Cień gejszy - ebook

Sprawdź, za co czytelniczki pokochały książkę

Anny Klejzerowicz Cień gejszy

Anna Klejzerowicz funduje swoim czytelnikom nie tylko świetnie skrojoną intrygę kryminalną, ale również pasjonującą lekcję historii (...). Cień gejszy to trzymający w napięciu kryminał. Intrygująca fabuła, wartka akcja, ciekawi bohaterowie. Czegóż chcieć więcej?

Anna Kutrzuba,

dziennikarka Dziennika Literackiego

Wszystko jest autentyczne, realne i zrozumiałe. Bo tak jak i obecnie, tak i kiedyś ludzie kochali się, nienawidzili i zabijali, a powodem często były po prostu… pieniądze. Tak jest zbudowany świat i my, ludzie. W Cieniu gejszy odnajdziemy i zdradę, i stracone zaufanie, tragiczną miłość, morderstwa i współczesne afery polityczne (...)

Agnieszka Lingas-Łoniewska,

autorka m. in. trylogii Zakręty losu, Łatwopalni, Szóstego, i wielu innych powieści literatury kobiecej

Czytając Cień gejszy, miałam wrażenie, jakby stworzyły ją dwie osoby, z których jedna jest poetką. (...) Anna Klejzerowicz tworzy niesamowicie sugestywne, działające na wyobraźnię, obrazy od których trudno się oderwać. Są kunsztowne i finezyjne, pełne nieuchwytnego czaru, jak japońskie drzeworyty, będące cichymi bohaterami książki.

Alicja Minicka,

pisarka, publicystka

Na każdym kroku bohaterowie czują obecność tajemniczej Japonki, która wiek po swojej śmierci robi to, co robiła za życia: cicho dotrzymuje towarzystwa, zapewnia nastrój swoją osobą (przedstawioną na serii drzeworytów) i w jakiś sposób prowadzi ludzi do zachowania się zgodnie z zasadami. Tyle, że jedną z japońskich zasad jest harmonia między sposobem życia i zadowoleniem z niego... a inną zasadą: konieczność pomszczenia zbrodni. Japońska wyobraźnia nie zna pojęcia „przedawnienia”, nastrój zapewniony przez zamordowaną gejszę jest dyskretnie niesamowity i niepokojąco tajemniczy, presja z jej strony wyraźnie wyczuwalna. Nie wiemy, czy to kwestia mistrzowskiego portretu tej dziewczyny, czy też czegoś więcej.

Piotr Olszówka,

pisarz, publicysta, rysownikProlog 1

Tokio, Japonia, 1905 rok

Wreszcie zapadł zmrok...

Tym razem celowo nie wziął rikszy ani nie wsiadł do jednego z licznie jeszcze kursujących po ulicach Tokio – lub Edo, jak wciąż nazywali swoje miasto konserwatywni mieszczanie – omnibusów konnych. Nie skorzystał też z elektrycznego tramwaju, którego pierwsze linie otwarto niespełna dwa lata temu, bo tym nowym środkiem transportu przemieszczało się niewielu pasażerów. Ktoś mógłby go zapamiętać. Nietrudno w niemal pustym pojeździe zauważyć rosłego, jasnowłosego Europejczyka! Choć coraz liczniej przyjeżdżali do Japonii, to wciąż jeszcze rzucali się w oczy. A on z całą pewnością nie chciał zwracać na siebie uwagi tej nocy...

Wolał pod osłoną ciemności wtopić się w uliczny tłum. Niejeden raz narzekał w towarzystwie, że na ulicach tego miasta nie można już zaznać ciszy i spokoju, ani w dzień, ani w nocy. Gdy Japonia postanowiła upodobnić się do Zachodu – w tym samym momencie zapragnęła też go przewyższyć.

Dziś jednak zgiełk i ruch były mu na rękę.

Przemykał spiesznie uliczkami biedniejszych dzielnic, narażając się na zaczepki, obelgi, ryzykując, że miejscowe urwisy obrzucą go kamykami. Mijał długie szeregi nędznych, przeludnionych baraków dla biedoty miejskiej oraz należące do rzemieślników lub sklepikarzy małe domki-kramy z miniaturowymi ogródkami na zapleczach. Uliczki były wąskie i nieoświetlone i tylko z rzadka mijał go ktoś z latarnią w ręku, niczym świetlik w ciemnościach. W mroku tonęły także liczne wykopy i zwały budulca, ponieważ całe to zadziwiające miasto stało się w ostatnich latach wielkim placem budowy. Musiał zatem pilnie uważać, by przypadkiem nie skręcić sobie kostki. Nie narzekał jednak – celowo wybrał taką drogę. Dopiero gdy dotarł do bardziej cywilizowanych dzielnic miasta, nie mógł już uniknąć natrętnego światła ulicznych lamp gazowych.

Opuścił kapelusz na czoło, nikt jednak nie zwracał na niego większej uwagi. Budynki były w większości nowe, ceglane, na modłę europejską. Ulice szersze, upstrzone pojazdami, a nieustanny szum, łoskot, furkot riksz, stukot kopyt końskich – zazwyczaj źródło irytacji – były mu dziś na rękę. Podobnie jak ta kolorowa, hałaśliwa ciżba. Po niedawnym zwycięstwie nad Rosją w mieście wciąż panowała euforia. Mijali go zarówno Japończycy, ubrani w tradycyjne kimona i zachodnie meloniki albo – dla odmiany – w szykowne garnitury do egzotycznych japońskich drewniaków; jak również grupki europejskich dżentelmenów i amerykańskich oficerów, poszukujących nocnych rozrywek. Jakaś wiekowa Japonka, mimo pogodnego jesiennego wieczoru dzierżąca w dłoni otwarty europejski parasol, wyszczerzyła do niego pomalowane na czarno zęby. Wzdrygnął się. Stary, okropny obyczaj, na szczęście już prawie w zaniku.

– What time is it, sir? – Gdzieś z dołu usłyszał nagle pytanie, zadane w wątpliwej angielszczyźnie piskliwym dziecięcym głosikiem. O mało nie potknął się o malca. Kawałek dalej tłoczyła się, chichocząc, grupka dzieci. Poirytowany, miał ogromną ochotę odtrącić szczeniaka. Wiedział doskonale, o co chodziło. Japońskie dzieciaki często urządzały sobie takie zabawy na widok białego dżentelmena. Szło im o to, by z bliska zobaczyć zegarek kieszonkowy. Godzina nic ich nie obchodziła. Zawracanie głowy. Powstrzymał jednak narastające uczucie zniecierpliwienia i wyjął swoją cebulę. Podekscytowane dzieci zleciały się jak muchy do miodu, wymieniając między sobą uwagi w swoim dziwacznym, szczekliwym języku... Kiedy wreszcie zdołał oderwać się od tych małych żółtych diabłów, ponownie zerknął na cyferblat zegarka i zatrzasnął go z hukiem. Musi się pospieszyć... Jeszcze chwila szybkiego marszu i wreszcie znalazł się na ulicy Ginza.

Była to szeroka aleja prowadząca do dworca kolei żelaznej – Shinibashi. Jako pierwsza zabudowana została na wzór zachodni. Obsadzona rzędami młodych wierzb, otoczona wielkimi domami w stylu kolonialnym, zaopatrzona w kamienne chodniki dla pieszych, stała się miejscem bliskim gustom europejskim. Ulokowały się tu drogie lokale rozrywkowe, bary, herbaciarnie, prywatne szkoły oraz rezydencje i magazyny bogatych kupców. Ulica oświetlona elektrycznością była ludna, gwarna, poprzecinana szynami elektrycznego tramwaju. Przed jednym z budynków ujrzał nawet zaparkowany automobil z umundurowanym szoferem, drzemiącym za kierownicą. Zapewne jakiś dostojny urzędnik państwowy zapuścił się w tę okolicę, by zażyć odrobiny boskiego relaksu albo załatwić interesy... Wśród przechodniów dominowały modne europejskie stroje, ozdobne damskie kapelusze oraz obyczaje eleganckiego towarzystwa stolicy. Szybko rozejrzał się dookoła. Nic nie wzbudziło jego niepokoju. Nikt mu się nie przyglądał. Ponownie zsunąwszy melonik na czoło, skierował się wprost do celu: niedużej, narożnej kamienicy ozdobionej kolumnami.

Odetchnął z ulgą, gdy znalazł się pod osłoną drzew. Jeszcze raz rzucił okiem, czy ktoś go przypadkiem nie obserwuje, jednak w zasięgu wzroku nie dostrzegł nikogo. Zerknął na dom. Okna frontowego salonu oświetlone były dyskretnym światłem, przenikającym przez grube kotary. Postanowił skorzystać z bocznego wejścia przeznaczonego dla domowników i zaufanych gości. Zastukał w drzwi mosiężną kołatką. Po chwili otworzyła mu spłoszona służąca – młodziutka Japonka, niemal dziecko.

– Pani pije herbatę... – oznajmiła kiepską angielszczyzną, kłaniając się nisko zgodnie z obowiązującymi w tym kraju wymogami uprzejmości.

– A pan? – zagadnął, świdrując ją wzrokiem. – Jest tutaj?

Dziewczyna jeszcze bardziej się spłoszyła.

– Państwo są razem – odparła. – Ale...

– Prowadź!

Zawahała się.

– Co się dzieje, Meiko? – Dał się słyszeć męski głos dobiegający z frontowego salonu. Do sieni zajrzał młody Europejczyk ze starannie przystrzyżonym wąsikiem i ubrany w japońskie kimono. Zauważył gościa i jego przystojna, sympatyczna twarz nagle stężała.

– Ty tutaj?

– To cię dziwi? Przyszedłem sfinalizować... naszą sprawę.

– Wejdź.

Został wprowadzony do dużego pokoju urządzonego na modłę europejską. Szczęśliwie nie kazano mu zdejmować butów. Gdyby zaproszono go do japońskiej części domu, nie obeszłoby się bez tego zwyczaju. A on nie chciał tracić czasu. Wiedział, że nie może sobie na to pozwolić.

– Yukasan... – odezwał się cicho młody człowiek z wąsikiem.

Od płonącego kominka odwróciła się urodziwa gejsza w prostym seledynowym kimonie, ozdobionym subtelnym białym ornamentem przedstawiającym motywy roślinne. Jej włosy były rozpuszczone, a nie upięte w tradycyjny sposób, a lśniąca, czarna fala spływała miękko na kark i ramiona. Jej twarz – pozbawiona charakterystycznego białego makijażu, w jakim ją dotychczas oglądał – wydała mu się teraz jeszcze bardziej ponętna. Oboje zastał w swobodnych, domowych strojach. Znak, że zakłócił parze spokojny, intymny wieczór... Typowa w tym kraju amoralność!

Kobieta skłoniła się z tradycyjną japońską grzecznością, nie dając poznać po sobie najmniejszych oznak wzburzenia. Odwzajemnił ukłon z drwiącym uśmieszkiem, którego nie potrafił sobie odmówić.

– Sake? – zapytał jego przyjaciel.

Były przyjaciel...

– Nie – rzucił twardo, błądząc wzrokiem po znajomym pomieszczeniu. – Nie po to przyszedłem.

Nic tu się nie zmieniło od czasu, gdy we troje, w dobrej jeszcze komitywie, spędzali w tym miejscu ostatni wspólny wieczór. Gustowne meble, dywan, kotary, kilka akwarel na ścianach. Typowy europejski salon w sercu Japonii. Jedynie niski stolik, z rozłożonymi obok trzcinowymi poduszkami, nie pasował do tego wnętrza – widać, że przeniesiono go tutaj chwilowo, dla większej wygody.

Kobieta zajęła się nalewaniem herbaty i po chwili, z kolejnym uprzejmym ukłonem, wręczyła im czarkę zielonkawego płynu. Przyklękli na poduszkach. Od umieszczonego pod blatem porcelanowego piecyka – hibaschi rozchodziło się przyjemne ciepło.

– A więc jak tam twoje sprawy, przyjacielu? – zapytał w końcu mężczyzna w kimonie, uważnie spoglądając na niespodziewanego gościa sponad czarki herbaty, trzymanej w obu dłoniach.

– Nie bawmy się w czcze uprzejmości – odparł po chwili kłopotliwego milczenia. – Czyżbyś wciąż zamierzał zrealizować swoją groźbę?

– To nie jest groźba! – żachnął się tamten, odstawiając czarkę na stół. – Jedynie oficerski obowiązek. Nie mogę postąpić inaczej. Przecież ty doskonale o tym wiesz! Dostałeś czas do namysłu. Mam nadzieję, że skorzystałeś z niego.

– A więc nie zmieniłeś zdania?

– Nie. – Młody człowiek ze smutkiem pokręcił głową. – Wybacz. Nie mogę. Nawet, gdybym chciał. To sprawa honoru. No i zasad...

Kobieta przez cały czas milczała, lecz spoglądała na nich niespokojnie spod lekko opuszczonych powiek. Zdążyła już długą kościaną spinką upiąć włosy w węzeł ponad karkiem. Wciąż była niezwykle piękna. Przeszli na swój ojczysty język, więc nie mogła zrozumieć, o czym rozmawiają. Z pewnością jednak wyczuwała tkwiące w ich głosach napięcie. Był ciekaw, czy znała sprawę. Z pewnością tak! Nawet gdyby on się jej nie zwierzył – a przecież mówił jej niemal o wszystkim, szalony błazen, tak dalece cenił sobie jej rozum i dyskrecję – to miała zbyt duże wpływy w sferach rządowych, by takie rzeczy mogły dla niej pozostać tajemnicą.

Zmrużył oczy ze złością.

– Nawet gdybyś chciał... – powtórzył przybysz z zimnym sarkazmem, choć w środku ogarnęła go furia. – Ale ty nie chcesz. Prawda?

– Prawda. – Uśmiechnął się przepraszająco jego dawny druh.

– A więc – wycedził z nienawiścią – pozostaje mi jedno... przyjacielu... Nie dajesz mi wyboru.

Nagromadzona furia zalała go niczym fala gorącej krwi. Wprawdzie zaplanował to na zimno, teraz jednak ogarnęła go prawdziwa euforia na samą myśl o tym, co musi się za moment wydarzyć. Wyszarpnął broń, skrytą pod surdutem. Na ten widok tamtych dwoje zerwało się na równe nogi.

Lecz na darmo. Za późno. Najpierw strzelił do mężczyzny. W sam środek czoła. Ten, padając, wbił w niego osłupiałe, szkliste spojrzenie. Kobietę trafił prosto w serce. Zanim zdążyła krzyknąć. Choć i tak by nie krzyczała. Taka już była. Twarda suka. Coś powstrzymało go przed sprofanowaniem jej urody. Ta twarz bez najmniejszej skazy miała pozostać w jego pamięci...

Na bladoturkusowym jedwabiu niczym kwiat rozkwitła purpurowa i szybko powiększająca się plama krwi. Kobieta wolno osunęła się na dywan. W tym samym momencie do pokoju wbiegła zaniepokojona służąca. Na widok mężczyzny z rewolwerem oraz ciał leżących na podłodze uniosła dłoń do ust i wydała z siebie przeciągły ptasi pisk. Niech to szlag! Na śmierć zapomniał o tej małej flądrze! Błyskawicznie uciął jej skowyt celnym strzałem w głowę. Dziewczyna upadła z jękiem, a jej ciałem wstrząsnęły drgawki. Żyła jeszcze, kiedy przestępował przez nią, by opuścić pomieszczenie. Aby dokończyć dzieła, zdzielił ją jeszcze kolbą w tył czaszki. Znieruchomiała wreszcie.

Cofnął się, by na odchodnym zgasić światło. Było to proste i szybkie – na Ginza większość domów była już zelektryfikowana.

Przeszedł na piętro do japońskiej części mieszkalnej, nieprzeznaczonej dla obcych. Królowały tu ruchome ścianki fusuma oraz słomiane maty tatami, a pomieszczenia były sterylne, niemal puste. Zapalił podręczną naftową latarkę, którą zawsze na wszelki wypadek miał przy sobie. Nie wiedział, gdzie włącza się światło w tej części domu i czy w ogóle tu jest. Wbrew uświęconej w Japonii zasadzie, wszedł na matę w butach. Znów ogarnęła go ta przyjemna, niemal fizyczna satysfakcja. Zbliżył się do wnęki tokonoma. Tu – poza zwyczajową ikebaną oraz kakemono z japońską kaligrafią – nowym obyczajem wisiały fotografie. Zerwał je i zgniótł w dłoniach. Twarde kartoniki stawiały opór. Zawrócił do salonu, z niesmakiem czyniąc kolejny krok ponad ciałem służącej, i wrzucił zdjęcia do płonącego kominka. Zaczekał, aż sczerniały i obróciły się w popiół. Koniec. Prawie koniec... W blasku ognia rzucił ostatnie spojrzenie na ciała. Dobranoc, przyjaciele! Komu w drogę, temu czas...

Tym razem nogą odsunął na bok trupa dziewczyny. Wyszedł z domu tylnym wyjściem dla dostawców, od podwórka. Stało tam niepozorne kura – nieduży pawilon z gliny i gipsu, o grubych ścianach bez okien, rodzaj sejfu, w którym przezorni Japończycy przechowują cenniejsze przedmioty, by uchronić je przed pożarem. Był pewien, że przyjaciel tu właśnie ukrył to, po co on przyszedł. Pozbył się świadków – teraz należało zatrzeć za sobą wszelkie ślady. Najgorsze już za nim. Odetchnął z ulgą. Dookoła panował spokój i egipskie ciemności, nawet szum ulicy ledwo tutaj dochodził. Naparł na drzwi, by je sforsować, lecz... okazały się otwarte! Poświecił sobie latarką i raptem drgnął, jakby ujrzał ducha. Zaklął siarczyście...

W środku – prócz opartego o ścianę wielkiego kryształowego lustra, które odbiło jego oblicze wykrzywione grymasem paniki i upiornie podświetlone w ciemnościach nocy – nie było niczego...Prolog 2

Gdańsk, współcześnie

Zgasił lampę nad biurkiem. Zdjął okulary do czytania, zamrugał i przetarł oczy zmęczone od wielogodzinnego wysiłku. Następnie uśmiechnął się do siebie, sięgając odruchowo po filiżankę wystygłej już kawy. Odsunął piętrzący się na biurku stos dokumentów, katalogów, książek i starych gazet. Upił łyk zimnego napoju, skrzywił się, a potem otworzył szafkę w biurku, służącą mu za podręczny barek. Wyjął stamtąd butelkę taniego bułgarskiego koniaku oraz pękaty kieliszek. Przetarł go starannie chusteczką higieniczną i napełnił do połowy. Był podekscytowany, więc ręka odrobinę mu drżała, gdy unosił kieliszek do ust. Dobra robota. Należało mu się. Za sukces!...

Uda się. Musi się udać. Nareszcie. Nareszcie będzie mógł porzucić gównianą pracę wykładowcy i zacząć podróżować, o czym marzył przez całe życie. I to podróżować bynajmniej nie samotnie...

Zerknął mimowolnie na swoją schedę. Kto by pomyślał, że te stare szpargały mogą się jeszcze na coś przydać. I że taka sensacja uchowała się przez tyle lat!

Popijając koniak małymi łyczkami, raz jeszcze przemyślał całą sprawę. Wszystko jest chyba dograne, zapięte na ostatni guzik. Kopia sporządzona, oryginał dobrze zabezpieczony. Zaśmiał się pod nosem. Nie ma to jak sprawdzona metoda...

Wreszcie odstawił opróżniony kieliszek i postanowił sięgnąć po telefon. Zawahał się tylko przez ułamek sekundy, po czym zdecydowanie wystukał zapisany na kartce numer. Nerwowo kręcąc się na krześle, czekał, aż w słuchawce odezwie się znajomy głos.

– Dobry wieczór! – zaczął ożywionym głosem. – Tak... Tak, to znowu ja. Mam to dla pana. Tak. Dzisiaj? Zaraz? Za pół godzinki?... Dobrze... Pan podjedzie? Ach, nie osobiście... Oczywiście, rozumiem. Nie, nie. Ja zejdę na dół. Tak... Dogadamy się. Jasne... Z pewnością. A więc do usłyszenia!

Zatarł ręce z satysfakcją. Nie da się oszukać. Wszystko będzie dobrze. Musi być...

Nalał sobie kolejną lampkę koniaku. Dochodziła dziewiąta trzydzieści. Przez kolejne pół godziny sączył trunek, zerkając co pięć minut na zegarek. Na niczym innym nie umiał się teraz skupić. Ale trafiła mu się gratka! Nie do wiary...

Za pięć dziesiąta. No, już czas!

Zerwał się z krzesła, narzucił palto, wziął z biurka niewielki skoroszyt i schował do obszernej kieszeni płaszcza. Starannie zamknął za sobą mieszkanie. Z bijącym sercem zbiegł wąskimi schodami dwa piętra niżej, do bocznych drzwi wychodzących wprost na bramę kamienicy. Ledwo zdążył je otworzyć, gdy w mroku wąskiego przejścia ujrzał jakiś cień i ktoś stanowczym ruchem pchnął go z powrotem na próg klatki schodowej.

– Spokojnie... – Z ciemności dobiegł go cichy, opanowany męski głos. – To dyskretna sprawa, a ja nie mam czasu. To przecież pan kolekcjoner, nie mylę się, prawda?

– Tak, ale...

– Ma pan to?

Wziął się w garść.

– Mam – odparł, starając się nadać głosowi pozory pewności siebie. – Chwileczkę...

Wyjął z kieszeni skoroszyt. Rozbłysło niebieskawe światło miniaturowej kieszonkowej latarki. Mężczyzna wziął teczkę z jego ręki i szybko otworzył ją, wciąż przyświecając sobie latarką. Jego twarz pozostawała w cieniu, jednak w lekkiej poświacie kolekcjoner zauważył, że facet bez wątpienia jest młody, wysoki i muskularny. Z uwagą studiował teraz zawartość teczki.

– To jest kopia! – zauważył mężczyzna ostrym tonem.

Nagle oślepił go światłem latarki. Skierowane wprost w jego oczy, wydawało się niezwykle intensywne.

– Tak – przyznał z nagłym uczuciem niepokoju. To wszystko rozgrywało się zupełnie inaczej, niż się spodziewał. – Oryginał oddam, kiedy dostanę całą kwotę do ręki...

Mężczyzna złapał go nagle za poły płaszcza, obrócił i z całej siły przyparł do drzwi. Te, przymknięte tylko, otworzyły się pod naporem jego ciała. Gdyby facet go teraz puścił – upadłby jak długi na beton!

– Gdzie go pan ma?!

– W bezpiecznym miejscu... W domu...

– W domu, mówisz...

Zauważył, że mężczyzna spogląda gdzieś ponad nim, w mrok bramy, i lekko, niemal niedostrzegalnie kiwa głową... Zaatakowany nie zauważył, jak za jego plecami pojawiły się, niczym spod ziemi, dwa kolejne cienie. Jeden z nich zatkał mu usta, zanurzając drugą dłoń w kieszeni jego palta i wyciągając z niej klucze do mieszkania. Usłyszał ich brzęk. Drugi zarzucił mu na szyję coś zimnego i ostrego...

Ostatnie, co poczuł, to ucisk dławiący krtań i przenikliwy, rozdzierający ból. Trwał on tylko ułamki sekund – zanim na dobre ogarnęła go miłosierna ciemność...

Nie czuł już, że mężczyźni, otworzywszy znajdujące się z boku sionki niskie drewniane drzwiczki, jednym kopnięciem zrzucają jego ciało po brudnych schodkach prowadzących do piwnicy...Część I

Rozdział 1

Gdańsk, parę miesięcy później

Emil przeciągnął się na krześle, mrużąc oczy zmęczone długotrwałym wpatrywaniem się w ekran komputera. Od wczoraj ślęczał nad artykułem dla Rozgwiazdy, pisemka, dla którego pracował mniej więcej od roku i które ze skromnej, niemal amatorskiej gazetki rozrosło się w całkiem poczytny, regionalny magazyn. Zapalił papierosa i wszedł od niechcenia na jeden z portali internetowych, by zerknąć na tytuły najświeższych wiadomości...

Z kanapy zerwał się nagle podekscytowany mocno Bolero – wielkie, puchate, rude kocisko – a w chwilę później rozległo się trzaśnięcie drzwi wejściowych.

– Jestem! Cześć, kotku...

Marta stanęła w progu pokoju, strząsając ostatnie krople zimnego marcowego deszczu z grzywy kasztanowych włosów. Wniosła ze sobą podmuch świeżego powietrza i delikatny zapach perfum. Bolero w ekstazie ocierał się o jej łydki.

– Czy „cześć, kotku” było do mnie? – uśmiechnął się na jej widok Emil, odwracając od biurka.

– Cześć, kotku – podeszła i cmoknęła go lekko w policzek, rzucając okiem na ekran. – A ty ciągle przed tym komputerem? Jadłeś coś chociaż?

– Żarcie czeka w piekarniku. – Mrugnął z tryumfem. – Trzeba tylko podgrzać. Zjemy razem... Co słychać w muzeum?

– Ok. – Wzruszyła ramionami, choć gdy rozmowa schodziła na temat jej pracy, Marta nigdy nie była w stanie ukryć błysku w oku. – Kończymy renowację tych szaf gdańskich, co wiesz... Idę podgrzać żarcie! Kończ już z tym Internetem!

Znikła w kuchni, zabierając przy okazji popielniczkę pełną niedopałków, a za nią jak cień podążył Bolero. Emil wyłączył laptop, porządkując jednocześnie notatki na biurku.

– Emil! – Dobiegło go z kuchni.

– No? – Stanął w drzwiach.

Rozkładała talerze na stole w kąciku jadalnym pod oknem.

– Słuchaj... – zawahała się. – Powiesz mi, co ty za bzdury wypisujesz ostatnio na forach internetowych?...

Zaniemówił.

– I ty też?! – wybuchnął po chwili. – Szlag mnie zaraz trafi! Padło wam wszystkim na mózg, czy co?!

– Nam?! To znaczy komu? Jeśli komuś tu padło na mózg, to na pewno nie mnie... – Wzięła się pod boki. – Gadaj zaraz, co jest grane, bo mi wstyd przed ludźmi! To jakaś twoja kolejna... tajemnica?

Gapiąc się na nią z niedowierzaniem, klapnął na taboret.

– Czekaj! Zaraz... O czym ty mówisz? – jęknął. – W redakcji pytali mnie wczoraj o to samo, ale myślałem, że smarkateria robi sobie ze mnie jaja. Czy mogłabyś wyrażać się jaśniej? Bo coś mi tu śmierdzi...

Marta wyjęła z piekarnika zapiekankę serową – dzieło Emila – i rozłożyła ją na talerzach, odkrajając kawałeczek dla Bolera. Rozdzieliła go starannie widelcem w jego misce.

– Nic o tym nie wiesz? – podchwyciła. – Na różnych forach pojawiają się, podobno już od pewnego czasu, jakieś idiotyzmy podpisane twoim imieniem i nazwiskiem! Zwróciła mi na to uwagę jedna taka z pracy, która wiecznie siedzi w Internecie. Inni też widzieli te wpisy. Mają ubaw... Serio, nic na ten temat nie wiesz?

– Nie mam o tym zielonego pojęcia! W życiu nie produkowałem się na forach internetowych! Ale jeśli już, to wiem, cholera, do czego służy nick... Jesteś pewna, że są podpisane moim nazwiskiem?

– Jestem. Widziałam na własne oczy. Emil Żądło jak byk. A raczej nie jest to zbyt popularne zestawienie. – Marta nadziała kawałek zapiekanki na widelec. – Naprawdę pomyślałam, że ci odbiło...

– Sądziłaś, że robiłbym z siebie idiotę, podpisując się imieniem i nazwiskiem?!

– Ojej, przepraszam... Żartowałam tylko! Oj, nie przejmuj się tak! To pewnie po prostu jakiś głupi dowcip, zwykła dziecinada...

– Tylko czyj dowcip?

– Może ci twoi z redakcji? Młodzi są...

– Szymon i Ewka? Oni też się na to natknęli... – zamyślił się, grzebiąc nożem w zapiekance. – Nie, daj spokój. Są młodzi, ale nie aż tak głupi...

– Więc może jakiś twój czytelnik? Może akurat zapamiętał nazwisko... Jest charakterystyczne. Albo to czysty przypadek? Zbieg okoliczności. Ostatecznie mogło się i tak zdarzyć. W końcu niejednemu psu Burek...

– Lekka niekonsekwencja – podsumował jej wysiłki Emil. Odsunął od siebie talerz i zapalił papierosa. – Co to za fora?

– Różne. – Marta wzruszyła ramionami. – Popularne. Takie o polityce, ekonomii...

– A te wpisy? Czego dotyczyły?

– Przepytujesz mnie jak gliniarz! – Spojrzała na niego z wyrzutem. – Zebra niestety miał rację. Ty nigdy nie przestaniesz nim być... Co do tych postów: to były jakieś brednie. Zresztą chyba ciągle te same, w kółko Macieju, i kompletnie niedotyczące tematu forum. Coś o drzeworytach japońskich. Zapamiętałam, bo termin mi nie obcy... Wyglądały na głupie prowokacje. Dlatego z początku nawet pomyślałam sobie, że ma to jakiś związek z... no, wiesz. Z tym, że wplątałeś się w kolejną aferę. Teraz mi głupio...

Emil machnął ręką.

– Już dobrze! Potem sam to sprawdzę. Ciekawe, swoją drogą... Nic nie wiem o japońskich drzeworytach. Nie moja bajka. Ale może masz rację, to pewnie przypadek. Ej, Bolero wsunął już wcześniej cały swój obiad! Nie dawaj mu tyle, bo będzie gruby!

Zabierali się zgodnie do zmywania talerzy, gdy zadzwoniła komórka Emila. Słuchał chwilę w milczeniu, mrucząc coś wściekle pod nosem. Po paru minutach rozłączył się i zaklął.

– Co jest? – zapytała Marta.

– Zebra – odparł. – Pytał, co ja za bzdety wypisuję na forum. Doniósł mi łaskawie, że komisariat pęka od żarcików na mój temat! Już chyba cały Gdańsk czytał te pierdoły w necie! Ale, wiesz... Mimo wszystko... Marek był jakiś dziwny. Znasz go przecież. Wiesz, jak się zachowuje, kiedy niby się śmieje, a coś mu leży na wątrobie? No więc tak jakoś wyczułem, że coś mu właśnie leżało...

– Emil!!! – Marta trzasnęła mokrymi sztućcami o blat. – Nawet się nie waż!

Ale Emil już znikał w głębi mieszkania.

Pospiesznie włączył komputer, niecierpliwie oczekując na połączenie z Internetem. Gdy Marta weszła do pokoju, z dziwną miną wpatrywał się w ekran laptopa.

– Mam! – oznajmił, nie odrywając wzroku od monitora. – Faktycznie, jest wszędzie... Wygląda to na pogróżki szaleńca. Może to jakiś wariat?

Stuknął palcem w ekran. Widniał tam znany już Marcie tajemniczy „komentarz”, napisany w całości krzykliwymi wołami:

„DO KONIA – WIEM, CO KRYJE JAPOŃSKI DRZEWORYT!!! ZNAM TWÓJ PARSZYWY SEKRET! NIEDŁUGO POZNA GO CAŁY GDAŃSK I CAŁA POLSKA! (D)RŻYJ!” I podpis: „EMIL ŻĄDŁO”

– Świr albo... – nie dokończył Emil.

– Albo co?

Zapalił kolejnego papierosa. Marta, coraz bardziej zdenerwowana, także sięgnęła do paczki leżącej na jego biurku.

– Albo to coś znaczy...

– Jakiś szyfr? Brzmi trochę jak... porachunki gangsterów. – Papieros zadrżał w jej dłoni.

– I ty naprawdę myślałaś, że ja to napisałem?...

– Nie wiem. Nie zastanowiłam się. Przepraszam...

Jej głos również lekko drżał. Emil objął ją pocieszająco ramieniem.

– Sprawdzę to – obiecał. – Dla świętego spokoju. To pewnie nic takiego, jakaś bzdura... Zwyczajny bełkot forumowego trolla. Pełno takich w Internecie. Nie martw się na zapas, kochanie...