Położna. 3550 cudów narodzin - ebook

WPROWADZENIE

To bardzo osobista książka. Napisałam ją w cztery miesiące, ale tak naprawdę powstawała przez dwadzieścia pięć lat mojego zawodowego życia. Uczestnicy zajęć w szkołach rodzenia, słuchając moich wykładów, niejednokrotnie prosili mnie, bym napisała poradnik o ciąży i porodzie. Jedno wiedziałam na pewno: poradnika nie napiszę. Właściwie nie czułam potrzeby napisania czegokolwiek, najważniejsze było dla mnie, że jestem „tu i teraz” z rodzącą. Mijały lata, dojrzałam, okrzepłam zawodowo i znalazłam w sobie odwagę, by podzielić się z głębi serca moim spojrzeniem na moment narodzin. Z ponad trzech tysięcy przyjętych przeze mnie porodów wybrałam te, które z różnych powodów okazały się dla mnie przełomowe. Opowiedziałam też o ludziach, których los postawił na mojej drodze, o zdobywaniu dzięki nim doświadczenia, a także o tym, jaki to miało wpływ na moje nieustanne poszukiwania i odkrywanie samej siebie.

Zdaję sobie sprawę, że niektóre historie mogą być dla Czytelników szokujące, wręcz niewiarygodne. Wiele z nich do dziś wywołuje we mnie silne emocje. Tak wygląda nasze życie, wszystkiego po trochu – jest radość, ból, czasem łzy. Jednakże wszystkie opisane przeze mnie zdarzenia są prawdziwe, oczywiście poza imionami pacjentów. Imiona moich przyjaciół, za ich zgodą, z radością pozostawiłam autentyczne. Osoby, które odnajdą w tej książce swoją historię porodową, będą mogły spojrzeć na nią oczami położnej.

Jak się przekonałam, powstawanie książki jest bolesnym procesem niczym poród (od porównań z porodem chyba nigdy nie uda mi się uciec). Przeżywałam skurcze autorskie, dające duży postęp w pracy, i przerwy pomiędzy nimi, z przerażającą ciszą w mózgu. Zasypiałam i budziłam się, mając przed oczami klawiaturę mojego komputera. Bywało, że wstawałam w środku nocy z wewnętrzną potrzebą zapisania ciekawego wątku lub historii, która nieoczekiwanie mi się przypominała (chciałabym w tym miejscu wyrazić wielki szacunek dla zawodowych pisarzy). Moje pisarskie zrywy były przeplatane codziennym życiem i pracą przy porodach, co nie było łatwe do pogodzenia, ale udało się – jak wszystkie moje „eksperymenty”. A tak naprawdę wygląda na to, że miałam i mam w życiu dużo szczęścia.

Żałuję, że nie mogłam opisać wszystkich porodów i wspaniałych rodzin, z którymi przez te wszystkie lata było mi dane się spotkać (książka musiałaby liczyć co najmniej trzy tysiące stron). Wielu historii nie udało się w niej opowiedzieć, choć do dzisiaj doskonale pamiętam towarzyszące im emocje, zwłaszcza te związane z pierwszymi porodami w domu. W tamtych czasach takie porody były mało popularne i traktowane jak dziwactwo. Pewnego razu, gdy dotarłam o drugiej w nocy do rodzącej, przykuła moją uwagę i rozczuliła czerwona kartka przyklejona na drzwiach klatki schodowej: „Drodzy sąsiedzi, rodzimy w domu naszą córeczkę Anię (w mieszkaniu nr 89). Może być głośno. Z góry za to przepraszamy i prosimy o przychylność, zrozumienie i dobre myśli”.

Niestety nie zawsze udawało się wszystko zaplanować i przewidzieć. Pamiętam niedzielne letnie popołudnie. W podwarszawskim Konstancinie zaczął się poród. Zosia rodziła swoje drugie dziecko. Spodobał mi się piękny drewniany dom na porośniętej starodrzewem olbrzymiej działce. Na początku wszystko wyglądało sielankowo: mrożona herbata na tarasie, rodząca rozgrywająca partię szachów ze swoim partnerem. Gdy skurcze przybrały na sile, Zosia zaczęła skarżyć się na silny ból krzyża. Nie pomagały masaż ani zapewnianie, że to już prawie koniec porodu. Regularnie co dwie minuty rodząca wydawała przerażający donośny krzyk trwający ponad minutę. Zamknęłam wszystkie okna, jednakże upał w domu był nie do zniesienia. Tak jak przypuszczałam, na interwencję sąsiadów nie trzeba było długo czekać. Nie miałam pojęcia, że obok mieszkają pracownicy jednej z ambasad, a strażnicy rzetelnie patrolują teren. Odgłosy dobiegające z domu zaniepokoiły ich nie na żarty. Usłyszeliśmy dzwonek przy furtce, długi, przeciągły. Niestety nikt z nas nie był w stanie im otworzyć, Zosia parła w objęciach Janusza. Zerknęłam w okno, strażnicy razem z policjantami (których widocznie zdążyli wezwać) próbowali sforsować furtkę. Całe szczęście, spuszczone wcześniej psy udaremniły ten plan. Gdy tylko noworodek wziął pierwszy oddech, Janusz mógł pójść i wyjaśnić całą sytuację. Długo nie wracał. Cóż, trudno było policjantom zrozumieć, że mężczyzna nie ma zwyczaju bić swojej małżonki w niedzielne popołudnie. Tłumaczył, że właśnie urodził mu się syn, i przeprasza wszystkich za to, że jego żona Zofia trochę za głośno narzekała na bolący kręgosłup. Gdy zakładałam ostatnie szwy, przed bramą parkowała już karetka pogotowia. Tym razem ja musiałam przekonywać lekarza, że panuję nad sytuacją i nie ma powodu zabierać położnicy do szpitala.

Cieszę się, że od pierwszych dni mojej pracy byłam świadkiem najistotniejszych zmian w polskim położnictwie, jakie zaszły na przełomie wieków. Na moich oczach kobieta odzyskiwała godność podczas wydawania dziecka na świat, a położna – spychana dotychczas do funkcji jedynie pomocy lekarza – powoli powracała do swojej roli. To ona ma wspierać rodzącą, służyć jej wiedzą i fachowością, być strażniczką fizjologii. A przede wszystkim powinna dać rodzącej poczucie bezpieczeństwa, uśmiech, dzielić się życzliwością i stworzyć nastrój wyjątkowości tej chwili. Cóż może być ważniejszego! Być może dzięki tej książce wiele młodych dziewcząt stojących przed wyborem zawodu zdecyduje się pójść drogą, którą ja wybrałam dwadzieścia pięć lat temu. Przyznaję, nie jest to łatwa praca. Ale niezwykła.NOE

Dawid nie wyobrażał sobie, by jego dziecko urodziło się w „fabryce” zwanej szpitalem i było poddawane taśmowej obróbce. Mówił to z taką zapalczywością, że w pierwszej chwili zawstydziłam się, że na co dzień w takiej fabryce pracuję. Hanna i Dawid bardzo chcieli urodzić w domu. To była ich pierwsza ciąża. Spotkałam się z nimi w ich mieszkaniu na Pradze (mieszkali z rodzicami Hanny).

Trudno mi było dociec, czy to jej decyzja, czy mocno osadzonego w swoich poglądach męża. Niby nie nalegał, ale jego argumenty wydawały się nie do podważenia. Słuchałam go z uwagą, lecz rozpraszały mnie porozkładane wszędzie święte księgi. Spojrzałam na piękne wydanie Starego Testamentu. Dawid pochwycił mój wzrok.

– Na początku ciąży miałem proroczy sen. Urodzi się chłopiec, niezwykły. Sam wybrał sobie imię. – Dawid tajemniczo zawiesił głos.

Taki sam niezwykły jak wszystkie dzieci, pomyślałam. Nie chciałam tego komentować. Całe szczęście Hanna pokazała mi wyniki badań wykonywanych w czasie ciąży, mogłam się na nich skupić – były w porządku. Musiałam podjąć decyzję: pomóc im urodzić to dziecko „z proroczego snu” w domu czy odmówić. Przeważnie w trakcie rozmowy już znam odpowiedź, tym razem było inaczej. Rozum podpowiadał: Daj spokój, nie mieszaj się w to. A równocześnie gdzieś z głębi przebijał się mocny głos: Nie zostawiaj ich, jeżeli im odmówisz, będą rodzić sami, nie możesz na to pozwolić. Coraz wyraźniej słyszałam jedno słowo – „śmierć”. O co tu chodzi? O czyjeś przeznaczenie, matki, dziecka? Mam z tym walczyć? Jeśli coś pójdzie nie tak, wina spadnie na mnie. Głos rozsądku nie odpuszczał: Do niczego nie jest ci to potrzebne, tyle lat pracy za tobą, chcesz się narażać? Co mam zrobić? Poczułam, że nie znalazłam się tu przez przypadek. Nie wierzę w przypadki. Wiedziałam, że gdy będę pracować, używając całej swojej wiedzy, i poproszę o pomoc anioły, niczego nie przeoczę. Niech będzie. Decyzję podjęłam sercem, rozum udało się przekonać.

Zaprosiłam Hannę z Dawidem na zajęcia do szkoły rodzenia, to był mój warunek. Kategorycznie odmówili uczestnictwa w grupie. Dawno zarzuciłam indywidualne przygotowanie do porodu, przede wszystkim z braku czasu. Poza tym uważam, że grupa osób znajdujących się w tej samej sytuacji życiowej daje bezcenne wsparcie. Czasami jednak robię wyjątki, a ta para była trudnym wyjątkiem. Spotykaliśmy się u nich w domu. Poznałam rodziców Hani. Więcej nas do pieczenia chleba, pomyślałam. Zamieniłam kilka słów z przyszłą babcią i zorientowałam się, że nie jest zachwycona pomysłem dzieci. Dawid i Hania bardzo pilnie słuchali tego, co mówiłam. Hania, początkowo zamknięta w sobie, coraz bardziej mi ufała i częściej się odzywała. Lody zostały przełamane, polubiłyśmy się, co było cenne.

*

Minął wyznaczony termin porodu, potem jeszcze tydzień. Nic nie wskazywało na rychłe rozwiązanie. Cóż, długo przekonywałam ich oboje, że muszą się pojawić w izbie przyjęć szpitala. Należy wykonać zapis KTG (tętna płodu i ewentualnych skurczów macicy), który potwierdzi dobrą kondycję dziecka, co pozwoli spokojnie czekać na poród. Nie bez oporu zgodzili się przyjść do szpitala wieczorem po moim dyżurze. Udawałam, że nie widzę miny Hani i tego, jak przewraca oczami, gdy mocowałam pasami wokół jej brzucha głowice aparatu KTG.

– Czuję się jak baleron okręcony sznurkiem – powiedziała z przekąsem.

– Trudno, przez trzydzieści minut będziesz baleronem, przecież nie jesteś wegetarianką – ucięłam dyskusję, zanim się zaczęła.

Westchnęła głośno i wymownie spojrzała na Dawida, który wyjątkowo nic nie miał do powiedzenia. Najwidoczniej przytłoczyły go „fabryczne” urządzenia. Wynik badania daleki był od ideału – tętno dziecka pozostawało co prawda w granicach normy, jednak zapis był zawężony. Mogło to świadczyć o tym, że maluch właśnie ucina sobie drzemkę, ale zawsze jest to sygnał, żeby wzmóc czujność. Lekarz z izby przyjęć postanowił zatrzymać Hannę na obserwacji na oddziale patologii ciąży. I mnie, i jemu intuicja podpowiadała, że to nie jest słodki sen dziecka. Oboje zdecydowanie odmówili, na nic zdały się tłumaczenia, prośby i przekonywanie. Podpisali dokument, że nie wyrażają zgody na hospitalizację, ale obiecali przyjść rano na ponowny zapis KTG. Światełko w tunelu, pomyślałam. Pomimo to odmówiłam dalszej opieki nad nimi poza szpitalem. Tylko pewność, że z dzieckiem jest wszystko w porządku, daje przepustkę do fizjologicznego porodu w domu. Zrozumieli, tak mi się przynajmniej wydawało.

*

Nad ranem obudził mnie telefon, dzwonił Dawid. Miał zmieniony głos, był zdenerwowany i wystraszony.

– Jeannette, Hania przed północą zaczęła rodzić. Zabroniła mi do ciebie dzwonić. Krzyczy w skurczu, sąsiedzi przychodzą i walą w drzwi. Mama chciała, by po kryjomu zadzwonić po pogotowie, ojciec siedział w kuchni blady, trzymał się za serce. Hanka wyrzuciła ich z domu, kazała im się ubrać i wyjść. Nie mieli dokąd pójść, pewnie chodzą gdzieś po osiedlu. Proszę, pomóż mi, przyjedź.

– Musicie natychmiast jechać do szpitala, nie ma mowy o porodzie w domu. Uprzedzałam.

– Hanka od trzech godzin siedzi w wannie, powiedziała, że z niej nie wyjdzie. Nie poradzę sobie. Proszę.

Nie przemawiały do mnie żadne argumenty, spokojnie mu tłumaczyłam:

– Dawid, poród trwa od sześciu godzin, nie wiem, co się dzieje z dzieckiem. Nie wezmę na siebie odpowiedzialności za waszą głupotę, nie ma mowy. Wezwij karetkę, zabiorą ją do najbliższego szpitala, ty dojedziesz samochodem.

– Jak to? Jeżeli szpital, to ja chcę na Żelazną, z tobą.

– Karetka to nie taksówka i nie ma w pakiecie koncertu życzeń. Hania pojedzie tam, gdzie ją zawiozą. Nie ma czasu do stracenia.

– Jesteśmy bez samochodu, proszę, przyjedź, zabierz nas na Żelazną. – Płakał.

Wyobraziłam sobie Hanię w szpitalu wśród całkiem obcych ludzi. Coś we mnie pękło, zgodziłam się. Wsiadłam do samochodu gnana jakimś instynktem, nie patrzyłam na prędkościomierz. Nie mogłam zrozumieć, skąd zrodził się ten przymus. Rozum przebijał się co chwila z pytaniem: Dlaczego to robisz? Nie bądź głupia. Równocześnie coś we mnie krzyczało: Jedź i nie zastanawiaj się!

Na ulicach było prawie pusto, w kilkanaście minut znalazłam się u celu. Na wszelki wypadek zabrałam ze sobą na górę torbę porodową. Wbiegłam na czwarte piętro. Drzwi były otwarte, z łazienki dobiegały odgłosy parcia. Hanka była w swoim świecie, nawet nie zauważyła, że weszłam, nic do niej nie docierało. Zbadałam ją, rzeczywiście miała pełne rozwarcie, główka dziecka była dość nisko. Czyżby jednak miało urodzić się w domu? Boże, tylko nie to, modliłam się w myślach. Czułam, że coś jest nie tak. Wanna była mała i ciasna, wyciągnęliśmy Hankę na siłę z wody. Posłuchałam tętna dziecka, było dramatycznie wolne: 80 uderzeń na minutę (prawidłowe to 110–150 uderzeń).

– Musimy natychmiast jechać do szpitala – powiedziałam zdecydowanym tonem.

– Nigdzie nie jadę, urodzę w domu! – Hanka była w histerii.

– Pojedziesz! Twoje dziecko w domu nie ma żadnych szans, nie przeżyje! – krzyczałam.

Tym razem miałam Dawida po swojej stronie. Narzuciłam jej płaszcz na gołe, jeszcze mokre ciało, a Dawid zniósł ją na rękach do samochodu. Kazałam jej uklęknąć na tylnym siedzeniu, wypiąć pośladki do okna i oprzeć się na łokciach. Wiedziałam, że ta pozycja choć trochę osłabi odruch parcia i poprawi przepływ krwi przez łożysko, jeżeli miało to jeszcze jakieś znaczenie. Jadąc przez budzącą się Warszawę, odpędzałam czarne myśli. Zadzwoniłam na Żelazną, telefon w sali porodowej odebrała położna, moja przyjaciółka Renata.

– Reniu, cieszę się, że masz dyżur. Wiozę pierwiastkę, ma pełne rozwarcie, nie wiem, od kiedy. Tętno 80, nie wyrównuje się. Zbierz zespół, będę za pięć minut.

Nie czekałam na odpowiedź, musiałam skupić się na prowadzeniu samochodu. Jechałam jak szalona, na długich światłach. Nie zwracałam uwagi na sygnalizację. Dojadę, muszę dojechać!

– Jeannette, ona już nie daje rady! – krzyknął Dawid.

Kątem oka zauważyłam, że przewieszony przez siedzenie próbuje przytulić żonę. Pomyślałam, że jak gwałtownie zahamuję, stracę przednią szybę.

– Nie przyj, oddychaj z otwartymi ustami, dziecko jest spore, wytrzymasz, dojeżdżamy! – powtarzałam jak katarynka.

Już wiem, co czują mężczyźni wiozący kobietę do szpitala w zaawansowanym porodzie.

Podjechałam jak najbliżej wejścia do izby przyjęć, w drzwiach czekała Renata z wózkiem.

– Na blok operacyjny czy na salę porodową? – zapytała jak zwykle spokojnie.

– Na porodową. Za późno na cięcie, za nisko główka.

Rzuciłam kluczyki portierowi, żeby przeparkował samochód.

Kolejne drzwi otwierali nam lekarze, położne, wszyscy gotowi do pomocy. Sala porodowa była w pełni przygotowana: rozłożone łóżko, zestaw porodowy, narzędzia, kleszcze, próżniociąg. Kochana Renia. Nie było czasu na przebranie się. Umyłam ręce, włożyłam fartuch i rękawiczki. Wszyscy mówili podniesionymi głosami, Dawid też. Ktoś wkłuwał do żyły wenflon, ktoś posłuchał tętna: 75 uderzeń. Krew odpłynęła mi z głowy. Koleżanka neonatolog szepnęła mi do ucha:

– Jeannette, jesteśmy tu.

Poczułam, że wszyscy mentalnie są przy tym dziecku i je wspierają. Gdy zaczął się skurcz, Hania nie współpracowała, nic nie rozumiała z tego, co do niej mówiliśmy. Lekarz zaczął przygotowywać się do założenia kleszczy, przestraszyła się, to ją zmotywowało. Poparła na tyle mocno, że mogłam naciąć krocze i szybko wyjąć lejące się przez ręce dziecko. W pierwszej chwili myślałam, że nie żyje, ale zakładając zaciski na pępowinę, poczułam ledwie tlące się życie. Szybko oddałam dziecko w ręce lekarki neonatologa. Dorodny chłopiec został zaintubowany i pojechał w inkubatorze na oddział patologii noworodka. Był w stanie ciężkim, dostał dwa punkty w dziesięciopunktowej skali Apgar.

*

Wszyscy wyszli, zostaliśmy w trójkę. Nikt nic nie mówił. Chciało mi się płakać ze złości i z bezsilności. Ale dla położnej to nie koniec porodu – jeszcze łożysko i szycie krocza. Miałam nadzieję, że to już wszystkie niespodzianki tego dnia.

Zakładałam ostatnie szwy, gdy okazało się, że w pośpiechu Dawid nie zabrał z domu żadnych dokumentów z przebiegu ciąży, musiał natychmiast po nie jechać. Bez zastanowienia dałam mu kluczyki od swojego samochodu. Po chwili zapytałam Hanię, czy on w ogóle ma prawo jazdy. Kiwnęła głową. Okryłam ją ciepłym kocem i zrobiłam gorącej herbaty. Miała prawo zmarznąć w listopadzie w samym płaszczu. Siedziałam w fotelu i patrzyłam na nią. Próbowałam zrozumieć. Hania usnęła.

Nawet nie wiem, kiedy na zewnątrz zrobiło się jasno. Wstał kolejny chłodny dzień. Wyjrzałam przez okno sali porodowej. Silny wiatr jak gdyby nigdy nic przewiewał te swoje liście z jednego miejsca w drugie. Takie kruche. Jak ludzkie życie, pomyślałam. Miałam pełną świadomość, że niewiele brakowało… Zastanawiałam się, co mogłam zrobić inaczej… Nie znajdowałam odpowiedzi.

Usłyszałam w korytarzu odgłosy zamieszania, spojrzałam na zegar – to zmiana dyżurów. Wyszłam z sali. Ten poród był tematem numer jeden tego poranka. Dziwiło mnie, że najwięcej mają do powiedzenia osoby z gorącą kawą w ręku, które wypoczęte i odświeżone przyszły właśnie na dyżur.

– Słyszałem – mówił jeden z lekarzy pracujący w naszym szpitalu od niedawna – że prowadziła pani poród w domu i jakoś marniutko poszło?

Nie czekając na odpowiedź, lekarka stojąca obok powiedziała sztucznie współczującym tonem:

– Nie mogłaś urodzić tego dziecka w domu? Może miałoby więcej niż dwa punkty.

– Ile? Cztery? – zapytałam beznamiętnie.

Renata warknęła na dywagujące towarzystwo:

– Dajcie jej spokój!

Wróciłam do sali. Hania nie spała, miała oczy pełne łez. Nie pytała o dziecko. Powiedziała mi, że tak naprawdę nie chciała rodzić w domu, już od początku ciąży czuła dziwny niepokój, ale nikomu się do tego nie przyznała. Jej mama miała ciężki poród, zakończony kleszczami – Hankę oceniono na trzy punkty w skali Apgar. Gdy tej nocy skurcze nasilały się, miała nieodparte wrażenie, że to ona się rodzi – czuła, jakby macica gniotła ją i spychała, bolało ją całe ciało, głowa pękała od nacisku, napierając na mur, który nie chciał ustąpić. Było ciasno i duszno, brakowało jej sił, umierała.

Pomyślałam, że być może ból porodowy uruchomił w niej „dyskietkę” zapisaną w chwili, kiedy ona sama się rodziła, a jej ciało po latach ją odtwarzało. Być może. Wcześniej tego tak wyraźnie nie dostrzegałam, dopiero to zdarzenie pokazało mi, że zachowujemy w pamięci ciała proces narodzin. Jeśli mamy słaby kontakt ze sobą i utykamy w ciele dawne lęki, nie chcąc się z nimi zmierzyć – one i tak powracają, ujawniając się w ekstremalnych sytuacjach, a taką niewątpliwie jest poród. Jednego byłam pewna: Hania zafundowała swojemu dziecku trudne przyjście na świat, takie, jakiego sama doświadczyła.

Wrócił Dawid, poszedł po drodze odwiedzić synka. Nikt na razie nie był w stanie określić szkód spowodowanych przez niedotlenienie, ale chłopcu dawano niewielkie szanse. Rodzice jednak mieli wiarę, że ich syn z tego wyjdzie, przecież nadali mu imię Noe. Imię z proroczego snu.

Po czterech tygodniach pobytu w szpitalu Noe został wypisany do domu, jadł pokarm z piersi. Pomyślałam sobie, że to cud. Jak widać, takie się zdarzają.

Po kilku miesiącach zadzwonił Dawid.

– Nasz syn dobrze się rozwija i jest zdrowy. Jeannette, Bóg nam cię zesłał. Wszyscy troje z całego serca ci dziękujemy.

Nie wiem, czy zesłał mnie Bóg, ale często w swoim życiu zawodowym mam poczucie, że to dzieci mnie wzywają.BĘDZIESZ AKUSZERKĄ?

Miałam może sześć lat. Szłam ulicą z mamą, która nagle przyspieszyła kroku.

– Chodź szybko – powiedziała, ciągnąc mnie za rękę. – Musimy dogonić tę panią w granatowym swetrze. – Zawołała ją po imieniu, po czym nachylając się do mnie, szepnęła: – To pani Janina, zapamiętaj ją. Pomagała mi, gdy cię rodziłam. Ona pierwsza cię widziała. Ta pani to położna.

Zobaczyłam dużą, otyłą wręcz kobietę. Pogładziła mnie po włosach i jakoś tak ciepło na mnie popatrzyła, że nie wiem, dlaczego i skąd, ale pomyślałam wtedy, że ma twarz anioła. Do dzisiaj pamiętam to pełne czułości spojrzenie. Od tamtego spotkania wiele razy w życiu zastanawiałam się, czy to możliwe, żeby naprawdę była aniołem. Może anioły mogą przybierać ludzką postać i pomagać nam w trudnych chwilach.

Tego dnia zapytałam o anioły babcię Józefę. Pokazała mi wiszący na ścianie obrazek, który wcześniej jakoś nie przykuł mojej uwagi. Na obrazku był strumyk, dwoje dzieci przechodzących po wąskiej kładce, a za nimi anioł; miał ładne skrzydła, jak łabędź. Babcia opowiadała mi o Bogu, ale też o niebie i piekle. Miała bardzo poważną minę, od razu poczułam, że to ważki temat. Niewiele rozumiałam z tego, co mówiła, próbowałam dowiedzieć się więcej, zadawałam pytanie za pytaniem. Przy kolejnych babcia robiła coraz większe oczy, w końcu zrobiła nade mną znak krzyża i temat zakończyła.

– Jak to jest? – pytałam dorosłych. – Niektórzy rodzą się w bogatych rodzinach, nie brakuje im niczego, a inni rodzą się biedni, kradną jedzenie. Ty do nieba, ty do piekła. Czy Bóg jest sprawiedliwy?

Czułam tu jakiś podstęp. Nikt mi nie mógł wyjaśnić, skąd Bóg wie. „Po prostu wie” mi nie wystarczało. Nawet złoczyńcy muszą mieć jakąś szansę. A może rodzimy się znowu i naprawiamy błędy? Nie dostałam odpowiedzi.

Ale babcia Józefa miała mnie na oku. W każdą niedzielę prowadziła mnie do kościoła, a tam nowy problem: nie byłam w stanie dotrwać do ewangelii, mdlałam, wynoszono mnie na powietrze. Nikt nie powiedział na głos, o co mnie podejrzewano, ale szeptano w mojej obecności. A ja po prostu rosłam dość szybko i moje małe serce nie było w stanie dostarczyć na czas tlenu do mózgu. Zatłoczony kościół, duszno, w zimie pachniało naftaliną, co przyprawiało mnie o mdłości. Przede mną była ceremonia pierwszej komunii. Zemdleć nie wypadało, nie w białej sukience. Ojciec chrzestny przed mszą podarował mi zegarek, taki dla dorosłych, bez cyferek, z sekundnikiem. To skutecznie odwróciło moją uwagę od złego samopoczucia. Jak tylko robiło mi się słabo, głęboko oddychałam i skupiałam się na zegarku. Ta scena z kościoła przypominała mi się, gdy rodziłam swojego syna, wpatrując się w sekundnik zegarka, który uczciwie odliczał czas pracy i odpoczynku.

W dzieciństwie codziennie po przebudzeniu miałam przed oczami ten sam widok: szklanka mleka prosto od krowy stojąca na szafce przy łóżku. Musiałam je pić dla zdrowia. Nie cierpiałam tego mleka, okropnie śmierdziało krową. Upewniając się, że nikt nie widzi, podlewałam nim kwiaty doniczkowe w pokoju. Sprawiedliwie, do każdego trochę. Kwiaty dziwnie marniały, mama się tym zamartwiała. Gdy postanowiła je przesadzić, odkryła, że korzenie są zgniłe, a w spodkach jest skisłe mleko. Ale była awantura! Od tego czasu mleko musiałam wypić natychmiast, jak mi je przyniesiono, nie zostawiano mnie z nim samej. Jedną ręką trzymałam szklankę, a dwoma palcami drugiej zatykałam nos. Zawsze potem bolał mnie brzuch. Po latach okazało się, że mam alergię na mleko. Trudno jest starszym wytłumaczyć, że organizm wie, co jest dla niego dobre, a co złe, i do niczego nie należy go zmuszać. Nie raz przyjdzie mi mówić do moich rodzących: słuchajcie swojego ciała, ono podpowie, co jest dla was najlepsze.

Jak prawie każde małe dziecko bardzo chciałam mieć młodsze rodzeństwo. Rodzice nie podejmowali tego tematu. Moje dużo starsze siostry miały już swoje sprawy, własne życie i od dawna nie mieszkały w rodzinnym domu. Widywałam je, gdy sumiennie przyjeżdżały na każde święta, a w czasie wakacji wpadały na parę dni urlopu. Moja miłość do nich była wyznaczana ciągłym czekaniem na odwiedziny i prezentami.

Gdy miałam osiem lat, poinformowano mnie, że zostanę ciotką. Czy to normalne, nie jestem przypadkiem za młoda? Pojawienie się dziecka w rodzinie było ekscytujące. Moi rówieśnicy mieli rodzeństwo lub właśnie na nie czekali. Skoro nie mogłam już liczyć na rodziców, trudno, niech będzie siostrzenica. Pierwszy raz zobaczyłam Beatę, gdy miała siedem miesięcy. Siedziała na środku łóżka w bordowym płaszczyku. Zastanawiałam się, jakim sposobem ma przypięty do głowy berecik. Nic nie wiedziałam o małych dzieciach. Przyglądałam się jej z uwagą: była gruba, miała ładną buzię, okrągłą jak księżyc; znalazłam bez trudu na jej twarzy miejsce, gdzie można by postawić nóżkę cyrkla i zatoczyć regularne koło. Lubiłam się z nią bawić, nie mogłam doczekać się powrotu ze szkoły do domu. Beata witała mnie, szczerząc dwa dolne zęby. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że każde ferie i wakacje będzie spędzać u dziadków. Tylko że dziadkowie nie zajmowali się nią, mieli swoje sprawy. I tak zostałam jej opiekunką. Na początku byłam bardzo dumna, że powierzono mi tak poważną funkcję, w końcu jestem ciotką. W rezultacie okazało się, że oprócz zabawiania jej karmiłam ją, ubierałam, opierałam. Beata od momentu kiedy postawiła pierwsze kroki, nie odstępowała mnie ani na chwilę. Gdy traciła mnie z oczu, wpadała w taką histerię, że musiałam ją dla świętego spokoju wszędzie ze sobą zabierać. I tak było przez całą podstawówkę. Mówiłam do siebie, że to tylko wakacje, niektórzy mają młodsze rodzeństwo przez okrągły rok i to dopiero musi być straszne.

W miarę upływu lat nasze relacje się zmieniały, dziś jest dla mnie jak siostra. Kiedy była młodziutką dziewczyną, najbardziej fascynowało ją to, że jestem położną – też tak chciała, ale życie ułożyło się jej inaczej. Urodziła tylko jedno dziecko, syna, w tym samym szpitalu, w którym ja przeszłam swój pierwszy poród (rodziłyśmy na tym samym łóżku). Traumatyczne przeżycia porodowe sprawiły, że nie potrafiła już myśleć o ponownym macierzyństwie. Do dziś ma poczucie, że jej poród miał związek ze złorzeczeniem pewnej starej kobiety. Gdy była jeszcze dzieckiem (miała może osiem lat), idąc z koleżanką ze szkoły, zobaczyła leżącą pod krzakiem rodzącą kotkę. Zwierzę miauczało przeraźliwie, wijąc się z bólu. Dziewczynki niewiele z tego rozumiały, ale ten widok tak je rozbawił, że obie, zgięte wpół, trzymały się za brzuchy ze śmiechu. I wtedy przechodząca obok staruszka, widząc to, powiedziała:

– Dzisiaj się śmiejecie. Zobaczycie, jak będziecie cierpiały i wrzeszczały, gdy same będziecie rodzić. Przypomnicie sobie tę biedną kotkę. Tak będzie. – Dziewczynki zamarły, po chwili zaczęły uciekać. – Tak będzie – krzyczała za nimi.

To „tak będzie” stało się jakby pieczęcią. Beata i jej koleżanka miały bardzo trudne, długie porody, okupione wielkim bólem i dużą utratą krwi.

*

Rodzina zdecydowała, że po szkole podstawowej dalej będę uczyć się w liceum w Przemyślu, zamieszkam u siostry. Wybrałam klasę biologiczno-chemiczną. Miałam pecha: matematykę, fizykę i język polski wykładali nauczyciele z klas sprofilowanych – bardzo wymagający. Z języka polskiego najgorsze były dla mnie wypracowania. Nie miałam lekkości pióra, której ode mnie oczekiwano.

– Pisaniem to ty nigdy na chleb nie zarobisz – mawiała moja polonistka, oddając jak zwykle przykrótkie wypracowanie.

– Obiecuję, że nie będę próbować – odpowiadałam, przytulając do serca zeszyt z oceną dostateczną.

Jak widać, „nigdy nie mów nigdy” – napisałam w swoim życiu dziesiątki artykułów, wypowiadając się jako ekspert.

Gdy miałam siedemnaście lat, poznałam chłopaka, z którym porozumiewałam się telepatycznie. Nie umawiając się, przychodziliśmy w to samo miejsce o tej samej godzinie (nie było wtedy telefonów komórkowych, zresztą byłyby nam niepotrzebne). Janek nauczył mnie, jak to się robi. Przekazywał mi swoje myśli, po czym zapisywał je na kartce, ja je odbierałam i notowałam na swojej, potem porównywaliśmy kartki. Nasze wyniki były zdumiewające. Gdy dzisiaj o tym myślę, uważam to za niezwykłe. I nieprzypadkowe.

Ale mając siedemnaście lat, dopiero raczkowałam w pojmowaniu, że wszyscy ludzie i wydarzenia na mojej życiowej ścieżce pojawiają się nie bez powodu. Spotkania, choć nie zawsze łatwe, mają mnie wzmacniać i uwalniać od rutyny, a niektóre uszczęśliwiać i mobilizować do bycia lepszym człowiekiem.

Rok 1981 okazał się bardzo trudny w moim życiu. Najpierw w marcu umarł mój ojciec, potem w maju ukochany dziadek, a w czerwcu, na serce, Janek, mój przyjaciel. Było mi naprawdę trudno, myślę, że miałam depresję. Wtedy jednak nie chodziło się do terapeutów ani nie wspomagało lekami. Rodzina stwierdziła, że jestem leniwa, gdyż prawie całe wakacje leżałam w przyciemnionym pokoju, spałam albo patrzyłam w sufit. Poradziłam sobie sama, zajęło mi to kilka miesięcy.

*

Po maturze myślałam o studiowaniu biologii. To na pewno podobałoby się mojej mamie i wykształconym siostrom. Tak sądziłam, angażując rozum, serce podpowiadało coś innego. W czasach licealnych miałam koleżankę w szkole położnych, Teresę. Z pierwszego piętra mieszkania mojej siostry, z przyklejonym do szyby nosem wypatrywałam, czy wysiadła już z autobusu. Zawsze miałam usmażone jakieś placki czy naleśniki. Wychylałam się z okna i zapraszałam ją do siebie. Godzinami mogłam słuchać jej opowieści o szpitalu, porodach i położnych przyjmujących na świat nowe życie.

Teresa znana była z dużego poczucia humoru, a ja naiwnie wierzyłam we wszystko, co mówiła. Kiedyś pokazała mi ręce, całe w brązowych plamach.

– Co to? – zapytałam z zazdrością. Wiedziałam, że plamy mają związek ze szpitalem.

– Maź płodowa – usłyszałam.

Jak zwykle żartowała, to była jodyna. To dzięki Teresie wybrałam położnictwo. Szkołę zaczęłam w Przemyślu, dyplom położnej dostałam w Warszawie (w międzyczasie wyszłam za mąż, urodziłam syna, zawieszając na rok naukę).

Mama nie była zadowolona z mojego wyboru.

– Będziesz akuszerką? – Zabrzmiało to jak wyrzut. Przypomniałam jej scenę z ulicy, kiedy spotkałyśmy moją położną. – To co innego – powiedziała.

Wiem, chodziło jej o to, że to „zwykła” szkoła medyczna. Kiedy powstawały studia położnicze, już nie żyła; zmarła w 2000 roku na raka węzłów chłonnych.

Gdy uzyskałam licencjat, a potem tytuł magistra położnictwa, za każdym razem byłam na cmentarzu na jej grobie. Myślę, że się cieszyła.

Pamiętam dzień, kiedy mama zorientowała się, że mój zawód traktuję poważnie. Powiedziała:

– Nieważne, co człowiek robi w życiu, czy jest nauczycielem, sprzedawcą, profesorem czy sprząta ulice. To, co robi, musi robić najlepiej, jak potrafi, z sercem. Chciałabym, żebyś nigdy nie żałowała tego wyboru. Chcesz być położną? Dobrze. Ale pamiętaj, musisz być w tym najlepsza.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji