Choroba samotnego wodza - ebook

Tę hi­sto­rię opo­wie­dzie­li mi dwaj star­cy. Sie­dzie­li­śmy wśród dymu ogni­ska roz­pa­lo­ne­go dla ochro­ny przed mo­ski­ta­mi. Dzień ark­tycz­ny po­chłod­niał, była pół­noc. Ga­wę­dząc, raz po raz ocho­czo i za­ja­dle tłu­kli­śmy skrzy­dla­te be­stie, któ­re prze­rwa­ły się przez osło­nę dym­ną, aby za­kosz­to­wać na­szej krwi. Na pra­wo, dwa­dzie­ścia stóp ni­żej, u pod­nó­ża osy­pu­ją­ce­go się brze­gu le­ni­wie plu­skał Yukon. Na lewo, po­nad zie­le­nią grzbie­tów nie­wy­so­kich wzgórz, tli­ło się sen­ne słoń­ce. Nie zmru­ży­ło oka tej nocy i dłu­go jesz­cze mia­ło nie za­znać spo­czyn­ku.

Star­ca­mi, któ­rzy sie­dzie­li ze mną przy ogni­sku i wa­lecz­nie uśmier­ca­li mo­ski­ty, byli Sa­mot­ny Wódz i Mut­sak, nie­gdyś to­wa­rzy­sze bro­ni, a dziś za­su­szo­ne mu­mie – skarb­ni­ce ple­mien­nej tra­dy­cji i daw­nych dzie­jów. Ze sta­re­go po­ko­le­nia tyl­ko oni dwaj osta­li się przy ży­ciu. Mło­da ge­ne­ra­cja, wy­ro­sła na naj­dal­szym krań­cu cy­wi­li­za­cji przy­nie­sio­nej przez ko­pa­czy zło­ta, nie sza­no­wa­ła star­ców. Któż by dbał o tra­dy­cję w cza­sach, gdy du­chy moż­na było wy­wo­łać z czar­nych bu­te­lek, a czar­ne bu­tel­ki ja­wi­ły się za spra­wą uczyn­nych bia­łych lu­dzi w za­mian za parę go­dzin zno­ju lub jed­no li­che fu­tro? Cóż zna­czy­ły strasz­li­we ob­rząd­ki i ta­jem­ne sztu­ki sza­ma­nów, kie­dy co dzień ów żywy cud – sta­tek pa­ro­wy kasz­lał i pluł su­nąc tam i z po­wro­tem po Yuko­nie na prze­kór wszel­kim pra­wom na­tu­ry, ist­ny po­twór zie­ją­cy ogniem? Co wresz­cie war­ta była po­wa­ga przod­ków, je­śli ten, kto na­rą­bał naj­wię­cej drze­wa lub naj­le­piej ste­ro­wał stat­kiem pa­ro­wym wśród la­bi­ryn­tu wysp, zy­ski­wał naj­więk­szy sza­cu­nek ro­da­ków?

Praw­dę po­wie­dziaw­szy, moi star­cy, Sa­mot­ny Wódz i Mut­sak, za dłu­go żyli i kiep­skich do­cze­ka­li się cza­sów, a nowe po­rząd­ki wy­zu­ły oby­dwu z po­sza­no­wa­nia współ­ple­mień­ców i po­zba­wi­ły wła­sne­go kąta. Po­sęp­ni star­cy cze­ka­li tedy śmier­ci. Dziś jed­nak ser­ca ich otwo­rzy­ły się przed ob­cym bia­łym czło­wie­kiem, któ­ry wraz z nimi wę­dził się okrut­nie w dy­mie i chęt­nie słu­chał opo­wie­ści o daw­nych cza­sach, kie­dy jesz­cze nie było pa­ro­we­go stat­ku.