Trawa bardziej zielona - ebook

MAJA

Nie umiem czekać! Poważnie! Nigdy nie byłam specjalnie cierpliwa, to i nie nauczyłam się czekać. Najlepiej, gdybym wszystko, czego tylko chcę, miała od razu. Już. Pstryk – i jest!

Ostatnio staram się nad tym panować, bo usłyszałam: „Naucz się czekać”. Uff, to najtrudniejsze, co w życiu robiłam. Czekanie! Co z takiego czekania może wyjść? Nic. I mówię to zupełnie serio, bo mam w tym doświadczenie. Od zawsze czekam. Na wszystko.

A teraz czekam na odpowiedź z wydawnictwa.

Aaa, co? Zaskoczenie?

Piszę. Dużo piszę, a ostatnio skończyłam swoją książkę i wysłałam ją (wysłałam!) do wydawnictwa (wcale nie do jednego, żeby była jasność). I czekam teraz na odpowiedź. Powinno więc być jasne, czemu moja cierpliwość jest na wyczerpaniu jak bateria (jakby kiedykolwiek była naładowana!). Dwie odpowiedzi już otrzymałam. Nie! Jakie „nie”? Chyba jakieś uzasadnienie powinno być? Na przykład: „Zważywszy na nasze plany wydawnicze, nie jesteśmy zainteresowani wydaniem Pani książki w tej chwili”. Zrozumiałabym. A nie tylko: „Z przykrością informujemy, że nie jesteśmy zainteresowani podjęciem współpracy z Panią”. Ale dlaczego? Się pytam!

Te odpowiedzi podcięły mi skrzydła. Oto ja, pełna optymizmu i wiary, zostałam momentalnie sprowadzona na ziemię. No masz!

Pik, pik. Pik, pik. Mój telefon, wcale nie najnowszej generacji, ale przynajmniej dzielnie udający wypasionego smartfonika, dał mi znak, że dostałam SMS-a. Nie miałam ochoty pisać do kogokolwiek, a mimo to sięgnęłam po aparat. I… to nie SMS, to powiadomienie o mailu! Drżącą ręką otworzyłam wiadomość wprost w komórce, nie włączałam nawet komputera. Chciałam ją jak najszybciej przeczytać. Tekst załadował się błyskawicznie. Czytam, czytam… Wydawnictwo! Yes, yes, yes! Dostałam odpowiedź! Jeszcze nie wierzę. Hura!!!

Odpisali. Przebiegłam szybko oczami kolejne linijki i… Mail jak mail, nic wielkiego, jakieś grzecznościowe slogany: „Szanowna Pani, bla, bla, bla, zapoznaliśmy się z Pani tekstem i bardzo nam się spodobał. Przed podjęciem ostatecznej decyzji o wydaniu, proponujemy Pani jednak wprowadzenie kilku poprawek”. Czytając z wypiekami na twarzy, przyswajałam treść. Tekst im się podobał, to raz, proponowali jakieś drobne zmiany (przysłali nawet sugestie, ho, ho, ho), to dwa, i… „Jezus Maria! Oni naprawdę chcą tę moją książkę wydać? Ja nie mogę!” – pomyślałam. Odetchnęłam głęboko, uspokoiłam swoje szalejące serducho, ponownie przeczytałam maila… Najdziwniejsze było to, że list podpisał… Jakub Szydłowski. No co jak co, ale naprawdę uważałam, że to lektura skierowana raczej do kobiet, i zaskoczyło mnie, że człowiek, którego nie znam, mężczyzna na dodatek, tę moją książkę przeczytał. Wiedział o mnie w tej chwili więcej niż Jacek, mój ślubny mąż, od dziesięciu lat ten sam! Co prawda obecnie przebywający na emigracji (jak to ładnie brzmi!) i zarabiający na chleb (swój, żeby była całkowita jasność).

Prawda wyglądała następująco… Około dwóch lat temu najlepszy przyjaciel mojego męża, niejaki Arkadiusz, wpadł na pomysł, aby wyjechać do Szwecji. Zbierać coś tam (do dziś nie wiem, czy chodziło o jagody czy borówki, dla mnie to jedno i to samo). Pomyślałam, że OK, niech tak będzie, trzy miesiące zlecą jak z bicza strzelił, a dodatkowe pieniądze zawsze się przydadzą. Tym bardziej, że z kasą u nas było krucho. Firma, w której pracowałam, splajtowała (dlaczego mnie to nie dziwi?), a ja z dnia na dzień straciłam zajęcie. Jacek więc pojechał. W lipcu. Miał wrócić w październiku, ale okazało się, że zupełnie nieoczekiwanie pojawiła się nowa propozycja pracy (ja tam w takie przypadki nie wierzę, zawsze uważałam, że znaleźli sobie nową robotę, bo nie chcieli wracać – i już) i zostają. Ale dzielące mnie i męża kilometry osłabiły mój wpływ na niego. Rozmawialiśmy rzadko, raz w tygodniu, bo wiadomo: kasa, a raczej jej brak, i nasze rozmowy nigdy nie trwały dłużej niż jakieś pięć–siedem minut. Krótko i na temat. Przekazywaliśmy sobie najważniejsze informacje, kończąc zawsze tą samą formułką: „do następnego”. Nie umawialiśmy się, ani kiedy ten „następny” ma być, ani kto zadzwoni. Zawsze jednak wychodziło tak, że w kolejnym tygodniu rozmawialiśmy.

I całe szczęście, bo gdybym, dajmy na to, pewnego dnia stwierdziła, że już więcej do Jacka nie zadzwonię albo nie odbiorę od niego telefonu, to nie dowiedziałabym się tego, czego się któregoś pięknego dnia dowiedziałam. I słowo zucha, że spodziewałam się wtedy bardziej usłyszeć konkretną datę jego powrotu do domu niż… to.

Ale do brzegu.

Jak mówiłam, wyjazd miał trwać trzy miesiące. Gdzieś w połowie września zaczęłam się zastanawiać, jak długo jeszcze pozostanę słomianą wdową, a co gorsza, jego rodzice zaczęli pytać, czy coś wiem, kiedy wraca i tak dalej. Nie wiedziałam. I nawet nie wiedziałam, czy chcę wiedzieć. Ale Jacek zadzwonił, zanim zdążyłam zadecydować, co wolę.

– Cześć, Majka – usłyszałam jego radosny głos w słuchawce. Zawsze mnie zaskakiwał, gdy dzwonił ze Szwecji. W domu był raczej mrukiem, a od kiedy tam pracował, miałam wrażenie, że tryska energią i dobrym humorem.

– Cześć – odparłam cicho. No nic, odebrałam, to i z nim porozmawiam, jakoś te kilka minut przeżyję. – Coś się stało, że jesteś taki zadowolony? – powiedziałam, zanim pomyślałam.

– Niespodzianka – usłyszałam. Ale mój mąż chyba nie potrafił czekać, aż zgadnę jaka, bo mówił dalej. – Zresztą… i tak ci powiem, więc może od razu?

– Może… – Nie byłam nawet w setnej części tak podekscytowana jak on.

– Dostaliśmy fajną ofertę pracy – cieszył się jak dziecko.

– Jaką? – Nareszcie wykrzesałam z siebie jakieś emocje. Zastanawiałam się, co oznacza zmiana pracy.

– Na budowie! – Mój mąż wciąż mówił z podnieceniem w głosie. Aż usiadłam. Jak to na budowie? Gdzie na budowie? Jacek i budowa? Chyba się przesłyszałam.

– Na jakiej budowie? – zapytałam. – Jako kto? Stróż?

– Proszę cię! – Jacek nie krył tego, że go uraziłam. Westchnęłam, intuicyjnie wyczuwając, że na pięciu–siedmiu minutach ta rozmowa się nie skończy. – Na budowie to na budowie. Będziemy domy budować.

– Tak. Chyba zamki z piasku – rzuciłam kąśliwie. – Niby jak? I z czego? Przecież ty nie odróżniasz cegły od pustaka!

– Przestań już! Specjalistka się znalazła! Skoro tak się na tym znasz, to dlaczego ta twoja firma splajtowała, co? Cegła czy pustak, dobre sobie!

– Nie obrażaj się i mnie przy okazji, przecież to prawda. W życiu nie pracowałeś na budowie! Jestem więc ciekawa, w jaki sposób zamierzasz stawiać te domy?

– Własnymi ręcami, z bali – wypalił. – To będą domy drewniane, rozumiesz? Jesteśmy już po rozmowie, zaczynamy od poniedziałku.

– Od… poniedziałku? Ale… – Nagle zaczęło do mnie docierać, że to coś więcej niż tylko zmiana pracy. Kto normalny zmienia pracę na dwa tygodnie przed powrotem do domu? I pomyślałam tak, wiedząc nawet to, co wiedziałam o swoim mężu. Że niestały i tak dalej. – Jacek, powiedz mi…

– Mówię ci…

– Nie rób sobie jaj.

– Nie robię.

– Aha, tylko co?

– Nic.

– Na litość boską, mówże wreszcie! – krzyknęłam.

– Ojej, coś ty taka zła? Okres masz? A może właśnie ci się zbliża?

– Jacek! Powinieneś wiedzieć, że ja od zawsze albo mam okres, albo jestem tuż przed, więc nie kombinuj, tylko mów.

– Okej, okej… – Mój mąż się poddał. Oczyma wyobraźni widziałam, jak unosi ręce w geście poddaństwa. – Dostaliśmy świetną propozycję, lepsze zarobki, lepsze warunki.

– Do brzegu – ponagliłam.

– Przenosimy się o dwadzieścia kilometrów.

– No i?

– I zostajemy. – Usłyszałam wreszcie to, na co podświadomie czekałam. – Majeczka, nie denerwuj się tylko, proszę, wiesz, że robię to dla ciebie, prawda? – A niech go! Jakie „dla mnie”?

– Chyba żartujesz! Na jak długo zostajecie? – Wyciągnęłam papierosa i zapaliłam. Zaciągnęłam się zachłannie, jakby od tego zależało moje życie.

– Jeszcze nie wiemy…

– Co to znaczy „jeszcze nie wiemy”? – drążyłam.

– Na pewno zostaniemy tutaj trzy miesiące… – „Trzy miesiące”! To znaczy, że nie wróci na Boże Narodzenie? – A potem zobaczymy. Wszystko zależy od tego, czy się sprawdzimy, a jeśli tak, to czy będziemy chcieli dalej pracować.

Oj, coś czułam, że mój mąż będzie bardzo chciał i zrobi wszystko, aby tam zostać!

– Czyli…? – rzuciłam, nie oczekując odpowiedzi. – Następne trzy miesiące, tak? W ciągu ostatnich trzech nie widzieliśmy się ani razu!

– Przyjadę w przyszły weekend i porozmawiamy – obiecał.

Zaskoczył mnie. Skoro jednak padła taka obietnica, postanowiłam cieszyć się i dopilnować, by ją zrealizował. Kończąc rozmowę z Jackiem, wiedziałam, że muszę wykonać jeszcze jeden telefon. Do Sylwii, żony Arka. Musiałam to wszystko z kimś przegadać.

– Cześć – powiedziałam, kiedy usłyszałam „halo”. – Maria – przedstawiłam się bardzo oficjalnie.

– Wiem, wiem przecież. – Chyba się ucieszyła. – Skoro dzwonisz, to już pewnie wiesz?

– Wiem – przyznałam. – I jestem ciekawa, co ty o tym myślisz?

Sylwia na chwilę zamilkła i nie wiedziałam, czy oznacza to, że zastanawia się, co powiedzieć, czy też nie ma o czym mówić. Nie chciałam wybierać pomiędzy możliwościami, musiałam z nią pogadać! Szczerze.

– Ja wiedziałam od początku – usłyszałam i opadłam na podłogę, obijając sobie przy okazji siedzenie.

– Co ty mówisz? Od jakiego początku? To znaczy od kiedy? – zarzuciłam ją pytaniami, wymagając natychmiastowej odpowiedzi na wszystkie.

– No… jakby ci to powiedzieć… – zawahała się.

– Normalnie. Po prostu.

– Maju, Arek i ja już dawno postanowiliśmy, że jeśli ten wyjazd wypali, to trzeba będzie zrobić wszystko, aby trwał jak najdłużej. Tak chcieliśmy. Wiesz… wy jesteście tylko we dwójkę i wszystko przed wami, ale my… gnieździmy się z dzieciakami w takiej kawalerce jak wasza. Nawet nie wiesz, co to znaczy mieć dwoje maluchów. Wszędzie wejdą, wszystko zobaczą… Arek od początku rozglądał się w Szwecji za czymś na stałe, bo przecież te jagody nie trwają wiecznie, i kiedy nadarzyła się okazja z budową domów… Sama rozumiesz…

– Rozumiem – przytaknęłam, nie wiedząc, co powiedzieć. Wyszło na to, że wszyscy sobie coś tam zaplanowali, a mnie postawili przed faktem dokonanym.

– Mam nadzieję, że się nie gniewasz? Arek mówił Jackowi, żeby z tobą porozmawiał.

– Rozmawiał.

– I co o tym myślisz?

– Sama nie wiem. Zaskoczył mnie. Wiesz, jaki jest mój mąż. Nigdy się specjalnie nie garnął do roboty, a tu nagle Szwecja.

– Daj mu szansę, on sobie tam naprawdę świetnie radzi. – Nie byłam w stanie odpowiedzieć. Czy aby na pewno obie mówiłyśmy o tym samym człowieku? – Myślę, że te domy to świetny pomysł.

– Ale wiesz, że to się nie skończy po trzech miesiącach? – zadałam to pytanie, nabierając pewności i łącząc poszczególne wątki w jedną całość.

Zaskoczyła mnie cisza ze strony Sylwii.

– Jesteś tam? – zapytałam cicho.

– Tak.

– No i?

– Chyba dojadę do Arka z dzieciakami… One tam pójdą do przedszkola i szkoły, Arek już szuka dla mnie pracy… Rozumiesz…

Rozumiałam! Nie musiała tego co chwila powtarzać. Rozumiałam wszystko, a szczególnie to, co się później stało. Spotkałam się z Jackiem, przyjechał, jak obiecał, pogadaliśmy, nie wiem po co, przecież decyzja już została podjęta. Jednego byłam pewna: nie marzy mi się Szwecja i nie chcę dojeżdżać do męża, więc na razie miało zostać, jak było. A chłopcy nie próżnowali. Załatwili sobie dość szybko pozwolenie na przedłużenie pobytu, zmienili mieszkanie – wciąż za te same pieniądze, ale ciut lepsze warunki – i właściwie od tamtej pory nie słyszałam już więcej o powrocie.

No i chwała Najwyższemu! Teraz i na wieki! No bo tak! Mąż, jak to mąż, w życiu się zdarza! Mnie też się zdarzył! Byłam stojącym u progu dorosłości dziewczęciem, kiedy poprosił mnie o rękę.

Poprosił! Phi! Nie poprosił! Padł przede mną na kolana na oczach całego zgromadzonego towarzystwa, rozłożył ramiona, jakby się przygotowywał do odlotu, a nie prosił o rękę.

Poszliśmy wówczas razem na imprezę do Arka. Zebrała się tam cała znana nam brać studencka, wszyscy nasi znajomi, którzy postanowili razem świętować koniec sesji. Czerwiec, słoneczko, a my dawaj… grilla rozstawiać, słone przekąski rozkładać, alkohol mrozić… Dziać się miało. I się działo.

Impreza rozkręciła się dość szybko, alkohol znikał jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, co chwila wypływały nowe pomysły, języki plątały się, powodując wrażenie porozumiewania się na zasadzie bardziej przewidywania, „co autor miał na myśli”, niż pewności, że to właśnie powiedział. Ja też piłam. Nawet dużo piłam. Miałam powody: sesję zaliczyłam w pierwszym terminie bez żadnej poprawki i zrobiłam to szybciej, niż się spodziewałam. Cieszyłam się i świętowałam, mając w perspektywie trzy bite miesiące wakacji. O! Jak bardzo się cieszyłam!

Od czasu do czasu zerkałam w kierunku Jacka, też wstawionego, choć z całkiem innego powodu. On – w przeciwieństwie do mnie – miał poprawkę, więc tak całkiem spokojny o swoją przyszłość nie był. Nie przeszkadzało mu to jednak świętować, zupełnie jak innym.

Byliśmy razem od kilku miesięcy, podobał mi się i lubiłam jego towarzystwo. Na dodatek łapałam się na tym, że zaczynam myśleć o naszym związku coraz bardziej poważnie. Czułam, że to jest właśnie to…

Jacek brylował. Z tym pogadał, z tamtym się pośmiał, wciąż rozradowany spoglądał w moją stronę, puszczając do mnie oko. A ja niezmiennie pukałam się w czoło, pokazując mu, jakim jest świrem. Kiedy myślałam, że już się uspokoił, kiedy wypiliśmy prawie cały alkohol, Jacek podszedł do mnie, pocałował, a potem… no właśnie, potem rąbnął na podłogę tak, że aż zadrżała. I zaczął.

– Wyjdziesz za mnie? – wrzasnął radośnie. – Kochana moja, żoną moją bądź!

– Przestań – poprosiłam go trzeźwymi reszkami umysłu. Miałam, jak i reszta towarzystwa, nieźle w czubie.

– Co przestań? Ożenić się z tobą chcę! Za tydzień!

– Kiedy? – zapytałam zaskoczona.

– Za tydzień! Arek mówi, że się nie da tego załatwić, a ja mu mówię, że się da! To co? Żenimy się? Za tydzień?

Po tych słowach całe towarzystwo zgromadzone na imprezie zaczęło klaskać, domagając się mojego „tak”. Cóż było robić? „Głos ludu dobrem najwyższem”, zgodziłam się więc, co zostało przyjęte wrzawą i kolejnymi owacjami. I tak oto zostałam żoną. Niestety, Jacek przegrał zakład. Nie pomogło mu ani roztaczanie niewątpliwego uroku osobistego, ani podawanie w urzędzie stanu cywilnego coraz to nowych powodów, dla których należałoby ceremonię przyspieszyć. Sympatyczna urzędniczka pozostawała głucha i ślepa, cierpliwie tłumaczyła bezzasadność naszego wniosku, w co na początku nie mogliśmy uwierzyć. Zwłaszcza Jacek, ze wszech miar starający się udowodnić wszystkim, a zwłaszcza Arkowi, że niemożliwe załatwi od ręki. Nie załatwił, a mimo to ślub się odbył. Zgodziłam się za niego wyjść, choć wiem, że nie zrobiłam tego z miłości. Zauroczona byłam, zakochana nie. Jacek ujął mnie swoim sposobem bycia, który po latach okazał się niezwykle uciążliwy. Ale wówczas podobał mi się jego dość nonszalancki styl, lekkie podchodzenie do życia i nieprzejmowanie się problemami. Poza tym Jacek miał skłonność do pakowania się w kłopoty i zakładania o różne rzeczy: a to, że skoczy na bungee, to znów, że wytrzyma na mrozie w samych gatkach co najmniej godzinę. Lubił ryzyko. I dlatego też, w czasie tej imprezy, kiedy alkohol odebrał mu już zdolność myślenia, a kumple, będący w podobnym stanie, zaczęli go podpuszczać, założył się z Arkiem, że ślub się odbędzie. W ciągu tygodnia. Mimo porażki w urzędzie nie zrezygnowaliśmy z planów i pewnego lipcowego przedpołudnia, w pierwszym możliwym terminie, wypowiedziałam formułę zaczynającą się od słów: „Świadoma praw i obowiązków…”, choć ze świadomością było akurat różnie. Miałam dwadzieścia lat i myślałam, że złapałam Pana Boga za nogi. Byłam młoda, podekscytowana tym, co się działo, tym, że wychodziłam za mąż w iście amerykańskim stylu i że nikt, poza naszymi świadkami, o tym nie wiedział. A my bawiliśmy się świetnie, z namaszczeniem zwracaliśmy się do siebie „mężu” i „żono”, wybuchając za każdym razem śmiechem, a wieczorem skonsumowaliśmy po raz pierwszy nasz związek, pozbawiając się powodu do jego anulowania. W końcu byliśmy dorośli! Rodzice, zarówno moi, jak i Jacka, pojęcia nie mieli o naszych planach. Nie byli zachwyceni takim obrotem sprawy, dość długo przyzwyczajając się do zaistniałej sytuacji. Tym bardziej, że w planowaniu nawet przez chwilę nie rozważyliśmy opcji ze ślubem kościelnym, odkładając to na bliżej nieokreślone „kiedyś”. Miał być szybki ślub i był! W urzędzie, tak nam się spieszyło! Polecieliśmy tam, jakby ziemia pod stopami nam się paliła, skoro podjęliśmy decyzję, nie zamierzaliśmy czekać. I – jak się później okazało – byliśmy najlepszym przykładem powiedzenia „co nagle, to po diable”.

Z okazji ślubu postanowiłam kupić sobie kieckę, no cóż, rzadko wówczas w takowej garderobie chodziłam, więc i w szafie nie wisiało nic specjalnego. Chodziłam, szukałam i w końcu znalazłam. W lumpeksie. Sukienka była niemal wizytowa, kosztowała całe sześć złotych polskich i wyglądałam w niej jak kolorowy ptak. Pan młody był zachwycony. Sam włożył dżinsy i koszulę.

Mój mąż, Jacek (ja mam na imię Maria, ale we wczesnych latach szkolnych dostałam ksywę „Majka” i nawet ja sama nie pamiętam już, że Maja to nie moje prawdziwe imię), zaledwie rok ode mnie starszy, z zawodu… hm, student? – zafundował mi życie, o jakim nie marzyłam. Polegało ono na: po pierwsze, kombinowaniu, jak za niewielkie pieniądze przeżyć od pierwszego do pierwszego, po drugie, co by tu zrobić, aby się nie narobić, trochę zarobić i patrz punkt pierwszy! Dopóki nie skończyliśmy studiów (czytaj: dopóki ja nie skończyłam studiów, bo mój mąż w pewnym momencie po prostu uznał, że nie są mu one do niczego potrzebne), pomagali nam rodzice, ale pewnego dnia powiedzieli: „Pas! Radźcie sobie sami”. Jakimś cudem dość szybko znalazłam pracę, miałam fart, jakoś stanęliśmy na nogi. Jacek od czasu do czasu przynosił do domu parę groszy, ale głównym zarabiającym byłam ja. Całe szczęście, że jeszcze przed naszym ślubem jego rodzice kupili mu mieszkanie, mikroskopijną kawalerkę, ale zawsze to coś. Całe szczęście, że było takie małe, mieliśmy doskonałą wymówkę, aby nie decydować się na dziecko!

No i o czym to ja…? No tak, małe mieszkanie, dzieci brak…

A więc dwa lata wstecz Jackowi i Arkowi wpadł do głowy pomysł, by wyjechać! Wtedy chyba po raz pierwszy mój mąż zachował się odpowiedzialnie, pomyślał o przyszłości! Wow! Nie spodziewałam się, że będzie dla niego istotne cokolwiek, co miało się stać „kiedyś”. Zdawałam sobie sprawę, że dla mojego męża przyszłość kończy się w chwili, gdy idzie spać, ale wtedy… no tak, wtedy mnie zaskoczył. Rozmowę zaczął od stwierdzenia, że powinniśmy pomyśleć o tym, jak chcemy dalej żyć, może o większym mieszkaniu, dziecku (zapomniałam nawet, że w małżeństwie zdarzają się małe dzieci, czułam się jak matka samotnie wychowująca dorosłego syna!). W milczeniu potakiwałam głową, udawałam, że podzielam jego poglądy i absolutnie się z nim zgadzam. W rzeczywistości zaczęłam odliczać dni do jego wyjazdu. Nic mu nie wspomniałam, że zaraz po ich wylocie jadę z kumpelą na Mazury. Tych kilka dni, które minęły od chwili podjęcia decyzji o wyjeździe do samego wyjazdu, spędziliśmy na intensywnym przypominaniu sobie, co to jest święty obowiązek małżeński. Wyrobiliśmy normę za te trzy nadchodzące miesiące z nawiązką i z czystym sumieniem pożegnaliśmy się, obiecując sobie rychłe spotkanie.

Gwoli wyjaśnienia. Kilka lat małżeństwa utwierdziło nas (może mnie?) w przekonaniu, że decyzję o ślubie podjęliśmy zbyt szybko, ale byliśmy zbyt wygodni (ja byłam?), by próbować to skończyć. Nie wiem czemu. Razem mieszkaliśmy, czasem mieliśmy jakieś wspólne plany, od czasu do czasu uprawialiśmy seks (dosłownie, uprawialiśmy) i tak mijały nam kolejne miesiące. Jacek zmieniał pracę przynajmniej raz w roku, był a to magazynierem, a to ochroniarzem, potem kierowcą i tak dalej, i tak dalej, a ja starałam się być bardziej wytrwała. Z różnym skutkiem. Oboje traktowaliśmy się jak swoją własność i mogliśmy wymienić imię współmałżonka między innymi posiadanymi dobrami: nową kanapą czy właśnie kupionym stołem. Po prostu się mieliśmy.

A więc wyjechał! Zostałam wówczas sama w naszym lilipucim mieszkanku, bez pracy, ale za to z wyjazdowymi planami. Domek nad jeziorem, Mazury, cisza, spokój i tylko my dwie, Monika i ja, nikogo więcej, tydzień absolutnego lenistwa, dokładnie tyle, ile potrzebowałam, aby naładować akumulatory. A przynajmniej taką miałam nadzieję. Obiecałam sobie solennie, że zaraz po powrocie znajdę pracę! Fiu, fiu, fiu! Ładnie to sobie wtedy wymyśliłam!

Wracając do tematu! Mail z wydawnictwa i Jakub Szydłowski, pierwszy – poza Moniką, moją przyjaciółką – czytacz mojej powieści. Z treści listu nie wynikało nic poza tym, że… chyba są zainteresowani. Chyba… Ani tak, ani nie. Wciąż byłam więc równie głupia, jak na początku, ani trochę mądrzejsza. Wpisałam nazwisko „Szydłowski” w Google, ale nigdzie nie znalazłam nic poza tym, że… O Jezu! On był właścicielem wydawnictwa! Pięknie! Czy nie mógł do mnie napisać jakiś szeregowy pracownik? Musiał od razu właściciel? To on już nie miał co robić, tylko czytał nadesłane teksty i je przesiewał? Oczywiście! Tylko ja mogłam wysłać tekst do takiego wydawnictwa!

Nie wiedziałam, co o tym myśleć. Cieszyć się? Cieszyłam się, cieszyłam, ale… Informacji na temat pana Szydłowskiego nie ma zbyt wiele, coś tam opublikował, coś napisał, ale jego działalność dotyczy przede wszystkim wydawnictwa, które założył… jeszcze w czasie studiów. O matko! Podziwiałam ludzi, którzy od razu wiedzieli, co będą w życiu robić. Ja nie wiedziałam. To znaczy teraz już wiem, w momencie podejmowania decyzji dotyczącej wyboru kierunku studiów nie wiedziałam. I wybrałam… Teraz myślę, że to śmieszne, bo przecież pisałam od zawsze, ale… brakowało mi odwagi, by postawić wszystko na jedną kartę. Chciałam pisać, a jednocześnie mieć jakiś zawód i wybrałam… ochronę środowiska! Nie polonistykę, nawet nie dziennikarstwo! Też mi coś! I nawet tego środowiska nie chronię! Ani jednego dnia nie przepracowałam w zawodzie! Od zawsze robiłam coś innego!

Znów odeszłam od tematu!

Jakub Szydłowski i książka, którą napisał… Nie moja bajka, absolutnie. Nigdy nie przepadałam za fantastyką, może i dobrze, bo przeczytałam, że „to lektura dla prawdziwych facetów”. Super, chłopie! Jakieś takie elfy, stworki i potworki do mnie nie przemawiają, więc i czytać nie muszę. To nie mój świat. Ja nawet w królewicza na białym koniu nie wierzyłam, a co dopiero w Liliputa z Krainy Ciemności – ganiającego z mieczem czy jakimś innym tego rodzaju gadżetem – który musi tę Ciemność pokonać, aby uratować świat. Dziękuję bardzo! Też mi temat! Dzieciom bajki pisać, a nie zachwalać jako lekturę dla prawdziwego faceta! No, ale recenzja… absolutnie genialna! W miarę jak zagłębiałam się w powieści, moje uniesione jeszcze przed momentem skrzydła coraz bardziej opadały. Gdzie mi do niego! Przecież moje skromne wypociny nigdy w życiu nie zdobędą takiego uznania jak ta jego powieść, nawet jeśli zawierała jakieś dyrdymały. Pewnie nikt nigdy nie zachwyci się historią przebojowej trzydziestki po przejściach (zero inspiracji własnym życiem, totalnie puszczone wodze fantazji!).

Patrzę w ekran komputera, jakbym widziała go po raz pierwszy! No i ten list zaczynający się słowami „Szanowna Pani”. Poczułam się, jakbym miała przynajmniej osiemdziesiąt lat! Jeśli cokolwiek mi przeszkadza, to właśnie ten grzecznościowy zwrot. Nie żebym miała coś przeciwko, żebym była niezadowolona z tego, że ktoś odnosi się do mnie z szacunkiem, ale… „Szanowna Pani”? Na jego usprawiedliwienie niech działa to, że się nie znamy, nigdy nie poznamy i nasza „znajomość” zakończy się wraz z oddaniem książki do druku.

„Szanowna Pani”. Już ja mu pokażę!

Tak więc, jak wspomniałam, popełniłam w życiu książkę. Właściwie to od kiedy pamiętam, zawsze miałam głowę pełną różnych historii, przychodziły do mnie nieproszone, a kiedy już nie dawałam sobie z nimi rady, zapisywałam je na czym popadło. Kiedy wyszłam za mąż, moja pasja gdzieś zniknęła, ulotniła się jak kamfora, pozostawiając mnie samej sobie. Nie brakowało mi realizowania dotychczasowych celów, w końcu uznałam, że przeszło mi jak ospa. Miałam przecież dom, męża, starałam się – przynajmniej na początku – jakoś sobie życie ułożyć. I pewnie zostałoby tak po dziś dzień, gdyby nie te Mazury… gdyby nie Monika i jej bezgraniczna miłość do tego zakątka Polski.

Monia jest moją przyjaciółką przetestowaną w różnych sytuacjach. Kochamy się i kłócimy, potrafimy nie odzywać się do siebie przez kilka miesięcy, by później, jakby nigdy nic, przesłać sobie nawzajem życzenia na imieniny czy urodziny. I znów się odzywać! Poznałyśmy się osiem lat temu, w mojej pierwszej pracy.

Szukałam wtedy jakiegoś zajęcia, za które dostałabym pieniądze. Brałam wszystko, jak leci. Gdyby zaszła taka potrzeba, malowałabym trawę na zielono, na szczęście obyło się bez tego. Przez ogłoszenie w gazecie trafiłam do firmy poszukującej spedytora. Najlepiej z doświadczeniem i ze swoją bazą klientów. Nie miałam ani jednego, ani drugiego, a mimo to poszłam na rozmowę. Czego ja tam nie opowiadałam! Jak sobie przypomnę, to do dzisiaj jeszcze się czerwienię. Summa summarum wyszło na to, że właściwie od kołyski zajmowałam się spedycją, mapę Europy, ba! całego świata łącznie z Drogą Mleczną, mam w małym palcu, mówię płynnie trzema językami, a moja baza klientów jest grubsza niż dziesięć książek abonentów Tepsy razem wziętych. Prawda była taka, że liznęłam angielskiego, niemieckiego i hiszpańskiego, o żadnej płynności nie mogło być mowy.

Jakim cudem mnie przyjęli, nie wiem. Być może roztoczyłam taki urok osobisty, że nie potrafili mu się oprzeć? A może po prostu byli zbyt zdesperowani, by grymasić? Posadzili mnie obok dziewczyny w moim wieku i kazali pracować.

Świetnie! Przysunęłam fotel do biurka, zajrzałam do szuflad, poprawiłam długopisy stojące obok ekranu i zaczęłam się zastanawiać, na czym ta praca miałaby polegać. Dostałam komórkę, na biurku stał też telefon stacjonarny. I co? Gdzie ci kierowcy? Gdzie te ładunki?

– Włącz komputer – usłyszałam głos zza sąsiedniego biurka. Siedząca tam dziewczyna wyglądała jak modelka i milion dolarów w jednym.

– Słucham? – zapytałam grzecznie.

– Komputer włącz! Chyba że nie zamierzasz pracować!

– A! Nie… no… dzięki! – Włączyłam sprzęt i po chwili ekran rozbłysnął kolorami.

Zadzwonił telefon. Ten na moim biurku! Spojrzałam zaskoczona na sąsiadkę, a ta jakby nigdy nic powiedziała:

– No odbierz!

Odebrałam, ale i tak po trzech sekundach musiała interweniować, bo ciągle ją o coś pytałam i nie potrafiłam odpowiedzieć na żadne pytanie. Kiedy skończyła rozmawiać, popatrzyła na mnie z pobłażaniem, a potem przysunęła swój fotel, ustawiła go obok mojego…

– No dobrze – westchnęła. – Zaczynamy!

– Co? – nie rozumiałam.

– Naukę. Podstawy. Załóż sobie zeszyt i notuj, bo dwa razy nie będę powtarzać! Dzisiaj ci wytłumaczę, a od jutra masz śmigać może nie jak TGV, ale nasz rodzimy pośpiech na pewno. A, Monika jestem. – Wyciągnęła dłoń.

– Maria, to znaczy Maja, Majka…

Monika uniosła brew.

– To w końcu jak?

– Mów mi Maja. Każdy tak mówi.

Nie wiedzieć kiedy się zaprzyjaźniłyśmy. Zawdzięczałam jej wszystko, co wiedziałam o spedycji. Gdyby nie ona, wyleciałabym z roboty po dwóch dniach, a tak zostałam tam na dłużej. Potem nasze zawodowe drogi się rozeszły, ona została przy tym, co lubiła robić, ja, zwabiona perspektywą większego zarobku, a także znudzona trochę szukaniem ładunków i użeraniem się z kierowcami, zgodziłam się pracować w salonie jednego z operatorów telefonii komórkowej. Założyli mi białą bluzkę, zawiązali pomarańczową apaszkę i posadzili przed komputerem. Prezentowałam się całkiem nieźle i nawet stwierdziłam, że w pomarańczowym mi do twarzy. Kazali nauczyć się wszystkich ofert, chciałam czy nie, opanowałam wszystkie funkcje telefonu, po co są, do czego służą i tak dalej; rozpracowałam budowę komórki, zdobywając wiedzę zupełnie niepotrzebną, ale pozwalającą mi teraz błyszczeć, kiedy wybieram sobie nowy aparat. Zarobek nie był większy, stres podobny. Dowiedziałam się natomiast o sobie jednej rzeczy: nie lubię pracować w bezpośrednim kontakcie z klientami, z kimkolwiek. Wolę sobie siedzieć przy biureczku, robić swoje, najlepiej we własnym pokoju. O rety, jak ja nie znosiłam, jak mi ktoś patrzył na ręce! Dlatego po roku stwierdziłam, że telefonia komórkowa, bez względu na to, jakiego była koloru, nie jest moim powołaniem. Znowu szukałam pracy. Niestety bezskutecznie. Nikt nie potrzebował magistra ochrony środowiska. A ja, mając takiego męża, jakiego miałam, nie mogłam sobie pozwolić na dłuższe bezrobocie. Najęłam się więc do pracy w restauracji. Nauczyłam się menu, wcisnęli mnie w kolorową sukienkę, założyli biały fartuszek i kazali pracować. Najbardziej lubiłam napiwki, ale wiedząc, że nie jestem stworzona do pracy z klientem, ciągle szukałam innego zajęcia.

Bez entuzjazmu składałam CV wszędzie, gdzie potrzebowali kogoś za rozsądne pieniądze. I w końcu zadzwonili. Duży skład budowlany, praca według zasad kodeksu pracy, wszystkie świadczenia, ubezpieczenia. Warunki mnie skusiły. Miałam być fakturzystką i doradcą klienta w jednym. Od razu na dzień dobry wysłali mnie na tygodniowe szkolenie do Poznania, gdzie miałam poznać wszelkie tajniki technik sprzedażowych i jednocześnie zaznajomić się z programem obsługującym skład. O ile sprzedaż poszła mi nieźle, o tyle posługiwanie się programem okazało się katastrofą. Kazali się jednak nie przejmować, bo – wedle ich słów – program jest wymagający i tylko regularna praca umożliwi połapanie się we wszystkich jego niuansach. Owe niuanse załapałam, kiedy było już po przysłowiowych ptokach. Bo gdy zaczęłam się rozwijać i całkiem nieźle odnajdywać w roli fakturzystki oraz doradcy klienta, gdy poznałam już materiały budowlane, okna dachowe, drzwi i podłogi, to dowiedziałam się, że właśnie tracę pracę. Firma zbankrutowała. Kryzys, brak zamówień, problemy z płatnościami…

W żadnej firmie nie spotkałam nikogo, kto choć trochę przypominałby Monikę. Nie trafiłam na nikogo tak pomocnego i bezinteresownego, a przy tym… Od tamtego czasu miałam nieznośny zwyczaj porównywania wszystkich do niej. I choć nie żałowałam, że odeszłam ze spedycji, to rozstania z Moniką już tak. Najchętniej wzięłabym ją ze sobą, zapakowała jak kubek i postawiła na kolejnym nowym biurku. Na szczęście sympatia pozostała. I maile. I telefony. I fejs. Jacek za nią nie przepadał, wiedziałam o tym, choć nigdy się na jej temat słówkiem nie zająknął, nigdy jej nie skrytykował.

Moni mówiłam wszystko, bo jak inaczej mogłabym z nią rozmawiać, skoro nie byłaby wtajemniczona w moje sprawy? Oczywiście działało to w obie strony. Kiedy więc dwa lata wstecz Jacek zdecydował się wyjechać, od razu jej o tym powiedziałam. A ona, zamiast mnie pocieszać albo robić coś równie skutecznego, klasnęła w dłonie i krzyknęła tylko:

– Świetnie!

Świetnie?! To ja dzielę się z nią swoimi wątpliwościami, a jedyne, co słyszę, to „świetnie”? Zwątpiłam w nią przez moment. Przedstawiłam jej wszystkie swoje obawy. Chociaż nie byliśmy z Jackiem zbyt dobraną parą, na sercu leżało mi to, żeby nasze małżeństwo jakoś wyglądało, i zaczynałam się zastanawiać, w jaki sposób rozłąka wpłynie na nasze wzajemne relacje. Bardziej skłaniałam się ku temu, że to będzie koniec. Nie oszukujmy się, byłam realistką. Jeśli nie układało nam się na co dzień, jeśli nie było między nami chemii, bo ta wyparowała błyskawicznie, to fakt, że przez jakiś czas będziemy mieszkać kilkaset kilometrów od siebie, nie mógł zadziałać zbyt budująco. Monia miała swoją teorię, a raczej dwie. Albo się polepszy, albo się popieprzy. Tyle w temacie. Napomykała jeszcze coś o tym, że powinnam znaleźć sobie nowego faceta. Uśmiechałam się do niej tylko i potakiwałam głową; facet nie chwast, na polu nie rośnie.

Nie doceniłam jej jednak. Już następnego dnia się odezwała.

„W niedzielę jedziemy na Mazury” – napisała mi na messengerze. I przysłała śmiejącą się od ucha do ucha buźkę.

„Jak to «jedziemy»?” – odpisałam, stawiając milion znaków zapytania. Wszak mój mąż, wciąż przy mnie obecny, zabierał nasze wszystkie oszczędności, by mieć pieniądze na przelot, wynajem mieszkania i takie tam drobne wydatki. Nie miałam kasy. Gorzej, byłam spłukana do granic możliwości. Nie mogłam pozwolić sobie na wyjazd! Tak naprawdę zastanawiałam się, jak przeżyję następne dni, bez pracy, bez kasy, bez niczego.

„Zaczekaj” – przeczytałam wiadomość i w tym momencie zadzwonił telefon. Po chwili już ją słyszałam.

– Pakuj się, laska, zabieram cię w niedzielę na Mazury! Właśnie wzięłam tydzień urlopu!

– Nie, nie, nie, coś ci się chyba pomyliło, ja nigdzie nie jadę! – zaprotestowałam natychmiast. Z całym szacunkiem dla niej, nie mogłam sobie na to pozwolić! W niedzielę! Ale wymyśliła!

– Bądź kumpelą, proszę! Już wszystko załatwiłam, zaklepałam pokój w pensjonacie, sprawdziłam prognozę pogody – mówiła coraz radośniejszym głosem. – Będzie pięknie, zobaczysz, daj się namówić! Przecież Jacek wyjeżdża, co będziesz sama robić w domu?

– Szukać pracy – powiedziałam poważnie, choć doskonale widziałam roztaczane przede mną perspektywy. Potrafiłam sobie wyobrazić bezchmurne niebo, kontury żaglówek na jeziorach, długie spacery brzegiem, szumiące do snu lasy. Tak, naprawdę byłoby pięknie.

– Majka, znajdziesz, jak wrócisz! Tydzień cię nie zbawi, a zobaczysz, że na wszystko spojrzysz inaczej, złapiesz wiatr w żagle, może wpadniesz na jakiś genialny pomysł, co robić dalej? Zgódź się, proszę, proszę, proszę!

Właściwie… to nie był głupi pomysł. Gdybym pojechała… Rozmarzyłam się, po czym natychmiast przypomniałam sobie, w jakiej sytuacji się znajduję: zero gotówki, zero na koncie, zero perspektyw i wyjeżdżający właśnie mąż, na dodatek patrzący na mnie z przekąsem. Miałam nadzieję, że nie domyślał się, jaki był prawdziwy powód tego telefonu. Obróciłam się na krześle, tak by nie widział mojej twarzy, i kontynuowałam rozmowę z Monią.

– Zwariowałaś, kobieto! – powiedziałam cicho. – Jutro jadę do Warszawy, odwożę Jacka na lotnisko, a ty mi wyskakujesz z Mazurami… Jestem pod kreską, nie mogę sobie pozwolić nawet na jeden dzień wakacji, nie mówiąc o tygodniu! To bez sensu!

– Sama jesteś bez sensu – usłyszałam w odpowiedzi. – Organizuję ci wakacje, czy to nic nie znaczy? Ja stawiam i proszę cię jedynie o to, żebyś ze mną pojechała. To tak dużo? Pomyśl tylko, przed czym się bronisz?

Tak naprawdę przed niczym, sama przed sobą powinnam być szczera, nie udawać. Propozycja Moni bardzo mi się spodobała i po dłuższej (zajęło mi to w końcu prawie pięć minut!) analizie, na przekór wszystkiemu, zgodziłam się. Yes!

Jacek wylatywał rano, kto normalny rezerwuje lot na ósmą? No tak, mój mąż. Zupełnie jakby robił mi na złość! Ten jeden jedyny, ostatni raz! Musiałam wstać bladym świtem, właściwie to jeszcze nocą, wyjechaliśmy koło piątej: mieliśmy godzinę drogi na lotnisko, pod warunkiem że nie będzie korków, i musieliśmy być odpowiednio wcześnie przed odlotem. Jakby nie mogli promem popłynąć!

Jechaliśmy w samochodzie we czwórkę: z przodu Sylwia i Arek, z tyłu my. Nie wyglądaliśmy na rozstające się małżeństwo, Jacek nie trzymał mnie za rękę, nie patrzył mi w oczy, siedzieliśmy odsunięci od siebie maksymalnie, każde zapatrzone w krajobraz za szybą. Na lotnisku odprawa, buziaczek, machanko i… już. Chwilę patrzyłam na wzbijający się w górę samolot, delikatnie się uśmiechając.

– Jadę na Mazury, jadę na Mazury – śpiewałam sobie pod nosem. Tylko domek, my dwie, cisza, spokój, słoneczko… Całe wieki nie byłam nigdzie sama, więc czułam wzbierające podniecenie.

Stojąca obok mnie Sylwia wyglądała, jakbyśmy wracały z pogrzebu, cały czas wycierała nos i pochlipywała w chusteczkę; w przeciwieństwie do nas ona i Arek byli zdecydowanie udanym małżeństwem, posiadającym nawet namacalne tego dowody w postaci dwójki maluchów. Dla nich takie rozstanie było trudne, dla nas… dla mnie… bułka z masłem.

Kiedy po południu wrzucałam resztę rzeczy do walizki, niemal w ostatniej chwili spakowałam też swój wiekowy laptop, ot tak, na wszelki wypadek. A nóż widelec się przyda…

Monia miała szósty zmysł, pozwalający na wyłapywanie fantastycznych miejsc; wiedzieli to wszyscy, którzy ją znali, dlatego to ona zawsze szukała miejscówek, organizowała noclegi, nikt nie mógł się z nią równać. Harsz odkryła przez przypadek, jak wszystko właściwie, ale zakochała się w tym miejscu od razu. Przez całą drogę na Mazury opowiadała, jak tu trafiła, jak poznała Irenę, właścicielkę przystani, i o tym, co przeżyła tu w ciągu kilku pobytów. Zachwalała wszystko, położenie, atmosferę, warunki. Miałam się przekonać, że nie myliła się w ani jednej kwestii. Nie wiem, czego się spodziewałam, ale rzeczywiście mimo że wszędzie było blisko, do Giżycka, Sztynortu czy Węgorzewa, to i tak miejsce to sprawiało wrażenie zadupia zapomnianego przez Boga i ludzi. Tak sobie pomyślałam, gdy po kilkugodzinnej jeździe wysiadłyśmy z samochodu. Zobaczyłam przed sobą stare, niechybnie wzywające pomocy domostwo, z odpadającym ze ścian wyblakłym tynkiem, starymi, sfatygowanymi oknami, sypiącymi się kominami i ogromnym bocianim gniazdem na dachu. Z gniazda dochodził głośny klekot młodych.

– Wow! – westchnęłam.

Kilkanaście metrów dalej, na prawo od domu, stał nieduży świeżo odremontowany, pomalowany na ciepły morelowy kolor budyneczek, do którego prowadziła ścieżka wybrukowana polnymi kamieniami. Był to – jak się okazało – cel naszej podróży, ów pensjonat, o którym tyle od Moni słyszałam. Przyjaciółka pociągnęła mnie za rękę. Ta jej mina… Wyglądała, jakby wygrała milion w totolotka! Była oczarowana, wszystko jej się tu podobało! I stojący pod zadaszoną werandą stół do bilarda, i ławki, i plac zabaw dla dzieci w ogrodzie, i staw hodowlany kilka metrów dalej, na środku którego znajdowała się wyspa, a na niej altanka, i bliskość jeziora, i las… Była tu nie po raz pierwszy, a wyglądała, jakby nigdy tego miejsca nie widziała.

Właścicielka, zobaczywszy Monię, rozłożyła szeroko ramiona i tuląc ją do siebie, mówiła cicho coś, co było przeznaczone chyba tylko dla Moninych uszu, po czym poprowadziła nas po wąskich schodach na górę, gdzie znajdowały się cztery sypialnie. Weszłyśmy do pierwszej po prawej. Urocza dwójeczka z dużym małżeńskim łożem. Parsknęłyśmy śmiechem.

– Gdybyś zadzwoniła pół godziny wcześniej, dostałybyście pokój obok, z dwoma łóżkami – zaczęła właścicielka.

– Spoko, dobrze jest – odparła Monika, siadając na łóżku.

– Jeśli będziecie czegoś potrzebować, jestem na dole – powiedziała Irena przed wyjściem.

Monia położyła się na łóżku; miała niewiarygodnie zadowoloną minę.

– No i co o tym myślisz? – zapytała.

Wzruszyłam ramionami.

– Zadupie – powiedziałam na głos. Jakoś nie podzielałam entuzjazmu przyjaciółki.

– Kochanie! – Monia objęła mnie za szyję i poprowadziła do drzwi wychodzących na balkon. Otworzyła je i stanęłyśmy na nagrzanych słońcem kafelkach. – Zobacz! – Wskazała na lewo. Moim oczom ukazało się jezioro, wielkie, cudne, niewyobrażalnie niebieskie jezioro, po którym sunęły procesje białych trójkącików. Na moment zaparło mi dech w piersiach. – To są Mazury! – Przytuliła swoją twarz do mojej. Nie kochałam Mazur jak ona, ale dałam się ponieść fantazji i wyobraźni.

Tak naprawdę był to nasz pierwszy wspólny wyjazd. W ciągu tych kilku lat, podczas których się przyjaźniłyśmy, nigdy nie miałyśmy okazji pojechać gdzieś razem. I tak pewnie by zostało, gdyby nie to, że mój mąż wyjechał.

Rozpakowałam się, zajmując komodę, na której stał telewizor; Monia wybrała małą szafę z szufladami w rogu pokoju. Po kilkunastu minutach pokój wyglądał dokładnie tak jak to, czym się stał: siedliskiem kobiet. W łazience rozstawiłyśmy swoje kosmetyki, niemal się kłócąc o miejsce.

– No, to teraz idziemy na piwo! – zakomenderowała Monika, wychodząc z łazienki.

Wzięła prysznic, zdjęła ubranie, w którym przyjechała, zastępując je rybaczkami koloru khaki i żółtawą bluzeczką na niewiarygodnie cienkich ramiączkach (bez biustonosza, o zgrozo!). Chociaż po co jej biustonosz, skoro piersi miała małe, jędrne, trzymające się dzielnie i podkreślające jej urodę. Zabójczą, należało dodać. Monia była wysoka, nieprawdopodobnie zgrabna, niejedna modelka mogłaby pozazdrościć jej figury – i na pewno nie przypominała kogoś takiego jak Anja Rubik czy inny równie chudy patyczak. Moja przyjaciółka była kobietą co się zowie. Umiała podkreślić swoje walory: niewiarygodnie niebieskie oczy i długie włosy w dziwnym, jak sama niejednokrotnie mówiła, nieokreślonym, szaro-biało-złoto-brązowym kolorze. Innymi słowy, była blondynką. I teraz te niewiarygodnie niebieskie oczy podkreślone delikatnie eyelinerem patrzyły na mnie, nie kryjąc zaskoczenia. Niby czym ja ją zaskoczyłam? Tym, że siedziałam w fotelu z otwartym laptopem, przeglądając pocztę? Szukałam pracy!

– Jak to na piwo? – zdziwiłam się.

– Wychodzimy! Nie przyjechałyśmy tu, aby zamknąć się w pokoju. Chodź! – Pociągnęła mnie za rękę.

– Monia, litości! Zobacz, jak ja wyglądam! – Rozłożyłam bezradnie ręce.

Spojrzała na mnie.

– Masz rację – odezwała się w końcu. – Nie możesz się tak ludziom pokazać. Ogarnij się. – Usłyszałam dochodzące do mnie słowa, gdy otwierałam drzwi łazienki. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze, spod tony kurzu nie było widać piegów, moje włosy, ciemniejsze niż jej, starannie wyszczotkowane przed wyjazdem, wyglądały, jakby zostały poddane działaniu co najmniej halnego. Zrzuciłam ciuchy i weszłam pod prysznic, rozkoszując się chłodnymi kroplami padającymi na ciało.

– Gotowa? – Usłyszałam po kilku minutach energiczne pukanie. Cała Monia! Ostatni raz spojrzałam na swoje odbicie, po czym, wiedząc, że moja przyjaciółka i tak postawi na swoim, wyszłam przygotowana na spędzenie czasu według jej planów. Zlustrowała mnie wzrokiem, delikatnie się przy tym uśmiechając. Czyli było OK.

W niczym jej nie przypominałam, ot, niecały metr siedemdziesiąt, brązowe włosy, piwne oczy, sto milionów piegów (liczyłam!) na nosie, policzkach i czole (widomy znak, że tę akurat cechę odziedziczyłam po pieruńsko rudym przodku). Figura… mogłaby być lepsza. Biust… no bez stanika się nie da! Nie jestem płaska jak Monia, ale 75F noszę! F! Inna sprawa, że mój mąż uwielbiał mój biust i moją pupę, twierdząc, że mam takie apetyczne kobiece kształty. Uwielbiał… przynajmniej na początku. Miałam, a jakże… problemy z kupowaniem ubrań. Bo jak coś pasowało w udach, to się okazywało, że no sorry memory, ale biodra ten teges, za wielkie. I rozmiar w górę! Jak bluzka dopinała się na cyckach, to wisiała na mnie jak namiot, a jak dobrałam fason idealny, to cycki mało bluzki nie rozerwały i wyraźnie słyszałam trzeszczenie guzików. Efekt był taki, że gros ciuchów kupowałam w lumpeksie, a potem przerabiałam. Nawet jak coś sknociłam, nie było ich szkoda. Monia zaś wchodziła do sklepu, brała pierwszą lepszą rzecz w rozmiarze 36 i mogła ją w ciemno kupić. Ja dzięki biustowi celowałam w rozmiar 42 (czasem tylko udawało mi się znaleźć coś w mniejszym, hurra, święto!).

Kiedy usiadłyśmy przy jednym ze stolików na werandzie, mając przed sobą kufle z piwem i popielniczkę (obie niestety kopciłyśmy jak lokomotywy!), Monia rozejrzała się wokół i powiedziała z błaganiem w głosie:

– Mam nadzieję, że będzie tu na czym oko zawiesić. Nie zniosę już dłużej przymusowego postu – westchnęła.

– Jakiego postu? O czym ty, do cholery… – W ostatniej chwili zrozumiałam, co miała na myśli. – O mój Boże! Nie mówisz poważnie! – Próbowała mnie uciszyć gestem ręki. – Chcesz wyrwać jakiegoś faceta? – Nie wiedziałam, że będę tym tak zbulwersowana. Miało być totalne lenistwo, cisza, spokój… nie było żadnych planów na podryw! To znaczy ja nie miałam, ale nie wiedziałam, że ona je ma!

– No co? – Popatrzyła na mnie figlarnie. – Nie rób takiej świętoszkowatej miny! – Wyjęła z paczki papierosa, zapaliła go i zaciągnęła się dymem. Upiła łyk piwa, krzywiąc się nieznacznie. – Jesteśmy na wakacjach, a co się robi na urlopie?

– Odpoczywa? – zadałam to pytanie w próżnię, nie licząc, że odpowie.

– Maja… no proszę cię! Rozumiem, że ty jako szczęśliwa małżonka…

– Nie nabijaj się ze mnie… – przerwałam jej z błyskiem w oku.

– Dobrze. No to nie jesteś szczęśliwa czy nie jesteś małżonką? – Monika nie dawała za wygraną.

– Monia! – syknęłam, próbując przywołać ją do porządku.

– A więc kontynuując… z nas dwóch to ty masz obecnie stałego partnera i regularnie ćwiczysz Kamasutrę. A ja? Nie bądź więc psem ogrodnika, twojego nie biorę!

– Monia! – krzyknęłam.

– Wiesz, co znaczy żyć w totalnym poście? Hormony szaleją, ciało się wyrywa do drugiego, potrzeby rosną, i co?

Pytanie zawisło w próżni.

– Kup sobie wibrator – powiedziałam pierwszą rzecz, jaka mi przyszła do głowy.

Monia zaciągnęła się dymem.

– Kupiłam. Ale wierz mi, to nie to! Ja. Potrzebuję. Chłopa. – Zgasiła papierosa i natychmiast zastygła. – Nie odwracaj się – poprosiła zapatrzona w jeden punkt nad moją głową. – O Boże, jest idealny – powiedziała cicho. – Wygląda… wygląda dokładnie jak Johnny Depp!

Odwróciłam się na mgnienie oka, chcąc zobaczyć to chodzące cudo. Rozczarowałam się, facet jak facet, ciemny brunet, włosy w totalnym nieładzie, dość wysoki, dwudniowy zarost. Co ona mówiła? Że wygląda jak kto?

– Raczej Zbyszko z Bogdańca – powiedziałam, choć nie miałam pojęcia, czemu akurat on.

– Johnny. Bez dwóch zdań – rozmarzyła się Monia.

Nieznajomy usiadł dwa stoliki dalej. Wyglądał, jakby na kogoś czekał. Co chwila przeczesywał włosy palcami, a raz nawet zerknął na nas. Udałyśmy, że się na niego nie gapimy.

– Jest idealny – powtórzyła Monia, patrząc na nieznajomego. – Johnny… – szepnęła.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki