Nie każdy Brazylijczyk tańczy sambę - ebook

Prolog

Najtrudniej jest zacząć. Zaczynam już piątą godzinę. Choć motywacja jest, strachu przed porażką czy obawy, jak dużo pracy przede mną, nie ma, to jednak czuję lekką chęć ucieczki przed rozpoczęciem. Zajmuję się innymi rzeczami, odwlekam. Skąd to się bierze? Może to przypływ adrenaliny, który pojawia się przy okazji spełniania kolejnego marzenia i który, choć jestem na samym początku drogi, już pozwala mi na to, żebym wyobraził sobie, w jak piękną przygodę znowu się udaję? A może to obawa? Obawa przed tym, żeby wypaść jak najlepiej, żeby podjąć się zadania w tym odpowiednim momencie, gdy flow wspomnień, zwany inspiracją, zaatakuje i przeniesie nas wszystkich do tej niesamowitej Ameryki Południowej. Jednak czekając na odpowiedni moment, mógłbym przecież nigdy nie wystartować – zarówno teraz, jak i wtedy.

W życiu tak mamy, że coś nas powstrzymuje przed postawieniem pierwszego kroku, zasiewa wątpliwości, często prowadząc do rezygnacji ze zrobienia go w ogóle. Wiemy, że strach ma tylko wielkie oczy, a mimo to swoje marzenia odkładamy na kiedy indziej – jak będziemy starsi i dojrzalsi, jak będą pieniądze, dom, zabezpieczenie finansowe… Uciszamy głos serca, tłumaczymy sobie, że był irracjonalny.

W dobie mediów społecznościowych, które stają się częścią naszego życia, a dla niektórych są wręcz całym bytem i celem, dla którego rano otwierają oczy, musimy odpowiedzieć sobie na pytanie, co jest w życiu ważne. Czy naprawdę sfotografowane musi być dosłownie wszystko, a jedyne, co się liczy, to późniejsze „lajki” na „fejsie” i liczba „followersów” na „insta”? Takie zachowanie prowadzi do złudnego wyobrażenia o tym, czym jest życie. Sprawia, że rzeczy istotne umykają przy tak prowadzonej codzienności, która rozprasza każdą wewnętrzną inicjatywę bądź nawet nie daje jej wykiełkować. Doprowadza do złudnego przeświadczenia, że „to nie dla mnie”. Może zamiast tego warto zacząć obserwować naturę, uczyć się przez doświadczenie? Piszę o tym, bo kiedyś ja sam myślałem, że w życiu jedyne, co mogę, to podążać tradycyjną ścieżką, która raczej nie zakłada podróży przez Amerykę Południową. Wydawało mi się, że wielkie rzeczy mogą robić tylko wielcy ludzie, zapominając, że oni przecież też kiedyś byli mali.

Tę książkę piszę z głębi serca, całym sobą, z chęcią pokazania, ile można zrobić, jeśli naprawdę powiemy sobie CHCĘ. Plany kłębiły się w mojej głowie jeszcze w drodze, kiedy wszystkie wspomnienia spisywałem na bieżąco to na blogu, to ręcznie, aby móc je teraz precyzyjnie odtworzyć. Książka przeniesie Cię, Drogi Czytelniku, na mundial w Brazylii, do faveli w Rio de Janeiro, do wnętrza peruwiańskiej puszczy i na pakę boliwijskiej ciężarówki. Będziemy pracować na statku w drodze do Iquitos, zwiedzać Czerwoną Planetę, wysadzać skały dynamitem i pisać pracę inżynierską w jednym z największych miast świata bez domu, komputera i internetu. Mam nadzieję, że ta przygoda, podczas której tak intensywnie odkrywałem siebie, zmusi i Ciebie do refleksji nad tym, gdzie chcesz być na przykład za pięć lat, i pomoże w podjęciu decyzji, gdy przyjdzie na to pora.

Patrząc na okładkę tej książki, nie wiesz, kim jestem. Mam jednak nadzieję, że po przeczytaniu moich wspomnień powiesz mi cześć nawet na drugim końcu świata. Nazywam się Tony Kososki, mam 23 lata, jestem inżynierem mechatroniki na Politechnice Gdańskiej. Oto moja historia.