Sycylijski mrok - ebook

W se­rii uka­za­ły się ostat­nio:

Bar­ba­ra De­mick Świa­tu nie mamy cze­go za­zdro­ścić.
Zwy­czaj­ne losy miesz­kań­ców Ko­rei Pół­noc­nej

Fi­lip Sprin­ger Mie­dzian­ka. Hi­sto­ria zni­ka­nia

Ewa Win­nic­ka Lon­dyń­czy­cy

Li­dia Osta­łow­ska Far­by wod­ne

Pa­weł Smo­leń­ski Izra­el już nie fru­nie (wyd. 3 roz­sze­rzo­ne)

Nec­la Ke­lek Słod­ko­-gorz­ka oj­czy­zna. Ra­port z ser­ca Tur­cji

Ja­cek Hugo­-Ba­der Dzien­ni­ki ko­łym­skie

Jean Hatz­feld Se­zon ma­czet

Stig Da­ger­man Nie­miec­ka je­sień. Re­por­taż z po­dró­ży po Niem­czech

Je­rzy Hasz­czyń­ski Mój brat oba­lił dyk­ta­to­ra

Ed Vul­lia­my Amek­sy­ka. Woj­na wzdłuż gra­ni­cy

Gün­ter Wal­l­raff Z no­we­go wspa­nia­łe­go świa­ta

Kje­til Sten­svik Østli Po­li­cjan­ci i zło­dzie­je

Ka­ta­rzy­na Sur­miak-Do­mań­ska Mo­kra­deł­ko

An­drzej Dyb­czak Gu­ga­ra

Swie­tła­na Alek­si­je­wicz Czar­no­byl­ska mo­dli­twa. Kro­ni­ka przy­szło­ści

Anna Bi­kont My z Je­dwab­ne­go (wyd. 2 po­pra­wio­ne)

Pa­weł Smo­leń­ski Irak. Pie­kło w raju (wyd. 2 po­pra­wio­ne)

Li­dia Osta­łow­ska Cy­gan to Cy­gan (wyd. 2 roz­sze­rzo­ne)

Wil­liam Dal­rym­ple Dzie­więć ży­wo­tów.
Na tro­pie świę­to­ści we współ­cze­snych In­diach

Ma­te­usz Mar­czew­ski Nie­wi­dzial­ni (wyd. 2 po­pra­wio­ne)

Li­dia Osta­łow­ska Bo­la­ło jesz­cze bar­dziej

Igor T. Mie­cik 14 : 57 do Czy­ty. Re­por­ta­że z Ro­sji

Mar­cin Kąc­ki Lep­pe­ria­da

Pe­ter Hes­sler Przez dro­gi i bez­dro­ża. Po­dróż po no­wych Chi­nach

Da­riusz Ro­siak Czło­wiek o twar­dym kar­ku.
Hi­sto­ria księ­dza Ro­mu­al­da Ja­ku­ba We­ksle­ra­-Wasz­ki­ne­la

Pe­ter Go­dwin Strach. Ostat­nie dni Ro­ber­ta Mu­ga­be

Eli­sa­beth Ås­brink W Le­sie Wie­deń­skim wciąż szu­mią drze­wa

Swie­tła­na Alek­si­je­wicz Ostat­ni świad­ko­wie.Utwo­ry so­lo­we na głos dzie­cię­cy

An­drzej Mu­szyń­ski Po­łu­dnie

Woj­ciech Gó­rec­ki Ab­cha­zja

Ka­ta­rzy­na Ko­by­lar­czyk Pył z lan­dry­nek. Hisz­pań­skie fiesty

Ma­ciej Wa­sie­lew­ski Ju­tro przy­pły­nie kró­lo­wa

Emma Lar­kin Spu­sto­sze­nie. Nie­opo­wie­dzia­na hi­sto­ria o ka­ta­stro­fie
i dyk­ta­tu­rze woj­sko­wej w Bir­mie

Nor­man Le­wis Gro­bo­wiec w Se­wil­li. Po­dróż przez Hisz­pa­nię
u pro­gu woj­ny do­mo­wej

Gel­lert Ta­mas Męż­czy­zna z la­se­rem. Hi­sto­ria szwedz­kiej nie­na­wi­ści

An­ge­li­ka Kuź­niak Pa­pu­sza

W se­rii uka­żą się m.in.:

Mi­chał Ksią­żek Ja­kuck. Słow­nik miej­sca

Luca Ra­stel­lo Prze­myt­nik do­sko­na­ły. Jak trans­por­to­wać tony ko­ka­iny
i żyć szczę­śli­wieHi­sto­ria nie jest

nisz­czą­cym bul­do­że­rem, jak ją na­zy­wa­ją.

Po­zo­sta­wia tu­ne­le, kryp­ty, jamy

i kry­jów­ki. Ten i ów prze­ży­je.

Hi­sto­ria jest ła­ska­wa, nisz­czy,

ile zdo­ła; pew­nie, że by­ło­by le­piej,

gdy­by prze­do­brzy­ła,

a jed­nak ską­pi wia­do­mo­ści i nie mści się za wszyst­ko.

Hi­sto­ria szo­ru­je po dnie

ni­czym sieć

z pa­ro­ma dziu­ra­mi, z któ­rej wy­mknie się

nie­jed­na ryba. Cza­sem tra­fi się ek­to­pla­zma

po ucie­ki­nier­ce, nie­spe­cjal­nie szczę­śli­wej.

Nie wie, że jest wol­na, nikt jej nie po­wie­dział.

Inne, te zło­wio­ne, my­ślą,

że mają wię­cej wol­no­ści od niej.

Eu­ge­nio Mon­ta­le, Sa­tu­ra

Gdy we Wło­szech jest noc

Tu jest śro­da.

Gdy na Sy­cy­lii za­pa­da mrok…

The Ever­ly Bro­thers, Ni­ght Time in Ita­lyWstęp

Cola Pe­sce uwiel­biał ba­wić się w mo­rzu. Któ­re­goś dnia jego mat­ka rzu­ci­ła ze zło­ścią:

– Mam na­dzie­ję, że w koń­cu za­mie­nisz się w rybę.

I rze­czy­wi­ście pra­wie się w nią za­mie­nił, czę­sto po­zo­sta­jąc pod wodą przez kil­ka dni. Prze­mie­rzał dłu­gie dy­stan­se w brzu­chu wiel­kiej ryby, a gdy do­pły­wał do celu, uwal­niał się za po­mo­cą noża.

Pew­ne­go razu król za­pra­gnął się do­wie­dzieć, jak wy­glą­da mor­skie dno. Cola zba­dał je i do­niósł mu, że są tam ko­ra­lo­we ogro­dy i dro­go­cen­ne ka­mie­nie za­grze­ba­ne w pia­sku, a tu i ów­dzie kop­czy­ki skar­bów, broń, ludz­kie szkie­le­ty oraz wra­ki okrę­tów. Za­nur­ko­wał do ja­skiń pod zam­kiem dell’Ovo w Ne­apo­lu, skąd po­wró­cił z gar­ścią klej­no­tów. Król spy­tał, jak to się dzie­je, że Sy­cy­lia nie to­nie w mo­rzu. Cola wy­ja­śnił, że pod­trzy­mu­ją ją trzy ogrom­ne fi­la­ry, w tym je­den pęk­nię­ty.

Król po­sta­no­wił się prze­ko­nać, jak głę­bo­ko Cola zdo­ła za­nur­ko­wać, i ka­zał mu wy­do­być z wody kulę ar­mat­nią, któ­rą wy­strze­lą z la­tar­ni mor­skiej w Me­sy­nie. Cola od­parł, że zro­bi to – sko­ro król się do­ma­ga – choć ma prze­czu­cie, że już stam­tąd nie wró­ci. Król na­le­gał, więc Cola pu­ścił się w głę­bi­nę za kulą i ją po­chwy­cił, lecz gdy ro­zej­rzał się wo­kół, stwier­dził, że woda po­nad nim stward­nia­ła, znie­ru­cho­mia­ła i sta­ła się nie­prze­nik­nio­na ni­czym mar­mur. Zro­zu­miał, że zna­lazł się w za­sty­głej prze­strze­ni, w któ­rej nie może pły­nąć, i po­zo­stał tam już na za­wsze.

Po­stać Coli Pe­sce¹ ma dłu­gą hi­sto­rię. W Ne­apo­lu krą­ży­ła opo­wieść, że zo­stał uwiecz­nio­ny na pła­sko­rzeź­bie wy­grze­ba­nej w por­cie u schył­ku śre­dnio­wie­cza, któ­ra przed­sta­wia­ła pół męż­czy­znę, pół rybę z grec­kiej czy rzym­skiej świą­ty­ni. Na Sy­cy­lii jego le­gen­da się­ga cza­sów Nor­ma­nów i zo­sta­ła za­pi­sa­na w XI wie­ku przez lu­dzi, któ­rzy sły­sze­li o Coli od osób zna­ją­cych go oso­bi­ście. Bez wzglę­du na to, czy po­cho­dził z Me­sy­ny, Pa­ler­mo czy z Ne­apo­lu, Cola Pe­sce był czło­wie­kiem upal­ne­go, su­che­go, ob­la­ne­go mo­rzem po­łu­dnia Ita­lii, na­zy­wa­ne­go przez Wło­chów Mez­zo­gior­no – kra­iny nad Mo­rzem Śród­ziem­nym, gdzie Eu­ro­pa jest już nie tyl­ko Eu­ro­pą, lecz tak­że Afry­ką, Azją i Ame­ry­ką. Mez­zo­gior­no jest za­kąt­kiem Włoch naj­bar­dziej od­le­głym od Eu­ro­py i naj­bliż­szym resz­cie świa­ta.

Cola Pe­sce przez lata tkwił w mej pa­mię­ci; nie­mal tak dłu­go jak wiersz Eu­ge­nia Mon­ta­le­go o za­ka­mar­kach hi­sto­rii i dro­gach uciecz­ki, z któ­rym le­gen­da o Coli zna­la­zła wspól­ny mia­now­nik w sce­nie uwię­zie­nia pod wodą. Przy­po­mnia­łem so­bie o nim te­raz, gdy – wie­dzio­ny cie­ka­wo­ścią i lę­kiem – wró­ci­łem do Włoch i wsia­dłem w Ne­apo­lu na noc­ny prom do Pa­ler­mo, by za­nu­rzyć się w prze­szło­ści i od­kryć rze­czy, któ­re wcze­śniej gdzieś mi mi­gnę­ły lub któ­re tyl­ko so­bie wy­obra­ża­łem. Pra­gną­łem wie­dzy, lecz ba­łem się uwię­zie­nia w groź­nym, zim­nym i wy­kal­ku­lo­wa­nym świe­cie wła­dzy. Cie­ka­wi­ło mnie, jak głę­bo­kie jest to mo­rze i co utrzy­mu­je Sy­cy­lię na jego po­wierzch­ni. By­łem go­tów za­nur­ko­wać, li­cząc, że stam­tąd wró­cę albo przy­najm­niej od­naj­dę dziu­rę w sie­ci.