Najtwardsza stal - ebook

OD AUTORKI

Pisanie tej książki było niesamowitym doświadczeniem, wiele osób wspierało mnie, pomagało mi i dodawało otuchy.

Cały zespół wspaniałych kobiet, dzięki którym książka została wydana. Redaktorka w Lizzie Poteet w St. Martin’s Press, która uwierzyła w bohaterów mojej historii. Moja agentka, Beth Phelan w The Bent Agency, równie czarująca, jak nieustępliwa. Dla pisarza to prawdziwy dream team. Jeśli dodać do tego Erin Cox, Amy Geppert i Angele Draft z SMP, to nie mogłam znaleźć się w lepszych rękach.

Tanya Egan Gibson nauczyła mnie, jak pisać. Jej mądrość i rady tchnęły w Harper, Trenta i Miami życie, coś, czego wtedy nie potrafiłabym zrobić sama.

Miałam wielkie szczęście, że wsparcia udzielały mi świetne pisarki, dzieląc się ze mną doświadczeniem i wiedzą. Jestem ogromnie wdzięczna Violetcie Rand, Kathryn Le Veque, Nicole Helm i Megan Frampton.

Krytyczni znajomi mogą być prawdziwym błogosławieństwem. Dziękuję bardzo Whitney Rakich, Laurze Steven i Kelly Johnson: wasza szczerość, poczucie humoru i talent podtrzymywały mnie na duchu każdego dnia.

Dziękuję Alison McCarthy (mojej oddanej siostrze) i fantastycznym przyjaciółkom: Tinie Murrie, Tanishah Nathoo, Janice Rankin Goodman i Ginie Mulligan, które przebrnęły przez pierwsze szkice.

Ogromne podziękowania należą się również ekspertom: Jennifer Innocent, która pomogła mi zrobić z Harper nauczycielkę, Jenny Cavatin i ekipie z Black Line Studio w Toronto, która pozwoliła mi spędzić w swoim studiu cały dzień, żebym nauczyła się czegoś o tatuażach. Jeśli mimo to w książce pojawiły się błędy, to na pewno moja wina, nie wasza.

Dziękuję również krewnym i znajomym, którzy z boku udzielali mi wsparcia. Słuchałam uważnie waszych uwag i doceniałam je.

Jeszcze moi rodzice. Dziękuję, że dorastałam w atmosferze bezpieczeństwa, uczyłam się pewności siebie, uporu i etyki pracy, dzięki czemu mogłam poradzić sobie ze wszystkim, co chciałam osiągnąć w życiu.

Lola i Finley. Dziękuję, że dzielnie znosiliście to, że byłam ostatnią mamą, odbierającą was ze szkoły, bo musiałam napisać jeszcze jedną stronę, że nie narzekaliście, gdy mówiłam, że obiad będzie za dziesięć minut po godzinie spóźnienia, i dziękuję wam za entuzjazm, z jakim zawsze słuchaliście o książce. Jesteście dla mnie wszystkim. Gdyby nie wy… Kocham was.

I wreszcie Tim. Tak wiele chcę ci powiedzieć! Gdyby nie ty, nigdy bym się na to nie porwała. Dziękuję ci, że popychałeś mnie, gdy było trzeba, pomogłeś znaleźć czas na pisanie. I chyba najwłaściwiej będzie zakończyć słowami Dantego: l’amor che move il sole e l’atre stelle (mam na myśli, że bardzo cię kocham, zaufaj mi!).ROZDZIAŁ 1

Niebieska koperta ze Stanowego Zakładu Karnego w Marion w stanie Illinois od wczoraj leżała w torebce Harper Connelly. I za nic nie chciała zniknąć. Póki jej nie otworzy, może udawać, że jest bezpieczna. Gdy ją rozerwie, będzie musiała podjąć decyzję.

Stała na przejściu dla pieszych, czekając na zmianę świateł przy Collins Avenue, i patrzyła na nastolatków całujących się po drugiej stronie ulicy. Dłoń chłopaka ujmuje twarz dziewczyny, jego kciuk sunie delikatnie po jej policzku… Odwróciła wzrok, ignorując pustkę w piersi. Pierwsze zauroczenie, jakże to było dawno… Gdy ciągle chciało się być z tym drugim człowiekiem, gdy wasze ciała przyciągały się jak magnesy i bez przerwy pragnęliście się dotykać.

Światła się zmieniły, Harper z ulgą poprawiła torebkę na ramieniu i zaczęła iść, omijając wzrokiem zakochanych. Chciała po prostu przeżyć jakoś ten dzień i nie zwariować. Potem będzie mogła otworzyć kopertę i rozpaść się na kawałki.

Z zamyślenia wyrwało ją lekkie uderzenie, ktoś potrącił ją na chodniku. Podniosła wzrok, po jej plecach przebiegł zimny dreszcz. Serce zatłukło się w piersi, drżącymi rękami przytrzymała torebkę.

Odwróciła się. Siwowłosy dżentelmen z pieskiem tak małym, że wyglądał jak szczurek, wymruczał przeprosiny. Usiłując się uspokoić, chciała rzucić jakąś zdawkową uprzejmość, ale z powodu suchości w ustach nie wykrztusiła ani słowa. Słaby uśmiech musiał wystarczyć za odpowiedź.

To tylko starszy pan z psem, tłumaczyła sobie. Oparta o latarnię oddychała powoli, licząc do pięciu. Nie miał nic wspólnego z listem w torebce ani więźniem znajdującym się tysiące kilometrów stąd. Patrzyła, jak przygarbiony mężczyzna odchodzi ulicą wysadzaną palmami i dociera do piaszczystej bocznej drogi prowadzącej na promenadę Miami Beach.

Mimo panującego upału poczuła chłód. Nadal nie mogła przywyknąć do tej pogody, przecież tam skąd przyjechała, byłoby teraz ze dwadzieścia stopni mniej. Zadrżała i zerknęła na dłoń, palce bezwiednie prostowały się i zginały.

Zakochani przeszli obok niej, przytuleni, trzymając się za ręce.

Harper spojrzała na nich z bólem i tęsknotą. Ten prosty gest był poza jej zasięgiem, nie potrzebowała przygodnego seksu, żeby się o tym przekonać. Zadbał o to nadawca listu lata temu. Nadal nie mogła znieść niczyjego dotyku.

Drżąc, wyjęła z torby cienką bluzę z kapturem. Musiała się ogrzać.

Włożyła bluzę i skręciła za róg ulicy biegnącej od oceanu. Szła powoli, uspokajając się, spoglądała na słynne secesyjnych budynki i tłumaczyła sobie, że nie musi uciekać, nie musi porzucać tego pięknego miejsca.

Uwielbiała secesyjne fasady. Kolory świeżej mięty, lukrowanej żółci i koralowego różu przydawały budynkom stylistycznej symetrii, ożywając w nocy, gdy światła neonów były dla miłośników nocnego życia niczym latarnia morska. Harper wyobraziła sobie, że wygląda przez klasyczne okrągłe okna, wypatrując gigantycznych liniowców przypływających z odległych miejsc. Ekstrawaganckie ornamenty i wyszukane panneau przywoływały czasy, gdy arystokraci sączyli szampana i tańczyli charlestona na patiach na dachach.

Delikatny powiew zdmuchnął na jej twarz długie brązowe włosy. Harper wsunęła dłoń do torebki, usiłując nie dotknąć koperty, i wyłowiła z dna gumkę do włosów. Szybko zgarnęła loki w niedbały węzeł i podeszła do kafejki, gdzie pracowała.

Jej szef, José, już rozwinął brązowe markizy nad patiem kafejki, noszącej jego imię. Za chwilę zaczną się poranne godziny szczytu.

Drea, zastępczyni kierownika, siedziała na stoliku; słońce migotało na naturalnie złotych pasmach przeplatających brązowe włosy. Miała dwadzieścia siedem lat, tak jak Harper, jednak opalona i krucha wydawała się młodsza od atletycznie zbudowanej koleżanki.

Widok znajomych twarzy podziałał kojąco, panika opadła, napłynęła ulga.

– Siemasz – rzuciła niedbale w nadziei, że Drea nie wyczuje napięcia w jej głosie.

Spoczęło na niej baczne spojrzenie orzechowych oczu.

– Cześć, Harp. – Drea przechyliła głowę. – Wszystko w porządku?

Ta dziewczyna podbiła jej serce w chwili, gdy się poznały. Jakimś cudem udało jej się wśliznąć w życie zwykle zamkniętej w sobie Harper i teraz usunąć ją stamtąd można by tylko siłą.

– Jasne – zbyła ją Harper. – To twoja zmiana? – spytała szybko. – Coś pokręciłam?

– Nie, przyjechałam za wcześnie. Ciotka mnie podrzuciła, mój wóz jest w warsztacie od wczoraj.

– Gotowa na kolejny dzień w kawowym raju? – Harper wskazała głową drzwi do kafejki.

Drea westchnęła.

– Rzucamy tę robotę i spadamy na Keys? – szepnęła.

– Słyszałem! – José wychylił się, żeby je wpuścić. – Ty – wskazał Dreę – możesz spadać. Ale ona… nie bardzo!

Dziewczyny roześmiały się i poszły na zaplecze zostawić torby.

– Czuję tę miłość, José – wymamrotała Drea.

– To też słyszałem! – Zaśmiał się.

Knajpka „José” zapuściła korzenie w South Beach piętnaście lat temu. Prawdziwy José nadal celebrował codzienny rytuał picia kawy, choć dawno temu przekazał stery synowi, José juniorowi.

Długie, wąskie pomieszczenie było czymś więcej niż zwykłym barem. Smaczne jedzenie podawano wśród kremowych ścian i jasnego drewna, na długiej ladzie zawsze stały świeże wypieki. Tradycyjne kubańskie pastelistos spoczywały obok klasycznych croissantów i bułeczek cynamonowych. Już w czarnym fartuchu, zawiązanym wokół talii, Drea wkładała do lodówki sałatki i kanapki.

Harper pochyliła się przez ladę, by włączyć ekspres, młynek i kawiarki, ustawione pod ścianą po lewej; wyjęła metalowe dzbanki do mleka.

Kilka godzin później, gdy pojawiła się chwila oddechu po pracowitym lunchu, Harper wyszła pościerać stoły. Wkrótce zaczną napływać popołudniowi goście.

– Ale czy to nie znaczy, że właśnie ma krew na rękach? – usłyszała. Nadal ścierając stół, zerknęła na dziewczyny siedzące obok.

– Wołała: „Precz, przeklęta plamo!”, ale tak naprawdę nie było krwi. Nikogo nie zabiła.

Harper się zawahała. Makbet, scena piąta, jeśli jej pamięć nie myli. Halucynacje lady Makbet, jedna z jej ulubionych scen. Mogłaby pomóc tym dziewczynom, ale… Podręczniki i wykłady należały do odległej przeszłości. Życia, którego już nie było. Pomyślała o niebieskiej kopercie zamkniętej w szafce na zapleczu. Nie mogła dłużej ignorować tego przeklętego listu, choć życie byłoby znacznie łatwiejsze, gdyby go nie otwierała. Drugi raz tego dnia poczuła ucisk w piersi. Mogła się tego spodziewać… Rozejrzała się szybko, czy goście jej nie potrzebują, i wymknęła się na zaplecze. Wyjęła kopertę i rozerwała ją, żałując, że przeszłość nie może pozostać na zawsze pogrzebana.

***

– Cholera, Cuj, co myśmy wczoraj pili? – spytał Trent. Siedział oparty plecami o okno Second Circle i właśnie sparzył się kawą. Taka jak lubił, wrząca, czarna jak smoła i tak mocna, że mogłaby w niej stanąć łyżka.

– Jakieś gówniane martini, które zamawiały te laski. Chciały jeszcze raz wypić twoje zdrowie. Mówiłem ci, że one wróżą kłopoty.

– Nie pamiętam, żebyś narzekał, gdy ta jasna wsadzała ci rękę w spodnie.

Cujo potarł dłonią łysą głowę, dotknął kolczyka w brwiach i uśmiechnął się.

– O, stary, ależ ona była dobra. A ten rudzielec?

– Zaokrąglona w odpowiednich miejscach trenerka jogi – odparł Trent. Cujo zaśmiał się krótko; Trent spojrzał na parapet, na którym trzymał nogę, i odnotował w myślach, że trzeba go odmalować.

Second Circle Tattoos było jego dzieckiem, jego dumą oraz efektem ubocznym zmarnowanej młodości, uratowanej przez jego mentora, Jimmy’ego Juniora Silvera. Przeszli długą drogę, nim znaleźli się tutaj, na jednej z bardziej prestiżowych ulic Miami. Po latach terminowania w gównianym studiu wreszcie zacisnęli zęby i zainwestowali w ten lokal. Zespół, który stworzyli, miał dobrą reputację, przyciągającą ludzi spoza miasta; zapchany terminarz codziennie przypominał Trentowi, że ludzie lubią jego robotę.

Wziął długi łyk kawy i kątem oka spostrzegł niesamowitą brunetkę; klasyczna piękność szła chodnikiem po drugiej stronie ulicy.

Cujo gwizdnął cicho, przeciągle.

– Megazajebista laseczka…

Trent patrzył na nią zadowolony, że ma okulary przeciwsłoneczne. Jasny gwint, w co ona była ubrana? Staromodna zapinana koszula, dwa rozmiary za duża i znoszone szorty w kolorze khaki, wyglądające jakby je ekshumowano. Ale pod tymi szmatami kryło się niewiarygodne ciało. Uwielbiał ten atletyczny typ, mocny, ale nadal seksowny. Prawie dwie głowy niższa od niego (miał ponad metr dziewięćdziesiąt), ale z nogami do samej szyi, i ta porcelanowa skóra… Niech go szlag, jeśli się mylił i nie była dziewiczym płótnem dla tatuażysty!

Gęste brązowe włosy związała w niedbały węzeł, odsłaniając piękną szyję i to delikatne miejsce za uchem, które tak lubił.

Gdy podeszła bliżej, zauważył w jej ręku pudełko z kafejki w dole ulicy.

– To dla mnie, słonko? – zawołał, rzucając jej uśmiech, który zawsze działał bez pudła. Cujo parsknął cicho, ale on nie odrywał od niej wzroku. Chyba się stropiła, gdy zrozumiała, że to do niej. A niech to szlag. Powolny, nikły uśmiech i delikatny rumieniec, ależ go to nakręcało, o cholera.

Czekał, wstrzymując oddech, aż coś odpowie, lecz ona poszła dalej.

Zawiedziony, mógł sobie tylko wyobrażać, jak pięknie wyglądałyby jej zaróżowione policzki w pościeli jego łóżka, gdyby mógł wziąć w ramiona to niewiarygodne ciało.

***

Harper odetchnęła głęboko i pokręciła głową. Przecinała ulice, póki nie dotarła do chodnika i schodów prowadzących na miękki biały piasek. Było po osiemnastej, plaża pustoszała, rodzice ciągnęli zmęczone i marudzące dzieciaki do hotelów. Smukłe palmy kołysała chłodna wczesnomajowa bryza. Słońce opadało powoli za granatową wodę, złocąc pomarszczoną powierzchnię.

Zagadał do niej. Trent Andrews. Do niej. Wielki kudłaty bóg tatuażu zawołał ją, a ona czmychnęła jak mysz. A przecież kiedyś miałaby odwagę odpowiedzieć czymś bardziej oryginalnym niż uśmiech.

Pewnie uznał, że ona wie, kim on jest, i miał rację. Do licha, znał go każdy w Miami, był nie tylko utalentowanym artystą, ale i lokalnym celebrytą. Widziała zdjęcia jego prac, wiedziała, jak pięknie potrafił zakryć blizny. I nieraz marzyła o tym, jak mogłyby wyglądać jej plecy. Mógłby je upiększyć… Tak, jeśli naprawdę chciała zostawić za sobą przeszłość, potrzebowała wybitnego fachowca.

Policzyła szybko. Uwzględniwszy to, z czym przyjechała do Miami, i to, co zdołała zaoszczędzić przez cztery lata, mogła sobie pozwolić na tatuaż. W razie czego zaczęłaby więcej pracować…

Odruchowo dotknęła dołu pleców. Jakby się zasłaniała. Jakby mogła naprawić to, co nóż zrobił z nimi kilka lat temu.

Jednak wybranie projektu i artysty to była ta prostsza część. Chciała mieć tatuaż, to jasne. Ale czy Trent zdoła zasłonić to, co miała na plecach? I czy ona przełamie się i mu je pokaże?

***

Szlag, noce nadal były chłodne. Trent naciągnął kaptur na czapkę z daszkiem. Może jak będzie wyglądał na zbira, ludzie zejdą mu z drogi i szybciej dotrze do domu.

Po raz ostatni omiótł studio spojrzeniem, pogasił światła; ogromne frontowe okno oświetlały tylko lampki sufitowe. Uruchomił alarm i wyszedł.

Była pierwsza w nocy, ale miasto tętniło życiem. Otoczyła go kakofonia dźwięków: pulsujące dudnienie dobiegające z hoteli, barów i klubów ze striptizem, ryk silników, gdy kierowcy jeździli tam i z powrotem, przyciągając uwagę.

Zamek lubił się zacinać, Trent poruszył kilka razy kluczem, nim udało mu się go przekręcić.

– Czy można zasłonić tatuażem rozległą bliznę?

Delikatny głos dobiegał z tyłu. Spojrzał przez ramię, nadal z kluczem w ręku. W cieniu wysokiej palmy, zajmującym połowę chodnika, stała samotna postać. I zrobiła krok w jego stronę.

Od razu ją poznał: dziewczyna z popołudnia, tylko teraz inaczej ubrana. Jej mocne ciało opinały dżinsy i jasny top, który wyglądał jak zrobiony z chmury. Włosy miała rozpuszczone, miękkie loki opadały na ramiona, tworząc tło dla jej doskonale gładkiej skóry. Stała, obejmując się ramionami.

Trent puścił klucz i powiedział, nie odrywając od niej wzroku:

– To zależy od blizny. Jak głęboka, jak duża, w jakim miejscu i tak dalej.

Wpatrywała się w chodnik, jakby niedopałek przy stopie był najbardziej fascynujący na świecie. Zaciskała i rozluźniała dłonie, raz po raz, jakby chciała coś zrobić, lecz nie wiedziała co.

– Mówimy o tobie czy o kimś innym?

Nadal zaciskała i rozluźniała dłonie. W końcu uniosła brodę. Spojrzał w jej oczy, które miały niesamowity morski odcień, i zrozumiał, że jest przerażona.

– O mnie – odparła cicho.

Był nieludzko zmęczony. I cała ta sytuacja była dziwna. Mógł powiedzieć, żeby przyszła jutro, a jeszcze lepiej, żeby telefonicznie umówiła się na spotkanie. Ale zrozumiał, że jeśli teraz ją spławi, już tu nie wróci. Wiedział, czuł to. Potrzebowała czegoś i świadomość, że nie dowiedział się, co mógł dla niej zrobić, zadręczyłaby go.

– Wejdziesz? Rzuciłbym okiem… Już po zamknięciu, nikogo nie ma… Jeśli to nie problem. Jestem porządnym gościem, słowo honoru.

Czemu przyszła o pierwszej w nocy, sama i przerażona? Nie był to strach w stylu „ojej, boję się igieł i czy to będzie bolało?”. No i dziewczyny prawie zawsze przychodziły z kimś, z przyjaciółką, z chłopakiem; tak samo jak chodziły parami do toalety. Czemu była sama? Miał złe przeczucia, że nie będzie to zwykła blizna.

– Jestem Trent.

– Harper.

– No to, Harper… – Otworzył drzwi, które przed chwilą zamknął. – Witaj w Drugim Kręgu.

***

– Nie chcę, żeby ludzie myśleli, że jest otwarte – wyjaśnił, wyłączając alarm i zamykając za nimi drzwi. Podszedł do rzeźbionej lady, ale nie wszedł za nią, jak się spodziewała, tylko przysiadł na brzegu.

Długo nie mogła zasnąć przez ten list i sytuację z Trentem. I jakoś tak wyszło, że w jednej chwili leżała w łóżku, wpatrzona w sufit, a w drugiej stała w pustym studiu z obcym mężczyzną, nie pamiętając ani jazdy autobusem, ani drogi z przystanku.

Kiedyś wierzyła w znaki, pozwalała prowadzić się intuicji. Może czas, by do tego wrócić, przestać obracać w myślach każdy szczegół?

Cisza narastała, bolesny skurcz w ręce doprowadzał ją do szału. Wedle psychobełkotu jednego z terapeutów zaciskanie palców było reakcją na stres… Potrząsnęła lewą ręką i zacisnęła prawą, żeby uśmierzyć ból.

– Podoba mi się to miejsce. – Co za błyskotliwa uwaga. Nawet w słabym świetle pomieszczenie wyglądało bardziej jak galeria obrazów niż studio tatuażu. Drewniany sufit z ciemnego drewna i białe ściany, obwieszone różnymi obrazami, od pin-up girls w stylu vintage do ołówkowych rysunków w stylu dark gothic. Dwa płaskie telewizory odcinały się czernią od kolorowych plakatów.

– Dzięki. Też je lubię.

Czuła na sobie jego wzrok, gdy obchodziła salę, powoli sunąc dłonią po ścianach i ladzie, usiłując oswoić sobie tę przestrzeń.

– Wyguglowałam cię – powiedziała, odwracając się do niego.

– Piszą coś ciekawego?

– Że jesteś tutaj jednym z najlepszych artystów.

Uśmiechnął się, ukazując dołeczki w policzkach. Zdjął czapkę z daszkiem, a potem bluzę w ten dziwny, typowy dla facetów sposób, przez głowę, ciągnąc za kaptur. Podwinęła mu się koszulka, ukazując twardy brzuch. Internetowe plotki o „rzeźbie” na jego brzuchu okazały się prawdą. Zorientował się i poprawił koszulkę, przygładził niepokorne ciemne włosy i nałożył czapkę tył na przód. Miał bardzo ciemne, prawie czarne oczy. Gdy na nią spojrzał, ściągnął brwi.

– To mogłem ci sam powiedzieć. Coś jeszcze?

– Że jesteś dobry w tatuażach na bliznach.

Przez jego twarz przemknął szybki cień, potarł ręką dwudniowy zarost i sięgnął do czapki.

– Lubię myśleć, że jestem dobry we wszystkim. – Zabrzmiałoby to arogancko, gdyby nie towarzyszący wypowiedzi krótki śmiech, który złagodził wrażenie. – A teraz ja mam pytanie do ciebie, słonko, i nie robię tego, by cię poganiać. Kontynuujemy to zapoznanie – wtedy zamówię pizzę, bo konam z głodu – czy możesz mi już powiedzieć, z czym przychodzisz?

***

Znieruchomiała i zamknęła się, od razu, w jednej chwili. Niech go szlag, już zaczynała się odprężać! Prawie się uśmiechnęła na jego tekst o byciu dobrym we wszystkim (który był prawdą w osiemdziesięciu procentach, choć te dwadzieścia obejmowało pierdoły bez znaczenia).

Stała pośrodku studia. Chyba nie oddychała. Poruszały się tylko palce, zaciskając i rozluźniając w panicznym rytmie.

Usłyszał, jak odetchnęła ciężko i spojrzała na drzwi. Przypominała mustanga na ranczu dziadka w Wyoming, spiętego i gotowego do ucieczki. Odetchnęła głęboko, jeszcze raz, wyprostowała się i spojrzała na niego.

– Chciałam wiedzieć, czy możesz wytatuować coś na moich bliznach na plecach.

– Żeby ci odpowiedzieć, muszę je zobaczyć.

Wyczuwał jej wahanie i nie ruszał się; najlżejszy ruch z jego strony, a rzuciłaby się do ucieczki.

– To takie cholernie trudne…

Powoli ujęła dół bluzki i podciągnęła ją, odsłaniając białe bikini. O rany, była niesamowita… Jej ciało było dziełem sztuki i w innych okolicznościach poświęciłby mu dłuższą chwilę. Zwykle nie reagował tak na klientki, pochlebiał sobie, że jest profesjonalistą, ale do cholery, był też człowiekiem!

Niepotrzebnie pomyślał o jej ciele. Teraz będzie musiał wyrecytować w myślach alfabet od końca czy coś takiego, bo jeszcze chwila i zobaczy jego reakcję.

Jej piękne białe zęby przygryzły dolną wargę.

– Dasz radę pokryć tatuażem… to? – Odwróciła się do niego plecami.

Jasny szlag… Choć w pierwszej chwili w półmroku zobaczył tylko blizny różnej wielkości i głębokości, i tak ścisnął mu się żołądek. Zapalił światło przy kasie i wyjął rękawiczki z pudełka, a potem zeskoczył z lady i stanął za nią.

Drżąc lekko, przycisnęła bluzkę do piersi. A on patrzył na czerwone ślady zszywanych ran i srebrzyste tych, które zagoiły się same.

Co to, kurwa, było… Napis? Jezu, blizny układały się w napis. Ktoś wyciął słowa na jej plecach. Ktoś ciął nożem jej skórę.

Teraz wszystko zrozumiał. Jej nerwowość i strach. To, że chciała tu zostać i zarazem jak najszybciej wyjść. Że chciała się ruszyć i ukryć jednocześnie.

Normalnie wyciągnąłby rękę, żeby dotknąć, ocenić głębokość blizn pod skórą. Ale wiedział, że wtedy by ją spłoszył, czuł, że jest gotowa uciec. Przysunął się jak najbliżej, żeby ocenić, czy blizny są wystarczająco zagojone, by tatuować.

Blizny układały się w litery. Litery tworzyły napis.

MOJA SUKA

Kto byłby zdolny zrobić coś takiego drugiemu człowiekowi? Kto zrobił to jej?

Mógł sobie tylko wyobrażać, jak trudno było jej stać tak w jego studiu. Pełen podziwu dla jej odwagi, zrozumiał, że znajdzie sposób, żeby zasłonić ten koszmar.

Ale czy wiedziała, na co się pisze? To miesiące pracy i długie godziny bolesnego tatuowania, które rzucało na kolana nawet dorosłych mężczyzn.

A jednak przyszła do niego. Wierzyła, że zdoła jej pomóc.

I on ją przez to przeprowadzi. Musi.

***

Cisza nie wróżyła nic dobrego.

Było jasne, że Trent jest w takim samym szoku jak każdy, kto to oglądał. Przypomniała jej się rozprawa i przerażone miny sędziów przysięgłych oglądających zdjęcia obrażeń. Nigdy więcej nie pokazała nikomu swoich pleców.

– To był zły pomysł – wymruczała, opuszczając pospiesznie bluzkę. Chciała stąd wyjść.

– Czekaj. – Trent złapał ją za rękę i puścił, gdy się wzdrygnęła. – Cholera, złotko, czuję się, jakbym dostał podkręconą piłką. Spodziewałem się wszystkiego, ale nie czegoś takiego. Nigdy w życiu nic podobnego nie widziałem. I nie potrafię, nie umiem znaleźć odpowiednich…

– Nie przejmuj się – rzuciła krótko. Chciała wyjść, nim popłyną powstrzymywane łzy, nim poniży się jeszcze bardziej. Jeśli nie miał dla niej nic odpowiedniego, to musiała wyjść jak najszybciej.

Poprawiła koszulkę i ruszyła do drzwi. Cholera. Wyprzedził ją. Poczuła się jak w pułapce, obrzydliwie znajome uczucie. Bolesne. Potrzebowała powietrza. Chciała znaleźć się w swoim mieszkaniu, gdzie będzie bezpieczna, gdzie będzie mogła oddychać.

– Przepuść mnie, proszę – szepnęła przez zaciśnięte zęby, starając się panować nad emocjami.

– Nie, dopóki nie zrobię tego, o co prosiłaś. Nie dotknę cię, póki mi nie pozwolisz, ale nie pozwolę ci teraz uciec.

Harper pokręciła głową. Czuła się słabo, oddychała szybko i głośno.

– Po co mam zostać? – Głos jej drżał, zdradzając czające się emocje. – Powiedziałeś, że nie znajdziesz nic odpowiedniego, więc pozwól mi wyjść.

– Słów, słonko. Nie znajdę odpowiednich słów, które zabrzmiałyby właściwie. A zrobić mogę bardzo dużo.

Oddychała wolniej, powstrzymując atak paniki. Spuściła wzrok.

– Usiądź, zanim zemdlejesz i będę musiał cię nieść. Na zapleczu jest łóżko, przyniosę ci wody, a potem przyjrzę się lepiej temu, nad czym miałbym pracować.

Słowa brzmiały rzeczowo, ton był uspokajający.

– Nie uciekniesz, jeśli cię tu zostawię?

Nadal wpatrzona w ziemię widziała, że nie zasznurował dokładnie czarnych butów, a dżinsy miały obstrzępione nogawki. Powoli pokręciła głową; upokorzenie nie pozwalało jej podnieść wzroku.

***

Co można powiedzieć człowiekowi, który przeżył taką traumę? Co można zrobić? Nie miał zawodowego doświadczenia, jedynie lata słuchania opowieści ludzi, dla których tatuaż był jak terapia. Ale żaden tatuaż nie pomoże Harper.

Poruszał się powoli, bał się, że gwałtowny ruch ją spłoszy. Gdyby tylko udało mu się zaprowadzić ją na zaplecze, to z pewnością zaczęłaby mówić…

– Chodź za mną. Jeśli coś ci się nie spodoba, po prostu powiesz mi, a ja przestanę. Okej?

Objęła się ramionami i spojrzała na niego po raz pierwszy od dłuższej chwili. Poczuł się tak, jakby dostał cios w splot słoneczny. Przemknęło mu przez myśl, że te nieziemskie oczy powinny płonąć szczęściem, miłością, nawet żądzą, a nie być zamglone strachem.

Lekkie skinienie głową. A jednak… Poczuł ulgę.

Otworzył drzwi, na szczęście pokój był posprzątany. Nie pierwszy raz dziękował w myślach Pixie za jej dbałość.

Zapalił wszystkie światła, może dzięki temu dziewczyna poczuje się pewniej.

– Wskakuj na to. – Poklepał łóżko do tatuażu, obite czarną skórą. – Przyniosę ci butelkę wody i pogadamy.

W aneksie kuchennym oparł się czołem o zimną lodówkę, walcząc z wściekłością na tego, kto jej to zrobił. Najchętniej przywaliłby w ścianę.

Wrócił z butelką wody, którą otworzył, bo jej za bardzo trzęsły się ręce. Upiła mały łyk.

– Dobrze, Harper. Teraz powiem ci, co mamy zrobić. Musisz jeszcze raz zdjąć bluzkę i dać mi ją, żebym powiesił obok drzwi, albo zatrzymać przy sobie, jeśli tak wolisz. Ja obejrzę dokładnie każdą bliznę i powiem ci, na których da się tatuować, na których nie. Można tatuować na wszystkim, ale tusz na bliźnie może dać inny rezultat niż na gołej skórze i trudniej przewidzieć efekt końcowy.

Wziął rękawiczki z kredensu i stanął przed nią.

– Gdy już to ocenię, powiem ci, z czym to się będzie wiązało, a ty mi powiesz, co chcesz zrobić. Jak myślisz, dasz radę?

– Spróbuję. Co nas nie zabije, to nas wzmocni, prawda?

– Cytujesz Kelly Clarckson?

– Nie, Nietzschego. – Zaśmiała się krótko. – Nie sądziłam, że jestem fanem Kelly.

– Nigdy w życiu. I jeśli kiedyś to wyciągniesz, zaprę się wszystkiego.

Nareszcie coś na kształt uśmiechu.

Trent patrzył na nią, gdy zdejmowała bluzkę. I jeśli jakieś niestosowne myśli przebiegły mu przez głowę, zniknęły w chwili, gdy pojął rozległość blizn. Miał zimne ręce, po raz pierwsze od lat pomyślał, czy nie za zimne. Włożył rękawiczki.

– Chcesz, żebym wziął tę bluzkę?

– Nie – powiedziała szybko, przyciskając ją do piersi. – Potrzymam… tutaj…

Ustawił lampy, żeby świeciły prosto na plecy; w ostrym świetle blizny wyglądały jeszcze bardziej makabrycznie. Zacisnął usta i wypuścił powietrze. Dziewczyna drżała, przyciskała bluzkę do piersi tak, jak małe dziecko przytula kocyk.

Cofnął się, obszedł łóżko dookoła i przysunął sobie obrotowy stołek.

Harper spojrzała na niego z przerażeniem i żelazną determinacją, a on pochylił się i oparł ręce na kolanach.

– Chciałbym, żebyś dotknęła mojej ręki. Nie ma w tym nic chorego czy dziwacznego. Po prostu dotknij.

– Po co? Czemu mam to robić?

– Gdy dotknąłem cię wcześniej, wzdrygnęłaś się. Pomyślałem, że może jak przywykniesz do moich rąk, ich dotyk przestanie być obcy.

Przygryzła wargę.

Położył rękę na łóżku, wewnętrzną stroną do niej. Siedział bez ruchu i czekał cierpliwie.

Harper, spięta, podniosła lewą dłoń, a jej palce poruszały się szybko, jakby przebiegały po klawiszach pianina. Mijały sekundy. Cholera, będzie tu czekał całą noc, jeśli jej to pomoże. Odetchnęła głęboko, a potem puściła bluzkę i wyciągnęła dłoń. Musnęła opuszkami palców jego nadgarstek, dotykając wytatuowanych kropli krwi w miejscu, gdzie róg krzyża zdawał wbijać się w skórę.

Spojrzał na rysunek, który badała palcami, wędrując do ramienia, i po raz kolejny pomyślał, jak niezwykłym artystą był Junior.

Jej dotyk był jak tchnienie powietrza. Opuszką palca wskazującego muskała barwny tusz, a jemu dreszcz przebiegał po kręgosłupie. Jej drżące palce były chłodne jak marmur.

– Piękny. Możesz mi o nim opowiedzieć?

Trent patrzył na jej twarz. Porcelanowa skóra bez skazy, długie, ciemne, zawinięte ku górze rzęsy.

– Pewnie. Znasz Boską komedię?

– Tę kapelę?

Uśmiechnął się.

– Nie. Wszystkie moje tatuaże pochodzą z Boskiej komedii Dantego. Niektórzy mówią „z Piekła Dantego”, ale to nie tak. Są trzy części: Piekło, Czyściec i Raj.

– I to jest…? – zawiesiła głos.

– Raj. – Na lewym ramieniu miał Piekło, na plecach Czyściec.

Sunęła delikatnie po jego ręce, znów poczuł dreszcz, gdy dotknęła liczby XII. Pamiętał, jaki był podjarany, gdy po raz pierwszy pokazywał Cujowi ten tatuaż. Cujo był pod wrażeniem, dopóki Trent nie opowiedział mu o dwunastu duszach, oświecających świat intelektualnie. Wtedy wybuchnął śmiechem i nazwał Trenta pompatycznym dupkiem.

– Beatrycze prowadziła Dantego przez dziewięć sfer niebieskich, poczynając od nieba Księżyca tutaj. – Wskazał różaniec, który owijał mu nadgarstek, i krzyżyk opleciony drutem kolczastym. – Dusze, które nie wypełniły swoich ślubów, aż do dziewiątego, Primum Mobile, domu aniołów. – Wskazał górę bicepsa. – Na ramieniu mam miejsce ostatecznego przeznaczenia, Empireum, w którym mieszka Bóg.

Podniósł rękę, żeby mogła sunąć po literach, otaczających ramię. Junior spędził całe wieki, doprowadzając do perfekcji tekst o barwie północnego nieba z gwiazdami i przeklinając Dantego za drobiazgowy opis. Diligite iustitiam qui iudicatis terram.

– Miłujcie sprawiedliwość, wy, którzy sądzicie ziemię – powiedziała ku jego zaskoczeniu.

– Znasz Dantego?

Harper spuściła głowę, skupiając się na rysunku.

– To dość znany cytat, prawda?

Nie był pewien.

– To szósta sfera. Niebo Jowisza, dusze sprawiedliwych.

Jej palce sunęły powoli przez gwiazdy wiary, miłości i nadziei.

– Nigdy nie widziałam nic podobnego. – Podniosła wzrok i spojrzała mu w twarz. Jezu, te oczy były niesamowite.

– Myślisz, że teraz mógłbym cię dotknąć? – Zatęsknił za jej palcami w chwili, gdy je zabrała.

Zacisnęła usta.

– Nie wiem, naprawdę nie wiem. Chyba tak. Tylko powoli, dobrze? Od lat nikt nie dotykał moich pleców, nikt ich nawet nie widział. Już samo to, że za mną stoisz, stanowi duże wyzwanie.

Poczuł się zaszczycony, że mu zaufała. Wstał i przesunął stołek do kąta.

– Daj mi szansę. Mam pewien pomysł.

***

Kręciło jej się w głowie, nie tylko ze strachu. Dotykanie drugiego człowieka w ten niby zwykły, a tak intymny sposób niemal pozbawiło ją tchu.

Silne ręce Trenta, jego cierpliwość i delikatność uspokajały ją, ale nie tylko. Spod paniki i strachu udało mu się wyciągnąć uczucia pogrzebane wiele lat temu.

Poczuła jednocześnie dyskomfort i ulgę, że jednak dotyk mógł jej sprawiać przyjemność. Jak człowiek, którego pociąga ocean, choć nie umie pływać, poczuła pociąg do drugiego człowieka, choć nie wiedziała, jak na to zareagować i pozostać bezpieczna.

– No i jak, Haper? – Jeszcze jej nie dotknął, ale stał tuż za nią; czuła na skórze jego ciepły oddech.

– Tak szczerze, to trochę kręci mi się w głowie.

– Nachyl się i potrzymaj głowę między kolanami. To albo reakcja na moją zajebistość, co się zdarza, nie przejmuj się, albo adrenalina. Oddychaj głęboko i powoli. Dzisiaj i tak robisz ogromny krok.

Jego zniszczone czarne buty zniknęły z pola widzenia, by za chwilę znów się pojawić.

– W miarę możliwości nie zemdlej i nie spadnij z łóżka, moje ubezpieczenie nie obejmuje dentysty. Mam w ręku zimny ręcznik, chciałem położyć ci go na szyi. Odsunę tylko włosy i położę go na karku, dobrze?

– Jasne. – Jego dotyk przestał być problemem; najpierw poczuła palce, potem chłodny materiał.

– Lepiej? – spytał, głaszcząc jej włosy; o dziwo, dotyk działał kojąco. – Zwykle trzeba minuty.

– Trochę lepiej.

Trent znów obszedł łóżko. Jego ręce zaczęły sunąć od szyi do pleców, zatrzymując się co jakiś czas.

Wiedziała, które blizny są największe. Pierwsza kreska litery M. Pionowa linia K. Linia, która podkreślała słowo SUKA. Linie wycięte z największą złością spowodowały największe uszkodzenia.

Czuła, jak zalewają ją emocje. Zakłopotanie, że znalazła się w tamtej sytuacji. Złość, że pozwoliła, by ktoś ją tak zniszczył. Frustracja, że uwierzyła policji, że ją ochroni. I ulga, że Trent widział jedynie blizny i nie miał pojęcia, co jeszcze wydarzyło się tamtej strasznej nocy. I jeszcze coś… niezwykłego. Skupiła się na oddechach, liczyła do dziesięciu i zaczynała od początku.

– Dobrze, Harper. Już po wszystkim. – Usłyszała trzask zdejmowanych rękawiczek, Trent zabrał z jej szyi ciepły już ręcznik, wrzucił razem z rękawiczkami do metalowego kubła na śmieci.

Założyła bluzkę przez głowę.

Podszedł do niej z drugiej strony łóżka, znowu przysunął stołek.

– Mam dwie wiadomości, dobrą i dobrą. Od której zacząć?

– Od tej dobrej. – Jej głos brzmiał niepewnie, przynajmniej nie była przerażona.

– Jest dużo możliwości, by to zasłonić.

– A ta druga dobra?

– Jest taka, że chcę to zrobić.

***

– Tatuowanie to prosta rzecz: igła wprowadza tusz tam, gdzie wbija ją tatuażysta. Jeśli jednak skóra nie wygląda normalnie, tusz może zachować się nieprzewidywalnie. Ale myślę, że mogę pokryć tatuażem większość srebrnych blizn, z dużym prawdopodobieństwem zakładając, że farba zachowa się tak, jak chcę.

To nie była zwykła konsultacja. Pokrył tatuażem setki blizn, po oparzeniach, wypadkach motocyklowych i tak dalej, ale nigdy nic podobnego. Wiedział, że trzeba będzie dużo czasu i cierpliwości z obu stron.

– Mamy tu trzy duże blizny, które mogą zachować się mniej przewidywalnie. Są dwie opcje: albo wybrać rysunek, który je zupełnie zakryje, i wtedy żadnych mocnych obrysów, albo możemy podziałać wokół blizn i tym samym je uwydatnić. Gdy pokryjemy tuszem całą skórę, blizny przestaną mieć znaczenie, staną się abstrakcyjnymi liniami.

Dał jej chwilę czasu na przetrawienie tych słów. A potem powodowany odruchem wyciągnął ręce i ujął jej drżące dłonie w swoje, powstrzymując szalony taniec chłodnych palców. Nie uciekła z rękami, a więc postęp. Trzymał jej dłonie w swoich, dopóki się nie uspokoiły.

– Nic nie mówisz, złotko. Jesteś tu jeszcze? – Tak bardzo chciał ją do siebie przygarnąć, wziąć w ramiona! To było pokręcone, ale czuł, że to dobrze, iż jest tu z nim.

– Przepraszam, ja… – Spojrzała na niego oczami pełnymi łez. – Od lat o tym marzyłam i tak się bałam, że teraz powiesz, że nic się nie da zrobić.

– Nie powiem, przynajmniej dopóty, dopóki nie zechcesz wytatuować tam jakiegoś cholernego ptaszka Tweety’ego. – Zaśmiała się cicho, na co liczył. – Ale chcę wiedzieć, co ty myślisz. Czy to, co mówię, pasuje do tego, co planowałaś zrobić. Blizny nie znikną zupełnie, ale tatuaż zmyli oko.

– Nie mam konkretnego projektu… Bo nie wiedziałam, czy w ogóle da się coś zrobić. Chcę tylko, żeby pasowało do mojego życiowego motto: „Najtwardsza stal wykuwa się w najgorętszym ogniu”. Ktoś zrobił mi to nożem, ale przetrwałam i wyszłam z tego. Myślałam, żeby słowa były napisane surową czcionką, żeby był tam miecz wykuty w płomieniach i żeby tatuaż pokrywał większość pleców. Zwykle miecze wyglądają rzeźnicko, a chciałabym, żeby tatuaż był kobiecy.

– Wspaniały motyw. Mocny i potężny. Pomyślę nad kolorami.

– No właśnie. Ja… – Zawahała się, przygryzła wargę i znów spojrzała w podłogę.

Puścił jej rękę i dotknął policzka – nie mógł się powstrzymać, chciał, musiał ją widzieć. Wzdrygnęła się, cofnął dłoń.

– Ty co? – zapytał, w duchu przeklinając swoją obcesowość.

Głos jej drżał, jakby się miała rozpłakać.

– Chciałabym, żeby to było tak piękne, żeby nikt nawet się nie zastanawiał, co to za blizny.

Trent sięgnął przez ladę, wziął pudełko chusteczek, postawił przy niej. Tatuaż na całych plecach, czyli jego ulubiona robota. Projekt nie był konkretny, więc mógł puścić wodze fantazji. Takie prace były najlepsze.

– Tak się składa, że piękne tatuaże to moja specjalność, więc bez obaw. Ale tak duży projekt będzie wymagał od ciebie dużego zaangażowania. Mogę działać tak długo, jak długo wytrzymasz, ale po czterech, pięciu godzinach kreatywność zaczyna słabnąć. Proponuję sesje trzy-, czterogodzinne, a zacząłbym od dwóch. Na początku samo leżenie na łóżku może stanowić problem. Kiedy chciałabyś mieć gotowy ten tatuaż?

Jasna cholera, jej uśmiech zapierał dech w piersi. Jeszcze niepewny, ale już piękny, rozjaśniał całą twarz. Oczy wydawały się teraz szmaragdowe, migotały w nich iskry. Przyglądał się, jak odzyskuje pewność siebie. Wyprostowała się i potrząsnęła głową, włosy spadły na plecy. Odetchnęła.

– Czy jutro będzie za wcześnie?

Zaśmiał się i znów ujął jej dłonie; znowu drgnęła, ale spróbował nie brać tego do siebie.

– Gdyby to tylko było możliwe… Oceniam to na pięć albo sześć sesji, w zależności od tego, jak długo wytrzymasz na łóżku. Trzeba to rozplanować w czasie, muszą być przerwy między sesjami, żeby skóra się zagoiła. Na początek przygotuję kilka wariantów projektu i ogólną wycenę. Mogłabyś przyjść, powiedzmy, w czwartek i wtedy pomyślimy, od czego zacząć. Co ty na to?

– Dobrze. Nie wiem, co powiedzieć. Zwykłe „dziękuję” to o wiele za mało.

– Poczekaj, aż skończymy, Harper, wtedy mi podziękujesz. Na początku i tak mnie znienawidzisz.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji