Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Córka pszczelarza - ebook

Wydawnictwo:
Tłumacz:
Seria:
Data wydania:
17 czerwca 2015
Ebook
26,50 zł
Audiobook
39,90 zł
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt chwilowo niedostępny

Córka pszczelarza - ebook

BESTSELLER “SUNDAY TIMESA”

„Santa Montefiore to mistrzyni epickiego romansu. Każde jej słowo płynie prosto z serca.” Jojo Mojes, autorka Zanim się pojawiłeś

Dorset, 1932: Grace Hamblin, córka pszczelarza, dorasta w pięknym majątku na wsi. Zna swoje miejsce i przyszłość. Po niespodziewanej śmierci ojca zostaje sama. Nie licząc mężczyzny, którego kocha i który nie jest jej przeznaczony.

Massachusetts, 1973: Trixie Valentine, piękna, impulsywna córka Grace, jest zakochana w charyzmatycznym wokaliście zespołu muzycznego, który ma szansę odnieść wielki sukces. Jasper musi wyjechać do domu w Anglii z powodu tragedii rodzinnej. Obiecuje, że wróci do Trixie, jeśli będzie ona na niego czekać.

Matka i córka szukają utraconej miłości, przytłoczone wspomnieniami, nie zdając sobie sprawy z łączących ich sekretów. Aby odnaleźć to, za czym tęsknią, muszą przezwyciężyć przeszłość i kłamstwa sprzed wielu lat...

Santa Montefiore, angielska pisarka, autorka niezwykle poczytnych powieści dla kobiet, m.in.: Spotkamy się pod drzewem ombu, Smak szczęścia, Włoskie zaręczyny, Jaskółka i koliber, Francuski ogrodnik, Tajemnica morskiej latarni.

Kategoria: Proza
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-8031-129-9
Rozmiar pliku: 639 KB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Piosenka pszczelarczyka

Bzzz! Bzzz! Słuchajże, słuchaj brzęczenia swych pszczół.
Choćbyś wobec sąsiadów tajne myśli knuł,
ale nam, pszczołom, wyznać musisz sekret wszelki,
inaczej ci nie damy miodu ni kropelki!

Urocza panna młoda,
gdy ślubny włoży tren,
swym pszczółkom wieść niech poda!
Inaczej – pierzchną hen!

Odlecą hen, pierzchną jak sen,
w świat pomkną w rojnej czeredzie!
Ale kto kłamstwem nie zwodzi pszczół,
to pszczoła go nie zwiedzie!

O chrzcinach czy pogrzebie,
wieść smutną czy wesołą,
zza mórz przybyłą do ciebie,
wyjawić musisz pszczołom!

Przez wrota do stodoły
wlatywać pozwól im zawsze,
bo tak ciekawe są pszczoły
jak człek – a może ciekawsze!

Pod drzewem zły przytułek,
gdy grom się zacznie jawić!
Gdzie krążą roje pszczółek,
Nikogo nie nienawidź!

Bo one wnet odlecą het –
i nigdy już nie wrócą.
Lecz kto nie smuci nigdy pszczół,
pszczółki go nie zasmucą.

Rudyard Kipling

------------------------------------------------------------------------

* Rudyard Kipling, Puk z Pukowej Górki, przekład autoryzowany Józefa Birkenmajera, Wydawnictwo „Alfa”, Warszawa 1985, s. 208–209.Rozdział 1

Wyspa Tekanasset, Massachusetts, 1973

Jednym z najładniejszych domów na wyspie Tekanasset, w większości krytych szarymi łupkowymi dachówkami, jest siedziba klubu golfowego Crab Cove. Zbudowało ją pod koniec dziewiętnastego wieku dwóch przyjaciół z Bostonu, którzy uważali, że wyspa bez pola golfowego jest pozbawiona jedynej prawdziwej atrakcji mającej jakieś znaczenie. Siedziba klubu znajduje się na zachodnim brzegu i rozciąga się z niej piękny widok na ocean. Po prawej stronie na trawiastym wzgórzu wznosi się latarnia morska pomalowana na biało-czerwono, obecnie częściej wykorzystywana przez miłośników ornitologii niż przez zagubionych na morzu żeglarzy. Po lewej widać piaszczyste plaże i porośnięte trawą faliste wydmy z gęstymi kępami dzikich róż na wierzchołkach. Ściany klubu ozdabia mniej odporna odmiana róży pnącej, a wokół posadzono rzędy różowych, matowych hortensji, które wypuszczają ogromne kuliste kwiatostany. Efekt jest tak uroczy, że trudno pozostać obojętnym. Nad budynkiem, przykrytym dachem z szarego łupku, wznosi się maszt z amerykańską flagą, trzepocącą w słonym wietrze wiejącym od morza.

Wyspa Tekanasset, na którą można dotrzeć tylko samolotem lub łodzią, jest odcięta od reszty Stanów Zjednoczonych, toteż nie widać na niej żadnych śladów rewolucji przemysłowej, która zmieniła oblicze Ameryki. Staroświeckie wartości łączą się harmonijnie z tradycyjną architekturą; domy należące niegdyś do kwakrów i drogi wybrukowane kocimi łbami są takie same jak w przeszłości, a wyspa wydaje się pogrążona w nostalgicznej drzemce.

Na Tekanasset nie ma brzydkich znaków drogowych ani świateł ulicznych; większość sklepów w mieście to urocze butiki sprzedające ubrania, prezenty, eleganckie artykuły toaletowe, wiklinowe kosze i rzeźbione kły morsów – wytwory miejscowych rzemieślników. To melancholijne, romantyczne miejsce, lecz niepozbawione wyrafinowania. W lecie na Tekanasset przebywają z rodzinami bogaci biznesmeni ze światowych centrów finansowych, wyspę odwiedzają też sławni pisarze, aktorzy i muzycy z całej Ameryki, gdy pragną uciec z hałaśliwych, zadymionych miast, odetchnąć świeżym morskim powietrzem i szukać inspiracji w pięknym krajobrazie.

Sercem wyspy ciągle jest klub golfowy Crab Cove, który zawsze miał pełnić tę funkcję, lecz w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, kiedy społeczeństwo z trudem dotrzymywało kroku błyskawicznym przemianom obyczajowym, a nowe zderzało się ze starym niczym wzburzone fale podczas sztormu, był również głównym ośrodkiem plotek. Młodzi ludzie, którzy niegdyś z takim uporem domagali się zmian, są w tej chwili starsi i bardziej tolerancyjni od swoich rodziców; w czasie podwieczorków rozmowy przy stołach mają łagodniejszy charakter. Ale wieczorem w lipcu 1973 roku panie spędzające czas w klubie golfowym Crab Cove były podekscytowane incydentem, który dziś nie wywołałby żadnych komentarzy. Ledwo zasiadły do brydża, natychmiast zaczęły z oburzeniem dyskutować o nagannym zachowaniu Trixie Valentine.

– Cóż, moje drogie, uważam jej postępowanie za niemoralne i wstydzę się za nią – oświadczyła Evelyn Durlacher z gardłowym, rozwlekłym bostońskim akcentem i z dezaprobatą zacisnęła karminowe wargi. Śmietanka towarzyska Tekanasset uznawała Evelyn za arbitra w kwestiach moralności. Całe środowisko, w jakim się obracała, wyznawało te same konserwatywne zasady; wysokie standardy etyczne Evelyn uchodziły za wzór godny naśladowania. Nosiła nieskazitelne kaszmirowe sweterki i bluzki, miała pięknie ufryzowane kasztanowe włosy, mieszkała w eleganckim domu, jej dzieci były dobrze wychowane i nic nie umykało jej uwadze. Lubiła wygłaszać surowe, pozbawione współczucia sądy o otaczających ją ludziach. – W dniach naszej młodości, kiedy kobieta chciała zostać z mężczyzną sam na sam, musiała najpierw zgubić przyzwoitkę. Teraz młodzież robi, co chce, i nikt jej nie kontroluje. – Kilkakrotnie postukała pomalowanymi na czerwono szponami w blat stołu i z roztargnieniem zerknęła na swoje karty. – Same blotki, koszmar. Przykro mi, Belle, obawiam się, że cię zawiodę.

Belle Bartlett spojrzała na swoje karty, które były równie kiepskie. Zaciągnęła się papierosem i melancholijnie potrząsnęła jasnymi lokami.

– Ach, ta dzisiejsza młodzież... – rzekła ze smutkiem. – Nie chciałabym teraz być młoda. W latach czterdziestych i pięćdziesiątych życie było prostsze, bo wszyscy wiedzieli, na czym stoją. Teraz granice się rozmyły i nie mamy wyboru: musimy się przystosować. Uważam, że młodzi ludzie są po prostu zagubieni i nie wolno ich oceniać zbyt surowo.

– Belle, stale próbujesz doszukiwać się w każdym dobrych stron. Z pewnością nawet ty musisz przyznać, że Trixie Valentine się skompromitowała – odparła z naciskiem Evelyn. – Nie zachowała się jak dziewczyna z dobrej rodziny. Dziewczęta z dobrych rodzin nie uganiają się za chłopakami po całym hrabstwie. To chłopcy się za nimi uganiają. Doprawdy, to niesmaczne.

– Nie tylko niesmaczne, Evelyn, również nierozważne – odezwała się Sally Pearson, potrząsając długimi kasztanowymi włosami o złocistym połysku. – Narzucając się mężczyznom, na zawsze niszczą swoją reputację. – Skinęła dłonią, trzymając papierosa dwoma palcami z nienagannym manikiurem, i uśmiechnęła się z zadowoleniem na wspomnienie swojej przykładnej młodości. – Mężczyzna jest z natury myśliwym, a kobieta powinna być nagrodą, o którą warto walczyć. W dzisiejszych czasach dziewczęta zbyt łatwo kapitulują. My oszczędzałyśmy cnotę na noc poślubną. – Zachichotała, po czym prychnęła cicho. – Nawet jeśli było inaczej, dbałyśmy, by nikt się o tym nie dowiedział!

– Biedna Grace! To bardzo przykre, że córka przynosi jej taki wstyd – dodała ze współczuciem Belle. – Rzuciłyśmy się na nią jak sępy, okropność.

– Cóż, dziwi was, że Trixie tak się zachowuje, moje drogie? – wtrąciła Blythe Westrup, gładząc się po policzkach ze sztuczną opalenizną. – To Anglicy. Wygrali wojnę, ale stracili zasady moralne. Mój Boże, opowiadają o tamtych czasach szokujące historie! Dziewczęta traciły głowy...

– I nie tylko głowy – dodała sucho Evelyn, unosząc brew.

– Och, Evelyn! – wykrzyknęła Sally i dotknęła warg zapalniczką, by ukryć uśmieszek. Nie chciała, by przyjaciółki widziały, że skandal sprawia jej przyjemność.

– Ale czy naprawdę wiadomo, że z nim uciekła? – spytała Belle. – W końcu mogą to być tylko złośliwe plotki. Trixie to ziółko, ale nie jest zepsuta. Wszyscy zbyt łatwo ją krytykują. Gdyby nie była taka śliczna, nikt nie zwracałby na nią uwagi.

Evelyn spojrzała wściekłym wzrokiem na Belle, zdradzając, że rywalizuje z Grace.

– Moja droga, słyszałam to dziś rano od Lucy – rzekła zdecydowanym tonem. – Wierzcie mi, moja córka wie, o czym mówi. Widziała ich o świcie na pokładzie prywatnego jachtu, wyglądali na skacowanych. Chłopak również jest Anglikiem, a poza tym... – Umilkła i tak mocno zacisnęła wargi, że prawie zniknęły. – Poza tym to solista w zespole rockandrollowym! – Wypowiedziała te słowa z taką odrazą, jakby wydzielały brzydki zapach.

Belle się roześmiała.

– Evelyn, rock and roll to już historia. Mam wrażenie, że śpiewa bardziej w stylu Boba Dylana niż Elvisa Presleya.

– Ach, więc o nich słyszałaś?! – spytała zaskoczona Evelyn. – Dlaczego nic nie powiedziałaś?!

– Mówi o nich całe miasto, Evelyn. To przystojni angielscy chłopcy, Evelyn; podobno również dość grzeczni. – Uśmiechnęła się, widząc kwaśną minę przyjaciółki. – Spędzają lato w domu Joego Hornby’ego.

– Starego Joego Hornby’ego? Doprawdy, sama wiesz, jaki to ekscentryk... – wtrąciła Sally. – Twierdzi, że jest wielkim przyjacielem Micka Jaggera, ale czy ktoś kiedyś widział Micka Jaggera na wyspie?!

– Albo kogokolwiek ważnego? Joe twierdzi, że zna wszystkie grube ryby. To stary chwalipięta, nic więcej – stwierdziła Blythe.

– Zdaje się, że ci chłopcy przygotowują album i Joe im pomaga – ciągnęła Belle. – Ma w piwnicy studio nagrań.

– Joe od pięćdziesięciu lat niczego nie wydał! – odezwała się Belle. – Nawet w swoich najlepszych dniach był bardzo przeciętnym muzykiem. Teraz jest już skończony. Kto właściwie finansuje ten projekt? Joego na pewno na to nie stać.

Belle wzruszyła ramionami.

– Nie mam pojęcia. Ale krążą plotki, że jesienią wyruszają w trasę koncertową po Stanach. – Uniosła brwi. – To może kosztować fortunę, nie sądzicie?

Evelyn koniecznie chciała znów zacząć mówić o skandalu. Rozejrzała się ostrożnie po sali i zniżyła głos.

– Cóż, Lucy twierdzi, że w piątek wieczorem Trixie Valentine i jej przyjaciółka Suzie Redford weszły na pokład jachtu razem z członkami zespołu i wróciły dopiero dziś rano. Suzie prosiła Lucy, by nikomu o tym nie wspominała. Na pewno nie powiedziały o niczym rodzicom. Nie mam pojęcia, co tam robiły, ale nie trzeba wielkiej wyobraźni, by się tego domyślić. Wiadomo, jak się prowadzą członkowie młodzieżowych zespołów muzycznych. To niesmaczne!

– Może Grace myślała, że Trixie jest u Suzie? – zasugerowała Belle. – Musi być jakieś wytłumaczenie.

– Suzie Redford robi, co jej się podoba – wtrąciła Sally. – W jej rodzinie nie obowiązują żadne zasady.

– Cóż, jestem zaskoczona – rzekła cicho Belle. – Wiem, że Grace ma kłopoty z Trixie, ale nie wierzę, że Trixie zniknęłaby na trzy dni, nie uprzedzając matki. Poza tym Freddie nigdy by na to nie pozwolił.

– Freddie wyjechał w interesach – stwierdziła radośnie Sally. – Myszy harcują, gdy kota nie czują!

– To kwestia wychowania – odezwała się Blythe. – Cherchez la mčre – dodała posępnie.

Belle zgasiła papierosa.

– Czy nie mówi się: Cherchez la femme?

– To mniej więcej to samo – odparowała Blythe. – Najważniejsza jest postawa matki. Grace może być wzorem cnót i najsympatyczniejszą osobą na świecie, ale jest zbyt pobłażliwa. Trixie potrzebuje silnej ręki, a Grace jest słaba.

– Grace rozpieszcza Trixie, bo urodziła ją późno; miała też poronienie – zauważyła Belle. – Trixie to jedynaczka, oczko w głowie matki, więc nic dziwnego, że jest trochę rozpuszczona.

– Grace zajmuje się ogrodami i stara się o tym nie myśleć – stwierdziła Sally. – Czy postępowałybyście tak samo, mając taką córkę jak Trixie?

– Och, Grace jest świetną projektantką ogrodów! – wtrąciła z emfazą Belle. – Ogrody na Tekanasset były bardzo banalne, dopóki nie przyjechała z Anglii i nie zmieniła ich w prawdziwe cuda. Ma fantastyczny gust i ogromną wiedzę.

Evelyn skrzywiła się z irytacją.

– Nikt nie kwestionuje jej talentu, Belle. Dyskusyjne są jej kompetencje jako matki. Kto tym razem rozdawał?

– Ja – odpowiedziała Blythe. – Jeden bez atu.

W tej samej chwili cztery kobiety zaniemówiły na widok Grace, za którą podążała ogromna kobieta zwana przez wszystkich Big. Evelyn natychmiast umilkła. Big była najbardziej szanowaną osobą na wyspie i budziła powszechny strach. Należał do niej najstarszy i największy dom na Tekanasset, wzniesiony przez pierwszego osadnika w 1668 roku; jako jedyna córka magnata naftowego Randalla Wilsona juniora, zmarłego w wieku dziewięćdziesięciu pięciu lat, odziedziczyła całą fortunę ojca. Opowiadano, że nigdy nie wyszła za mąż, ponieważ nie potrafiła znaleźć mężczyzny o równie wielkim majątku i równie wielkiej fantazji. Teraz, gdy miała przeszło siedemdziesiąt lat, nie dyskutowano już o perspektywach jej małżeństwa, a sama Big nie okazywała żalu. Traktowała najbliższych przyjaciół jak członków rodziny i, podobnie jak niegdyś jej ojciec, z wielką przyjemnością dzieliła się bogactwem z potrzebującymi za pośrednictwem Fundacji Charytatywnej im. Randalla Wilsona albo po prostu wypisując czeki, gdy miała na to ochotę.

Grace Valentine wydawała się w klubie golfowym osobą nie na miejscu, niczym koń pociągowy wśród arabów pełnej krwi. Miała długie brązowe włosy z pasmami siwizny, spięte niedbale ołówkiem z tyłu głowy, a szarobrązowe bawełniane spodnie i luźna koszula kontrastowały z nienagannymi kreacjami czterech brydżystek. Jedyną rzeczą, która upodabniała je do siebie, był blask brylantów: Grace nosiła na piersi zaskakująco elegancką broszkę w kształcie pszczoły. Miała krótkie paznokcie i ręce stwardniałe od lat zajmowania się roślinami. Nie nosiła makijażu i jej delikatna anglosaska skóra ogorzała od słońca i wiatrów Tekanasset. Orzechowe oczy Grace były jednak pełne łagodności i współczucia, a twarz zachowała ślady dawnej urody. Kiedy się uśmiechała, niewielu ludzi potrafiło się oprzeć jej urokowi.

– Witaj, Grace! – odezwała się Belle, gdy dwie kobiety mijały stolik. – Witaj, Big!

Grace się uśmiechnęła.

– Jak wam idzie gra?

– Mnie kiepsko – odparła Belle. – Słabo gram w brydża.

– Och, doprawdy, Belle Bartlett, świetnie sobie radzisz! – stwierdziła Evelyn, uśmiechając się do Grace i szukając na jej twarzy oznak wstydu. – Belle jest po prostu skromna.

– Gdzie chciałabyś usiąść, Grace? – spytała Big. Przeszła obok czterech kobiet, które skuliły się na krzesłach, i nawet nie skinęła im głową. Big miała wręcz nadnaturalne wyczucie negatywnych emocji, mrużyła oczy i stukała laską w lśniące deski podłogi, nie przejmując się hałasem.

– Usiądźmy na zewnątrz, jeśli wiatr ci nie przeszkadza, Big – odparła Grace.

– Wcale mi nie przeszkadza. Gdyby zerwał się huragan, schowałabym się jako ostatnia.

Wyszły przez dwuskrzydłowe drzwi na obszerną werandę z widokiem na ocean. W dali widać było żaglówki prujące fale niczym łabędzie, a na wydmach bawiły się dwa czarne psy; ich pan szedł powoli po plaży. Zbliżał się wieczór i słońce wiszące nisko nad horyzontem zabarwiało piasek na czerwonawy kolor; ostrygojad rozszarpywał rybę jasnopomarańczowym dziobem. Grace wybrała stolik stojący najbliżej krańca werandy, tuż przy balustradzie, i przysunęła wiklinowy fotel dla Big. Stara kobieta wręczyła Grace swoją laskę, po czym opadła na poduszki z głośnym klapnięciem. Włosy miała związane w kucyk, lecz wysunęło się z niego kilka siwych kosmyków, którymi targał wiatr. Przypominały ptasie pióra.

– Cóż, kwoka znalazła się w gnieździe – odezwała się Big i westchnęła z zadowoleniem. Pstryknęła palcami i zamówiła dwa koktajle, nim Grace zdążyła usiąść. – Potrzebujesz czegoś mocniejszego, Grace – rzekła zdecydowanym tonem. – Nie zwracaj uwagi na te hieny. Wszystkie straszliwie ci zazdroszczą i trudno się temu dziwić: w przeciwieństwie do ciebie nie mają ani krzty talentu.

– Wszystko w porządku – odpowiedziała Grace. – Wierz mi, bywało gorzej.

– Wcale mnie to nie dziwi. W porównaniu z Brytyjkami te cztery babiszony wyglądają jak grzeczne dziewczynki.

Grace się roześmiała.

– Och, nie obchodzi mnie, co ludzie gadają za moimi plecami, dopóki są mili w bezpośrednich kontaktach. Problem polega na tym, że Brytyjki są zbyt otwarte, a ja nienawidzę konfrontacji.

– Osobiście wolę brytyjski sposób bycia. Jeśli ludzie mają coś do powiedzenia, powinni mówić otwarcie, a nie za plecami. Powinni mieć odwagę wyrażania swoich poglądów; jeśli nie są o czymś przekonani, powinni milczeć. Evelyn Durlacher to koszmarna stara plotkara; jestem gotowa powiedzieć jej to prosto w oczy. Jej gadanina przysporzyła wielu mieszkańcom wyspy ogromnych kłopotów i powinna się tego wstydzić. Bez przerwy szuka tematów do plotek. Jest nieznośnie zadufana. Ma tak wysokie mniemanie o sobie, że upadek będzie dla niej bardzo bolesny.

Kelner postawił na stoliku kieliszki z koktajlem i porcelanową miseczkę z fistaszkami. Big zanurzyła w niej grube, upierścienione palce i wyjęła garść orzeszków. Jej twarz była zwodniczo łagodna; miała szerokie czoło, pełne, uśmiechnięte wargi i obwisły podbródek, który nadawał jej wygląd dobrodusznej babci. Jednak spojrzenie stalowoszarych oczu potrafiło w mgnieniu oka stwardnieć, zmieniając nieszczęsnego rozmówcę w słup soli. Ale kiedy patrzyła na Grace, na jej twarzy malowała się zaskakująca czułość.

– Więc co planuje Trixie? Wyobrażam sobie, że Evelyn wyolbrzymia całą historię dla własnych celów: chce przedstawić Lucy w korzystnym świetle. – Big sapnęła przez nos i w jej oczach na moment pojawił się stalowy błysk. – Gdyby wiedziała o połowie tego, co robi córka, trzymałaby język za zębami.

Grace westchnęła.

– Obawiam się, że Evelyn prawdopodobnie ma rację. Trixie zakochała się w młodym soliście grupy rockowej. Nie mam nic przeciwko temu, z pewnością jest bardzo miły, ale...

– Nie znasz go?

– Nie.

– Mów dalej.

– Powiedziała mi, że zamierza spędzić weekend na Cape Cod ze swoją przyjaciółką Suzie...

Big uniosła brwi z cynicznym wyrazem twarzy.

– Suzie Redford! Ta dziewczyna prowokuje kłopoty. Jeśli gdzieś się pojawiają, jest tam też Suzie Redford.

– Szczerze mówiąc, obie zachowują się tak samo. Ale dobrze się bawią, Big, a Trixie zakochała się po raz pierwszy w życiu.

Big popatrzyła na dobroduszną twarz Grace, na łagodne orzechowe oczy i miękkie włosy rozwiewane przez wiatr, po czym pokręciła głową, zaskoczona łagodnością przyjaciółki.

– Co mam z tobą zrobić, Grace? Masz zbyt dobre serce. Powiedz mi: dokąd naprawdę pojechały?

– Z zespołem.

– Dokąd?

– Na prywatny koncert zorganizowany dla przyjaciela Joego Hornby’ego, który pracuje w branży muzycznej.

Big w zamyśleniu popijała koktajl.

– Ale wszystko się wydało?

– Tak. Dziś rano Lucy zauważyła je na pokładzie jachtu i powiedziała matce. Wyobrażam sobie, że w tej chwili plotkuje o tym cała wyspa. Trixie przyszła do domu przebrać się przed pójściem do pracy. Zatrudniła się na lato w Captain Jack’s. Tak czy inaczej, nie miałam czasu z nią porozmawiać. W głębi serca to dobra dziewczyna, Big, chociaż buntownicza. Dobrze, że przynajmniej się przyznała.

– Tylko dlatego, że zauważyła ją Lucy. Jestem pewna, że nic by ci nie powiedziała, gdyby uważała, że uda się to ukryć. Przyniosła ci wstyd, moja droga, i obawiam się, że powinnaś zabronić jej opuszczania wyspy przez resztę wakacji. W młodości dostałabym w skórę za mniejsze wykroczenie.

– Ale czasy się zmieniły, Big. Wychowałyśmy się w zupełnie innej epoce. Dzisiejsza młodzież ma znacznie więcej swobody od nas i może to dobrze. Może nam się nie podobać muzyka, której słuchają, i niestosowne ubrania, jakie noszą, ale są młodzi i pełni pasji. Demonstrują przeciwko nierówności i wojnie – mój Boże, wystarczy spojrzeć na mojego Freddiego z jednym okiem i okropną blizną na twarzy, by zrozumieć, że na wojnie nie ma zwycięzców. Młodzi ludzie są odważni, otwarcie wyrażają swoje poglądy i w jakiś sposób ich za to podziwiam. – Dotknęła szorstkimi palcami broszki w kształcie pszczoły przypiętej do bluzki. – Może są idealistyczni i niemądrzy, ale zdają sobie sprawę, że najważniejsza ze wszystkiego jest miłość. – Spojrzała orzechowymi oczami na ocean i uśmiechnęła się melancholijnie. – Chyba chciałabym być znowu młoda i mieć przed sobą całe życie.

Big wypiła łyk koktajlu.

– Wielkie nieba, Grace, czasami mnie zdumiewasz! Wszyscy próbują krótko trzymać dzieci, a ty popuszczasz córce wodze. Ciekawe, czy to cecha brytyjska? A może jesteś po prostu przekorna? Powiedz mi: czy Freddie wie o małej eskapadzie Trixie?

Na wzmiankę o mężu na twarzy Grace pojawił się cień.

– Jeszcze mu nie powiedziałam – odrzekła cicho.

– Ale to zrobisz?

– Nie chcę. Będzie wściekły. Ale muszę powiedzieć, bo inaczej dowie się od kogoś innego. Prawdopodobnie od Billa Durlachera podczas gry w golfa! – Roześmiała się bardziej z niepokoju niż wesołości.

Kiedy Big wyobraziła sobie Billa Durlachera plotkującego na polu golfowym, jej obfity biust zaczął falować nad stołem.

– Bill jest równie okropny jak Evelyn – stwierdziła. – Ale masz rację, że chcesz powiedzieć Freddiemu. Nie powinien być ostatnią osobą na wyspie, która się o tym dowie.

– Będzie przerażony, Big. Wygłosi wykład o dyscyplinie i prawdopodobnie zabroni jej opuszczać dom przez resztę lata. Później Trixie będzie bez przerwy kombinowała, w jaki sposób spotkać się za naszymi plecami z tym chłopcem. – Grace się zaśmiała. – Znam Trixie. Sama nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo jest podobna do mnie.

Big zrobiła zdziwioną minę.

– Nie wyobrażam sobie ciebie łamiącej zasady, Grace.

– Och, nie zawsze byłam taka grzeczna. – Grace uśmiechnęła się melancholijnie, przypominając sobie dawne czasy. – Ale to było wieki temu. – Znów popatrzyła na ocean.

– Co sprawiło, że się zmieniłaś? – spytała Big.

– Sumienie, Big – odparła Grace, marszcząc brwi.

– W takim razie ty na pewno postąpiłaś słusznie.

– Tak, chyba masz rację. – Grace westchnęła ciężko, a w jej głosie zabrzmiał żal i poczucie klęski.

– Czy chciałabyś usłyszeć radę starej matrony, która niejedno widziała? – spytała Big.

Grace wróciła myślami do teraźniejszości.

– Tak, chętnie.

Big rozsiadła się wygodniej w fotelu. Rzeczywiście przypominała kwokę.

– Idź do domu i porozmawiaj poważnie z Trixie. Powiedz jej, że nie może cię więcej okłamać. Musisz koniecznie wiedzieć, gdzie jest i w czyim towarzystwie; to ważne dla jej bezpieczeństwa i twojego spokoju ducha. Powiedz jej także, że przez resztę lata nie wolno jej opuszczać wyspy i że to nie podlega dyskusji. Powinnaś być bardzo zdecydowana. Potrafisz to zrobić?

– Tak, potrafię – odpowiedziała bez przekonania Grace.

– To kwestia szacunku, Grace – stwierdziła z naciskiem Big. – Doprawdy, moja droga, powinnaś być twarda, jeśli chcesz odzyskać kontrolę nad córką, zanim będzie za późno. – Umilkła na chwilę, upiła łyk koktajlu, po czym ciągnęła: – Po powrocie Freddiego powiedz mu, co się stało, i dodaj, że udzieliłaś Trixie surowej reprymendy, toteż sprawa jest załatwiona, koniec, kropka. Uważasz, że to zaakceptuje?

– Nie mam pojęcia. Będzie wściekły. Wiesz, jaki jest wymagający. – Grace wzruszyła ramionami. – Mogę spróbować...

– Nie wolno ci go okłamywać, Grace. To ważne. Powinniście się nawzajem wspierać. Masz delikatne serce i zdaję sobie sprawę, że chciałabyś jej pomóc, ale najważniejszy jest mąż. Wspieranie go we wszystkich sprawach to twój obowiązek jako żony.

Grace miała nieszczęśliwą minę.

– Obowiązek... – mruknęła i Big wyczuła gorycz w jej głosie. – Nienawidzę tego słowa.

– Właśnie to sprawia, że jesteśmy cywilizowanymi ludźmi, Grace. Najważniejsze to postępować słusznie i myśleć nie tylko o sobie; dzięki temu społeczeństwo się nie rozpada. Młodzi ludzie nie mają poczucia obowiązku; wygląda na to, że nie szanują starszych. Obawiam się, że przyszłość to kraina, gdzie nie istnieje moralność, z zaburzoną hierarchią wartości. Ale nie mam zamiaru wygłaszać kazań. Chciałabym ci pomóc.

– Dziękuję, Big. Twoje wsparcie dużo dla mnie znaczy.

– Przyjaźnimy się od prawie trzydziestu lat, Grace. To dużo czasu. Odkąd przyjechałaś na Tekanasset i zmieniłaś mój ogród w raj na ziemi. Może zaprzyjaźniłyśmy się dlatego, że nie znałaś swojej matki, a ja nie mam dzieci? – Uśmiechnęła się i wzięła następną garść orzeszków. – Poza tym jesteś jedyną osobą, która mi się nie podlizuje – dodała ze śmiechem. – Jesteś dobrą, uczciwą kobietą. Nie wierzę, że przytakujesz mi tylko dlatego, że jestem bogata jak Krezus, stara jak świat i ogromna jak wieloryb.

– Och, doprawdy, Big! – roześmiała się z niedowierzaniem Grace. – Może jesteś bogata jak Krezus, ale nie jesteś stara jak świat i z pewnością nie jesteś ogromna jak wieloryb!

– Bądź błogosławiona za swoje kłamstwa. Moja droga, w kwestii mojego wieku i rozmiaru możesz łgać, ile zechcesz! Masz na to moje pozwolenie!

Kiedy Grace wróciła do domu na Sunset Slip, słońce zabarwiło ocean na złocisty kolor. Wyszła na werandę z dwoma psami rasy retriever i popatrzyła na dzikie trawy, plażę i wodę lśniącą w dali. Z przyjemnością spoglądała na spokojny pejzaż. Jednak najbardziej uspokajało ją ciche brzęczenie pszczół. Napełniało jej serce melancholią, a jednak nie było to przykre uczucie. Wspomnienia przeszłości sprawiały jej dziwną przyjemność, jakby dzięki wywoływanemu przez nie bólowi pozostawała w styczności z kobietą, którą kiedyś była i którą pozostawiła w Anglii, wyruszywszy przed wielu laty do Ameryki.

Podeszła do trzech uli, które stały przy bocznej ścianie domu, osłonięte przed wiatrem i słońcem przez szalej posadzony specjalnie w tym celu. Uniosła daszek jednego z uli, by sprawdzić jego stan. Nie przejmowała się, że czasem pszczoły ją żądliły. Nie bała się ich, chociaż sprawiało jej przykrość, że żądląca robotnica poświęca życie w obronie ula.

Arthur Hamblin przekazał córce całą swoją wiedzę o pszczołach: nauczył, jak o nie dbać, jak przygotowywać specjalne nalewki z propolisu przeznaczone do leczenia przeziębień i innych dolegliwości. Oboje kochali pszczelarstwo; opieka nad ulami i pozyskiwanie miodu zbliżyły ich do siebie, zwłaszcza że nie mieli na świecie nikogo więcej. Kiedy Grace widziała pszczołę, natychmiast przypominał jej się ojciec. Ciche brzęczenie owadów, które tak kochał, wywoływało w wyobraźni obraz jego twarzy; czasami nawet słyszała jego głos, jakby szeptał jej do ucha: „Nie zapomnij sprawdzić, czy pszczoły gromadzą miód w dolnych ramkach” albo: „Widzisz robotnice pilnujące wejścia? Muszą wyczuwać zagrożenie. Osy, a może dzikie pszczoły? Ciekawe, o co chodzi”. Arthur Hamblin potrafił godzinami mówić o pszczołach. Często rozmawiał z nimi, recytując swój ulubiony wiersz, który Grace słyszała tak często, że nauczyła się go na pamięć: „O chrzcinach czy pogrzebie, wieść smutną czy wesołą, zza mórz przybyłą do ciebie, wyjawić musisz pszczołom!”.

Kiedy Grace zajrzała do ula, pszczoły szykowały się do snu. Temperatura spadła i stały się senne. Uśmiechnęła się z czułością i pogrążyła we wspomnieniach jak w ogromnym oceanie obrazów i emocji. Spędzając czas z pszczołami, znowu stawała się sobą, odzyskiwała pamięć.

Kiedy przykryła ul, nagle poczuła, że ktoś stoi za jej plecami. Zdarzyło się to już wiele razy. Wiedziała, że nie powinna się obracać, bo ilekroć w takich sytuacjach zerkała za siebie, były tam tylko gałęzie kołysane przez wiatr. Wiedziała, że nie powinna szukać racjonalnych wyjaśnień swoich odczuć; w końcu mieszkała w starym domu i krążyło wiele opowieści o duchach pojawiających się na wyspie Tekanasset. Tajemnicza zjawa nie budziła w niej lęku; w istocie rzeczy czuła się dziwnie podniesiona na duchu, jakby miała sekretnego przyjaciela, o którym nikt nie wie. Kiedy była młodsza, zwierzała się matce, mając nadzieję, że ta słyszy ją w niebie. Obecnie, gdy wpadała w przygnębienie lub czuła się samotna, przychodziła rozmawiać z pszczołami i pocieszała ją zjawa emanująca dobroczynną energią, może równie samotna jak Grace.

Ostatnio coraz częściej myślała o swoim dotychczasowym życiu. Wydawało się, że z upływem lat żal przybiera na sile i stale powracają wspomnienia. Od dwudziestu lat skupiała się na macierzyństwie, ale Trixie dorosła i wkrótce się wyprowadzi. Grace zostanie sama z Freddiem i ruinami swojego małżeństwa.

– Witaj, stary przyjacielu! – rzekła na głos i uśmiechnęła się na absurdalną myśl, że mówi do kogoś niewidzialnego.Rozdział 2

Trixie Valentine stała przed szopą na łodzie należącą do starego Joego Hornby’ego; miała na sobie tylko półprzejrzysty sarong w kwiaty. W szopie siedział w łodzi rybackiej jej kochanek z gitarą na kolanie i grał melodię skomponowaną tego ranka. Popatrzył na drzwi. Najpierw pojawiło się w nich smukłe białe ramię i dłoń z rozczapierzonymi palcami widocznymi na tle drewnianej framugi. Następnie kształtna noga zgięta w kolanie, z różowymi palcami skierowanymi w stronę ziemi. Trixie zastygła na moment w tej pozie, by osiągnąć maksymalny efekt dramatyczny, po czym stanęła powoli w drzwiach. Oparła się plecami o framugę, uniosła kolano, przycisnęła dłonie do ściany i spojrzała na mężczyznę grającego na gitarze. Przez chwilę uwodzicielsko patrzyła kochankowi w oczy przez gęstą, spłowiałą od słońca grzywkę obciętą tuż nad brwiami, później rozchyliła wargi, ukazując parę leciutko zakrzywionych kłów, i uśmiechnęła się tajemniczo. Jasper patrzył, jak Trixie rozwiązuje węzeł przy szyi – sarong zsunął się na ziemię i ułożył wokół jej stóp. Stała naga na tle oceanu, z łukiem kibici oświetlonym przez ostatnie złociste promienie słońca odbite w wodzie.

Jasper Duncliffe spoglądał na nią z podziwem. Trixie go fascynowała. Była nieprzewidywalna, spontaniczna, nieokiełznana; uwielbiała dobrą zabawę. Odznaczała się niezwykłą urodą; miała szeroko rozstawione błękitne oczy i piękne ciało. Ruszyła w jego stronę, nie odrywając odeń wzroku, a Jasper odłożył gitarę i poczuł ogarniające go podniecenie.

Weszła do łodzi, która zakołysała się łagodnie, lecz nie na tyle, by Trixie straciła równowagę. Oboje zdawali sobie sprawę, że ktoś może ich przyłapać, ale dla ludzi łamiących na każdym kroku wszystkie zasady było to tylko źródłem dodatkowej ekscytacji. Trixie usiadła okrakiem na Jasperze i chwyciła dłońmi burty łodzi, by utrzymać równowagę. Później pochyliła głowę i pocałowała Jaspera w usta. Jej długie włosy pachnące morzem osłoniły ich jak kotara.

– Należysz tylko do mnie – szepnęła i Jasper poczuł, że się uśmiechnęła. Rzeczywiście, prawie nie mógł się poruszać, przygnieciony do dna łodzi. Oparł dłonie na jej szyi i pogładził kciukami policzki.

– Możesz mieć moje ciało i duszę, kiedy tylko zechcesz, Trixie – szepnął.

– Podoba mi się twój sposób mówienia, Jasperze.

– Dlaczego? Powiedziałaś, że twoi rodzice też pochodzą z Anglii. – Przesunął dłonie w stronę jej piersi i lekko musnął brodawki.

Wygięła plecy w łuk niczym kotka i westchnęła głęboko.

– Ale mają inny akcent niż ty. Podoba mi się twój sposób mówienia.

Przyciągnął ku sobie jej głowę i namiętnie ją pocałował. Pragnąc jak najszybciej poczuć go w sobie, rozpięła mu pasek od spodni. Wydał z siebie głęboki jęk i wniknął w głąb jej ciepłego ciała. Bez zażenowania poruszała rytmicznie biodrami, od czasu do czasu odrzucając do tyłu głowę i włosy. Po chwili zatraciła się w narastającym podnieceniu. Trzymał jej biodra, lecz nie był w stanie kontrolować jej ruchów. W końcu chwycił ją za włosy i przyciągnął ku sobie jej twarz.

– Nie tak szybko – szepnął. – Jeśli chcesz być na górze, musisz robić, co każę.

– Podoba mi się pańska asertywność, panie Duncliffe.

Roześmiał się.

– Podoba mi się, jak mnie tak nazywasz.

– Panem Duncliffe? Bardzo zwyczajne nazwisko.

– Właśnie dlatego mi się podoba. – Przycisnął wargi do jej ust, nim zdążyła znowu rozproszyć jego uwagę, i mocno ją pocałował.

Później siedzieli razem w łodzi, paląc jointa. Zapadał zmrok. Słońce skryło się za horyzontem i morze było spokojne. Trixie ogarnęła przyjemna beztroska; rozluźniła się.

– Lubię tę porę dnia, a ty?

– Jasne, jest pięknie – odpowiedział Jasper. Podała mu jointa i zaciągnął się głęboko. – Nie powinnaś już wracać do domu?

– Jeszcze nie. I tak będę miała kłopoty, więc nic strasznego się nie stanie, jeśli posiedzę trochę dłużej.

– Co powiesz?

– Mamie? – Wzruszyła ramionami. – To romantyczka. Opowiem jej wszystko o tobie i zapomni, że ją okłamałam. Mówiłam, że spędzę weekend z Suzie, a spędziłam go z tobą.

– Masz dziewiętnaście lat, Trixie. Pracujesz i zarabiasz na siebie. Jesteś niezależna. Na twoim miejscu powiedziałbym, że mogę robić, co mi się podoba.

– Tak, ale mama jest bardzo konserwatywna. Dorastała w małym miasteczku w Anglii, zakochała się w ojcu, gdy oboje byli nastolatkami, i wyszła za mąż po wybuchu wojny. Nigdy nie była z nikim innym. Oczekuje, że ze mną będzie tak samo, a ja uprawiam seks z gwiazdą rocka. Większość matek nie chce, by ich córki zadawały się z gwiazdami rocka.

– Gwiazda rocka... – zaśmiał się sceptycznie Jasper. – Pochlebiasz mi.

W oczach Trixie rozbłysło przekonanie.

– Zostaniesz wielką gwiazdą, Jasper, jestem tego pewna. Jesteś przystojny, utalentowany i wszyscy uwielbiają twoje piosenki. Mam nosa do tych rzeczy i czuję, że odniesiesz sukces. – Znów zaciągnęła się jointem i uśmiechnęła się do Jaspera przez obłok dymu. A ja będę stała za kulisami i klaskała, bo poznałam cię, zanim zostałeś milionerem, zanim pojawiły się tysiące fanek wykrzykujących twoje imię, zanim zacząłeś sprzedawać płyty na całym świecie.

– Podoba mi się twój entuzjazm, Trixie. Ciężko pracujemy.

– Jesteście popularni w Anglii?

– Jeszcze nie.

– Więc dlatego przyjechaliście tutaj?

– Oczywiście. Każdy chciałby odnieść sukces w Ameryce.

Trixie roześmiała się.

– Ale przecież nie na wyspie Tekanasset!

– Moja rodzina jest związana z tym miejscem. Dziadkowie mieli tu dom. Dawno temu. Wydało mi się to dobrym miejscem na początek.

– Dlaczego najpierw nie odnieść sukcesu w Anglii, jak Beatlesi? Nie chcecie być sławni we własnym kraju?

Jasper westchnął i zrobił zbolałą minę.

– Moja matka umarłaby ze wstydu.

Trixie zmarszczyła nosek.

– Żartujesz, prawda? – Jasper pokręcił głową. – Twoja matka nie aprobuje kariery muzycznej?

– Oczywiście, że nie aprobuje.

– A ojciec?

– Nie żyje.

– Och, bardzo mi przykro.

– Nie przejmuj się. Nasze stosunki nie układały się najlepiej. Był wojskowym, podobnie jak dziadek. Nie rozumiał muzyki, a przynajmniej mojej.

– Co za wąskie horyzonty! Powinien być dumny z twojego talentu.

– Nie dostrzegał we mnie talentu. Ale nic nie szkodzi. Jestem młodszym synem. Cała odpowiedzialność spoczywa na barkach mojego brata. Na szczęście jest dostatecznie silny i konwencjonalny, by ją udźwignąć.

Trixie roześmiała się.

– Więc możesz zostać, kim chcesz.

– Zgadza się. – Uśmiechnął się szeroko. – I mogę być, z kim chcę.

– Czyli ze mną. – Trixie kokieteryjnie zerknęła na Jaspera spod grzywki.

– Z tobą, kochanie – odpowiedział.

– Wiesz co? Któregoś dnia ja również odniosę sukces – oznajmiła Trixie. – Ale w innej dziedzinie.

– Kim chcesz zostać?

Podciągnęła kolana do piersi i objęła je ramionami.

– Redaktorką znanego magazynu.

– Jak Diana Veerland?

– Ludzie będą pytać: „A kim właściwie jest Diana Veerland?”, bo ja będę o wiele sławniejsza.

– Raczej osławiona – zażartował Jasper. – Uważam to za znacznie bardziej prawdopodobne.

– Cóż, zamierzam się zajmować modą. Uwielbiam ciuchy i moim zdaniem mam dobre wyczucie stylu. Nie chcę zostać na Tekanasset, pracując do końca życia jako kelnerka. Chciałabym zobaczyć wielki świat.

– Na pewno ci się uda. Myślę, że potrafisz osiągnąć wszystko, co sobie postanowisz, Trixie Valentine.

– Ja też tak uważam. Zamierzam jeździć na pokazy mody, poznać świat, obracać się w towarzystwie sławnych ludzi, jak Andy Warhol albo Cecil Beaton, chodzić na przyjęcia w Studio 55 w Nowym Jorku z Biancą Jagger i Ossiem Clarkiem. – Roześmiała się i w jej oczach zalśnił ognik jointa. – Zamierzam zrobić karierę.

– Większość dziewcząt chce wyjść za mąż i mieć dzieci. Wiem, że właśnie o tym marzą moje siostry.

– Nie jestem taka jak większość dziewcząt. Myślałam, że już to zauważyłeś. Chcę być wolna, podobnie jak ty, i zostać tym, kim chcę.

– Więc zrealizuj swoje marzenia. Nic nie może cię powstrzymać.

– Tylko mój ojciec. – Westchnęła ciężko. – Chciałby, żebym poszła do college’u i dalej się uczyła, ale wątpię, czy go na to stać. Mówi, że nie ma nic mniej atrakcyjnego niż głupia kobieta. – Roześmiała się. – Jestem znacznie inteligentniejsza, niż sądzi, ale nie zamierzam iść do college’u. Chcę się stąd wydostać i zacząć żyć. Duszę się na tej wyspie. Przed twoim przyjazdem było tu piekielnie nudno!

– Możesz liczyć na ojca?

– Przyjechał z Anglii, nie mając nic oprócz zdolności, i odniósł sukces w swoim zawodzie. Gdyby został w Anglii, zrujnowanej przez wojnę, pełnej bezrobotnych, ciągle byłby parobkiem. Moim zdaniem powinien mnie podziwiać, że chcę w życiu coś osiągnąć: czy nie jest to właśnie to „amerykańskie marzenie”, o którym wszyscy mówią?

– A twoja matka?

– Mama będzie mnie wspierać, niezależnie od tego, co postanowię. Po prostu chce, żebym była szczęśliwa. Nie zdobyła wykształcenia, ale jej ojciec był bardzo inteligentny i przeczytał mnóstwo książek. Sam ją uczył i ona również jest wyjątkowo oczytana. Pracuje jako projektantka ogrodów i jest w tym świetna. Nie jest jedną z tych kobiet, które przez cały dzień plotkują; znam kilka takich.

– Twoja matka wydaje się bardzo fajna.

– Jest fantastyczna, łagodna i dobra, ale wiem, że gdybym się pokłóciła z ojcem, stanęłaby po mojej stronie. Bez wahania oddałaby życie, by chronić swoje dziecko. Większość matek byłaby zdruzgotana, gdyby dowiedziała się o niektórych moich postępkach, ale myślę, że moją w głębi serca fascynują takie rzeczy, że chciałaby prowadzić takie życie jak ja. Wyczuwam w niej coś nieokiełznanego, romantycznego... – Umilkła i spojrzała w noc, gdzie jasne światło gwiazd pozwalało na mgnienie oka dojrzeć zdumiewający pejzaż świata innego niż codzienność. – To tylko intuicja. Może się mylę.

Jasper przestał grać na gitarze i wziął Trixie w ramiona.

– Zmarzłaś – powiedział.

– Trochę.

Pocałował ją w głowę.

– Pozwól mi odprowadzić się do domu.

– Chcesz?

– Naturalnie. Mogę być przyszłą gwiazdą rocka, ale ciągle jestem dżentelmenem. Muszę pamiętać o dobrych manierach.

– Twoja matka na pewno by to zaaprobowała – odparła Trixie, wstając.

– Owszem, ale nie zaaprobowałaby prawie całej reszty.

– Mnie też by nie zaaprobowała? – Trixie była zaskoczona pytaniem, które zadała bez namysłu. Opinia pani Duncliffe nie miała w gruncie rzeczy żadnego znaczenia, bo prawdopodobieństwo ich spotkania było bliskie zeru. Ale, co dziwne, odpowiedź wydała się nagle ważna.

– Tak – odpowiedział Jasper. Wziął Trixie za rękę i pomógł jej wyjść z łodzi. – Nie aprobowałaby cię.

– Dlaczego? – Trixie mimo woli poczuła się urażona.

– Czy to ważne?

– Nie wiem. Chyba nie. Jestem po prostu ciekawa.

– Ciekawość bywa zgubna. Dajmy temu spokój – odpowiedział, ujął ją pod brodę i pocałował.

– Dobrze, dajmy temu spokój – zgodziła się, choć bardzo chciała wiedzieć, dlaczego nie podobałaby się matce Jaspera. Czy dlatego, że pracuje jako kelnerka w nadmorskiej restauracji Captain Jack’s? A może nie jest wystarczająco elegancka? W razie potrzeby mogłaby się wystroić jak Grace Kelly, z perłami na szyi, i z pewnością nie zamierzała spędzić reszty życia jako kelnerka.

Jasper odprowadził Trixie do frontowych drzwi domu na Sunset Slip. Wokół unosił się przyprawiający o zawrót głowy zapach róż i przez chwilę Jasperowi przypomniał się ogród w Anglii. Zerwał kwiat i wsunął Trixie za ucho.

– Bądź dobra dla swojej matki – rzekł, całując ją lekko.

Trixie się uśmiechnęła.

– Przecież nawet jej nie znasz – odparła rozbawionym tonem.

– Podoba mi się z opisu.

– Zaakceptowałaby cię – szepnęła. – Myślę, że spodobałbyś się jej, chociaż jesteś gwiazdą rocka.

– Zobaczymy się jutro, Delixie Trixie.

Zachichotała z niemądrego przezwiska.

– Wiesz, gdzie mnie znaleźć – odpowiedziała, otwierając drzwi. Patrzył, jak je zamyka, po czym odszedł pustą ulicą.

Jasper uśmiechał się do siebie, idąc w stronę plaży ścieżką biegnącą wśród traw. Na niebie jasno świecił księżyc. W oceanie odbijały się gwiazdy i wydawało się, że w morzu lśnią tysiące ogników. Jasper pomyślał o Trixie i jego serce wypełniło ciepło. Jeszcze nigdy nie był zakochany. Jasne, miał dziewczyny. Mnóstwo dziewczyn. Ale nie budziły w nim takich uczuć jak Trixie. Uwielbiał jej leciutko zakrzywione kły, które nadawały jej łobuzerski, swawolny wygląd. Uwielbiał jej nieokiełznany charakter, wesołość i to, że tak niezachwianie w niego wierzy. Wiedział, że gdyby tylko o to poprosił, wyruszyłaby z nim w podróż po całej Ameryce. Im dłużej się nad tym zastanawiał, tym bardziej podobała mu się ta myśl. Wiedział na pewno, że nie zostawi jej jesienią na plażach Tekanasset.

Pan Duncliffe. Podobał mu się podziw brzmiący w jej głosie, gdy wypowiadała jego nazwisko. Dobrze się czuł w jej towarzystwie, lubił wtedy siebie. Jej uczucie przypominało promienie słońca rozpraszające mroki wątpliwości. Zaczął nucić pod nosem melodię. Kiedy kroczył naprzód, rytmiczny szum fal sprawił, że powoli pojawiły się słowa. Zainspirowany ciepłymi emocjami wywoływanymi przez Trixie, Jasper usiadł po turecku na piasku i zaczął komponować piosenkę. Grał ją wielokrotnie, aż wreszcie nauczył się jej na pamięć. „Trzymałem cię w ramionach przez ostatnią chwilę, a potem patrzyłem, jak odchodzisz. Nagle zapragnąłem za tobą pobiec, znowu cię objąć i nigdy nie puścić”...

Spoglądając z okna swojej sypialni, Trixie była pewna, że słyszy w dali dźwięki gitary, lecz mógł to być po prostu szum morza. Stała przez chwilę przy oknie, czując na twarzy chłodny wiatr. Popatrzyła na nocne niebo. Zapadł już zmrok; na niebie świecił księżyc i tajemniczo mrugały gwiazdy. W ogrodzie panowała cisza. Ptaki spały. Pszczoły wróciły do uli pełnych miodu. Króliki schroniły się w głębi nor. Srebrzyste światło nadawało krzewom i kwiatom nieziemski wygląd. Trixie chłonęła piękno otoczenia, a świadomość, że gdzieś niedaleko znajduje się Jasper, nadawała krajobrazowi niezwykły blask. Od jego przybycia na Tekanasset widziała wszystko inaczej. Świat wypiękniał dzięki jego obecności.

Kilka sekund później do drzwi sypialni zapukała cicho matka.

– Mogę wejść?

– Cześć, mamo! – odpowiedziała Trixie, po czym odeszła od okna i włożyła długi wełniany kardigan.

– Muszę z tobą porozmawiać – odezwała się Grace, pamiętając rozmowę z Big, która doradzała stanowczość.

Trixie natychmiast zaczęła przepraszać.

– Posłuchaj, wiem, że cię zawiodłam, i jest mi naprawdę przykro. – Skrzyżowała ramiona w obronnym geście.

Grace zauważyła różę we włosach córki i uśmiechnęła się. Z jej twarzy zniknął poważny wyraz.

– Dobrze się bawiłaś?

– Pojechałam z zespołem. Wszystko było bardzo przyzwoite, naprawdę. Suzie i ja miałyśmy własną sypialnię; mieszkałyśmy w domu pana Lipmanna, ważnej figury w branży muzycznej, przyjaciela Joego Hornby’ego. Uważa, że mają szansę na wielką karierę.

Grace usiadła na łóżku i splotła dłonie na kolanach.

– Bardzo lubisz Jaspera, prawda?

Trixie uśmiechnęła się szelmowsko. Na jej twarzy pojawił się entuzjazm, a złość zaczęła ustępować.

– Ty też byś go polubiła, wiesz. To prawdziwy dżentelmen. Odprowadził mnie do domu. To nie to, co myślisz.

– Co myślę?

– Cóż, że zostanie gwiazdą rocka. – Trixie powiedziała to takim tonem, jakby Grace uważała zostanie gwiazdą rocka za przestępstwo.

– Nie ma nic złego w zajmowaniu się muzyką, Trixie.

– Nawet jego własna matka tego nie aprobuje.

– Ja aprobuję. Możesz kochać, kogo chcesz, moja droga. Nie obchodzi mnie, co myślą o tym inni.

– Więc o czym mamy rozmawiać?

Grace zawahała się na moment, niepewna, czy podjęła słuszną decyzję.

– Chcę, żebyś przez resztę lata pozostała na wyspie.

Trixie zrobiła przerażoną minę.

– Nie mówisz poważnie!

– Mówię poważnie, kochanie. Nie możesz się spodziewać, że zaakceptuję to, co zrobiłaś.

– Mam dziewiętnaście lat. Pracuję i zarabiam pieniądze, na litość boską! Jestem dorosła. Mam prawo robić, co chcę. W moim wieku byłaś już mężatką!

– To nieistotne. Jesteś moją córką i dopóki mieszkasz pod moim dachem i nie masz męża, mam prawo wiedzieć, gdzie jesteś. Ja i twój ojciec jesteśmy za ciebie odpowiedzialni. Postąpiłaś wyjątkowo niemądrze, Trixie. A jeśli coś by ci się stało?

– Z Jasperem byłam całkowicie bezpieczna. Ma dwadzieścia cztery lata. Pojechałyśmy na zaproszenie pana Lipmanna, nigdzie nie uciekłam.

– Powinnaś była poprosić mnie o pozwolenie. Powinnaś była szczerze mi powiedzieć, dokąd się wybierasz.

– Nie puściłabyś mnie.

– Prawdopodobnie tak – przyznała Grace.

– Cóż, właśnie dlatego cię nie pytałam. – Trixie usiadła na brzegu stołka od toaletki, uniosła jedno kolano i objęła je dłońmi. – Mówiłaś tacie?

– Jeszcze nie. Najpierw chciałam porozmawiać o tym z tobą. Wolałabym mu powiedzieć, że sprawa jest zakończona i że nie ma potrzeby dalej o niej dyskutować.

Na twarzy Trixie pojawiła się ulga.

– Okej, obiecuję, że zostanę na wyspie. Zdaje się, że chłopcy i tak będą tu do września. Przygotowują album w domu Joego.

Grace również poczuła ulgę.

– W porządku, a zatem umowa stoi. Dobrze. A teraz powiedz mi, jaki właściwie jest ten Jasper.

Trixie opuściła nogę i zaczęła szczotkować włosy. Były gęste i błyszczące, podobnie jak u matki, kiedy była młoda.

– Bardzo przystojny – odpowiedziała z uśmiechem.

– Domyślam się.

– Ma wyjątkowo piękne oczy. Szarozielone jak szałwia; poza tym jest dowcipny. Przez cały czas się śmiejemy. Ale jest też łagodny, dobry.

– To Anglik, prawda?

– Tak, mówi pięknym językiem, jak książę. – Przypomniała sobie o róży za uchem i wyjęła ją. – Oczywiście nie jest księciem. Ale któregoś dnia będzie sławny. Powinnaś usłyszeć jego śpiew. Ma najseksowniejszy głos na świecie.

– Chętnie posłuchałabym, jak śpiewa – przyznała Grace.

Trixie westchnęła z zadowoleniem.

– Cóż, może będziesz miała okazję. Może zaśpiewa dla ciebie jedną ze swoich piosenek. Myślę, że powinien zrobić na tobie wrażenie. Kocha, lubi, szanuje... – Zaczęła odrywać płatki róży.

Grace się roześmiała.

– Moim zdaniem cię kocha. Przemawiają za tym wszystkie znaki na niebie i ziemi.

Trixie uśmiechnęła się porozumiewawczo do matki.

– Ja też tak sądzę – odparła.
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: