Radykalni. Terror - ebook

Prolog

Gruz, pył i zgnilizna. Zgnilizna na polach, na farmach, na ulicach miast. Zgnilizna, która wypełnia nasze serca i dusze. Wszyscy brodzimy w niej po pas, wyrwać się nie sposób. Jest wszędzie, otacza nas cuchnącym pierścieniem, żywi się resztkami naszej energii, wysysa ostatnie ludzkie odruchy.

To jest mój świat. Mroczny, plugawy i zły do szpiku kości. Ponury jak ściernisko przed burzą, surowy jak ostrze samurajskiego miecza, podły jak ojciec gwałcący swoje dzieci. Dlatego jeśli jeszcze nie podjęliście ostatecznej decyzji, szczerze odradzam lekturę, bo po niej już nigdy nie będziecie tacy sami. Poznanie przyszłości to dar, który równie dobrze może okazać się przekleństwem. Klątwą, która już po raz trzeci rzuciła ludzkość na skraj zagłady. W otchłań najczystszego, pierwotnego zła…

Mam na imię Jakub Krystian Polak, ale mówcie mi Kuba. Mam trzydzieści trzy lata i najchętniej już dawno strzeliłbym sobie w łeb. Niestety, nie mogę. Trwa wojna i jeśli chcecie poznać moją historię, dobrze się nad tym zastanówcie, bo już nigdy nie zdołacie o niej zapomnieć. Matkę zgwałcono i zarżnięto jak świnię, broniącemu ją ojcu odrąbano głowę, moja kobieta udusiła się po tym, jak oblano ją żrącym kwasem. Jest jeszcze Anna, właściwie Ania, moja młodsza siostra. Żyję dla niej i w zasadzie tylko dla niej. Mógłbym powiedzieć, że dla wszystkich kobiet, dzieci, starców, dobrych ludzi, którzy nie chcą poddać się tej okrutnej tyranii. To jednak byłyby tylko puste słowa, może nawet zwykłe kłamstwo.

Ania jest dla mnie wszystkim i będę bronił jej do ostatniej kropli krwi. Nie pozwolę, aby kiedykolwiek wpadła w brudne łapska tych chorych skurwysynów. Oni są jak zaraza, jak rak podstępnie rozwijający się w zdrowym ciele, zajmujący kolejne komórki, perfidnie żywiący się nimi. Nie znają litości, nie wiedzą, co to współczucie, w ich języku nie istnieje słowo „miłosierdzie”. Ich księga im tego zabrania, ich Bóg im na to nie pozwala. Dla nich jesteśmy tylko świniami.

Nie wiem, czy ktoś z was kiedykolwiek widział wojnę na własne oczy. Niektórzy może, większość pewnie nigdy nie miała styczności z trupem. Świstające kule, huk wystrzałów, nawoływania przełożonych zagrzewających do walki, w końcu heroiczny bój z nieprzyjacielem — pewnie większość właśnie tak sobie ją wyobraża. Kiedyś pewnie mielibyście rację, wojna zawsze miała w sobie jakąś romantyczną głębię, przyciągała ludzi jak magnes, potrafiła wyzwalać w nich pokłady nieprawdopodobnych emocji. Na lekcjach historii nasi zawsze byli tymi dobrymi, źli prędzej czy później przegrywali. Ta wojna jest inna, po stokroć plugawa. Nie my ją wywołaliśmy, ale to my jesteśmy pierwszym bastionem oporu wobec wszechogarniającego zła. Zła pierwotnego, które po raz pierwszy może zapanować nad całym znanym nam światem. Przez długie lata karmiło się naszą dobrocią i naiwnością, aż jego siepacze w końcu ruszyli mordować. Spod ich ostrzy nie uchodzą nawet niemowlęta…

Nie mam zamiaru was umoralniać ani tym bardziej mówić, co jest dobre, a co złe. Tego nie osądzi nawet sama historia, bo zadecyduje zwycięzca, jeśli w ogóle pozostanie po nas cokolwiek prócz radioaktywnego pyłu. Ta wojna to nie tylko bitwa narodów czy cywilizacji. To rozstrzygający bój pomiędzy dobrem i złem, Bogiem i Szatanem, miłością i nienawiścią. Rozstrzygający i nieodwołalny. Armageddon. Sąd ostateczny.

Nie wiem, czy chcę dotrwać końca, pewnie nikomu z nas nie będzie to dane. Ludzkość straciła kontrolę, spuściła ze smyczy najgorsze koszmary. Bestie ruszyły na żer, gotowe na okrucieństwa, jakich nie jesteście w stanie sobie nawet wyobrazić. Nie dają mi wyboru. Muszę wypuścić swoją. Niech nasyci się krwią wrogów.