Morderstwo pod cenzurą - ebook

Marcin Wroński (ur. 1972) w latach 90.
związany z trzecim obiegiem literackim
- publikował m.in. w artzinach "Lampa
i Iskra Boża", "Mała Ulicznica", "Brytan
OD NOWA". Zadebiutował zbiorem opowiadań
Udo Pani Nocy (1992), a wkrótce potem
ukazała się jego pijacko-przygodowa
mikropowieść Obsesyjny motyw babiego
lata (1994). Tworzył też piosenki i skecze
dla prowadzonego przez siebie kabaretu
"Osoby o Nieustalonej Tożsamości", był
felietonistą i dziennikarzem radiowym,
pracował jako nauczyciel, pisał książki dla
dzieci. W 2007 roku opublikował pierwszy
kryminał z serii o komisarzu Maciejewskim
Morderstwo pod cenzurą, a rok później
kolejny - Kino Venus. Wydawnictwo W.A.B
wznawia oba te tytuły, w 2011 roku opublikuje też
trzeci tom cyklu A na imię jej będzie Aniela.
Marcin Wolski ostatnio wydał głośny
thriller Officium Secretum. Pies Pański
(W.A.B 2010). Obecnie pracuje nad
czwartym tomem z serii o Maciejewskim
oraz scenariuszem do Morderstwa pod cenzurą.

Strona autorska:

www.marcinwronski.art.plGIANRICO CAROFIGLIO
Świadek mimo woli
Z zamkniętymi oczami
Ponad wszelką wątpliwość

TADEUSZ CEGIELSKI
Morderstwo w alei Róż

MARIUSZ CZUBAJ
21:37

RYSZARD CWIRLEJ
Ręczna robota

MARTHA GRIMES
Hotel Paradise
Stacja Cold Flat Junction
Hotel Belle Rouen
Pod Huncwotem
Pod Przechytrzonym Lisem
Pod Anodynowym Naszyjnikiem
Pod Zawianym Kaczorem

WIKTOR HAGEN
Granatowa krew

ARNALDUR INDRIDASON
W bagnie
Grobowa cisza

JEAN-CLAUDE IZZO
Total Cheops
Szurmo
Solea

TOMASZ KONATKOWSKI
Przystanek Śmierć
Wilcza wyspa
Nie ma takiego miasta

MAREK KRAJEWSKI
Widma w mieście Breslau
Festung Breslau
Dżuma w Breslau
Gtowa Minotaura

MAREK KRAJEWSKI, MARIUSZ CZUBAJ
Aleja samobójców
Róże cmentarne

JENS LAPIDUS
Szybki cash

HENNING MANKELL
Morderca bez twarzy
Psy z Rygi
Biała lwica
Mężczyzna, który się uśmiechał
Fałszywy trop
Piąta kobieta
O krok
Zapora
Chińczyk
Niespokojny cztowiek

ALEKSANDRA MARININA
Kolacja z zabójcą
Gra na cudzym boisku
Ukradziony sen
Złowroga pętla
Śmierć i trochę miłości
Męskie gry
Zabójca mimo woli
Płotki giną pierwsze
Czarna lista

ZYGMUNT MIŁOSZEWSKI
Uwikłanie

DENISE MINA
Pole krwi
Martwa godzina
Ostatnie tchnienie

MARTA MIZURO, ROBERT OSTASZEWSKI
Kogo kocham, kogo lubię

KARINA OBARA
Gracze

HEINRICH STEINFEST
Subtelny nos Lilli Steinbeck

JOANNA SZYMCZYK
Ewa i złoty kot

MARCIN WROŃSKI
Morderstwo pod cenzurąNiedziela, 9 listopada 1930 roku

Listopad był całkiem ciepły, ale rano w sali gimnastycznej Wojskowego Klubu Sportowego panował ziąb jak za cara Mikołaja. Trener Szymański trząsł się z zimna, choć założył narciarski golf, grabiały też palce studentom. Liczyli, że w niedzielny poranek będą mieli całą salę dla siebie. Tymczasem połowę zajmował ring zwykle wciśnięty w róg i oparty o ścianę. Na nim od kilku minut boksowali dwaj faceci, a otwarte okno najwyraźniej wcale im nie przeszkadzało. Gdy na chwilę odskoczyli od siebie, ciężko dysząc, przypominali dwa parowozy buchające obłokami pary.

Z wyglądu obaj mieli około trzydziestu pięciu lat. Jeden, wysoki i postawny, z dokładnie ogoloną twarzą, był w samym podkoszulku, sportowych pumpach i miękkich trzewikach. Drugi, nieco niższy i tęższy, boksował w zwykłych spodniach od garnituru i znoszonych półbutach. Nie zdjął nawet krawata, tylko go rozluźnił i wcisnął końce pod koszulę w cienkie granatowe paski. Kiedy się wyprostował, studenci zobaczyli kanciastą gębę z wczorajszym zarostem i z krzywym nosem, pewnie wiele lat temu złamanym na ringu.

– No i znowu jestem mistrzem okręgu – wysapał, szczerząc się w uśmiechu, który nadawał jego twarzy sympatyczny wygląd. – Jeszcze rundka? Coś niewyspany jesteś, Stachu.

– W dzień się wyśpię. Pan nie zamyka, panie Szymański! – zawołał wyższy bokser, widząc, że skulony trener zmierza w stronę okna. – Gorąco. Niech pan lepiej powie, ile punktów wyszło.

– 36:20 dla pana Zygi, panie mecenasie.

– No to powtórka.

Studenci podeszli bliżej. Tak, teraz poznali twarze mężczyzn, te same, tylko młodsze widzieli nieraz na zdjęciach w korytarzu. Stali tam obok siebie, pozując z uniesionymi pięściami w rękawicach: ZYGMUNT MACIEJEWSKI – STUDENT, 1-SZE MIEJSCE, 1924, I STANISłAW LENNERT – PRAWNIK, 2-GIE MIEJSCE, 1924. Ale na tych fotografiach nie wyglądali na rówieśników. Najwyraźniej kolejne lata nie oszczędzały Maciejewskiego, podczas gdy na jego dawnym rywalu nie odcisnęły wyraźnego piętna i tym sposobem zrównały ich wiekiem.

Właśnie obaj znów zaczęli zbliżać się do siebie. Pierwszy zaatakował Lennert. Po serii krótkich ciosów kontrolnych wyprowadził mocniejsze uderzenie w korpus, ale Maciejewski przyjął cios na gardę i odciął się prawym prostym na odsłoniętą twarz. Tylko lekko zapunktował przeciwnika, jednak dawny wicemistrz okręgu cofnął się odruchowo.

– Co to było, Stachu? – spytał ze śmiechem Zyga, machając dla rozgrzewki rękami. – Chyba forehand, bo nie sierpowy!

Zyga doskoczył i spróbował ponownego trafienia. Jednak przeciwnik był już czujniejszy. Nie dał Maciejewskiemu okazji do zdobycia punktu, choć sam kontrataku nie próbował.

– Gong, panowie – powiedział w końcu trener Szymański. – Zamykam to cholerne okno.

Zeskoczywszy z ringu, Zyga chwilę szukał wzrokiem kapelusza, który z fantazją powiesił na słupku w narożniku. Znalazł go jednak pod deskami. Potem zabrał marynarkę i płaszcz z kozła w rogu sali. Co zdziwiło obserwujących pojedynek studentów, Maciejewski nie wyjął z ust osłony na zęby, po prostu jej nie używał.

Tymczasem Lennert sięgnął po portfel do kieszeni spodni i wyciągnął z niego dziesięć złotych.

– Dziękuję, panie Szymański. – Przechylając się przez linę, podał banknot trenerowi.

– Eee, za dużo, panie mecenasie.

– Będzie dobrze. A my pokażemy się jeszcze na tygodniu, co, Zyga? – zapytał. – Rzucisz mi pulower?

– No, koło środy. – Maciejewski cisnął przyjacielowi zwinięty sweter. Zdjął też jego płaszcz z kozła. – A prysznic działa, panie Szymański?

– Nie radzę. – Trener aż się wzdrygnął. – Tam to dopiero zimno jak w psiarni.

Prawnik przejechał dłonią po policzku. Zyga znał ten ruch z własnego doświadczenia. Tyle że on w ten sposób sprawdzał, czy warto się golić, i zwykle dochodził do wniosku, że jeszcze nie. Za to u Lennerta ów gest oznaczał zmęczenie albo niepewność. Gdy wszystko było w porządku, Staszek bez dotykania czuł, kiedy drobne włoski zaczynają przebijać skórę. I zaraz musiał się ogolić, robił to nawet trzy razy dziennie.

– Podwieźć cię do domu, Zyga? – zapytał Lennert.

– Nie, mam służbę – skrzywił się Maciejewski. – Złapię autobus.

– Jak chcesz, ale auto czeka.

Kiedy wyszli, Szymański wsadził ręce do kieszeni spodni i skierował się ku drzwiom na zaplecze.

– Panie trenerze, a co z tym? – Jeden ze studentów wskazał zagracający salę ring.

– Chcecie ćwiczyć, to se złóżcie. O tam, pod ścianę.

*

Bordowy peugeot Lennerta ruszył w dół Lipowej. Zaczęło lekko kropić, więc Zyga postawił kołnierz płaszcza. Poszedł w przeciwną stronę, ku Ogrodowi Saskiemu. Wcale nie zamierzał łapać autobusu. Nie był szastającym forsą przedstawicielem prawnym Towarzystwa Przemysłowców jak przyjaciel, tylko skromnym podkomisarzem policji. I żałował czterdziestu groszy na bilet, zwłaszcza że do komisariatu miał piętnaście minut na piechotę.

Wmawiał sobie, że chodzenie do pracy na własnych nogach dobrze robi policjantowi na zmysł operacyjny. I chociaż na Rurach Jezuickich, tuż koło jego domu, miały pętlę „siódemka” i „ósemka”, codziennie oszczędzał osiemdziesiąt groszy, które potem z nawiązką wydawał na wódkę. A właśnie zbliżała się dobra okazja, żeby wypić w samotności na cześć odrodzonej ojczyzny. Umyślnie wziął służbę w niedzielę, żeby cały 11 listopada przespać zdrowym, pijackim snem.

Wychodząc zza rogu, omal nie zderzył się z dwiema wystrojonymi niedzielnie paniusiami. Choć same śmierdziały naftaliną, cofnęły się przed podkomisarzem jak przed brudnym pijakiem. Poprawił kapelusz. Istotnie nie wyglądał świeżo. Poprzedniego wieczoru nie chciało mu się grzać wody na kąpiel. Ale gębę miał czerwoną od sportu, nie od gorzały.

Widok paniuś zmierzających zapewne do kościoła przypomniał mu, że niecałe święto narodowe spędzi w domu. Będzie musiał pokazać się na mszy dla policjantów u misjonarzy, tuż koło komisariatu. Dotąd nie znalazł dobrego pretekstu, żeby jakoś ominąć ten niby nieobowiązkowy obowiązek. No ale zaprawi się później, do obiadu. Szkoda tylko, że kac przyjdzie rano, a nie przed nocą, gdy łatwo go zaleczyć klinem i porcją zdrowego snu.

Ale liczył na spokojną niedzielę, jeśli nawet nie dla całego Komisariatu Głównego, to przynajmniej dla Wydziału Śledczego, którym kierował. Zamierzał napić się kawy i nadgonić zaległości w papierach. Zrobić wszystko naraz, oczywiście rozrzucając akta po całym biurku, aby w poniedziałek jego zastępca, podkomisarz Eugeniusz Kraft, miał co z powrotem układać jak należy.

Maciejewski był w na tyle dobrym nastroju, że wrzucił nawet pięć groszy do puszki kwestarza przebranego za monstrualną butelkę ze smoczkiem i z napisem: NA MLEKO DLA UBOGICH DZIECI. Jednak już na wysokości kościoła ewangelickiego mina mu zrzedła. W stronę placu Litewskiego środkiem ulicy maszerował chyba cały hufiec harcerzy, wyśpiewując dziarsko Szarą piechotę. Prowadził ich pucołowaty instruktor z małym wąsikiem i masą odznak na mundurze, a wśród nich wyróżniał się krzyż jerozolimski z zeszłorocznego II Narodowego Zlotu Harcerzy w Poznaniu.

Zyga przypominał to sobie, bo czytał o zlocie w tym samym numerze „Expressu”, który donosił, że krakowski sąd uwolnił Aleksandra Swierżawina. „Oskarżony o morderstwo – ukarany za niezawiadomienie policji” – głosił tytuł. Zaś autor artykułu rozpisywał się o podobieństwach procesu ze słynną sprawą Janiny Borowskiej, która w 1909 roku zabiła swojego adwokata, a zarazem kochanka, jednak biegli lekarze nie zdołali wykazać, czy to nie on sam się zastrzelił.

Gdy harcerze doszli do skrzyżowania, instruktor dał komendę „na lewo marsz” i wkrótce chłopcy znaleźli się na środku placu. Zyga wiedział, że do popołudnia będą tam ćwiczyć patriotyczne pieśni. A że komisariat mieścił się na sąsiedniej ulicy Staszica, nie wątpił, że przyjdzie mu ich słuchać, choćby nawet szczelnie zamknął okno.

Ledwie minął róg Zielonej i Staszica, jeszcze przed bramką prowadzącą na zewnętrzny dziedziniec wpadł na niego goniec w służbowej czapce.

– Jest wreszcie pan komisarz! Wszystkich oficerów szukam. – Odetchnął i pobiegł dalej.

Maciejewski pożałował, że po drodze nie wypalił papierosa. Najwyraźniej mimo niedzieli coś się stało i zamiast odpocząć nad papierami, przyjdzie narobić wydziałowi kolejnych zaległości.

Czyżby sam marszałek postanowił odwiedzić stolicę naszego województwa?!, pomyślał z przekąsem. Choć święto idzie, wszystko możliwe.

– Czołem – przywitał dyżurnego przodownika przy wejściu. – Co się dzieje?

– Nie powiedział panu komisarzowi? – zdziwił się mundurowy, pokazując przez okno chodnik, na którym Maciejewski przed chwilą rozmawiał z gońcem. – No tak… – westchnął. – Zabili Bindera.

– Tego Bindera? – Zyga aż zdjął kapelusz.

– Tak jest, redaktora Bindera. Pan komendant bardzo zdenerwowany.

*

Naczelny „Głosu Lubelskiego” leżał nagi na dywanie w salonie swojego trzypokojowego mieszkania przy Krakowskim Przedmieściu. A właściwie gdyby mieszkanie nie należało do niego, z początku trudno byłoby zgadnąć, czyj to trup.

Twarz wyszczerzona w nieludzkim grymasie przypominała raczej fotografie z policyjnej kartoteki przestępców niż redaktora dziennika dla prawych Polaków. W dodatku była zalana krwią, która ściekła z odciętych i wepchniętych mu w usta genitaliów. A na jego brzuchu, również krwią, morderca wypisał:

Roman Binder
6-6-6

Maciejewski podszedł do otwartego okna. Odetchnął głęboko. Widział już ofiary poharatane w złodziejskich porachunkach, rozjechane przez parowóz, wypchnięte z okna, widział dziesiątki zwłok wcale niepodobnych do ludzi, ale celowo okaleczone budziły w nim zbyt wiele złych wspomnień…

Z pobliskiego placu Litewskiego doleciały głosy harcerzy ćwiczących pieśń Maszerują strzelcy pod kierunkiem jakiegoś instruktora, pewnie nauczyciela muzyki.

Zyga udał, że szuka ewentualnych śladów na parapecie, potem znów odwrócił się do dwóch wywiadowców, którzy czekali na niego od kwadransa.

– To okno było otwarte? – zapytał.

– Nie, okno nie – powiedział przodownik Tadeusz Zielny, młody tajniak o tandetnej twarzy filmowego amanta i włosach szczodrze posmarowanych brylantyną.

Drugi wywiadowca, starszy przodownik Witold Fałniewicz, rozglądał się cały czas i stojąc w miejscu, robił notatki ogryzkiem ołówka, który ledwie wystawał z jego grubych paluchów. Zwykle czerwona gęba Fałniewicza teraz nieco pobladła, ale podkomisarz był pewien, że nie będzie kłopotu z odczytaniem notatek. Wywiadowca wyglądał wprawdzie topornie jak typowy masarz, ale nawet na kacu potrafił pisać wyraźniej niż ktokolwiek inny w wydziale.

– Nie dało się wytrzymać zaduchu, to otworzyłem okno – tłumaczył Zielny. – Za to drzwi były uchylone chyba całą noc. Dlatego sąsiadka zajrzała.

– No i gdzie ta sąsiadka? – mruknął Maciejewski.

– W szpitalu św. Wojciecha. – Fałniewicz odwrócił kartkę w notesie. – Marianna Ludwińska z domu Korpaczewska, wdowa. Starsza kobita, pan kierownik rozumie, serce.

– Dozorca?

– Stefan Grycz, lat czterdzieści pięć. Przybiegł, jak zaczęła krzyczeć, i to on nas wezwał. I pogotowie też, się rozumie. Nic nie widział, nic nie słyszał, nadal skacowany. Bramę zamknął wieczorem, rano otworzył.

– Nie ma pewności, czy ktoś wczoraj nie odwiedził denata, bo… jak to było… aha: do redaktora to ciągle biegali jak do jakiej panienki – przypomniał sobie Zielny.

– Że niby co? – Maciejewski jeszcze raz spojrzał na zwłoki dziennikarza. Kilka miesięcy wcześniej, zanim owdowiał, był ponoć przykładnym mężem. Choć dzieci nie mieli, fakt. – Że niby do takiej „panienki”?

– A nie, co to, to nie! – Tajniak przygładził włosy, choć przy tej ilości brylantyny, jakiej używał, nawet jeden nie miał prawa odstawać. – W żadnym razie, panie kierowniku.

Przerwali, bo z przedpokoju dobiegła ich rozmowa. Za chwilę wszedł wysoki mężczyzna przed czterdziestką, z wiecznie przyklejonym do twarzy uśmiechem, podkomisarz Stanisław Borowik, zastępca naczelnika z wojewódzkiego Urzędu Śledczego, a za nim wtaszczył sprzęt fotograf.

– Serwus, Zyga! – przywitał się przybyły. – To panowie zamawiali zdjęcie rodzinne?

– Tamten. – Maciejewski wskazał zwłoki z przyrodzeniem wetkniętym w lekko uchylone usta. – Tylko niech się lepiej nie uśmiecha, bo ptaszek wyleci.

– Dobre, dobre. – Borowik pokiwał głową z uznaniem. – Adam, brzuch denata wyraźnie… – zaczął instruować swojego technika.

– Co się tak województwo rządzi? – mruknął Zyga.

– A bo miasto nie ma aparatu. Zaraz będzie Niżyk, zdejmie odciski i ślady butów. Wasi stójkowi za wiele nie zadeptali?

– Nie zadeptali, panie komisarzu – odezwał się do Borowika swoim grubym głosem Fałniewicz – bo szybciej wyszli, jak weszli.

– Włoska mafia? – Śledczy uśmiechnął się, tym razem do denata.

– Albo międzynarodówka komunistyczna – burknął Maciejewski – bo napisy są krwią. Nie robotniczą co prawda, burżuazyjną jak cholera, zawsze jednak czerwoną.

– Źle się czujesz? – zapytał go Borowik z tym samym uśmiechem, ale szeptem. – Myślisz sobie, że jest trup, to zlatują się sępy, żeby ci odebrać sprawę? Nie, Zyga, to śmierdzi, do tego politycznie. Dziennikarz, prawica, opozycja. Dziękuję, postoję! Nie zazdroszczę ci, Zyga. Módl się, żeby poszło tylko o zdradzoną kochankę czy inne obyczajowe historie.

Chciał już odejść i dalej pouczać fotografa szykującego lampę błyskową, gdy Maciejewski nagle przytrzymał go za ramię.

– Zapomniałeś o wątku satanistycznym, Staszek.

– Że niby co? – Borowik zaśmiał się, tym razem niewątpliwie szczerze.

– Że „kto ma rozum, niechaj zrachuje imię onej bestyi. A ta jest liczbą jej: sześćset sześćdziesiąt i sześć” – zacytował Zyga.

– Jezus Maria! – Już nawet sztuczny uśmiech nie utrzymał się dłużej na twarzy Borowika. – To naprawdę mamy pasztet.

Obaj równocześnie spojrzeli w stronę trupa, nad którym pochylał się właśnie wywiadowca Zielny. Fałniewicz przerwał swoje zapiski i też podszedł z poważną miną.

– A to co? – spytał, wyciągając z kieszeni pęsetę. Wprawnym ruchem zdjął Zielnemu z rękawa długi kobiecy włos. – Blondyna – stwierdził. – Wczoraj byłeś z rudą.

Fotograf parsknął śmiechem, zaraz jednak spoważniał, widząc w drzwiach sędziego śledczego. Zyga westchnął pełen najgorszych obaw. Borowik nie miał racji; sępy się zlatywały, na miejscu zbrodni było aż nazbyt tłoczno. Maciejewski nie pamiętał, kiedy ostatnio Urząd Śledczy przysłał mu technika razem z oficerem. A żeby sam pan sędzia śledczy pofatygował się osobiście, tego w Lublinie najstarsze gliny nie pamiętają. Sprawa związana z morderstwem Bindera zaczynała się więc z dużym rozmachem. Nic dziwnego, że Borowik nie miał na nią chęci. Zyga też by wolał, aby naczelnego „Głosu Lubelskiego” zabili na przykład w Chełmie. Skoro jednak padło na niego…

– Dzień dobry, panie sędzio. – Dotknął palcem ronda kapelusza. – Podkomisarz Maciejewski, kierownik Wydziału Śledczego.

– Miło mi poznać, Rudniewski.

Jednak Zygmuntowi wcale nie było miło. Sędzia śledczy, choć całkiem młody facet, przed trzydziestką, miał na głowie melonik. A to zapowiadało nadętego służbistę.

*

Postawny mężczyzna z sumiastym wąsem wychodził już ze swojego numeru w Hotelu Europejskim, kiedy zawrócił go dzwonek telefonu. Ze zniecierpliwieniem uderzył się po dłoni Ilustrowanym przewodnikiem po Lublinie Ronikierowej i wsadził go do kieszeni jasnego wełnianego płaszcza.

– Halo? – zapytał niecierpliwie, ale poznawszy głos rozmówcy, zmienił nieco ton. – Moje uszanowanie… Tak, Aleksander Swierżawin przy aparacie. Stało się coś?

Kiwając potakująco głową, zdjął wolno kapelusz i rozpiął płaszcz. Usiadł na brzegu łóżka.

– Nie, w żadnym razie – powiedział. Przełożył słuchawkę do drugiej ręki. – Przecież dziś niedziela… Tak, wczoraj zrobiłem, co do mnie należy, dzisiaj nie pracuję… Oczywiście, od jutra jestem do dyspozycji. Tak, dokładnie tak, jak było umówione.

Znów kiwnął kilka razy głową, choć rozmówca nie mógł tego widzieć.

– Coś się stało? – zapytał raz jeszcze. – Jaka zmiana?

W odpowiedzi musiał usłyszeć coś nie po jego myśli, bo skrzywił się i gwałtownie wstał, spoglądając odruchowo na drzwi.

– Tak, to nie jest rozmowa na telefon – burknął – ale w tej sprawie osobiście też miałbym niewiele do powiedzenia. Nie interesują mnie pańscy podwykonawcy, ja nie na to godził się… – urwał, przyłapawszy sam siebie, że zaczyna przechodzić na rosyjski. – Nie tak się umawialiśmy i nie za to biorę pieniądze… Oczywiście każdego interesują większe pieniądze! Jednak w interesach ważniejsza jest kalkulacja ryzyka… Tak, ja swoje skalkulowałem… Dobrze – skrzywił usta jak do przekleństwa – zastanowię się. Do widzenia.

Swierżawin spojrzał na zegarek i pospiesznie opuścił pokój. Na korytarzu minął brodacza z numeru 121. Szybko odwrócił wzrok i zbiegł po schodach.

Na trotuarze rozejrzał się nieco zaskoczony, jak ktoś, kto będąc w obcym mieście, pomylił ulice. Zrobił kilka kroków w stronę reprezentacyjnego Krakowskiego Przedmieścia, znów zerknął na boki, wreszcie zaczepił przechodnia, pulchnego mężczyznę pod sześćdziesiątkę, który posapując, zmierzał w przeciwnym kierunku.

– Przepraszam, czy to jest plac Litewski?

– Tak, Litewski – odparł z lekką zadyszką grubas. – A zgubił się pan?

– No to powinna tu być cerkiew. – Teraz Swierżawin przypomniał sobie, że już poprzedniej nocy, jadąc do hotelu, nie dostrzegł górujących ponad dachami kopuł świątyni. Ale wtedy miał ważniejsze sprawy na głowie. – Sobór Przemienienia Pańskiego.

– Sobór? – przechodzień łypnął podejrzliwie na przyjezdnego. – Tak, stała tu gubernatorska cerkiew, ale będzie z pięć lat, jak ją magistrat nakazał rozebrać.

– Rozebrali… – mruknął Swierżawin, zaglądając do przewodnika. – A jest cerkiew na Zielonej? Tu niedaleko? – zapytał, spoglądając w stronę ulicy, bo jego uwagę zwrócił gwałtowny stukot kopyt i chrapliwe parskanie konia, któremu dorożkarz zbyt gwałtownie ściągnął cugle.

Przez Krakowskie Przedmieście, podpierając się laską, szedł na skos ponad osiemdziesięcioletni starzec z nastroszonymi siwymi wąsami, w wysokiej rogatywce z olbrzymim orłem i w długiej granatowej kurtce mundurowej o amarantowych wyłogach. Swierżawinowi ten uniform kojarzył się odlegle ze starym mundurem kolejarskim, bo na wojskowy mu nie wyglądał. Zaczął rozumieć, gdy policjant, zamiast przemówić staruszkowi do rozumu albo nawet wlepić mandat, stanął na baczność i zasalutował. A zrozumiał już całkiem, gdy dostrzegł cyfry 1863 na epoletach weterana, datę wybuchu polskogo bunta.

– Na Zielonej? Cerkiew? – upewnił się z wyraźną złośliwością przechodzień, podążając wzrokiem w tę samą stronę, co Swierżawin. – Na Zielonej jest teraz kościół misjonarski. Jak potrzebna panu cerkiew, to na Ruskiej, za targiem żydowskim.

– A to daleko?

– Kawałek. Tam, po drugiej stronie placu, ma pan postój dorożek.

Swierżanin podziękował i szybkim krokiem przeciął plac z niewielkim pomnikiem Unii Lubelskiej, kilkoma szaroburymi, jesiennymi skwerami i wielką, pustą przestrzenią pośrodku. Teraz to miejsce po może niezbyt wyszukanej, jednak, sądząc z ilustracji, majestatycznej bryle soboru, zajmowali harcerze ćwiczący polskie pieśni patriotyczne przed zbliżającym się świętem. Swierżawin pamiętał, że jeszcze niedawno szło się za takie do kozy, ale skoro nie było już cara i nie było soboru…

Mijając kosz na śmieci, cisnął do niego przewodnik Ronikierowej.

*

Fałniewicz był lepszy niż dziennikarz: jak już wyjął notes i ołówek, spisywał, co tylko widział i słyszał. Oczywiście dobrze rozumiał, że nie wszystko nadaje się potem do raportu. Jednakże podkomisarz Eugeniusz Kraft, swoją drogą doskonały biuralista, nie miał tego policyjnego nosa. Od razu przyczepił się wątku satanistycznego i za nic nie chciał puścić.

– Zmiłuj się, Gienek – prosił Maciejewski, opierając łokcie na biurku. Wśród papierów parowała gorąca herbata, tłumiąc nieco trupi odór zwłok, który Zyga wciąż czuł w nozdrzach. – Skup się, za godzinę odprawa.

– Przepraszam, nie mogłem wcześniej. Byłem na nabożeństwie – powiedział spokojnie Kraft.

Maciejewski nie usłyszał w tym ani krztyny usprawiedliwienia, a tylko typowe dla tego poukładanego ewangelika stwierdzenie faktu: „Bardzo proszę, jestem gotów służyć ojczyźnie i społeczeństwu, jak skończę śpiewać psalm. Owszem, podjąłbym pościg, jednak zaległy raport sam się nie napisze”. Kto inny uznałby to może za tchórzostwo lub oportunizm, ale Zyga widział w tym przejaw owej odrobiny niemieckiej krwi, która płynęła w żyłach jego zastępcy. I której jemu samemu nieraz bardzo brakowało.

– No ale sam popatrz. – Kraft podetknął Maciejewskiemu pod nos zakurzone akta wyciągnięte gdzieś z dna szafy.

Zyga ze złością rozwiązał teczkę. Już wiedział, że diabli wzięli nie tylko niedzielę, ale i odsypianie zarwanych nocy w Święto Niepodległości. Szlag trafił wódkę, która czekała w chłodnej piwnicy, a w dodatku Kraft postanowił się wykazać.

Maciejewski lubił i cenił swojego zastępcę. Gdy Zyga zajmował się policyjną robotą, Gienek dbał o papiery. Byli jak Lelum Polelum albo chińskie jing i jang, o których podkomisarz niedawno czytał bodaj w niedzielnym dodatku do „Expressu”. Tworzyli razem idealnego oficera policji, nic tylko brać i awansować. Rzecz jasna, dopóki któryś z nich bez potrzeby nie próbował wyręczyć drugiego.

– No i? – zapytał zniecierpliwiony Kraft.

Zyga przetarł oczy. Żeby się skoncentrować, próbował sobie przypomnieć tamten numer „Expressu”. Jing i jang, kobieta herszt piratów z Polinezji, program kinoteatrów i gumy Olla, królowe prezerwatyw. Tak, to była taka właśnie niedzielna mieszanka pod kotlet i dwa piwka. W sam raz dla kogoś, kto zaczął dzień od kawy z rogalikiem, a nie od boksu i trupa.

– No i co? – zapytał Maciejewski. – Co to jest? Rok 1923? Historyczna sprawa!

– Jerzy Trąbicz, młody poeta i jego czasopismo „Belzebub”. O tu! – Kraft stanął przy biurku przełożonego. Przerzucał donosy i raporty, pokazując palcem co ważniejsze zdania. – Czarne msze w cukierni Semadeniego. Właściciel oczyszczony z podejrzeń, Trąbicz i inni wybronieni przez rektora. Ale ten sam Trąbicz jest teraz naczelnym „Kuriera”, a „Kurier” to konkurencja „Głosu”. Jest motyw, warto sprawdzić.

– Po wątku satanistycznym? – spytał kpiąco Maciejewski, podnosząc oczy na zastępcę.

– Dziś jest 9 listopada 1930 – powiedział poważnie Kraft. – Dwie dziewiątki, zauważ, kiedy je odwrócisz, będą szóstkami. Zsumuj pozostałe cyfry i masz trzecią szóstkę. Tu nie ma przypadku, kabała i numerologia. Sześćset sześćdziesiąt sześć.

Podkomisarz sięgnął do kieszeni po papierośnicę, postukał nią w biurko.

– Okultyści lubują się w takich grach liczbowych – dodał zastępca. – Ja bym tego nie lekceważył.

– Cicho, daj pomyśleć. – Maciejewski znów zmrużył oczy, próbując sobie przypomnieć, jak były zapisane cyfry na ciele trupa. Podniósł rękę, zawahał się przez chwilę, po czym już zdecydowanym ruchem sięgnął po telefon. Małą słuchawkę podał Kraftowi.

Ten śledził palec Zygi wykręcającego numer: 6-6-6.

– Mieszkanie redaktora… Bindera – usłyszeli zapłakany kobiecy głos. – Halo?

– Dzień dobry, podkomisarz Maciejewski, Wydział Śledczy. Kto mówi?

– Gospodyni redak…tora.

– Przepraszam, musiałem sprawdzić. Proszę przyjąć wyrazy żalu, droga pani – powiedział i odłożył słuchawkę.

– Baba – rzucił do Krafta.

– No tak, gospodyni – mruknął niepewnie zastępca.

– A nie, ja nie o tym! – uśmiechnął się Zyga. – Ja ci tylko kabalistycznie rozkładam bezpośredni numer telefonu do pana starosty: 21-21. Druga litera alfabetu, pierwsza, druga, pierwsza. Baba. Z tego też chcesz wyciągnąć jakieś śmiałe wnioski?

*

– Błogosłowi, władyko – poprosił śpiewnie diakon.

– Błogosłowien Bog nasz – oznajmił basem pop, czyniąc znak krzyża – wsiegda, nynie i prisno, i wo wieki wiekom.

Obaj stali pochyleni nad żertwiennikiem, ich dusze i umysły były całkowicie skupione na troparionie Wielkiego Piątku, więc ani spojrzeli na Alieksandra Stiepanowicza Swierżawina, który wpadł zdyszany do cerkwi i teraz przepychał się przez tłum ku ikonie Bogurodzicy.

Zanim ten już tam dotarł i wśród pokłonów zapalił świeczkę, kapłan ujął grot włóczni i trzykrotnie wyrysował krzyż na chlebie ofiarnym.

– W wospominanie Gospoda i Boga, i Spasa naszego Iisusa Chrysta… – śpiewał.

– Jako owcza na zakolienije wiediesa – odpowiadał mu diakon.

Swierżawin byłby rad pogrążyć się w równie żarliwej modlitwie, ale nie potrafił. Wszystko mu przeszkadzało: ta ciżba stłoczona w niewielkiej cerkwi, ta ikona czczona, jakby ją wypisał co najmniej sam św. Łukasz, a przecież ledwie kilka lat temu została odnaleziona na straganie jakiegoś Żyda. Wreszcie nie potrafił zapomnieć o niedawnej rozmowie ze zleceniodawcą. Złościło go także, że spóźnił się na nabożeństwo, choć przysięgał ojcu nigdy nie zaniedbać żadnej niedzieli. Tej jednej obietnicy starał się zawsze dotrzymywać, nawet w krakowskim areszcie.

Nagle jego uwagę zwróciła niepozorna ikona Matki trzymającej w ramionach martwe ciało Chrystusa. Do tej wierni się nie cisnęli, tylko jakaś zapłakana kobieta żegnała się przed obrazem, a jej drżące ręce z trudem zapalały świeczkę.

– I jako agniec nieporoczien… wo smirienii jego sud jego wz'ats'a… – Pop grotem włóczni przebijał chleb z większym zapamiętaniem, niż czynił to na Golgocie rzymski żołnierz.

Wzrok Swierżawina padł na bezwładne ciało Jezusa, potem na czerwone od niedawnych łez oczy kobiety, znów na rany Zbawiciela. Podniósł rękę, by zrobić znak krzyża, ale zacisnął wściekle pięść, bo ten widok przypomniał mu innego człowieka, zabitego zaledwie wczoraj. Ja nie na to godził się, powiedział zleceniodawcy. I pewnie nieraz jeszcze przyjdzie mu to powtórzyć, a potem i tak uczynić, czego się od niego żąda…

– Jako wz'emliets'a ot z'emli żywot jego. – Pop przeciął chleb.

– Pożri, władyko – zachęcił diakon.

– Żr'ets'a Agniec Bożyj, wz'emlaj grech mira, za mirskij żywot i spas'enije…

Swierżawin skłonił się głęboko i roztrącając łokciami wiernych, ruszył ku wyjściu.

– Probodi, władyko.

Ostrze włóczni zatopiło się w chlebie.

*

Po południu wyszło słońce, a harcerskie śpiewy na placu Litewskim wreszcie się skończyły. Jednak koło drugiej, siedząc w gabinecie komendanta powiatowego, nadkomisarza Sobocińskiego, Maciejewski czuł, że ciemne chmury tak naprawdę dopiero się zbierają. Sobociński, oderwany od niedzielnego obiadu, nie był w dobrym nastroju, ale najciemniejszą chmurę, podkomisarza Tomaszczyka, zesłała komenda wojewódzka.

Zydze głęboko zapadła w myśli rada Hejwowskiego, jego kierownika z Zamościa, której ten udzielił kiedyś po pijaku młodemu aspirantowi Maciejewskiemu:

– I zapamiętaj pan, dobry policjant wygląda, jakby nie wyglądał, albo wygląda jak bandyta. Tudzież jak alfons. Jak policjant wygląda na kogoś, uważasz pan, innego, to albo polegnie na służbie, albo jest zwykła świnia.

Adolf Tomaszczyk, polityczny z Urzędu Śledczego, wyglądał Zydze na wrednego nauczyciela łaciny. Niski, z przylizanymi włosami i okrągłymi okularami w drucianych oprawkach mógłby zadręczyć każdego ucznia deklinacjami i Tacytem, ale bardziej ciągnęło go do przepytywania komunistów z nazwisk, kontaktów i adresów.

Gdyby pokazać życiorys tego śledczego niespecjalnie rozeznanemu w polityce cywilowi, kariera Tomaszczyka jawiłaby mu się niczym wędrówka ludów. Od 1920 roku zdążył kilkakrotnie zmienić przydział służbowy. Prawda była jednak taka, że większość czasu przesiedział za tym samym biurkiem, tylko policja polityczna była doczepiana do coraz to innych komend albo wydzielana jako osobna służba. Tomaszczyk zwykle mówił, że jest ze starej Czwórki, tyle że w Wydziale IV-D pracował w Referacie 0. Zajmował się wnioskami pokontrolnymi z jednostek terenowych i postępowaniami dyscyplinarnymi oraz pisaniem oderwanych od rzeczywistości instrukcji.

– Dogłębna analiza zebranego materiału – referował teraz z namaszczeniem – pozwoliła śledczym urzędu ustalić najbardziej prawdopodobny motyw zabójstwa. Na bazie naszej kartoteki stwierdziliśmy, że osobą typowaną przez nas jest niejaki Józef Zakrzewski, redaktor komunistycznego pisma „nasz sztandar”, od lat skonfliktowany z ofiarą. Od kilku miesięcy prowadzimy intensywne czynności operacyjne w związku z Zakrzewskim, którego podejrzewamy o inicjowanie szeregu działań przeciw bezpieczeństwu publicznemu. Po pierwsze, miał motyw natury polityczno-dziennikarskiej. Po drugie, ustaliliśmy, że ostatniej nocy nie było go w domu, tak więc mógł dokonać zabójstwa lub je inspirować. Po trzecie, zauważcie panowie, zasianie politycznego niepokoju w mieście niemal w przeddzień święta państwowego to typowe bolszewickie działanie.

Po czwarte, nie lubię skurwysyna, dopowiedział w myślach Maciejewski. Tomaszczyk zaś kontynuował:

– Tak więc decyzją naczelnika Urzędu Śledczego zostałem delegowany do dyspozycji pana komendanta powiatowego – poprawiając okulary, skłonił się lekko nadkomisarzowi – celem pomocy Wydziałowi Śledczemu przy Komisariacie Głównym oraz… ostentacyjnej obserwacji działań służących w nim śledczych, podpowiedział w duchu Zyga i cicho zabębnił skuwką wiecznego pióra w swój notes.

– …jako oficer pomocniczy z komendy wojewódzkiej. Bo nie ulega wątpliwości, że ten mord odbije się szerokim echem w prasie nie tylko lubelskiej. Drugi rozważany przez nas wątek śledczy to przestępstwo na tle narodowościowym, które mogły sprowokować antysemickie artykuły Bindera. Uważamy to jednak za mniej prawdopodobne. Sugerowałbym natychmiastowe zatrzymanie Zakrzewskiego i kontynuowanie rozpoznania we wszystkich kierunkach.

– A co pan sądzi, podkomisarzu? – Sobociński zwrócił się do Maciejewskiego.

– Cóż, na razie nasz wydział odrzucił udział jakiejś nieznanej sekty satanistów, ale poza tym daleko nam do sprawności kolegów z wojewódzkiej. Obawiam się, że nawet sędzia śledczy nie będzie w stanie docenić tak śmiałych wniosków. Sugerowałbym więc podkomisarzowi Tomaszczykowi szklankę zimnej wody i kontynuowanie rozpoznania we wszystkich kierunkach.

– Panie podkomisarzu! – warknął komendant.

– Przepraszam – westchnął Zyga – ale skoro Urząd Śledczy nie zdecydował się dotąd na zatrzymanie Zakrzewskiego, to robić to pod takim pretekstem? Dopiero podniesie się raban, jak przyjdzie go zwolnić.

– A pańskie wnioski? – spytał niecierpliwie Sobociński.

– Panie nadkomisarzu, jest dopiero druga po południu. Nie jestem wróżką jak niektórzy. Proponuję zbadać wszystkie wątki, nawet i ten, ale bez żadnych pochopnych kroków. Jeśli już muszę zgadywać, stawiałbym na czyjąś osobistą zemstę. Na kogoś, kto zrobił wszystko, żeby odwrócić od siebie podejrzenia. O, czy odciski palców coś powiedziały?

– Sprawca działał w rękawiczkach – burknął niechętnie Tomaszczyk.

– Tym bardziej nie chciałbym formułować żadnych tez, zanim nie zapoznamy się z papierami Bindera. To przecież był dziennikarz, mógł wielu zaleźć za skórę. Komuniści? To nazbyt oczywiste.

– Panie nadkomisarzu, nalegam! – niemal wykrzyknął Tomaszczyk. – Samochód z kierowcą czeka. Znam miejsce pobytu podejrzanego. Może w każdej chwili wsiąść w pociąg i zniknąć.

– No to można mu dać ogon, zatrzymać na dworcu… Jest milion sposobów, Adolf. I lepszych, bo gdzieś cię zaprowadzą. Zresztą nie rozumiem, mamy przecież własnych wywiadowców politycznych, jeśli nawet! Panie nadkomisarzu, kto w końcu ma prowadzić to śledztwo?

– Pan, podkomisarzu Maciejewski – pokiwał głową komendant. – Oczywiście pan. Ale po Zakrzewskiego pojedzie pan z podkomisarzem Tomaszczykiem, który chwilowo będzie pańską prawą ręką od polityki. Ludzie muszą wiedzieć, że policja robi, co tylko może.

– Skoro chodzi o publikę… – Zyga wzruszył ramionami.

– Panie podkomisarzu! – znów upomniał go Sobociński.

– Tak jest, panie komendancie. Natychmiast jadę.

– No to do roboty, panowie.

Stuknąwszy obcasami, Tomaszczyk opuścił gabinet ze zwycięską miną. Zyga wysunął się za nim, obmacując kieszenie w poszukiwaniu papierośnicy.

*

Czarny mercedes zwolnił koło magistratu, przepuszczając kilka przebiegających przez ulicę uczennic w beretach gimnazjum Unii Lubelskiej. Szofer zatrąbił, potem zgrzytnął zwalniany ręczny hamulec i auto potoczyło się w dół Nowej za sapiącym autobusem.

– Późno. – Maciejewski spojrzał na zegarek.

– Tak, „trójka” spóźniona pięć minut – zaśmiał się siedzący obok kierowcy Tomaszczyk, pokazując tył autobusu.

– Późno – powtórzył Zyga. – Czy zastaniemy ich tam o tej porze? Jest po drugiej.

– Ja mam swoich informatorów. I twój tajniak też niech się uczy.

Zielny nie zareagował, zerknął jednak na szofera – wywiadowcę od Tomaszczyka, czy kąśliwa uwaga jego szefa nie sprawiła mu czasem satysfakcji. Ale na twarzy kolegi z Urzędu Śledczego widać było tylko obojętność. Siedział za kierownicą niczym urzędnik za biurkiem; skoro jest biurko ktoś musi na nim przerzucać papiery, skoro jest kierownica, ktoś musi nią kręcić. Maciejewski mawiał o takich „uzasadnieni służbą publiczną”. Zielny przypomniał sobie film o sztucznych ludziach, na którym był z… Nie pamiętał ani tytułu, ani z którą dziewczyną oglądał te bzdury o świecie za sto lat, aczkolwiek niewątpliwie i bez krewy było to w „Corso”. To akurat pamiętał dobrze, bo wyciągnęła go potem do Semadeniego, że niby „dwa kroczki, zajrzyjmy, co, Tadziu?”. I koniec końców wybulił ponad dwadzieścia złotych, a ona finalnie i tak poszła prosto do domu, dziwka jedna!

Mercedes rozpędził się na Lubartowskiej, szerokiej i jak wiele lubelskich ulic opadającej od centrum w dół. Potem przy moście nad Czechówką znów musieli zwolnić, żeby nie wpaść na leniwie poskrzypujący wóz konny. Na placu targowym po prawej stronie jak zwykle kłębił się tłum wiejskich bab, służących i gospodyń domowych, które robiły zakupy, korzystając z cen niższych niż rano. Jedna, obładowana koszami, rozłożysta jejmość omal nie wpadła na maskę policyjnego auta. Szofer nacisnął klakson, na co baba tylko splunęła i ruszyła jak objuczony wielbłąd ku Browarnej.

– No jedźże! – przynaglił Tomaszczyk. Podskakując na coraz gorszym bruku, mercedes ruszył dalej.

Zatrzymali się dopiero naprzeciw przecznicy Czwartek, pnącej się w górę ku podobno najstarszemu kościołowi w mieście. Szofer zawrócił i podjechali przed komisariat po drugiej stronie ulicy.

– Idziemy, Zyga – kiwnął ręką Tomaszczyk.

W środku, przy stole za barierką siedział pochylony przodownik i pracowicie coś kaligrafował.

– Słucham. – Podniósł wzrok.

– Urząd Śledczy, podkomisarz Tomaszczyk. – Wywiadowca pokazał mu swoją blachę. – Potrzebuję kilku mundurowych na Ciasną 2.

– Tak jest, panie komisarzu – policjant poderwał się na baczność – ale…

– Co?

– Sam jestem. Ludzie w terenie.

– W terenie! – wykrzyknął Tomaszczyk. – A przy targu co chwilę ktoś wbiega pod auto. Dlaczego nikt tam nie stoi i nie wlepia mandatów, co? Wasze nazwisko!

Maciejewski uśmiechnął się kwaśno. Przez chwilę myślał, czyby zza pleców Tomaszczyka nie machnąć ręką do mundurowego w uspokajającym geście. Jednak zrezygnował, bo tamten nie wyglądał na zbyt rozgarniętego.

– Idziemy – powiedział, poprawiając kapelusz.

Zielny stał oparty o maskę samochodu i wlepiał wzrok w młodą Żydówkę, która szła powoli wznoszącą się stromo uliczką Czwartek. Zajął dobrą pozycję, tak żeby ani na moment nie stracić z oczu jej napiętych łydek, których nie zdołał przysłonić płaszcz.

– Trudno, jedziemy sami. – Tomaszczyk uderzył pięścią w otwartą dłoń. – Twój człowiek jest czujny, mam nadzieję. No, do auta!

Wybrylantynowany tajniak kiwnął głową, z żalem porzucił swój punkt obserwacyjny i usiadł z tyłu obok Maciejewskiego.

– No i co myślisz, Zygmunt? – odezwał się jakby mniej pewny siebie Tomaszczyk.

– Nic nie myślę, zbyt wielkie szczęście mnie przepełnia – burknął Zyga.

– Że co? – spytał zaskoczony podkomisarz.

– Dopiero siódmy rok służę w policji, a już drugi raz mam honor jechać służbowym autem. Ja ci tego, Adolf, póki życia, nie zapomnę.

Zielny odwrócił się do okna, żeby nie parsknąć śmiechem. Chciał oprzeć wzrok na czymś ciekawszym niż kark kierowcy, ale jak na złość Lubartowską nie przechodziła akurat żadna warta grzechu kobieta, więc zajął się oglądaniem fasad żydowskich kamienic.

Śledczy polityczny zacisnął swoje wąskie wargi i więcej się nie odzywał. Tymczasem czarny mercedes skręcił w Bonifraterską, a potem, przepuściwszy karetkę pędzącą do szpitala Jana Bożego, w Ciasną. Szofer zablokował autem bramę pod numerem 2 i zaciągnął ręczny hamulec.

Tomaszczyk wysiadł pierwszy. Nie musiał nawet pokazywać policyjnej blachy, dozorca sam podbiegł.

– Są wszyscy, panie komisarzu. Nikt nie wychodził – zameldował usłużnym tonem. – Tędy. – Wskazał miotłą klatkę schodową za swoją służbówką. – Drugie piętro, pod nazwiskiem Baumanowa.

– Idziemy, oczy z tyłu głowy. – Tomaszczyk rozpiął płaszcz i marynarkę. Wyjrzała spod niej kolba rewolweru.

– Tak jest – mruknął Zielny, poprawiając krawat. – Chodź pan! – rozkazał dozorcy.

Na schodach minęli starą Żydówkę z pustym kubłem na węgiel. Już otwierała usta, żeby zapytać, kogo szukają, gdy zobaczyła broń wyzierającą spod ubrania Tomaszczyka i cofnęła się do mieszkania. Zielny, który szedł na końcu, mijając kobietę, uchylił grzecznie kapelusza. Jeszcze bardziej przestraszona, zatrzasnęła drzwi i słychać było, jak zamyka je na łańcuch.

Tymczasem cieć stał już przed mieszkaniem Baumanowej i popatrywał na Tomaszczyka, czekając jego poleceń.

– No, pukaj pan! – powiedział ten półgłosem. – Jak zapytają kto, mów pan: „dozorca”.

Nie zapytali, nikt nawet nie odchylił klapki wizjera. Drzwi wcale nie były zamknięte, bo policjanci nie usłyszeli odgłosu otwieranego zamka, tylko lekkie skrzypnięcie klamki.

– Panowie do kogo? – W progu stała wysoka, ruda dziewczyna w grubych okularach opadających jej na mocno garbaty nos.

– Policja! – krzyknął Tomaszczyk, jedną ręką pokazując blachę, a drugą popychając swojego tajniaka, żeby wszedł pierwszy.

Mieszkanie było nieduże. Przedpokój służył jednocześnie za kuchnię, w następnym pomieszczeniu prócz małżeńskiego łóżka i gdańskiej szafy z trudem mieściło się lustro i odrapany damski sekretarzyk. Dopiero w ostatnim pokoju z niewielkim balkonem wychodzącym na podwórko, stał stół, krzesła, fotel, oszklona biblioteczka i komoda z patefonem.

Tomaszczyk odetchnął, widząc, że piątka młodych osób siedzi na swoich miejscach, nie próbując ani ucieczki, ani oporu. Podszedł bliżej i powiódł wzrokiem po zespole redakcyjnym „naszego sztandaru”.

– Dzień dobry… – zaczął ze złośliwym uśmiechem.

– A może raczej szalom – poprawił się, zauważywszy, że wszystkie trzy dziewczyny przy stole mają wyraźnie semickie rysy. Tylko dwaj mężczyźni nie wyglądali na Żydów.

Nie odpowiedzieli, więc odwrócił się do kobiety w grubych okularach. Stała teraz obok biblioteczki, a Zielny trzymał ją mocno pod ramię.

– Pani Baumanowa? – zapytał Tomaszczyk. – Dokumenty! Inni też.

Jego tajniak położył dłoń na klamce drzwi balkonowych i wyjrzał na podwórko. Było ciasne, trójkątne, z jednego boku zamknięte parkanem i przytulonymi doń trzema wygódkami, z drugiego oficyną.

Maciejewski został przy drzwiach. Wbił wzrok w rozpartego na fotelu na oko dwudziestopięciolatka w pumpach i narciarskim swetrze. Mężczyzna, choć był raczej niski, to szeroki w barkach, przez co wydawał się ledwo mieścić na siedzeniu. Leniwie śledził wzrokiem wywiadowców.

– I sam redaktor naczelny, towarzysz Zakrzewski! – ucieszył się Tomaszczyk, porównując jego kwadratową twarz ze zdjęciem w dowodzie. – A więcej was matka nie miała?

– Miała, miała – wycedził Maciejewski. – Policzyłeś kapelusze? – wskazał wieszak w przedpokoju.

– Policzyłem, są dwa.

– No właśnie! – uśmiechnął się Zyga. – Jeden tamtego… – Wskazał młodego człowieka z wąsikiem, który w zdenerwowaniu co chwilę zapinał i rozpinał górny guzik marynarki swojego popielatego garnituru. Zielny zauważył to i na wszelki wypadek obmacał mu wewnętrzne kieszenie.

– No a drugi Zakrzewskiego – wzruszył ramionami Tomaszczyk.

– Nie znasz się na modzie, Adolf. Czy towarzysz naczelny wygląda na kogoś, kto nosi kapelusz?

– To gdzie ten trzeci?