Gorące zmysły - ebook

Ben

To, że Emmy zno­wu bę­dzie spa­ła w moim łóż­ku, gra­ni­czy­ło z cu­dem. A jed­nak. Prze­tar­łem oczy, żeby upew­nić się, że na­praw­dę leży obok. Ostat­nia noc była jak sen, ale Emmy wciąż tu była. Spa­ła z gło­wą na mo­jej po­dusz­ce. Pa­trzy­łem na jej czar­ne po­wie­ki i opa­da­ją­ce fa­la­mi na twarz brą­zo­we wło­sy. Moje ser­ce za­bi­ło moc­niej. Była tu.

Spa­ła na brzu­chu. De­li­kat­nie prze­je­cha­łem pal­cem po jej bio­drach i po­ślad­kach. Uwiel­bia­łem jej cia­ło… Mia­ła taką mięk­ką, de­li­kat­ną skó­rę, któ­ra… sama pro­si­ła się o mój do­tyk.

Wczo­raj po­pro­si­ła, że­by­śmy się nie spie­szy­li. Ale i tak by­łem jej wdzięcz­ny, że ze­chcia­ła spę­dzić tę noc ze mną. Kie­dy by­łem z Emmy, czu­łem swo­bo­dę i spo­kój. Ak­cep­to­wa­ła mnie ta­kim, ja­kim je­stem – z nią mo­głem być po pro­stu sobą, a nie chło­pa­kiem z bil­l­bo­ar­dów i okła­dek ma­ga­zy­nów.

Mimo wszyst­kich mo­ich wad i błę­dów, któ­re po­peł­ni­łem, wciąż była przy mnie. Po tym, jak pra­wie ją stra­ci­łem, do­sta­łem dru­gą szan­sę i by­łem go­tów zro­bić wszyst­ko, co w mo­jej mocy, żeby to na­pra­wić.

– Ko­cha­nie, obudź się – po­wie­dzia­łem i da­łem jej lek­kie­go klap­sa w ty­łe­czek. Po­wi­nie­nem dać jej się wy­spać i od­po­cząć, ale by­łem zbyt­nim ego­istą. To, że wró­ci­ła do No­we­go Jor­ku i znów była czę­ścią mo­je­go ży­cia, spra­wia­ło, że chcia­łem w peł­ni wy­ko­rzy­stać każ­dą chwi­lę, któ­rą spę­dza­li­śmy ra­zem. Car­pe diem, jak ma­wia­ją. By­łem zbyt nie­na­sy­co­ny, żeby po­zwo­lić jej spać. Chcia­łem nad­ro­bić stra­co­ny czas. Sko­ro wró­ci­ła, nie mo­głem tra­cić ani chwi­li.

Na dźwięk mo­je­go gło­su Emmy jęk­nę­ła ci­cho, prze­cią­gnę­ła się i od­wró­ci­ła w moją stro­nę. Spoj­rza­ła na mnie za­spa­na.

– Dzień do­bry – po­wie­dzia­ła.

– Hej – od­par­łem, nie prze­sta­jąc jej gła­skać. Po­ży­czy­łem jej do spa­nia swój T-shirt. Przez noc pod­wi­nął się do góry, od­kry­wa­jąc skraw­ki cia­ła, któ­re de­li­kat­nie gła­dzi­łem pal­ca­mi. Draż­ni­łem się sam ze sobą. Wie­dzia­łem, że po­wi­nie­nem trzy­mać ręce przy so­bie, o ile nie chcia­łem do­pro­wa­dzić się do skraj­nej fru­stra­cji. – Co chcia­ła­byś dzi­siaj po­ro­bić? – za­py­ta­łem, snu­jąc wi­zję o wspól­nej ką­pie­li w mo­jej wiel­kiej wan­nie, brun­chu w mo­jej ulu­bio­nej knajp­ce, a po­tem tu­le­niu się przy ko­min­ku. Cho­ciaż wie­dzia­łem, że zgo­dzę się na wszyst­ko, co za­pro­po­nu­je. To ona mia­ła roz­dać dzi­siaj kar­ty.

– Mu­szę wró­cić do domu – po­wie­dzia­ła i od­kry­ła koc, żeby wstać z łóż­ka. – Zo­sta­wi­łam wczo­raj El­lie zu­peł­nie samą. Poza tym nie wi­dzia­łam domu już kil­ka mie­się­cy.

Po­czu­łem głę­bo­kie roz­cza­ro­wa­nie. Za­mie­rza­ła tak po pro­stu uciec?

– Czy za­nim pój­dziesz, dasz się cho­ciaż na­kar­mić? – za­py­ta­łem. Wsta­łem i przy­tu­li­łem ją moc­no. Moje ręce szyb­ko zsu­nę­ły się na jej bio­dra, nie mo­głem się po­wstrzy­mać.

– Kawa i ucie­kam – rzu­ci­ła.

– W po­rząd­ku – po­wie­dzia­łem. Po­ca­ło­wa­łem ją w szy­ję i po­wo­li uwol­ni­łem z ob­jęć.

Kie­dy Emmy prze­ko­py­wa­ła się przez wa­liz­kę, po­sze­dłem do kuch­ni w przed­niej czę­ści miesz­ka­nia. Nie było to po­miesz­cze­nie, w któ­rym czę­sto by­wa­łem. Lu­bi­łem pich­cić, ale go­to­wa­nie dla jed­nej oso­by wy­da­wa­ło mi się stra­tą cza­su, więc prze­waż­nie, za­miast przy­go­to­wy­wać smut­ne po­sił­ki w po­je­dyn­kę, za­ma­wia­łem je­dze­nie. Poza tym nie­na­wi­dzi­łem zmy­wać. Z tego po­wo­du za­trud­ni­łem Mag­dę, moją go­spo­się. To była zło­ta dziew­czy­na.

Wsta­wi­łem kawę i cze­ka­łem, aż się za­pa­rzy. Emmy do­łą­czy­ła do mnie kil­ka mi­nut póź­niej. Ucze­sa­ła wło­sy i zwią­za­ła je w ku­cyk, na so­bie mia­ła dżin­sy, tramp­ki i ba­weł­nia­ną bluz­kę z dłu­gim rę­ka­wem. Wy­glą­da­ła ślicz­nie. Czu­łem, że bę­dzie mi trud­no po­zwo­lić jej odejść. Szcze­gól­nie że do­pie­ro wró­ci­ła po dłu­gim po­by­cie w Ten­nes­see. Wpa­dłem na nią na lot­ni­sku. To był pierw­szy... łut szczę­ścia, od kie­dy mnie zo­sta­wi­ła.

Kie­dy po­wie­dzia­łem jej o tym, że jej sze­fo­wa, Fio­na, była w cią­ży – i to praw­do­po­dob­nie ze mną – Emmy z dnia na dzień ode­szła ze Sta­tus Mo­del Ma­na­ge­ment i ucie­kła do domu ro­dzin­ne­go. Nie mia­łem pra­wa mieć do niej o to pre­ten­sji. Ale kie­dy wczo­raj, wra­ca­jąc ze zdjęć w Mia­mi, wpa­dłem na nią przy­pad­kiem na lot­ni­sku i uda­ło mi się ją za­pro­sić do sie­bie, uwie­rzy­łem, że była go­to­wa dać mi jesz­cze jed­ną szan­sę. A moje cia­ło za­pra­gnę­ło nad­ro­bić stra­co­ny czas. Ser­ce pod­po­wia­da­ło mi jed­nak, żeby nie na­ci­skać. Nie mo­głem zno­wu jej stra­cić. Było tyle mi­łych rze­czy, za któ­ry­mi tę­sk­ni­łem. Jesz­cze ni­g­dy nie czu­łem do ni­ko­go cze­goś ta­kie­go. Za­ko­cha­łem się w niej do sza­leń­stwa. Mu­sia­łem od­zy­skać jej za­ufa­nie. Nie mo­głem zno­wu na­wa­lić.

Do­brze pa­mię­ta­łem, jaką kawę piła, więc do­la­łem do jej por­cji mle­ka i po­da­łem jej ku­bek.

– Na­wet nie wiem, gdzie miesz­kasz – przy­zna­łem się. Emmy wzię­ła łyk kawy i uśmiech­nę­ła się do mnie.

– Pysz­na – po­wie­dzia­ła.

– Za­mó­wi­łem ją z Włoch.

– Na­praw­dę? – po­wie­dzia­ła zdzi­wio­na i zno­wu się na­pi­ła. – A może po­je­dziesz ze mną? Zo­ba­czysz, gdzie miesz­kam i wresz­cie po­znasz El­lie.

– Do­sko­na­le – po­wie­dzia­łem i po­ca­ło­wa­łem ją w czo­ło. – Sko­czę tyl­ko pod prysz­nic i za­dzwo­nię po kie­row­cę. Daj mi pięt­na­ście mi­nut, do­brze?

– W po­rząd­ku.Emmy

Kie­dy by­li­śmy bli­sko mo­je­go miesz­ka­nia, za­czę­łam się stre­so­wać tym, że Ben je zo­ba­czy. Miesz­ka­łam w znisz­czo­nym bu­dyn­ku, w nie­zbyt uro­kli­wej dziel­ni­cy Qu­eens. Kie­dy by­łam w Ten­nes­see, El­lie po­sta­no­wi­ła po­szu­kać cze­goś tań­sze­go. W po­rów­na­niu z luk­su­so­wym miesz­ka­niem Bena, w oko­li­cach par­ku Gra­mer­cy w sa­mym ser­cu mia­sta, to miej­sce było zwy­kłą dziu­rą. Ale mnie i El­lie nie było stać na wię­cej. To wła­śnie był nasz dom. Przy­naj­mniej na ra­zie.

W ko­ry­ta­rzu przy­wi­ta­ły nas odra­pa­ne, po­żół­kłe ścia­ny i zu­ży­te wy­kła­dzi­ny. Z drzwi wej­ścio­wych scho­dzi­ła zie­lo­na far­ba, a kie­dy tyl­ko we­szło się do środ­ka, noz­drza ude­rzał za­pach trzy­dnio­we­go obia­du z kuch­ni in­dyj­skiej. Uro­czo, wiem.

Ben spró­bo­wał uśmiech­nąć się przy­jaź­nie, kie­dy si­ło­wa­łam się z klu­czem w zam­ku, ale wi­dać było po nim, że oce­nia każ­dy de­tal. Omal się nie udła­wił, kie­dy ka­za­łam kie­row­cy wje­chać na most Qu­eens­bo­ro. Cóż, nie każ­dy może so­bie po­zwo­lić na miesz­ka­nie w okrop­nie dro­giej czę­ści Man­hat­ta­nu, tak jak on. Nie wiem, cze­go się spo­dzie­wał.

Po krót­kich zma­ga­niach uda­ło mi się od­su­nąć obie za­su­wy i zde­cy­do­wa­nym pchnię­ciem otwo­rzy­łam drzwi. Li­czy­łam na to, że El­lie bę­dzie w swo­im po­ko­ju i będę mo­gła za­mie­nić z nią kil­ka słów sam na sam, za­nim ob­sy­pie Bena py­ta­nia­mi. Nie­ste­ty. Nic z tego. El­lie sta­ła na środ­ku sa­lo­nu w sa­mym ręcz­ni­ku, wło­sy mia­ła upię­te w dość cha­otycz­ny kok, a nad gór­ną war­gą błysz­czał krem do de­pi­la­cji wą­sów. Na dźwięk otwie­ra­nych drzwi od­wró­ci­ła się.

– Jezu ko­cha­ny! Dzię­ki za ostrze­że­nie, Em.

Za­ci­snę­ła moc­niej ręcz­nik na klat­ce pier­sio­wej i prze­mknę­ła ko­ry­ta­rzem do swo­je­go po­ko­ju.

Ups. Chy­ba po­win­nam była jej na­pi­sać, że przy­jeż­dżam ra­zem z Be­nem. Ostat­ni mie­siąc spę­dzi­łam u ro­dzi­ców, a wcze­śniej­szy prze­miesz­ka­łam zu­peł­nie sama w Pa­ry­żu i za­po­mnia­łam, jak to jest być do­brą współ­lo­ka­tor­ką.

– El­lie, prze­pra­szam! – za­wo­ła­łam za nią. Wie­dzia­łam, że nie bę­dzie za­chwy­co­na tym, że taki przy­stoj­niak jak Ben zo­ba­czył ją wy­sma­ro­wa­ną kre­mem do de­pi­la­cji.

– Za­kła­dam, że to two­ja współ­lo­ka­tor­ka? – za­py­tał Ben, uśmie­cha­jąc się sub­tel­nie.

– Tak, to wła­śnie El­lie. I wszyst­ko wska­zu­je na to, że je­ste­śmy po­kłó­co­ne.

Ben ro­zej­rzał się do­kład­nie po miesz­ka­niu, co nie za­ję­ło mu wię­cej niż trzy se­kun­dy. Sama mu­sia­łam na nowo oswo­ić się z tym wi­do­kiem. Za­gra­co­ny sa­lon z be­żo­wą ka­na­pą – wciąż na miej­scu. Nie­du­ża, ale ład­nie urzą­dzo­na kuch­nia – tak samo. Wą­ski ko­ry­tarz pro­wa­dzą­cy do na­szych sy­pial­ni i wspól­nej ła­zien­ki – przy­ję­to do wia­do­mo­ści.

Ben uśmiech­nął się uprzej­mie, ale wie­dzia­łam, że był przy­zwy­cza­jo­ny do zu­peł­nie in­nych stan­dar­dów. Za­sta­na­wia­łam się, czy kie­dy­kol­wiek zo­sta­nie u mnie na noc, czy ra­czej bę­dzie na­le­gał, że­by­śmy sy­pia­li u nie­go. Za­nim zdą­ży­łam to do­brze prze­myś­leć, El­lie wpa­ro­wa­ła na ko­ry­tarz.

Ciem­ne, fa­lo­wa­ne wło­sy spły­wa­ły po jej ra­mio­nach. Pa­trzy­ła na nas uważ­nie i z de­ter­mi­na­cją w oczach.

– Ty! – Dźgnę­ła Bena pal­cem w klat­kę pier­sio­wą. – Je­steś na mo­jej czar­nej li­ście.

– Ech… Co ta­kie­go? – za­py­tał za­sko­czo­ny Ben.

– Już ty do­brze wiesz co – po­wie­dzia­ła El­lie su­ro­wo i bez wa­ha­nia. – Nie po­do­basz mi się. A Emmy nie bę­dzie two­ją za­baw­ką, któ­rą moż­na rzu­cić w kąt, kie­dy się znu­dzi. To zło­ta dziew­czy­na. Ro­zu­miesz, co mó­wię, ko­leś?

Za­nim zdą­ży­łam zła­pać ją za rękę, jesz­cze raz dźgnę­ła go pal­cem w klat­kę pier­sio­wą, żeby wzmoc­nić wy­dźwięk swo­ich słów.

– Zga­dzam się w stu pro­cen­tach. Emmy jest naj­lep­sza – przy­znał jej ra­cję. El­lie wy­pro­sto­wa­ła się i spoj­rza­ła na nie­go z góry.

– To do­brze. Wy­glą­da na to, że gra­my w jed­nej dru­ży­nie. Ale będę mieć na cie­bie oko. I nie za­wa­ham się sko­pać ci tył­ka, je­śli zaj­dzie taka po­trze­ba.

– Ty mu­sisz być El­lie, praw­da? – za­py­tał Ben. Ski­nę­ła gło­wą zmie­sza­na. Mu­sia­ło do niej do­trzeć, że na­wet się nie przed­sta­wi­ła. Ben pod­szedł bli­żej i spoj­rzał jej głę­bo­ko w oczy. – Za­mie­rzam się za­opie­ko­wać tą dziew­czy­ną. Jest moja. I w żad­nym wy­pad­ku nie za­mie­rzam rzu­cać jej w kąt.

– W po­rząd­ku. – Ton jej gło­su zła­god­niał.

Od de­kla­ra­cji Bena zro­bi­ło mi się cie­plej na ser­cu. El­lie spoj­rza­ła na mnie, pró­bu­jąc wy­ba­dać, czy aby nie je­stem w ta­ra­pa­tach. Sta­ra­łam się nie oka­zy­wać spię­cia i de­li­kat­nie się uśmiech­nę­łam. Od­wza­jem­ni­ła mój uśmiech i po­szła do sa­lo­nu, zo­sta­wia­jąc mnie i Bena w ko­ry­ta­rzu.

Ben po­ca­ło­wał mnie w czo­ło.

– Prze­pra­szam za wszyst­ko. Ona nie mia­ła złych za­mia­rów – po­wie­dzia­łam.

– Wiem, ko­cha­nie. Nic się nie martw.

El­lie była praw­dzi­wą twar­dziel­ką z No­we­go Jor­ku. To nie ule­ga­ło wąt­pli­wo­ści. Za­wsze mó­wi­ła, co my­śla­ła i nie da­wa­ła so­bie w ka­szę dmu­chać. Jak wi­dać, była też wo­bec mnie na­do­pie­kuń­cza. Po­chle­bia­ło mi to i prze­ra­ża­ło jed­no­cze­śnie.

– Ko­cham cię – po­wie­dział Ben i za­czę­li­śmy się ca­ło­wać. – A te­raz zo­sta­wię was same, że­by­ście mo­gły so­bie na spo­koj­nie po­roz­ma­wiać. Co ty na to? – do­dał.

– Do­brze. Dzię­ku­ję, że pod­wio­złeś mnie do domu. Chy­ba się nie spo­dzie­wa­łeś, że bę­dziesz je­chał aż do Qu­eens, praw­da?

– Nie. Ale je­steś tego war­ta – po­wie­dział z uśmie­chem.

Je­śli nie za­dzwo­ni po swo­je­go kie­row­cę, bę­dzie go cze­ka­ła czter­dzie­sto­pię­cio­mi­nu­to­wa po­dróż me­trem. Cie­ka­we, czy ten czło­wiek cały czas był w po­go­to­wiu, cze­ka­jąc na te­le­fon od Bena? A z resz­tą, nie ma co się nad tym za­sta­na­wiać. Od­pro­wa­dzi­łam Bena do drzwi. Po­ma­chał El­lie i po­ca­ło­wał mnie w usta na po­że­gna­nie.

– Za­dzwoń do mnie póź­niej, ko­cha­nie.

– Za­dzwo­nię – od­po­wie­dzia­łam.

Mia­łam mę­tlik w gło­wie w związ­ku z na­szym spo­tka­niem. By­łam jed­no­cze­śnie szczę­śli­wa i peł­na obaw. Kie­dy za­mknę­łam drzwi, zo­ba­czy­łam El­lie nur­ku­ją­cą do lo­dów­ki po pusz­kę die­te­tycz­nej coli.

– To… – za­czę­łam i opar­łam się o blat – jak bar­dzo mam prze­chla­pa­ne?

El­lie za­mknę­ła lo­dów­kę, otwo­rzy­ła pusz­kę i wzię­ła spo­ry łyk. Po­tem spoj­rza­ła na mnie z za­du­mą.

– Za to, że twój chło­pak mo­del zo­ba­czył mnie wy­sma­ro­wa­ną kre­mem do de­pi­la­cji wą­sów czy za to, że się z nim ze­szłaś?

Uśmiech­nę­łam się nie­pew­nie.

– Nie pla­no­wa­łam tego. Wpa­dłam na nie­go wczo­raj na lot­ni­sku przez przy­pa­dek. Prze­ko­nał mnie, że­bym go wy­słu­cha­ła i cie­szę się, że to zro­bi­łam. Tę­sk­ni­łam za nim, El­lie. Tak… bar­dzo, bar­dzo! – po­wie­dzia­łam, cho­ciaż, praw­dę mó­wiąc, od na­sze­go wczo­raj­sze­go spo­tka­nia nie mia­łam jesz­cze cza­su na to, żeby na spo­koj­nie prze­my­śleć, co w związ­ku z tym czu­ję. Wie­dzia­łam, że to nie było roz­sąd­ne, ale w głę­bi ser­ca da­lej go pra­gnę­łam.

– A cała ta afe­ra z cią­żą nie była z jego winy. Po­wie­dział, że zro­bi so­bie te­sty na oj­co­stwo, tak szyb­ko, jak tyl­ko bę­dzie to moż­li­we. – A ty… nie masz nic prze­ciw­ko?

Po­czu­łam go­rycz w ser­cu. Czy­ta­łam w in­ter­ne­cie o te­stach na oj­co­stwo i do­wie­dzia­łam się, że więk­szość lu­dzi cze­ka z ich wy­ko­na­niem do mo­men­tu uro­dze­nia się dziec­ka. Wte­dy prze­pro­wa­dze­nie ba­da­nia jest ła­twiej­sze i mniej in­wa­zyj­ne. Nic dziw­ne­go, że Fio­na była w tej kwe­stii tak upar­ta. Cza­sa­mi za­sta­na­wia­łam się, czy nie uży­wa­ła tego jako wy­mów­ki. Żeby Ben, choć­by tyl­ko w jej gło­wie, był oj­cem dziec­ka tro­chę dłu­żej. Na samą myśl o ta­kiej moż­li­wo­ści ro­bi­ło mi się nie­do­brze.

Za­ci­snę­łam zęby i przy­tak­nę­łam w od­po­wie­dzi na py­ta­nie El­lie.

– Ze­rwał z nią kon­takt – do­da­łam, jak­by praw­da mia­ła dzię­ki temu za­brzmieć tro­chę le­piej. Wie­dzia­łam, że utrzy­mu­je kon­takt z Fio­ną i zda­wa­łem so­bie spra­wę z tego, że tro­chę cza­su bę­dzie mu­sia­ło mi­nąć, za­nim od­zy­skam do nie­go za­ufa­nie. Ale po­dej­rze­nia El­lie mi tego nie uła­twią. Sta­ra­łam się więc nie oka­zy­wać emo­cji. Mu­sia­łam za­po­mnieć o prze­szło­ści, je­śli chcia­łam da­lej z nim być.

– Ale da­lej bę­dzie pra­co­wał w jej agen­cji? – spy­ta­ła cie­kaw­sko El­lie.

– Na ra­zie tak. Nie może ze­rwać umo­wy. – Po­sta­no­wi­łam nie wspo­mi­nać o tym, że ten fakt do­pro­wa­dzał mnie do sza­leń­stwa. Wca­le mi się nie po­do­ba­ło, że ra­zem pra­cu­ją, ale nie chcia­łam da­wać El­lie ko­lej­ne­go po­wo­du do tego, żeby go nie­na­wi­dzi­ła, więc sta­ra­łam się przy­brać nie­wzru­szo­ny wy­raz twa­rzy i iść w za­par­te, że nie robi to na mnie naj­mniej­sze­go wra­że­nia. To były tyl­ko nie­szko­dli­we re­alia pra­cy. Cho­ciaż przy­znam, że ni­g­dy nie ufa­łam Fio­nie i ni­g­dy nie będę w sta­nie tego zmie­nić. Ben miał do niej sła­bość. Był wo­bec niej zbyt bez­kry­tycz­ny i za bar­dzo jej ule­gał.

El­lie wes­tchnę­ła cięż­ko.

– Nie wie­dzia­łam, co mam ro­bić, kie­dy po­je­cha­łaś do ro­dzi­ców. Czu­łam się zu­peł­nie bez­rad­na i nie chcia­ła­bym, że­byś jesz­cze raz przez coś ta­kie­go prze­cho­dzi­ła.

– To się wię­cej nie po­wtó­rzy. Zo­sta­ję tu na sta­łe. Za­mie­rzam jak naj­szyb­ciej zna­leźć pra­cę, żeby móc zwró­cić ci za czynsz.

El­lie zby­ła mnie mach­nię­ciem ręki.

– Daj spo­kój! Nie chcę żad­ne­go czyn­szu. Naj­waż­niej­sze, że wró­ci­łaś i że do­brze się czu­jesz – po­wie­dzia­ła i wy­cią­gnę­ła do mnie ręce. – Chodź do mnie. – El­lie przy­tu­li­ła mnie, co nie było w jej sty­lu.

– Do­brze jest znów być w domu – po­wie­dzia­łam.

– Ale pa­mię­taj, że utnę mu jaja, je­śli zno­wu prze­gnie – ostrze­gła mnie.

– Zro­zu­mia­no! – od­po­wie­dzia­łam z uśmie­chem. Wie­dzia­łam, że nie mia­ła złych in­ten­cji.

Na­sze nowe miesz­ka­nie nie­wie­le się róż­ni­ło od sta­re­go. Przy­jem­nie było zno­wu mieć wła­sny, przy­tul­ny kąt. Dla wszyst­kich na­szych rze­czy zna­la­zło się miej­sce. I na­wet mój nowy po­kój zo­stał po­dob­nie urzą­dzo­ny. Po roz­pa­ko­wa­niu wa­li­zek włą­czy­łam lap­to­pa, żeby po­szu­kać pra­cy. Mu­sia­łam od­dać El­lie za czynsz. Wie­dzia­łam, że nie cier­pia­ła z nad­mia­ru go­tów­ki, dla­te­go pla­no­wa­łam od­dać jej wszyst­ko, co do gro­sza. Nie wspo­mi­na­jąc już o tym, że bez pra­cy zwy­czaj­nie zwa­rio­wa­ła­bym. Na chwi­lę ogar­nę­ła mnie me­lan­cho­lia w związ­ku z odej­ściem ze Sta­tus Mo­del Ma­na­ge­ment. To zde­cy­do­wa­nie nie było miej­sce, w któ­rym mo­gła­bym pro­sić o re­ko­men­da­cje. Nie wspo­mi­na­jąc już o po­wo­dach, dla któ­rych ode­szłam. Gdy­by ktoś mnie o to za­py­tał… Tra­ge­dia go­to­wa! Moja sze­fo­wa za­szła w cią­żę z moim chło­pa­kiem mo­de­lem, więc mu­sia­łam odejść. Ja­sne! Świet­ny po­mysł. Plot­ki w świe­cie mody roz­no­szą się szyb­ciej niż wśród sta­rych bab w ko­ście­le.

Mu­sia­ła­bym tro­chę na­z­my­ślać… Mo­gła­bym po­wie­dzieć, że mu­sia­łam na­gle wy­je­chać z po­wo­dów ro­dzin­nych. Nikt nie mu­siał wie­dzieć, że tym po­wo­dem było moje za­ła­ma­nie ner­wo­we.

Po­wrót do No­we­go Jor­ku i, co wię­cej, do Bena spra­wiał, że czu­łam się przy­tło­czo­na. Mi­nie spo­ro cza­su, za­nim to prze­tra­wię. Nie spo­dzie­wa­łam się, że tak ła­two pad­nę mu w ra­mio­na. Z dru­giej stro­ny na­sza re­la­cja zde­cy­do­wa­nie nie na­le­ża­ła do prze­wi­dy­wal­nych. Wczo­raj po­wie­dzia­łam mu, że dam mu jesz­cze jed­ną szan­sę i mó­wi­łam to szcze­rze. Ale to wca­le nie ozna­cza­ło, że nie będę ostroż­niej­sza. Po­sta­no­wi­łam za­cho­wać czuj­ność i po­zwo­lić spra­wom to­czyć się swo­im tem­pem. Je­że­li chce od­zy­skać moje za­ufa­nie, musi po­sta­rać się o nie czy­na­mi, a nie sło­wa­mi.Ben

Je­cha­łem na se­sję zdję­cio­wą, któ­rą mie­li­śmy wy­ko­nać w sta­rym ma­ga­zy­nie na Bro­okly­nie. Mu­sia­łem wstać wcze­śnie, most Wil­liams­burg prze­kro­czy­łem jesz­cze przed ósmą. Było mi przy­kro, że Emmy nie chcia­ła u mnie wczo­raj zo­stać, ale z dru­giej stro­ny nie chcia­łem jej po­pę­dzać. Za pierw­szym ra­zem wszyst­ko ze­psu­łem, ale by­łem zde­ter­mi­no­wa­ny, żeby to na­pra­wić. Będę ro­bił to, cze­go ona pra­gnę­ła – za­spo­ka­jał jej po­trze­by i ko­chał ją... ją na tyle, na ile mi po­zwo­li. By­łem szczę­ścia­rzem, że mi wy­ba­czy­ła i nie za­mie­rza­łem zmar­no­wać tej szan­sy.

Nie­ste­ty zna­łem swo­je ogra­ni­cze­nia. Nie by­łem mi­strzem w nie­spie­sze­niu się i ba­łem się, że trud­no bę­dzie mi się po­wstrzy­mać, kie­dy bę­dzie­my le­żeć obok sie­bie w łóż­ku. Jej ko­bie­ce kształ­ty były nie­wia­ry­god­nie ku­szą­ce. Do­brze pa­mię­ta­łem, jaka świet­na była w łóż­ku. Pa­mię­ta­łem jej mięk­ką i je­dwa­bi­stą skó­rą i sek­sow­ne po­ję­ki­wa­nia, kie­dy osią­ga­ła or­gazm… Cho­le­ra, na samą myśl o niej do­sta­wa­łem erek­cji. Tym­cza­sem by­łem na se­sji ko­stiu­mów ką­pie­lo­wych i mia­łem na so­bie sli­py, któ­re bar­dzo pod­kre­śla­ły moje klej­no­ty… nie­do­brze. Nie na­le­ża­łem do eks­hi­bi­cjo­ni­stów.

Na ra­zie ża­ło­wa­łem, że nie mo­głem spę­dzić z Emmy wię­cej cza­su. Mar­twi­łem się o nią, choć­by przez to, w ja­kiej dziel­ni­cy miesz­ka­ła. Za­dzwo­ni­łem już na­wet do fir­my ochro­niar­skiej, żeby za­mon­to­wa­ła w jej miesz­ka­niu alarm.

Z jej współ­lo­ka­tor­ki była za to nie­zła apa­rat­ka. Mia­łem prze­czu­cie, że gdy­by za­szła po­trze­ba, ta wa­żą­ca nie wię­cej niż czter­dzie­ści dzie­więć ki­lo­gra­mów dziew­czy­na po­tra­fi­ła­by dać wiel­kie­go kopa w jaja. Ta myśl była po­krze­pia­ją­ca, ale nie wy­star­cza­ją­co.

Fio­na krę­ci­ła się po pla­nie, co kil­ka chwil ukrad­kiem na mnie zer­ka­jąc. Jej eg­zal­to­wa­nie do­pro­wa­dza­ło mnie do sza­łu i nie mo­głem uwie­rzyć, jak to się sta­ło, że nie za­uwa­ży­łem go wcze­śniej. Te­raz, kie­dy Emmy zwró­ci­ła mi na to uwa­gę, mia­łem wra­że­nie, że opi­nię Fio­ny na mój te­mat do­sko­na­le wi­dać w jej oczach. Trud­no było mi prze­by­wać w po­bli­żu. Dzia­ła­ła mi na ner­wy. Ale to prze­cież nic, z czym nie umiał­bym so­bie po­ra­dzić. Mu­sia­łem ogra­ni­czyć re­la­cję do biz­ne­so­wej. Pro­stej i bez pod­tek­stów.

Przy sta­no­wi­sku ma­keu­pist­ki le­żał mój ple­cak. Wy­ją­łem z nie­go te­le­fon, żeby na­pi­sać do Emmy, za­nim za­cznie­my zdję­cia. Chcia­łem się z nią jak naj­szyb­ciej zo­ba­czyć.

Ja: Hej, ko­cha­nie. Chciał­bym za­brać cię wie­czo­rem na ko­la­cję. Mam na­dzie­ję, że nie je­steś za­ję­ta?

Emmy: He­eej! By­ło­by świet­nie. Cały dzień spę­dzi­łam w domu na szu­ka­niu pra­cy.

Ja: Mój kie­row­ca od­bie­rze cię o dzie­więt­na­stej i za­wie­zie do re­stau­ra­cji w śród­mie­ściu. Ja przy­ja­dę me­trem.

Emmy: Nie chcę za­bie­rać ci sa­mo­cho­du. Poza tym lu­bię jeź­dzić me­trem…

Ja: Nie. Bę­dziesz bez­piecz­niej­sza z Hen­rym (moim kie­row­cą). Nie chcę się o cie­bie mar­twić. Do zo­ba­cze­nia wie­czo­rem, ko­cha­nie.

Emmy: OK, do zo­ba­cze­nia wie­czo­rem.

Kie­dy scho­wa­łem te­le­fon do ple­ca­ka, po­de­szła do mnie Fio­na.

– Wszy­scy na cie­bie cze­ka­ją, ko­cha­nie. Po­pro­si­łam o wię­cej świa­tła na pla­nie, że­byś nie mu­siał ich wszyst­kich oglą­dać.

– Dzię­ki – rzu­ci­łem.

– Wy­glą­dasz świet­nie – po­wie­dzia­ła de­li­kat­nie.

Moja klat­ka pier­sio­wa błysz­cza­ła od olej­ków i bron­ze­rów. Przez cały mie­siąc, kie­dy nie wie­dzia­łem, co się dzie­je z Emmy, nie oszczę­dza­łem się na si­łow­ni. By­łem do­brze przy­go­to­wa­ny na se­zon let­ni (któ­ry tak na­praw­dę fo­to­gra­fo­wa­no je­sie­nią i zimą), ale trud­no było mi znieść ocie­ka­ją­cą de­spe­ra­cją Fio­nę.

– Idzie­my? – Kiw­ną­łem gło­wą w stro­nę pla­nu, za­miast po­dzię­ko­wać jej za kom­ple­ment.

Ru­szy­ła, a ja za nią. Wie­dzia­łem, że mu­szę po­wie­dzieć jej o mnie i Emmy, i uzna­łem, że te­raz jest do­bry mo­ment. Nie będę mu­siał pa­trzeć, jak cier­pi. Nie chcia­łem jej ra­nić.

– Ja i Emmy wró­ci­li­śmy do sie­bie. – Po­sta­no­wi­łem nie owi­jać w ba­weł­nę. Spoj­rza­ła na mnie, nie kry­jąc zdzi­wie­nia.

– Na­praw­dę?

– Tak.

Wy­glą­da­ło na to, że nie dało się tego zro­bić bez zra­nie­nia jej. Oczy za­szły jej łza­mi, ale szyb­ko się uspo­ko­iła. Nie po­wie­dzia­ła nic wię­cej. We­szła na plan i usia­dła na skła­da­nym me­ta­lo­wym krze­śle. W tym cza­sie ja przy­ją­łem po­zy­cję, o któ­rą pro­sił fo­to­graf i sta­ra­łem się uda­wać, że nic się nie sta­ło.Emmy

Nie by­łam pew­na, do­kąd Ben mnie za­bie­rał, ale zna­jąc go, za­kła­da­łam, że bę­dzie to eks­klu­zyw­ne miej­sce. Nie za­ko­cha­li­śmy się w so­bie pod bud­ką z hot do­ga­mi. Był li­sto­pad, co w No­wym Jor­ku ozna­cza­ło mniej wię­cej tyle, że jest zim­niej niż na An­tark­ty­dzie, a w każ­dym ra­zie na pew­no zim­niej niż w Ten­nes­see, do któ­re­go mój or­ga­nizm był przy­zwy­cza­jo­ny.

Za­sta­na­wia­łam się, w co po­win­nam się ubrać i w koń­cu zde­cy­do­wa­łam się na leg­gin­sy i mię­ciut­ki kre­mo­wy swe­ter, któ­ry był na tyle dłu­gi, żeby za­kryć moją pupę i na­wet upo­lo­wa­ne na prze­ce­nie ofi­cer­ki od Au­drey Bo­one. Na swe­ter na­rzu­ci­łam trencz i po­de­szłam do okna w sa­lo­nie.

Po chwi­li zo­ba­czy­łam czar­ne­go se­da­na par­ku­ją­ce­go na chod­ni­ku przed moją ka­mie­ni­cą. Hen­ry. Nie wie­dzia­łem nic o tym męż­czyź­nie, ale sko­ro Ben mu ufał, chy­ba mo­głam czuć się bez­piecz­nie.

Kie­dy po­de­szłam do auta, wy­siadł i otwo­rzył mi drzwi od stro­ny pa­sa­że­ra. Za­sta­na­wia­łam się, czy po­win­nam usiąść z przo­du, sko­ro była nas tyl­ko dwój­ka, ale osta­tecz­nie usia­dłam z tyłu, nic nie mó­wiąc.

– Do­bry wie­czór, pan­no Clar­ke – po­wie­dział.

– Do­bry wie­czór. Hen­ry, praw­da?

– Tak, pro­szę pani. Ben po­pro­sił mnie, że­bym za­wiózł pa­nią do nie­go, do Pri­me Bi­stro. Sły­sza­łem, że mają tam wy­śmie­ni­te je­dze­nie.

– Dzię­ku­ję, Hen­ry – od­po­wie­dzia­łam. Przez resz­tę dro­gi je­cha­li­śmy w mil­cze­niu, przy ci­chych dźwię­kach do­cho­dzą­cej z ra­dia mu­zy­ki kla­sycz­nej. Pa­trzy­łam przez okno na zbli­ża­ją­cą się me­tro­po­lię i co­raz wyż­sze bu­dyn­ki – ten wi­dok za­wsze za­pie­rał mi dech w pier­siach. Świa­tło od­bi­ja­ło się od dra­pa­czy chmur, rzu­ca­jąc mi­lio­ny za­jącz­ków na rze­kę, a w od­da­li za­cho­dzi­ło słoń­ce. Sa­mo­chód pra­co­wał ci­cho i w po­łą­cze­niu ze spo­koj­ny­mi dźwię­ka­mi mu­zy­ki moż­na się było w nim zre­lak­so­wać.

Kie­dy do­je­cha­li­śmy do Pri­me Bi­stro, Hen­ry po­mógł mi wy­siąść i od razu zo­ba­czy­łam Bena, któ­ry cze­kał na mnie tuż przy wej­ściu do re­stau­ra­cji.

Był ubra­ny w sza­re spodnie od gar­ni­tu­ru i bia­łą ko­szu­lę z pod­wi­nię­ty­mi rę­ka­wa­mi. Przez ra­mię prze­wie­sił weł­nia­ną kurt­kę. Za­sta­na­wia­łam się, czy był dzi­siaj w pra­cy i czy wi­dział się z Fio­ną, ale szyb­ko roz­pro­szył moje my­śli po­ca­łun­kiem w usta.

– Cześć, ko­cha­nie – po­wie­dział. Kie­dy się do mnie uśmie­chał, wszyst­kie moje zmar­twie­nia zni­ka­ły.

– Hej – od­po­wie­dzia­łam, lek­ko odu­rzo­na jego na­mięt­nym i słod­kim po­ca­łun­kiem.

Ben wziął mnie za rękę i po­pro­wa­dził w głąb ma­łej i ka­me­ral­nej re­stau­ra­cji.

W jej cen­trum stał ko­mi­nek, a na pod­ło­dze ze skrzy­pią­cych drew­nia­nych de­sek usta­wio­no na­kry­te lnia­ny­mi ob­ru­sa­mi sto­li­ki. W po­wie­trzu uno­sił się za­pach świe­żo pie­czo­ne­go chle­ba i mię­sa. Są­dząc po mo­jej re­ak­cji, była to kom­bi­na­cja, od któ­rej cie­kła ślin­ka.

– Ład­nie tu­taj – po­wie­dzia­łam, kie­dy Ben pró­bo­wał po­móc mi wgra­mo­lić się do wiel­kiej skó­rza­nej ka­bi­ny na ty­łach knaj­py.

– Wiem. Za­wsze kie­dy od­wie­dza mnie mama, za­bie­ram ją tu­taj. Przy­cho­dzi­li­śmy tu ra­zem, kie­dy by­łem dziec­kiem. – Ben żywo ge­sty­ku­lo­wał i wy­glą­dał na bar­dzo pod­eks­cy­to­wa­ne­go tym, że po­ka­zy­wał mi ka­wa­łek swo­je­go dzie­ciń­stwa.

To miej­sce w ni­czym nie przy­po­mi­na­ło przy­ja­znych dzie­ciom re­stau­ra­cy­jek, do któ­rych ro­dzi­ce za­bie­ra­li mnie i mo­je­go bra­ta, Por­te­ra, kie­dy by­liś­my mali. Nie było tu miej­sca na łu­pin­ki po orzesz­kach na pod­ło­dze czy ba­wial­nię. To nie było jed­no z tych miejsc z ob­ru­sa­mi z pra­wie sztyw­nej ce­ra­ty i su­per­gru­by­mi pla­sti­ko­wy­mi kar­ta­mi dań, któ­rych dzie­ci nie by­ły­by w sta­nie znisz­czyć. I nie po raz pierw­szy uświa­da­mia­łam so­bie róż­ni­cę w spo­so­bie wy­cho­wa­nia mnie i Bena.

Kie­dy przy­szedł kel­ner, za­mó­wi­li­śmy na­po­je. Dla mnie lamp­kę czer­wo­ne­go wina, dla nie­go dżin z to­ni­kiem.

– Jak ci mi­nął dzień? By­łeś w pra­cy?

Wy­ci­snął li­mon­kę do drin­ka i upił łyk.

– Tak, mie­li­śmy se­sję stro­jów ką­pie­lo­wych. Po­szło OK, ale za­ję­ło o wie­le wię­cej cza­su, niż my­śla­łem i ko­nam z gło­du.

Po­da­no cie­płe pie­czy­wo, więc po­sma­ro­wa­łam jed­ną krom­kę ma­słem i pod­su­nę­łam Be­no­wi.

– Pro­szę. Jedz.

– Chcesz mnie utu­czyć – wy­mam­ro­tał pod no­sem nie­za­do­wo­lo­ny, ale ką­ci­ki jego ust zdra­dzi­ły, że żar­tu­je. Po­sma­ro­wa­łam też jed­ną dla sie­bie i wzię­łam gry­za. Pie­czy­wo było tak smacz­ne, że na­praw­dę mu­sia­łam po­wstrzy­mać jęk roz­ko­szy. Cie­płe i mięk­kie w środ­ku z chru­pią­cą skór­ką. Ostat­ni raz taki chleb ja­dłam w Pa­ry­żu. Ben pod­niósł wzrok i spoj­rzał mi w oczy. Za­sta­na­wia­łam się, czy my­ślał o tym sa­mym co ja. Prze­ży­li­śmy ra­zem tyle wspa­nia­łych chwil w Pa­ry­żu i nie chcia­łam, żeby pięk­no tych wspo­mnień przy­ćmi­ło za­koń­cze­nie tej hi­sto­rii, w któ­rym Fio­na każe mi się pa­ko­wać, bo chce mieć Bena tyl­ko dla sie­bie. – Co dzi­siaj ro­bi­łaś? – za­py­tał i wziął ko­lej­ne­go łyka.

– Pra­wie cały dzień spę­dzi­łam na szu­ka­niu pra­cy. Wy­sła­łam zgło­sze­nia do kil­ku firm na sta­no­wi­ska asy­stenc­kie.

Spa­ko­wa­łam też El­lie lunch do pra­cy, w ra­mach re­kom­pen­sa­ty za moje wcze­śniej­sze, na­gan­ne za­cho­wa­nie. Ale o tym już nie wspo­mnia­łam, bo wie­dzia­łam, że bę­dzie to dla nie­go ko­lej­ny do­wód na to, że wmu­szam w lu­dzi je­dze­nie.

– Do agen­cji mo­de­lek? – za­py­tał i ukro­ił so­bie ko­lej­ną krom­kę.

Sku­ba­łam chleb i za­sta­na­wia­łam się, czy ton, w ja­kim za­dał to py­ta­nie, wy­ni­kał z za­zdro­ści. Chy­ba nie są­dził, że inni mo­de­le sta­no­wi­li dla nie­go kon­ku­ren­cję.

– Nie – po­wie­dzia­łam. Moja ka­rie­ra w świe­cie mody do­bie­gła koń­ca. Roz­bu­cha­ne ego i zło­śli­wość jego człon­ków były dla mnie nie do znie­sie­nia. – Ban­ki in­we­sty­cyj­ne, agen­cje re­kla­mo­we i tym po­dob­ne.

Przy­tak­nął z ulgą.

Pod­szedł do nas kel­ner, żeby przy­jąć za­mó­wie­nie. Ben wziął gril­lo­wa­ne­go ło­so­sia, a ja sa­łat­kę ce­sar­ską z kur­cza­kiem.

W mo­jej gło­wie kłę­bi­ło się od py­tań. Chcia­łam iść do przo­du, ale wie­dzia­łam, że naj­pierw mu­szę usły­szeć na nie od­po­wie­dzi. Na­pi­łam się wina, żeby do­dać so­bie od­wa­gi.

– Ben…

– Tak?

– Czy oprócz tego jed­ne­go razu spę­dzi­łeś jesz­cze noc z Fio­ną w Pa­ry­żu?

Zła­pał mnie za rękę pod sto­łem i za­czął ma­so­wać kciu­kiem kost­ki dło­ni.

– Nie, ko­cha­nie. To się sta­ło tyl­ko raz. Była zdru­zgo­ta­na i pła­ka­ła, trud­no było mi ją od­trą­cić. Ale, Emmy, przy­się­gam Ci, że to nie był re­gu­lar­ny ro­mans.

Na­gle uświa­do­mi­łam so­bie, że wstrzy­mu­ję od­dech. Wy­pu­ści­łam po­wie­trze z płuc.

– OK. Py­tam się o to, bo by­li­ście sami w Pa­ry­żu przez trzy ty­go­dnie. Ła­two so­bie wy­obra­zić, co jesz­cze mo­gło się przez ten czas wy­da­rzyć.

Kiw­nął prze­czą­co gło­wą, po czym po­ca­ło­wał mnie w dru­gą dłoń.

– Nie. Nie rób tego. Nie chcę że­byś ba­wi­ła się w: „Co by było, gdy­by...?”, i pi­sa­ła w gło­wie czar­ne sce­na­riu­sze. By­łem ci wier­ny za­rów­no ser­cem, jak i umy­słem. Ale by­łem też zbyt pi­ja­ny, żeby świa­do­mie re­ago­wać i moje cia­ło zo­sta­ło wy­ko­rzy­sta­ne prze­ciw­ko mnie. Oczy­wi­ście to kiep­skie wy­tłu­ma­cze­nie i od tam­tej nocy nie było ani chwi­li, że­bym tego nie ża­ło­wał. Przez dłu­gi czas nie zda­wa­łem so­bie spra­wy, ale pa­trząc z per­spek­ty­wy cza­su, wiem, że Fio­na chcia­ła mnie uwieść. Nie po­wi­nie­nem był w ogó­le otwie­rać jej drzwi. Kie­dy obu­dzi­łem się w środ­ku nocy…

Za­bra­łam rękę.

– Ben. Pro­szę cię, oszczędź mi de­ta­li. Ból jest dla mnie zbyt świe­ży.

– Masz ra­cję, prze­pra­szam. My­śla­łem, że być może bę­dzie ci ła­twiej, je­śli do­wiesz się wię­cej o ca­łej sy­tu­acji.

– Masz ra­cję. Może kie­dyś tak bę­dzie. Ale jesz­cze nie te­raz – po­wie­dzia­łam drżą­cym gło­sem. – Chy­ba po­trze­bo­wa­ła­bym o wie­le wię­cej wina do ta­kiej roz­mo­wy. Poza tym nie lu­bię pła­kać na oczach in­nych. Le­piej ciesz­my się prze­pysz­nym je­dze­niem.

Fio­na była w na­szej do­syć krót­kiej re­la­cji sta­łym źró­dłem na­pięć. Nie ufa­łam jej. I de­ner­wo­wa­ło mnie, że Ben miał do niej taką sła­bość. Mó­wiąc wprost, do­pro­wa­dza­ło mnie to do sza­łu. Ale wy­ba­cza­jąc mu i pró­bu­jąc iść do przo­du, mu­sia­łam za­cząć ją to­le­ro­wać, cho­ciaż wca­le nie mia­łam pew­no­ści, że temu po­do­łam.

Kie­dy do­sta­li­śmy je­dze­nie, at­mos­fe­ra mię­dzy nami była nie­przy­jem­na. W po­wie­trzu wi­sia­ło na­pię­cie.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku? – za­py­tał Ben.

Przy­tak­nę­łam.

– Bę­dzie do­brze.

Więk­szość po­sił­ku zje­dli­śmy w ci­szy, ale Ben czę­sto po­sy­łał mi ba­daw­cze spoj­rze­nia. Nie za­mie­rza­łam po­psuć at­mos­fe­ry, ale trud­no by­ło­by mi roz­ma­wiać z nim w tak bez­tro­ski i za­lot­ny spo­sób jak kie­dyś.

Za­sta­na­wia­łam się, czy kie­dy­kol­wiek bę­dzie­my jesz­cze w sta­nie stwo­rzyć zwią­zek. A może nie było to nic wię­cej niż prze­lot­ny ro­mans dwój­ki osób, któ­rym uda­ło się stwo­rzyć bli­ską i in­ten­syw­ną, cho­ciaż krót­ką re­la­cję?

Kie­dy Ben pła­cił ra­chu­nek, wy­szłam do to­a­le­ty. Spo­tka­li­śmy się w ko­ry­ta­rzu, skąd od­pro­wa­dził mnie do sa­mo­cho­du. Kie­dy zdą­żył za­dzwo­nić po Hen­ry’ego? Nie mia­łam po­ję­cia. Za­pew­ne wte­dy, kie­dy by­łam w to­a­le­cie. Ale kie­dy wy­szli­śmy, sa­mo­chód stał tuż przy wej­ściu do re­stau­ra­cji. Ten fa­cet był jak nin­ja, za­wsze cza­ją­cy się w po­go­to­wiu. Nie mo­głam się temu na­dzi­wić. Poza Be­nem nie zna­łam ni­ko­go, kto miał sa­mo­chód z kie­row­cą.

Ben od­wró­cił się do mnie i po­gła­skał mnie po po­licz­kach.

– Prze­pra­szam cię za wszyst­ko. Prze­pra­szam, że po­psu­łem nam ko­la­cję. Chcia­łem za­brać cię na praw­dzi­wą rand­kę, ale za­cho­wa­łem się bez­myśl­nie. Trze­ba było za­brać cię gdzieś, gdzie mo­gli­by­śmy w spo­ko­ju po­roz­ma­wiać.

Szcze­rość, któ­ra biła mu z oczu, uję­ła mnie. Bar­dzo chcia­łam pójść z nim na praw­dzi­wą rand­kę, ale nie po­tra­fi­łam po­ra­dzić so­bie z prze­szło­ścią, o któ­rej on tak bar­dzo chciał po­roz­ma­wiać i za­mknę­łam się w so­bie.

– Nic nie szko­dzi. Rand­ka była bar­dzo miła. Dzię­ku­ję, że po­ka­za­łeś mi miej­sce, gdzie cho­dzi­łeś ze swo­ją mamą. To dla mnie wie­le zna­czy.

Uśmiech­nął się i dał mi bu­zia­ka w usta.

– Nie ma za co. Chcę ci po­ka­zać Nowy Jork mo­je­go dzie­ciń­stwa. Chodź­my do sa­mo­cho­du, za­nim zmar­z­nie­my.

Ben otwo­rzył drzwi, a ja wśli­zgnę­łam się na tyl­ne sie­dze­nie i zro­bi­łam mu miej­sce obok sie­bie. Sie­dział tak bli­sko, że za­pach jego wody ko­loń­skiej za­czął mnie roz­pra­szać. Moje cia­ło bez­wied­nie re­ago­wa­ło na ten do­brze zna­ny za­pach – ser­ce trze­po­ta­ło, a dło­nie za­czy­na­ły się po­cić.Ben

Nie zdą­ży­łem na­wet po­wie­dzieć Hen­ry’emu, do­kąd je­dzie­my, a on włą­czył się do ru­chu, jak gdy­by czu­jąc, że po­trze­bu­ję chwi­li na roz­mo­wę z Emmy. Mę­ska in­tu­icja?

– Co się dzie­je w two­jej pięk­nej głów­ce, ko­cha­nie? – za­py­ta­łem i sple­tli­śmy dło­nie. Emmy prze­łknę­ła śli­nę i od­wró­ci­ła się do mnie.

– Cho­dzi o to, że… być może Nowy Jork nam zwy­czaj­nie nie słu­ży.

O rety! Skąd ona bra­ła ta­kie po­my­sły?

– Oczy­wi­ście, że tak nie jest. Prze­cież wiesz, że pa­su­je­my do sie­bie pod wzglę­dem fi­zycz­nym, emo­cjo­nal­nym i in­te­lek­tu­al­nym. Ja­kie zna­cze­nie mia­ło­by mieć to, gdzie miesz­ka­my? Je­że­li uwa­żasz, że le­piej nam bę­dzie w Pa­ry­żu, ku­pię nam tam dom.

Na jej twa­rzy po­ja­wił się de­li­kat­ny uśmiech. Przy­ło­ży­łem jej dłoń do ust i po­ca­ło­wa­łem ją. Nie mo­głem prze­stać jej do­ty­kać. Jed­ną rękę trzy­ma­łem na jej ubra­nych w czar­ne leg­gin­sy udach. Mia­łem ocho­tę uca­ło­wać tego, kto stwo­rzył ten otu­la­ją­cy cia­ło wy­na­la­zek. Mogę się za­ło­żyć, że jej ty­łe­czek wy­glą­dał w nich świet­nie. Mia­łem ocho­tę zszar­pać je z niej zę­ba­mi, od­kry­wa­jąc cen­ty­metr po cen­ty­me­trze jej kre­mo­wą skó­rę.

– Po­je­dziesz ze mną do domu?

Spoj­rza­ła na mnie i za­mru­ga­ła. Za­sta­na­wia­ła się.

– Tyl­ko żeby po­roz­ma­wiać?

Nie po­tra­fi­łem skła­mać. Szcze­gól­nie pa­trząc w jej sza­ro­nie­bie­skie oczy, któ­rych słod­ki i nie­win­ny wzrok czu­łem na so­bie.

– Mo­że­my po­roz­ma­wiać, je­śli chcesz. Ale chciał­bym, że­byś zo­sta­ła na noc.

Przy­gry­zła dol­ną war­gę. Jej bia­łe zęby zo­sta­wi­ły de­li­kat­ny ślad na jej wy­dat­nych ustach. Cho­le­ra. To było pod­nie­ca­ją­ce.

– Do­brze, mogę zo­stać na noc, ale kie­dy mó­wi­łam, że nie po­win­ni­śmy się spie­szyć, tyl­ko naj­pierw na spo­koj­nie po­rand­ko­wać, to na­praw­dę mia­łam to na my­śli.

Za­czą­łem gła­skać ją po udzie i na­chy­li­łem się, żeby wy­szep­tać jej do ucha:

– Je­śli nie mogę cię prze­le­cieć, dasz mi cho­ciaż spró­bo­wać swo­jej cip­ki?

Emmy jęk­nę­ła ci­cho i wzro­kiem wska­za­ła na Hen­ry’ego. Nie zwra­cał na nas uwa­gi. Pła­ci­łem mu wy­star­cza­ją­co dużo, żeby wy­rzu­cał z pa­mię­ci to, co zo­ba­czył lub za­sły­szał w sa­mo­cho­dzie przez te wszyst­kie lata.

– Nie sły­szy nas – wy­szep­ta­łem.

– Ben… – jęk­nę­ła, wi­jąc się na skó­rza­nym sie­dze­niu. Uwiel­bia­łem to, jak szyb­ko by­łem w sta­nie ją pod­nie­cić. Ko­cha­łem pa­trzeć, jak re­ago­wa­ła na moje ru­chy i sło­wa. To było o wie­le lep­sze niż na­sze pi­kant­ne SMS-y.

– Prze­cież ze sobą cho­dzi­my. Chy­ba wol­no nam się za­ba­wić?

Prze­je­cha­łem no­sem po łuku jej szyi. Mój cie­pły od­dech wy­wo­łał u niej gę­sią skór­kę. Wbi­ła pal­ce w opar­cie fo­te­la.

– Hen­ry, nie za­trzy­mu­je­my się po dro­dze. Je­dzie­my pro­sto do mnie – po­in­stru­owa­łem.Emmy

Ben miesz­kał w za­byt­ko­wej dziel­ni­cy mia­sta, w któ­rej pięk­ne, zdo­bio­ne domy z epo­ki wik­to­riań­skiej zo­sta­ły po­dzie­lo­ne na miesz­ka­nia. Jego apar­ta­ment mie­ścił się w uro­czym bu­dyn­ku z czer­wo­nej ce­gły. Mie­li wła­sne­go odźwier­ne­go, a do foy­er pro­wa­dził czer­wo­ny dy­wan. Było tu bar­dzo ele­ganc­ko i bez­piecz­nie. Ta część mia­sta cie­szy­ła się du­żym po­wo­dze­niem wśród ro­dzin i za­moż­nych ka­wa­le­rów. Pa­so­wał tu ide­al­nie.

Po­dzię­ko­wa­li­śmy Hen­ry’emu i odźwier­ne­mu, za­nim po­szli­śmy do win­dy.

Kie­dy we­szli­śmy do miesz­ka­nia, Ben pra­wie we­pchnął mnie do środ­ka, nie za­wra­ca­jąc so­bie na­wet gło­wy za­pa­la­niem świa­tła. Usta­wił mnie pod ścia­ną i na­chy­lił się, żeby mnie po­ca­ło­wać. Przez okna wi­do­ko­we do po­ko­ju wpa­da­ło świa­tło księ­ży­ca. Wi­dok wy­rzeź­bio­ne­go cia­ła Bena w tym świe­tle spra­wił, że zno­wu jęk­nę­łam. Od­po­wie­dział jesz­cze moc­niej­szym po­ca­łun­kiem. Czu­łam, jak jego ję­zyk ma­su­je mój. By­łam przy­par­ta do ścia­ny. Jego ręce wę­dro­wa­ły wzdłuż mo­jej ta­lii i bio­der.

– Cho­le­ra, ko­cha­nie, chcesz mnie za­bić tymi swo­imi leg­gin­sa­mi?

Nie spo­dzie­wa­łam się, że uzna moje leg­gin­sy za sek­sow­ne. Kie­dy je za­kła­da­łam, chcia­łam, żeby było mi cie­pło i wy­god­nie.

– Wi­dzisz, co mi zro­bi­łaś? – po­wie­dział Ben i na­pro­wa­dził moją dłoń na ukry­te­go w spodniach na­brzmia­łe­go pe­ni­sa.

O, cho­le­ra. Był tak wiel­ki, jak­by miał za­raz wy­buch­nąć. To mu­sia­ło bo­leć.

– Od­wróć się i po­każ mi ty­łe­czek.

Chwy­cił mnie w bio­drach i od­wró­cił ty­łem do sie­bie.

Czu­łam, jak pło­ną mi po­licz­ki. Już za­po­mnia­łam, jaki był bez­po­śred­ni. I jak to na mnie dzia­ła­ło. Po­tra­fił do­pro­wa­dzić mnie do sza­leń­stwa jed­nym sło­wem. Nie­spie­sze­nie się bę­dzie o wie­le trud­niej­sze, niż my­śla­łam.

Zła­pał mnie za po­ślad­ki i wy­dał z sie­bie zdu­szo­ny jęk.

– Ten ty­łe­czek na­le­ży do mnie – po­wie­dział, po czym pod­wi­nął mi swe­ter i za­czął zsu­wać ze mnie leg­gin­sy. Zło­żył po­ca­łu­nek na każ­dym z po­ślad­ków i od­wró­cił przo­dem do sie­bie.

Klę­cząc przede mną na zie­mi, Ben spoj­rzał na mnie wzro­kiem peł­nym po­żą­da­nia.

– Mogę cię spró­bo­wać?

Mil­cza­łam, ale przy­tak­nę­łam.

Za­czął od po­ca­łun­ków w uda. Jego cie­pły od­dech jed­no­cze­śnie ła­sko­tał i przy­pra­wiał mnie o drgaw­ki. Po­tem zła­pał mnie za uda moc­no, unie­moż­li­wia­jąc mi uciecz­kę i za­czął swo­je słod­kie tor­tu­ry. Za­sy­py­wał mnie mięk­ki­mi, de­li­kat­ny­mi po­ca­łun­ka­mi, ale z każ­dą chwi­lą był co­raz bli­żej środ­ka. Nie by­łam w sta­nie się temu oprzeć. Na­wet nie do­tknął jesz­cze mo­jej cip­ki, a już by­łam mo­kra. Zdjął ręce z mo­ich bio­der i za­czął zsu­wać moje maj­tecz­ki w dół, aż do po­ło­wy ły­dek. Bar­dziej się zresz­tą nie dało, bo wciąż mia­łam na so­bie ofi­cer­ki. Za­czął od po­ca­ło­wa­nia mnie we wzgó­rek ło­no­wy.

Ben na ko­la­nach, ce­le­bru­ją­cy moją ko­bie­cość, był jed­nym z pięk­niej­szych wi­do­ków na świe­cie.

Wplo­tłam pal­ce w jego wło­sy i wy­da­łam z sie­bie ci­chy okrzyk.

– Ben…

Za­nu­rzył się we mnie. Naj­pierw chci­wie pie­ścił moje war­gi, a po chwi­li od­na­lazł łech­tacz­kę i pra­co­wał nad nią ję­zy­kiem w szyb­kim i bru­tal­nym ryt­mie.

Ja­sna cho­le­ra!

Ko­la­na ugię­ły się pode mną tak, że pra­wie upa­dłam, na szczę­ście Ben zdą­żył mnie zła­pać. Ten zwrot ak­cji miał swo­je plu­sy – mu­sia­łam wy­glą­dać jak idiot­ka, sto­jąc w majt­kach i leg­gin­sach spusz­czo­nych do po­ło­wy ły­dek.

Wziął mnie na ręce i za­niósł do swo­je­go łóż­ka. De­li­kat­nie po­sa­dził mnie na kra­wę­dzi. Zdjął ze mnie buty, je­den po dru­gim. Zrzu­cił je na pod­ło­gę.

Sama pro­si­łam, że­by­śmy zwol­ni­li w kon­tak­tach fi­zycz­nych, ale wte­dy była to ostat­nia rzecz, ja­kiej chcia­łam. Po­sta­no­wi­łam mu po­móc i zrzu­ci­łam z sie­bie majt­ki w po­śpie­chu, jaki z pew­no­ścią nie przy­sta­wał da­mie. Ben za­chi­cho­tał ci­cho. Nie by­łam w sta­nie ukryć, jak bar­dzo tę­sk­nię za jego do­ty­kiem.

– Zdej­mij to, kot­ku.

Unio­słam ręce, a on zdjął mi swe­ter. Kie­dy by­łam już naga, znów za­czął ca­ło­wać moje uda, po­wo­li to­ru­jąc so­bie dro­gę do środ­ka, ale da­łam mu znak, żeby prze­stał.

– Ben… ty też zdej­mij… ubra­nie – po­pro­si­łam tro­chę nie­zręcz­nie.

– Ko­cha­nie, je­śli się roz­bio­rę, nie będę w sta­nie się po­wstrzy­mać, a nie chcę cię na nic na­ma­wiać.

Wte­dy nie za­le­ża­ło mi już na żad­nych ogra­ni­cze­niach. Na­wet myśl o nie­uży­wa­niu kon­do­mów prze­sta­ła mnie prze­ra­żać.

– Zdej­mij.

Ben sta­nął przy łóż­ku i szyb­ko zrzu­cił ubra­nie na pod­ło­gę. Wy­so­ki i umię­śnio­ny wy­glą­dał im­po­nu­ją­co. Jego cięż­ka, dłu­ga mę­skość cze­ka­ła na mnie w peł­nej go­to­wo­ści. Wy­cią­gnę­łam rękę, żeby go do­tknąć. Jego pe­nis był taki cie­pły. Za­czę­łam pieś­cić go od na­sa­dy aż po czu­bek, roz­ko­szu­jąc się jego jędr­no­ścią. Był tak duży, że nie by­łam w sta­nie ob­jąć go jed­ną ręką. Od­dy­chał cięż­ko.

– Cho­le­ra, ko­cha­nie, wi­dok two­jej ma­łej dło­ni pró­bu­ją­cej się mną za­jąć jest naj­go­ręt­szą rze­czą, jaką w ży­ciu wi­dzia­łem.

Włą­czy­łam do ak­cji dru­gą rękę i przy­spie­szy­łam ru­chy. Chcia­łam, żeby było mu do­brze, chcia­łam, żeby zże­ra­ło go pra­gnie­nie.

Jęk­nął, kie­dy moje dło­nie na­po­tka­ły jego de­li­kat­ną głów­kę.

– Cho­le­ra, kot­ku!

Jego cia­ło było na­prę­żo­ne, mię­śnie brzu­cha ide­al­nie współ­pra­co­wa­ły z resz­tą. Na­gle zła­pał mnie za rękę.

– Prze­stań. Prze­stań, bo za­raz doj­dę.

Spoj­rza­łam na nie­go zdzi­wio­na. Był taki pięk­ny.

– Nie chcesz?

– Chcę, ale nie dzi­siaj. Mie­li­śmy się nie spie­szyć, pa­mię­tasz?

Przy­tak­nę­łam jak grzecz­na dziew­czyn­ka. Ja i moje głu­pie za­sa­dy.

– Nie bę­dziesz się po­tem źle czuł?

– O mnie się nie martw, sobą zaj­mę się póź­niej. Dzi­siaj ma­rzę tyl­ko o tym, żeby dać to­bie or­gazm. Resz­ta mnie nie ob­cho­dzi – po­wie­dział i po­ca­ło­wał mnie w usta. – Żad­ne­go sek­su. Na­wet nie bę­dziesz mu­sia­ła mnie do­ty­kać.

– A co, je­śli tego chcę? – rzu­ci­łam na­dą­sa­na. Wy­cią­gnę­łam rękę w stro­nę jego mę­sko­ści, ale zła­pał mnie za nad­gar­stek.

– Nie. Dzi­siaj ty je­steś naj­waż­niej­sza – po­wie­dział i po­tem de­li­kat­nym ru­chem pchnął mnie z po­wro­tem na łóż­ko.

Wciąż by­łam wil­got­na od przy­jem­no­ści, któ­rą dał mi wcze­śniej, ale Ben nie tra­cił cza­su. Pal­cem wska­zu­ją­cym za­czął za­ta­czać krę­gi na mo­ich war­gach. Jęk­nę­łam, kie­dy w koń­cu na­po­tkał łech­tacz­kę.

– Przy­jem­nie ci, kot­ku? – po­wie­dział i po­ca­ło­wał mnie w we­wnętrz­ną stro­nę ud. – Po­wiedz mi, że jest ci do­brze. Po­wiedz mi, że wła­śnie tego pra­gniesz.

– O, tak, Ben, jest mi bar­dzo do­brze – wes­tchnę­łam i się­gnę­łam w stro­nę jego mę­sko­ści. – Ale ja pra­gnę cie­bie…

Wsu­nął pa­lec do środ­ka.

– Nie dzi­siaj. Nie spie­szy­my się, pa­mię­tasz? – uśmiech­nął się za­ro­zu­mia­le, co spra­wi­ło, że mia­łam ocho­tę za­prze­czyć.

Jęk­nę­łam z przy­jem­no­ści i fru­stra­cji, któ­re czu­łam jed­no­cze­śnie. Ben na­chy­lił się nad łóż­kiem i po­ca­ło­wał mnie w pę­pek, a po­tem za­czął scho­dzić co­raz ni­żej. Unio­słam bio­dra w na­dziei na wię­cej kon­tak­tu z jego mię­ciut­kim ję­zy­kiem, ale on od­su­nął się ode mnie. Po­wo­li i de­li­kat­nie ca­ło­wał i po­gry­zał mnie w brzuch. Wresz­cie do­tarł tam, gdzie naj­bar­dziej go pra­gnę­łam i ob­sy­pał mnie na­mięt­ny­mi, cie­pły­mi po­ca­łun­ka­mi. W cią­gu za­le­d­wie kil­ku mi­nut jego zwin­ny ję­zyk do­pro­wa­dził mnie na szczyt. Szczę­śli­wą i wy­cień­czo­ną. Eks­plo­do­wa­łam, krzy­cząc gło­śno jego imię.

Po wszyst­kim Ben przy­tu­lił się do mnie, za­mknął w ko­ko­nie swo­ich ra­mion i obej­mo­wał moc­no, kie­dy moje cia­ło pul­so­wa­ło jesz­cze od mi­nio­nej eks­ta­zy. Nie mo­głam nie wy­czuć, że wciąż jest twar­dy jak ka­mień, ale nie roz­ma­wia­li­śmy o tym. Wy­glą­da­ło na to, że do­stał to, cze­go pra­gnął: mnie w jego łóż­ku, wtu­lo­ną w jego ra­mio­na.

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej