Furia - ebook

poniedziałek, 5 października 1992

I

Czarnowłosy komisarz zgniótł peta w nakrętce po keczupie i rozwiał ręką gęste kłęby dymu. Otworzył szufladę podniszczonego biurka, wyjął pistolet, załadował go i spojrzał surowo na sierżanta Ostrowskiego.

– Przyprowadź mi tego chuja – warknął.

– Harry, ale dlaczego ja? – oburzył się policjant – Niech Kowal idzie, on jest młodszy!

– Dobra, pójdę – wymamrotał pulchny sierżant, z niepokojem wpatrując się w broń oficera. Przez głowę przeszła mu nieśmiała myśl, że od trzech lat była już demokracja i w związku z tym powinien obowiązywać teraz inny styl pracy.

– Ty siedź na dupie, on ma iść i przyprowadzić Bilarda!

Ostrowski prychnął i opuścił pokój, trzaskając drzwiami. Po paru minutach wrócił, trzymając za ramię dwudziestoparoletniego łysego dryblasa w niebieskim dresie. Wprowadzony mężczyzna kiwnął głową, uśmiechnął się głupkowato i usiadł na krześle naprzeciwko biurka.

Komisarz zmarszczył brwi i podrapał się po bliźnie na policzku, która wykreślała efektowną linię łączącą ucho z nosem.

– Kto ci pozwolił usiąść? – zapytał jadowicie i natychmiast podniósł głos: – Wypierdalaj! I wejdź jeszcze raz.

Bilard spurpurowiał momentalnie, wstał i wyszedł na korytarz.

Sierżanci wbili wzrok w Harry’ego, który chwycił ściskacz leżący na stercie dokumentów i parę razy sprawnie zamknął go w dłoni.

– Jebaniec – mruknął.

Młodzi mężczyźni wymienili się spojrzeniami.

Po chwili drzwi się otworzyły, a w progu ponownie stanął Bilard. Krople potu lśniły na jego skrzętnie wygolonej czaszce. Zatrząsł się i niespokojnym wzrokiem omiótł pomieszczenie. Wypuścił głośno powietrze. Chciał zrobić parę kroków do przodu, ale zatrzymał go nieprzyjemny głos operacyjniaka:

– Czy ty nie wiesz, że jak się wchodzi, to się puka do drzwi, debilu? Wypierdalaj!

Przestępca ścisnął pięści, obrócił się i zniknął policjantom z oczu, zamykając za sobą drzwi. Zaraz potem rozległo się pukanie.

– Wejść – rzucił komisarz.

W progu po raz kolejny pojawił się Bilard. Wyglądał jak ktoś, kto za chwilę stanie przed plutonem egzekucyjnym.

– Można, panie komisarzu? – zapytał nieśmiało, garbiąc się lekko.

– A gdzie „dzień dobry”, chuju zamazany?!

– Przepraszam.

– Spróbuj jeszcze raz.

Zapadła złowroga cisza, którą po chwili przerwało westchnienie. Delikatne zamknięcie drzwi, pukanie.

– Proszę!

– Dzień dobry, panie komisarzu, dzień dobry panom sierżantom – odezwał się przymilnie Bilard, z trudem hamując łzy. – Czy można wejść?

– Po jakiego chuja?

– Celem przesłuchania

– Wejdź.

Mężczyzna w dresie odetchnął z ulgą i usiadł na krześle, które wyglądało teraz jak jakaś pułapka zastawiona na zaszczutą zwierzynę.

Sierżanci spojrzeli wyczekująco na oficera.

To już koniec tego czołgania? – pomyśleli jednocześnie.

– Pozwolił ci ktoś usiąść? – zapytał ostro Harry, wyciągając z szuflady swoje doskonale wypucowane P-64.

Bilard zerwał się jak oparzony i wbił wzrok w pistolet policjanta. Zaczął mrugać nerwowo lewą powieką.

– Przepraszam! – jęknął, pobladłszy.

– Chcesz usiąść?

– Tak.

– W taki razie wypowiedz magiczne słowo.

– Panie komisarzu, bardzo proszę o pozwolenie na usiąście!

– Na co, kurwa?

– Na usiąście!

– Nie znam takiego słowa – mruknął operacyjniak, przygryzając usta. – Ale niech ci będzie, siadaj.

Kowalski zakaszlał, a Ostrowski zakrył ręką oczy. Pierwszy raz byli świadkami takiej sceny na komendzie. Legendarne sposoby Harry’ego na trudnych klientów znali do tej pory tylko z opowieści, które krążyły po korytarzach Firmy, kreując go na Clinta Eastwooda poznańskiej policji.

Bilard usiadł, a Harry odłożył broń na bok, sięgnął po paczkę klubowych, zapalił papierosa, wypuścił dym i odezwał się:

– Słyszałem, że jaja sobie robisz. Milczysz i milczysz. Nieładnie. Bardzo nieładnie, a właściwie to zajebiście nieładnie. Sam komendant się wkurwił. „Przestańcie się już jebać z tym smerfem”, tak powiedział. Rozumiesz, co to oznacza, prawda? Powiem ci, jak wygląda sytuacja. Zabawa się skończyła. Napiszesz mi teraz adres, pod którym ukryłeś łupy z napadu na jubilera, a ja w ramach podziękowania nie zastrzelę cię w czasie ucieczki. Zgoda?

Operacyjniak położył papierosa na przybrudzonej zakrętce, podniósł pistolet, potarł nieistniejące zabrudzenie i spojrzał na rozedrganego dwudziestolatka.

Po paru sekundach wymownego milczenia podsunął mu długopis i kartkę papieru.

– Pisz – warknął.

Bilard wypełnił polecenie.

Harry zerknął na zapisek.

– Kłamiesz mnie, chuju?

– Nie, nie!

– To prawdziwy adres?

– Jak Boga kocham, panie komisarzu!

W tym momencie otworzyły się drzwi i w progu stanął wysoki mężczyzna w czarnej marynarce i nonszalancko rozpiętej białej koszuli. Podinspektor Jerzy Rambert, zastępca naczelnika Wydziału Dochodzeniowo-Śledczego, pseudonim Dżery.

– Harry, dobra robota. Teraz spadaj. – Podszedł do oficera, poklepał go po ramieniu, potem odwrócił się w stronę Bilarda, pogroził mu po ojcowsku palcem i na koniec skinął głową na sierżantów.

– Chłopaki, zrobicie protokół – mruknął, po czym dodał przyjaznym, choć lekko napominającym głosem: – Tylko pamiętajcie: Harry’ego tu nie było.

– Tak jest, panie naczelniku – zameldował Kowalski, ciesząc się w duchu, że brutalne przedstawienie zostało zakończone. Nie lubił Harry’ego, tak jak zresztą całego Wydziału Kryminalnego. W głębi ducha uważał, że to niepiśmienna dzicz psująca reputację policji.

Pasikowski mógłby zrobić z tego fajną scenę – pomyślał Ostrowski, który wczorajszy wieczór spędził, oglądając na wideo „Krolla”, filmowy debiut obiecującego reżysera.

Trzeba przyznać, że chłopaki z Kryminalnego mają power – skonkludował w duchu i uśmiechnął się do policjanta ze szramą.

Katia z ulgą wyskoczyła z zatłoczonego tramwaju, który zawiózł ją na Most Teatralny, wyznaczający granicę między Jeżycami a Dzielnicą Łacińską. Od dzisiaj ten charakterystyczny punkt na mapie Poznania będzie mijać codziennie. Przeszła energicznym krokiem kawałek Dąbrowskiego, mijając po drodze Teatr Nowy, do którego często chodziła w czasie studiów, a potem, z szybciej bijącym sercem, skręciła w Kochanowskiego, w ulicę policyjną. Po lewej stronie komenda, po prawej komisariat.

Zwolniła. Zaczęła przyglądać się okazałym kamienicom, które o tej porze wszyscy mijali obojętnie, spiesząc się do pracy i szkoły.

– Jeżycjada – mruknęła, przypominając sobie tytuł słynnej serii powieści dla młodzieży. Matka uwielbiała ją, ona nie, ona wolała mocne, krwawe opowieści bez happy endu.

Zrobiła jakieś dwieście metrów, przystanęła i omiotła wzrokiem komendę, dyskretnie wkomponowaną w miejską scenografię. Szary, brudny budynek, który zupełnie nieoczekiwanie przywołał obraz obskurnej bursy z licealnych czasów. Wzdrygnęła się, próbując zepchnąć gdzieś na dno pamięci niemiłe wspomnienia.

Spojrzała na zegarek. Siódma pięćdziesiąt trzy.

Napiła się wody, schowała butelkę do plecaka, w którym pobrzękiwały kajdanki, zagryzła usta. Za parę minut zacznie nowy rozdział swojego życia, ale zamiast cieszyć się tym faktem, czuła narastające rozdrażnienie.

Nie, nie jestem rozdrażniona – pomyślała. Jestem wkurwiona. I do tego wszystkiego bolą mnie cycki.

Rozejrzała się po okolicy, która przypominała cypel: z trzech stron rzędy kamienic. Efekt był całkiem przyjemny. Przechodzień mógł odnieść wrażenie, że znalazł się w jakimś spokojniejszym zakątku miasta.

Wiele lat temu po raz pierwszy przyprowadził ją tu ojciec i tym swoim ironicznym tonem, którego nie cierpiała, zaczął snuć krwawe opowieści o „zbirach z SB”.

– Jeden z nich mieszka w naszych bloku – dodał na koniec, uśmiechając się złośliwie. – I pobiera smaczną emeryturkę.

– Mam to w dupie – mruknęła, czując, że znowu podnosi się jej ciśnienie.

Zeszła na bok, ustępując miejsca policyjnemu polonezowi, który wjechał na chodnik.

Raz jeszcze sprawdziła godzinę. Prawie ósma.

Poprawiła gumkę, która zbierała jej długie brązowe włosy w kitkę, wbiegła po schodach, otworzyła energicznie drzwi i weszła do środka. Podobno podinspektor Buryła, jej nowy szef, nie lubił spóźnialskich, a ona chciała zaprezentować się z jak najlepszej strony.

Jest całkiem przystojny – stwierdziła, przyglądając się uważnie mężczyźnie, który siedział przy barze, popijał jakiegoś drinka i z uśmiechem na twarzy zagadywał wąsatego barmana.

Nie, nie przystojny, raczej słodki.

Wino zaczęło powolutku rozlewać się po jej efektownie ubranym ciele i budzić coraz natarczywsze pożądanie. Przymknęła oczy, wyobrażając sobie, że elegancki nieznajomy podchodzi do niej od tyłu i delikatnie muska szyję, szepcząc czułe i zarazem niegrzeczne słówka.

Dokładnie tak, jak uwielbiała. Dokładnie tak, jak tego nie robił jej mąż, nudny, zaniedbany pracoholik, którego myśli skupione były tylko i wyłącznie na pacjentach. Dokładnie tak, jak robił to jeszcze miesiąc temu pewien student medycyny o elfim wyglądzie.

Miesiąc temu – czyli jej samotność trwa już miesiąc. To stanowczo za długo. Czuła, że jest tykającą bombą, która zaraz wybuchnie. Poprawka – która chce wybuchnąć i rozpaść się na milion kawałków.

Podniosła do ust lampkę wina, z rozkoszą wciągając aromat, który od zawsze kojarzył jej się przede wszystkim z cielesnymi uciechami.

Poczuła gęsią skórkę i znowu zerknęła na mężczyznę, który w tym samym momencie odwrócił się i przyłapał ją na łapczywym spojrzeniu.

Na atrakcyjnej twarzy o śniadej cerze błyskawicznie pojawił się szeroki uśmiech.

Przystojniak wstał, zapiął guzik białej marynarki, spod której wystawała błękitna koszula, i zwinnym krokiem podszedł do niej.

Cudownie pachniał!

– Można się przysiąść? – zapytał zmysłowym głosem.

Miał piękne, brązowe oczy, do których od zawsze czuła wielką słabość.

– Proszę – szepnęła, wskazując puste krzesło i czując, że jej smukła, ozdobiona kilkoma bransoletkami dłoń skutecznie przyciągnęła uwagę mężczyzny.

– Ela – dodała z uśmiechem.

Podniósł jej dłoń i ucałował.

– Grzegorz – oznajmił, odpiął guzik, usiadł i spojrzał jej głęboko w oczy.

Harry sięgnął po butelkę i napełnił ciepłą wódką pięćdziesiątkę.

Wyjął z ust papierosa, oparł go o szklaną popielniczkę, po czym wziął haust. Skrzywił się i oparł o ścianę. Przez chwilę trwał w bezruchu, czując jak alkohol rozlewa się po jego ciele. Sięgnął po dymiącego papierosa, zaciągnął się mocno i znowu przywołał wspomnienie Nataszy, cudownej dwudziestolatki o bezwstydnym uśmiechu, którą poznał miesiąc temu w jakiejś studenckiej knajpie.

To była piątkowa noc. Dla niego cholernie męcząca – krążył po mieście, rozpaczliwie rozpytując swoich informatorów w sprawie okrutnych gwałtów, nad którymi pracował ostro, niemal obsesyjnie, od paru dni.

Tuż po drugiej wstąpił do knajpy wypełnionej roześmianymi studentkami i rozochoconymi studentami. Po krótkiej wymianie zdań z ucholem, zamówił sobie piwo i usiadł przy stoliku tuż przy parkiecie. Opróżnił duszkiem kufel, wytarł usta, przymknął oczy i po paru minutach poczuł, że stres z niego uchodzi.

Poszedł po kolejne piwo i zaczął błądzić wzrokiem po parkiecie. Szybko zorientował się, że scenę zdominowała długowłosa dziewczyna w seksownej kamelowej czapeczce. Nic dziwnego, wyglądała jak fantazja erotyczna wymyślona przez stylistów z MTV, która całkowicie zatraciła się w ekstatycznym tańcu.

Komisarz z narastającym pożądaniem rejestrował szczegóły jej wyglądu: pełne usta, bluzka na ramiączkach odsłaniająca brzuch i obcisłe skórzane spodnie. Rytmiczne ruchy szczupłych rąk i ponętnych nóg zahipnotyzowały go zupełnie i rozbudziły wyobraźnię.

Kiedy zorientował się, że większość chłopców i mężczyzn obłapia ją wzrokiem z taką samczą natarczywością jak on, poczuł zażenowanie. I bezsilność.

Właśnie bezsilność – im był starszy, tym ostrzej uświadamiał sobie własną słabość w obliczu pięknego ciała. Kiedyś z dumą ją akceptował, rujnując jednocześnie kolejne związki ze stałymi partnerkami, teraz coraz częściej popadał z jej powodu w melancholię. „My, mężczyźni, jesteśmy seksualnymi nieszczęśnikami” – mówił do siebie, kiedy wracał do domu po pijaku z rozpustnej randki z przygodnie poznaną kobietą. „Jesteśmy niewolnikami cycków” – dodawał, padając półprzytomny na łóżko. Wystarczy, że cycki migną nam przed oczami, a my zrobimy wszystko, żeby się w nie wtulić”. Przed seksem czuł więc bezsilność pomieszaną z pożądaniem, w trakcie seksu zwierzęcą rozkosz, a po seksie dojmujące przygnębienie. „Kto dał cyckom taką władzę nad nami?” – pytał histerycznie, staczając się w niespokojny sen.

Jego rozterki wzmagały ostatnio opowieści zgwałconych kobiet, z których wyłaniał się obraz mężczyzny jako zwierzęcia pozbawionego kontroli nad własnym instynktem. Nie mógł przejść nad ich nieszczęściem do porządku dziennego. Co więcej, coraz częściej wracał pamięcią do swojego małżeństwa, które ostatecznie zniszczył, ulegając swojemu niepohamowanemu libido.

W tamtą piątkową noc, która powoli zamieniała się w sobotni poranek, podszedł do roztańczonej dziewczyny, kiedy przy barze kupowała piwo, i zaczął z nią rozmawiać.

Po paru minutach byli już dobrymi kompanami. Żartowali swobodnie, opowiadali sobie pikantne scenki z własnego życia, zamawiali kolejne „wściekłe psy”. Jej imponował zawód policjanta, jemu rozerotyzowana młodość. Gdy didżej puścił „Joe Le Taxi” Vanessy Paradis, wyszli na parkiet, zaczęli się całować, a potem wybiegli z knajpy i po parunastu minutach wylądowali u niego w łóżku.

Ostatni obraz, jaki zapamiętał, przedstawiał nagą Nataszę, która rytmicznie podskakiwała nad nim, zagryzając swoje błyszczące wargi.

Kiedy się obudził, już jej nie było. Na stole w kuchni znalazł karteczkę: „Dzięki. Powtórki nie będzie. Natasza”.

Słowo „Natasza” odczytał na głos, czując jednocześnie, że na karku zjeżyły mu się wszystkie włoski. Przeszył go dreszcz pożądania. „Jeszcze. Chcę jeszcze” – usłyszał dziewczęce westchnienie, które parę godzin temu doprowadzało go do ekstazy.

Harry się wzdrygnął. To nagły dźwięk telefonu przerwał bezceremonialnie wspomnienie.

Sięgnął po słuchawkę.

– Tak? – mruknął.

– Harry, jesteś?

– Jak słyszysz.

– Pod twój blok podjedzie samochód. Mamy trupa w Stramnicy. Młoda dziewczyna.

– Czekam.

– Za dziesięć minut.

Oficer odłożył słuchawkę. Rozejrzał się po zaniedbanej kuchni, wstał z krzesła, zamknął butelkę, odstawił ją do lodówki i poszedł do przedpokoju.

Zerknął w lustro i przytrzymał przez kilka sekund spojrzenie na samym sobie.

Skrzywił się i odwrócił.

Ostrowski usiadł w swoim starym, niezwykle wygodnym fotelu, otworzył puszkę piwa, rozsiewając aromat ulubionego trunku po pokoju zagraconym dziesiątkami kaset, i wycelował pilotem w odtwarzacz.

W końcu mógł zrobić coś, co chodziło za nim od tygodnia.

Upił solidnego łyka i wbił wzrok w ekran telewizora, na którym pojawiło się żółte logo Warner Bros. Pictures, a zaraz potem na czarnym tle czerwone litery układające się w nazwisko reżysera: George P. Cosmatos.

– W roli głównej Sylwester Stallone – oznajmił Tomasz Knapik, przyprawiając policjanta o gęsią skórkę.

– W Ameryce co jedenaście sekund następuje włamanie – zamruczał zmysłowo amerykański aktor, kiedy kamera pokazała wystylizowaną główkę kobry. – Napad z bronią w ręku co sześćdziesiąt sekund, brutalne przestępstwo co dwadzieścia pięć sekund, morderstwo co dwadzieścia cztery minuty i dwieście pięćdziesiąt gwałtów dziennie”.

Sierżant zmrużył oczy.

W kadrze ujrzał pistolet, który został wycelowany wprost w widza. Rozległ się strzał. Pocisk ruszył przed siebie z wielkim impetem. Nagle ekran zrobił się czerwony.

– Kobra – przeczytał kultowy lektor.

– Oh yeah, men! – krzyknął Ostrowski i przejechał dłonią po swoich długich włosach.

W tym momencie rozległ się telefon.

Sierżant zamarł.

– Tylko nie teraz! – warknął, ale nacisnąwszy stopklatkę, karnie zwlókł się z fotela i podszedł do telefonu przytwierdzonego do wytapetowanej ściany w korytarzu.

– Mamy trupa. – Usłyszał w słuchawce zaaferowany głos Kowalskiego. – Trupa kobiety. Dawaj na komendę, ale już!

Westchnął, przerwał połączenie, zerknął na ekran, na którym widniała czarna sylwetka motocyklisty i mruknął:

– Damn it!

Katia przymknęła oczy.

Dlaczego teraz? – jęknęła w myślach i złapała się za brzuch. Dlaczego teraz?

Oparła głowę o biurko, próbując jakoś przeczekać ból. Kiedy ucisk zelżał, spojrzała na zegar. Dochodziła osiemnasta.

Mam nadzieję, że zaraz mnie stąd wypuszczą – pomyślała, marząc jednocześnie o tym, żeby położyć się ostrożnie na łóżku, zwinąć w kłębek i w tej pozycji dotrwać do rana, nie będąc przez nikogo niepokojoną.

Przez chwilę bała się, że nastąpi powtórka sprzed paru miesięcy, kiedy z powodu okropnego bólu wylądowała w szpitalu, ale tym razem – na szczęście – obyło się bez takich sensacyjnych zwrotów akcji.

Westchnęła, machinalnie przypominając sobie skrzywione twarze babci i matki: wszystkie trzy przechodziły okres równie okropnie. „To chyba jedna z niewielu rzeczy, które nas do siebie upodabniają” – oświadczyła kiedyś sarkastycznie babcia Bogusia podczas rodzinnej uroczystości. „Co dowodzi, że wbrew pozorom jesteśmy jednak spokrewnione”.

To było dobre – stwierdziła w duchu Katia, uprzytamniając sobie, jak bardzo wszystkie trzy się różniły. Ogień, woda i… ziemia? Ale która była którą?

Nie znała odpowiedzi, bo tak naprawdę nie wiedziała, co oznaczają poszczególne symbole, ale przypomniała sobie scenę z jakiejś rodzinnej uroczystości, pewnie stypy. Babcia, bardzo energiczna i strasznie gadatliwa kobieta, położyła ręce na białym obrusie, przechyliła głowę w charakterystyczny dla siebie sposób i oznajmiła kaznodziejskim tonem: „Katieńko, zapamiętaj sobie, jeśli coś się złego dzieje, chowamy się pod kołdrę i czekamy, aż minie zagrożenie”.

Akurat z tą dewizą Katia nigdy się nie zgadzała. Tak jak i jej ojciec zresztą.

Znowu westchnęła, uprzytamniając sobie, że ojciec zawsze ją wkurzał, ale i fascynował. Był, jaki był, ale miał swoje zdanie, które pewnym głosem wypowiadał, niezależnie od konsekwencji.

– Wypieprzać z mojej głowy – mruknęła zirytowana, z trudem się podniosła i oparła o krzesło.

W tym momencie trzasnęły drzwi. Do pokoju wparował podkomisarz Miszczu, niewysoki brzuchaty wąsacz po czterdziestce.

Wyszczerzył zęby, spoglądając na posterunkową, która niezdarnie próbowała odwzajemnić uśmiech.

– Pakuj się, Miszczyni – rzucił energicznie. – Jedziemy na trupa.

To ja jestem trupem – pomyślała Katia i wyobraziła sobie, że jej dusza opuszcza obolałe, nieprzyjazne, martwe ciało i natychmiast wynosi się z komendy. Tam, gdzie jest cicho i bezludnie. Gdzie nikt niczego nie wymaga. Gdzie nie dzieje się nic.

Ciąg dalszy w wersji pełnej