Kropla Życia - ebook

Rozdział I

Znacie to uczucie, gdy noc nie ma końca? Minuty ciągną się niczym śmietankowe krówki, a sekundy dzielnie im wtórują? To właśnie jedna z nich.

– Krew… Chcę krwi! – Mój kolejny klient kurczowo chwyta się lady, po czym paskudnie wykrzywia, ukazując przy tym imponujące, fachowo naostrzone kły.

Bynajmniej nieporuszona patrzę w jego zaczerwienione, podkrążone oczy.

– Mogę zaproponować kaszankę.

– Czy to mają być kpiny? – chrypi w odpowiedzi.

Wzdycham.

– Czaruś, czystej krwi dziś nie ma i nie będzie. Dostawca nie dowiózł.

Widzicie, Czarek próbuje przekonać otoczenie, że jest wampirem. To oczywiście bzdura – nigdy nie był niczym więcej niż wilkołakiem. Już sam zapach go zdradza; jak wszystkim z jego rodzaju towarzyszy mu delikatna woń psa. Laik mógłby ją przeoczyć, ale ja się do nich nie zaliczam. Jak by nie patrzeć, pracuję w tej przyciągającej wszelkie podejrzane indywidua spelunce już trzeci rok i między innymi dlatego trudno mi zrozumieć, co on widzi w nieumarłych. To zimnokrwiste, podstępne stworzenia o hipnotyzującym spojrzeniu atakującego węża, tylko czyhające na chwilę nieuwagi potencjalnej ofiary. Widać biedak naczytał się modnych ostatnio romansideł dla nastolatek i ubzdurał sobie, że to doskonały sposób na podryw. Cóż, jeśli faktycznie na którąś z panienek to zadziała, to będzie ona, delikatnie mówiąc, idiotką. Musiałaby nią być, skoro w ogóle zamierzałaby rozważać romans z umarlakiem, który przy pierwszej okazji użyłby jej jako posiłku. Nie oszukujmy się, wampiry nie słyną z silnej woli. To właśnie dlatego przed pójściem do pracy obwieszam się srebrną biżuterią.

Przyjmuję zamówienie i gdy jest gotowe, zanoszę je do stolika. Chwilę potem drzwi uchylają się ponownie, wpuszczając do środka zapach orzeźwiającego, nocnego powietrza. Tym razem wchodzą przez nie dwa elfy i zamawiają po porcji frytek. Założę się, że myśleliście, iż tacy jak oni piją jedynie czarodziejskie nektary. Wasz błąd. Oba biorą po największym kuflu piwa. Skurczybyki mają mocne głowy. Gdy przynoszę im zamówienie, chichoczą na widok naszych firmowych talerzy w kształcie półksiężyca. Pub nazywa się Luna i właściciel jest bardzo dumny ze swojej stylizowanej zastawy.

Nawiasem mówiąc, elfy ciągle chichoczą. Między innymi przez to za nimi nie przepadam. Nie pomaga też fakt, że wszystkich traktują z góry, najwidoczniej uważając się za najwyższą w hierarchii rasę. Na plus z kolei można zaliczyć im fakt, że raczej nie wszczynają bójek, czego nie można powiedzieć o reszcie naszej klienteli.

Pewnie zastanawiacie się, dlaczego w takim razie w ogóle tu pracuję. Odpowiedź jest prozaiczna: tak jakoś wyszło, choć zwykle ludzie omijają to miejsce szerokim łukiem, z uporem nie przyjmując jego istnienia do wiadomości. Za to wszyscy inni znajdują do nas drogę bez problemu.

Gdzie w związku z tym mieści się Luna? Na odludziu, w gęstym lesie, skutecznie ukryta przed oczami postronnych? Nic z tych rzeczy. Znajduje się w mieście, być może nawet Waszym, w okolicach centrum. Zastanawiacie się, jak to możliwe, skoro nigdy jej nie widzieliście? Ale czy próbowaliście tak naprawdę uważnie patrzeć? No właśnie. Uwagą ludzi steruje się żenująco łatwo.

I znów jestem sama. Z dwojga złego wolę, kiedy jednak mamy klientów – wtedy nadmiarowego czasu jest mniej, jakby nie starczało go dla wszystkich w lokalu.

Godzina. Dwie. Miarowe tykanie zegara. Powieki zaczynają mi ciążyć, a pasek od fartuszka wpija mi się w skórę, gdy na chwilę, dosłownie chwileczkę, kładę głowę na blacie. Budzi mnie trzaśnięcie drzwiami. Momentalnie przytomnieję i widzę, że stoi przy nich młody, zgięty w pół mężczyzna w płaszczu. Jeden rzut oka wystarczy, by stwierdzić, że kurczowo trzyma się za udo, a między palcami przelewa mu się krew.

Odruchowo sięgam pod ladę, po ukryty tam pistolet z nabojami ze srebra, ale powstrzymuje mnie przyjemny w brzmieniu, przypominający aksamit głos nieznajomego.

– Przepraszam, że panią przestraszyłem. Miałem dość niefortunny wypadek.

Po chwili wahania odkładam broń, wyciągam położoną tuż obok niej apteczkę i ostrożnie zbliżam się do mężczyzny.

– Musimy oczyścić ranę.

– Dziękuję – mówi z wdzięcznością, wpatrując się we mnie ładnymi, brązowymi oczami.

Powiększam nożyczkami dziurę w jego nogawce i polewam zranione miejsce wodą utlenioną. Mężczyzna zaciska zęby, a ja dopiero w tym momencie uświadamiam sobie, że jest człowiekiem. Jak ja. Skoro nas znalazł, musiał mieć już do czynienia z istotami nadprzyrodzonymi.

– Gotowe – mówię, kończąc bandażować ranę.

– Dziękuję – powtarza.

Jest blady i wygląda tak, jakby miał za chwilę zemdleć, dlatego przynoszę mu filiżankę naszej firmowej lury, ambitnie zwanej kawą. Choć smakuje paskudnie, naprawdę stawia na nogi. Jego także.

– Może pan tu zostać, dopóki nie poczuje się pan lepiej – oferuję wielkodusznie. Nieznajomy mnie intryguje i chętnie dowiedziałabym się o nim czegoś więcej.

Z ulgą kiwa głową i wygodnie opiera się o kanapę.

– Należą się pani wyjaśnienia – odpowiada. – Jestem w podróży od kilku godzin. Zasnąłem za kierownicą i miałem drobny wypadek. Stąd rana.

Ze zdumienia szerzej otwieram oczy.

– Powinien pan natychmiast jechać do szpitala!

– Pojadę – obiecuje, uspokajająco kładąc swoją dłoń na mojej.

Normalnie w życiu bym na to nie pozwoliła klientowi naszego pubu, bo groziło to co najmniej utratą ręki, ale on jest inny, tak kojąco normalny. Zapada chwila milczenia, podczas której nieznajomy z ciekawością rozgląda się po wnętrzu lokalu. W oko wpadają mu pozostałości po lustrze, stłuczonym wczoraj przez dwie walczące rusałki i osmalony kąt lady (nie chcecie znać szczegółów).

– Czy to nie jest zbyt niebezpiecznie miejsce dla tak młodej dziewczyny jak pani? – pyta z troską, marszcząc czoło.

– Pewnie jest, ale radzę sobie.

– Musi być pani naprawdę niezwykłą kobietą.

– Albo po prostu mało rozsądną. – Wzruszam ramionami. – Czy mogę jeszcze jakoś panu pomóc?

Przez chwilę przygląda mi się z namysłem, po czym niepewnie kiwa głową.

– Tak. Miałem spotkać się z siostrą i przekazać jej starą rodzinną pamiątkę, ale przez wypadek nie zdążę tego zrobić. Czy mogłaby ją pani dla mnie przechować?

Nieufnie mrużę oczy, ale jego przystojna twarz wyraża jedynie szczere zmartwienie.

– Oczywiście jeśli to jakikolwiek problem…

– Nie, chętnie pomogę – decyduję.

Nieznajomy sięga do kieszeni płaszcza, z której wyciąga zawieszony na grubym łańcuchu i oprawiony w złoto nieznany mi bordowy kamień.

– Tu będzie bezpieczna. – Uśmiecha się nieśmiało, zawieszając mi go na szyi. W momencie, gdy mnie dotyka, moją skórę oblewa fala gorąca. – Jeśli moja siostra nie zgłosi się w przeciągu tygodnia, wrócę po niego.

– Jak ją rozpoznam?

– To ona rozpozna panią, pani…

– Wioletto – dopowiadam, lekko się rumieniąc.

Młody człowiek nie rewanżuje mi się podaniem swojego imienia, zamiast tego wstaje i spogląda w stronę wyjścia.

– Robi się późno. Czas na mnie.

– Proszę na siebie uważać.

– Zamierzam. – Uśmiecha się ciepło i muska palcem mój policzek.Rozdział II

Mija drugi tydzień od tego niezwykłego spotkania, a naszyjnik wciąż jest w moim posiadaniu. Jako że okazał się ciężki i niewygodny, nie noszę go już na szyi.

W międzyczasie rozpoczyna się wiosna, która jak co roku sprawia, że przybywa nam klientów. Lustro wymieniamy w tym czasie aż dwa razy, do listy strat dochodzi też nadpalona wykładzina. Na polecenie właściciela Luny, Igora, żeby choć trochę to zatuszować, przestawiamy z kucharzem w tamto miejsce kilka stolików. Spada na nas także plaga lewitujących na komendę „Smacznego!” sztućców – pomysł grupy młodych magów na uczczenie zdanego egzaminu. Skrupulatnie oddzielam te bezpieczne, resztę zanosimy do odczarowania. Mam to szczęście, że w szczątkowym stopniu wyczuwam magiczne wibracje – dla mnie mają one postać promieniującego z zaklętego przedmiotu ciepła. Zauważyłam, że utrzymuje się ono nawet jakiś czas po wygaśnięciu czaru, a niekiedy, w wyjątkowych przypadkach, potrafi przejść na przedmioty, które miały z tak podrasowaną rzeczą dłuższy kontakt. To dość niezwykłe, bo większość ludzi nie potrafiłaby wyczuć magii nawet wtedy, gdyby wsadzić ich w sam środek pentagramu i wcisnąć im do ręki płonącą czarną świecę.

– Musimy szybko coś wymyślić! – syczy do towarzysza młody czarodziej, gdy podchodzę do ich stolika.

– Co podać? – Patrzę na nich pytająco.

Młodszy z gości ma wyłupiaste oczy i postawione w sztorc włosy, starszy może mieć koło pięćdziesiątki i za młodu musiał być bardzo przystojny.

– A co pani poleca? – odpowiada pytaniem na pytanie.

– Zapiekankę.

Przynajmniej jest świeża. Mniej więcej.

– W takim razie weźmiemy dwie.

Gdy wracam z talerzami, okazuje się, że od zaciętej dyskusji zdążyli przejść do kłótni. Odruchowo zerkam na swoją wypolerowaną tacę. W razie potrzeby doskonale odbija lżejsze zaklęcia.

– Smacznego – mówię, pośpiesznie stawiając przed nimi ich dania, a wtedy jeden z widelców unosi się w powietrze.

Jakiś przegapiony niedobitek. Starszy z czarodziejów bez mrugnięcia okiem pacyfikuje go jednym machnięciem ręki. Zamierzam niepostrzeżenie czmychnąć, gdy nagle spoczywa na mnie wyłupiaste oko.

– Przychodzą tu podejrzane typy? – pyta napastliwym tonem jego właściciel.

– Wyłącznie – zapewniam.

– A ostatnio? Czy zauważyła pani coś bardziej niż zwykle niepokojącego?

Bezceremonialnie sadowię się naprzeciw niego, spychając jego towarzysza na skraj siedziska. Udało im się rozbudzić moją ciekawość.

– Łatwiej będzie pomóc, jeśli poznam jakieś szczegóły.

Magowie wymieniają porozumiewawcze spojrzenia. Wyłupiastooki przeciągle wzdycha.

– Hrabinie Kraus ukradziono bezcenną fiolkę.

No, no, to się nazywa tupet. Hrabina jest przywódczynią największego lokalnego stada wampirów.

– Kiedy?

– Sęk w tym, że trudno powiedzieć.

– Co było w tej fiolce? – Nachylam się konfidencjonalnie nad stołem i nagle już wiem. – Nieee… – jęczę z zachwytem.

Musicie wiedzieć, że już od jakiegoś czasu krążyły plotki, iż opracowano dla Krausówny eliksir, który – zażyty podczas pełni – pozwalał jej na jeden dzień stać się człowiekiem. No, prawie. Dzięki niemu mogła wychodzić na słońce i ze smakiem jeść ludzkie jedzenie. Podobno wystarczyła do tego jedna kropla tego specyfiku.

– Więc? Widziała coś pani? Magiczne ślady prowadzą właśnie tutaj!

Ależ on jest irytujący. To jeden z tych klientów, którym człowiek ma ochotę napluć do talerza. Nie, żebym kiedykolwiek coś takiego zrobiła, rzecz jasna.

– Jeśli myśli pan, że złodziej wpadł tu znienacka i zaczął triumfalnie wymachiwać swoją zdobyczą, to jest pan w błędzie – odpowiadam uprzejmie.

– Nadchodzi kolejna pełnia księżyca. Hrabina oczekuje od nas rezultatów – zauważa jego towarzysz.

– Chętnie bym pomogła, ale mam kolejnego klienta – tłumaczę, kładąc dłonie na stole i powoli się podnosząc.

Młody zmiennokształtny przy ladzie wyraźnie zaczyna się niecierpliwić.

– Prawdopodobnie był ranny – dodaje mój rozmówca, a ja na ułamek sekundy zastygam w bezruchu; robi mi się gorąco. – Zabezpieczyliśmy buteleczkę zaklęciem i jeśli próbował ją otworzyć, mogło w niego uderzyć.

– Jak sądzę, to ułatwia panom sprawę – rzucam od niechcenia i wracam do pracy.

Choć opanowałam się w rekordowym tempie, mam nieprzyjemne wrażenie, że nie udało mi się ich oszukać.

Tajemniczy nieznajomy pojawia się dosłownie dwie godziny później i już od progu niespokojnie rozgląda się po pomieszczeniu, najwidoczniej w poszukiwaniu mojej skromnej osoby.

– Co podać? – pytam zza lady, patrząc na niego spode łba.

– Gdzie to jest?

Choć na pozór wydaje się opanowany, instynkt kelnerki podpowiada mi, że jest niebezpiecznie blisko wybuchu.

– Pana siostra go zabrała.

Podchodzi do mnie i uważnie mierzy mnie wzrokiem.

– Jak wyglądała?

– Niewysoka, czarne włosy, trupioblada cera i elegancki kapelusz.

Tak się składa, że widziałam kiedyś hrabinę osobiście.

Mężczyzna mruży oczy, po czym błyskawicznie przeskakuje przez bar, łapie mnie od tyłu i przykłada mi do szyi nóż.

– Nie wierzę ci – cedzi przez zęby.

Pomyśleć, że wcześniej uznałam go za atrakcyjnego. Uważnie rozglądam się po pubie i dostrzegam, że jedyny klient, strachliwy satyr, w międzyczasie czmychnął. I dobrze.

– Jeśli zamierza pan jeszcze kiedyś używać wątroby, to sugeruję się odsunąć – mówię spokojnie.

Jego spojrzenie wędruje do mojej prawej ręki, w której ściskam niezawodny rewolwer, wycelowany prosto w jego brzuch. Waha się i na chwilę rozluźnia chwyt. Dokładnie tego mi trzeba. Wywijam się z jego uścisku i ogłuszam go rękojeścią. Gdy pada na podłogę, ściąga za sobą szklaną cukierniczkę i srebrną szkatułkę, a ich zawartość wysypuje się na posadzkę. Przeklinam pod nosem, po czym chwytam go za nogę i ciągnę w stronę wyjścia. Udaje mi się zrobić zaledwie kilka kroków, gdy do baru wpadają wścibscy magowie.

– Co zamierzała pani z nim zrobić? – pyta surowo starszy.

– Nic – zmyślam na poczekaniu.

– Zajmiemy się nim – oświadcza gburowato wyłupiastooki.

– Ależ proszę bardzo. – Wzruszam ramionami i idę na zaplecze po zmiotkę.

Gdy wracam, okazuje się, że zostaliśmy ze starszym z czarodziejów tylko we dwoje.

– Hrabina bez wątpienia suto wynagrodzi szczęśliwego znalazcę swojej zguby.

Oboje doskonale wiemy, że to zakamuflowana groźba.

Ciężko wzdycham i sięgam po zakopany w cukrze naszyjnik. Jego wypolerowana powierzchnia przyjemnie chłodzi mi skórę i marzę o przyłożeniu do niej czoła.

– Dał mi tylko to – mówię, niechętnie wyciągając go w jego stronę. – Może jest w środku.

Lustruje mnie wzrokiem, sprawdzając, czy kłamię, po czym jednym zręcznym ruchem otwiera pełniący funkcję schowka kamień. Zerknąwszy do jego wnętrza, kiwa głową i chowa go w kieszeni płaszcza.

– Pracował dla konkurencji i wiedzieliśmy, że może zrobić się gorąco. Miał pecha, że trafił akurat na panią – mówi z rozbawieniem i wychodzi.

A ja jeszcze przez chwilę stoję jak wmurowana w podłoże. Gorąco? Przypomina mi się fala ciepła, którą poczułam, gdy nieznajomy wieszał wisiorek na mojej szyi. I ta późniejsza, gdy opierałam się o stolik. A ten został przecież przestawiony… W mojej głowie klaruje się pomysł. Rzucam się w stronę stolika–budki, przy którym dwa tygodnie wcześniej siedział ranny nieznajomy, a dziś magowie i sięgam pod blat.

A więc były dwie… Widać złodzieje na wszelki wypadek podjęli dodatkowe środki ostrożności. Czarodzieje musieli zabrać pełniącą funkcję przynęty atrapę, a po oryginał zapewne przyszła wspólniczka złodzieja, ale ponieważ przestawialiśmy meble, nie znalazła skrytki. Magowie też jej nie wyczuli, bo rozproszył ich zaczarowany widelec. Obracam buteleczkę w ręku. Jest płaska i wykonana ze szkła o bursztynowym kolorze. Pomyślcie tylko, jeśli ta mikstura potrafi tyle zrobić dla wampira, to jak może wpłynąć na człowieka?! Zaklęcie ochronne… Naprawdę to kupiliście? Rzucenie go równałoby się przyznaniu, iż hrabina nie ufa swojemu otoczeniu, co byłoby poniżej jej godności. Brązowooki musiał oberwać podczas ucieczki, a jedyną magię w tej fiolce zawiera mikstura. No a ta raczej nie zrobi mi krzywdy. Skąd to wiem? Bo magowie nie zająknęli się na ten temat ani słowem. Zaufajcie mi, gdy rozmawia się z takimi jak oni, najlepiej zwracać uwagę na to, czego nie mówią, niż to, do czego próbują cię przekonać.

Patrzę przez okno i szeroko się uśmiecham. Czy to nie zabawny zbieg okoliczności, że akurat dziś jest pełnia? Wyciągam korek i odmierzam jedną kroplę. Hrabina musi być zachwycona, bo eliksir jest krwistoczerwony. Zlizuję go ze skóry. Okazuje się, że ma lekko słodkawy, anyżkowy posmak. Przełykam ślinę i z niecierpliwością czekam, aż coś zacznie się dziać, ale wszystko jest tak, jak było. Rozczarowana obracam się w stronę lustra i na moment zatyka mi dech w piersiach. W przeciągu tych kilku sekund moja cera nabrała blasku, oczy głębi, a włosy objętości. Uświadamiam sobie też, że nagle zniknęło zmęczenie – to nie tylko wpływ adrenaliny, czuję się tak, jakby ktoś wstrzyknął we mnie dodatkową porcję energii. Ciekawe, co jeszcze potrafię.

– Joachim, muszę wyjść, dziś zamykamy wcześniej – wołam, zaglądając do kuchni.

Kucharz odwraca się gwałtownie, zamierzając zapewne oświadczyć, że chyba zwariowałam, ale gdy nasze spojrzenia się krzyżują, jego oczy przybierają nieco nieobecny wyraz.

– Tak jest – odpowiada i zabiera się za sprzątanie.

A więc mam też hipnotyzujący wzrok wampirów? Rewelacja! Upycham buteleczkę za stanik. Rzecz jasna oddam ją potem hrabinie – nie warto z nią zadzierać. Ale ta jedna doba będzie moja. Carpe diem!