Nic nie mów - ebook

Prolog

Pewien rabin, żyjący przed wiekami, mawiał, że droga do piekła wiedzie przez pustkowie, morze albo Jerozolimę.

Tylko nieliczni spośród tych, którzy zapuścili się w brukowane uliczki za prastarymi, wyblakłymi murami świętego miasta i wędrowali głęboko poruszeni, skupieni na wyższych, świętszych sprawach, odczuwali obecność innego, mroczniejszego nurtu. On też stanowi nieodłączną część Jerozolimy, jej dziedzictwo. Właśnie tam, na południe od Ściany Płaczu, meczetu Al-Aksa i bazyliki Grobu Świętego, teren nagle opada i tworzy głęboki, ciemny jar pełen zielonych cieni. Na jego dnie wije się strumień Cedron.

Wąwóz, od imienia swego właściciela nazwany doliną syna Hinnoma, Gei Ben-Hinnom, z czasem stał się Gehenną, miejscem słynącym z zepsucia i nieprawości tak strasznych, że na zawsze odcisnęły tu swoje piętno, budząc grozę i przerażenie – nawet dziś, w czasach, gdy mało co jest w stanie nami wstrząsnąć. Miejscem, o którym prorok Jeremiasz grzmiał: „I zbudowali wyżynę Tofet w dolinie Ben-Hinnom, aby palić w ogniu swoich synów i córki, czego nie nakazałem i co nie przyszło mi nawet na myśl. Dlatego przyjdą dni – wyrocznia Pana – że nie będzie się już mówić o Tofet lub dolinie Ben-Hinnom, lecz o Dolinie Mordu; w Tofet będą grzebać zmarłych z braku innego miejsca. Trupy tego narodu staną się pożywieniem podniebnych ptaków drapieżnych i dzikich zwierząt na ziemi, których nikt nie odpędzi”.

Tu właśnie wzniesiono posąg Molocha, bóstwa o głowie byka i ciele człowieka. Stał z wyciągniętymi rękami, by przyjmować ofiary, podczas gdy z jego wielkiego, pustego brzucha buchał ogień rozpalony przez kapłanów. Okalało go siedem murów z siedmioma bramami. Ci, którzy przynieśli w ofierze ptaki, mogli przekroczyć pierwsze wrota. Ci z kozłami – drugie. Z owcami – trzecie. Z cielętami – czwarte. Z krowami – piąte. Z wołami – szóste. Przez siódmą bramę przechodzili jedynie ci, którzy przynieśli w ofierze swoje dzieci. Oni mogli zbliżyć się do bóstwa na tyle, by poczuć jego żar.

Rodzice całowali dziecko i składali je w rozpalonych do czerwoności ramionach Molocha. Werble dudniły coraz głośniej. Ich huk zagłuszał zawodzenie dziecka, by rodziców nie ogarnęła litość. Hinnom, jak powiadali mędrcy, wcale nie oznaczało imienia. Pochodziło raczej od hebrajskiego czasownika nohem: jęczeć w agonii. Jedni uważali, że chodziło o jęki dziecka, inni – że rodziców. Jeszcze inni – może roztropniejsi – twierdzili, że chodziło o jęki tych, którzy mogli tylko bezradnie się przyglądać.

W przeciwieństwie do majaczących w oddali nagich, białych wzgórz Morza Martwego na wieczność wypalonych ogniem i siarką za grzechy swoich mieszkańców, zaciszna, pełna zieleni Gehenna zdaje się wymarzonym miejscem na piknik dla nieuświadomionej i tępej duszy – albo dla tych, którzy gotowi są zapomnieć o przeszłości i głęboko ją pogrzebać, popijając colę i zajadając się kanapkami w miejscu, gdzie niewinne dzieci padły niegdyś ofiarą wypaczonej idei świętości wyznawanej przez rodziców.ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zawodzenie syreny zburzyło spokój jerozolimskich uliczek, w których ciszę wcześniej mąciły tylko kroki mężczyzn wracających z porannej modlitwy. Karetka mknęła po niemal pustej drodze, porośniętej szpalerami starych drzew tulących się do białych, kamiennych domów postawionych w tysiąc dziewięćset czterdziestym dziewiątym roku dla imigrantów. Dziś coraz częściej w ich miejsce wyrastały ekskluzywne, nowoczesne wille pokryte czerwoną dachówką. Na poboczu z prawej strony wyrastał Potwór, ulubiony plac zabaw jerozolimskich dzieciaków: ogromna, czarno-biała głowa z wielką paszczą, z której zamiast języka wysuwały się trzy krwistoczerwone zjeżdżalnie.

Na jej widok kierowca pomyślał o własnych dzieciach, a potem smutno potrząsnął głową, zerkając w lusterko wsteczne na nieruchomego chłopca wyciągniętego na noszach, wokół którego pochylali się ratownicy.

– Szybciej! – krzyknął jeden z nich.

Kierowca skręcił w długą, krętą drogę prowadzącą do szpitala Hadassa. Jeszcze tylko kątem oka zerknął na złociste wieże zabytkowego Monasteru Gornieńskiego górujące nad doliną Ain Karem, po czym skupił się na trasie, pędząc między nagimi zboczami porośniętymi ciemnymi krzakami przypominającymi ziarna pieprzu. Przed bramą szpitala ponaglająco machnął do ochroniarzy, którzy szybko podnieśli szlaban i wpuścili go do środka.

Mężczyzna zahamował przed izbą przyjęć. Wyskoczył z szoferki, dopadł tylnych drzwi i otworzył je na oścież. Wyciągnął wózek i – podczas gdy jeden ratownik wtłaczał powietrze do płuc chłopca, a drugi wysoko nad głową trzymał kroplówkę – przez labirynt morelowych korytarzy obwieszonych tabliczkami z nazwiskami darczyńców pędził na pediatryczny oddział intensywnej opieki medycznej.

– Nieprzytomne dziecko! Dopiero co przywrócone bicie serca! – krzyczeli ratownicy.

Pielęgniarki – niemal każda z nich mająca własne dzieci – natychmiast oblepiły wózek niczym opiłki żelaza magnes. Kierowca odstąpił powoli, z ciężkim sercem.

Przełożona rozsunęła siostry i podeszła do pacjenta.

Chłopczyk ma najwyżej dwa, może trzy lata, pomyślała. Wielkie oczy były zamknięte. Pulchną twarz cherubinka pokrywały blizny na różnym etapie gojenia. Najbardziej rzucał się w oczy czarnoniebieski siniak na prawej skroni. Pielęgniarka wsunęła stetoskop pod piżamkę.

– Wezwijcie doktora Freunda! – zawołała.

Przez tłum przepchnął się stażysta.

– Co się stało dziecku? Gdzie jest matka?

Nikt nie odpowiedział.

Kiedy pojawił się specjalista, pielęgniarki z ociąganiem wycofały się do dyżurki. Wolno kręciły głowami i niespokojnie zerkały przez ramię, wymieniając spojrzenia.

Chłopczyk miał na sobie miękką piżamkę Cartera, błękitną w żółte króliczki. Doktor Freund – doświadczony dziadek, wyprawiany na konferencje naukowe w San Diego i Nowym Jorku z długą listą zakupów – natychmiast rozpoznał tę amerykańską markę, choć nie miała w Izraelu swoich sklepów. Delikatnie podciągnął górę piżamy i rozpiął guziki. Na widok torsu chłopczyka aż się zachłys­nął. Sądził, że po tylu latach obcowania z ludzkim ciałem, nawet najbardziej zmienionym przez chorobę, oswoił się ze wszystkim.

Ale to...

Odchrząknął, zdjął okulary i delikatnie ścisnął nos, dyskretnie usuwając śluz, który się tam zebrał.

– No i? Na co czekasz? – warknął do siebie i wziął się w garść.

Jedną rękę wyciągnął po formularze i prześwietlenia, a drugą szczypał palec chłopczyka i badał klatkę piersiową w poszukiwaniu oznak życia. Żadnej reakcji.

– Wiek? Waga? – spytał.

– Prawie trzy lata. Waga, mniej więcej... Nie było czasu – tłumaczył się ratownik.

Doktor Freund podniósł głowę.

– Gdzie jest matka? – powtórzył pytanie stażysty, który nie doczekał się odpowiedzi. Teraz też zapadła cisza. – Kto go tutaj przywiózł?

Ratownik z kroplówką przejął inicjatywę.

– O czwartej nad ranem dostaliśmy wezwanie. Na miejsce dotarliśmy po dziesięciu minutach. Leżał na podłodze. Serce przestało bić. Nie oddychał. W mieszkaniu nie było ani matki, ani ojca, tylko starsze rodzeństwo i jakiś chasyd, który przedstawił się jako znajomy rodziców. Powiedział, że pilnował dzieci, kiedy chłopiec zaczął płakać i nagle stracił przytomność. Przywróciliśmy czynności życiowe, potem zawieźliśmy go do Shaare Zedek na tomografię.

– To dlatego wylądował tutaj? – spytał Freund, choć znał odpowiedź.

Shaare Zedek, choć to największy szpital w mieście, nie był przygotowany do ratowania dzieci z rozległymi obrażeniami mózgu. Lekarz zmrużył oczy i jeszcze raz przyjrzał się prześwietleniu.

– Wezwijcie anestezjologa dziecięcego. Powiedzcie, że to pilne. Chłopca trzeba natychmiast intubować.

– Tak jest, panie doktorze.

– Ktoś musi podpisać zgodę... Nie przyjechała z nim matka, ktoś z rodziny?

Ratownicy wzruszyli ramionami.

– No to... A macie chociaż dane dzieciaka?

– Starszy brat powiedział, że chłopiec nazywa się Menachem, zdrobniale Menchie, Goodman.

Przechodząca obok pielęgniarka znieruchomiała.

– Goodman? Na pewno?

Lekarz spojrzał na nią pytająco.

– No bo... Kilka godzin temu zgłosiła się niejaka Daniella Goodman z innym dzieckiem. Czterolatkiem. Chłopiec miał poparzone nogi. Wysłaliśmy go na oddział oparzeniowy. Konieczny będzie przeszczep skóry.

– Jazda do telefonu – powiedział pediatra. – Wezwij policję.ROZDZIAŁ DRUGI

Doktor Freund zastał ją przy łóżku. Siedziała cichutko. Szczupła, drobna. Jasne brwi, delikatne dłonie. W jednej trzymała książeczkę, z której bezgłośnie czytała psalmy, drugą zaś zaciskała bluzkę nad sercem. Sam nie wiedział, dlaczego spodziewał się kogoś starszego, tymczasem ona wyglądała na niewiele ponad dwadzieścia lat. Zdumiałby się, gdyby się dowiedział, że kilka lat temu skończyła trzydzieści.

Wyglądała na nieobecną duchem. Kołysała się lekko z przymkniętymi oczami. Na głowie miała biały szal. Cała reszta – począwszy od spódnicy opadającej na czubki butów, po bluzkę zakrywającą ramiona – również była biała. W takim stroju pobożne Żydówki zjawiały się w synagodze w wigilię Jom Kippur, błagając miłosiernego Boga, żeby podobnie wybielił ich grzechy, „choćby jak szkarłat były”. Jakież to grzechy chciała wybielić ta kobieta? – zastanawiał się pediatra.

Nie zareagowała, gdy wszedł. Nie podniosła głowy ani nie obejrzała się w jego stronę. Jej usta dalej poruszały się w bezgłośnej modlitwie. Na pierwszy rzut oka wyglądała jak uosobienie pobożnej matki zaklinającej Boga, by uleczył jej chore dziecko. Nikt by się nie domyślił, że w tej chwili Daniella Goodman miała w głowie tylko jedną myśl: „Nic nie mów, nic nie mów, nic nie mów”.

– Pani Goodman? – odezwał się doktor Freund, przyglądając jej się nieufnie.

– Rebecin – poprawiła, nie podnosząc głowy.

– Rebecin – powtórzył, choć w duchu zżymał się na tę próżność i domaganie się wyrazów szacunku, w tej sytuacji co najmniej niestosowne.

Ze stolika wziął kartę następnego koszmarnie okaleczonego dziecka.

Chłopczyk miał cztery lata, był o rok, może nieco więcej, starszy od brata. Przeraźliwie chudy, ciemnowłosy, z długimi, jedwabistymi lokami wokół twarzy. Leżał cicho, szeroko otwarte oczy wpatrywały się w przestrzeń. Łydki miał owinięte bandażami. Z jego ust nie dobywała się żadna skarga ani płacz. Wygląda apatycznie, jakby to go w ogóle nie dotyczyło, pomyślał zaskoczony lekarz. W miarę jednak, jak studiował kartę, jego zaskoczenie zmieniało się w zdumienie graniczące ze zgrozą.

– Boże! – wyrwało mu się.

Dopiero wtedy kobieta podniosła głowę i spojrzała na niego.

– A pan to...?

– Doktor Freund.

– Nie z panem wcześniej rozmawiałam. Pytałam poprzedniego lekarza, kiedy nas wypisze, ale nie odpowiedział. Może pan wie?

Mówiła po hebrajsku płynnie, ale z silnym amerykańskim akcentem, zauważył Freund. To wyjaśniało ubrania chłopca.

– Wypisać? Chce pani go zabrać? – spytał zszokowany, nie odrywając wzroku od karty.

...Ślady oparzeń na czaszce, karku, klatce piersiowej, obu ramionach. Długa blizna nad brzuchem; najprawdopodobniej pozostałość po przypalaniu gorącym przedmiotem, o czym świadczyłby wyraźny obrys oraz liczne przebarwienia skóry...

Lista ciągnęła się w nieskończoność. Ale najgorsze były:

...dwa rozległe, głębokie oparzenia trzeciego stopnia na całej długości łydek charakterystyczne dla obrażeń powstałych na skutek polania gorącym płynem, zanurzenia we wrzącej cieczy lub przyłożenia do rozpalonego przedmiotu i przytrzymania siłą. Oparzenia na obu nogach stanowią swoje lustrzane odbicie, co każe przypuszczać, że powstały na skutek tych samych działań. Trudno oszacować, kiedy dokładnie zadano obrażenia, ponieważ należy brać pod uwagę liczne czynniki, między innymi stan zapalny, drapanie, domorosłe próby leczenia. Uszkodzona tkanka wymaga interwencji chirurgicznej oraz rozległych przeszczepów skóry.

Freund zdjął prześcieradło, żeby zbadać zmasakrowane ciało i zabandażowane nogi chłopca. Z karty wynikało, że w obu ranach pojawił się stan zapalny, a mimo to dziecko sprawiało wrażenie, jakby w ogóle nie odczuwało bólu. Pewnie dostało morfinę. Dużą dawkę, zgadywał pediatra. Oczywiście nikt chętnie nie podaje dziecku narkotyku, ale w tym przypadku... Zaraz, w karcie nie ma wzmianki o morfinie. Freund doszukał się tylko informacji o ibuprofenie. Ani słowa o innych lekach przeciwbólowych.

– Za... Za... Zaraz wracam – mruknął bardziej z przyzwyczajenia niż z chęci komunikowania się z tą dziwną, niewzruszoną jak głaz kobietą, siedzącą przy łóżku syna.

Wypadł na korytarz, rozglądając się za pielęgniarką. Przy drzwiach czekało dwóch mężczyzn, jeden w mundurze policyjnym.

– Doktor Freund? Detektyw Morris Klein, a to mój partner, Cohen.

Lekarz podniósł rękę. Później porozmawiają. Szybko złapał jakąś siostrę.

– W karcie małego Goodmana nie widzę informacji o lekach przeciwbólowych. Co bierze i w jakiej dawce?

Spuściła wzrok, kręcąc głową.

– Niczego nie bierze, panie doktorze. Jedynie ibuprofen. A i to tylko dlatego, że nalegamy.

Znieruchomiał.

– Co takiego?!

Wzruszyła ramionami.

– Sprawia wrażenie, że nic go nie boli, więc...

Włosy zjeżyły mu się na karku.

– Przecież to niemożliwe.

– Wiem – odparła. – Nam też nie mieści się to w głowie. Nawet kiedy zmieniamy opatrunek na nagiej skórze, nie płacze ani się nie skarży. Jakby... to go nie dotyczyło.

Po plecach przebiegł mu lodowaty dreszcz. Do dziś pamiętał zaprawionego w bojach żołnierza z podobnymi obrażeniami. Podczas zmiany opatrunku wył jak zwierzę, niemal chodził po ścianach z bólu. A to przecież był mały chłopczyk. Dziecko.

Niewyobrażalne. Nienaturalne. Niewytłumaczalne i niepojęte, nawet dla tak doświadczonego lekarza jak on, specjalisty w leczeniu najcięższych przypadków. Nigdy jeszcze nie miał do czynienia z czymś takim.

– Rozmawiała pani z matką? Wyjaśniła, jak to się stało?

– Od kiedy ich tu przywieziono, nie odezwała się ani słowem.

– Przywieziono? To znaczy, że sama nie wezwała karetki?

– Nie. Sprawą zajęła się opieka społeczna. Chłopca przywieziono wbrew woli matki.

– O której?

– Skierowano go do nas z ostrego dyżuru wczoraj po południu, bodaj o piątej.

I zaledwie kilka godzin potem do szpitala trafił jego młodszy braciszek! Doktor Freund poczuł, jak znikają jego wątłe wyrzuty sumienia. Dobrze zrobił, wzywając policję.

Wrócił do funkcjonariuszy.

– Proszę, niech panowie pójdą ze mną.

Daniella podniosła na nich wzrok. Zamknęła modlitewnik i odłożyła go na bok.

– Ima! – zaszlochało nagle dziecko, spłoszone widokiem tylu obcych ludzi. Małymi rączkami kurczowo chwyciło się matki.

– Kto ci to zrobił, Eli? – odezwał się policjant. – Kto cię przypalił?

– Nie mów! – ostrzegła syna, który wtulił buzię w jej ubranie. – Nic nie mów, nic nie mów, nic nie mów...

Mężczyźni aż się cofnęli, widząc ten kontrast między ewidentnym przywiązaniem i miłością dziecka a bezwzględnymi słowami matki.

– Możemy wyjść z panią na chwilę i porozmawiać, pani Goodman? – spytał uprzejmie detektyw Klein.

– Rebecin – poprawiła, odrywając ręce dziecka i wstając.

Ku zaskoczeniu mężczyzn, chłopczyk nie zaprotestował, tylko posłusznie wczołgał się pod przykrycie. Kobieta zaś, eskortowana przez policjantów, ruszyła za lekarzem, który poprowadził ich do pustej sali konferencyjnej.

– Zechce pani spocząć? Nazywam się Klein, jestem policjantem i muszę zadać pani kilka pytań.

– Otwórzcie drzwi! – zażądała.

Mężczyźni spojrzeli na nią zaskoczeni.

– Po co? – spytał doktor Freund.

– Mężatka nie może siedzieć w zamkniętym pomieszczeniu z mężczyzną, który nie jest jej mężem, ojcem albo bratem. Nawet z synem nie uchodzi... To nakaz religijny. Jichud – dodała pobożnie.

– Daruj sobie te gadki, kobieto! – uciął ostro Klein. – Powiedz, co się stało twoim dzieciom. Kto im to zrobił?

W pierwszej chwili nie zareagowała na liczbę mnogą: „dzieciom”. Może dlatego, że skupiała się na tym, co ma za chwilę powiedzieć – co każe jej wygłosić Mesjasz. Przygotowywała się, ćwiczyła jak dziecko przed szkolnym przedstawieniem, ale wciąż nie była pewna swoich kwestii. Wsunęła rękę do kieszeni spódnicy w poszukiwaniu kartki, na której wszystko zapisano na wypadek, gdyby zapomniała. Ale ona nie zapomni. Za nic. Raczej by umarła.

– W naszym mieszkaniu w Starym Mieście wybuchł pożar. Koc za blisko elektrycznego grzejnika. Dziecko się poparzyło. Zaprowadziliśmy je do prywatnego lekarza. Rany już się goją. Każdy to widzi.

– Kiedy doszło do wypadku? – spytał doktor Freund.

– Dwa tygodnie temu.

Zerwał się z miejsca.

– To znaczy, że dziecko od tygodni chodzi z tymi poparzeniami?

– Zabrałam go do specjalisty od oparzeń! Osoby, do której wszyscy w naszej wspólnocie zwracają się o pomoc!

– Osoby czy lekarza? – spytał z naciskiem detektyw.

– Nie prosiłam o dyplom.

Klein zajrzał do notatek.

– Kim jest rabbanit Chana Toledano?

Poderwała głowę.

– Przyjaciółką, uzdrowicielką, która zgodziła się nim zaopiekować.

– A dlaczego zaprowadziła pani czterolatka do przyjaciółki, zamiast sama się nim zająć?

– Mówiłam. Wybuchł pożar. Musieliśmy na jakiś czas się wyprowadzić. Eli potrzebował spokoju i odpoczynku. Przygarnęła go z dobrego serca. To był z jej strony chesed, miłosierny uczynek.

– To ona zawiadomiła pomoc społeczną. Twierdzi, że prosiła panią o kartę ubezpieczenia zdrowotnego, żeby zawieźć chłopca do szpitala, gdzie opatrzono by rany, ale pani odmówiła. Twierdzi, że jeszcze tego samego dnia zjawiła się pani u niej i zabrała syna. Czy to prawda?

– Uznałam, że ja, matka, lepiej zaopiekuję się synem niż ona, obca kobieta.

– Przed chwilą nazwała ją pani przyjaciółką. Dlaczego zostawiła pani chore dziecko pod opieką obcej osoby?

Spuściła wzrok, mocniej zacisnęła palce na modlitewniku.

– Słucham. Niech pani odpowie – naciskał detektyw Klein.

– Nie wiem, czego ode mnie oczekujecie.

– Może na przykład prawdy? Ot, dla odmiany – warknął policjant.

– Kocham swoje dzieci! Jestem dobrą matką! Troszczę się o syna!

– Jak?

– Chyba widać! Siedzę przy nim w szpitalu, nie?

– Tylko dlatego, że opieka społeczna przysłała do pani policję, po tym jak zadzwoniła do nich zaniepokojona rabbanit Toledano – uciął sucho policjant. – Ale do pani syna i jego oparzeń wrócimy później. Teraz proszę nam wyjaśnić, rebecin Goodman, dlaczego drugi pani syn, trzylatek, trafił nieprzytomny na izbę przyjęć?

Zdumiona podniosła głowę. Tym razem jej ból był prawdziwy, przytłaczający.

– Menchie? Mój Menchie?

Po raz pierwszy lekarz i policjanci dostrzegli na jej twarzy ludzkie uczucia.

– Muszę do niego iść!

Zerwała się i rzuciła do drzwi. Detektyw zabarykadował sobą wyjście.

– Gdzie jest pani mąż? – spytał.

– Który? – spytała cicho, spuszczając wzrok.

Mężczyźni unieśli brwi.

– Chyba pani nas nie zrozumiała. Pytaliśmy o pani męża – drążył policjant.

– Jestem rozwódką.

– Ponownie wyszła pani za mąż?

Zaskakująco długo wahała się, zanim w końcu pokręciła przecząco głową – co nie uszło uwagi Kleina.

– A zatem pani były mąż. Mógł to zrobić?

– Tłumaczyłam już. Zdarzył się wypadek. Zresztą, nie widziałam Shlomiego... od... – Urwała, jakby nagle się rozmyśliła. – Mogę już iść do mojego synka?

– Nie. – Lekarz potrząsnął głową. – Najpierw niech pani wszystko wyjaśni. Proszę siadać!

– Błagam! A cóż ja mogę wyjaśnić? Siedziałam przy małym całą noc!

Detektyw Klein i drugi policjant wymienili spojrzenia, bezradnie wzruszając ramionami. Tym razem przynajmniej wiedzieli, że nie kłamie.

– Niech pan ją puści. – Klein zwrócił się do lekarza.

– Skoro pan tak mówi – niechętnie ustąpił doktor Freund.

Czuł złość i niesmak, niczym kinoman zmuszony do oglądania odrażających scen przemocy, na które nikt go nie przygotował, gdy kupował bilet.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI