Sfinks bez tajemnic - ebook

SZKIC

Pew­ne­go po­po­łu­dnia sie­dzia­łem nad kie­lisz­kiem we­rmu­tu przed „Cafe de la Paix”, przy­pa­tru­jąc się prze­py­cho­wi i nę­dzy pa­ry­skie­go ży­cia i du­ma­jąc nad tą prze­dziw­ną pa­no­ra­mą próż­no­ści i ubó­stwa, któ­ra roz­ta­cza­ła się przed mymi oczy­ma, gdy usły­sza­łem, że ktoś woła mnie po imie­niu. Ob­ró­ciw­szy się uj­rza­łem lor­da Mur­chi­so­na. Nie wi­dzie­li­śmy się od cza­su, gdy ra­zem prze­by­wa­li­śmy na stu­diach, ucie­szy­łem się więc bar­dzo z po­now­ne­go spo­tka­nia i uści­snę­li­śmy so­bie go­rą­co dło­nie. W Oks­for­dzie przy­jaź­ni­li­śmy się szcze­rze. Lu­bi­łem go ogrom­nie za jego uro­dę, pra­wość i wiel­ko­dusz­ność. Ma­wia­li­śmy o nim, że był­by naj­lep­szym ko­le­gą, gdy­by nie upie­rał się za­wsze przy mó­wie­niu praw­dy, ale są­dzę, że po­dzi­wia­li­śmy go jesz­cze bar­dziej za tę jego szcze­rość. Te­raz ude­rzy­ła mnie ja­kaś po­waż­na zmia­na, któ­ra za­szła w jego oso­bie. Wy­da­wał się za­stra­szo­ny i zmie­sza­ny, jak­by pe­łen nie­pew­no­ści. Wy­czu­łem, że nie może to wy­ni­kać z no­wo­cze­sne­go scep­ty­cy­zmu, gdyż Mur­chi­son był jak naj­dziel­niej­szym to­ry­sem i wie­rzył rów­nie moc­no w Pen­ta­teuch jak w Izbę Lor­dów; wy­wnio­sko­wa­łem więc, że cho­dzi o ko­bie­tę i za­py­ta­łem go, czy jest żo­na­ty.

– Nie ro­zu­miem dość do­brze ko­biet – od­po­wie­dział.

– Mój dro­gi Ge­ral­dzie – rze­kłem – ko­bie­ty ist­nie­ją po to, aby je ko­cha­no, a nie po to, by je ro­zu­mia­no.