Madonny z ulicy Polanki - ebook

PROLOG

U wlotu ulicy pokazał się transporter. Mały dzióbek plunął krótką serią. Zastukało o mur tuż nad nimi. Obok starych wojennych dziur po kulach zakwitły nowe.

– Jezus! – wykrzyknęła i popatrzyła na mały czerniejący otwór w jego udzie. – Boli cię? – zapytała.

– Nie – odparł, pobladły.

Usiedli bezmyślnie na bruku, nie wiedząc, co z tym zrobić. Skot wycofał się powoli. Nadjechała krążąca po ulicach karetka. Upchnęła go za drzwiami, żeby nie musiał leżeć na innych.

– Trzaśnij dobrze! – krzyknął umazany krwią kierowca karetki.

O czwartej nad ranem szesnastego grudnia do miasta wdarły się pancerne zagony. A redę gdańskiego portu zablokowały cztery okręty marynarki wojennej. Zaczęło się oblężenie. Dowództwo wydało decyzję o boju dywizji pancernej w mieście. Żołnierze 16 Kaszubskiej Dywizji Pancernej otrzymali rozkaz zablokowania ulic prowadzących ze stoczni do miasta.

Na chodniku przed blokiem zachrzęściło szkło, choć szyby w oknach wciąż pozostawały nietknięte. Gdzie się podziali wszyscy? Cały ten brunatnoszary gęsty rozdygotany tłum nagle zniknął. Była zupełnie sama. Piekły ją oczy. To od gazu. I jeszcze to nieznośne wycie syren. A dookoła jakby mgła. Biegła wzdłuż muru, starając się omijać potłuczone szkło. I wtedy z tej mlecznej, oblepiającej wszystko mgły wyłoniła się milicyjna nysa. Sunęła powoli – jak skradający się gad. Nie wiadomo, skąd się tu wzięła. Wypadło z niej dwóch dość wysokich. W śmiesznych kaskach, jakie nosili motocykliści. Z emblematem „MO”. Kazali jej pokazać dłonie. A potem puścili wolno. Jakby nigdy nic. „Zmiataj”, syknął ten nieco wyższy. Ruszyła więc przed siebie. Byle dalej od nich. Nagle poczuła ból w karku. Straciła przytomność.

Ocknęła się dopiero wtedy, gdy przenosili ją przez wielkie obrotowe drzwi. Nie wiedziała, gdzie jest i co dalej będzie. Rzucili ją na posadzkę. Było ich czterech. Kazali usiąść na podłodze, obok innych nieszczęśników. I ręce trzymać do tyłu. A potem bili gdzie popadnie. Nie dało się chronić głowy. Nagle jeden wyciągnął myśliwski nóż. I podszedł do niej, bo miała najdłuższe włosy, chociaż przecież krótko ostrzyżone, na chłopaka, ale jednak. Ten z nożem stanął nad nią i wrzasnął na całe gardło:

– A może ty magisterkiem jakimś jesteś, co?! To ci zaraz przyłożymy! Albo ci te włoski skrócimy, bo coś za długie masz, chłopczyku. Zrobi się fachowo, będzie git. Strzygłem kiedyś barany, to się znam. A jak będę ciął ze skórą, to krzycz. Mamusia może cię usłyszy.

Jeszcze się nie zorientowali, że była dziewczyną. Przez te krótkie włosy. I przez farmerki i ortalionową kurtkę brata, którą miała na sobie. Dla niepoznaki. Żeby się wtopić w tłum.

***

Grzebano ich w nocy. Na niewielkim cmentarzu w Oliwie. Po ciemku, przy latarkach. Kierownik cmentarza dostał polecenie, żeby pod żadnym pozorem nie wychodził wieczorem z domu. Domyślił się, o co chodzi. Wieczorem przyjechali po niego trzej po cywilnemu. Powiedzieli, żeby wziął ze sobą jedzenie. Był z nimi też fotograf. I dyrektor Zjednoczenia Gospodarki Komunalnej. Zebranym przewodził ubrany w milicyjny mundur funkcjonariusz w stopniu majora. Mieli ich chować grabarze przywiezieni z domów przez MO. Teren cmentarza obstawili milicjanci wyposażeni w długą broń. Zwłoki przywieziono milicyjnym starem i żukiem, ładując na nie odpowiednio trzy lub jedną trumnę. Leżący w trumnach byli nadzy, pozawijani w prześcieradła. Jak mumie. Albo jak Żydzi. Do zwłok przyczepione były karteczki z cyframi – na stopie, ręce i piersi. Major miał pretensje do podwładnych. Oni jednak nie chcieli ubrać zwłok. Zrobili to grabarze.

Wreszcie zwieźli autobusem jakichś ludzi, zapłakane starsze kobiety i mężczyzn. Prowadzili ich przez szpaler milicjantów. Wieka trumien stały oparte o drzewa. Ktoś zapytał, gdzie jest ksiądz. Milicjanci powiedzieli, że nie ma. Ale jak to tak bez księdza? W końcu przyszedł jakiś. Spod sutanny wystawały mu milicyjne buciory. Ostatni pogrzeb skończył się o trzeciej nad ranem.1

DZIEWCZYNA BEZ TWARZY

Ty chyba żartujesz? Odbiło ci! Jak mogłaś mi to zrobić, przecież się umawialiśmy! Myślałem, że się rozumiemy! – Sven aż się trząsł ze zdenerwowania. A potem nagle obrócił się na pięcie, wyszedł z pokoju i trzasnął drzwiami. Siarczyście. To było jak policzek.

– To źle myślałeś! – krzyknęła za nim.

Ankę zawsze irytował jego brak czułości, ale tym razem przebrał miarę. Powinien zareagować inaczej. Nie spodziewała się entuzjazmu, ale mógł ją przynajmniej przytulić i pocałować. Okazać empatię. Ale zamiast ją wesprzeć, zareagował po swojemu. W końcu to była dobra, a nie zła nowina. Najlepsza z najlepszych, prawdę mówiąc.

Nie znosiła tych jego ataków z byle powodu. Myślała, że wybuchy złości, które tak często mu się zdarzały na początku ich znajomości, już się nie powtórzą. Jeszcze gorsze było to nagłe znikanie. Tak ni z gruszki, ni z pietruszki. Znikał na dzień, czasem nawet na dwa. A potem mówił po prostu: „Zajęty byłem”. I już. Żadnych wyjaśnień. A w niej, ilekroć się pokłócili, naras­tał lęk, że znowu zostawi ją samą. Na tym cholernym szwedzkim odludziu. W dużym pustym domu. W grobowcu. Mieszkała tu od roku, ale wciąż czuła się obco. Bo wszystko, łącznie z gospodarzem tej posiadłości, należało do innej kobiety. Do zmarłej.

Trzasnęły drzwi wejściowe. A jednak. Znowu to samo. Ten więcej niż dojrzały mężczyzna obrażał się jak mały chłopiec. Zabierał swoje elektroniczne zabawki i znikał. Żeby ją ukarać. Za niesubordynację. Więc jednak jej najgorsze przypuszczenia się sprawdziły. Sven zaraz odpali silnik. A potem odjedzie. Zniknie, nie wiadomo na jak długo. A ona zostanie sama w pustym domu. I będzie się bała. Przez całą noc.

Przez chwilę chciała za nim wybiec. Zatrzymać go. Może nawet wpaść w histerię, rozpłakać się. W końcu teraz miała do tego pełne prawo. Ale wiedziała, że to tylko pogorszy sprawę. Poza tym robienie scen nie było w jej stylu. Wiedziała, że on i tak sobie pojedzie. Nie wiadomo dokąd. Pewnie ma jakąś kochankę. Tak jak jej mąż. Wiesiek zawsze miał na podorędziu jakąś hożą dziewoję z Kaszub – biuściastą Bożenę albo Mariolę, albo Gosię Herbst – nieco mniej hojnie obdarzoną. Ciekawe, która z nich zajmuje aktualnie miejsce u jego boku? A może wszystkie naraz. To by dopiero było rajskie życie. Własny harem – oto marzenie Wieśka Formeli, który formalnie ciągle był jej mężem.

Gdy Sven odjechał, zamknęła drzwi wejściowe. Na wszystkie cztery zamki. I na łańcuch. Naprawdę bała się zostawać tu sama. Szczególnie w nocy. Jej partner powtarzał do znudzenia, że to niebywale spokojna okolica, całkowicie bezpieczna i nie ma się czego bać, ale jakoś mu nie wierzyła. Ten ponury las dookoła domu napawał ją lękiem. Od samego początku źle tu sypiała. Zwłaszcza gdy wyjeżdżał. Wtedy nie spała wcale. Tyle razy prosiła go, żeby wracał na noc, ale on tylko wzruszał ramionami. Widocznie nie był w stanie pojąć, jak można się bać samotnej nocy w domu na odludziu. On przecież bardzo to lubił. Cholerny Sinobrody, a może raczej Sven Widłobrody. Po każdej takiej nocy spędzonej samotnie w jego domu obiecywała sobie, że to już ostatni raz, że stąd wyjedzie, że wreszcie go rzuci, wróci do Polski, wynajmie jakieś mieszkanie, najlepiej w Oliwie, i zacznie wszystko od początku. Na własny rachunek. Bo to było jakieś cholerne fatum albo klątwa, że z nikim nie mogła ułożyć sobie życia. Może dlatego, że dokonywała fałszywych wyborów? Męża wybrała z rozsądku. Bo był starszy od niej i majętny. No i mówił, że ją kocha. Ale Sinobrodego pokochała z zupełnie innego powodu (tak jest – pokochała, ale nigdy mu o tym nie powiedziała, bo przecież nie wypadało tak się obnażać przed całkiem obcym facetem). Ze Svenem Dibeliusem związała się wcale nie dlatego, że był jeszcze starszy i raczej dość zamożny. Ten właściwy powód, który stanowił temat tabu, długo ukrywała sama przed sobą. Bo zdaniem Svena należało zachować powściągliwość. W słowach i w gestach. Żadnych zbędnych czułości czy nie daj Boże – wyznań. Bo nade wszystko należy unikać wielkich słów. I wywnętrzania się. Zażyłość można było nazwać tylko zażyłością. A najlepiej nie nazywać jej wcale. Żeby potem mniej bolało. Bo zawsze jest jakieś potem, prawda? I właśnie teraz nadeszło. Zimny prysznic, lodowaty. Oprócz chłodu lekarstwem na ból były powściągliwość, sarkazm i dystans. W różnych odmianach i wersjach. Odpowiednio dawkowane. Na co dzień. I od święta też. Żeby jej się przypadkiem nie zamarzyło, że może coś z tego będzie. Coś ważnego. Niestety, to, co wydawało się istotne w nocy, skutecznie unieważniał rano. Chłodnym spojrzeniem albo kąśliwą uwagą rzuconą mimochodem. Bo przecież ona była dla niego zupełnie nieważna, nieistotna. Drugorzędna, trzeciorzędna. Nielicząca się w ostatecznym rozrachunku. Była tylko cieniem tamtej kobiety. Nieżyjącej.

Niepokoiła się. Zwłaszcza teraz, gdy zaczęło się ściemniać. Postanowiła, że jeśli Sven tym razem znowu nie wróci do wieczora, to ona stąd wyjedzie. Bez słowa. Zadzwoni do doktora Macieja Zagrobnego, który niedawno oferował jej mieszkanie w Gdańsku. Bo podobno jakaś jego kuzynka miała wyjechać na stypendium i chciał komuś wynająć mieszkanie, w którym ona pomieszkiwała. To mieszkanie znajdowało się w starej, poniemieckiej, podobno niezwykle klimatycznej kamienicy przy ulicy Polanki. Adres bardzo zainteresował Ankę. Od dawna szukała czegoś właśnie w Starej Oliwie, na wypadek gdyby tu jej się jednak nie powiodło. A najwyraźniej nie powiodło się, skoro Sven tak szpetnie zareagował na to, co mu powiedziała.

Po porannej awanturze nie mogła sobie znaleźć miejsca. Chodziła z kąta w kąt, raz po raz nerwowo spoglądając przez okno. Może on jednak wróci, zanim zapadnie zmrok? Nasłuchiwała. Czekała na znajomy warkot silnika. Ale nic. Głucha cisza. Złowroga. Była zmęczona. Niemal zasypiała na stojąco. W żaden sposób nie umiała nad tym zapanować. Więc chociaż bardzo się starała, żeby czuwać, szybko zasnęła. Obudziła się na kanapie, cała zdrętwiała i zmarznięta. Postanowiła, że już jutro stąd wyjedzie. Byle tylko jak najszybciej się rozwidniło. Od razu będzie lepiej. Póki co owinęła się kocem i spojrzała na zegarek. Było piętnaście po czwartej. O piątej wstanie i zejdzie na dół. Żeby się umyć, spakować i coś zjeść. Z rozsądku oczywiście, bo wcale nie była głodna. A potem zrobi rezerwację na dzisiaj. Byle znaleźć się jak najdalej stąd. Wyjedzie tak, jak przyjechała. Z tą samą walizką. W niebieskie kwiatuszki. Zabierze ze sobą kilka bluzek i dwie pary dżinsów. To wszystko, co miała. Tak naprawdę nie potrzebowała więcej. Kiedyś miała duży dom, który nigdy tak naprawdę nie był jej. Bolała ją ta strata. Przez jakiś czas. Potem przeszło. Ale nauczyła się tego, żeby się nie przywiązywać do rzeczy. Do ludzi zresztą też nie. Gdzie jest walizka? Pewnie w garderobie. Rzadko odwiedzała to miejsce. Pełno tam było rzeczy należących do zmarłej. Eleganckich, z klasą. Zupełnie nie w stylu Anki. Sven usilnie zachęcał ją, żeby nosiła te ubrania. Frida Dibelius, jego zmarła żona, również miała rozmiar XS. Ale Anka puszczała te słowa mimo uszu. Omijała garderobę szerokim łukiem. Podobnie jak pokój Fridy, w którym Sven spędzał długie godziny. I ciąg­le się dziwił, że Anka nie chce nosić ciuchów po jego żonie. Pięknych, drogich i prawie niezniszczonych. Więc się wściekał. Zamykał się w sobie coraz bardziej. Wtedy odganiała natrętną myśl, że on traktuje ją jak jakąś baby doll. Marny substytut zmarłej żony. W takich chwilach starała się pamiętać o tym, że potrafił być czuły. Głównie w sypialni. Właściwie tylko tam. Ale to było dużo. Bardzo dużo.

Poranny prysznic odświeżył ją. Z apetytem zjadła dwie kanapki. Popiła herbatą. Postanowiła, że najpierw się spakuje, a potem zamówi bilet. Odwlekała ten moment, bo wciąż miała nadzieję, że on jednak się pojawi. I że ją przeprosi. Wystawiła walizkę na korytarz. Poszła na górę zamówić bilet.

I wtedy usłyszała warkot silnika. Jednak wracał. To był on. Teraz czeka ją seria znajomych dźwięków – trzaśnięć, skrzypnięć, brzęków. A potem nie wiadomo, co będzie. Wszystko zależało od tego, w jakim był humorze. Czy był zadowolony, czy może jednak dalej będzie miał do niej pretensje. Słyszała, jak otwiera drzwi wejściowe. Wchodził. Pewnie już zauważył jej walizkę, która stała w holu. I teraz jej szukał na dole. Otwierał kolejne drzwi. Do kuchni, do salonu, do gabinetu. Za chwilę wejdzie na górę, żeby sprawdzić, czy ona jest w sypialni. Zaniepokoił się jak nic. Może wreszcie pomyślał o niej, a nie o zmarłej. Albo o jakiejś innej, u której zapewne spędził tę noc. Już słyszała jego kroki na schodach. Szukał jej, jak nic. Cieszyła się z tego. Może jednak trochę mu na niej zależało? I może zaakceptował jej nowinę. Fakt, że ich życie się zmieni. Nie będzie już takie wygodne i spokojne jak dotąd.

– A ty co? Wybierasz się gdzieś? – zaczął zaczepnym tonem.

– Tak, do domu.

– A gdzie jest ten twój dom?

– W Oliwie.

– Czyli wracasz do męża, tak?

– Wracam do siebie. – Chciała jeszcze dodać, że z Wieśkiem to akurat zamierza się rozwieść, a nie zamieszkać. I wreszcie pozbyć się jego nazwiska. Żeby naprawdę wrócić do siebie. Nareszcie być sobą, a nie żoną wiecznie zdradzaną lub, co gorsza, substytutem czyjejś zmarłej żony. A właściwie jej wielce niedoskonałą kopią, która nie chce nosić drogich i gustownych ubrań tylko dlatego, że kiedyś należały do innej kobiety. I wciąż wypomina swojemu partnerowi, że ma obsesję na punkcie zmarłej, że z domu zrobił grobowiec, a sam ciągle jest w żałobie. A najważniejsze, że z nią, to znaczy z Anką, jest tylko ze względu na podobieństwo do nieżyjącej od kilku lat pani Dibelius, której prochy zamiast na cmentarzu wciąż spoczywały w domu męża. Sven przechowywał urnę w pokoju – mauzoleum, pełnym mniejszych i większych przedmiotów, które należały do Fridy. Jej dawno zwietrzałych perfum, jedwabnych apaszek, torebek, kosmetyczek, pierścionków, wisiorków, kolczyków. Ale oczywiście najważniejsza była urna, którą ten porąbany dziwak postawił na półce z książkami. Nie dość, że przesiadywał tam godzinami, to jeszcze podejrzanie dużo czasu spędzał w garderobie. Przyłapała go tam kiedyś, jak z upodobaniem wąchał ubrania zmarłej. A gdy zaproponowała z niewinną minką, żeby te ciuchy wreszcie wydać biednym, wpadł w szał. Aż się przestraszyła. Więcej nie wracała do tego tematu, ale wciąż ją bolało, że on myśli o tamtej kobiecie, że to ją widzi w sypialni. Bo ona – Anka (wciąż jeszcze) Formela – była tylko niedoskonałym zamiennikiem, produktem zastępczym, jakimś byle jakim erzacem. Mimo wszystko jednak dość długo godziła się grać taką właśnie rolę. Ale wczoraj miarka się przebrała. Bo tym razem nie chodziło tylko o nią.

Sven najwyraźniej nie miał ochoty zgłębiać problemów niedowartościowanego ego Anki, bo nie odpowiedział na jej dictum. Wyszedł z sypialni. A ona nie wiedziała, co dalej zrobić. Po prostu pat. Zastanawiała się, czy zamówić te cholerne bilety, czy jednak porozmawiać z nim na serio o tym, co się wczoraj stało. I o przyszłości. Może jednak warto porozmawiać?

Wypadła z pokoju i zbiegła po schodach, żeby wreszcie go dopaść, przytulić, wybuchnąć płaczem. Nie był przyzwyczajony do takich reakcji z jej strony. Oboje byli przecież powściągliwi w okazywaniu uczuć. I dlatego nie była pewna, jak zareaguje na jej histeryczne zachowanie. Na szloch i na tę nagłą potrzebę czułości. Sven okazywał jej względy tylko w łóżku, najchętniej przy zgaszonym świetle. Zastanawiała się nawet, czy nie jest pruderyjny, ale to jednak nie było to. Po prostu po ciemku łatwiej mu było wyobrazić sobie, że Anka to Frida.

– Proszę, nie gniewaj się – zaczęła nieśmiało, próbując się przytulić.

– No już dobrze, dobrze. – Poklepał ją po plecach. – Może trochę odpoczniemy? Chętnie bym się zdrzemnął, nie spałem całą noc. Ty też chyba jesteś zmęczona.

A więc o to chodzi. Jak zwykle o to samo. Ale to lepsze niż awantury. Dużo lepsze. Też miała ochotę się odprężyć. I może pospać, jak już będzie po wszystkim. I jeszcze raz zadać mu ważne pytanie. To samo, które zadała wczoraj. Miała nadzieję, że tym razem odpowiedź będzie inna, że wszystko przemyślał, zaakceptuje zaistniałą sytuację i jej wybór.

Był czuły – dobry znak. Bardziej niż zwykle, więc rosła w niej nadzieja, że wszystko jakoś się ułoży. Ogarnęła ją błoga senność. Nie miała siły na rozmowy, zasnęła, gdy tylko skończył i swoim zwyczajem odwrócił się do niej plecami. W tym swoim śnieżnobiałym T-shircie. Miał ich chyba ze dwa tuziny. Wszystkie identyczne. Autysta przeklęty.

Obudziła się około południa. Była sama w sypialni. Sven pewnie już siedział w swoim gabinecie i pracował. Bardzo lubił pracować. To był doskonały pretekst, żeby zamykać się w sobie i nie mieć czasu na rozmowy z kimkolwiek, zwłaszcza z nią, i na cudze sprawy, nawet wtedy, gdy były one również jego sprawami. Ważne zadania służbowe, jakieś tajemnicze projekty, raporty, praca w elektrowni atomowej w Oskarshamn, częste podróże do Sztokholmu – stanowiły jego ulubioną wymówkę, dzięki której mógł ją zbywać, ilekroć chciała z nim poważnie porozmawiać. Ale tym razem weszła do gabinetu, chociaż mieli niepisaną umowę, że nie wolno mu przeszkadzać podczas pracy. Złamała ją jednak. Weszła nieproszona do gabinetu. Aż podskoczył. Obrócił się i spojrzał na nią pytająco.

– Chcę porozmawiać – zaczęła pewnym tonem.

Usiadła na kozetce, żeby zrozumiał, że rozmowa musi potrwać, a ona nie da się zbyć. Zrozumiał od razu i zaatakował:

– Przecież już rozmawialiśmy. – W jego głosie usłyszała tłumioną wściekłość.

– Chcę porozmawiać. Z tobą, rozumiesz?

– No to rozmawiaj. – Teraz już nie tłumił złości. A na twarzy miał ten swój ironiczny uśmieszek.

Już straciła wiarę, że gadanie z nim ma sens, bo był całkowicie zamknięty i wycofany. Potrzebował jej tylko w łóżku. Od początku ich znajomości. A ona godziła się na to. Nie musieli ze sobą rozmawiać. Tak było łatwiej. Ona robiła swoje, on swoje. Mieli tylko wspólną sypialnię. Nic więcej. No może jeszcze to, że razem jedli. Ona gotowała. On najpierw wybrzydzał, a potem zjadał wszystko z apetytem i zwykle prosił o dokładkę. Sama jadła bardzo niewiele. Ale mimo to ostatnio przybrała na wadze. Wyraźnie się zaokrąg­liła. Oboje byli z tego zadowoleni. Każde ze swoich powodów.

Ale w tej sprawie musiała powiedzieć, co myśli. Byle nie za dużo. Nie chciała analizować ich związku. Ani zasypywać go pretensjami, że źle ją traktował, że widział w niej wyłącznie osobę podobną do zmarłej i takie tam. Skoro wbrew zdrowemu rozsądkowi przyjechała tu i zamieszkała z nim, to znaczy, że akceptowała taki układ. To była niepisana, nawet niewysłowiona umowa między nimi. I nagle to wszystko pękło. Sven pewnie nie był świadom, że to była rozmowa ostatniej szansy. Że jeśli się nie dogadają, ona wyjedzie. Ucieknie.

– Słuchaj, chcę, żeby wszystko między nami było jak dotąd, rozumiesz? – zaczęła po dłuższej przerwie.

– Nie rozumiem.

– Ale czego nie rozumiesz?

– Nie rozumiem, po co to całe międlenie, bo wydawało mi się, że dobrze się rozumiemy.

– Ale wczoraj okazało się, że jednak nie. Nie do końca.

– Ach, ty znowu o tym. Proszę cię, przestań. Nie wracajmy do tego.

– Ale musimy!

– Ja nic nie muszę! To ty musisz coś z tym zrobić!

– Z tym? Znakomite określenie. Nie ma co!

Spuścił wzrok. Zagalopował się trochę, ale ubieranie myśli w słowa nigdy nie przychodziło mu łatwo. Wolał liczby. Konkrety, a nie to okropne babskie drążenie słowami najintymniejszych spraw. Jego spraw w dodatku. Miał wiele powodów, żeby uciekać od tego myślami. I nie nazywać rzeczy po imieniu.

– Więc ja też nie muszę! I niczego z tym nie zrobię, rozumiesz? Nie mam takiego zamiaru.

Wstała, obróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku drzwi wejściowych. Sven odetchnął głęboko. Był wściekły. Spodziewał się, że będzie robiła mu wyrzuty z powodu jego nieczułości. I narzekała, że traktuje ją jak dmuchaną lalę. Słyszał kiedyś, jak mówiła o tym jakiejś swojej znajomej mieszkającej w Polsce. Przez telefon. Był zły, że opowiada obcym o intymnych szczegółach ich związku. Ale nic jej wtedy nie powiedział. Od tamtej pory wiedział, co ją dręczy. I już nie namawiał jej, żeby nosiła ubrania Fridy, chociaż wciąż skrycie o tym marzył. Ale skoro Anna miałaby przez to cierpieć, ustąpił. Teraz jednak nie mógł ustąpić, ale nie wiedział, jak się do sprawy zabrać. Nie znał się na tych wszystkich babskich fiksacjach, chociaż był dwukrotnym wdowcem i miał dwóch dorosłych synów. Bardzo młodo się ożenił. Oboje z jego pierwszą żoną Sylvią byli jeszcze prawie dziećmi, gdy urodził się Norman, ich pierworodny. Teraz Norman mieszkał w RPA i miał już trzydziestkę na karku (tylko o osiem lat mniej niż Anna). Pewnie niedługo się ożeni. Sven nie miał nic przeciwko temu, żeby zostać dziadkiem. Ale nie ojcem!

Przez następny tydzień oboje unikali rozmów, chociaż wszystko między nimi układało się normalnie. Anna była nawet bardziej gorliwa niż zwykle w okazywaniu mu względów (tak właśnie o tym myślał – w nieco staroświecki sposób), a on był czuły jak zwykle, ani trochę więcej, ani mniej. Wszystko odmierzał dokładnie, po inżyniersku, nawet łóżkowe czułości. Ale gdzieś tam podskórnie rosły w nim niepokój i gniew. Bo czas uciekał. I teraz to on będzie musiał rozpocząć rozmowę. Zrobił to wieczorem, w sypialni, gdy oboje leżeli obok siebie, zmęczeni i spełnieni.

– Jutro zawiozę cię do lekarza.

– Ale po co? Dobrze się czuję.

– Trzeba coś postanowić. Jest chyba jeszcze trochę czasu na podjęcie decyzji. Nie zapominaj, że remisja nie będzie trwała wiecznie.

– Nie musisz mi o tym przypominać, sama wiem. Jestem umówiona z moim onkologiem na przyszły tydzień.

– Umówiłem cię do ginekologa, nie do onkologa. Bo najpierw trzeba zrobić to, co konieczne! – Aż usiadł ze zdenerwowania. Anka zwinęła się w kłębek. Leżała obok niego w pozycji embrionalnej. – To niemożliwe, rozumiesz? Wiesz, że tak trzeba, inaczej się nie da. Musimy być odpowiedzialni – jego słowa zabrzmiały fałszywie. Naprawdę nie umiał prowadzić takich rozmów. Zwłaszcza że nie ułatwiała mu tego, uparcie milcząc.

Do rana oboje nie mogli zasnąć, ale nie zamienili już ani słowa. Zdrzemnął się dopiero przed świtem. To był niespokojny sen. Chrapał. Anka patrzyła z czułością i z żalem na jego plecy. Chciała go nawet pogłaskać, ale w ostatniej chwili cofnęła rękę. Mógłby się obudzić. I znowu rozpocząć tę rozmowę. Zawsze się do niej odwracał plecami. Ale tym razem już po raz ostatni. Coś się właśnie kończyło. Tylko Sven jeszcze o tym nie wiedział. Ale ona już podjęła decyzję.

***

Tamtego dnia został dłużej w pracy. Potem jeszcze pojechał po zakupy do supermarketu. Wrócił do domu później niż zwykle. Nie zastał jej. Zaniepokoił się. Poszedł do garderoby. Nie było tej cholernej walizki. Wybrał jej numer. Normalnie prawie nigdy do niej nie dzwonił, ale złamał zasadę. Miała wyłączoną komórkę. Spojrzał na zegarek. Coś go tknęło. Samolot do Sztokholmu już dawno odleciał. Ale i tak pojechał na lotnisko. Żeby się dowiedzieć, czy jej tam nie widzieli. Oczywiście, że wiedzieli. Z taką małą walizką w niebieskie kwiatki. Szczupłą blondynkę. Podobno tym samolotem, a właściwie awionetką leciały oprócz niej jeszcze trzy osoby. Wrócił do domu zrezygnowany. Zastanawiał się, dokąd pojechała. Pewnie do Gdańska. Do męża? To chyba jednak niemożliwe. W sypialni na poduszce znalazł małą, niebieską karteczkę, na której Anka skreśliła swoim drobnym pismem krótkie zdanie: „Niemożliwe jest znacznie ciekawsze”. Co za bzdury!, pomyślał.

CIAG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI

PEŁNY SPIS TREŚCI

PROLOG

1. DZIEWCZYNA BEZ TWARZY

2. ZA ŚCIANĄ

3. ZAZDROŚĆ I MEDYCYNA

4. SCENY Z ŻYCIA POZAMAŁŻEŃSKIEGO

5. NIKODEM

6. MIŁOŚĆ BLONDYNKI

7. TAKA MAŁA

8. I CÓŻ, ŻE ZE SZWECJI?

9. STRACONE ZACHODY MIŁOŚCI

10. BO MIŁOŚĆ, MÓJ MIŁY…

11. OJ, KOT…

12. DOM ZŁY

13. HOLENDERSKIE INDIE WSCHODNIE

14. IDA

15. ONE

16. BIKINI BRIDGE

17. SEKRETNE ŻYCIE W.

18. POLOWANIE NA MUCHY W NOSIE

19. KWIATY WE WŁOSACH

20. CZARNY PIOTRUŚ

21. PALI SIĘ, MOJA PANNO

22. OKRUCHY

23. O DWÓCH TAKICH

24. REORGANIZACJA

25. MOJA NAJMILEJSZA

26. BARBÓRKA

27. MIŁOŚĆ CI WSZYSTKO WYBACZY…

SPIS POSTACI