intensywności. Dzięki tej książce dowiecie się, jak naprawdę wygląda dobra zabawa!

BEATA MOSKWA, THIEVINGBOOKS.BLOGSPOT.COM

Ona nie zna swoich korzeni, on od wieków przemierza świat. Evie i Reed spotkali się przypadkiem i gdzieś między niebem a piekłem… zapłonęła namiętność. Ich historia pochłonęła mnie na długie godziny, wciągając w fascynujący świat anielskich skrzydeł.

DOMINIKA STRZELECKA, PO PROSTU KSIĄŻKI, POPROSTUKSIAZKI.EU

Ta książka jest tajemnicza, intrygująca, wywołuje przeróżne emocje i pobudza wyobraźnię. Amy A. Bartol sprawiła, że na kilka godzin zapomniałam o otaczającym mnie świecie.

IRENA BUJAK, ZAPATRZONA W KSIĄŻKI,
ZAPATRZONAWKSIAZKI.BLOGSPOT.COM

Jeśli sądzicie, że w temacie paranormal romance powiedziano już wszystko, to jesteście w błędzie. Ta opowieść uzależnia tak mocno, że kończąc lekturę książki w środku nocy, nie potrafimy spokojnie zasnąć. Bezsenność murowana!

JOANNA JAGIEŁA, ANTYKWARIAT Z CIEKAWĄ KSIĄŻKĄ,
WWW.ANTYKWARIATZCIEKAWAKSIAZKA.PL

Amy A. Bartol wprowadza nas w hipnotyzujący świat nasycony tajemnicą. Jej plastyczne i sugestywne opisy sprawiają, że czytelnik wsiąka w historię, przybliżając go ku nieuniknionemu.

KATARZYNA SZEWIOŁA-NAGEL, POLACY NIE GĘSI,
WWW.POLACYNIEGESI.ORG

Nieuniknione jest na szczycie listy must read każdego książkoholika! Wspaniała, pełna akcji powieść, od której nie będziesz mógł się oderwać. Naprawdę polecam! :)

KAJA ODOLCZYK, BOOKSHOLICK, YOUTUBE, KANAŁ BOOKSHOLICK

Ona nie jest typową dziewczyną, on nie jest schematycznym złym chłopcem. Ich uczucie nie jest zwyczajne, a przeznaczenie nie pozwoli im się od niego uwolnić. Świetny początek serii.

WERONIKA ZAŁUCKA, PRZYCZAJONY HASACZ,
BIGDWARF.WORDPRESS.COM

Nieuniknione to prawdziwy grzmot z jasnego nieba. Niespodziewany, uderzający prosto w serce czytelnika.

MAGDA SASKA, PRZEZ PIĘKNE OKULARY,
PRZEZPIEKNEOKULARY.BLOGSPOT.COM

Błyskotliwa, mroczna historia oraz idealne połączenie romansu i horroru. Oto powieść, która dorównuje sadze „Zmierzch” i serii „Upadli”.

IZABELA, NIEBO – PIEKŁO – ZIEMIA,
NIEBO-PIEKO-ZIEMIA.BLOGSPOT.COM

Ta książka zabiera czytelnika w ekscytującą wyprawę do świata, w którym obok ludzi żyją istoty o nadprzyrodzonych mocach. Piszę bez wahania: warto sięgnąć po tę książkę.

KLAUDIA SKIEDRZYŃSKA, NOWE HORYZONTY,
NHORYZONTY.BLOGSPOT.DE

Oto powieść, która z emocjami czytelnika może zrobić wszystko! Jedno jest pewne: nic cię nie powstrzyma przed pokochaniem tej historii!

KLAUDIA PANKOWSKA, POROZMAWIAJMY-O-KSIAZKACH.BLOGSPOT.COM

Dawno nie czytałam tak dobrze napisanej i tak wciągającej książki. Ta historia uzależnia od pierwszej strony i na długo nie pozwala o sobie zapomnieć. Na takie książki zdecydowanie warto czekać!

ALEKSANDRA SZAŁEK, ADDICTEDTOBOOKS.BLOG.PL

Mroczna i fascynująca współczesna baśń w stylu paranormal romance. Jeśli odważysz się na lekturę, poznasz smak kłamstwa, strachu, zazdrości, zdrady, przyjaźni oraz miłości przez duże M. Ja zaryzykowałam i nie żałuję – czekam na więcej!

KRYSTYNA MESZKA, CYRYSIA.BLOGSPOT.COM

Porywająca i absolutnie wyjątkowa. Znakomicie skonstruowana fabuła z aniołami w rolach głównych, pełna emocji, których koniecznie trzeba doświadczyć. Polecam!

EWELINA BARTOCHA, KSIĄŻKOMANIA,
KSIAZKOMANIA-RECENZJE.BLOGSPOT.COM

Proszę Was o jedno: nie pytajcie mnie o Nieuniknione. Nie marnujcie czasu na zbędne słowa, tylko idźcie tę książkę przeczytać, pokochać.

KAROLINA SZPILKA, PAPIEROWE MIASTA,
PAPIEROWEMIASTA.BLOGSPOT.COM

Historię Evie Claremont czytałam jak zahipnotyzowana. W ciągu kilku godzin śmiałam się, płakałam i żyłam czyimś życiem. Z sercem wciąż szalejącym po lekturze czekam na ciąg dalszy!

KINGA MICHALSKA, ESA CZYTA, YOUTUBE.COM/USER/ESACZYTA/

Nieuniknione nie jest typową lekturą. Autorka przyszykowała cichą i pełną napięcia zapowiedź armagedonu.

SYLWIA NIEMIEC, MY BOOKS MY LIFE,
RAVENSTARKBOOKS.BLOGSPOT.COM

Dobro i zło – odwieczna walka, a pośrodku oni. Charakterni, młodzi i pełni tajemnic bohaterowie wywołują w czytelniku całą różnorodność elektryzujących emocji.

MONIKA ŻMIJ. AKCJA KULTURA, AKCJAKULTURA.PL

Nigdy nie spodziewałam się, że zauroczy mnie opowieść o aniołach, o walce dobra ze złem – przecież ja nie czytam takich książek! Nieuniknione to strzał w dziesiątkę, porządna dawka emocji i magii.

MAŁGORZATA ŁAZIUK, RECENZJE KNIGOHOLICZKI,
RECENZJEKNIGOHOLICZKI.BLOGSPOT.COM

Jeśli lubisz wykreowaną w świetnym stylu paranormalną rzeczywistość, ukazane z pisarską precyzją zderzenie dwóch intrygujących światów i dającą się wyczuć z każdej kartki wielką namiętność, to książka dla ciebie. Ta książka wciąga do ostatniej strony!

WIOLETA SADOWSKA, SUBIEKTYWNIEOKSIAZKACH.PL

Nieuniknione jest książką inną od wszystkich. Po prostu trzeba ją przeczytać, by przekonać się o jej wyjątkowości. Mnóstwo zaskoczeń i emocji gwarantowane!

MICHALINA KULIŃSKA, KSIĄŻKOWY ŚWIAT,
K-SIAZKOWYSWIAT.BLOGSPOT.COM

Z tak niezwykłą ekipą bohaterów, ekspresywną akcją i emocjami czytelnik nie chce się rozstawać! Gorąco polecam – ta książka to prawdziwy czytelniczy ewenement.

NATALIA ZDZIEBŁOWSKA, ZANURZ SIĘ W KSIĄŻKACH RODEM Z NIEBIOS,
NATALAX3RECENZJE.BLOGSPOT.COM

Ta opowieść jest niezwykła, magiczna. Historia bohaterów wciąga tak bardzo, że nie sposób się od niej oderwać do samego końca. Warto się w niej zatracić.

MAGDA ZIMNA, CZYTAMY BO KOCHAMY,
CZYTAMYBOKOCHAMY.BLOGSPOT.COM

Przypomnijcie sobie swoją ulubioną serię książek. Przywołajcie te emocje, tajemnice i miłość. Tęsknicie za tym? Przeczucia Wam to wszystko dadzą, a może coś więcej…

PAMELA JANIK, MOCNO SUBIEKTYWNA, MOCNOSUBIEKTYWNA.BLOG.PL

Czytelniku, czy wiesz, co jest nieuniknione? To, że prędzej czy później poznasz tę historię. Nie spodziewałam się tak dobrej historii z zabawnymi dialogami, bohaterką z ciętym językiem i mrokiem zdobiącym każdą stronę książki.

NATALIA PYCH, KSIĄŻKOWE KOCHA, NIE KOCHA, KSIAZKOWE.PL

Klimat tajemniczości i grozy, wielkie zakazane uczucie i przeznaczenie z którym nie sposób wygrać – to tylko przedsmak tego, co czeka na was wewnątrz tej książki.

PATRYCJA KUCHTA, W KRAINIE ABSURDU,
BEAUTY-LITTLE-MOMENT.BLOGSPOT.COM

Romans, tajemnica i zwykłe szkolne życie łączą się w całość, której nie sposób nie polubić. Po zakończeniu pozostaje tylko pytanie: „kiedy kolejny tom?”.

PATRYCJA WANIEK, KSIAZKOWYSWIATPATRYCJI.BLOGSPOT.COM

Historia z pozoru zwykłej nastolatki, która zakochuje się w niewłaściwym i tajemniczym chłopaku. Zaskakująco wciągająca.

KLAUDIA KOŁODZIEJCZYK, TOTALLBOOKNERD7.BLOGSPOT.COM

Ta powieść jest niesamowita. Amy A. Bartol stworzyła piękną historię, a jej paranormalny klimat wciąga i intryguje. Zostań świadkiem walki dobra ze złem. Polecam!

SYLWIA STAWSKA, KOBIECE RECENZJE,
KOBIECERECENZJE365.BLOGSPOT.COM

Nieuniknione to powieść pełna uroku oraz lekkości, jednak autorka podrasowała ją sporą dawką niebezpieczeństwa i mroku, które działają na czytelnika wręcz obezwładniająco. Daję jej 5! I chcę więcej!

MONIKA SZULC, KSIĄŻKI MONI, KSIAZKIMONI.BLOGSPOT.COM

Amy A. Bartol stworzyła powieść, która zachwyca. Jestem przekonana, że kolejne części również skradną nasze serca.

ANNA JĘDRZEJEWSKA, ŚWIAT KSIĄŻKOWYCH RECENZJI,
SWIAT-KSIAZKOWYCH-RECENZJI.BLOGSPOT.COMRozdział 1 Dzień przeprowadzki

Kiedy przejeżdżam obok stonowanej fasady okazałej wieży zegarowej Crestwood College, uświadamiam sobie, że to właśnie o tym budynku mówi się Gmach Główny. To znak firmowy szkoły, ostemplowują nim wszystko, co ją reprezentuje. Pieczęć z Gmachem Głównym była wytłoczona na zawiadomieniu o przyjęciu mnie na studia. Zapach jesieni wpływa przez otwarte okno samochodu razem z głębokim echem bicia dzwonów, które wyznacza pełną godzinę. Głośny, beznadziejnie smutny dźwięk przyprawia mnie o dreszcze. Zabawne, że coś tak niewinnego jak wieża zegarowa może być jednocześnie urzekające i złowrogie.

W samochodzie za mną wujek Jim daje mi kilka krótkich sygnałów klaksonem. Patrzę w lusterko wsteczne: wujek pokazuje, żeby na najbliższym znaku „stop” skręcić w lewo. Śmiać mi się chce z jego paranoi: boi się, że przejadę ulicę do akademika, dlatego – żeby go uspokoić – włączam kierunkowskaz. Kampus Crestwood to zaledwie kilka uliczek, więc nawet jeśli przegapię skręt, nie stanie się nic strasznego. Gdybym zdołała się tutaj zgubić, z pewnością nie zasługiwałabym na stypendium, które mi przyznali – myślę sobie, korzystając z lusterka, żeby pociągnąć usta błyszczykiem.

Jadę wolno tunelem utworzonym przez rosnące wzdłuż chodnika stare dęby. Zawsze sądziłam, że będę studiować na większej uczelni – w którymś z dużych miast, na przykład w Nowym Jorku albo Chicago – ale kiedy Crestwood zaoferowało mi pełen pakiet, bez żadnych podchwytliwych warunków, nie mogłam przepuścić tak wspaniałej okazji. No bo co komu po wielkim mieście, skoro człowiek jest w nim ciągle do szczętu spłukany? Poza tym Crestwood regularnie zajmuje wysokie miejsca w krajowych rankingach prywatnych uczelni. A na dodatek w ten sposób zostanę w stanie Michigan, co pozwoli mi częściej odwiedzać wujka Jima. Będę miała do niego tylko kilka godzin jazdy – a on mnie potrzebuje. Jestem jego jedyną rodziną, tak jak on jest moją.

Kiedy pojawia się mój akademik, zaczyna mnie ogarniać niepokój. Nie znam ani jednej osoby w Yeats Hall, w całym Crestwood zresztą też. W zeszłym roku, w trakcie krótkiego zwiedzania uczelni, poznałam kilka dziewczyn, ale byłam wtedy dopiero kandydatką na studentkę, więc ani ja, ani one nie starałyśmy się zaprzyjaźnić. Napływa kolejna fala paniki, a może to raczej żal za wszystkimi znajomymi rzeczami, które za sobą zostawiam. Bez stresu – powtarzam sobie, biorąc głęboki wdech. Tu staniesz się kimś. Wszystko będzie dobrze.

Znajduję miejsce parkingowe pod cienistym wiązem i wyłączam silnik. Czekam, aż wujek się ustawi. Parkuje swoją furgonetkę w pobliżu mnie, zostawia ją na luzie. Z głośników ryczy Baba O’Riley, wujek kiwa głową do rytmu i wygrywa w powietrzu szaloną partię gitary basowej.

Kiedy indziej coś takiego by mnie przeraziło – tym bardziej że wujek zaczyna przyciągać zdziwione spojrzenia rodziców, którzy taszczą ze swoich samochodów kartony i lampy na biurka. Ale nie dzisiaj. Dziś usiłuję zapisać te chwile w pamięci, bo są kwintesencją wujka Jima.

Właściwie wspólnie dorastaliśmy – on i ja. Kiedy mama zmarła wkrótce po tym, jak mnie urodziła, do akcji wkroczył wujek i stał się moim opiekunem. A to nie było takie proste: sam wtedy ledwo przestał być dzieckiem, miał tylko dwadzieścia lat.

Mój wzrok ogarnia twarz Jima, usta synchronizują się z ruchem jego warg, wykrzywionych w grymasie śpiewającego rockmana. Uśmiecham się, bo wiem, że robi to dla mnie. Próbuje mnie rozśmieszyć, żebym się nie denerwowała.

Wysiadam ze starego jeepa i zatrzaskuję drzwi. Udaję, że nie widzę, jak odpadają przy tym drobne kawałki rdzy.

– Fantastycznie zasuwasz na gitarze – mówię, kiedy wujek wyłącza silnik i uśmiecha się do mnie szeroko przez otwarte okno furgonetki.

– Wiem, minąłem się z powołaniem. Urodziłem się, żeby być rockmanem. – Wyskakuje z samochodu i staje obok mnie.

– Niewątpliwie – przytakuję.

Obejmuje mnie ramieniem – przyciska przy tym moje długie kasztanowe włosy – i funduje mi szybki uścisk.

– Gotowa, żeby się zarejestrować? – Odsuwa sobie dłonią znad czoła ciemnobrązową grzywę, która natychmiast wraca na poprzednie miejsce.

– Tak jest – potwierdzam i podaję mu wyjęty z torebki grzebień.

Bierze go, uśmiechając się.

– Wiesz, Evie, co najbardziej w tobie lubię? – pyta.

Unoszę brwi.

– Hmm, to, że się nie pocę?

Uśmiecha się jeszcze szerzej. Kręci głową.

– To też. Ale i to, że o wszystkim myślisz. Dzięki temu mniej się o ciebie martwię, bo jestem pewien, że zanim się czegoś dotkniesz, zbadasz to pod każdym kątem.

– A wiesz, co ja w tobie najbardziej lubię?

– Że jestem muzykalny.

Uśmiecham się, bo oboje doskonale zdajemy sobie sprawę, że Jim totalnie nie ma słuchu.

– To też – potwierdzam. – Ale i to, że zawsze potrafisz powiedzieć, co trzeba.

– Spodobało ci się, co powiedziałem? – dopytuje, kiedy ruszamy chodnikiem lekko pod górę, w stronę wejścia do mojego nowego miejsca zamieszkania. – To dobrze, bo ćwiczyłem tę kwestię całą drogę.

– Zabrzmiało bardzo po rodzicielsku – komplementuję go, a on otwiera drzwi i przytrzymuje, żebym mogła wejść.

– I o to właśnie chodziło. – Podchodzi do szerokiego mahoniowego stołu w holu.

– Evie Claremont – mówię do energicznej brunetki siedzącej za stołem w fotelu.

Dziewczyna przegląda listę, potem patrzy na mnie i pyta:

– Genevieve Claremont?

– To ja, ale wszyscy mówią na mnie Evie.

Spogląda na mnie, potem na wujka i szczerzy zęby w uśmiechu. Oboje z wujkiem Jimem udajemy, że nie zauważamy, jak brunetka zaczyna z nim flirtować. Mnie to krępuje, a jego nie interesują dziewczyny w moim wieku. W każdym razie jestem przyzwyczajona, bo zdarza się to często. Sądzę, że każda z moich przyjaciółek w którymś momencie kochała się w wujku Jimie.

Kiedy brunetka zaczyna mu przedstawiać rozmaite nadchodzące wydarzenia z życia akademika, rozglądam się po starym budynku. Wiem, że kiedyś należał do zamożnej rodziny Crestwoodów. Na przełomie XIX i XX wieku ofiarowali go na potrzeby uczelni. Wnętrze nadal było eleganckie: ściany pokryte jasnoniebieską tkaniną, podsufitowe gzymsy, zdobione ciemnobrązowe boazerie, witraże w oknach.

Wujek Jim daje mi kuksańca, a potem wręcza nowe klucze i wskazuje brodą klatkę schodową.

– Milusia, co? – drażnię się z nim, kiedy wspinamy się na drugie piętro.

Kręci głową, udaje, że nie wie, o co mi chodzi.

Znajdujemy pokój. Wchodzę i kładę torebkę na niskim stoliku przy drzwiach. W środku pełne umeblowanie: łóżko, biurko, komoda, stolik nocny i mała lampa. Umywalka i toaletka to jedyne dodatkowe wyposażenie.

– Dom. – Wujek Jim rzuca mi pełne otuchy spojrzenie. Pewnie wyczuwa moje czarne myśli, bo dodaje szybko: – Nie martw się, jak przyniesiemy tu twoje rzeczy, nie będziesz czuła się obco.

– Nie martwię się. – Uśmiecham się nieszczerze.

– No to chodźmy. – Obejmuje mnie ramieniem i lekko popycha w stronę drzwi. – Weźmiemy bagaże.

Ściągamy wszystkie klamoty z furgonetki i tachamy je po schodach. Potem zostaję w pokoju i zaczynam się rozpakowywać.

– Gdzie mam postawić ten karton? – Wuj dyszy ciężko i chwieje się w drzwiach.

– A co w nim jest?

Wujek chrząka:

– Sądząc po ciężarze: albo szczątki twojego byłego chłopaka, albo… książki.

Przyciska przód pudła do ściany, żeby nie upadło.

– Ach, to pewnie książki. Wszyscy moi eks są pochowani w ogródku za domem. Życzę ci więc miłych snów, jak wrócisz dziś wieczorem – odpowiadam ze znaczącym uśmiechem. Stawiam budzik na nocnym stoliku. – Rzuć to po prostu gdzieś obok biurka, dzięki.

Ciężko przechodzi przez pokój i ciska pudło, które upada z hukiem.

– Zastanawiałem się, co się stało z tym ostatnim. Z tym, co zabierał cię do kina…

Ociera pot z czoła rękawem T-shirtu z zespołem Ramones. Biedny, stojący pośrodku Dee Dee Ramone jest całkiem mokry.

– Miał na imię Greg. I tak jak mówiłam, spoczywa w ogródku.

– Bardzo dobrze, nigdy go nie lubiłem – mówi. – Potrzebujesz pomocy przy rozpakowywaniu? – Wskazuje rozstawione po całym pokoju pudła.

– Nie jestem jeszcze pewna, gdzie wszystko wyładuję. Powinnam się tym zająć sama – stwierdzam, choć to brzmi bardziej jak pytanie.

– Podłączę internet, żebyś mogła wysyłać maile i surfować. – Wyjmuje laptopa i kładzie go na biurku.

– Dzięki. Jutro zapiszę się na zajęcia. Dam ci znać, jak mi poszło – obiecuję.

Wujek omija lokalną sieć akademika i instaluje mi własny dostęp do Internetu i firewalla. Dzięki temu zachowam minimalną prywatność. Nauczył mnie tego, więc mogłabym zainstalować sobie sama, ale fajnie, że się tym zajął.

Kończy i zwraca ku mnie szaroniebieskie oczy. Uśmiecha się zwycięsko. Myślę, że matka też miała taki kolor oczu – jak jej brat i ja, ale w tej sprawie muszę polegać na starych ziarnistych fotografiach. Jeśli chodzi o inne cechy mojego wyglądu: kasztanowe włosy, wysoka, szczupła sylwetka mogą pochodzić od ojca i jego rodziny. Trudno jednak potwierdzić tę teorię, bo nie wiemy, kim jest.

Wujek się rozgląda. Nie zostało mu zbyt wiele do roboty. Uśmiech znika z jego twarzy.

– Masz komórkę – stwierdza, jakby odhaczał sprawy na rodzicielskiej liście kontrolnej. – W razie czego dzwoń. Masz jakieś pieniądze?

– Już mi dałeś – odpowiadam, bo sięga do kieszeni po portfel. Kładę mu dłoń na ramieniu, żeby go powstrzymać. – Mam nawet więcej kasy, niż potrzeba na tyle piwa i narkotyków, ile zamierzam wlać i zażyć w ramach eksperymentów. Jak wszystko przepuszczę na hazard w Internecie, dam ci znać.

Uśmiecha się do mnie. Robią mu się przy tym zmarszczki w kącikach oczu.

– Evie, czy mówiłem ci już kiedyś, jak bardzo jestem z ciebie dumny? – pyta łagodnym, pełnym czułości głosem.

Policzki oblewa mi rumieniec.

– Och, raz czy dwa. W każdym razie teraz, kiedy nie będzie mnie w domu, spokojnie skupisz się na tych wszystkich rzeczach, które odkładałeś… Może zarejestruj się na portalu randkowym. Ale nie sprawdzaj zbyt starannie swoich partnerek, bo to odbiera całej sprawie urok tajemniczości.

Smutne, ale nie potrafię sobie nawet przypomnieć imienia jego ostatniej dziewczyny. Wujek Jim od dłuższego czasu z nikim się nie spotyka i sądzę, że to przez jego pracę. Zajmuje się najczęściej sprawami rozwodowymi, a szczególnie zdradzającymi małżonkami. Zdobywa dostęp do komputerów tych oszukujących mężów i żon, a potem kopiuje zawartość twardych dysków. Zawsze za zgodą swojego zleceniodawcy, czyli podejrzewającego partnera, bo komputer zwykle jest wspólny. Potem, już na spokojnie, przekopuje się przez maile i konta bankowe. Ktoś mógłby powiedzieć, że nasza mikroskopijna rodzina utrzymuje się na powierzchni dzięki niewierności. Chciałabym wierzyć, że właśnie dlatego wujek Jim nie umawia się na randki, że wycofał się z gry, by poświęcić się mojemu wychowaniu.

– Za ten wstrętny żarcik zamieniam twój pokój w domową siłownię. Jak przyjedziesz do domu w odwiedziny, będziesz musiała spać na ławeczce treningowej.

– Jak śmiesz! – odpowiadam z udawaną wściekłością, próbując ukryć niepokój.

On zaraz odjedzie, a ja tu zostanę. Zawsze byliśmy razem, we dwójkę. Zawsze mogłam na niego liczyć. Kiedy uświadamiam sobie, że teraz wszystko będzie inaczej, w oczach stają mi łzy. Wujek Jim je zauważa.

– Już za tobą tęsknię.

Gdy wypowiada te słowa, wpadam w panikę, więc zaczynam sprawdzać swoją własną rodzicielską listę kontrolną.

– Zrobiłam zakupy wczoraj, więc powinieneś mieć zapasy jedzenia na co najmniej tydzień. Kupiłam ci nowe maszynki do golenia i włożyłam je do szuflady w łazience. Aha, i zaniosłam twój garnitur do pralni chemicznej. Musisz pamiętać, żeby go odebrać w środę, bo w piątek masz być w sądzie na sprawie rozwodowej Hendersona.

– Będę pamiętał – mówi z pobłażliwym uśmiechem.

– Kocham cię – szepczę, biorąc głęboki wdech, żeby powstrzymać łzy.

– Ja też cię kocham.

Widzę w jego oczach ślad niepokoju, gdy dodaje:

– Chciałbym, żebyś do mnie zadzwoniła, jeśli znów zaczniesz mieć te koszmarne sny.

– Myślę, że w czasie pobytu tutaj znikną – mamroczę, wpatrując się w podłogę.

– Ale jeśli nie znikną, chcę, żebyś do mnie zadzwoniła – upiera się wujek i dotyka mojego policzka.

– Okej – odpowiadam cicho, a on opuszcza rękę.

– Muszę ruszać w drogę, nie chciałbym trafić na godziny szczytu w pobliżu Ann Arbor – mówi z wymuszoną radością w głosie. – Wszystko świetnie ci się tu ułoży. Będziesz czuła się dobrze w Crestwood, Evie. – Uśmiecha się uspokajająco.

– No tak, masz rację. Będzie fantastycznie – odpowiadam z wymuszonym zapałem. – Tak czy siak, powinieneś już jechać. Nie daj się korkom. Odprowadzę cię – mówię i udaję, że za chwilę wcale nie zacznę wypłakiwać sobie oczu.

Trzymam wujka za rękę i odprowadzam go do samochodu. Robimy potężnego niedźwiedzia, potem Jim wsiada do auta.

– Niedługo przyjadę, okej? – rzuca przez otwarte okno.

– Już nie mogę się doczekać – odpowiadam z cieniem uśmiechu na twarzy.

Uruchamia silnik, a ja zagryzam dolną wargę, żeby nie drżała. Kiedy widzę, jak uśmiecha się do mnie, ogarnia mnie strach. Wujek lekko do mnie macha. Odpowiadam tym samym, choć trochę mi się trzęsie ręka. Kiedy furgonetka znika z pola widzenia, wracam powoli na górę.

Przekręcam klucz w zamku i otwieram drzwi. Już mam wejść, gdy nagle zastygam bez ruchu. Widzę, jak po ścianie szybko przesuwa się cień. Jestem przerażona.

– Halo? – wołam, ale nikt nie odpowiada.

Przecieram oczy, mrugam kilka razy i zamykam drzwi. Podbiegam do okien na przeciwległej ścianie i wypatruję kogoś, kto byłby na zewnętrznych schodach pożarowych. Ale nikogo nie ma. Ciężka żelazna kratka podestu jest gdzieniegdzie pokryta rdzą, najwyraźniej dawno nikt tamtędy nie chodził.

Wzdycham. Odwracam się od okna i ogarniam pokój wzrokiem. Spoglądam na gołe ściany i puste półki, które mogłyby należeć do kogokolwiek. To jakby patrzeć na białe płótno, tak jakby osoba, którą jeszcze przed chwilą byłam, ze wszystkimi żywymi kolorami, misternymi kształtami i skomplikowaną fakturą obrazu, przedstawiającego moje dotychczasowe życie, nie miała już głosu ani przyszłości. Mówię sobie, że muszę się rozpakować, wtedy poczuję się normalnie.

Wybieram karton stojący przy umywalce i zaczynam wyjmować z niego rzeczy. Stawiam na nocnym stoliku oprawioną fotografię mnie i wujka Jima. Nagle wystrasza mnie odgłos z wieży zegarowej Gmachu Głównego. Zegar wybija pełną godzinę. Bim… bim… bim… trzecia po południu. Głębokie brzmienie dzwonu złowieszczo rozdziera powietrze. Mam nadzieję, że nie słychać go w nocy, bo to może być mocno denerwujące – myślę i próbuję ustawić budzik według zegara na wieży.

Potem układam ubrania w szufladach. Zostało mi jeszcze trochę czasu, zanim pójdę do Sage Center. Zajęcia wprowadzające dla pierwszoroczniaków zaczynają się o czwartej. Mam plan, żeby dotrzeć tam punktualnie, wślizgnąć się na tył audytorium i znaleźć jakieś miejsce. Myśl o tym, że wcześniej miałabym się sama kręcić po holu, jest mało zachęcająca. To byłoby niezręczne, okropne. Rozścielam łóżko i kładę się na miękkiej narzucie. Trochę mi lepiej, gdy czuję zapach prześcieradła… domu. Ziewam ze zmęczenia, powieki mi opadają. Ostatnio nie spałam dobrze. W ogóle staram się nie spać. Kiedy śpię, mam koszmary – wydaje mi się, że tonę. Znów ziewam, z trudem wstaję. Szukam kolejnego pudła do rozpakowania, żeby się całkiem nie rozłożyć… Chcę być skrajnie wyczerpana, zanim zasnę. To zmniejsza prawdopodobieństwo, że mój koszmar wróci.

Przy umywalce znajduję jeszcze małe pudło. Mocuję się z taśmą klejącą. Kiedy próbuję ją zerwać, lepi mi się do rąk. Niosę pudełko do biurka i stawiam obok lampy. Z kieszeni dżinsowej spódnicy wyciągam nożyk i wysuwam ostrze.

Za oknem gwałtownie porusza się jakiś cień, przez moment przesłania słoneczne światło. To mnie rozprasza, spoglądam w górę. W następnej chwili czuję piekący ból, a na karton skapuje krew. Spłukuję dłoń zimną wodą.

Niezbyt głęboko. Może wystarczy plasterek, kiedy już uda mi się powstrzymać krwawienie – myślę. Znajduję mały ręcznik, przewiązuję nim ranę i otwieram apteczkę, którą wcześniej sama wyposażyłam. Szarpię się z opakowaniem plastrów i jednocześnie przyciskam rozcięcie na palcu. Czuję pulsowanie, tak jakbym przecięła tętnicę. Czerwona plama przesiąka przez białawą frotkę.

Staram się nie zwracać uwagi na pulsujący ból. Znów podchodzę do okna sprawdzić, czy kogoś tam nie ma. Po raz kolejny zaglądam na schody pożarowe. Jestem na drugim piętrze. Podest znajduje się co najmniej siedem metrów nad ziemią. Bez drabiny wejść się nie da. Wystawiam głowę przez okno. Rozglądam się. Z góry też nikt się nie dostanie. Dziwne to wszystko. Zamykam okna.

Jestem tak zmęczona, że zaczynam mieć przywidzenia – myślę, pocierając oczy zdrową ręką. Wracam na łóżko. Zwalam się na nie tak, żeby się gapić w świeżo pomalowany biały sufit. Ziewam, odwracam głowę i patrzę na zegar. Na sekundę zamykam powieki i przez moment mam wrażenie, że dryfuję. Otwieram szeroko oczy, przyciągam do siebie jedną z poduszek i obejmuję ją, by poczuć się lepiej. Znów spoglądam na zegar i walczę z sennością.

Dlaczego w tym pokoju jest tak zimno? – dziwię się, gdy obracam się na bok. Wręcz lodowato… Otwieram oczy. Mam wilgotne policzki. Pode mną płytki PCV ułożone są w beżowo-szarą szachownicę, smutno rozciągającą się we wszystkich kierunkach. Dotykam opuszkami palców bolącej szczęki i podnoszę twarz znad lepkiej kałuży na podłodze. Grube linie krwi jak łzy opadają z mojej szyi na elegancką bluzkę.

Wokół mnie rozbrzmiewa piękna, słodko rezonująca muzyka, przerywana od czasu do czasu zgrzytliwym, brzęczącym odgłosem, od którego kręci mi się w głowie. Jestem zdezorientowana i czuję mdłości. Rozglądam się za źródłem tych dźwięków.

Moje spojrzenie zatrzymuje się na najpiękniejszej twarzy, jaką kiedykolwiek widziałam. Ale te idealne rysy pokrywa zakrzepła krew. Szerokie strugi krwi wypływają z obu kącików ust mężczyzny, przez co w jego twarzy jest coś budzącego grozę. Kiedy mnie dostrzega, jego wargi powoli wykrzywiają się w uśmiechu.

Strach, niczym dusząca pętla, odcina mi dopływ powietrza do płuc i nie pozwala się odwrócić od tego człowieka. Mężczyzna łagodnie unosi moją rękę. Delikatnie rozwiera mi palce. Na znoszonym rzemyku w mojej dłoni błyszczą małe srebrne zawieszki. Chwytają światło, które odbiera mi ten piękny potwór.

Słyszę szept, podobny do mojego własnego: „Spruj tkaninę życia, a stracisz żołnierza, kochanka, przyjaciela. Zawsze tu byłem… zawsze tu…” Bim… „Nie mogę tego powstrzymać”. Bim… „Nie mogę…”Rozdział 2 Kurs przygotowawczy

Bim… Bim…

Gwałtownie otwieram oczy i podrywam się z łóżka. Dyszę ciężko, jakbym przebiegła kilka okrążeń. Instynktownie dotykam policzka dłonią, żeby sprawdzić, czy jest na nim coś w rodzaju krwi. Patrzę na opuszki palców i kiedy okazuje się, że są jednak czyste, zwieszam głowę. Ręka opada mi na pierś, wyczuwam galopujący rytm serca.

Zdezorientowana podnoszę głowę i próbuję się skoncentrować na zegarze stojącym przy łóżku. Już czwarta – moje myśli krzyczą, a serce przyspiesza chyba trzykrotnie. – Kurs przygotowawczy dla pierwszorocznych…

Spanikowana zwlekam się z łóżka i niepewnie podchodzę do umywalki. Odkręcam kran i polewam twarz wodą, żeby się obudzić. Po chwili przestaję. Mrugam i podsuwam pod oczy palec, ale nie mogę odnaleźć tego miejsca, w którym się zacięłam. Rana zniknęła – na skórze nie ma żadnego śladu, niczego, co by wskazywało, że skaleczyłam się nożykiem do kartonu.

Czy to mi się przyśniło? – zastanawiam się, a wyczerpany umysł wciąż walczy, żeby rozbudzić się w pełni. – Nie – myślę i biorę w dłoń ręcznik, którym przedtem owinęłam palec. – Cały jest w mojej krwi. – Rozglądam się po pokoju. Szukam rozwiązania zagadki i znów spoglądam na zegar. Jest już po czwartej. – Opuszczam zajęcia przygotowawcze!

Pospiesznie spoglądam na swoje odbicie w lustrze. Staję na palcach, bo chcę sprawdzić, czy dżinsowa spódnica wygląda odpowiednio na ten kurs. Próbuję ją rozciągnąć. Jest jeszcze krótsza, niż sądziłam, ale naprawdę nie mam czasu na przebieranie się. Pasuje dobrze do pozbawionego rękawów topu. Paroma szybkimi ruchami poprawiam makijaż.

Zamykam na klucz drzwi do pokoju i przechodzę przez krótki korytarz prowadzący do głównego holu na drugim piętrze. Zbiegam po schodach do recepcji i kieruję się do szklanych drzwi. Popycham jedno skrzydło, przechodzę i gdy je puszczam, słyszę, jak zamyka się za mną ze stuknięciem. Biegnę chodnikiem w stronę audytorium.

Prawie natychmiast daje mi w kość popołudniowe słońce zmieszane ze stresem i wysiłkiem… A mógł to być przyjemny spacer po kampusie – myślę sobie, gdy wsłuchuję się w swój ciężki oddech.

Drzewa na kampusie zasadzono jedno przy drugim, tak żeby przekształcić alejki w sklepione korytarze zieleni. W gęstej koronie liści, która rozciąga się wysoko nad moją głową, znajdują się gniazda niezliczonych ptaków. To byłaby naprawdę piękna przechadzka na łonie natury, gdybym nie była tak spóźniona. Zazdroszczę ptakom umiejętności latania, szczególnie gdy słyszę ich śpiew przebijający się przez odgłosy mojego sapania.

Pokonuję sprintem ostatnie stopnie schodów prowadzących do Sage Center i wbiegam do audytorium, zanim jakaś starsza kobieta z kwaśnym wyrazem twarzy zamyka drzwi. Uśmiecham się przepraszająco, gdy dostrzegam jej pełne dezaprobaty spojrzenie.

– Wszyscy już tam są, moja droga. – Wskazuje drzwi w tylnej części holu.

– Dziękuję – odpowiadam szeptem.

Potrzebuję chwili, by uspokoić oddech. Dotykam brzucha. Czuję nagły niepokój. To nie jest głód ani zdenerwowanie. To raczej takie uczucie, jakby siedziało się w samolocie, który wpadł w turbulencje. Chociaż nie… Czuję, jakby coś w środku popychało mnie do przodu. Chyba wychodzę z formy, skoro tak dziwnie się czuję po przebiegnięciu paruset metrów.

Przechodzę przez hol, który na szczęście jest klimatyzowany. Nie byłam wcześniej w tym budynku. Rozglądam się wokół; staram się nie robić gapowatej miny. Jest niezwykły. Całą długość frontowej ściany gmachu zdobią finezyjne witraże, które skupiają światło słoneczne na małej fontannie pośrodku marmurowej posadzki. Rozbłyski odbitego światła tańczą na ścianach i suficie i mienią się na pięknej rzeźbie z brązu w wodnych kaskadach. Gdy zbliżam się do fontanny, czytam napis na brązowej plakietce umieszczonej u podstawy: „Dar rodziny Wellingtonów”.

Zapatrzona w tekst tabliczki potykam się o eleganckie szerokie schody, które prowadzą do balkonów na drugim piętrze. Czerwienię się i patrzę wkoło, czy ktoś zauważył moje faux pas, ale pomieszczenie jest puste, ponieważ wszyscy weszli już do środka.

Przechodzę pospiesznie do ciężkich drewnianych drzwi w tylnej części holu. Otwieram je i przystaję na chwilę zaraz za progiem. Niezbyt dobrze widzę, bo w audytorium jest ciemniej niż na zewnątrz. Zanim jeszcze moje oczy przystosowują się do półmroku, zdaję sobie sprawę, że popełniłam kolejną poważną gafę. Słyszę trzask zamykających się za mną drzwi. Na ten odgłos część studentów siedzących najbliżej odwraca się i przygląda mi z zaciekawieniem. Z powodu tych wszystkich niezręczności czuję się jak fajtłapa. Na próżno szukam jakiegoś wolnego miejsca, żeby nie zwracać na siebie uwagi.

Ktoś, kto siedzi kilka rzędów niżej, macha do mnie ręką.

– Genevieve… Genevieve – słyszę głośny szept.

Przesuwam się do przodu. Gdy rozpoznaję tego człowieka, waham się i wzdrygam. Chłopak, który pozdrawia mnie z takim niepohamowanym zapałem, to jedyna osoba, którą poprzednio poznałam w Crestwood. Alfred macha ręką i wymownie wskazuje miejsce obok siebie, mniej więcej w połowie wysokości auli. Zamykam na chwilę oczy, żeby nie widzieć twarzy studentów, którzy przyglądają mi się już całkowicie otwarcie.

Prawie nie znam Alfreda. Latem przed przyjazdem do Crestwood zostałam zaproszona na wieczorek pod hasłem „przełamujemy lody”. Matka Alfreda Stadnisha zaprosiła wszystkich potencjalnych pierwszorocznych do ich domu. Miała nadzieję, że jej syn znajdzie nowych przyjaciół jeszcze przed rozpoczęciem semestru. Teoretycznie bardzo fajny pomysł, ale okazałam się jedynym gościem, który skorzystał z zaproszenia. Przyjacielskie spotkanie zamieniło się w przesłuchanie. Zamiast więc poczuć uroki przełamywania lodów, siedziałam tam jak w zamrażarce.

Kiedy przy tamtej okazji poznałam Alfreda, nie był zbyt rozmowny. Raczej pozwalał matce mówić za siebie. Prawdę powiedziawszy, trochę się o niego martwię, bo przy nim nawet ja sprawiam wrażenie towarzyskiej szczebiotki. Mając niecałe metr siedemdziesiąt wzrostu przy wadze niewiele ponad sześćdziesiąt kilo, może stać się kozłem ofiarnym w akademiku pierwszoroczniaków.

Uśmiecham się sztucznie. Gdybym próbowała teraz unikać Alfreda, gdy już wie, że go zauważyłam, zrobiłabym mu straszny obciach. Przedzieram się więc w jego stronę.

– Cześć, Alfred, jak tam wakacje? – pytam, zajmując miejsce obok niego.

– Słabo. Nic szczególnego nie robiłem, doskonaliłem różne formy obijania się – odpowiada ze śmiechem. – Miałem nadzieję, że cię tu spotkam. Jesteś jedyną znaną mi osobą w Crestwood.

– O, naprawdę? – Staram się brzmieć przyjaźnie. – No to mamy coś wspólnego: ja też jestem tu solo. Przegapiłam coś ważnego?

– Nie, dopiero zaczynają nas tu kisić. Nie rozpoczęło się jeszcze na dobre, więc możesz wrzucić na luz. – Alfred musiał zauważyć moją sztywną postawę.

Robię głęboki wydech.

– Dzięki. – Czuję nieoczekiwaną wdzięczność, że mam się do kogo odezwać. Rozsiadam się wygodniej i próbuje ochłonąć, ale wciąż mam to dziwne uczucie w brzuchu, jakby fruwały mi tam motyle.

– Pamiętaj, żeby wyłączyć komórkę. Ogłosili, że będą zabierać telefony, które zadzwonią. Kompletna brednia, jakbyśmy ciągle byli w liceum – szepcze Alfred, kręcąc głową.

Sięgam do torby i wyciszam komórkę.

– Mogę się założyć, że okablowani dostali szału. – Uśmiecham się, bo mam na myśli osoby, które zawsze noszą na uchu słuchawkę Bluetooth, nawet kiedy z niej nie korzystają.

Alfred uśmiecha się znacząco.

– O, szkoda, że nie widziałaś, jak esemesowcy rzucają się do telefonów, żeby je wyciszyć. Wyobrażasz sobie, co by było, gdyby gorliwy esemesowiec musiał oddać komórkę? Świat by mu się zawalił. Jak żyć bez „LOL”, „siema”, „nara”?

Oboje wybuchamy śmiechem, a wokół kącików niebieskich oczu Alfreda tworzą się sympatyczne zmarszczki.

Światła w audytorium przygasają i tłum powoli cichnie, gdy dziekan do spraw studenckich odzywa się z podium na środku sali. Następuje to, czego można się spodziewać po zajęciach organizacyjnych: krótkie omówienie historii uczelni, ogólne nakreślenie jej tradycji i rzut oka na kodeks zachowania. Ziew.

Kiedy dziekan kończy przemawiać, przedstawiciel administracji wyjaśnia sprawy związane z rejestracją studentów. Będzie prowadzona w kolejności alfabetycznej – według pierwszej litery nazwiska. Jako „C” – od Claremont – będę się zapisywać rano przed większością studentów pierwszego roku. Uśmiecham się, bo wiem, że to spore ułatwienie – bez trudu dostanę się na najbardziej pożądane zajęcia.

Następnie zwracają się do nas przedstawiciele bractw studenckich obecnych na kampusie. Jeden ze studentów mówi o różnych rodzajach działalności prowadzonej przez korporacje należące do systemu greckiego. Alfred gorączkowo robi notatki, mozolnie dokumentuje tę prezentację swoim iPhone’em. Nagle ogarnia mnie przypływ uczuć opiekuńczych w stosunku do Alfreda. Wyobrażam go sobie na łasce jakiegoś apodyktycznego studenta wyższych lat, który cierpi na kompleks Boga i wyżywa się na pierwszoroczniakach podczas otrzęsin. Nie jest to zbyt przyjemna wizja. Alfred wydaje się młodszy ode mnie, choć nie może być między nami różnicy wieku, bo oboje zaczynamy pierwszy rok. Może to wrażenie wynika z tego, że jest taki drobny. Skoro najwyraźniej uważa mnie za przyjaciółkę, nie zaszkodzi mieć go na oku, choćby po to, żeby sprawdzić, czy dobrze przystosowuje się do uczelnianego życia.

Tłumię ziewanie i zaczynam błądzić wzrokiem po ludziach siedzących w pobliżu. Moje spojrzenie zatrzymuje się na czyichś szerokich, bardzo męskich ramionach, kilka rzędów przede mną, po skosie. Spoglądam wyżej, na linię szyi, zarys mocnej szczęki, pełne usta, które mogłabym opisać tylko jako zmysłowe… Prosty nos, jak zauważam, i te oczy, tak bardzo… bardzo… rozgniewane? Może lepiej „wściekłe”, bo właśnie piorunuje mnie wzrokiem.

Rumienię się, a moje serce przyspiesza na widok tego złośliwego spojrzenia. Odwracam głowę, żeby sprawdzić za sobą, kto mógł zdenerwować to wcielenie doskonałości. Ale wydaje się, że poza mną nie ma w pobliżu żadnego obiektu tej nienawiści. Zmieszana patrzę na niego raz jeszcze, żeby sprawdzić, czy nadal ma taki sam wzrok. Policzki czerwienią mi się jeszcze bardziej, gdy dostrzegam, że wyraz jego twarzy ani trochę się nie zmienił.

Co się dzieje z tym seksownym typem? – zastanawiam się. Wygląda jak dziecko, któremu ktoś połamał wszystkie kredki. Szybko odwracam wzrok, zanim roztopię się z gorąca. Kto to jest? Żeby nie myślał, że go obserwuję, staram się zerkać na niego ukradkiem, że niby tak ogólnie to rozglądam się po sali. Może go znajdę w spisie studentów pierwszego roku.

Dostałam książeczkę ze zdjęciami i życiorysami wszystkich pierwszoroczniaków. Przysłano mi ją pocztą do domu, a ułożyły ją kobiety z Klubu Matek w Crestwood. Wyszukałam siebie i zobaczyłam swoje maturalne zdjęcie, które kazano mi dołączyć, kiedy składałam papiery na uczelnię. Obok fotografii zamieszczono krótki opis moich szkolnych osiągnięć, który, jak rozumiem, też sporządzono na podstawie dokumentów wysłanych na uczelnię.

Najwyraźniej prywatność nie jest najważniejszą wartością w Klubie Matek, ale w tym przypadku wykorzystam to na swoją korzyść. Jestem tak skupiona na moim planie, że ledwo dociera do mnie informacja o spacerze nad jezioro Arden zaraz po zajęciach przygotowawczych. Czy kobieta na podium powiedziała, żeby odszukać własną grupę? Ludzie w audytorium podnoszą się i zaczynają kłębić wokół wyjść.

– Chyba musiałam przysnąć pod koniec. O co to chodziło z tym jeziorem Arden? – pytam Alfreda, kiedy wstajemy z miejsc.

Rozkłada ramiona i mówi:

– Och, mamy poszukać swoich grup przed spacerem nad jezioro, tuż obok kampusu. Taka tradycja w Crestwood, pierwszy rok chodzi tam na grilla. Twoja grupa pewnie będzie tam – wskazuje – z tymi z alfabetu. Ty jesteś na „C”, prawda? – pyta.

Podążam za jego wzrokiem i trafiam spojrzeniem na grupę studentów zebranych przy bocznych drzwiach audytorium. Wszyscy ściskają swoje BlackBerry, podkręcając na nowo głośność dzwonków telefonów.

– Tak – potwierdzam trochę nieobecna. – Jestem na „C”.

Dalsze słowa Alfreda zwyczajnie mi ulatują, bo mimowolnie przestaję go słuchać. Cała moja uwaga skupia się na idealnych rysach tego wściekłego faceta, którego widziałam wcześniej. Stoi nonszalancko oparty o drzwi wejściowe, otoczony przez dziewczyny o twarzach oblanych rumieńcami i pełnymi uwielbienia. W tej paczce adoratorek znajduje się też fajna mała blondyneczka, która bawi się krótko przyciętymi włosami i zalotnie trąca swojego rozmówcę w ramię w związku z czymś, co powiedział. Następnie puka w podkładkę do pisania, którą chłopak trzyma w ręku, a ja zastanawiam się, czy ten koleś okaże się naszym przewodnikiem podczas spaceru nad jezioro.

Robię kilka kroków w stronę swojej grupy i zatrzymuję się, bo przydarza mi się coś niezwykle dziwnego. Uczucie trzepotania i nieważkości w brzuchu, które towarzyszy mi od chwili przyjścia do audytorium, nasila się. Mam wrażenie, że w moim wnętrzu podrywają się do lotu motyle o aksamitnych skrzydłach.

Bezwiednie robię jeszcze jeden krok w stronę grupy, ale zatrzymuję się, kiedy słyszę słowa Alfreda, pokazującego w innym kierunku:

– To chyba moja grupa, ci, co tam stoją. Szkoda, że nie idziemy razem. Może uda nam się coś wspólnie zjeść, kiedy dojdziemy nad jezioro? – pyta, a przy wypowiadaniu ostatnich słów wpatruje się w czubki swoich butów.

Robi wrażenie osoby naprawdę bezbronnej. Ogarniają mnie jeszcze silniejsze matczyne uczucia.

– To dobry pomysł, Alfredzie… Hm, masz jakąś ksywkę? Coś mniej sztywnego niż Alfred? – pytam, a on wpatruje się we mnie, nic nie odpowiadając. – No wiesz, jakieś imię, którego używali koledzy z twojego miasta – ciągnę dalej.

– Ymm… Wszyscy koledzy mówią na mnie Alfred.

Uśmiecham się i przewracam oczami.

– Nikt nie nazywa cię Al albo Fred? Albo jakoś jeszcze inaczej, żeby ktoś nie pomyślał, że wołają dziadka?

– No nie, po prostu Alfred – mówi, odwzajemniając mój uśmiech.

– Cóż, skoro mamy być przyjaciółmi i skoro ja będę chciała, żebyś mówił na mnie Evie, a nie Genevieve, to byłoby słodko, gdybym mogła cię nazywać jakoś mniej oficjalnie… Może Freddie? – proponuję i mam nadzieję, że nie będzie się sprzeciwiał.

– Dobra, może być… Fajnie… Freddie – śmieje się do mnie, najwyraźniej trochę oszołomiony.

– Okej, chodźmy i przyłączmy się do naszych grup. – Rozglądam się dookoła.

Moja grupa jest chyba gotowa do wyruszenia, ale zanim do niej dołączam, rzucam badawcze spojrzenie na Freddiego. Wygląda, jakby się szykował do marszu z faszystowskim dyktatorem, a nie do spaceru nad jezioro. Białą koszulę z grubej oksfordzkiej bawełny ma dokładnie zapiętą pod szyją i wpuszczoną w szorty koloru khaki, podtrzymywane granatowym paskiem. Odruchowo rozpinam górny guzik jego koszuli. Potem mierzwię mu idealną fryzurę z przedziałkiem, bo przypomina włosy ludzika Lego.

– No. – Oddycham z ulgą. – Teraz lepiej. I jeszcze wyjmij koszulę ze spodni. Widzimy się nad jeziorem.

Freddie odchodzi uśmiechnięty. Po drodze wyciąga koszulę, która o dziwo nie jest wygnieciona, mimo że tkwiła wciśnięta w szorty.

Podchodząc powoli do swojej grupy, badam twarz przystojnego przewodnika, stojącego w tej samej pozycji przy drzwiach. Kiedy zbliżam się do niego, nasze spojrzenia spotykają się, a on pochmurnieje.

To chodzi o mnie! – myślę z niepokojem. To mnie tak nienawidzi! Może lubi tylko blondynki? Nerwowo bawię się kosmykiem włosów i omiatam wzrokiem stojących przede mną ludzi. Szukam kogoś wysokiego, za kim mogłabym stanąć – kogoś, kto zasłoni przed jego wzrokiem moją sylwetkę metr siedemdziesiąt pięć. Namierzam jakiegoś drągala i wciskam się za niego.

Zachowujesz się jak tchórz, zupełnie idiotycznie i irracjonalnie – próbuję podnieść się na duchu. – Coś pewnie źle odczytujesz. On cię wcale nie nienawidzi; nawet cię nie zna. Może ma zły dzień, a może przypominasz mu kogoś, kogo nie znosi.

Znów czuję to dziwne trzepotanie w brzuchu. Mam wrażenie, że coś lekko popycha mnie w kierunku wyjścia – w kierunku przystojniaka. Wyglądam zza „męskiej ściany”, za którą tak strategicznie się schowałam, i widzę, że tamten podchodzi w moją stronę. O cholera! Nadchodzi! Zbieram siły.

Kilka sekund później stoję twarzą w twarz z najbardziej olśniewająco piękną osobą, jaką kiedykolwiek widziałam. No cóż, może nie „twarzą w twarz”, bo jest ode mnie co najmniej dziesięć centymetrów wyższy. Stoi tak blisko, że muszę wyciągnąć szyję, żeby spojrzeć mu w oczy. Są zielone, a na obrzeżach niemal szare.

Nachyla się do mojego ucha i zaczyna mówić. Jego oddech porusza moje włosy.

– To nie jest twoja grupa i pora już, żebyś stąd poszła.

Głos ma jak z jedwabiu, ale jest w nim coś dziwnego. Echo jego słów dźwięczy w mojej głowie. Wciąż je słyszę, podobnie jak syczący odgłos szeptu, który trwa nadal, mimo że jego wargi przestały się poruszać, a oddech nie łaskocze już moich włosów. Po grzbiecie przebiega mi lekki dreszcz strachu, a wszystkie włoski na karku się prostują. Cofam się o krok i patrzę na jego cudowną twarz. W jego oczach dostrzegam zniecierpliwienie.

– Skąd wiesz, że pomyliłam grupy? Czy my się znamy? – marszczę brwi ze zdziwienia i nie próbuję nawet ukryć irytacji w głosie.

Przez chwilę zastanawia się nad moimi słowami i w jego oczach widać cień dezorientacji. Wydaje się zaskoczony moją reakcją. Prawdopodobnie jest przyzwyczajony, że wszyscy robią to, co im rozkaże. Założę się, że kobiety ustawiają się w kolejce i czekają na okazję, żeby sprawić mu przyjemność.

– Jak się nazywasz? – pyta łagodnym, ale stanowczym tonem, nachylając się znów do mojego ucha. Sztywnieję, bo po raz kolejny jego głos dobiega mnie pod postacią syczącego dźwięku.

– A ty? – odparowuję. – Mefistofeles? I co się dzieje z twoim głosem? Skóra mi od niego cierpnie. – Rozcieram ramiona, żeby pozbyć się gęsiej skórki.

Mało tego, że jego głos jest denerwujący. Po prostu brzmi jak zniewaga. Czuję, jakby mnie od niego swędział mózg, a nie mogę przecież podrapać się przez czaszkę.

Z radością dostrzegam, że go wystraszyłam. Dobrze to ukrywa, ale powiększyły mu się oczy, a źrenice zwęziły. Gdybym nie była tak na nich skupiona, mogłabym to przegapić. Jego twarz traci groźny wyraz; teraz wydaje się pozbawiona emocji. Martwi mnie to, bo trudno odgadnąć, co myśli, skoro nie wiadomo, w jakim jest nastroju. Sfrustrowana rozglądam się i zauważam, że szybko stajemy się obiektem zainteresowania reszty grupy. Ta fajna blondynka, z którą przystojniak rozmawiał wcześniej, przygląda mi się badawczo, tak jak ocenia się rywala.

Kiedy nasze oczy znów się spotykają, mówi:

– Chcę po prostu sprawdzić, czy jesteś na mojej liście.

Jego ton jest spokojny i jasny, bez żadnych nieprzyjemnych podtekstów.

– Jak się nazywasz? – Zaczyna wymachiwać podkładką pod kartki, którą trzyma w ręku, jakby chciał w ten sposób potwierdzić poprzednie zdanie.

– Evie – odpowiadam niemal szeptem. Nie zamierzam ściągać na nas jeszcze większej uwagi pierwszoroczniaków.

Przegląda listę imion, jakby był bramkarzem, który stoi przy wejściu do ekskluzywnego klubu. Zerkam na niego dyskretnie, bo doskonale wiem, że nie znajdzie na swojej liście żadnej Evie. Czekam na jego reakcję. Kiedy opuszcza głowę, docierając do końca spisu, ciemne włosy opadają mu na jedną z brwi. Mam ochotę odsunąć mu te kosmyki, żeby poczuć ich miękkość. Jakie to dziwne: chwilę wcześniej próbował mnie wyrzucić, a teraz chętnie zanurzyłabym palce w jego włosach. Może jestem schizofreniczką… I znów to gwałtowne trzepotanie w brzuchu.

W końcu nasz przewodnik podnosi wzrok znad wydruku i z uśmiechem pełnym zadowolenia oznajmia:

– Przykro mi, ale na liście nie ma żadnej Evie. Jednak musisz być w innej grupie.

Nie, zdecydowanie w jego tonie nie ma niczego odpychającego. To po prostu głos, którego można się spodziewać od osoby tak pociągającej – silny, uprzejmy i seksowny.

– Pewnie dlatego, że nazywam się Genevieve Claremont. Jestem na twojej liście, mniej więcej w połowie drugiej kolumny – odpowiadam spokojnie.

Bez trudu lokalizuje moje nazwisko.

– Ale przyjaciele mówią na mnie Evie… – ciągnę dalej z nieznacznym uśmiechem, który znika, kiedy orientuję się, że mój rozmówca znów piorunuje mnie wzrokiem.

– A więc jesteś… Genevieve – odpowiada z chłodną grzecznością, wsuwając sobie podkładkę pod pachę. – Musimy już iść. Wstrzymujemy wszystkich.

Odwraca się i przechodzi na przód grupy. Po chwili całe towarzystwo opuszcza budynek audytorium. Wychodzę na słabnące już światło słoneczne i idę za nimi. Przesuwam się na koniec grupy i modlę się, żeby wszystko jak najszybciej się skończyło.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji