Przypadkowy zabójca - ebook

Propozycja

Nad Tamizą snuły się szarolepkie opary, kilka mostów dalej drzemał Big Ben odliczający w swej kamiennej senności kolejne minuty istnienia świata, a w pałacu Buckingham pochrapywała królowa angielska w koronkowej koszuli nocnej utkanej z najlepszych jedwabi. Jednakże tutaj miasto traciło swój splendor; kilkudziesięcioletnie kamieniczki z brunatnej cegły i rząd samochodów niższego segmentu cenowego jasno mówiły, że to biedna okolica, a odrapany napis na zszarzałym pleksi – The Bull’s Pub – wtapiał się łagodnie w otoczenie, nie psując efektu bylejakości tutejszego świata.

Puby w Anglii, jak wiadomo, są zamykane o dwudziestej trzeciej, ale tu goście mogli zostać, jak długo chcieli. Nie wszyscy, rzecz jasna, ale ci zaufani, którzy nieraz korzystali z małego pokoiku na górze, żeby odespać stres minionego dnia albo siedząc całą noc z jakimiś typami spod ciemnej gwiazdy, szeptali o rzeczach przeznaczonych tylko dla zaufanych uszu. Dziś barman snuł się za kontuarem, powoli przegrywając z sennością i przeklinając swój barmani los; za szybą szarzał świt. Na sali siedział zaledwie jeden człowiek i gdyby nie ten intruz, już dawno można by przekręcić klucz w zamku, położyć się na zapleczu, a późnym rankiem skasować od grubego właściciela pubu podwójną wypłatę za nocną zmianę. Ale niestety tej nocy trzeba było na swoje osiemdziesiąt pięć funtów uczciwie zapracować, więc trwał na posterunku, choć najchętniej by upierdliwego nocnego marka wywalił na zbity pysk. Ten siedział nad szklanką piwa, ze wzrokiem wlepionym w migającą za szybą lampę jarzeniową, dłonią wykonywał powolne ruchy, kręcąc zestawem z solniczką i pieprzniczką. Lampa migała, dając nerwowy, stroboskopowy efekt, ręka krążyła, nie dając spokoju pojemniczkom z solą i pieprzem, nieruchome oczy wpatrywały się w drgającą światłem szybę, w tle – oparty o kontuar barman, a dalej londyński świt. Człowiek, który siedział za stołem i wydawał się taki spokojny, czekał na kogoś. Wnikliwy obserwator ludzkich zachowań mógłby wychwycić oznaki zdenerwowania i niepewności na jego twarzy.

– Ty, nie wkurwia cię ta migająca latarnia? – zagadnął nagle po polsku znudzonego barmana.

– What? – Tamten jakby się obudził i wlepił nieprzytomne spojrzenie w gościa. Był już w innym świecie, skąd został brutalnie wyrwany.

– Latarnia! Nie wkurwia? No bo miga.

Barman nic nie rozumiał. Język polski był dla niego jak bigos: poszatkowany, nieznany i niejadalny. Pytający mruknął jakby przepraszająco i odwrócił się; najwyraźniej nie trafił na rodaka.

Po kilku minutach drzwi z dumnym napisem The Bull’s Pub otworzyły się i do lokalu wszedł elegancki młody mężczyzna. Barman nerwowym krokiem wychynął zza kontuaru, by poinformować, w jakich godzinach się tu przychodzi, ale siedzący facet machnął przyzywająco ręką. Widać było, że właśnie na niego czekał; elegancki przybysz skierował się do stolika, rzucając przez ramię zamówienie na piwo. Barman westchnął ciężko i wyciągnął szklankę z suszarki.

Mężczyźni przywitali się z rezerwą.

„Znowu jakieś szemrane interesy Polaczków. Diabli ich nadali. Nie mogą siedzieć gdzieś tam na wschodzie w swoich lepiankach i pić wódkę z Ruskimi?” – po głowie człowieka za kontuarem pałętały się leniwie nacjonalistyczne myśli, tym gniewniejsze, im bardziej sobie uświadamiał, że zamiast smacznie spać, musi ich obsługiwać. I to tylko dlatego, że ci dwaj mają jakieś tajemnicze sprawki do obgadania i są zaufanymi właściciela baru. Podszedł szybkim krokiem do stolika i postawił szklankę z takim impetem, że aż piana chlupnęła na blat.

– Przepraszam – mruknął z nieudolnie udawaną skruchą i bardzo niestarannie przetarł stół szmatą. Tamci przerwali rozmowę, ale rozlane piwo wcale nie zaprzątnęło ich uwagi. Czuł, że chcą tylko, aby szybko odszedł.

– Nie mogliśmy się spotkać gdzie indziej? Tutaj rzucamy się w oczy, jedyni klienci, podejrzana okolica... – zaczął po chwili elegancki przybysz. Mówił po polsku.

– To bezpieczne miejsce. Bardzo bezpieczne – odparł jego towarzysz. – Bardzo je lubię.

– Poprosiłem o spotkanie, bo został pan polecony przez... przez kogoś zaufanego, jako dobry i dyskretny fachowiec. A my potrzebujemy właśnie dobrych, dyskretnych i... – elegant zawiesił na chwilę głos – Polaków, ludzi mówiących i zachowujących się jak rodowity Polak.

– Zgadza się, jestem dobrym i dyskretnym w robocie Polakiem, mam dobre referencje od kilku majstrów. Sam nawet kierowałem grupą kafelkarzy...

– Proszę pana, nie chodzi o kafelki, pan przecież wie... – Zapadła chwila ciszy. – Dobrze, może troszkę więcej otwartości. Chodzi o usunięcie kogoś z życia publicznego, mhm, w ogóle usunięcie z życia... Są ludzie, którzy dadzą za to niezłe pieniądze, naprawdę niezłe pieniądze.

– Tak z ciekawości zapytam: kto miałby zostać usunięty z życia publicznego? Są jakieś powody?

– O tak, powodów jest bez liku. Ale nie sądzę, żeby pan był tym zainteresowany. To dość znana osoba w niektórych kręgach... – Młody mężczyzna poszperał chwilę w kieszeni marynarki, po czym wyciągnął zdjęcie i położył przed rozmówcą.

Ten zrobił zdziwioną minę i westchnął:

– O!

Przybysz zadowolony z efektu schował fotografię.

– Szukamy Polaka, bo wydarzenia mają się rozegrać w Polsce. Cel pojedzie tam w swoich sprawach i nie powinien już wrócić. A trop prowadzący do sprawcy musi być maksymalnie zawikłany.

– Mhm... Interesujące rzeczy pan pokazujesz i opowiadasz. A tak przy okazji, nie wiesz pan, ile taka wycieczka do Polski kosztuje? Dawno nie byłem.

Młody człowiek wyciągnął jakiś karteluszek i położył na stole. Drugi mężczyzna przyglądał się jej chwilę krytycznie.

– No to chyba jakaś oferta last minute. Taniocha! – skomentował z wyraźną dezaprobatą. Pogrzebał w kieszeni, wyciągnął ołówek i dopisał coś na podanej kartce. Po czym gwałtownie zerwał się i wyszedł w szarość poranka.

Przybysz pozostał nad niedopitym piwem ze zdziwioną miną, po chwili chwycił karteczkę – do istniejących cyfr zostały dopisane następne i mail kontaktowy. Podrapał się z zakłopotaniem w głowę. Następnie wstał, szurając krzesłem o podłogę, i pospiesznym krokiem ruszył do drzwi wyjściowych.

– Halo! Proszę zapłacić za piwo!

Wszelkie wyobrażenia barmana o obcokrajowcach właśnie się spełniały. Nie dają spać, szemrzą między sobą w dziwnym języku i uciekają bez płacenia. Polak odwrócił się, uśmiechnął przepraszająco i szybkim ruchem wyciągnął z kieszeni banknot. Jednocześnie wypadły mu pomięta chusteczka i zdjęcie; mężczyzna podniósł je i wepchnął na powrót. Podał barmanowi dziesięć funtów i zanim barman zdołał wyliczyć jakąkolwiek resztę – do czego zabierał się bardzo powoli i niechętnie – wyszedł.

Pozostawszy sam, barman podumał chwilę, potem chuchnął na banknot i schował go do kieszeni. Nie są może tacy źli ci obcokrajowcy, skoro dają dziesięć funtów za małe piwo. No i to zdjęcie... Ono go najbardziej zaskoczyło. Bo to dziwne, żeby emigrant nosił przy sobie podobiznę premiera. Osobiście premiera nie lubił – tacy jak on wpuszczają tałatajstwo z całego świata do Zjednoczonego Królestwa, a potem prawdziwi Anglicy muszą tyrać w pocie czoła na nędzne mieszkanie, kiepski samochód, tanie wczasy w Hiszpanii i frytki z rybą. Gdyby zniknął, gdyby jego miejsce zajął ktoś, kto rozumie, że otwieranie się na czarnuchów, Arabów i innych to samobójstwo, wówczas... No właśnie. Nie wiedział, co by było, ale na pewno byłoby lepiej.

Wytarł stół do sucha, zgasił światło i poszedł na zaplecze. Może złapie jeszcze dwie godzinki snu.

– I co? Przyjął? – Starszy mężczyzna w eleganckiej marynarce w delikatny kraciasty deseń przyoblekł twarz jedynie w delikatny cień oczekiwania, jak przystało na angielskiego dżentelmena.

– Przyjął wiadomość i zaproponował cenę.

Wymieniona przez młodego człowieka suma nie zrobiła żadnego wrażenia na arystokracie.

– To i tak tanio, Gregosh. Kiedyś brałem Chińczyków. Ci byli jeszcze tańsi, ale dziś mało który nie jest agentem. A poza tym nasz cel to nie byle kto. Zgadzam się. Możesz przesłać wiadomość.

Gregosh, jak go nazwał Anglik, nie mogąc wymówić trudnego imienia w oryginale, wyjął z opakowania nieużywany telefon, wyłamał nową kartę SIM i szybko aktywował aparat. Przesłał wiadomość: „Potwierdzam”. Po chwili zastanowienia znowu wyciągnął aparat i napisał kolejną wiadomość: „Proszę o spotkanie”, po sekundzie aparat zabuczał w odpowiedzi. „Mail Delivery System, nie ma takiego adresu”.

– Adres kontaktowy został skasowany natychmiast po pierwszej wiadomości.

– To świetnie. Znaczy, że jest bardzo zainteresowany. – Siwy jegomość się rozpromienił.

Telefon i karta, używane przed chwilą, właśnie były niszczone, kiedy w kieszeni Gregosha coś zabuczało. Mężczyzna wyciągnął aparat.

– O! Wiadomość! Dwudziesty szósty maja, godzina szesnasta czterdzieści siedem, Subway, Victoria Station. Skąd on zna mój prywatny numer?!

– Sądzę, że to taka mała manifestacja siły, pokazał, kto tu rządzi. Dajmy mu tę satysfakcję! Jeżeli jest tak dobry w innych zadaniach, to zaczynam się bać o życie pana C. – Anglik pokiwał głową z uznaniem i pocieszająco poklepał młodego człowieka po ramieniu. – No ale te amerykanizmy! My mamy starą, dobrą tube, a nie żadne subway^(¹).

– Pewnie chodzi o restaurację.

– Ach, ta buda z kanapkami, ładna mi restauracja! No dobra, ustalmy, co masz mu przekazać...Wilhelm I Zdobywca

Komisarz Liver miał dość. Dość wszystkiego i na zawsze. Miał dość swojego szefa idioty, który każdego dnia sukcesywnie redukował ilość używanych szarych komórek i wydawał się z tego powodu bardzo szczęśliwy. Miał dość konstabla Shakera, wzorowego funkcjonariusza, jeszcze bardziej wzorowego męża i ojca trójki dzieci, które codziennie przy porannej owsiance całował w czółka na dzień dobry, a odprowadziwszy do szkoły, błogosławił znakiem krzyża. Shaker utrzymywał wzorowy współczynnik masy ciała i na wszelkie pytania udzielał wzorowych odpowiedzi, w których zawierał dużą porcję wiedzy, doświadczenie wielu pokoleń wzorowych konstabli. Kontakt z nim to była ciągła lekcja pokory w obliczu doskonałości.

Ale komisarz najbardziej miał dosyć samego siebie. Nie mógł pojąć, jak i kiedy doprowadził się do stanu, w którym człowiekowi obojętnieje dokładnie wszystko. Ładny czy brzydki, gruby czy chudy, mędrzec czy debil – wszystko było bez znaczenia. Pięćdziesiątka na karku przekreśla wiele problemów, planów i marzeń, pozostawiając w głowie bezmiar zaoranej ziemi, która bez utalentowanego ogrodnika jałowieje. A on nigdy nie miał pociągu do zieleniny. Wolał szary bruk miasta. I wyglądało to teraz tak, jakby rzeczywiście brukował sobie głowę i stawał się chodzącym betonem, dobrze zabezpieczonym przed chłodami jesieni życia. Od kilku lat dojrzewało w nim poczucie straconego czasu, gdzie bilans zysków i strat wskazywał wyraźnie wynik ujemny. Nie tak zły, aby palnąć sobie bez zastanowienia w łeb, jednak na tyle przygnębiający, że Liver chętnie by się z kimś zamienił na życia. Najchętniej z jakimś dobrze zapowiadającym się, przystojnym i muskularnym młodzieńcem z bogatej rodziny.

Siedział od godziny w swoim plastikowym boksie w policyjnym biurze, równie plastikowym, i zastanawiał się, co dalej i dlaczego tak kiepsko.

– Panie komisarzu. – W drzwiach stanął Shaker we wzorowej postawie, idealnie dopasowanej do łączącej ich więzi służbowej i delikatnej smużki sympatii, która tym bardziej staje się zauważalna i cenna, im bardziej parszywieje świat wokół. Postawa Shakera wydawała się idealnie dopasowana również do kształtu framugi drzwi, specjalnie zaprojektowanych przez uznane biuro architektoniczne, dla wszystkich plastikowych boksów w plastikowych komisariatach Wielkiej Brytanii, w ramach wielkiego projektu „Let’s make it better!”. Szkoda tylko, że człowieka w środku nie da się przeprojektować na jakąś plastikową wersję z wtyczką USB do upgradowania.

– Panie komisarzu, ma pan gościa. Mhm... Z ministerstwa, chyba z ministerstwa... – Shaker spłonił się i szybko wycofał, czując, jak bardzo nieprofesjonalnie zapowiedział czekającego interesanta. Po chwili przez designerski otwór drzwiowy wszedł szczupły mężczyzna w garniturze i z teczką w dłoni.

– Dzień dobry – przywitał się dość cichym, choć wyraźnie brzmiącym głosem.

– Dzień dobry, czym mogę służyć?

– Smith. Z Security Service^(²). Mam do pana sprawę.

– Liver. Boże święty, MI5 u mnie! Myślicie, że biorę udział w spisku przeciw królowej? Za gruby jestem na spiskowca.

Smith otaksował wzrokiem zwalistą postać komisarza. Twarz agenta nie zmieniła ani o jotę swojego wyrazu. Być może pomyślał, że komisarz istotnie jest za gruby na złoczyńcę albo że nie takich spasionych spiskowców już oglądał. Jednak z zewnątrz nic nie było widać. Manekin plus bezmimiczna maska. Twarz i postawa typu Smith.

– Spokój, Liver. Chcemy współpracować. My chronimy królową i naród przed bombą atomową i terrorystami, a ty grzejesz wygodnie dupę w plastikowym pudełku. – Smith rozejrzał się po boksie komisarza, wyginając usta w wyrazie niesmaku. – I zastanawiasz się, czy lepsza jest kawa z automatu, czy z nielegalnego ekspresu schowanego pod blatem. – Wskazał na biurko Livera.

Komisarz zadumał się. Skąd oni to wiedzą? Rzeczywiście, czasem wbrew przepisom pożarowym sam sobie parzył kawę, gdy już nie mógł znieść lury lejącej się z metalowej szafy do plastikowego kubka, który po użyciu był poddawany recyklingowi i przerabiany na granulat do piankowania w przemyśle mleczarskim. No tak. Ostatecznie Smith jest ze służby wywiadowczej.

– A na czym ma polegać ta współpraca? Proszę, pan siada, Smith. Może małą nielegalną kawkę? – Nie z takimi typami jak Smith sobie w życiu radził. Wiedział, że teraz trzeba grzecznie.

– Nie! Ale legalną nie pogardzę.

Smith usiadł. Liver wyszedł na korytarz. Po chwili dwa kubki parowały wesoło na blacie.

– Żeby była jasność, na wstępie naszej miłej pogawędki powiem, że o waszych machlojkach przy obowiązkowych egzaminach sprawnościowych też wiemy, podobnie jak o wynoszeniu papieru toaletowego oraz mydła z policyjnej toalety. To robi fatalne wrażenie.

– Cieszę się, że poświęcacie mi tyle uwagi. Jestem doprawdy wzruszony troską tajnych służb. Jak tylko łyknie pan tej pysznej legalnej kawy, jestem pewien, że przynajmniej jedno przewinienie pójdzie w niepamięć. A co do mydła i papieru, zabieram tylko tyle, ile zużyłbym w pracy, ale nie zdążyłem, zawalony robotą. Doprawdy człowiek tak się zapomina w trudzie służby, że nawet do toalety przestaje chadzać... – Liver rozpędzał się w krasomówczych popisach.

Smith poruszył się niecierpliwie na krześle i chrząknął. Czuł, że jego wstęp nie zrobił na policjancie żadnego wrażenia.

– A w kwestii ćwiczeń i sprawności fizycznej...

– Dobra, Liver, jesteś górą. Jak zwykle w gębie mocny. Może przejdziemy do rzeczy?

Obaj panowie zaśmiali się przyjaźnie. Tak naprawdę znali się od lat i ich pozaregulaminowa zażyłość przynosiła niekiedy duże korzyści w rozpracowaniu ważnych spraw kryminalnych. A dla nich skutkowała premią półroczną i uściskiem dłoni przełożonego.

– Słuchaj, Liver, zaraz ci coś opowiem, ale z góry uprzedzam, że ta opowieść może wyglądać z początku na jakieś bajdurzenie. Dlatego proszę, nie przerywaj, póki nie dojdę do meritum.

– Jak długo może trwać ten początek?

Smith zadumał się, wąchając parującą kawę opakowaną w przyszły granulat do piankowania.

– Hm, bardzo długo. Wiesz co? Wpisuję na listę twoich przewinień jeszcze jedno...

– Jakie?

– Że pozwoliłeś mi się zbliżyć do tej cieczy. W moich oczach jesteś skończony!

Liver zapewnił gościa, że w swoich też się czuje skończony. Niby wszystko w żartach, ale wiedział, że następnym razem nie może już podać agentowi tej brunatnej brei w kubkach à la granulat.

– No dobra. Zacznijmy od czasów rzymskich... – Smith rozpoczął gawędę, nie zważając na przerażoną minę Livera.

Historia wyglądała następująco. Plemiona celtyckie, walczące z najazdem rzymskim na terenie Brytanii, zostały zepchnięte w kierunku Walii, Kornwalii, Irlandii i Szkocji; nigdy nie zostały pokonane, a wraz z odejściem Rzymian nastąpił powrót ich władzy nad całą wyspą. Trwało to jednakże bardzo krótko, gdyż jeszcze w piątym wieku wdarły się na te tereny plemiona anglosaskie, spychając Celtów. Zajęły tutejszy obszar, dzieląc go na kilka państewek.

– Był to system zwany heptarchią. Na pewno o tym słyszałeś...

Liver poruszył się nerwowo na krześle; jego mina wyrażała bardzo niski stopień przekonania, że kiedykolwiek słyszał o heptarchii. Następnie wstał, uchylił drzwi boksu i krzyknął:

– Shaker! Co to jest heptarchia?

– Jest to koalicja utworzonych przez plemiona anglosaskie patrymonialnych państewek z wczesnego okresu podboju Brytanii. Jedno z nich pełniło rolę hegemona, a jego władca nosił miano bretwalda.

Liver odwrócił się zadowolony. Mrugnął do Smitha i powiedział:

– Ma się rozumieć, że słyszałem o heptarchii.

Smith pokiwał głową z uznaniem i ciągnął dalej:

– Po kilku wiekach krystalizacji tej organizacji państwowej nastąpiła inwazja Normanów, którzy stworzyli początkowo suwerenny obszar Danelaw. Ostatecznie tron i władzę przejął w tysiąc sześćdziesiątym szóstym Wilhelm Pierwszy Zdobywca, rozpoczynając panowanie dynastii Normanów. – Smith uśmiechnął się złośliwie i stwierdził: – Założę się, że słyszałeś o Danelaw.

Liver pobębnił chwilę palcami po stole, po czym wlepił w swojego gościa spojrzenie tak piorunujące, że ten powinien zginąć na miejscu.

– Nie, ale wiem, kogo zapytać, jeżeli będzie mi to potrzebne, panie Smith.

– Panowanie Normanów kończy się w tysiąc sto trzydziestym piątym. Rozpoczyna się okres Plantagenetów i te wszystkie przepychanki opisane w Robin Hoodzie. O Plantagenetach pewnie już...

– Tak! O Plantagenetach wiem wszystko. Do rzeczy!

– Prosiłem cię, żebyś mi nie przerywał.

Liver zmiął z furią jakąś zabłąkaną na biurku kartkę, ale po sekundzie się opanował, rzucił ją do kosza i burknął:

– Zamieniam się w słuch, panie historyk.

Smith uśmiechnął się.

– I na tym koniec wstępu, tu się zaczyna nasza opowieść...

Liver zrobił zdziwioną minę, ale nie pisnął ani słowa. Smith pociągnął łyk kawy, wykrzywił usta, dając jasno do zrozumienia, że nie jest pewny reakcji własnego żołądka na takie obrzydlistwo, i wznowił swoją opowieść:

– Dynastia Normanów to przeszłość, tak jak Plantageneci, Tudorowie i Beatlesi. Jednak, jak wiesz, historia kształtuje umysły i napędza wyobraźnię. Dlatego wiele wydarzeń ma swój ciąg dalszy, nawet teraz po wielu wiekach.

– Muszę to zapisać złotymi zgłoskami nad wejściem do komisariatu. Będę miał motyw przewodni do końca życia.

Smith nie zareagował na ironiczne uwagi kolegi, pokiwał w zadumie głową i kontynuował:

– Kilka lat temu pojawił się ruch nawiązujący do tych czasów. Odrodzenie Brytanii. Założyciel twierdzi, że jest w linii prostej potomkiem Wilhelma Zdobywcy.

– O! A ma na to jakieś papiery, zaświadczenie z porodówki albo badania DNA? Co to za postać?

– Lord Wiliamson. Ostatni z szacownego rodu Wiliamsonów. Postać znana tu i ówdzie, niegdyś prowadził normalne życie, zasiadał w Izbie Lordów, bywał na koktajlach u królowej...

– Tak, normalne życie prostego człowieka... – sarknął Liver. – Też tak kiedyś funkcjonowałem. Jakże mi brak tych codziennych pogawędek z księciem Karolem.

– Ale dla Wiliamsonów to było normalne. Do czasu. Jakieś dziesięć lat temu lord wycofał się z życia publicznego, aby pojawić się w innej odsłonie, jako potomek królewskiej linii niesprawiedliwie zignorowanej przez historię.

– Jakież to okrutne! Aż serce boli. Być tylko lordem zamiast królem. To musi być straszne!

Smith znowu zignorował komentarz Livera, choć lekkie zwężenie źrenic wskazywało, że kolejnej kpiny nie przepuści tak spokojnie.

– Tak naprawdę dla Wiliamsona to nie jest wielki problem. Facet ma dobrze poukładane pod kopułą i wygląda, że realizuje konkretny plan. Przeszłość pełni w nim swoją rolę. W chwili obecnej Odrodzenie Brytanii ma trzy filary. Pierwszy historyczny, z Normanami, Wilhelmem Zdobywcą i czystością rycerskich cnót rodem z dwunastego wieku. Drugi to nacjonaliści i kibole. Wiesz, wielkie flagi na meczach ligowych, wybijanie szyb w sklepikach Hindusów. A trzeci to Polacy...

– Kto?

– Polacy. To taki naród, mieszkają dwa tysiące kilometrów stąd i ciągle świszczą, gdy mówią.

– Przecież wiem, moi rodzice przyjechali tu z Polski. Nawet mówię trochę po polsku...

– No i właśnie dlatego tu jestem – przerwał mu Smith. – Musisz mi pomóc z tymi cholernymi Polakami, bo to jakaś nowość dla mnie.Zaliczka

Grzegorz szedł wzdłuż Allington Street; w prześwicie pomiędzy kamienicami już z daleka dostrzegł fragment stacji kolejowej Victoria. Minął bar Duke of York i skierował się w stronę wejścia do stacji metra. Czerwono-niebieskie logo podziemnej kolei kołysało się lekko na wietrze. Z zakratowanych wywietrzników unosiły się kłębiaste opary, nadając widokowi lekko dickensowskiego charakteru. Brakowało jeszcze przechodniów w cylindrach lub pań w krynolinach i końskich zaprzęgów turkoczących po bruku. Obserwacja otoczenia nie zaprzątała jednak jego głowy; miał się za chwilę spotkać z płatnym zabójcą i ta myśl wypełniała jego umysł po brzegi.

Rany! Płatny zawodowiec, professional killer, a on będzie mu rozkazywał. Płaci, więc ma prawo wymagać. Lord wyraźnie powiedział, że trzeba go mieć pod kontrolą. Obiecał też, że przydzieli kogoś ze swojej gwardii, by patrzył na ręce wynajętemu zabójcy. Być może nawet ten ktoś gdzieś się tu kręcił, ale nieprzebrane tłumy stanowiły świetne tło dla wszystkich, którzy chcą się w nie wtopić.

Grzegorz uśmiechnął się pod nosem na wspomnienie gwardii lorda. Ze dwie setki barczystych, umięśnionych byczków w strojach rycerskich. Wszystko chłopaki z Polski, większość spod Białegostoku. Jeden prawie całą wieś tu ściągnął. Po ostrej selekcji i ciężkim treningu składają śluby czystości oraz posłuszeństwa swojemu lordowi. Od tego czasu są z nim na dobre i złe. Lord im płaci, wyposaża ich, ale wymaga posłuszeństwa i wierności na wzór jakiegoś króla z dawnych czasów, Wilhelma Odkrywcy, czy coś w tym stylu. Chłopaki mają niezły ubaw, ale każdy, kto nie traktuje tego poważnie, wylatuje z gwardii na zbity pysk. No i obowiązkowa nauka angielskiego ze średniowiecznych inkunabułów. Grzegorz obserwował, jak z miesiąca na miesiąc powstaje grupa wojowników, zwarta i wierna swojemu panu. Jadąc po ruchomych schodach, zastanawiał się, czy to kaprys zdziwaczałego bogacza, czy może część jakiegoś chytrego planu. Bo nie wątpił, że jego zadanie, które właśnie realizował, było jak najbardziej serio. Powagę misji potwierdzała ciążąca na ramieniu torba, kryjąca setki tysięcy funtów.

Gdzieś tam w dole zabuczał sygnał zamykanych drzwi, a po chwili rozszedł się wiew pędzącego pociągu. Powietrze było przesycone zapachem smaru do zwrotnic, tablice świetlne informowały o kolejnych składach. Bar z kanapkami był pełen ludzi, którzy marzyli o długich bułach obłożonych szynką i serem. Grzegorz już miał wejść do środka, kiedy zza najbliższego słupa wyszedł znajomy człowiek, mijając go, skinął bardzo delikatnie, a następnie podążył żwawym krokiem najbliższym korytarzem. Grzegorz ruszył za nim. Mężczyzna szybko pokonywał zaułki dworca. W końcu znaleźli się przy wyjściu wschodnim; w obie strony płynął nieprzerwany strumień przechodniów. Człowiek zatrzymał się i mruknął:

– Tu nie ma kamer. Co masz dla mnie?

– Słuchaj Pet... – zaczął Grzegorz. Wiedział od swojego informatora, że morderca nazywa się Piotr, ale zawsze kazał mówić do siebie Pet. Tak przynajmniej przekazał im informator. Jednakże tamten wyraźnie się zdziwił, kiedy usłyszał swoje zangielszczone imię. – Daję ci połowę kasy i rozpiskę z planem wizyty starszego pana oraz opisem ochrony i stałych elementów takich wyjazdów. Masz dwa tygodnie na rozpracowanie sposobu, jak to zrobić. Jak się kontaktujemy?

– Masz tu spis maili na różnych portalach, z hasłami dostępu. Po lewej stronie moje, po prawej twoje. Wysyłasz wiadomość ze swojego adresu, odpowiedź przychodzi na następne wymienione konto. Twoja kolejna wiadomość idzie z następnego i tak dalej. Nigdy nie używamy tego samego maila dwa razy. No i komputery też za każdym razem mają być inne. Zrozumiano?

Grzegorz poczuł, że Pet chce dominować w ich układzie. Bierze kasę, mówi, co mają robić, a informacje przekazuje, kiedy chce.

– Jak zamierzasz się rozliczać z wykonywanego zadania? – Grzegorz pragnął w jakiś sposób zaznaczyć swoją rolę zleceniodawcy. – Jak będziesz raportował postęp prac?

– Gdy będę czegoś chciał, wyślę maila. Ty będziesz czegoś chciał, wysyłasz maila. A o postępie prac zaraportuje BBC, CNN i inne stacje świata. Nie sądzę, żeby przemilczały taki temat.

– Raczej nie, Pet...

– Słuchaj, co ty z tym Petem, nie pozwalaj sobie zanadto, okej?

Panowie rozstali się po chwili i każdego połknął rwący w różnych kierunkach strumień ludzi. Mężczyzna z torbą szybkim krokiem zmierzał ku stojącym nieopodal taksówkom. Był tak zadowolony z dopiero co zakończonej transakcji i tak zaaferowany dyndającym na ramieniu bogactwem, że nie dostrzegłby nawet nosorożca w szwajcarskim stroju ludowym, a co dopiero zwykłego przechodnia w ortalionowej kurtce i czapce z daszkiem, który nie spuszczał go z oka, pozostając zarazem dyskretnie wtopiony w otoczenie.Pomoc dla wywiadu

– No dobra... – Smith pragnął jak najszybciej nadrobić braki wiedzy o Polsce. – Kiedy ludzie w Polsce przestali się ubierać w skóry i mieszkać w lepiankach? Przed Unią czy dopiero po wstąpieniu do niej?

– Jako że jestem oficjalnie Brytyjczykiem, to nie walnę cię bez słowa w zęby, ale nie radzę zadawać takich pytań rodowitym Polakom. Jesteś typowym gburem Jej Królewskiej Mości, wszystko za kanałem to dla ciebie dzicz.

– Spokojnie, wiem już coś niecoś o Polsce. To był tylko niesmaczny żart. Lord Wiliamson mówi, że Polacy to jedyny naród, który jeszcze rozumie szczytne idee rycerskie. Początkowo tworzył swoją organizację jedynie w oparciu o ruchy kibicowskie, ale bardzo się na tym sparzył. Podobno nazwał ich „rozwydrzoną hołotą”, no i już go nie wspierają. Potem przypłynęła ta duża fala emigrantów z Polski, a wraz z nią sporo jednostek niezbyt grzecznych i niekoniecznie pragnących budować dobrobyt poprzez prace budowlane albo lakierowanie samochodów. On ich wyłuskuje i proponuje coś na wzór średniowiecznego systemu wasalnego. Daje im opiekę, a oni są jego. Aż po grób.

– Innymi słowy, lord montuje gang. Jak znam takie organizacje, niepokorni lądują w Tamizie na wiecznej wycieczce z nurtem wody.

– Nie wiem, nie pytałem lorda o jego program turystyczny. Słuchaj, a jeśli chodzi o bitwę pod Grunwaldem...

Panowie długo nie dyskutowali o Polsce i jej wpływie na losy Wielkiej Brytanii. Smith miał bowiem inne, dużo bardziej konkretne sprawy do komisarza.

– Lordem Wiliamsonem zajmujemy się nie bez powodu. To nie tylko rutynowa inwigilacja różnych dziwnych środowisk. Otóż dostaliśmy cynk ze sprawdzonego źródła, że oni szykują zamach. Kontakt twierdzi, że chodzi o premiera...

– O, to grubsza draka! Ale czyż za premierem nie chodzi cały czas czterech albo pięciu śniadych snajperów z Al-Kaidy? Wystarczy chwila nieuwagi ochrony i już po nim, tak? Więc chyba musicie mieć niezłe doświadczenie w ochronie szefa rządu...

– Tak, w znanych środowiskach kontrolujemy wszystko. Ale tu jesteśmy jak małpa we mgle. Stąd moja prośba. Chciałbym podesłać ci kilka fotografii ludzi, którzy współpracują lub współpracowali z lordem. Zamierzamy go mocniej rozpracować. Chodzi o przejrzenie waszych dokumentów i analizę monitoringu miasta. Może ktoś rzuci wam się w oczy, może powiążecie go z kimś innym. I te dwie postacie naprowadzą was na inne postacie albo fakty, lub kolejne powiązania. Mogę liczyć na waszą pomoc?

Liver jako wyższy rangą pracownik policji miał dostęp do bardzo wielu informacji z systemu monitoringu. Dzięki rozbudowanej sieci kamer i zastosowaniu programów rozpoznawania twarzy różnorodne służby państwowe mogły w ten czy inny sposób kontrolować około sześćdziesięciu procent przestrzeni publicznej Wielkiej Brytanii. W Londynie ten odsetek był dużo wyższy. Straż miejska, wszelkiego rodzaju patrole interwencyjne, policja – wszyscy korzystali z dobrodziejstw monitoringu, ale jak się okazuje, nie służby specjalne. Te, będąc przez wiele lat zdane na swoje metody, nie doceniły potęgi rozwoju popularnych technologii podglądania i analizy obywateli przez małe kamerki rozsiane po całym kraju.

Prośba Smitha nie ucieszyła Livera.

– Czyli umawiamy się tak: my ślęczymy dniami i nocami, oglądając milionowe tłumy na dworcach i ulicach, a jak nam coś wpadnie w oko, to dajemy cynk, nie zapominając o danych personalnych podejrzanych oraz ich obecnym miejscu pobytu. Pięknie to sobie wymyśliłeś!

– Cieszę się, że tobie też się ten pomysł podoba. Masz tak zdolnych ludzi, że na pewno świetnie sobie poradzicie. Z twoim szefem już rozmawiałem, macie pozwolenie.

– O! Dziękuję! Miło, że ustalasz tak dużo rzeczy z moim szefem. To spore ułatwienie, od razu mogę się zająć właściwą robotą bez tracenia czasu na formalności i biurokrację. Jesteś nieoceniony.

Smith na widok nieszczęśliwej miny Livera pocieszył go, że naród będzie mu wdzięczny; może nawet wstawią do komisariatu lepszy automat do kawy, żeby złagodzić jego bóle egzystencjalne. Po tym stwierdzeniu zaczął się zbierać. Umówili się jeszcze na przesłanie zdjęć i systematyczne kontakty.

Po wyjściu Smitha Liver zapadł na dłuższą chwilę w ponurą zadumę, akompaniując sobie bębnieniem palców o blat plastikowego biurka. Po kilku minutach ocknął się i już miał otworzyć usta, żeby wrzasnąć: „Shakeeeer, do mnie”, ale się opanował, wstał i grzecznie podszedł do konstabla, przekazując mu wspaniałe nowiny o dodatkowej robocie.Gdzie ta taksówka?

Domniemany Pet dojechał taksówką do podlondyńskiej miejscowości Dagenham. Zapłacił za ten kurs kwotę, która jeszcze wczoraj wydałaby mu się pewnie fortuną – dziś ciążyła mu na ramieniu torba z taką ilością pieniędzy, że suma niecałych trzydziestu funtów była dla niego ledwie zauważalną drobnostką. Rozkoszował się tym faktem, czując płynący przez głowę chaotyczny potok myśli, planów, nadziei i obaw związanych z uzyskanym bogactwem.

Wpadł jak bomba do małego pokoju, który uznawał za dom przez ostatnie trzy lata. Określanie czegoś tak ciasnego i obskurnego domem nie było najtrafniejsze, ale trzeba przyznać, że miał łóżko i łazienkę tylko dla siebie. I karaluchy po ścianach nie chodziły, jak u Łysego dwie przecznice dalej, a szczura widział tylko dwa razy, i to na korytarzu. Porwał spakowaną zawczasu torbę, klucz wepchnął ze zgrzytem do zamka, zamierzając zostawić go tu już na zawsze.

Wychodząc z pokoju, spotkał na korytarzu spieszącego gdzieś sąsiada, Hindusa Biswanatha. Pewnie szedł do pracy w pobliskim bistro, gdzie właściciel, stary Hindus, ściągał ziomków z Indii i zatrudniał za głodowe stawki. Ci po kilku tygodniach orientowali się, że wspaniała pomoc to zwykły wyzysk naiwniaków z odległego kraju, ale umowy zostały tak spisane, że mogli jedynie odpracować swoje, każdego dnia w duchu przeklinając szefa i jego pierdoloną niby-dobrotliwość, a po roku lub dwóch szukać dalej szczęścia, już na lepszych zasadach. Biswanath był właśnie na etapie odkrywania, że jest w czarnej dupie, i humor miał kiepski; burknął coś na powitanie i popędził po schodach. Mężczyzna z drogocenną torbą ruszył minutę po nim.

Ulice tutaj, w odróżnieniu od centrum metropolii, nie były zbyt zatłoczone. Pojedynczy przechodnie, dość dużo samochodów, ale bez żadnych korków, skwer oblegany przez śniade kobiety obserwujące plac zabaw pełen równie śniadych dzieci, w których stronę co rusz płynęły słowa w nie angielskim języku. Morderca szybkim krokiem szedł wzdłuż ulicy, wzrokiem błądząc w poszukiwaniu taksówki. Mógł kazać poczekać tamtej, ale zdecydowanie wolał nie zostawiać w jednym miejscu więcej śladów, niż to konieczne. Taksówki brał dla bezpieczeństwa; nie ma w nich chuliganów, nie ma monitoringu, przynajmniej nie w każdej. Postanowił również nie dzwonić po kolejną, żeby nie ryzykować pozostawienia nagrania ze swoim głosem; na pewno się coś znajdzie po drodze.

Idąc wzdłuż ulicy, zauważył po przeciwnej stronie dość postawnego mężczyznę, w ortalionowej kurtce i czapce z daszkiem. Chyba widział go już wcześniej. Może tu mieszkał, dlatego zapadł mu w pamięć. Jego samego też zapewne kilka osób znało z widzenia. Tak sobie to na szybko wytłumaczył, ale pozostała dziwna wątpliwość, prawie pewność, że tamten nie jest stąd i jakoś za bardzo się w niego wpatruje. Przyspieszył i zniknął za najbliższym rogiem. Denerwował się, nie podobał mu się ten człowiek w czapce, dodatkowo bał się, że ktoś go napadnie i wyrwie mu torbę. Kurwa, gdzie te taksówki? Rozejrzał się nerwowo, potem zerknął za siebie. Wydawało mu się, że zza rogu wyszedł gość w ortalionie; trzeba go zgubić. Pognał chodnikiem, kogoś potrącił w ramię, wyrzucił z siebie zdawkowe przeprosiny, ale już w pustą przestrzeń, bo nawet nie zwolnił kroku. Obrócił się na moment. Uff, chyba nie ma już tego typa. Naraz zauważył po drugiej stronie ulicy taksówkę; stała o jakieś sto pięćdziesiąt metrów od niego, ktoś z niej wysiadał. Musi ją zatrzymać. Wpadł na ulicę, rozległ się pisk hamowania. Biegł, nie zważając na nic. Przez opuszczone szyby samochodów darło się za nim dwóch kierowców. Jeden, który omal go nie przejechał, i drugi, który prawie wpadł na tego pierwszego. Zignorował goniące go wrzaski, skupiając się tylko na taksówce. Był już bardzo blisko, machnął ręką na kierowcę, żeby poczekał.

Wtedy usłyszał za sobą wołanie:

– Proszę pana, proszę do mnie.

Szybkim krokiem zbliżał się do niego patrol, policjantka i policjant. Mężczyzna z torbą zmełł w ustach przekleństwo, odwrócił się w kierunku nadchodzących stróżów porządku; kątem oka widział odjeżdżającą taksówkę. Po drugiej stronie ulicy gość w czapce i kurtce kręcił się, udając, że ogląda witrynę sklepową.

– Pan pozwoli do mnie. – Mina policjanta była bardzo sroga. – Czy zdaje pan sobie sprawę, co pan zrobił?

– Tak, bardzo przepraszam, ten pośpiech... – Wiedział, że teraz nie może mieć spięcia z policją. Starał się z całych sił zachować spokój; rozciągnął twarz w wymuszonym uśmiechu.

Policjant, rozpoznawszy obcy akcent, pokiwał głową, tak jakby mówił: „Znowu ci obcokrajowcy”.

– Ma pan jakiś dokument przy sobie?

Zapytany pokiwał głową, zawahał się, przez sekundę decydował, czy ujawnić swoje personalia. W końcu sięgnął ręką do kieszeni kurtki i podał funkcjonariuszowi plastikowy prostokąt.

– Pijotr Kriz-sh-zo-wski – wydukał mundurowy. Wyciągnął mały notes, zapisał coś, następnie zwrócił mężczyźnie dokument.

– Gdzie pan mieszka? – spytała policjantka.

Podał im adres domu obok Łysego; najwyraźniej brzmiał przekonująco, bo funkcjonariusze się uspokoili. Mężczyzna schował notes do kieszeni. Uśmiechnął się nieomal przepraszająco.

– Proszę na drugi raz uważać, prawie pan spowodował wypadek. Żadna sprawa nie jest warta życia.

Polak uśmiechnął się z ulgą. Podziękował. Rozejrzał się, podejrzany osobnik w czapce również zniknął. Ulicą nadjeżdżała czarna taksówka. Po chwili siedział w niej, zadowolony z obrotu sprawy.

– Dworzec Saint Pancras – podał cel podróży.

– Wieczorna randka pod Luwrem? – zażartował kierowca, wiedząc, że stamtąd odjeżdża pociąg Eurostar, którym w niecałe trzy godziny można się dostać tunelem do Belgii albo Francji.

Pasażer nie podchwycił jednak żartobliwego tonu i w milczeniu zapatrzył się w okno. Kierowca włączył zatem radio, obiecując sobie, że dorzuci pasażerowi kilka niepotrzebnych objazdów. U niego mruki płacą więcej.Genialny program

Liver w niespełna godzinę po wyjściu Smitha otrzymał obiecane fotografie; przekazał je technicznym, a ci wkleili zdjęcia do bazy danych. Po kilkunastu minutach już je przeglądał, sprawdzając, czy widoczni na nich osobnicy byli kiedyś notowani albo w jakikolwiek inny sposób zaistnieli w kartotece policyjnej. Nic. Program przeszukał wszystkie grzechy ze Zjednoczonego Królestwa i nie znalazł żadnej winy wskazanych osób. Również grzesznicy poszukiwani przez Interpol nie pasowali do podanych kandydatów.

Liver ciężko westchnął. Właśnie skończył łatwiejszą część roboty, pozostał im trud grzebania, niuchania i szperania w tłumie przelewającym się bez końca przez Londyn, a może i dalej. Westchnął jeszcze raz, po czym nabrał powietrza w płuca i wrzasnął tak, że plastikowy boks mało nie rozpadł się na kawałki:

– Shakeeer, do mnie!

Koniec łagodnego traktowania. Konstable do roboty. Shaker pojawił się w drzwiach. Jego twarz pokrywał cień rezygnacji – wyraźny znak pogodzenia się z okrutnym losem. Liver streścił w pięciu słowach wynik swojej dotychczasowej pracy. W następnych trzech – losy Shakera na najbliższe godziny i dni. Po chwili znowu został sam, nastawił nielegalny ekspres i zamyślił się nad niesprawiedliwością świata. Jak to jest, że jedni siedzą w plastikowych boksach i parzą sobie kawkę, a inni muszą odwalać mrówczą, niewdzięczną pracę? W ostatecznym wniosku zwalił to na grzechy przodków i konieczność ukarania Shakera za jego doskonałość. Tak wzmocniony na duchu włączył internet i wklepał w wyszukiwarce hasło „Odrodzenie Brytanii”. Lektura pasjonujących tekstów o niesprawiedliwości dziejowej w postaci odsunięcia przodków lorda Wiliamsona od żłoba wciągnęła go na kilka godzin. Historia była opisana w sposób interesujący, a jednocześnie bardzo jednostronny. W skrócie wyglądało to tak: w Wielkiej Brytanii od wieków rządzi klika oszustów, a uczciwi obywatele nie mają nic do powiedzenia. W narodzie ginie duch. Niszczy się dobre cechy, promując zgniłe wzorce. Młodzież nie jest uczona prawdziwej historii, a światłe jednostki są sekowane i usuwane z życia publicznego.

– No, no – mruknął Liver. – Nieźle daje popalić nasz lordzik.

Był ciekaw, kiedy będzie coś o nim w roli potomka Wilhelma I Zdobywcy, ale strona internetowa pomijała ten fakt. Najwyraźniej było to przekazywane jako wyższy stopień wtajemniczenia; taka wzmianka w ogólnodostępnej informacji mogłaby niejednego odstraszyć, zamiast przyciągnąć. Wtem usłyszał za ścianą jakiś ruch.

– Panie komisarzu, coś mam! – krzyknął przez szybę boksu Shaker. – Znaleźliśmy człowieka. Nie! Dwóch ludzi!

– Co? Już? Nie musicie się tak spieszyć, Shaker. Myślę, że tajniaki na nic dzisiaj nie liczą – rzucił niby-naganę Liver, ale widać było po jego pucułowatej twarzy, jak bardzo jest zadowolony z Shakera, który po raz kolejny udowodnił swoją doskonałość i profesjonalizm. Okazało się, że mają kilka ujęć, które program rozpoznawania rysów twarzy przyporządkował do przedstawionych podobizn.

– O! Ten kręcił się cały dzień po Soho...

– Może jakiś erotoman-gawędziarz, chodzi po panienkach, tu zagadnie, tam popatrzy, a potem opowiada o swoich sukcesach kumplom, których największym osiągnięciem seksualnym była ruda Peggy po dyskotece i pięciu piwach.

Shaker wytrzeszczył oczy na Livera ze zdumieniem, wręcz z przerażeniem.

– No co pan? Po co miałby to robić?

Liver westchnął i spojrzał pobłażliwie na konstabla. Nie wiedział, jak wytłumaczyć idealnemu anglikańskiemu ojcu i mężowi, że czasem trzeba gdzieś wyskoczyć z rudą Peggy i się z nią nie patyczkować. Ona i tak będzie zadowolona.

Przeszli do drugiego człowieka lorda.

– Mamy go na kilku ujęciach w różnych punktach. Nic ciekawego. Ot, przechodzi gdzieś i znika. No, może jedno jest nietypowe. Niedaleko Chelsea Harbour.

– Czemu nietypowe?

– Był tam o piątej piętnaście rano.

– To nie jest zabronione. Poranne spacery są nawet zdrowe, jeżeli tylko nie palił przy tym papierosów.

– Nie, raczej nic nie palił. – Shaker jak zwykle sztywniał przy żarcikach Livera. Jego odpowiedzią na żartobliwe uwagi był zazwyczaj pełen powagi i autorytetu ton.

Komisarz westchnął, ubolewając nad młodszym kolegą, i usiadł przed monitorem. Shaker ustawiał odtwarzanie nagranych scen. Oglądali dość nudne filmy pokazujące niezmienną scenerię i rzeszę ludzi spieszących w różne strony. W przypadku ujęć koło Chelsea Harbour ludzi było stanowczo mniej. Komisarz kazał odtwarzać nagranie na długo przed i na długo po przejściu człowieka, który nazywał się, wedle informacji od Smitha, Grzegorz Kawalec.

– Grżzysz... – rzęził Shaker, próbując powtórzyć za Liverem koszmarne dla Anglików imię.

Druga seria ujęć przedstawiała dworzec Victoria, dwa dni później. Tu twarz mężczyzny wyłaniała się z tłumów. Wyglądał jak pływak w bezkresie ludzkich postaci. Komisarz w duchu pogratulował informatykom wspaniałego narzędzia. On sam zapewne nigdy by nie skojarzył tego człowieka skrytego wśród innych ze zdjęciem od Smitha. W pewnym momencie Liver zatrzymał film.

– Shaker, quiz. Co to jest: noszone na ramieniu i znika bez śladu?

Zdumione spojrzenie konstabla spoczęło na pucułowatym obliczu Livera. Pytanie najwyraźniej go zaskoczyło. Przez chwilę myślał, potem jego wzrok padł na ekran. Walnął się dłonią czoło i zakrzyknął:

– Torba. Jasne! Torba zniknęła. Na jednym ujęciu ją ma, a na następnym już nie. Czyli...

– Czyli że nie ma już tej torby! Genialne!

– No to akurat jest oczywiste. Miał i nie ma, znaczy, że ją komuś dał.

– Albo gdzieś zostawił. Shaker, załatw mi plan dworca Victoria. Chciałbym zanalizować tę trasę i trochę pogłówkować. A co! Jak się bawić, to się bawić. W dodatku za pieniądze od podatników. Smith załatwił nam pozwolenie u Starego.

Po kilku minutach panowie pochylali się nad płachtą.

– Tu go widzieliśmy z torbą... i w tym samym miejscu, jak wracał bez torby sześć minut później.

– Tu nie ma żadnego innego przejścia, mógł jedynie wyjść z dworca...

– A tam jest następna kamera...

– Ale nie wyszedł, tylko...

– Torba wyszła. Nie sądzę, żeby sama. Torby same nie chodzą, przynajmniej normalne torby. Shaker, dawaj, oglądamy wszystkich idących z torbą w jedną lub drugą stronę.

Zasiedli do oglądania obrazu z obu kamer. Zadanie wydawało się dziecinnie proste: znaleźć człowieka wychodzącego z dworca bądź idącego w głąb dworca z torbą na ramieniu na niewielkiej przestrzeni sześciu minut, jakie dzieliły dwa nagrania przedstawiające współpracownika lorda. Liver liczył na to, że rzuci mu się w oczy ktoś z nagrań sprzed dwóch dni, koło Chelsea Harbour. Jednak z każdą sekundą odtwarzanego materiału miny im rzedły; tłum płynący przejściem nie miał końca, a osób z bagażem było mnóstwo. W ciągu sześciu minut Shaker naliczył sześćdziesięciu ośmiu ludzi wychodzących z torbami zbliżonymi wyglądem do tej poszukiwanej – żaden z nich nie skojarzył się policjantom z nikim innym. Mniej więcej tyle samo osób podążało z bagażem w drugą stronę. Po kilkukrotnym odtworzeniu nagrań z obu kamer obaj mieli wrażenie, że najęli się jako strażnicy mrowiska i próbują właśnie zliczyć swoich podopiecznych. Oczy, choć natężali uwagę, rejestrowały coraz mniej szczegółów. Wszystko się zlewało w bezładną masę głów, kurtek, płaszczy i walizek.

– No dobra. – Liver ocknął się w pewnym momencie. Wyraz twarzy miał dość ponury. – Czas do domu. Myślę, że ukochana ojczyzna nie zginie przez to jedno popołudnie.

Wstali, przeciągając się. Do Shakera zadzwoniła małżonka i musiał się tłumaczyć, że nie odebrał córki z lekcji pianina. Liver oczyma wyobraźni ujrzał biedną dziewczynkę, która od kilku godzin daremnie czeka na ojca, ćwicząc non stop gamy, a surowa niemiecka nauczycielka wystukuje rytm, przy każdym błędzie krzycząc na dziecko i bijąc je trzcinką po palcach.

W ciągu kilku minut komisariat opustoszał. Nieużywany automat do kawy buczał, a sfilmowany tłum londyńczyków z kamery na dworcu płynął i płynął.