Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Niewinny - ebook

Wydawnictwo:
Tłumacz:
Data wydania:
2 lipca 2014
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Niewinny - ebook

„Niewinny” otwiera nowy cykl sensacyjny etatowego twórcy bestsellerów.

Zdrada w amerykańskich tajnych służbach i perfekcyjny zabójca na tropie spisku…

Kiedy ani FBI, ani wojsko nie potrafią powstrzymać zagrożenia, rząd USA angażuje Willa Robiego, płatnego mordercę, który nie zadaje pytań i nigdy nie zawodzi. Niestety, okazuje się, że Will popełnił pierwszy – i być może ostatni – błąd w swojej karierze…

Ta książka jest do przeczytania w jeden dzień, a jej zakończenie całkowicie cię zaskoczy. Jedna z najlepszych powieści Baldacciego.

„Suspense Magazine”

Kategoria: Sensacja
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7881-446-7
Rozmiar pliku: 4,6 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

1

Will Robie uważnie przyjrzał się wszystkim pasażerom krótkiego lotu z Dublina do Edynburga i śmiało mógł powiedzieć, że szesnastu z nich to Szkoci wracający do kraju, a pięćdziesięciu trzech to turyści.

Robie nie był ani Szkotem, ani turystą.

Podróż zajęła czterdzieści siedem minut; samolot najpierw leciał nad Morzem Irlandzkim, a potem nad rozległą połacią Szkocji. Kolejne piętnaście minut z jego życia zabrała podróż taksówką z lotniska. Nie zatrzymał się ani w hotelu Balmoral, ani w Scotsman, ani żadnym innym wspaniałym miejscu tego starego miasta. Zajął pokój na trzecim piętrze budynku z odrapaną fasadą, dziewięć minut spacerem od centrum. Miał swój klucz, a pokój na jedną noc opłacono gotówką. Wniósł do pokoju swoją niewielką walizkę i usiadł na łóżku. Zaskrzypiało pod jego ciężarem i ugięło się o jakieś dziesięć centymetrów.

Coś za coś: niska cena, ale skrzypiące i uginające się łóżko.

Robie miał sto osiemdziesiąt trzy centymetry wzrostu i ważył całe dziewięćdziesiąt kilogramów. Nie był szczególnie muskularny, polegał raczej na swojej szybkości i wytrzymałości niż na sile. W przeszłości miał złamany nos – wynik błędu, który popełnił. Nigdy go nie zoperował, ponieważ nie chciał nigdy zapomnieć tego błędu. Miał jeden sztuczny ząb, z tyłu szczęki. W wyniku tego samego błędu co złamany nos. Miał naturalnie ciemne włosy, miał ich dużo, były o centymetr dłuższe od typowej fryzury amerykańskich marines. Miał wyraźne rysy twarzy, ale ponieważ starał się nigdy nie nawiązywać z nikim kontaktu wzrokowego, trudno było je zapamiętać.

Na ramieniu i na plecach miał tatuaż. Jeden przedstawiał ząb rekina ludojada. Drugi – czerwoną kreskę przypominającą wyglądem błyskawicę. Oba skutecznie maskowały stare blizny. I oba wiele dla niego znaczyły. Uszkodzona skóra była sporym wyzwaniem dla artysty robiącego tatuaże, ale ostateczny efekt okazał się zadowalający.

Robie miał trzydzieści dziewięć lat, a nazajutrz miał przekroczyć czterdziestkę. Nie przyleciał jednak do Szkocji świętować. Przyleciał tu do pracy. Z trzystu sześćdziesięciu pięciu dni w roku mniej więcej połowę spędzał na pracy i podróżowaniu do miejsc, gdzie przychodziło mu wykonywać swoją robotę.

Robie dokładnie obejrzał pokój. Był mały, skromny, leżał w strategicznym punkcie. Robie nie wymagał dużo. Rzeczy miał mało, a potrzeby jeszcze mniejsze.

Wstał, podszedł do okna, przytknął twarz do zimnej szyby. Niebo było posępne. To częste w Szkocji. Prawdziwie słoneczny dzień zawsze witano w Edynburgu z wdzięcznością, a jednocześnie z zaskoczeniem.

Daleko, gdzieś po lewej stronie, znajdował się Holyrood Palace, oficjalna szkocka rezydencja królowej. Stąd nie było go widać. Po prawej leżał edynburski zamek. Jego starego zniszczonego gmachu też stąd nie widział, ale wiedział dokładnie, gdzie jest.

Spojrzał na zegarek. Miał całe osiem godzin do wyjścia.

Kilka godzin później obudził go jego zegar wewnętrzny. Robie opuścił pokój i ruszył w kierunku Princes Street. Minął stojący w samym centrum miasta majestatyczny gmach hotelu Balmoral.

Zamówił lekki posiłek i wypił szklankę wody, nie zwracając uwagi na szeroki wybór porterów za barem. Jedząc, wpatrywał się w ulicznego artystę, który za oknem żonglował rzeźnickimi nożami na jednokołowym rowerku i przyciągał uwagę tłumu zabawnymi historyjkami, ubarwionymi szkockim akcentem. Był tam też facet przebrany za niewidzialnego człowieka, robiący przechodniom zdjęcia po dwa funty sztuka.

Po posiłku ruszył w stronę edynburskiego zamku. Widział go już z daleka i szedł ku niemu niespiesznym krokiem. Zamek był ogromny i imponujący. Nigdy nie został zdobyty siłą, tylko podstępem.

Wdrapał się na sam szczyt zamku, skąd roztaczała się panorama ponurej szkockiej stolicy. Przeciągnął dłonią po lufie armaty, która nigdy już nie wystrzeli. Obrócił się w lewo i zobaczył bezkres morza, które przed wiekami uczyniło z Edynburga ważny port handlowy. Przeciągnął się. Usłyszał chrzęst, a potem trzask w stawie lewego ramienia.

Czterdziestka.

Jutro.

Musiał tylko tego jutra doczekać.

Spojrzał na zegarek.

Jeszcze trzy godziny.

Wyszedł z zamku i ruszył przed siebie boczną uliczką.

Nagły zimny prysznic deszczu przeczekał przy kawie pod markizą jakiejś kawiarenki.

Później, kiedy zapadł całkowity zmrok, minął tablicę zapraszającą do zwiedzania podziemi Edynburga – tylko dorośli, tylko z przewodnikiem. Zbliżała się pora. Robie odtwarzał w pamięci każdy krok, każdy zakręt, każdy ruch, który będzie musiał wykonać.

Żeby przeżyć.

Robił tak za każdym razem i za każdym razem musiał wierzyć, że to wystarczy.

Will Robie nie chciał umrzeć w Edynburgu.

Chwilę później minął jakiegoś mężczyznę, który skinął głową. To było lekkie skłonienie głowy, nic więcej. Mężczyzna zniknął, a Robie skręcił w wejście, w którym tamten przed chwilą stał. Zamknął za sobą drzwi i ruszył przed siebie, przyspieszając kroku. Miał buty na gumowej podeszwie. Nie czyniły żadnego hałasu na kamiennej posadzce. Dwieście metrów dalej natknął się na drzwi po prawej stronie. Wszedł do pomieszczenia za nimi. Na wieszaku wisiała stara peleryna mnicha. Założył ją i narzucił kaptur na głowę. Były tu też inne rzeczy dla niego. Wszystkie potrzebne.

Rękawiczki.

Noktowizor.

Magnetofon.

Pistolet Glock z tłumikiem.

I nóż.

Czekał, co pięć minut spoglądając na zegarek. Jego zegarek był zsynchronizowany co do sekundy z zegarkiem kogoś innego.

Otworzył kolejne drzwi. Dotarł do kraty w podłodze, uniósł ją i po żelaznych uchwytach umocowanych w ścianie z kamienia zszedł na dół. Bezgłośnie zeskoczył na posadzkę i ruszył w lewo, licząc kroki. Nad nim był Edynburg. A przynajmniej jego „nowa” część.

On był teraz w podziemnym Edynburgu, zamieszkanym przez duchy i odwiedzanym przez turystów. Podziemia ciągnęły się pod South Bridge i starą częścią miasta, między innymi pod Mary King’s Close. Przemierzał szybko mroczne korytarze z cegły i kamienia. Dzięki noktowizorowi widział wszystko z doskonałą wyrazistością. Na ścianach znajdowały się w równych odstępach elektryczne lampy. Mimo to w podziemiach było ciemno.

Miał wrażenie, że słyszy wokół siebie głosy umarłych. Według miejscowych podań w siedemnastym wieku w mieście wybuchła zaraza, która szczególnie ciężko dotknęła jego ubogie dzielnice – takie jak Mary King’s Close. Aby zapobiec rozprzestrzenianiu się zarazy, ogrodzono murem ten obszar, zamykając w nim na zawsze jego mieszkańców. Robie nie był pewny, czy to prawda, ale nie byłby zaskoczony, gdyby rzeczywiście tak zrobiono. Tak czasem reaguje cywilizacja w obliczu zagrożenia – nieważne, czy realnego, czy tylko wyobrażonego. Po prostu ogrodzili ich murem. My przeciwko nim. Przetrwają najlepiej przystosowani. Ty umierasz, ale ja będę żył.

Zerknął na zegarek.

Jeszcze dziesięć minut.

Zwolnił, idąc teraz w takim tempie, żeby dotrzeć na miejsce kilka minut przed czasem. Tak na wszelki wypadek.

Usłyszał ich, zanim zdążył zobaczyć.

Było ich pięciu, nie licząc przewodnika. Ten człowiek ze swoją świtą.

Będą uzbrojeni. Będą czujni. Bo ochroniarze wiedzą, że to idealne miejsce na zasadzkę.

Mają rację.

Zejście tutaj było szczytem głupoty ze strony tego człowieka.

Było.

Marchewka musiała być wyjątkowo duża.

Była.

Była ogromna i całkowicie zmyślona. A mimo to zszedł tutaj, ponieważ nie zdawał sobie z tego sprawy. To kazało Robiemu się zastanowić, na ile rzeczywiście niebezpieczny jest ten człowiek. Ale to nie jego zmartwienie.

Pozostały cztery minuty.2

Robie minął ostatni zakręt. Usłyszał przewodnika odtwarzającego z pamięci tajemniczym głosem swoją gadkę. Melodramat lepiej się sprzedaje, pomyślał Robie. I rzeczywiście, niepowtarzalność tego głosu miała znaczenie dla dzisiejszego planu.

Wycieczka zbliżała się do zakrętu w prawo.

Robie też, tylko z przeciwnego kierunku.

Czas był tak ściśle wyliczony, że nie pozostawał żaden margines błędu.

Robie liczył kroki. Wiedział, że przewodnik robi to samo.

Sprawdzali wcześniej nawet długość swoich kroków, żeby wszystko idealnie się zgrało. Siedem sekund później przewodnik – tego samego wzrostu i budowy ciała co Robie, ubrany w identyczną pelerynę – idący pięć kroków przed resztą, wyszedł zza zakrętu. W dłoni trzymał latarkę. To jedno różniło go od Robiego. Robie musiał mieć z oczywistych powodów obie ręce wolne. Przewodnik obrócił się w lewo i zniknął w wykutej w skale szczelinie, prowadzącej do innego pomieszczenia z drugim wyjściem.

W tym samym momencie Robie obrócił się plecami do grupy mężczyzn, którzy chwilę później wyłonili się zza zakrętu. Jedną ręką sięgnął pod pelerynę do przyczepionego do paska magnetofonu i włączył go. Rozległ się głos przewodnika kontynuującego dramatycznym tonem swoją opowieść, którą na moment przerwał, kryjąc się w szczelinie muru.

Robie nie lubił stać tyłem do kogokolwiek, ale nie było innego sposobu, żeby plan mógł się powieść. Mężczyźni za nim mieli latarki. Zauważyliby, że nie jest przewodnikiem. Że to nie on mówi. Z magnetofonu płynęło ględzenie. Robie ruszył naprzód.

Zwolnił. Mężczyźni zbliżyli się. Światło ich latarek błądziło po jego plecach. Słyszał ich zbiorowy oddech. Czuł ich zapach. Potu, wody kolońskiej, czosnku, który musiał być w ich posiłku. Ostatnim posiłku.

Albo moim, w zależności od tego, jak potoczą się wydarzenia.

Już pora. Odwrócił się.

Głębokie pchnięcie noża dosięgło pierwszego z nich. Gość upadł na posadzkę, łapiąc się za uszkodzone wnętrzności. Drugiemu Robie strzelił w twarz. Stłumiony odgłos wystrzału zabrzmiał jak ciche plaśnięcie. Odbił się echem od kamiennych ścian i zmieszał z krzykiem konającego.

Pozostali natychmiast zareagowali. Ale nie byli profesjonalistami. Może poradziliby sobie z kimś słabym i kiepsko wyszkolonym. Robie nie był ani słaby, ani kiepsko wyszkolony. Pozostało trzech, lecz tylko dwóch mogło sprawić jakiś kłopot.

Robie rzucił nożem prosto w pierś trzeciego ochroniarza, który upadł na ziemię z sercem rozpłatanym niemal na pół. Stojący za nim kolega strzelił, ale Robie zdążył już się przesunąć, używając trzeciego z mężczyzn jako tarczy. Pocisk trafił w kamienną ścianę i rozpadł się na dwie części. Jedna pozostała w ścianie, a druga odbiła się rykoszetem i utkwiła w murze naprzeciwko. Mężczyzna wystrzelił drugi i trzeci raz, ale nadmiar adrenaliny sprawił, że stracił zdolności motoryczne i chybił. Zdesperowany zaczął strzelać na oślep, opróżniając cały magazynek. Pociski odbijały się od twardej skały. Jeden z nich odbił się rykoszetem i trafił w głowę pierwszego z mężczyzn. Nie zabił go jednak, ponieważ tamten zdążył się już wykrwawić na śmierć, a nie można umrzeć drugi raz. Piąty mężczyzna rzucił się na ziemię z rękami nad głową.

Widząc to, Robie też padł na ziemię i strzelił w środek czoła mężczyźnie numer cztery. Tak ich nazwał. Liczbami. Byli anonimowi. Anonimowych ludzi łatwiej się zabija.

Pozostał już tylko mężczyzna numer pięć.

Ten piąty był jedynym powodem, dla którego Robie przyleciał dziś do Edynburga. Pozostali byli celem drugorzędnym, ich śmierć nie miała znaczenia dla powodzenia wielkiego planu.

Numer piąty podniósł się i cofnął, kiedy i Robie stanął na nogi. Ten nie miał broni. Nie widział potrzeby, by nosić broń. Uważał to za niegodne siebie. Teraz na pewno żałował swojej decyzji.

Błagał. Skomlał. Chciał zapłacić. Każde pieniądze. Ale kiedy zobaczył wycelowaną w siebie lufę pistoletu, zaczął grozić. Jaką to jest ważną personą. Jak potężnych ma przyjaciół. Co może zrobić z Robiem. Jak bardzo Robie będzie tego żałował. On i jego rodzina.

Robie nie słuchał tego. Słyszał to już nie raz.

Strzelił dwukrotnie.

W prawą i lewą półkulę mózgu. Taki strzał jest zawsze śmiertelny. Dzisiaj też był.

Numer piąty runął twarzą na posadzkę i z ostatnim tchnieniem wyrzucił z siebie przekleństwo skierowane do Robiego, którego ten nie dosłyszał.

Robie odwrócił się i zniknął w tej samej szczelinie w ścianie, przez którą wcześniej przeszedł przewodnik.

Nie zginął w Szkocji. Czuł za to wdzięczność.

Robie spał twardo po zabiciu pięciu mężczyzn.

Obudził się o szóstej. Zjadł śniadanie i wypił kawę w lokalu za rogiem.

Później poszedł na stację Waverly obok hotelu Balmoral i wsiadł do pociągu do Londynu. Ponad cztery godziny później dotarł na stację King’s Cross i taksówką pojechał na Heathrow. Złapał popołudniowy lot nr 777 linii British Airways. Czołowy wiatr był słaby i po siedmiu godzinach samolot wylądował na lotnisku Dulles. W Szkocji było pochmurno i przenikliwie zimno. W Wirginii gorąco i sucho. Słońce dawno już zaczęło zniżać się ku horyzontowi na zachodzie. W wyniku panującego za dnia upału na niebie powstały chmury, ale nie zanosiło się na burzę, bo w powietrzu nie czuć było wilgoci. Matka Natura mogła co najwyżej przybrać groźną minę.

Przed budynkiem terminalu czekał na niego samochód. Na tabliczce za szybą nie było żadnego nazwiska.

Czarny SUV.

Rządowe tablice.

Wsiadł, zapiął pasy i wziął do ręki leżący na fotelu egzemplarz „Washington Post”. Nie wydał kierowcy żadnego polecenia. Kierowca wiedział, dokąd jechać.

Ruch na Dulles Toll Road był zaskakująco mały.

Telefon Robiego zawibrował. Spojrzał na wyświetlacz.

Jedno słowo: „Gratulacje”.

Schował telefon do kieszeni marynarki.

„Gratulacje” nie były jego zdaniem właściwym słowem. Równie nieodpowiednim byłoby „dziękuję”. Sam nie wiedział, co byłoby właściwym określeniem na zabicie pięciu ludzi.

Może nie ma takiego słowa. Może po prostu wystarczy milczenie.

Dotarł do budynku przy Chain Bridge Road w północnej Wirginii. Nie będzie żadnej odprawy. Lepiej nie zostawiać żadnych śladów. W razie jakiegokolwiek śledztwa nikt nie odnajdzie dokumentów, które nie istnieją.

Gdyby jednak coś poszło nie tak, Robie nie mógł liczyć na oficjalne wsparcie.

Wszedł do biura, które oficjalnie nie było jego biurem, ale którego czasami używał. Mimo późnej pory wciąż pracowali tu ludzie. Nie odezwali się do Robiego. Nawet na niego nie spojrzeli. Wiedział, że nie mają pojęcia, czym się zajmuje, lecz i oni wiedzieli, że nie powinni się z nim zadawać.

Usiadł za biurkiem, wcisnął kilka klawiszy na klawiaturze komputera, wysłał kilka maili i wyjrzał przez okno, które tak naprawdę wcale nim nie było. Było tylko skrzynką symulującą światło słoneczne, ponieważ przez prawdziwe okno ktoś mógłby zajrzeć do środka.

Godzinę później pojawił się pucołowaty mężczyzna o ziemistej cerze, w wymiętym garniturze. Nie przywitali się. Pucołowaty położył na biurku przed Robiem pendrive’a. A potem obrócił się na pięcie i odszedł. Robie spojrzał na mały srebrny przedmiot. Kolejne zlecenie już czekało. W ostatnich latach miał coraz więcej roboty.

Schował pendrive’a do kieszeni i wyszedł z biura. Tym razem sam usiadł za kierownicą audi zaparkowanego w przylegającym do budynku garażu. Wreszcie poczuł się komfortowo. Audi było jego, miał je od czterech lat. Przejechał przez punkt kontrolny. Strażnik nawet na niego nie spojrzał.

Niewidzialny człowiek z Edynburga.

Kiedy znalazł się na ulicy, zmienił bieg i przyspieszył.

Jego telefon znów zawibrował. Spojrzał na wyświetlacz.

Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin.

Wcale się nie ucieszył. Rzucił tylko telefon na fotel pasażera i dodał gazu.

Nie będzie tortu ani świeczek.

Jadąc, myślał o podziemnym tunelu w Edynburgu. Czterech zabitych mężczyzn było ochroniarzami. Twardymi, bezwzględnymi ludźmi, którzy w ciągu ostatnich pięciu lat zabili rzekomo ponad pięćdziesiąt osób, w tym dzieci. Piąty mężczyzna, z dwoma otworami w głowie, nazywał się Carlos Rivera. Handlował heroiną i żywym towarem – nastolatkami zmuszanymi do prostytucji. Był nieprawdopodobnie bogaty, a do Szkocji przyjechał na urlop. Robie wiedział jednak, że w rzeczywistości Rivera ma wziąć w Edynburgu udział w spotkaniu na wysokim szczeblu z rosyjskim carem świata przestępczego. Chodziło o doprowadzenie do połączenia ich interesów. Nawet kryminaliści zaczęli się globalizować.

Robie otrzymał rozkaz zabicia Rivery, ale nie z powodu handlu narkotykami czy żywym towarem. Rivera musiał umrzeć, ponieważ Stany Zjednoczone dowiedziały się, że planuje dokonać zamachu stanu w Meksyku z pomocą kilku generałów tamtejszej armii. Powstały w wyniku takiego zamachu rząd nie byłby przyjazny Ameryce, należało więc temu zapobiec. Spotkanie z rosyjskim carem było pułapką, przynętą. Nie było żadnego cara ani spotkania. Wplątani w spisek meksykańscy generałowie też zginęli, zabici przez ludzi takich jak Robie.

Kiedy Robie dotarł do domu, najpierw przez dwie godziny włóczył się po pogrążonych w mroku ulicach. Szedł wzdłuż rzeki i patrzył na światła na drugim, znajdującym się już w Wirginii, brzegu. Po gładkiej tafli Potomacu sunęła policyjna łódź patrolowa.

Spojrzał na bure bezksiężycowe niebo – tort bez świeczek.

Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin.3

Była trzecia nad ranem.

Will Robie nie spał od dwóch godzin. Misja, której szczegóły znajdowały się na pendrivie, wymagała podróży dalej niż do Edynburga. Celem był kolejny dobrze chroniony mężczyzna, który miał więcej pieniędzy niż moralności. Robie pracował nad tym zadaniem przez blisko miesiąc. Mnóstwo szczegółów do dopracowania, a margines błędu jeszcze mniejszy niż w wypadku Rivery. Przygotowania były żmudne i dały mu w kość. Nie mógł spać. Stracił też apetyt.

Ale teraz próbował się odprężyć. Siedział w niewielkiej kuchni w swoim mieszkaniu. Znajdowało się ono w zamożnej dzielnicy pełnej wspaniałych budowli. Jego budynek był inny. Stary, niewyszukany architektonicznie, z głośnymi rurami, dziwnymi zapachami i tandetną wykładziną na podłodze. Jego mieszkańcy też byli inni – ciężko pracowali, w większości dopiero wchodzili w dorosłe życie. Każdego ranka ruszali wcześnie do pracy w rozsianych po całym mieście kancelariach prawniczych, biurach rachunkowych i koncernach inwestycyjnych.

Niektórzy wybrali karierę w sektorze publicznym i metrem, autobusem, na rowerze albo nawet piechotą zmierzali do wielkich budynków rządowych w rodzaju FBI, IRS czy Rezerwy Federalnej.

Robie nie znał żadnego z lokatorów, choć od czasu do czasu widywał wszystkich. Dostał natomiast na ich temat szczegółowe informacje. Wszyscy trzymali się z dala od innych, zajęci własną karierą i swoimi ambicjami. Robie też trzymał się z boku. Przygotowywał się do kolejnego zadania. W pocie czoła dopracowywał szczegóły, ponieważ to był jedyny sposób, by przeżyć.

Wstał i wyjrzał przez okno na ulicę, którą przejechał tylko jeden samochód. Robie od lat podróżował po całym świecie. I wszędzie, gdzie się znalazł, ktoś ginął. Nie potrafił już spamiętać nazwisk tych wszystkich ludzi, których życie zakończył. Nie obchodzili go, kiedy ich zabijał, i nie obchodzili go teraz.

Człowiek, który zajmował wcześniej stanowisko Robiego, działał w czasach wyjątkowo pracowitych dla jego tajnej agencji. Shane Connors zlikwidował blisko trzydzieści procent więcej celów niż Robie w takim samym okresie. Był dobrym i rzetelnym mentorem dla człowieka, który miał go zastąpić. Po „przejściu na emeryturę” trafił za biurko. Przez ostatnie pięć lat Robie miał z nim rzadki kontakt. Ale niewielu jest ludzi, których Robie szanowałby równie mocno jak jego. Myśląc o Connorsie, zaczął się zastanawiać nad własną emeryturą. Jeszcze kilka lat i przyjdzie ten moment.

Jeśli go doczekam.

Praca Robiego była zajęciem dla młodego człowieka. Czterdziestoletni już Robie wiedział, że nie będzie w stanie jej wykonywać przez kolejnych kilkanaście lat. Jego skuteczność będzie coraz mniejsza. W końcu któryś z celów okaże się lepszy od niego.

A wtedy zginie.

Wrócił myślami do siedzącego za biurkiem Shane’a Connorsa.

To też była śmierć, tylko innego rodzaju.

Podszedł do frontowych drzwi i wyjrzał przez wizjer. Choć nie znał osobiście nikogo z sąsiadów, to nie znaczyło, że nie jest ich ciekawy. Był bardzo ciekawy. Choć trudno było wytłumaczyć dlaczego.

Prowadzili normalne życie.

Robie – nie.

Patrzenie na ich codzienność pozwalało mu zachować kontakt z rzeczywistością.

Kiedyś zaczął się nawet zastanawiać, czy nie nawiązać bliższej znajomości z którymś z sąsiadów. Byłoby to nie tylko doskonałą przykrywką dla niego, ale też pomogłoby mu przygotować się na dzień, kiedy przestanie robić to, co robi. Kiedy będzie mógł prowadzić w miarę normalne życie.

Szybko jednak wrócił myślami do zbliżającej się misji.

Kolejna podróż.

Kolejne zabójstwo.

To będzie trudna misja, ale przecież wszystkie takie były.

Mógł łatwo zginąć.

Ale takie prawdopodobieństwo zawsze istniało.

To był dziwaczny sposób na życie, zdawał sobie z tego sprawę.

Ale to był jego sposób.4

Costa del Sol było tego dnia godne swojej nazwy.

Robie miał na głowie kapelusz z wąskim rondem w kolorze słomkowym, biały T-shirt, niebieską marynarkę, wytarte dżinsy i sandały. Na opalonej twarzy widać było trzydniowy zarost. Był na wakacjach, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie.

Wsiadł na pokład promu potężnych rozmiarów, przemierzającego Cieśninę Gibraltarską. Spojrzał za siebie na góry wznoszące się nad urwistym hiszpańskim brzegiem. Zestawienie skalistych szczytów z błękitem Morza Śródziemnego było urzekające. Przez kilka chwil podziwiał widoki, a potem odwrócił głowę i natychmiast o nich zapomniał. Coś innego zaprzątało teraz jego myśli.

Szybkobieżny prom płynął do Maroka. Kołysząc się i kiwając, opuścił port w Tarifie i skierował się w stronę Tangeru. Kiedy nabrał prędkości i wypłynął na otwarte wody, kołysanie ustało. Wnętrze promu wypełniały samochody, autokary i ciężarówki z naczepami. Resztę pokładu zajmowały tłumy pasażerów – jedzących, grających w gry wideo, kupujących w sklepach wolnocłowych olbrzymie ilości tańszych papierosów i perfum.

Robie siedział w fotelu i podziwiał widoki, a przynajmniej udawał, że to robi. Cieśnina miała tylko dziewięć mil szerokości i podróż zajmowała mniej więcej czterdzieści minut. Niezbyt dużo czasu na podziwianie czegokolwiek. Robie na zmianę zajmował się wpatrywaniem się w wody Morza Śródziemnego i obserwowaniem współpasażerów. Większość z nich to turyści, którzy chcieli móc się pochwalić, że byli w Afryce, chociaż Robie dobrze wiedział, że Maroko niewiele ma wspólnego z powszechnym wyobrażeniem ludzi o Afryce.

Zszedł z promu w Tangerze. Na tłum turystów czekały autobusy, taksówki i przewodnicy. Robie minął ich wszystkich i opuścił port na piechotę. Znalazł się na głównej ulicy miasta, gdzie natychmiast został osaczony przez ulicznych handlarzy, żebraków i sklepikarzy. Dzieci ciągnęły go za poły marynarki, prosząc o pieniądze. Spuścił wzrok i ani razu się nie zatrzymał.

Przeszedł przez zatłoczony bazar z przyprawami. W jednym z narożników o mało nie wszedł na starszą kobietę, sprawiającą wrażenie śpiącej, która miała kilka bochenków chleba na sprzedaż. To pewnie jest całe jej życie, pomyślał Robie. Ten kąt na bazarze, tych parę bochenków chleba. Jej ubranie było brudne, skóra też. Była pulchna, a jednocześnie niedożywiona. Pochylił się i włożył jej do ręki kilka monet. Sękate palce natychmiast się zacisnęły.

Podziękowała mu w swoim języku. Odpowiedział „nie ma za co” w swoim. Oboje jakoś się zrozumieli.

Poszedł dalej, przyspieszając kroku, pokonując każde napotkane schody po dwa, trzy stopnie naraz. Minął zaklinaczy węży, którzy owijali egzotycznie kolorowe, pozbawione zębów jadowych gady wokół szyi opalonych turystów. Zabierali je dopiero, kiedy w ich dłoni znalazło się pięć euro zapłaty.

Niezły chwyt, pomyślał Robie.

Celem jego wędrówki był pokój nad restauracją oferującą autentyczne miejscowe potrawy. To pułapka na turystów, Robie dobrze o tym wiedział. Jedzenie w niej było jak wszędzie, piwo ciepłe, a obsługa niemrawa. Przewodnicy kierowali tam niczego niepodejrzewających ludzi, a sami udawali się w inne miejsce, gdzie mogli zjeść porządny posiłek.

Wszedł po schodach, otworzył otrzymanym wcześniej kluczem drzwi pokoju i zamknął je za sobą. Rozejrzał się. Łóżko, krzesło, okno. Wszystko, czego potrzebował.

Rzucił kapelusz na posłanie, wyjrzał przez okno i zerknął na zegarek. Była jedenasta miejscowego czasu.

Pendrive już dawno został zniszczony. Plan był dopracowany, a wszystkie ruchy przećwiczone jeszcze w Stanach, w scenografii będącej wierną kopią miejsca, gdzie miał przeprowadzić akcję. Teraz pozostawało tylko czekać i to była najtrudniejsza część zadania.

Usiadł na łóżku i rozmasował sobie kark po długiej podróży samolotem i promem. Tym razem jego cel nie był takim idiotą jak Rivera. To człowiek ostrożny, profesjonalista, który nie będzie strzelał na oślep. Tym razem będzie trudniej, a przynajmniej powinno być.

Robie nie zabrał ze sobą z Hiszpanii niczego, ponieważ wsiadając na prom, musiał przejść przez kontrolę celną. A broń znaleziona w jego bagażu przez hiszpańską policję byłaby co najmniej problematyczna. Na szczęście wszystko, czego potrzebował, czekało na niego w Tangerze.

Zdjął marynarkę, położył się na plecach na łóżku i pozwolił uśpić się panującemu na zewnątrz upałowi. Zamknął oczy, wiedząc, że otworzy je ponownie za cztery godziny. Kiedy zasypiał, gwar ulicy stopniowo przycichał. Obudził się po blisko czterech godzinach, o najgorętszej porze dnia. Otarł pot z twarzy, podszedł do okna i wyjrzał na ulicę. Wielkie autokary turystyczne z trudem manewrowały po ulicach nieprzystosowanych do ruchu tak wielkich pojazdów. Chodniki były pełne ludzi, zarówno miejscowych, jak i turystów.

Odczekał kolejną godzinę i wyszedł z pokoju. Znalazłszy się na ulicy, skierował się szybkim krokiem na wschód. Kilka sekund później wtopił się w zgiełk i zamęt starego miasta. Musiał zabrać to, co będzie mu potrzebne, i ruszać dalej. Wszystko było przeznaczone wyłącznie do wypełnienia misji. Odwiedził w swoim życiu trzydzieści siedem krajów i nigdy nie przywiózł sobie żadnej pamiątki.

Siedem godzin później zrobiło się już całkiem ciemno. Robie zbliżył się do wielkiego, surowego budynku od zachodu. Na plecach niósł wzmocnioną skrzynkę i plecak z wodą, pojemnikiem na mocz i zapasem jedzenia. Nie zamierzał wychodzić stąd przez najbliższe trzy dni. Rozejrzał się, wciągając w nozdrza zapachy kraju trzeciego świata. W powietrzu czuć było także zapowiedź deszczu. Ale to go nie martwiło. Zadanie miał wykonać pod dachem.

Spojrzał na zegarek i usłyszał narastający odgłos jakiegoś pojazdu. Przykucnął za stertą beczek. Nadjechała ciężarówka i zatrzymała się tuż obok niego. Podbiegł do niej od tyłu. Trzy długie susy i był już pod nią, chwytając się wystającej spod podwozia metalowej belki. Ciężarówka ruszyła i zatrzymała się po chwili. Rozległ się długi, przeraźliwy zgrzyt metalu ocierającego o metal. Ruszyła ponownie z gwałtownym szarpnięciem, a Robie o mało nie wypuścił belki z rąk.

Piętnaście metrów dalej ciężarówka znów przystanęła. Otworzyły się drzwi, czyjeś stopy dotknęły ziemi. Drzwi z powrotem zamknęły się z hukiem. Kroki się oddaliły. Rozległ się kolejny metaliczny zgrzyt. A potem nastała cisza, jeśli nie liczyć odgłosu kroków patrolu, pilnującego od co najmniej trzech dni całego terenu.

Robie wydostał się spod ciężarówki i biegiem ruszył przed siebie w momencie, gdy umilkł zgrzyt metalu. Obiekt był od kilku dni zamknięty na głucho, a teraz nadarzyła się jedyna okazja, żeby dostać się do środka. Misja, przynajmniej ta jej część, została wypełniona.

Wbiegał po schodach po trzy stopnie naraz, a skrzynka boleśnie obijała mu plecy.

To była walka z czasem.

Dotarł na szczyt schodów, uwiesił się na dźwigarze i przekładając dłonie, przemieścił się do wybranego wcześniej miejsca. Rozhuśtał się w lewo, potem w prawo i wreszcie skoczył.

Wylądował niemal bezgłośnie na metalowej posadzce i szybko przebiegł odległość dwudziestu pięciu metrów dzielącą go od najciemniejszego kąta budynku.

Miał jeszcze w zapasie pięć sekund.

Światła zgasły i włączył się alarm. Całe wnętrze przecięły wiązki niewidocznej dla oka energii. Gdyby natrafiły na jakąkolwiek żywą istotę, natychmiast zaczęłyby wyć syreny. A intruz zostałby zabity. Takie to było miejsce.

Robie obrócił się na plecy, z twarzą zwróconą ku sufitowi.

Trzy dni, czyli siedemdziesiąt dwie godziny czekania.

Zdawało się, że całym swoim jestestwem odlicza czas.5

Nadeszła pora.

Pojawiły się dywaniki modlitewne. Kolana zetknęły się z ziemią, wszystkie głowy skierowały się na wschód, a potem pochyliły się, by spocząć obok kolan. Otworzyły się usta i popłynął znajomy zaśpiew.

Mekka znajdowała się dwa i pół tysiąca mil morskich stąd, jakieś pięć godzin podróży samolotem.

Ale dla ludzi na dywanikach była znacznie bliżej.

Modlitwy odmówione, obowiązki religijne wypełnione, dywaniki zrolowane i schowane. Allach już też odstawiony na bok, gdzieś w najgłębsze zakamarki umysłu wyznawców.

Jeszcze zbyt wcześnie na posiłek. Ale nie za wcześnie na drinka.

Były w Tangerze lokale, które otwierały swoje podwoje dla wszystkich – muzułmańskich abstynentów i nie tylko.

Do jednego z takich lokali zmierzało ponad dwudziestu mężczyzn. Nie szli piechotą. Jechali w kawalkadzie czterech hummerów. Hummery były opancerzone według standardów amerykańskiej armii i chroniły przed wszelkiego rodzaju zwyczajnymi pociskami i większością pocisków rakietowych. Podobnie jak turystyczne autokary, również te pojazdy wydawały się za duże na wąskie uliczki Tangeru. Główny pasażer znajdował się w trzecim hummerze, osłanianym z przodu i z tyłu przez pozostałe.

Nazwisko tego człowieka brzmiało Khalid bin Talal. Był saudyjskim księciem. Kuzynem króla. Już choćby z racji pokrewieństwa obdarzano go szacunkiem w niemal wszystkich zakątkach świata muzułmańskiego i chrześcijańskiego.

W Tangerze pojawiał się nieczęsto. Dzisiaj przyjechał tu w interesach. Nad ranem miał odlecieć swoim prywatnym odrzutowcem, który kosztował dobrze ponad sto milionów dolarów. Kwota zwalająca z nóg niemal każdego, ale to tylko mniej niż jeden procent jego całego majątku. Saudyjczycy byli sprzymierzeńcami Zachodu w ogóle, a Amerykanów w szczególności, przynajmniej na pozór. Płynący nieprzerwanie strumień ropy zacieśniał tę przyjaźń. Świat szybko się zmienia i ludzie z pustynnego kraju, gdzie mało co rosło, mogli sobie pozwolić na samolot za dziewięciocyfrową kwotę.

A jednak ten saudyjski książę nie był wcale takim przyjacielem. Talal nienawidził Zachodu. A najbardziej nienawidził Amerykanów. Otwarte występowanie przeciwko światowemu supermocarstwu było z jego strony ryzykownym posunięciem.

Talal był podejrzewany o porwanie, torturowanie i zamordowanie czterech amerykańskich żołnierzy uprowadzonych z nocnego klubu w Londynie. Niczego nie można było dowieść, i dlatego książę nie poniósł żadnych konsekwencji. Podejrzewano go także o wsparcie finansowe trzech ataków terrorystycznych w dwóch różnych krajach, w wyniku których zginęło ponad sto osób, w tym dziesiątki Amerykanów. I znowu niczego nie dowiedziono, więc nie było żadnych reperkusji.

Wszystko to jednak sprawiło, że Talal znalazł się w końcu na liście. A umieszczenie go na niej nastąpiło z pełnym błogosławieństwem saudyjskich władz. Talal stał się po prostu zbyt ambitny i sprawiał za dużo kłopotów, by pozwolono mu żyć.

Ludzie, których ściągnął tutaj na spotkanie, też nie przepadali za Zachodem ani tym bardziej za Amerykanami. Mieli dużo wspólnego z Talalem. Marzył im się świat, w którym przewodniej roli nie odgrywałyby wreszcie gwiazdy i paski. Zamierzano wspólnie omówić sposoby, jak do powstania takiego świata doprowadzić. Sam fakt spotkania był pilnie strzeżoną tajemnicą.

Ich błędem było to, że pozwolili, by ten sekret przestał być sekretem.

Do klubu wchodziło się przez metalowe drzwi z szyfrowym zamkiem. Szef ochrony Talala wprowadził na klawiaturze dziesięciocyfrowy, zmieniany codziennie kod. Grube na piętnaście centymetrów otwierane hydraulicznie drzwi zatrzasnęły się za nimi z hukiem. W strategicznych punktach znajdowały się pancerne osłony. Całe wnętrze było otoczone kordonem uzbrojonych strażników.

Książę i jego świta usiedli przy dużym okrągłym stole na ukrytym za zasłonami podwyższeniu z drewna tekowego. Oczy księcia nieustannie się poruszały, bacznie obserwując wszystko dookoła. Udało mu się przeżyć dwie próby zamachu na swoje życie, jedną dokonaną przez kuzyna, a drugą przez Francuzów. Kuzyn już nie żył, podobnie jak najlepszy francuski zawodowy morderca.

Talal nie ufał nikomu. Zdawał sobie sprawę, że po niepowodzeniu Francuzów teraz Amerykanie będą deptać mu po piętach. Jego ochroniarze byli dokładnie prześwietleni i lojalni i nie pozwalali nikomu zbliżyć się do księcia. Wśród książęcej świty próżno by szukać jakiegoś białego, czarnego czy Latynosa. Talal był uzbrojony. I dobrze strzelał. Nawet we wnętrzach nie zdejmował okularów przeciwsłonecznych. Nikt nie wiedział, w jakim kierunku patrzy. Szkła okularów też zostały odpowiednio zaprojektowane. Ich właściwości powiększające pozwalały dostrzec to, co gołym okiem było niewidoczne. Brakowało mu tylko oczu z tyłu głowy.

Pojawił się kelner, ale nie z napojami, a tylko z serwetkami. Książę przyniósł własne kieliszki i alkohol. Nie zamierzał dać się otruć. Nalał sobie bombay sapphire i dodał toniku. Pociągnął łyk i przewrócił oczami, zajęty myślami o zbliżającym się spotkaniu. Był przygotowany na każdą ewentualność.

Nie mógł tylko nic poradzić na przerost prostaty.

Wściekłość budził fakt, że nawet jego bogactwo nie mogło tu nic pomóc. Nikt się przecież za niego nie wysika.

Jego ludzie upewnili się, że w łazience nie ma żadnych wrogów ani materiałów wybuchowych i prowadzą do niej tylko jedne drzwi. Jeden z nich przetarł umywalkę, sedes i całą kabinę antybakteryjnym sprejem. Członek rodziny królewskiej, miliarder, nieczęsto bywa w takiej toalecie.

Talal wszedł do wyczyszczonej kabiny, zamknął za sobą drzwi i przez chusteczkę zasunął zasuwkę. Przed pojawieniem się tutaj pozbył się swoich tradycyjnych szat. Nosił teraz szyty na miarę garnitur, który kosztował dziesięć tysięcy funtów brytyjskich. Miał takich garniturów pięćdziesiąt, nie pamiętał tylko, w której z licznych posiadłości rozsianych po świecie się znajdowały. Nigdy, nawet jako młody człowiek, nie latał rejsowymi samolotami. W każdym ze swoich domów trzymał służbę. Kiedy zatrzymywał się w hotelu, musiał to być hotel najlepszy. Wynajmował wtedy całe piętra, żeby wchodząc do swojego pokoju, nie być narażonym na widok przypadkowego człowieka. Zawsze przemieszczał się kolumną samochodów albo śmigłowcem. Ludzie tak bogaci jak on nie stoją w korkach. Żył oderwany od rzeczywistości, w niewyobrażalnym luksusie. Wszystko to wydawało mu się zupełnie naturalne, ponieważ nie czuł się taką samą istotą ludzką jak inni.

Jestem lepszy. Znacznie lepszy.

Mimo to również on musiał rozpiąć rozporek, żeby, jak każdy inny mężczyzna – bogaty czy biedny – załatwić osobistą potrzebę. Wpatrywał się w ścianę przed sobą, w wymalowane tam graffiti i wulgarne słowa. W końcu, zniesmaczony, odwrócił wzrok. Był święcie przekonany, że to wszystko wpływ Zachodu. W tamtym świecie kobiety mogły prowadzić samochód, głosować, pracować poza domem i ubierać się jak dziwki. To działało niszczycielsko na resztę. Nawet w jego kraju pozwolono, by kobiety głosowały i robiły rzeczy, które powinni robić tylko mężczyźni. Król był szalony, a co gorsza, stał się marionetką w rękach Zachodu.

Nacisnął spłuczkę podeszwą buta, zapiął spodnie i odsunął zasuwkę na drzwiach kabiny. Myjąc ręce, spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Spoglądał na niego pięćdziesięcioletni mężczyzna – z siwą brodą i sporym brzuszkiem. Według magazynu „Forbes” jego majątek był wart ponad dwanaście miliardów dolarów, co czyniło go sześćdziesiątym pierwszym na liście najbogatszych ludzi świata. Czerpał zyski z wydobycia ropy, które dzięki głowie do interesów i międzynarodowym koneksjom pomnażał, inwestując w różne dochodowe przedsięwzięcia. Jego nazwisko figurowało na liście między nazwiskiem rosyjskiego oligarchy, stosującego po upadku Związku Radzieckiego gangsterskie metody w celu przejęcia za bezcen mienia państwowego, a nazwiskiem dwudziestokilkuletniego króla nowoczesnych technologii, którego firma nie przyniosła nigdy grosza dochodu.

Wyszedł z łazienki i otoczony szczelnym wianuszkiem ochroniarzy wrócił do stolika. Podpatrzył tę technikę ochrony u agentów amerykańskiej Secret Service. Towarzyszył mu też zawsze jego osobisty lekarz, zupełnie jak w przypadku amerykańskiego prezydenta. Dlaczego nie naśladować najpotężniejszych?, myślał sobie.

We własnym mniemaniu Talal był równie ważny, jak prezydent USA. Chętnie zastąpiłby go jako de facto lidera wolnego świata. Tyle że świat pod jego przywództwem nie byłby już tak wolny, zwłaszcza dla kobiet.

Po wypiciu drinków udali się na wieczorny posiłek w restauracji wynajętej w całości, żeby księciu nie zakłócało spokoju towarzystwo obcych. Po kolacji książę przebrał się w tradycyjny strój i wrócił do swojego odrzutowca, trzymanego w bezpiecznym hangarze przy lotnisku za miastem. Kolumna hummerów wjechała przez otwarte drzwi do hangaru i zatrzymała się przed olbrzymią maszyną. Podczas gdy większość samolotów była pomalowana na biało, jego był cały czarny. Książę lubił ten kolor. Jego zdaniem był męski, władczy i miał w sobie pierwiastek drapieżności.

Jak on sam.

Zanim wysiadł z hummera, drzwi hangaru zamknęły się.

Żaden strzelec wyborowy nie weźmie go na cel z dużej odległości.

Wspiął się po schodkach i lekko zasapany dotarł do ich szczytu.

Wrota hangaru miały otworzyć się dopiero wtedy, kiedy samolot będzie gotowy do startu.

Spotkanie odbędzie się na pokładzie samolotu, stojącego na ziemi, i potrwa około godziny. Prowadzić je będzie książę.

Zawsze panował nad sytuacją.

Ale to miało się wkrótce skończyć.6

U podnóża schodów prowadzących do wnętrza samolotu stało dwóch strażników. Reszta ochroniarzy znajdowała się na pokładzie, szczelnie otaczając główny cel potencjalnego ataku. Drzwi w kadłubie były zamknięte i zaryglowane. Samolot przypominał skarbiec. Drogocenny skarbiec. Ale jak każdy skarbiec, i ten miał swoje słabe punkty.

Książę siedział w środkowej części kabiny przy stoliku. Całe wnętrze samolotu zaprojektował sam. Blisko siedemset pięćdziesiąt metrów kwadratowych powierzchni wypełniały marmury, egzotyczne drewno, orientalne dywany oraz znakomite obrazy i rzeźby starych mistrzów, które Talal mógł podziwiać na wysokości ponad dwunastu kilometrów, lecąc z prędkością ponad ośmiuset kilometrów na godzinę. Był człowiekiem, który potrafił wydawać pieniądze i cieszyć się swoim bogactwem.

Powiódł wzrokiem wokół stołu. Siedziało przy nim dwóch gości. Jeden Rosjanin, drugi Palestyńczyk. Dziwna para, ale intrygująca dla księcia.

Goście zadeklarowali, że za odpowiednią cenę mogą dokonać czegoś, co praktycznie dla każdego, nawet dla księcia, wydawałoby się niemożliwe.

Książę odchrząknął.

– Jesteście pewni, że zdołacie to zrobić? – W jego głosie pobrzmiewało niedowierzanie.

Rosjanin, potężnie zbudowany mężczyzna z długą brodą i łysą czaszką, przez co jego sylwetka traciła proporcje, skinął niespiesznie, ale zdecydowanie, głową.

– Jestem ciekaw, jak to możliwe – odezwał się książę. – Mówiono mi, że nawet nie warto próbować.

– Każdy łańcuch jest tak mocny jak jego najsłabsze ogniwo – wtrącił Palestyńczyk. Był to drobny mężczyzna, ale z brodą jeszcze bujniejszą niż ta Rosjanina. Wyglądali jak holownik i lotniskowiec, lecz nie ulegało wątpliwości, że to właśnie mniejszy jest w owej parze szefem.

– A co jest tym najsłabszym ogniwem?

– Pewna osoba. Znajdująca się blisko człowieka, który nas interesuje. I ta osoba jest nasza.

– Nie wyobrażam sobie w ogóle, jak to możliwe – powtórzył książę.

– To jest nie tylko możliwe. To fakt.

– A jeśli nawet, to co z dostępem do broni?

– Charakter pracy tej osoby daje jej dostęp do potrzebnej nam broni.

– Jak wam się udało zwerbować tę osobę?

– Szczegóły są nieistotne.

– Dla mnie są. Ta osoba musi być gotowa umrzeć. Nie ma innego sposobu.

Palestyńczyk skinął głową.

– Ten warunek jest spełniony.

– Jak to? Ludzie z Zachodu nie decydują się na takie rzeczy.

– Nie powiedziałem, że ta osoba jest z Zachodu.

– Wtyczka?

– Od dziesięcioleci.

– Dlaczego?

– A dlaczego coś robimy? Ponieważ wierzymy w określone rzeczy. I musimy uczynić wszystko, żeby tę wiarę potwierdzać.

Książę rozparł się wygodniej w fotelu. Sprawiał wrażenie zaintrygowanego.

– Plany są gotowe – tłumaczył Palestyńczyk. – Ale jak sobie książę zdaje sprawę, coś takiego wymaga poważnych funduszy. Zwłaszcza później. Nasza osoba jest na razie bezpieczna. Jednak to się może wkrótce zmienić. Nie brakuje wścibskich oczu i uszu. Im dłużej będziemy czekać, tym większe ryzyko niepowodzenia całej misji.

Książę przeciągnął palcami po rzeźbionej powierzchni drewnianego stołu i wyjrzał przez okno. Okna w samolocie były wyjątkowo duże, ponieważ jego właściciel uwielbiał widoki ze znacznej wysokości.

Poddźwiękowy pocisk trafił go prosto w czoło, rozbryzgując mózg. Jego ciało runęło na oparcie skórzanego fotela i powoli się osunęło. Wspaniałe wnętrze samolotu pokrywała teraz warstwa krwi i odłamków kości.

Rosjanin skoczył na równe nogi, ale nie miał broni. Została mu odebrana przy wejściu. Palestyńczyk siedział jak sparaliżowany.

Ochroniarze zareagowali natychmiast.

– Tam! – Jeden z nich wskazał roztrzaskane okno samolotu. Rzucili się do drzwi.

Dwaj ochroniarze stojący przy schodkach samolotu unieśli broń i zaczęli strzelać w kierunku, skąd padł śmiertelny strzał.

Grad pocisków zasypał okolice miejsca, w którym znajdował się Robie. Wycelował i odpowiedział ogniem. Pierwszy z mężczyzn padł trafiony w głowę. Drugi chwilę później, z kulą w sercu.

Ze swojej wysoko położonej pozycji Robie wycelował w drzwi w kadłubie. Pięć pocisków posłanych w sam ich środek uszkodziło mechanizm otwierający. Robie obrócił się i kolejnym strzałem roztrzaskał szybę kokpitu, a wraz z nią urządzenia sterujące samolotem. Wielki ptak na pewien czas został uziemiony. Zadanie ułatwiał fakt, że materiały kuloodporne są zbyt grube i zbyt ciężkie, by stosować je w samolotach, które dlatego są wartymi sto milionów dolarów skarbcami z ogromną piętą Achillesa.

Skończył się czas zabijania.

Teraz kolej na najtrudniejszą część misji.

Odwrót.

Przeszedł po dźwigarze do ściany na drugim końcu hangaru. Otworzył okno, doczepił linę do krążka, który zamocował poprzedniej nocy, i zjechał po niej wzdłuż ściany. Kiedy jego stopy dotknęły asfaltu, puścił się pędem na wschód, jak najdalej od hangaru i martwego księcia. Wspiął się na ogrodzenie i zeskoczył po drugiej stronie. Za plecami słyszał krzyki. Ciemności przecięły snopy światła. Rozległy się strzały, ale wszystkie niecelne. Wiedział jednak, że za chwilę to może się zmienić.

Podjechał samochód. Robie wrzucił swój sprzęt na tylne siedzenie i wskoczył do środka, a pojazd ruszył z miejsca, nim on zdążył zamknąć drzwi. Nie patrzył na kierowcę ani kierowca nie patrzył na niego. Przejechali zaledwie kilka mil i zatrzymali się na przedmieściach Tangeru. Robie wysiadł, ruszył aleją, przeszedł jakieś sto pięćdziesiąt metrów i skręcił w małe podwórko. Stał na nim niebieski fiat. Usiadł za kierownicą, spod osłony przeciwsłonecznej wyjął kluczyk i włożył go do stacyjki. Uruchomił silnik i wyjechał z podwórka. Pięć minut później zbliżał się do centrum Tangeru. Przeciął miasto i zaparkował w porcie. Otworzył tylne drzwi i z bagażnika wziął niewielką torbę, w której znajdowały się ubrania i inne niezbędne w podróży rzeczy, a także dokumenty i trochę lokalnej waluty.

Nie wsiadł na szybki prom, którym tu przypłynął, tylko na powolny prom płynący z Tangeru do Barcelony. Podróż z Barcelony do Tangeru zajmowała dwadzieścia cztery godziny, a w drugą stronę – trzy godziny dłużej.

Jego pracodawca wykupił mu trzyosobową rodzinną kajutę zamiast zwykłego miejsca w fotelu. Poszedł do swojej kabiny, odstawił torbę, zamknął drzwi i położył się na łóżku. Kilka minut później prom odbił od nabrzeża.

Dla Robiego to było logiczne. Nikt nie będzie się spodziewał, że morderca ucieknie łodzią, której dotarcie do miejsca przeznaczenia zajmuje ponad dobę. Sprawdzą lotniska, szybkie promy, autostrady i dworce kolejowe, ale nie niemrawą starą łajbę, pokonującą kilkaset mil w poprzek Morza Śródziemnego przez dwadzieścia siedem godzin. Ponieważ dochodziła północ, na miejsce dotrze praktycznie za dwa dni.

W hangarze Robie miał sprzęt do podsłuchiwania na dużą odległość, dzięki czemu słyszał rozmowę księcia z dwoma mężczyznami w samolocie. Dostęp do broni. Dziesiątki lat jako wtyczka. Znaczne fundusze później. Należało to wyjaśnić. Ale to już nie jego zadanie. On swoje zrobił. Złoży raport, a sprawą zajmą się inni. Był pewien, że nawet saudyjska rodzina królewska poczuje ulgę na wieść o śmierci czarnej owcy. W oficjalnym komunikacie rodzina potępi ten akt przemocy. Będzie domagać się rzetelnego śledztwa. Będzie udawać poruszenie, wściekać się, pojękiwać. Zacznie się wymiana not dyplomatycznych. Ale po cichu cała rodzina wzniesie toast za odpowiedzialnego za zabójstwo. Innymi słowy, wzniesie toast za Amerykanów.

To była czysta robota. Robie trzymał księcia na muszce od chwili, gdy tamten wysiadł ze swojego SUV-a. Mógł go zdjąć już wtedy, ale chciał zaczekać, aż cel i ochroniarze znajdą się we wnętrzu samolotu. Uwięzienie ochrony na pokładzie dawało mu więcej czasu na ucieczkę. Stracił księcia z oczu dosłownie na pół minuty, kiedy tamten wszedł do środka, ale potem znów go ujrzał, jak przemierza pokład i siada przy stole.

Robie wycelował w głowę, mimo że taki strzał jest trudniejszy. Jednak kiedy książę pochylił się w fotelu, Robie dostrzegł w lunecie karabinu paski pod jego ubraniem. Czyli Talal miał na sobie kamizelkę kuloodporną. Pozostawała głowa.

Oddając mocz do słoika i jedząc batony, Robie spędził trzy dni i trzy noce wysoko na platformie w oczekiwaniu na pojawienie się swojego celu w rzekomo zamkniętym na cztery spusty i bezpiecznym hangarze.

A teraz książę był martwy.

Jego plany umarły razem z nim.

Will Robie opuścił powieki i zasnął, a prom, kołysząc się łagodnie, przemierzał powoli spokojne wody Morza Śródziemnego.
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: