Kąt odbicia & Spirala zła - ebook

LATO

26 czerwca

Stary, zdezelowany jeep przeciskał się leśną drogą, omiatając drzewa światłem jednego reflektora. Żarówka drugiego przepaliła się jakieś dziesięć kilometrów wcześniej, ale przy takiej pogodzie kierowca ani myślał jej teraz wymieniać. Poza jasnym snopem światła, czarna noc nie pozwalała zobaczyć niczego. Potężne drzewa, tworzące wysoki tunel stały szpalerem, uniemożliwiającym zjechanie w bok. Wyminięcie samochodu jadącego z przeciwka też raczej nie wchodziło w grę. Szczęśliwie nikt z przeciwka nie jechał.

Deszcz lał niemal bez przerwy i brezent samochodu przeciekał już jak sito. Kurtka przemokła zupełnie. Czuł, jak krople deszczu spływają mu po włosach, twarzy i skórze pleców. Klął w duchu, że wybrał się w drogę, wiedząc z prognozy pogody, że mogą w tym rejonie wystąpić burze z gwałtownymi ulewami. Mimo to zdecydował się jechać skrótem przez las. „Kto drogi prostuje, ten w domu nie nocuje”, przypomniało mu się stare przysłowie. Wybierając skrót, doskonale widoczny ma mapie wydrukowanej ze zdjęcia satelitarnego, zupełnie o tym nie pamiętał. Sądził, że dojedzie wcześniej. Droga okazała się trudniejsza niż przypuszczał.

Skupiony, wypatrywał drogi, żeby nie wpaść w jakąś dziurę, lub nie rozbić samochodu o wystający korzeń, albo leżące w poprzek drogi drzewo. Kilka błyskawic rozświetliło niebo. Po chwili potężny grzmot przetoczył się między drzewami. Groza czarnego lasu i ponure grzmoty miały w sobie coś z horroru. Nie bał się, ale czuł się nieswojo i oddalał od siebie myśl, co by się stało gdyby samochód nagle zawiódł.

Szczęśliwie nie zawiódł. Po półgodzinie takiej jazdy wjechał w pierwsze opłotki wsi. Odetchnął. Nie zabłądził. Teraz już było łatwo. Poza tym był wśród ludzi, więc w najgorszym przypadku mógł dobrnąć do pierwszego lepszego domu i poprosić o pomoc. Musi jeszcze przejechać całą wieś, dalej, pół kilometra za wsią skręcić w lewo w las i po kilkuset metrach będzie w domu.

*

Trzy miesiące temu kupił starą leśniczówkę w okolicy wsi Ciermienice. Od co najmniej pół roku opuszczona, powoli umierała. Jeszcze miejscowi nie zdążyli powyrywać okien i drzwi, wynieśli za to wszystkie meble, lampy, urządzenia sanitarne. Były stare i zużyte, ale wystarczyło, że można było je bezkarnie zabrać, więc zabierano, wynoszono, a jak się nie przydały w gospodarstwie, rąbano i wrzucano do pieca. Poza tym nie do zniesienia byłaby myśl, że sąsiad zabrał coś z leśniczówki, a nam się nie udało. Zwykła ludzka pazerność.

Kiedy pierwszy raz zobaczył tę piękną leśniczówkę, zachwycił się, nie wchodząc do środka. Wiedział, że to jest to. Takiego domu teraz potrzebował. Daleko od tłumu ludzi, w ciszy, blisko natury. Stał wówczas, rozglądając się i oczami wyobraźni widział już siebie gospodarującego, lub raczej rezydującego tu.

Pełen zachwytu oglądał okoliczny las, przywdziewający wiosenne szaty. Przespacerował się wokoło. Dwieście metrów dalej, nieco w dole zaczynało się jezioro. Do brzegu trudno było dojść przez bagnisty brzeg i sitowie, ale zamierzał zrobić sobie dojście przez pomost. Z tyłu domu, za płotem zaczynał się wielki, stary las. W dzień zapraszał na spacery, grzyby, jagody, ofiarował ciszę z szumem liści na czubkach drzew, chrzęstem łamanych pod stopami suchych gałązek i dywanami mchu. Nocą był groźny, odstraszający. Nawet w szumie drzew było coś tajemniczego.

Od dłuższego już czasu czuł się w Warszawie coraz gorzej. Denerwował go ruch, smród spalin, pośpiech, ciągła gonitwa. Osiągnął wiek, kiedy chciał się zatrzymać, spojrzeć wstecz, zamyślić. Nawet cisza od kilku lat pustego mieszkania, nie pozwalała na odpoczynek. Wystarczyło wyjrzeć przez okno, żeby widzieć ten oszalały w pędzie świat. Chciał od niego uciec, znaleźć miejsce na medytacje, czytanie książek, myślenie. W wielkim mieście nie miał na to szans. Ciągnęło go do lasu, do wsi, do dzikiej przyrody.

Zasmucała go też sytuacja z Natalią. Widział jak się męczy, jak stara się godzić obowiązki matki z przyjemnościami bycia z ukochanym. Było jej coraz trudniej, widział to i chciał jej pomóc, ale nie wiedział jak. Sądził, że kiedy zniknie jej z oczu, da jej wytchnienie, pozwoli skupić się na ratowaniu córki. Próbował z nią na ten temat rozmawiać, gotów był na każde poświęcenie, ale długo nie mógł zdobyć się na odwagę, żeby powiedzieć jej wprost jaki pomysł przyszedł mu do głowy. Zresztą obawiał się, że Natalia nie zaakceptuje takiego rozwiązania. Jej sprzeciw skomplikowałby tylko wszystko i z decyzją byłoby jeszcze trudniej. Kochał miłością dojrzałą, wierną, gotową do poświęceń i nie mógł dłużej patrzeć, jak ukochana się szamocze. Postanowił sam. Wierzył, bardzo wierzył, że Natalia mu to wybaczy i zrozumie, co nim kierowało.

Sprzedał swoje mieszkanie w stolicy i zaszył się w tę głuszę. Tak chciał. Długo szukał i dopiero znajomi, którzy przyjeżdżali w te okolice na grzyby i ryby wspomnieli mu o opuszczonej leśniczówce. Skontaktował się z nadleśnictwem i wyraził chęć kupna domu z prawie hektarem sadu, lasu i ziemi uprawnej. Ogłoszono przetarg. Cena była śmiesznie niska. Pewnie dlatego, że nikt z miejscowych nie chciał kupić tego gospodarstwa. Ziemia i sad były zbyt odległe od wsi, żeby upilnować przed amatorami cudzej własności. Dla gospodarstwa wielkoprzemysłowego był to za mały obszar, a mniejsi rolnicy dość mieli swojego. Poza tym we wsi mówiono, że to nawiedzony dom, bo stary leśniczy umarł tak jakoś dziwnie, we śnie, w miesiąc po tym, jak pochował żonę. Nie chciał widocznie żyć bez niej.

Następcy leśniczego nie było, więc wszystko na powrót wróciło do nadleśnictwa. W ramach redukcji, parę lat temu, tę placówkę nadleśnictwo zlikwidowało, przekazując teren pod nadzór innemu leśniczemu. Pozwolono tylko staremu leśniczemu mieszkać do końca. Od kiedy zmarł, dom stał pusty. We wsi mówiono, że w leśniczówce straszy. Nocami podobno słychać było jakieś rozmowy, pohukiwania, wycie, dzwonienie łańcuchami. Omijano więc leśniczówkę nocą, ale za dnia, niejeden zaglądał tam i brał, co pozostało po byłych mieszkańcach. Tylko stare łóżko, na którym zmarli – najpierw leśniczyna, a potem leśniczy – pozostawiono. Nikt nie chciał śmierci do domu przynosić. Nadleśniczy, dobry w końcu gospodarz, żałował trochę, że taka piękna leśniczówka się marnuje. Wolał ją sprzedać. Przetarg, z braku konkurencji, wygrał Szymon za cenę niewiele wyższą od wywoławczej. I w ten sposób mieszczuch, Szymon Migros stał się wieśniakiem.

*

Spróchniała brama, przewrócona do połowy, kłaniała mu się teraz, zapraszając do środka. Przyjął to zaproszenie i wjechał na podwórko. Zatrzymał samochód tuż przed gankiem. Czuł radosne podniecenie. Nie zważając na deszcz, wyszedł z samochodu i podszedł do drzwi. Pchnął je mocno. Zawiasy zaskrzypiały głośno. Zobaczył przed sobą ścianę ciemności. Zapalił latarkę i w jej świetle obejrzał przedsionek. Wszedł do środka. Obejrzał salon, kuchnię, sypialnię. Ku swojemu miłemu zaskoczeniu stwierdził, że nigdzie dach nie przecieka. W domu było sucho, ciepło i przytulnie. Dobry znak.

Wrócił do samochodu i wyjął z niego dwie duże brezentowe torby. Wszystko ociekało wodą. Na siedzeniach samochodu tworzyły się małe kałuże. Pomyślał, że powinien schować gdzieś jeepa, ale porzucił tę myśl, nie widząc miejsca, gdzie mógłby go wprowadzić.

– Trudno, stary, zostaniesz na deszczu. W końcu jesteś samochodem terenowym, zwyczajnym takiej pogody. A że masz te swoje piętnaście lat...

Wszedł znów do domu, wnosząc bagaż. Oczy powoli przyzwyczajały się do ciemności. W świetle latarki odszukał resztki połamanych mebli i stare gazety. Rozsunął popiół w kominku i poukładał drewno na zmięty papier. Pomyślał, że jeżeli kominek będzie miał ciąg, to będzie drugi dobry znak. Po chwili ogień płonął, kładąc na ścianach wesołe błyski. Początkowo dym snuł się po podłodze, ale po krótkim wahaniu cug chwycił, co gospodarz przyjął z uśmiechem zadowolenia. W świetle latarki i kominkowego ognia rozejrzał się po swoim nowym domu. – Więc to tu teraz będzie mieszkał. Po tych wszystkich salonach, apartamentach, willach i pałacach, po których się obijał, a które nigdy nie były jego, teraz ma taką ruderę.

Usiadł na podłodze w kucki i zapatrzył się w ogień. Burza powoli cichła. Jeszcze tylko od czasu do czasu daleki grzmot przetaczał się nad lasem. Deszcz przestał padać. Czuł ogarniający go spokój. Znużony podróżą i zmęczony wydarzeniami ostatnich dni, położył głowę na mokrej torbie i nawet nie zauważył, kiedy zasnął.

Obudził go blask światła słonecznego, wpadający przez brudne okna. Kominek dawno zgasł i zrobiło się trochę chłodno. Nic dziwnego, był to dopiero początek lata. Szymon podniósł się z prowizorycznego legowiska. Zaczynał pierwszy dzień w swoim nowym domu.

Wyszedł na ganek. Po nocnej ulewie pozostało tylko trochę kałuż i mokry brezent samochodu. W środku samochodu pełno było wody, więc Szymon zdjął brezent, żeby wschodzące słońce wysuszyło siedzenia.

Oględziny gospodarstwa wypadły całkiem nieźle. Dom był parterowy, podpiwniczony, z dużym strychem. Jedna ściana domu była kamienna, pozostałe zbudowane z bali. Miał przedsionek, korytarz, kuchnię i dwa pokoje. Jeden duży, z kominkiem przy kamiennej ścianie, w którym Szymon zamierzał urządzić sobie salon z biblioteką i miejscem do pracy, w drugim miała być sypialnia. Podłoga z desek była w zupełnie dobrym stanie. Była jeszcze łazienka, a właściwie pomieszczenie na nią. Wszystko ktoś dokładnie splądrował i wyniósł. Pozostały tylko ślady na ścianach i na podłodze.

Zszedł do piwnicy po stromych, kamiennych schodach. Pomieszczenie było spore, wysokości około dwóch metrów, bez okien, zbudowane z kamiennych ścian, stanowiących fundament domu. Wnętrze zawalone było starymi gratami, drewnianymi, połamanymi regałami, zapasem węgla i kartofli, które zdążyły już porosnąć i zgnić. Uprzątnie je później. Zrobi tu sobie piwniczkę z prawdziwego zdarzenia np. na wino. Poznanie strychu pozostawił na później.

Obejrzał dalej podwórko, starą obórkę i małą stodołę z resztkami siana i słomy. Pewnie roiło się tam od myszy, ale te zwierzątka akurat nie napawały go odrazą. Kiedy jego dzieci były małe, trzymały w domu dwa szczurki – Korka i Kapsla. Bardzo mądre i miłe gryzonie. Najbardziej lubiły spać w łóżeczkach dzieci i leżeć na ich piersiach, kiedy dzieci uczyły się. Nie lubiły natomiast przebywać w klatce. Kiedy wołało się je do klatek, chowały się w najciemniejszy kąt pokoju. Rozpoznawały świetnie swoje imiona. Gdy jednego tylko wołało się do klatki, ten właśnie chował się, natomiast drugi spokojnie spacerował po pokoju. Zatem z myszkami w stodole może mieszkać. Byle mu nie wchodziły do domu. Dobrze byłoby też, gdyby nie gryzły brezentu samochodu, bo zamierzał zrobić tu garaż dla swojego pojazdu.

Szymon wrócił do domu. Poczuł głód. Zrobił naprędce dwie kanapki, zjadł je, popijając wodą mineralną prosto z butelki i przystąpił do robienia spisu najpotrzebniejszych rzeczy, które musiał kupić, żeby mieszkanie nadawało się do mieszkania. Lista była obszerna; zawierała wannę, krany, umywalkę i miskę sedesową, kilka żarówek, kontaktów, gniazdek i jedzenie na najbliższych parę dni.

Zamknął drzwi i zakręcił drutem, żeby ewentualny nieproszony gość wiedział, że właściciel tego domu już objął swoje gospodarstwo we władanie i należy trzymać się od niego z dala. Wsiadając do samochodu uświadomił sobie, że właściwie nie wie dokąd jechać. Kto może wiedzieć, gdzie są najbliższe sklepy z rzeczami z jego listy? Nie chciał jechać do pierwszego z brzegu domu. Najlepiej będzie odwiedzić sołtysa. Przy okazji przedstawi się, jako nowy mieszkaniec wsi i pozna, kto tu sprawuje władzę cywilną. Wizytę u władzy duchownej, postanowił odłożyć na dalszy termin.

Sołtys, zażywny rolnik w średnim wieku, przyjął nowego mieszkańca bardzo życzliwie. Wiedział już wcześniej od nadleśniczego, że miastowy kupił leśniczówkę i teraz był ciekawy, jak on wygląda. To, że ktoś z Warszawy do niego przyszedł, bardzo mu imponowało; podnosiło prestiż we wsi. Żona, typowa wiejska kobieta ciągle uśmiechała się i co chwilę pytała, czy gość czegoś by się nie napił lub nie zjadł.

– Nie gadaj, matka, podaj butelkę, ogórki i trochę kanapek – burknął na nią mąż – Chorego pytają...

– Panie sołtysie, ja dziękuję, nie piję wódki – z uśmiechem odpowiedział Szymon. – Tak przyszedłem przywitać się, przedstawić.

– Jakże to tak? Nic, ani kropelki? Toż przecież nie zaszkodzi jeden kieliszeczek.

– Panie sołtysie, ja swoje w życiu wypiłem i teraz już nie chcę.

– A, to może alkoholik na leczeniu, co? U nas był taki jeden, ale tyle, cośmy go pochowali. Najpierw leczyli go szczynami, ale nie pomogło. Zaszył się, ale pił dalej, to i się skończył. No, ale jak pan zaszyty...

– Nie, nie jestem alkoholikiem. Panie sołtysie, ja nie piję z wyboru – namolność sołtysa irytowała trochę Szymona, ale z drugiej strony rozumiał, że była przejawem gościnności.PÓŁ ROKU PÓŹNIEJ

WIOSNA

9 kwietnia

Koła potężnego Airbusa A 319 linii British Airways łagodnie dotknęły pasa startowego lotniska im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Gwałtowne hamowanie wcisnęło pasażerów w pasy, ale mało kto, ze 139 osób na pokładzie zwrócił na to uwagę. Ważne, że szczęśliwie wylądowali. Napięcie opadało. „Jeszcze raz się udało” – odetchnął pasażer na tylnym fotelu. Samolot powoli, majestatycznie kołował do rękawa. Szymon wyprostował pod fotelem ścierpłe nogi. Po 33 godzinach podróży, w tym 29 w samolocie miał dość latania. Chciał już być w domu. Mimo ogromnej ilości atrakcji na antypodach, tęsknił do mazowieckich i podlaskich krajobrazów. Trawiła go też ciekawość jak spisał się sołtys Tyrpowa, któremu powierzył nadzór nad wyburzeniem starej chałupy, budową nowego domu i zagospodarowaniem jego dwuhektarowej działki, zgodnie z projektem Szymona.

Po prawie półrocznym szwendaniu się po australijskich drogach i bezdrożach wracał. I bardzo się z tego cieszył.

*

W czasie lotu miał dużo czasu na rozmyślanie i rozpamiętywanie tego, co przeżył przez ostatnie dwa lata. Miał nadzieje, że „opadł bitewny kurz” po wydarzeniach w Ciermienicach i wszystko wróciło do normy. Ciekaw był jak tam teraz jest, jak czuje się Maria, czy wydobyła się z traumatycznych wspomnień, co z Marzeną i jej Markiem, co z przestępczą trójką, która zasłużyła na wieloletnie więzienie i miał nadzieje, że wszyscy trzej, a właściwie czterej będą siedzieć jeszcze przez wiele lat. Nie miał ochoty dowiadywać się. Przypuszczał, że prokuratura będzie chciała go przesłuchać, ale w najmniejszym stopniu nie miał ochoty wracać do tych przeżyć. Darował życie tym bandytom, choć ukarał ich w bardzo dotkliwy sposób. Przy okazji udało mu się przekazać organom ścigania parę interesujących i przydatnych informacji. Zagotowało się w światku przestępczym na Kujawach i Pomorzu. Teraz chce być od tego wolny. Po to wyjechał, po to oderwał się od miejsc, które przypominały mu te najgorsze przeżycia. Tym gorsze, że w miejscu i czasie, które uważał za dar z nieba.

*

Stewardessa dziękowała pasażerom za wspólny lot i zapraszała do wyjścia. Szymon nie śpieszył się. Nigdzie się nie śpieszył, choć miał sporo rzeczy do załatwienia. Było wczesne przedpołudnie – zdąży.

Minęła prawie godzina zanim odebrał bagaże i stanął przed portem lotniczym. Taksówką dojechał do hotelu, niedaleko lotniska. Planował zatrzymać się w Warszawie kilka dni. W tym czasie załatwi najpotrzebniejsze rzeczy – zaadoptowanie się do miejscowego czasu i klimatu, kupno samochodu i odwiedzenie kilku znajomych miejsc.

Wziął prysznic, przebrał się i postanowił zjeść śniadanie. Niestety, hotel zakończył już wydawanie gościom śniadań. Musiał zadowolić się drobną przekąską w restauracji.

Poczuł się nieco senny. W „jego” Australii zbliżała się 22:00. Rzadko o tej porze kładł się spać, ale godzinę później zazwyczaj był w łóżku, chyba, że podróżował lub spotykał się z Aborygenami przy ich ogniskach. Teraz czekał go cały dzień zanim położy się spać.

Wyszedł przed hotel. Wsiadł do hotelowej taksówki i podał adres. Pół godziny później witał się z dealerem używanych samochodów.

– Witam panie Mieczysławie – uścisnął wyciągniętą dłoń. – Jak tam czuje się mój staruszek.

– Witam, witam. Jaki staruszek, panie Szymonie? Tęsknił trochę po pana wyjeździe, ale zaraz znalazł się dobry kupiec. Wie pan, że ten pański piętnastoletni jeep szybciej się sprzedał niż nowsze samochody?

– W dobre ręce trafił?

– Najlepsze. Takie samochody kupują znawcy i miłośnicy.

– No dobrze, to co teraz pan mi zaproponuje.

– Jakiegoś SUV’a?

– Tak, lubię terenowe autka, a poza tym mieszkam teraz na wsi, to taki jest lepszy.

– Też Jeepa?

– Najchętniej. Przywiązałem się do tej marki.

– Cholera, nie mam akurat na składzie nic ciekawego. Pan zaczeka. – Wszedł do kantorka i wystukał numer telefonu.

– Stasiu, masz może jakiegoś dobrego, niebitego jeepa?… Tak do pięciu lat… No pewnie, że musi być w dobrym stanie. Mam znajomego kupca.

Szymon wyszedł na plac i przyglądał się stojącym tam samochodom. Nie musiał przysłuchiwać się rozmowie dealerów. Miał zaufanie do pana Mieczysława. Lubili się, znali od lat. Wiedział, że samochód od niego kupiony będzie dobry.

– Panie Szymonie, kolega ma coś atrakcyjnego – powiedział pan Mieczysław, podchodząc do Szymona.

– A co to jest?

– Wranglerek, niemłody, ale jeszcze do rzeczy.

– Może być.

– Ale kolega dostarczy mi go dopiero jutro

– Nie ma sprawy. Przyjadę jutro. O której godzinie?

– Tak koło południa.

– OK. Ile to cacko będzie mnie kosztowało?

– Niewiele. Nie przekroczymy czterech dych.

– W porządku. Jestem jutro w południe. Sprawdzi mi go pan, panie Mieciu?

– Ma się rozumieć. Kitu panu nie wcisnę. Nawet w progi – zaśmiał się serdecznie z branżowego dowcipu.

Koniec Wersji Demonstracyjnej

Dziękujemy za skorzystanie z oferty naszego wydawnictwa i życzymy miło spędzonych chwil przy kolejnych naszych publikacjach.

Wydawnictwo Psychoskok