Do trzech razy śmierć - ebook

OŚWIADCZENIE

Uroczyście oświadczam, że wszystkie postaci – poza kilkoma moimi ukochanymi gwiazdami, które mam nadzieję nie obrażą się, że je wymieniłem z nazwiska – oraz wydarzenia opisane w tej książce są wytworem mojej wybujałej fantazji. Dworek w Kopielnikach nie istnieje (a szkoda…), a postać Róży nie była inspirowana żadną żyjącą (w Gdańsku) polską pisarką. A już na pewno nikt nikogo w świecie literackim nie prześladuje i nie morduje, bo wszyscy się kochamy i nikt z nas nie jest zazdrosny o sukcesy kogoś innego. Uwierzyliście…?POSTACI

(nie przerażajcie się ich liczbą, bo nie wszyscy grają tu główne role, ba!, niektórzy nie wypowiadają w powieści nawet jednego słowa; ponieważ jednak nie chciałem, aby ktokolwiek czuł się pominięty, wymieniłem wszystkich, wzorując się na ekranizacji Władcy Pierścieni, gdzie w napisach końcowych pojawiły się nazwiska mniej więcej miliona osób, łącznie z tymi, które tylko pomyślały o tym, że mogłyby pracować przy tym filmie)

Róża Krull – wiecznie eksperymentująca z fryzurą autorka powieści kryminalnych, która niezbyt entuzjastycznie przyjęła wiadomość, że musi jechać na zjazd pisarzy i – jak się potem okazało – miała rację, bo (prawie) nic dobrego jej tam nie spotkało

Paweł Kwiatek – zwany przez wszystkich Pepe, obdarzony talentem kulinarnym godnym Jamiego Oliviera młodzieniec zajmujący się PR-em książek Róży, a po nocach śniący o pracy dla Magdy Gessler

Kika Luna – pisarka romansów, zmora swoich koleżanek i kolegów po piórze, wydawców, szefów księgarni oraz własnej rodziny

Dawid Dumowski – mąż Kiki, były siatkarz, swoją prezencją wywołujący w kobietach (oraz niektórych mężczyznach) diabelsko grzeszne myśli

Lena Pastor – córka Kiki z pierwszego małżeństwa, marząca o usamodzielnieniu się i traktująca wyczyny swojej matki z pobłażliwością godną pielęgniarki w zakładzie dla obłąkanych

Krystian Krawczyk – chłopak Leny, nienawidzący swojej przyszłej treściowej niczym koty burzy i piorunów

Julia Kulicka – pisarka smętnych powieści obyczajowych, dla której słowo „uśmiech” jest pojęciem abstrakcyjnym

Kornelia Komarzewska – przyjaciółka Julii, mająca podobne do niej fatalistyczne podejście do życia

Grażyna Winnik – autorka powieści erotycznych, rudowłosa seksbomba, która sądziła, że nic w życiu nie będzie dla niej problemem, ale niestety się przeliczyła

Mateusz Mączyński – ukochany Grażyny, przystojny prawie tak, jak bohaterowie powieści jego ukochanej

Klaudia Szkrab – porzucona żona Mateusza, pałająca zrozumiałą nienawiścią do jego nowej wybranki

Miłka Wężowska – autorka powieści grozy, życiowa optymistka, uzależniona od „big maków”, „wieś maków”, „czis maków” oraz pizz wielkości koła młyńskiego

Olka Nosicka – pisarka komedii kryminalnych, próbująca (bez zapału i bez skutku) przekonać Miłkę, że podstawą jej jadłospisu powinna być brukselka, marchewka, ogórek, tudzież kiełki brokuła

Katarzyna Skrzypińska – starsza pani, zmuszona przez wydawcę do pisania biografii gwiazd kina i teatru, a w cichości ducha mocno sfrustrowana, że nie może wydać horroru o wampirach i wilkołakach, zarobić na nim kokosów i stać się tak popularna jak jej koleżanki po piórze

Mariella Miszalek – dobiegająca z wolna sześćdziesiątki, ale przekonana, że wciąż wygląda na kuszącą trzydziestkę, autorka ckliwych romansideł, sprawiająca od czasu do czasu wrażenie lekko poszkodowanej na umyśle

Grzegorz Kąciszewski – szef wydawnictwa Kąty i Trójkąty, w swoim przekonaniu – mimo sporej nadwagi i wzrostu siedzącego psa – reinkarnacja Casanovy i sobowtór Brada Pitta

Joanna Stępień – menedżer urokliwego dworku pod Krakowem, skrywająca przed światem kilka tajemnic

Dariusz Kapica – drugi menedżer ośrodka w Kopielnikach, równie tajemniczy jak jego współpracownica

Marcin Kraśnik, Łukasz Maj – średnio, niestety, sprawdzający się w swoim fachu kelnerzy

Kuba Płoszyk – boy hotelowy, chcący za wszelką cenę udowodnić Róży, że nadaje się na detektywa – bohatera jej kolejnej powieści

Ruda, Dama Karo i Wiola – blogerki, które koniecznie chciały być pomocne i nawet im się ta sztuka udała

Krzysztof Darski – komisarz policji, oddelegowany do śledztwa z racji faktu, że jego narzeczona pełniła niegdyś funkcję menedżerki znanej pisarki

Beata „Betty” Jankowska – ukochana Darskiego, do niedawna agentka najpopularniejszej polskiej pisarki romansów, aktualnie szukająca pracyPROLOG

Trzy kobiety stały na małej leśnej polanie, patrząc bez słowa na dopiero co wykopany dół. Twarz każdej z nich wyrażała inne uczucie. Młodziutka, bardzo szczupła i jeszcze bardziej blada szatynka, ubrana w krótką kwiecistą sukienkę, nawet nie próbowała ukryć przerażenia. Miała załzawione oczy, trzymała prawą dłoń na ustach, hamując szloch, i co parę sekund pociągała nosem, starając się ostatkiem sił opanować narastającą z każdą chwilą histerię. Na obliczu niższej, nieco starszej, korpulentnej platynowej blondynki ubranej w obcisłą do granic wytrzymałości materiału czarno-bordową suknię malowała się tylko kamienna obojętność. Jakby mrożące krew w żyłach wydarzenia, w jakich brała udział przez ostatnich kilkadziesiąt minut, nie wywarły na niej najmniejszego wrażenia. Najbardziej zagadkowy wyraz twarzy miała jednak trzecia kobieta – wysoka, seksowna, rudowłosa piękność. Na pierwszy rzut oka sprawiała wrażenie nieco rozbawionej sytuacją, która dziewięciu osobom na dziesięć wydałaby się przerażająca, a owej dziesiątej – makabryczna. I dopiero po bliższej, uważnej lustracji można było zauważyć, że ów pozorny luz ma ukryć strach, a uśmiech – gigantyczną ulgę i nieco satysfakcji.

– Może jednak powinnyśmy zadzwonić na policję? – powiedziała szatynka cichym, proszącym głosem.

Jej towarzyszki spojrzały na nią z wyraźną irytacją.

– Już to przerabiałyśmy – fuknęła blondynka. – I sama się zgodziłaś, że to, co robimy, jest najlepszym wyjściem…

– No tak… – Szatynka pokiwała głową i znów pociągnęła nosem. – Ale… To nie jest dobre… Tak nie wypada…

– Wiesz przecież, że to nie miało się tak skończyć! – niemal krzyknęła ruda. – Zdarzył się idiotyczny wypadek.

– Mogłybyśmy spróbować przekonać o tym policję… – powiedziała szatynka, składając ręce tak jak do modlitwy. – Proszę, rozważcie to jeszcze raz. Nie wiem, czy będę umiała żyć ze świadomością, na co naraziliśmy jego bliskich. Może jednak policja nam uwierzy…

– Po raz setny tłumaczę ci, że nie! Sama też bym nie uwierzyła, gdyby ktoś mi o tym opowiedział. Poza tym nie mamy żadnego dowodu na poparcie naszych słów. – Ruda podeszła do swojej towarzyszki i wzięła jej złożone ręce w swoje dłonie. – Wiem, że to będzie trudne, ale razem przez to przejdziemy. Obiecuję ci, że nie zostawimy cię z tym samej. Będziesz mogła na nas liczyć o każdej porze dnia i nocy.

Najstarsza z kobiet obserwowała swoje koleżanki z coraz większym politowaniem.

– Tani melodramat… – mruknęła pod nosem, a głośno powiedziała: – To co robimy? Bo w końcu ktoś tu przyjdzie, nakryje nas i game over. Wtedy dopiero będziecie miały sporo czasu na rozmowy. O ile oczywiście dopisze wam szczęście i wylądujecie w jednej celi.

Ruda przesunęła dłońmi po rękach szatynki, po czym ujęła jej podbródek.

– To jak? – zapytała, patrząc jej uważnie w oczy. – Dasz radę?

Ta zacisnęła usta i kiwnęła głową. Ruda westchnęła z ulgą.

– Możemy zaczynać – powiedziała stanowczo.

Blondynka uśmiechnęła się i z cichym stęknięciem sięgnęła po leżącą pod jej nogami łopatę. Następnie nabrała na nią ziemi z niewielkiego kopca, który utworzyły kilkanaście minut wcześniej, i sypnęła ją do dołu. Zastygła w grymasie zdziwienia twarz mężczyzny w rogowych okularach, którego ciało zostało nieco wcześniej tam rzucone, częściowo pokryła się wilgotnymi czarnymi grudkami. Chwilę potem w dole wylądowały kolejne porcje ziemi, na zawsze kryjąc tajemnicę trzech kobiet…

A przynajmniej tak im się wtedy wydawało.