Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Celestyna - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
1 sierpnia 2014
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Celestyna - ebook

Pogodne dzieciństwo i lata szkolne Celestyny, wychowywanej w niewielkim miasteczku międzywojennej Polski, zostają przerwane wraz z tragicznym samobójstwem jej opiekunki i pierwszym zbliżeniem z mężczyzną. Surowe i pełne uprzedzeń zasady drobnomieszczańskiego życia prowadzą do serii fatalnych wydarzeń, zmieniających los młodziutkiej dziewczyny. Trafia do środowiska specyficznych pań i zamożnych mężczyzn, skąd nie ma już powrotu do „normalnego” życia. Z czasem przyzwyczaja się do życia z piętnem wyklętej kobiety, starając się zapomnieć o swym losie. Czy miłość do wysokiego, przystojnego mężczyzny, który szuka „wytchnienia” od chorej żony i ciężkiej pracy, zmieni jej życie?

Kategoria: Proza
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-64378-10-2
Rozmiar pliku: 1,3 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Rozdział I

∼ ∼ ∼

Celestyna stała przed ogromnym kryształowym lustrem i przyglądała się uporczywie swojemu odbiciu. Nie liczyła zmarszczek na twarzy, bo ich jeszcze praktycznie nie miała. Wpatrywała się w taflę kryształowego szkła tak intensywnie, jakby chciała w nim, jak w zaczarowanym zwierciadle, zobaczyć całe swoje życie albo przynajmniej najważniejsze jego chwile. Stała, stała i gdyby nie to, że zaczęła tracić równowagę, pewnie nie zwróciłaby uwagi na upływający czas czy ogarniający ją chłód. Myślami wróciła do dzieciństwa i znalazła się w zupełnie innej rzeczywistości. Wolno wróciła do łóżka, chwytając się oparć krzeseł, całkiem pozbawiona sił. Co jeszcze pamięta? Jak to się właściwie stało, że jest teraz tutaj, w tym miejscu swojego życia i czy miała na początku na jego bieg jakiś wpływ?

Cofnęła się w myślach do czasów, kiedy czuła się bezpiecznie w rodzinnym domu. Kiedyś dostała od ciotki Filomeny pamiętnik. Miała zamiar go prowadzić, ale jakoś nigdy nawet nie zaczęła. Uważała, że w jej życiu nie dzieje się nic na tyle interesującego, żeby uwiecznić to w swoich memuarach. Mimo wszystko czasami dziwiła się tylko, jak ważne były dla niej te najdrobniejsze, najmniej istotne sprawy, gdy była dzieckiem i dorastającą panną.

Celestyna Rozalia urodziła się w rodzinie Wojciecha i Jadwigi Baliczów. Ojciec był znanym kupcem. Po ukończeniu Gimnazjum Kupieckiego w Krakowie i kilku latach praktyki w największych sklepach krakowskich, dzięki pomocy teściów, założył sklep bławatny i zakład krawiecki przy placu targowym. Zatrudniał kilku ludzi. Nad sklepem widniał duży napis: „Sklep Bławatny Balicz i spółka”. Spółką byli udziałowcy hipoteczni z zamożnej rodziny żony. Biuro mieściło się w części obszernego domu usytuowanego tuż przy rynku w niewielkim, miłym, choć bardzo zwykłym miasteczku opodal Tarnowa. W biurze główną osobą był pan Tadzik Michta – szczupły, wysoki, młody mężczyzna w drucianych okularach. W pracy chodził z ołówkiem za uchem i w śmiesznych zarękawkach z granatowej podszewki, które zakładał na białe rękawy koszul. Rodzina Baliczów uchodziła za zamożną. Ulice w tym miasteczku były równe, jak pod sznurek, i czyste. Domy wyglądały na zadbane. Kiedy ulicami przejeżdżał wóz z drewnem czy węglem, wszyscy lecieli do okien. Wieczorem ludzie siadywali na ławkach przed drzwiami domów i plotkowali z sąsiadami o innych sąsiadach. Sąsiadami byli tu dla siebie wszyscy, nawet ci, którzy mieszkali na dwóch przeciwległych końcach miasteczka.

Pani Jadwiga Balicz była bardzo chorowita. Celestyna nigdy nie słyszała jej śmiechu, nie widziała też zbiegającej po schodach. Kiedy się już uśmiechała, wyglądała jeszcze smutniej. Celestyna, bawiąc się na podwórzu, często bała się spojrzeć w okno matczynego pokoju, bo zawsze czuła ukłucie w okolicy serca, kiedy widziała w oknie jej kochaną, bladą i naznaczoną cierpieniem twarz.

Kiedy Celestyna miała chyba dziesięć lat, jej matka już poważnie chorowała na gruźlicę. Lekarz zasugerował ojcu wysłanie żony, minimum na rok, do pensjonatu we Włoszech i tak się stało. Początkowo Celestyna bardzo tęskniła za matką. Z czasem myślała o niej coraz rzadziej, tym bardziej że w ich domu bywało bardzo wesoło. Drzwi wieczorami nie zamykały się, ale nie za sprawą krewnych. Ci przychodzili tłumnie, ale z rzadka i zwykle byli nudni i przewidywalni w swoich zachowaniach. Zwłaszcza rodzina ze strony matki. Ojciec miał tylko siostrę Filomenę, niezamężną starą pannę, która zawsze zwracała uwagę Celestynie na jej niewłaściwe zachowanie. Nie podobało się ciotce, że była wystrojona, a to znowu, że była ubrana niedbale albo że się śmieje za głośno. Ciągle krytykowała też ojca, co powodowało częste kłótnie rodzeństwa.

– Nie pomagasz mi, Filomeno, zajmij się, proszę, Celestyną, a nie moim życiem, wtedy mi pomożesz.

– Ależ to właśnie Celestyna patrzy na twoje bezeceństwa. Jej matka nigdy by na to nie pozwoliła, żeby tak małe dziecko było świadkiem hulanek, które urządzasz. I to w domu, Wojciechu!!!

Potem oboje się na siebie obrażali. Nie widywali się przez dwa, trzy kolejne dni i wszystko zaczynało się od początku.

Pewnego dnia do miasteczka przyjechała wędrowna trupa artystów. Zatrzymała się tu na jakiś czas i wystawiała swoje sztuki w miejscowej remizie strażackiej. Remiza i usytuowany obok hotelik z gospodą były ośrodkiem życia kulturalnego i towarzyskiego. Nie można było nie być w remizie, gdy coś się w niej działo. Gdy przyjeżdżał objazdowy teatr czy kinematograf, większość mieszkańców przychodziła na spektakle lub seanse filmowe. Dlatego też Celestyna chodziła tam niemal co wieczór z ojcem lub Tadzikiem Michtą. Pan Tadzik mieszkał na poddaszu w domu położonym przy rynku, należącym również do Baliczów. Celestynę ciągnęło do teatru i kina. Lubiła śpiewać i już kilkakrotnie prosiła ojca, by zgodził się na jej lekcje muzyki i śpiewu. W miasteczku na pianinie i na fisharmonii umiał grać tylko kościelny. Po długich prośbach i naleganiach udało jej się jednak uprosić lekcje muzyki u niego pod warunkiem wzorowych ocen w szkole. Celestyna była szczęśliwa. Raz w tygodniu chodziła do kościoła uczyć się śpiewu. Z czasem śpiewała naprawdę pięknie. Nikt jednak nie traktował poważnie jej zamiłowania, bo któż to widział, żeby dziewczynka kształciła się w śpiewie. Nie daj Bóg zechce jeszcze zostać aktorką na hańbę rodziny? Celestynie to jednak nie przeszkadzało. Miała swoje dodatkowe zajęcia poza szkołą, podwórkiem i czytaniem. Nie musiała już pracować w ogrodzie, czego szczerze nie lubiła.

Któregoś dnia po przedstawieniu ojciec zaprosił aktorów i aktorki do domu na kolację. Celestynie pozwolono siedzieć ze wszystkimi przy stole. Podano czerwone wino i rozmaite przysmaki, przyniesione z gospody. Na Celestynę raczej nikt nie zwracał uwagi, co dawało jej wolną rękę w jedzeniu bez ograniczeń ciastek i innych niedozwolonych na co dzień rarytasów. Aktorki śpiewały wesołe piosenki, były tańce i robiło się coraz weselej. Celestyna też się świetnie bawiła, próbując wina, którego ktoś jej nalał zamiast kompotu. W pewnym momencie, chcąc chyba zwrócić na siebie uwagę, wskoczyła na stół i zawołała:

– Jestem wykwintnym ciasteczkiem i można mnie zjeść!

– Jesteś, jesteś wyjątkowym ciasteczkiem, ale uważaj, bo znajdzie się ktoś, kto cię nadgryzie – powiedział z przekąsem Tadzik, zdejmując ją ze stołu.

Inni głośno się roześmiali. Po chwili wszyscy ponownie zajęli się sobą i nikt nie zwracał uwagi na dziecko, które nie wiedzieć czemu, było właściwie pijane.

Wtedy Celestyna zdobyła się na odwagę i nieśmiało zaśpiewała, niby do siebie, ale zwróciła uwagę biesiadników, niestety na krótko. Jej ojciec zbagatelizował sprawę i nie słuchał, jak córka śpiewa.

Tymczasem zabawa rozkręcała się na dobre i stawała się coraz bardziej szalona. Zaczęto się bawić w „krzesła”. Polegało to na tym, że wszyscy chodzili obok ustawionych w koło krzeseł. Na sygnał trzeba było zająć pierwsze wolne. Po każdym kółku zabierano jedno krzesło, a ten, kto nie zdążył usiąść, odpadał. Krzesła znikały coraz szybciej. Panie bez skrępowania siadały na kolanach panów, co raczej na pewno w tak zwanym towarzystwie było nie do przyjęcia. Jedna z aktorek usiadła na kolanach pana Balicza i w tym samym momencie do pokoju weszła, a raczej wpadła, trzaskając drzwiami, ciotka Filomena ubrana w stary, zniszczony płaszcz zarzucony na nocną koszulę.

Czerwona ze wściekłości krzyknęła, ledwo łapiąc powietrze:

– No, pięknie! Tak, tak! Wspaniale! Nie mam ci nic do powiedzenia, ale że twoje jedyne dziecko bierze udział w tych igrzyskach w towarzystwie tych, tych pożal się Boże aktoreczek!!!... Ty... ty…! – I splunęła z obrzydzeniem, bo zabrakło jej tchu. – Chodź, Celestyno! Zabieram cię! Na noc zostaniesz u mnie! O miłosierny Boże, ty jesteś pijana?!!

Chciała złapać Celestynę za rękę, ale dziewczynka czmychnęła na kanapę, a stamtąd jednym susem wskoczyła na plecy Tadzika, który ruszył, niosąc Celestynę przez pokój, koło ciotki Filomeny do drzwi i wskoczył na schody. Ciotka Fila zawołała:

– Oddaj pan dziecko, łajdaku! Przed sąd warto by was wszystkich postawić... Celestyno! Jak ci nie wstyd! Wstydź się! Gdyby twoja biedna matka wiedziała o tym, co się tu wyrabia!

Wymyślała, wymachując parasolem i biegnąc za nimi po schodach. Celestyna pokazała jej język i już miała zniknąć za drzwiami, na plecach Tadzika, gdy ciotka chwyciła ją za nogę. Tadzik zdążył otworzyć już drzwi do pokoju dziewczyny, więc ciotka zdobyła tylko jeden atłasowy pantofelek. Tadzik zatrzasnął prędko drzwi. Siedzieli po ciemku na brzegu łóżka i śmiali się głośno. Celestyna usiadła mu na kolanach, a on zaczął ją całować. Robił to zresztą często również wcześniej i z przyjemnością. Zresztą zawsze, gdy Celestyna lub jej koleżanki chciały od niego otrzymać słodycze, musiały go pocałować.

Tymczasem ciotka Filomena hałasowała coraz głośniej, waląc pięścią w drzwi.

– Niech pan otworzy, hultaju! Ty łajdaku! Zaraz sprowadzę policję! – krzyczała.

– Ależ, panno Filomeno, niech się pani tak nie awanturuje – odpowiedział Tadzik. – Przecież to tylko żarty!

Słysząc krzyki Filomeny, z salonu wyszedł ojciec Celestyny. Po krótkiej sprzeczce z siostrą kazał Tadzikowi jej posłuchać. Tadzik otworzył drzwi, a ciotka zabrała ze sobą Celestynę. Nie odezwała się do bratanicy słowem podczas drogi do swego domu położonego kilka przecznic od rynku. Mocno jednak trzymała ją cały czas za rękę. W domu ciotka umyła Celestynę i kazała jej kwasem borowym płukać gardło na wszelki wypadek, a potem położyła ją do swego wielkiego łóżka. Celestyna zamknęła oczy i udawała, że jest strasznie zmęczona, obawiając się, że ciotka jeszcze wygłosi jej kazanie, ale nic takiego nie miało miejsca.

– Dobranoc, dziecko! – powiedziała tylko.

Jako osoba pobożna uklękła przy łóżku i długo się modliła po cichu. Ta szalona noc została na zawsze w pamięci Celestyny. Kilka miesięcy później, w maju, pani Jadwiga Balicz wróciła z kuracji we Włoszech. Niestety, była w bardzo złym stanie i opiekowała się nią siostra miłosierdzia, która pozostała z nią do końca. Wstawała z łóżka coraz rzadziej i przechodziła tylko, żeby usiąść na fotel i z fotela do łóżka. W domu zrobiło się cicho i bardzo smutno. Od czasu do czasu Celestyna siadała na stołeczku przy matce, a wtedy ona gładziła ją po włosach i mówiła:

– Moja jedyna, malutka dziewczynko. Moja biedna, mała córeczko, co z tobą będzie, jak mnie zabraknie, co z ciebie wyrośnie? Gdybym cię mogła sama wychowywać. Jesteś śliczna i delikatna jak wiosenne pąki magnolii. Musisz na siebie uważać, bardzo uważać i dbać o siebie, przyrzeknij mi to, moja jedyna. – Głos matki słabł, słowa rwały się przed kolejnym atakiem kaszlu.

Celestynie wtedy jakoś dziwnie smutno robiło się na duszy. Cichutko śpiewała mamie piosenki, których się nauczyła u kościelnego i które usłyszała od dzieci. To uspokajało chorą i uśmiechała się do córki.

Pewnej nocy siostra miłosierdzia obudziła Celestynę.

– Ubierz się i chodź ze mną – powiedziała. – Twoja mamusia idzie do nieba i chce się z tobą pożegnać.

Celestyna zaczęła płakać, ale siostra miłosierdzia wyszeptała:

– Nie płacz! Dla niej to wielka łaska i szczęście, że po tak długich cierpieniach może wreszcie pójść do raju.

W sypialni matki znajdowali się już ciotka Filomena i ksiądz, a na stole przy łóżku paliły się gromnice. Ojciec był w sąsiednim pokoju. Twarz mamy ledwo odcinała się od bieli poduszki. Chora ciężko oddychała i jej twarz pokrywały kropelki potu. Kiedy zobaczyła Celestynę, wyciągnęła do niej ręce. Z trudem łapiąc powietrze, coś mówiła, ale Celestyna nie mogła nic zrozumieć. Zdawało jej się, że matka mówiła, że bardzo chciałaby ją zabrać ze sobą. Mocno ją ucałowała, a ksiądz powiedział:

– Już czas, proszę wyprowadzić dziecko.

Wtedy pani Jadwiga pocałowała córkę ostatni raz. Nastąpił bardzo silny atak kaszlu. Celestyna wróciła do swojego pokoju, ale nie mogła usnąć. Rano przyszła do niej siostra miłosierdzia i powiedziała, że mama zmarła. Pogrzeb odbył się szybko. Przyszło sporo ludzi, bo ojciec Celestyny był znaną osobą. Celestyna miała wrażenie, że gdy szła za trumną, kawałek jej duszy oderwał się i połączył z mamą. Bolało ją, bardzo bolało ją serce i nawet nie potrafiła płakać. Nie umiała sobie też wyobrazić, co będzie dalej, jak będzie wyglądało jej życie, ich życie? Ojciec szedł smutny za trumną, trzymając córkę za rękę, i nawet uronił kilka łez. Przecież kochał żonę, ale okazywanie uczuć przez mężczyznę było niestosowne, a już prawdziwym nietaktem była rozmowa o uczuciach czy bliskości fizycznej w tamtych czasach. Te tematy okrywała szczelnie gruba zasłona milczenia.

Po rodzinnej stypie Celestyna wyszła na dwór, gdzie zobaczyła swoich rówieśników Kajtka i Lilkę. Dzieci szczerze współczuły koleżance. Usiedli razem pod ogromną starą lipą i zaczęli wspominać wspólne zabawy jeszcze za życia jej mamy. I nagle, nie wiadomo dlaczego, dzieci zaczęły się bawić w chowanego i głośno śmiać. Celestyna zapomniała o wszystkich smutkach, gdy ciotka Filomena nagle pojawiła się nie wiadomo skąd. Zresztą wszyscy wiedzieli, że miała ona nieprzeciętny dar pojawiania się w momencie, kiedy najmniej chciałoby się ją widzieć.

– Celestyno! – zawołała zgorszona. – Czy ty nie masz serca? Czy ty nie możesz się zachowywać spokojnie w dniu pogrzebu własnej matki?

Dziewczynka dopiero teraz rozpłakała się szczerze, a ciotka, gładząc ją po twarzy, głęboko westchnęła.

– Biedne moje dziecko, mój ty mały robaczku! Nie przeczuwasz nawet, co oni dzisiaj zabierają jako spadek z twojego domu. Niewiele ci pamiątek po matce zostanie – mówiła, a duże łzy toczyły się po jej policzkach.

Celestynie dom wydawał się teraz ogromny, straszny i pusty. Zmienił się, od kiedy nie było w nim jej mamy.

W kolejnych dniach i tygodniach Celestyna często po szkole chodziła na cmentarz i siadała przy mogile matki, tak po prostu, żeby z nią pobyć, a czasem opowiedzieć o tym, co się wydarzyło ciekawego lub kto o czym mówił w miasteczku. Czuła się wtedy lepiej i mniej samotna. Przynosiła na grób świeże polne kwiaty. Siedziała tam i rozmyślała.

Jak to jest? – myślała w duchu. – W niedzielnych kazaniach ksiądz mówi, że wszyscy kiedyś, po śmierci, spotkają się w niebie. Jak to może być, żeby można było zobaczyć jeszcze kogoś, kto został pogrzebany pod ziemią?

Przy takich rozmyślaniach dopadała ją straszna tęsknota za mamą i jej ciepłymi słowami pełnymi miłości macierzyńskiej. Któregoś dnia na cmentarzu obiecała sobie, że już nigdy nie będzie śpiewać, że jej mama była ostatnią osobą, która słyszała jej śpiew. Wieczorem w domu otworzyła szeroko okno w swoim pokoiku. Bardzo go lubiła, był niewielki, ale przytulnie urządzony w jasnych kolorach. Przez okno wpadł zapach kwitnących lip. Gdy zamknęła oczy, zobaczyła, jakby jej matka spływała do niej z nieba w białej sukni. Potem jeszcze czasami Celestynie się wydawało, że widzi ją wieczorami, jak wyciąga ramiona, żeby ją przygarnąć do siebie.

Pewnego razu wieczorem do pokoju dziewczynki przyszedł ojciec. Był wzruszony, czego nawet nie ukrywał.

– Córeczko, mój mały aniołku, nie przypuszczałem nawet, że ty tak często chodzisz sama na cmentarz i tyle płaczesz wieczorami. Ciotka Filomena powiedziała mi o tym dzisiaj. Powinnaś się już uspokoić. Nie odwrócimy czasu. Wszyscy kiedyś umrzemy, ale zanim to nastąpi, trzeba żyć i korzystać z życia. Zabiorę cię ze sobą do Wiednia. Pójdziemy do cyrku i kupię ci lalkę dużą jak prawdziwe dziecko, ale proszę, obiecaj mi, że nie będziesz już tak często chodziła na cmentarz.

Obiecała ojcu i rzeczywiście dotrzymała słowa, a wszystko zaczęło być jak dawniej. Ciotka Filomena wsadzała wszędzie swój długi nos i gniewała się o wszystko. Wymyślała i groziła, że kiedyś się otruje z bezsilności, jaką odczuwa, obserwując poczynania brata i bratanicy. Uważała, że ojciec powinien wziąć jakąś starszą panią do pomocy w prowadzeniu domu.

– Wojciechu, wydaje mi się, że czas już najwyższy, żebyś przyjął jakąś kobietę do pracy w domu. Ja sama nie daję sobie ze wszystkim rady, a i Celestyna wymaga coraz więcej uwagi przy lekcjach.

– Filomeno, zechciej mnie zrozumieć – odpowiadał jej wówczas ojciec. – Długa choroba Jadwigi sporo nas kosztowała. Nie stać mnie w tej chwili na taką pomoc domową. Poza tym dochodzi służąca do prania i to musi nam obecnie wystarczyć. Kucharka wzięła do pomocy swoją młodszą kuzynkę, która przyjdzie do pracy w przyszłym tygodniu.

Po kilku dniach w domu pojawiła się skromna i ładna Hanka. Miała około siedemnastu lat. Była nie tylko ładna i miła, ale potrafiła też zająć się Celestyną. Gdy znowu wszystko zaczęło się układać, nieoczekiwanie w domu pojawiła się matka Hanki z wielką awanturą.

– Hanka, pakuj natychmiast swoje rzeczy i zabieraj się zaraz z tego domu! Ani chwili dłużej nie będziesz przebywała w takiej zgniliźnie!

Słysząc krzyki dochodzące z kuchni, wszedł do niej zaniepokojony pan Wojciech. Matka Hanki zaczęła mu wymyślać, wywijając przed oczyma pięścią. Mówiła tak prędko, że można było zrozumieć tylko niektóre słowa, a te nie były eleganckie.

– Zabieraj sobie, kobieto, Hankę i wynoś się do diabła! – wołał pan Balicz, gdy kobieta ciągle mu wymyślała.

– A to ci chłop! Jego żona nie ostygła jeszcze w grobie, a on zaczepia młode dziewuchy. Wstydu pan kupiec nie ma! Stary cap!

Celestyna nic z tego nie rozumiała, ale przykro jej było, że nie będzie już przy niej Hanki, którą bardzo polubiła. Zrobiło jej się jakoś dziwnie i nieswojo. Wszyscy odetchnęli z ulgą, kiedy Hanka z matką sobie poszły. Dwa dni po tym zdarzeniu, kiedy Celestyna wróciła ze szkoły, zobaczyła, że w jadalni, pijąc kawę, obradował rodzinny „areopag”. Wujek Piotr i ciotka Alicja, wujek Adam, ciotka Barbara i naturalnie ciotka Filomena. Ojciec siedział z nimi przy stole czerwony i bardzo zdenerwowany. Bębnił nerwowo palcami po stole.

– Chodź tu bliżej – powiedział do córki. – Zebrała się u nas rodzina i zastanawiamy się nad twoim dalszym losem. Ciotki i wujowie uważają, że byłoby najlepiej, gdybyś pojechała na pensję z internatem. Co o tym myślisz? Chcesz pojechać na pensję?

Nim Celestyna zdążyła odpowiedzieć, wtrąciła się ciotka Filomena:

– Ależ, mój drogi, ona nie powinna nic myśleć ani chcieć, tylko słuchać i jako dobre dziecko robić to, co my, dorośli, postanowimy dla jej dobra – stwierdziła stanowczo ciotka Filomena.

– Tak, tak, powinna być posłuszna – zawtórował jej wujek Piotr, a ciotki kiwały potakująco głowami.

Celestyna zauważyła, że jej ojcu wcale się to nie podobało, ale był człowiekiem łagodnym, dlatego nim coś powiedziała, zapadło postanowienie, że od sierpnia pojedzie na pensję do Tarnowa. Kiedy cała rodzina się rozeszła, ojciec przyciągnął córkę do siebie, zaczął pocieszać i czule tłumaczyć.

– Nie martw się, moja maleńka – mówił. – Tu zawsze jest dla ciebie miejsce i po skończeniu szkoły wrócisz do domu i będziemy razem prowadzić interesy. Poprosiłem też o lekcje muzyki dla ciebie na pensji. Tak tu wszystko poukładam, że co miesiąc będę cię odwiedzał i za każdym razem przywiozę ci jakąś niespodziankę.

Celestyna nie chciała wyjeżdżać, ale czuła wówczas, że ojciec ją naprawdę kochał, i postanowiła to zrobić dla niego. Zaakceptowała tę decyzję rodziny i nawet się do ojca uśmiechnęła, przytulając mocno.Rozdział II

∼ ∼ ∼

Na początku nauki na pensji Celestyna zamieszkała przy rodzinie państwa Wolskich, poleconej przez nauczycielkę z jej starej szkoły. Razem z nią mieszkały w pokoju na poddaszu jeszcze dwie dziewczynki z tej samej pensji. Pani Wolska miała pięcioro małych dzieci i ani jednej służącej. Tę rolę spełniały trzy panienki mieszkające u niej, odpłacając w ten sposób za niewygórowany czynsz. Wszystkie trzy miały swoje określone zajęcia w domu państwa Wolskich albo „swój tydzień”, jak mówiły między sobą.

Jedna zajmowała się kuchnią, druga wówczas sprzątała pokoje, trzecia miała pod opieką pokój dziecinny. Każdego dnia się zmieniały. Po upływie roku nauczyły się gotowania, prowadzenia domu i opieki nad dziećmi. Pani Wolska traktowała taką pomoc w domu jako ich dodatkową naukę. W wolnych chwilach pani domu pisała wiersze, które Celestynie się nie podobały, ale w każdy piątek wszyscy domownicy musieli ich wysłuchać. Obiady były planowane na cały tydzień z góry. W poniedziałek podawano kotlety, we wtorek – klops, środę i czwartek – królik w potrawce, piątek – barszcz biały z ziemniakami, sobotę – sztuka mięsa z zupy, a w niedzielę – pieczeń z jarzynami. Pewnego razu, poza tygodniową kolejnością, przygotowano klops i deser, ponieważ miał przyjść jakiś bardzo ważny gość na obiad. Gość chwalił klops, który zrobiła Celestyna, prosił nawet, żeby mu dać przepis. Dziewczętom nic już nie smakowało w tym domu. Robiło się im niedobrze na sam widok tak monotonnego jedzenia. Klops wprawdzie został przesunięty z innego dnia, ale nic poza tym się nie zmieniło, więc nie było czym się zachwycać.

Ojciec przyjeżdżał do Celestyny regularnie w każdą pierwszą niedzielę miesiąca. Przywoził jej zawsze jakąś niespodziankę. Raz czekoladę, innym razem spinki do włosów. Prawie za każdym razem dostawała jakiś banknot na swoje wydatki. Wtedy biegła do cukierni przy głównej ulicy po ciastko z kremem. Od czasu do czasu odwiedzał ją też Tadzik, który pracował u ojca, kiedy ten był zajęty, przywoził jej też od niego niespodzianki. Po roku państwo Wolscy wyjechali z dziećmi do Ameryki, a dom został sprzedany.

Wtedy po wakacjach Celestyna zamieszkała u dwóch panien Wolf, które prowadziły pensjonat dla uczniów niedaleko szkoły. One skrupulatnie pilnowały lekcji muzyki Celestyny, bo poprzedni rok można było uznać za stracony w tym względzie. U panien Wolf mieszkało jeszcze siedem dziewcząt, przeważnie z bogatych domów. Wszystkie były mniej więcej w jednym wieku. Na nowym miejscu było przyjemniej, ale i opłata była wyższa. W budynku przylegającym do domu sióstr Wolf mieszkali profesorowie z gimnazjum, którzy wynajmowali kilka pokoi samym chłopcom. Panny Wolf ciągle się kłóciły z profesorami o kury. W obu domach hodowano je głównie na potrzeby własne, ale kury profesorów przechodziły na ich posesję. Znajdywały lub wygrzebywały sobie dziury w niskim płocie i rozgrzebywały grzędy z warzywami, przetrząsały rabaty kwiatowe panien Wolf. One zaś żądały, żeby profesorowie zamykali swoje ptaki w klatkach, ale oni zapewniali, że to na pewno jakieś obce kury robiły szkody, bo ich niezdolne byłyby do takiej wrogiej aktywności względem sąsiadek. Problem był w tym, że w sąsiedztwie nie było żadnych innych kur. Panny Wolf i profesorowie wymieniali w sprawie kur setki obraźliwych listów i nadzwyczajnie rzadko kury profesorów nie były podstawowym tematem rozmów przy stole w czasie kolacji. Dziewczętom kategorycznie zakazano rozmawiać z pensjonariuszami profesorów. Ta wojna sąsiedzka trwała podobno już od lat. Kiedy jednak po obiedzie panny Wolf chodziły na odpoczynek, ich pensjonariuszki i pensjonariusze z sąsiedztwa bawili się doskonale wspólnie w altanie w ogrodzie. Jeśli chłopcy mieli zajęcia na szkolnym boisku, które przylegało do ogrodów obu posesji, prowadzili przez płot rozmowy z dziewczętami na przeróżne tematy. To były miłe czasy. Celestyna poznała nowe otoczenie, miała nowych przyjaciół, wielu nowych znajomych z miasta. Była ostatecznie zadowolona z decyzji rady rodzinnej. Tyle się działo na pensji i w mieście, że godzinami potrafiła opowiadać o tym ojcu, gdy do niej przyjeżdżał. Czasami prosił ją, by mu zaśpiewała, ale Celestyna potrząsała tylko przecząco głową i milczała, pamiętając o obietnicy złożonej sobie na grobie mamy!

Celestynie podobał się Tarnów jako miasto. Okolice wokół rynku miały mnóstwo wąskich uliczek ze starymi domami. Podobały jej się w tych domach ogromne okna, które wydawały specyficzny zgrzyt, gdy je otwierano. Celestyna bardzo lubiła biegać lub chować się w podcieniach na rynku. Często stawała i przyglądała się ze wszystkich stron pięknemu ratuszowi, zadzierając przy tym zabawnie głowę. Z ojcem, gdy przyjeżdżał, chodziła do kawiarni na francuskie rurki z dużą ilością kremu. Zawsze były pyszne i tak się pięknie uginały w palcach, chrupały w ustach, a krem był już wyłącznie z krainy rozkoszy. Czasami Celestyna zabierała ciastko dla Eweliny Majerskiej, która była jej najlepszą przyjaciółką na pensji. Obok, u profesorów, mieszkał jej, jak się okazało, daleki kuzyn Kamil. Byli na tyle daleko spokrewnieni, że czasami w żartach ich rodziny rozmawiały o tym, że oni kiedyś się pobiorą. Tymczasem na razie oboje poznawali życie. Wiadomo już jednak było, że Kamil zostanie kiedyś doktorem. On sam i jego nazwisko bywało często przedmiotem drwin kolegów. Kamil nazywał się Ottowski i nic by w tym nie było dziwnego, gdyby sam często nie podkreślał, że pisze się przez dwa „t” i ma końcówkę „ski” na końcu nazwiska, bo należy do prawdziwej hrabiowskiej rodziny. Najważniejsze, że Kamil miał dobre samopoczucie, bo plotki z Warszawy, z której przyjechał, mówiły, że i trzy „t” w nazwisku nie podniosłyby pozycji jego rodziny w towarzystwie. Kamil miał zdecydowanie poczucie własnej wartości i wywyższał się wobec innych, co serdecznie bawiło Celestynę.

Ewelina miała przyjaciela wśród sąsiadów, nazywał się Józio i był sympatycznym piegowatym młodzieńcem, który chciał zostać kiedyś budowniczym mostów. Kamil został przyjacielem Celestyny. Nie należał do przystojnych młodzieńców. Miał fatalny zgryz. Górne zęby nierówne i wystające, cera pełna młodzieńczych pryszczy, a jego szare oczy zapatrzone były gdzieś w niewidzialny punkt na niebie. Z kolei przyjaciel Eweliny, Józek Rosza, twierdził, że Kamil jest pusty jak słoma i do tego leniwy. Celestynie natomiast podobały się zawsze piękne w fasonach i starannie wyczyszczone buty Kamila oraz jego ręce. Wszystkie buty miał robione na miarę. Leżały na nim wspaniale, a ręce miał delikatne, białe i gładkie. Długie palce z bladoróżowymi paznokciami i białą obwódką jak u wytwornej damy były stworzone do gry na fortepianie. Kamil Ottowski był drugim z trójki rodzeństwa. Rok wcześniej stracił ojca. Ottowscy majątek mieli niewielki, ale dochody z niego pozwalały na zapewnienie dzieciom właściwego wychowania i wykształcenia. Kamil nie ukrywał, przynajmniej przed Celestyną, że nauka nie jest jego ulubionym zajęciem. Za to mógł godzinami prezentować jej swoje poglądy na najprzeróżniejsze tematy, dorzucając często wyssane z palca wywody potwierdzające autorytatywność jego sądów. Uważał też, że to wstyd, żeby on, taki uzdolniony młodzieniec z tak dobrego domu, musiał obcować w jednej klasie szkolnej z synami włościan i mieszczan oraz wysłuchiwać pouczeń mieszczańskich nauczycieli. Przyjaźń z Celestyną usprawiedliwiał dalekim pokrewieństwem, jej powabem i ogładą w zachowaniu. Po jakimś czasie znajomości Celestyna już nieźle udawała, że słucha z uwagą jego wywodów, choć się w większości z nimi nie zgadzała. Czasami jednak uważała, że mówi interesująco. Zwykle jednak zatapiała się w swoich myślach, nie słuchając Kamila. Już na początku ich przyjaźni oświadczył Celestynie, że się z nią nigdy nie ożeni mimo oczekiwań rodzin, bo jego serce już jest zajęte przez jakąś inną daleką krewną z Francji. Z czasem jednak okazało się, że francuska rodzina poza wdzięcznym „r” niewiele z francuską arystokracją miała wspólnego. Kamil jakoś się niemalże w jednej chwili odkochał w zagranicznej kuzynce, co nie zmieniało jego złożonego wobec Celestyny oświadczenia. Ona zaś sama się sobie dziwiła, że się z nim przyjaźni, bo nic jej się w nim nie podobało prócz rąk i butów, choć czasami jego wylewna szczerość bywała w jej odczuciu sympatyczna.

Po kilku latach nauki z dobrymi wynikami i wyróżnieniem z łaciny wydarzyło się coś, co przerwało edukację panny Balicz wcześniej, niżby należało. Celestyna wyrastała na miłą i mądrą pannę. Była ładną dziewczyną z burzą rudych, lekko falujących włosów, zaplatanych w długi i gruby warkocz. Była osóbką o dużej delikatności i wrażliwości. Jej ciekawość świata i podróży znajdowała zaspokojenie w książkach, które uwielbiała czytać nawet nocami. Nauka nie sprawiała jej kłopotów i lubiła się uczyć, a często i sama poszukiwać rozwiązań różnych problemów, o jakich słyszała na lekcjach, na przykład jak zbudowany jest kłos zboża i czy cesarzowa Sissi może być naprawdę nieszczęśliwa, choć jest piękną cesarzową? Celestyna miała wtedy blisko piętnaście lat. Lubiła się też zastanawiać, czy szybko po szkole wyjdzie za mąż, czy może pojedzie do Wiednia lub Lipska na studia. Gdy powiedziała o takich planach swojemu ojcu, nie był nimi zachwycony, ale obiecał przemyśleć sprawę i zaproponować jej jakieś satysfakcjonujące ją rozwiązanie.

Tej wiosny burmistrz Tarnowa wydawał swoją córkę za mąż. Zapowiadało się na wielką i huczną uroczystość na kilkaset osób. Panny Wolf były oczywiście i na ślub, i na wesele zaproszone, ale wahały się, czy powinny pójść. Wiedziały bowiem, że ich sąsiedzi też otrzymali zaproszenie. Sprawa była skomplikowana. Wydawało się ostatnio, że spór o kury przybrał na sile, a sąsiedzi stali się śmiertelnymi wrogami, którym nie podaje się ręki, nie mówiąc już o innych grzecznościowych gestach. Nie było mowy, żeby siostry usiadły koło profesorów w kościele! Panny Wolf długo się zastanawiały, czy przyjąć zaproszenie, czy je odrzucić, grzecznie dziękując i wysyłając tylko prezent od siebie dla młodych. Po tygodniu dyskusji w gabinecie ostatecznie stanęło na tym, że siostry pójdą na ślub i wesele, a profesorów potraktują jak powietrze, jakby ich tam wcale nie było.

Dzień tej szacownej i wesołej uroczystości miał też być dniem swobody i wspólnych zabaw pensjonariuszy obu domów, które już sobie starannie od dłuższego czasu planowali po kryjomu. Spotkali się jak zwykle w ogrodowej altanie u sióstr Wolf. Zaczęli ustalać, czy pójdą na wycieczkę, a może posadzą małe dęby w lesie na wieczną pamiątkę przyjaźni albo wybiorą się nad rzekę? Celestyna chciała zrobić coś dobrego i pożytecznego. Zaczęła o tym rozmawiać z Kamilem, ale jak zwykle zeszło na jego miałkie wywody. Zniecierpliwiona klepnęła go po ramieniu i powiedziała:

– Kamilu, nudny jesteś. Poza tym nie obnoś się tak z tym swoim szlachectwem, bo nic się w nim nie zgadza, nawet samo nazwisko, które twierdzisz, jest na wskroś polskie, a piszesz je z niemiecka. Czyli można sądzić, że ta część rodziny nie jest starą polską szlachtą, tylko przypuszczalnie tytuł został wam nadany za wierność przez arcyksięcia Ferdynanda, czyli nie masz powodu do takiej znów dumy. Czy ty to rozumiesz?

Kamil poczerwieniał, zacisnął pieści i już miał się rzucić na Celestynę, ale Ewelina go powstrzymała.

– Kamilu, zapominasz się chyba? Poza tym jak chwilę pomyślisz spokojnie, nie unosząc się napuszoną dumą, to może uznasz, że Celestyna jednak ma trochę racji? Lepiej zaproponuj, co mamy robić z tym pięknym wolnym dniem.

Celestyna z wdzięcznością spojrzała na przyjaciółkę.

– Słuchajcie! Mam myśl. Kucharka upiekła ciasto, które pewnie będzie zakalcem, jak zwykle to jej się trafia. A gdybyśmy tak tym ciastem nakarmili kury, żeby nie musieć go jeść z udawanym zachwytem przez kilka dni? Może by się te kury profesorskie i sióstr „polubiły” i przestały rozgrzebywać grządki warzywne u jednych i drugich? Skończyłyby się być może krzyki, listy ze wzajemnymi oskarżeniami, plotki na mieście o tej kurzej wojnie? Co? Jak myślicie? A potem pójdziemy na spacer do lasu i możemy pobawić się w chowanego.

– Świetny pomysł! – krzyknęła Ewelina, klaszcząc w dłonie. – No, zgódźcie się, to świetny pomysł na dzisiejszy dzień! W lesie jest tyle wspaniałych zakątków do schowania się! Będzie cudnie, no, szybko, co o tym myślicie? O! Chyba już czuję zapach ciasta z kuchni, a to znak, że pomysł Celestyny sam się zaczyna realizować.

Towarzystwo się ociągało, ale wyraźnie pomysł im się spodobał.

– No dobrze, ale jak weźmiemy ciasto z kuchni? – spytał chudy Piotrek od profesorów.

– Pójdę do kucharki – prawie krzyknęła Ewelina – i powiem jej, że chcemy sobie zrobić piknik i dlatego bardzo prosimy o jej pyszne ciasto. Nieważne, że to blaga, możemy się jeszcze z Celestyną zaoferować, że przygotujemy lemoniadę dla nas wszystkich, prawda, Celestyno?

– Tak, tak, to dobry plan – przytaknęła, kiwając głową, Celestyna.

Wszyscy się ożywili i po chwili zaakceptowali ten pełen dobrych intencji plan. Ewelina z Celestyną i piegowatym Piotrem poszli do kucharki i wyjaśnili w bardzo kwiecistych zdaniach powód niepokojenia jej. Kucharka spojrzała uważnie na tę delegację, która przyszła z niecodziennym pomysłem wspólnego pikniku z sąsiadami. Zgodziła się upiec jeszcze jedną blachę ciasta, żeby nie zabrakło na następny dzień w pensjonacie, i obiecała, że przyniesie ciasto, jak troszkę przestygnie, bo właśnie wyjęła je z pieca. Ewelina i Celestyna zabrały się za przygotowanie lemoniady z cytryną i jabłkami, a Piotrek ustawiał szklaneczki na tacy dla wszystkich w ogrodowej altanie. Po jakimś czasie kucharka przyniosła ciasto, które tym razem wcale nie miało zakalca. Wszyscy złapali po kawałku, a resztę Celestyna wyrwała z rąk chłopców.

Ostrożnie, prawie na palcach, mimo że w obu domach nie było nikogo z dorosłych poza służbą, cała gromadka przeszła do zabudowań gospodarskich. Pokruszyli ciasto i rzucili kurom profesorskim, a potem kurom sióstr Wolf. Zabawy przy tym mieli co niemiara. Chłopcy karmili kury sióstr, a dziewczęta kury profesorskie. Kurom było wszystko jedno i łapczywie połykały kawałki świeżego ciasta drożdżowego. Wzajemnie nie czuły do siebie żadnych animozji i nie interesowała ich wojna o niszczycielskie spacerowanie między sąsiadami. W ten sposób ciasto zniknęło co do jednego okruszka, a zadowolone z siebie towarzystwo ruszyło do lasu.

Las był piękny, mieszany i przepastny. Cudownie szeleściły w nim liście pod nogami, a ogromne pnie drzew zachęcały do przytulania się. Celestyna pokochała ten las. Mogła godzinami po nim chodzić, bez względu na porę roku. Była szczęśliwa w nim, nawet kiedy latem w czasie burzy strzelały błyskawice i grzmoty, a ona chowała się pod kołdrę z poduszką na głowie i kuliła się cała z lęku. Przerażenie takie potęgował często ulewny deszcz. Celestyna się bała, ale z drugiej strony coś ją fascynowało w tych groźnych demonstracjach przyrody. Często wyobrażała sobie wtedy, że do lasu zlatują się czarownice na swoje obrady i stąd tak silne grzmoty, błyskawice i ulewny deszcz. Kiedy chodziła po lesie sama, tak się czuła z nim związana, że czasami śpiewała, a jej głos brzmiał coraz piękniej i był coraz silniejszy, czasami miała wrażenie, że las jakby ją prosił o to jej śpiewanie.

Tego dnia pogoda sprzyjała młodzieży, a las kusząco zapraszał do zabawy swoim szumem i zapachem. Ewelina podzieliła wszystkich na dwie grupy. Ustalono zasady, czas gry i rozpoczęli losowanie, która grupa chowa się pierwsza. Błyskawicznie rozpierzchli się po lesie. Co pewien czas słychać było świergot ptaków i jakieś dziwne pochrząkiwania, jakby dzików. Pochrząkiwania zaczynały przybierać na sile, ale wtedy Ewelina znalazła Piotrka i głośnym krzykiem oznajmiła to całemu światu. Potem Celestyna znalazła dwójkę przeciwników i już chciała oznajmić wszem i wobec głośno kolejne zwycięstwo swojej drużyny, gdy tuż za sobą usłyszała bardzo wyraźnie to dziwne pochrząkiwanie. Obejrzała się i zobaczyła lochę z warchlakami. Przerażenie ją sparaliżowało. Pokazała zwierzęta chłopakom tylko ruchem ręki, który nakazywał zachowanie ciszy, i stała skamieniała. Małe dziczki były śliczne, całe w paski i kropki. Chętnie podchodziły nie tylko do Celestyny, ale i do grupki przerażonej młodzieży. Gdy tylko locha, nie wietrząc niebezpieczeństwa dla swojego potomstwa, nieco się oddaliła, a za nią pobiegły warchlaki, przerażona Celestyna rzuciła się do ucieczki na oślep. Biegła, biegła, biegła, aż jej zabrakło tchu w piersiach. Po jakimś czasie stanęła, rozejrzała się wokół i nadsłuchiwała, była w tej części lasu sama i panowała tam dziwnie głucha cisza. Na drzewach nie drgnął żaden listek. Gdy już dziewczyna ochłonęła i odetchnęła, zaczęła się rozglądać, żeby zorientować się, gdzie jest, ale nie poznawała okolicy. Nigdy tu nie była i nie wiedziała, jak ma wrócić z powrotem. Nie wiedziała też, co z resztą towarzystwa, czy też uciekli jak ona, czy zostali na miejscu?

Zrobiła kilka kroków w lewo, kilka w prawo, ale nie znalazła ani żadnej drogi, ani nie zobaczyła w oddali żadnego domostwa. Zrezygnowana ruszyła przed siebie, a strach ją ogarniał coraz mocniej. Nie wiedziała, ile czasu tak szła, ale zauważyła, że powoli nastawał zmierzch. Po pewnym czasie zaczął siąpić deszcz i wtedy łzy bezsilności same płynęły Celestynie po policzkach, mieszając się z kroplami deszczu. Nie zatrzymywała się i szła ciągle przed siebie. Wydawało się jej, że jak wyjdzie kiedyś z tego lasu, to będzie kompletnie siwa albo że zaraz koło niej przegalopuje jeździec bez głowy i sama się dziwiła, co jej przychodzi do głowy. Już się ściemniało, gdy zobaczyła, że las się przerzedza, a przed sobą ma szerszą ubitą drogę. Serce zaczęło Celestynie bić szybciej.

Nareszcie – pomyślała. – Może więc jest dla mnie jakieś ocalenie?

Księżyc zaczął odbijać się w kałużach deszczowych na drodze i miliony gwiazd świeciły na niebie, zapowiadając pogodne dni. Kiedy Celestyna patrzyła w górę, wydawało się jej, że wśród gwiazd jedna z nich jest jakby przysłana przez jej mamę. Zamknęła oczy i zrobiło jej się bardzo smutno na sercu. Zaczęła się wstydzić, że tak pobłądziła. Pewnie wszyscy jej szukają i siostry Wolf będą na nią okropnie krzyczeć. Trudno, tym razem będą miały rację. Nagle usłyszała jakieś głosy, stuk kopyt końskich i turkot ciągniętego wozu. Zza zakrętu wyłoniła się furmanka. Celestyna zaczęła machać i krzyczeć, żeby się zatrzymała. Okazało się, że to leśniczy wiózł żonę na targ do Tarnowa na następny dzień. Mieli do sprzedania grzyby, jagody, poziomki, zioła. Żona leśniczego zaprosiła dziewczynę na furmankę pomiędzy kosze i koszyki ze skarbami z lasu. Celestyna wsiadła i dopiero teraz zobaczyła też znajome twarze. Jej przyjaciele, przemoknięci tak jak ona, milczeli. Piegowaty Piotr pierwszy odzyskał głos i cicho powiedział, nachylając się do Celestyny:

– Czy ty wiesz, ile cię szukaliśmy? Cały las przetrząsaliśmy. Już mieliśmy wracać do domu i powiedzieć pannom Wolf, że zaginęłaś.

– I tak nam się wszystkim oberwie. Ale co się stało, że nagle nam zniknęłaś? – dodała Ewelina.

– Przestraszyłam się stada dzików tak bardzo, że nie wiem ani ile uciekałam, ani w jakim kierunku, byle prędzej przed siebie i dalej od dzików! Przepraszam i dziękuję, że się o mnie martwiliście.

– Na pensję mamy jeszcze szmat drogi – powiedziała Ewelina. – Wiesz, Kamil też się zgubił! Myśleliśmy, że jest z tobą, to dopiero będzie awantura! Co my teraz zrobimy, jak się wytłumaczymy, że go nie ma i co się z nim mogło stać? – zaniepokoiła się.

Celestyna nie odezwała się, coraz bardziej dygotała z zimna w przemokniętej odzieży.

Prawdziwe nieszczęście czekało na nich dopiero na miejscu. Okazało, się że Kamil jakoś wrócił wcześniej z lasu. Teraz stał kilka metrów przed bramą, żeby uprzedzić przyjaciół. Tymczasem siostry Wolf wyszły jeszcze dalej naprzeciw, omijając Kamila. Gdy panny Wolf zobaczyły nadjeżdżającą furmankę leśniczego, a na nim swoje pensjonariuszki i pensjonariuszy sąsiadów, nie zważając na nocną porę, zaczęły krzyczeć jedna przez drugą.

– To skandal, jak mogłyście, wszystkie was wyrzucimy, panny tak się nie zachowują, i co wam zrobiły nasze kury? Zachciało się wam wycieczki z tymi chłopakami, przecież nie wolno wam z nimi rozmawiać!!!

– Jakie kury, o co paniom chodzi? – spytały, wchodząc do domu Ewelina i Celestyna jednocześnie. – Co my mamy wspólnego z kurami??

– Macie wiele wspólnego! Nasze kury, i profesorskie też, zdechły. Czyli wszystkie kury zdechły, rozumiecie to! Dlaczego zdechły, możecie nam to wyjaśnić?! Co im zrobiłyście?! – krzyczały panny Wolf jedna przez drugą, wymachując rękami. – Tyle pracy, tyle pracy włożyłyśmy w hodowlę tych kur, żebyście miały świeże jajka, a wy to wszystko zniweczyłyście. Precz z naszych oczu. Jutro się z wami rozprawimy i zadecydujemy, co z wami zrobić! Marsz do łóżek, natychmiast!

Dziewczęta zdębiały. Zachodziły w głowę, o co chodzi z tymi kurami i kto je pozbawił życia. Dzień pełen przeżyć zrobił jednak swoje i szybko zasnęły, nie zastanawiając się, co je czeka nazajutrz.
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: