Córki marionetek - ebook

Karuzela będzie istnieć tak długo, jak istnieć będą ludzie, bo odpowiada ona na głęboką, instynktowną potrzebę dzieci i młodych. To potrzeba ruchu i zawrotów głowy, ukryte pragnienie bycia porwanym w inne miejsce, ukołysanym, którą czuje się w dzieciństwie i pierwszych chwilach młodości.

Anatole France

Mógłbym wygłaszać dialogi w teatrze marionetek, gdybyś w nim grała ty z jakimś twoim lubym.

Hamlet, akt trzeci, scena druga

przekład Stanisława Barańczaka

To nie moja wina. To lalki to zrobiły.

czeski lalkarz przed plutonem egzekucyjnymProlog

Mój ojciec zmarł na końskim grzbiecie. Miał brudne buty, a na dłoniach białe rękawiczki.

Dzień, w którym to się wydarzyło, był szczególny. Nieustający deszcz padał tygodniami wzdłuż zachodniego wybrzeża, a zrezygnowani mieszkańcy pogodzili się z faktem, że przyjdzie im spędzić wakacje w czterech ścianach. Wtedy nagle pewnego ranka obudziliśmy się z wrażeniem, że coś się stało. Mieliśmy rację – to słońce zaświeciło z bezchmurnego nieba.

Wkrótce potem na sznurkach łopotało pranie, a słodkie bułeczki wyprzedano w piekarni jeszcze przed południem. Ze schowków wyciągano poduszki, a wzdłuż płotów słychać było buczenie kosiarek. Robiono zakupy, aby przygotowywać obiady na świeżym powietrzu. Ludzie z uśmiechem mówili do siebie „nareszcie”; kobiety zakładały cienkie spódnice, a mężczyźni po raz pierwszy w tym roku koszule z krótkimi rękawami. Upał był całkiem znośny, bo wyczekiwany z utęsknieniem. Łódki wypływały z portu, kierując się ku wyspom, a młodzież przechadzała się po skałkach, dotykając swoich bladych jeszcze ciał.

Atmosfera w domu była inna niż zwykle. Tata próbował czarować przy śniadaniu, ale był bardzo rozkojarzony i nie udało mu się oszukać ani mnie, ani moich sióstr. Jego twarz była biała niczym maska, a zdenerwowany głos zdawał się wypełniać wszystkie pokoje jednocześnie. Wydarzenia ostatniej nocy nadal wisiały w powietrzu, a gdy z zabawkami pod pachą wybierałyśmy się nad morze, mama starała się uśmiechnąć. Jej twarz wyrażała jednak nieszczęście.

Plaża była pełna ludzi, ale mało kto się kąpał. Gdy już miałyśmy wejść do wody, zrozumiałyśmy dlaczego. Zatoczki były zajęte przez meduzy, które pływały w gęstych stadach, wlokąc za sobą kłujące macki. Udało nam się znaleźć lukę, ale mimo że byłyśmy ostrożne i stałyśmy w bezruchu niczym ołowiane żołnierzyki, jedna z nich mnie oparzyła. Skóra na nodze od razu zaczęła piec, a po chwili pojawiły się na niej czerwone zmiany. Żadna z nas nie chciała jednak wracać do domu, zostałyśmy więc na plaży do późnego popołudnia. Biegałyśmy po skałkach, próbowałyśmy jeszcze raz się wykąpać, wygrzewałyśmy się w słońcu i obserwowałyśmy uspokajające się morze.

Gdy dotarłyśmy do domu, poprosiłam mamę o pomoc. Z nieobecnym wzrokiem posmarowała oparzenie maścią i wróciła do mieszania kremu z truskawek. Nigdzie nie było widać taty. Gdy o niego zapytałam, mama poprosiła mnie o pilnowanie blach z sucharkami. W tym upale było to jak kara za coś, czego nie zrobiłam. Niepokoił mnie wyraz twarzy mamy. Gdy jednak dołączyły do nas moje siostry i mama zaczęła opowiadać nam bajki, na chwilę przeniosłyśmy się do innego świata. Pojawiła się nadzieja, że wieczór zakończy się szczęśliwie.

Po chwili usłyszałyśmy pukanie do drzwi. Mama zeszła po schodach i wróciła z kobietą, której mąż pracował w stajni. Nie znałyśmy jej zbyt dobrze, a ona gdy tylko nas zobaczyła, zaczęła zadawać wiele pytań, szybko, jedno za drugim. Chyba wszystkie dobrze jeździłyśmy konno? Czy mogłybyśmy opowiedzieć, czemu tak bardzo lubimy konie i gdzie się tak dużo nauczyłyśmy?

Coś w tej kobiecie sprawiło, że jeszcze bardziej się zdenerwowałam. Przebiegała dłońmi po swojej bluzce i włosach, brzydko pachniała i chwytała nas za ramiona tak, jakby chciała nas przytrzymać na krzesłach. Moje siostry wierciły się, a ja miałam ochotę uciec, ale gdy tylko próbowałyśmy, znów byłyśmy wciągane w rozmowę. Czy fajnie mieć wakacje? Co robimy w ciągu dnia i jak daleko potrafimy popłynąć?

– Ach, Mariano, jak ty urosłaś. Czy nadal dużo bawisz się marionetkami? A wy, czy możecie pomagać przy wystawianiu sztuki?

Mama zaproponowała jej coś do picia i uratowała nas przed odpowiadaniem. Kobieta rysowała palcami kółka na blacie stołu, a ja przestraszyłam się, że ślady po nich nigdy nie znikną. Zapytała mamę, czy wiele osób przychodziło do sklepu, a mama udzielała jej odpowiedzi napiętym głosem. Ucisk w moim gardle narastał. Wstałam raz jeszcze, gdy nasz gość, jak się wydawało, podejmował jakąś decyzję. Chwileczkę, to musimy usłyszeć wszystkie. Dziś stało się coś dziwnego. A nawet strasznego.

Jej oczy były załzawione i czerwone, ale nie potrafiłam oderwać od nich wzroku, gdy mówiła, że jej mąż nie jest z tych, co zmyślają. Chętniej czytuje gazety niż bajki. Ale gdy wrócił po pracy do domu, wyglądał na chorego. Widział dziś coś, czego nie rozumiał.

Słychać było cichy dźwięk silnika i coś, co brzmiało jak uderzenia skrzydeł zamkniętego w klatce ptaka. Matka zapytała, co się stało, a my, dzieci, też chciałyśmy wiedzieć. Kobieta pociągnęła za nitkę z obrusu. W kąciku jej ust widać było trochę śliny. Powiedziała, że ścinali dziś drzewo przy stajni.

– Urosło zbyt wysokie, a to może być niebezpieczne, gdy przyjdą jesienne wichury. Ale podczas pracy jeden z robotników źle uderzył siekierą. Trafił w ramię stojącego obok mężczyzny.

Z piekarnika wydostawał się dym. Wyjęłam suchary, ale zdążyły się już spalić na węgiel. Kobieta przy stole mówiła dalej, piskliwym z nerwów głosem. Było bardzo dużo krwi. Ktoś zawiązał ranę bluzą, ale to nie pomogło. Jej mąż pobiegł po samochód, a gdy wracał, zobaczył to.

– Co zobaczył?

Moja najmłodsza siostra nie mogła się powstrzymać. Kobieta przeniosła na nią wzrok. Z moich ciągle mokrych włosów powoli spłynęła kropla, po szyi, karku, między łopatkami i wzdłuż kręgosłupa. Usłyszałyśmy ją nagle w ciszy, która nastała. Muzykę.

– Co zobaczył? Powiem ci, drogie dziecko. Zobaczył mężczyzn, z którymi pracował. Ale było ich o jednego za dużo. Przy drzewie pracowało ich pięciu i gdy jechał w ich kierunku, zobaczył pięciu mężczyzn. Czterech szło, a piątego nieśli. Mój mąż zatrzymał samochód i zamrugał kilka razy oczami. Wtedy zobaczył tylko czterech.

Kobieta wypiła do dna i powiedziała, że kiedy jej mąż szedł po samochód, mógł przecież przyjść ktoś jeszcze. Ale on czuł, że to było coś... innego. Mama zapytała naszego gościa o stan zdrowia rannego mężczyzny. Kobieta potrząsnęła głową. Nic nie wiedziała, ale uraz nie był chyba poważny. Przepraszała też, że może wydawała się zbyt przejęta, ale chciała komuś o tym opowiedzieć. Gdy mieszka się na wybrzeżu, jest się przyzwyczajonym do sag i legend. Coś o tym wiedziała, bo dorastała pod opieką dziadka, który był pastorem. Ale nie zmienia to faktu, że człowiek czuje się wstrząśnięty, gdy coś takiego przydarza się komuś osobiście.

Gdy na chwilę zamilkła, żeby złapać oddech, znów usłyszałyśmy muzykę. Moje siostry wyglądały na zdziwione, a kobieta znów zaczęła opowiadać. W końcu wydawało się, że mama ma już dosyć. Zaoferowała, że odprowadzi ją do drzwi, a gdy je zamknęła, usłyszałam, jak mówi, że nie tylko ciemne zimowe wieczory przepełnione są magią i zabobonami. Na przykład Midsommar. Czego to nie można znaleźć w studniach i na łąkach. Wiele osób widziało tajemniczego prześladowcę w trakcie burzy na morzu albo w górach. To wtedy ten zagadkowy obcy nagle pojawiał się przy sterze albo na jakiejś skałce.

Mama wróciła i zaczęła wyjmować rzeczy z lodówki. Odwrócona do nas plecami powiedziała, że mogło po prostu być tak, że ranny mężczyzna miał swojego anioła stróża. Moje młodsze siostry wyszły, nie zadawszy już więcej pytań. Ja ssałam pasemko swoich włosów. Moje ramiona były ciężkie, a serce zaczęło bić szybciej, mimo że siedziałam spokojnie. Mama zamilkła, więc w końcu i ja zbiegłam po schodach na dół do naszego sklepu, a następnie wyszłam na zewnątrz.

Trawa stała się wilgotna i mogła świadczyć o inności jutrzejszego dnia. W wiadrze z wodą, które ktoś zapomniał sprzątnąć, dryfowały owady, a wszędzie dookoła unosił się zapach dzikich róż. Widziałam nasz dom, nierówną drogę do wsi, pola i drzewa dookoła. Czułam się, jakbym stąpała po ilustrowanej książce. Zachciało mi się płakać i zaczęłam powtarzać sobie wyliczankę. Zebra to pasiasty zwierz, pasków nie pozbędzie się, zebra to pasiasty zwierz, pasków nie pozbędzie się...

Byłam sama. Najwyraźniej dźwięki nikogo nie zwabiły. Tak naprawdę chciałam być gdziekolwiek indziej, tylko nie tu. Muzyka, zwykle tak znajoma, przez nieczyste tony wydawała się teraz piskliwa i pełna zgrozy. Wiedziałam, że ta melodia zaprowadzi mnie do podziemi, gdzie wszystkie „będzie dobrze” stracą swój sens. Gdybym tylko odważyła się otworzyć usta, mogłabym zakłócić ją własnym krzykiem. Stawała się coraz wyraźniejsza. Moje stopy sunęły naprzód niczym ciągnięte przez niewidzialne nici, a ja wbiłam wzrok w ziemię. W końcu jednak zmusiłam się, by podnieść oczy.

Ojciec siedział na jednym z koni. Jego ręce były przywiązane do słupa, który utrzymywał rumaka na miejscu. Gdy mnie mijał, zauważyłam, że jego wzrok był równie martwy i utkwiony na wprost jak spojrzenie drewnianego zwierzęcia, na którym ojciec siedział. Krew zabarwiła mu ubranie, spłynęła po bokach i ubrudziła karuzelę. To ja z siostrami zwykle doprowadzałyśmy ją do porządku. Gdy ogień w mojej głowie na chwilę się uspokoił, pojawiła się jedna z tych myśli, które chronią nas przed przeczuciem najgorszego.

Czy tym razem też będziemy musiały czyścić karuzelę?

Midsommar to szwedzkie święto obchodzone w weekend najbliższy nocy świętojańskiej (przyp. tłum.).Rozdział pierwszy

Przez te wszystkie lata budziłam się z widokiem zakrwawionej koszuli taty przed oczami, a zasypiałam z uczuciem, że spoglądają na mnie jego niewidzące oczy. Gdy w nocy obrazy te powracają zbyt natrętnie, wstaję i aby je przepędzić, rzucam się w wir konkretnych zadań. Zamawiam towary, porządkuję półki, a czasami siadam w kąciku z książką. Bywa, że wczesnym rankiem budzi mnie śmiech przechodzących klientów, którzy zaglądają do sklepu przez okno i widzą mnie wykończoną i leżącą między poduszkami.

Wszyscy mamy swoje sposoby, by uciec od tego, co nas męczy. Pracujemy, mówimy, milczymy, dekorujemy, piszemy, czytamy, wypływamy w morze, występujemy na scenie, stoimy w miejscu albo pędzimy przed siebie – daleko, do przodu. Z czasem znajdujemy najlepszy sposób na ucieczkę przed mrocznymi wilkami trwogi, wreszcie uczymy się z nimi żyć, a nawet miewamy wrażenie, że udało nam się je oswoić.

Ten poranek był jednak inny. Wspomnienie ojca powracało do mnie wyraźniej niż zwykle i szybko zrozumiałam, co się dzieje. Wiatr się zmienił. Podobnie jak matka mam dar przeczuwania, że coś się wydarzy – dobrego lub złego, szczęśliwego lub nie. Teraz moje ciało i myśli przygotowywały się na ten dzień. Naciągnęłam na siebie kołdrę i wcisnęłam twarz w poduszkę, a ta chłonęła mój pełen niepokoju oddech.

Myślałam o Victorze i Teresie, i o silnych deszczach nad Kansas. Wczoraj tuż przed snem rozmawiałam z nimi przez telefon, a właściwie ich słuchałam. Victor wydawał się zadowolony, gdy mówił o uniwersytecie, kolegach, funduszach badawczych, które miał do dyspozycji, i o wszystkich ludziach, którzy uważali, że różne rodzaje kamieni i skamieniałości są ciekawe. Doczekał się własnej publikacji, zaczął biegać i czuł, że jest w najlepszej od dawna formie. Poza tym cieszył się, że jest u niego Teresa. Po spędzonym tam samotnie półroczu zadomowił się i mógł jej pomóc prawie we wszystkim, o co pytała.

Teresa za to zaczęła trajkotać, że wszystko wygląda tu tak jak w Simpsonach i że chyba jest do przodu w każdym przedmiocie w szkole. Na koniec rozmowy przesłała buziaki, ale i tak dało się odczuć, że w tamtym świecie słońce świeci dla niej częściej niż w domu. Nawet wichury były fascynujące. Ten świat czekał, aby go odkryła, a ja nie mogłam wnieść do rozmowy więcej niż opowieści o codziennych błahostkach. Powiedziałam więc tylko, że cieszę się, że u nich wszystko w porządku, i że czuję się dobrze. Dzieliło nas coś więcej niż kilometry – decyzja, która dla naszej córki musiała być trudna do zrozumienia. Że można żyć bez męża, ale nie bez sklepu.

Na razie nie umiałam ani nie chciałam odpowiadać jej na pytanie, dlaczego nie wyjechałam z nimi. Teresa sama domyślała się, że nie była to decyzja łatwa jak wybór między ciepłym a zimnym. Wie, jak bardzo kocham nowe miejsca i łagodniejszy klimat. Mój brak odpowiedzi wcale nie sprawiał, że moja tęsknota była łatwiejsza do zniesienia, ani że moje zapewnienia o dobrym samopoczuciu brzmiały bardziej prawdziwie. Zdarzało się, że pisałam do nich maile, które zapisywałam w folderze kopii roboczych. Robiłam to tylko po to, aby poczuć, że mogę się z nimi w każdej chwili skontaktować. Aby mieć wrażenie, że wszystko można cofnąć, że jeszcze nie jesteśmy rozbitą rodziną. To było możliwe. Wymagało tylko naciśnięcia przycisku „wyślij”.

Rozmyślanie o Teresie przynosiło cierpienie. Objęłam ramionami poduszkę. Zbyt wiele czasu może minąć, zanim znowu będę mogła przytulić ją rano przed śniadaniem. Przez moment poczułam zapach jej szamponu do włosów. Miałam ochotę uderzyć poduszkę za to, że nie była moją córeczką. Moje uczucia do Victora były równie bolesne, ale w inny sposób. Potrafiłam z tęsknotą wyobrażać sobie, jak ramię w ramię przechadzamy się brzegiem morza, aby sekundę później przypomnieć sobie coś głupiego, co powiedział, i cieszyć się, że nie leży tu obok mnie.

Gdy spałam, moja obrączka zawsze leżała w pudełeczku na stoliku nocnym, a rano nieświadomie wkładałam ją na palec. Było to dla mnie równie oczywiste jak to, że myłam zęby w łazience, a w kuchni nastawiałam wodę na herbatę. Ale odkąd Victor wyjechał, coraz częściej zdarzało się, że moja dłoń zawisała w powietrzu i nękało mnie jedno pytanie. Czy przyjdzie kiedyś taka chwila, że przestanę ją nosić, bo nie będę mogła albo nie będę chciała?

Otworzyłam dłoń i przyjrzałam się moim liniom papilarnym. Szukałam wewnątrz siebie Ivo – mężczyzny, którego spotkałam trzy miesiące temu, a który już zdążył odmienić moje życie. Gdy się żegnaliśmy, chwycił moją dłoń i pocałował ją. Potem ją zacisnął i powiedział, że będę mogła użyć tego pocałunku, kiedy będę chciała. Gdy siedziałam w samolocie. Gdy tylko weszłam do domu. Gdy kładłam się spać. Czułam, że nie jestem sama. On o mnie myślał.

Jedno, jedyne spotkanie. Dwadzieścia cztery godziny. A ja nie potrafiłam ani nie chciałam o nim zapomnieć.

Czy to ta sama niejasna tęsknota za ludźmi sprawiała, że tak intensywnie wspominałam ojca po przebudzeniu, jak gdyby zmarł nie wiele lat temu, lecz zupełnie niedawno?

Zrezygnowana zaczęłam się wiercić i spojrzałam na sufit. Victor wyrzeźbił w drewnie księżyc i powiesił go nad naszym łóżkiem. Podziwianie, jak tworzy, zawsze dawało mi możliwość zbliżenia się do niego. Kilka dni temu jedna z gwiazdek otaczających księżyc spadła ze stalowego drucika – czy był to zły omen? Wylądowała na łóżku jak niespodziewana spadająca gwiazda, a ja trzymałam ją w dłoni i nie wiedziałam, jakie życzenie wypowiedzieć w myślach. Pełnej rodziny? Więcej spotkań z mężczyzną, który tak mną poruszył, że na samą myśl o nim było mi cieplej i czułam się szczęśliwa? A może cofnięcia czasu? Abym nie musiała znaleźć swojego ojca zamordowanego na karuzeli?

Praca jest dobra na odpędzenie zmartwień, a w ciągłym ruchu odnajduję pewnego rodzaju spokój. Ale w chwilach ciszy wracają natrętne myśli, zaczyna mi świszczeć w głowie, trzeszczy tak, jak trzeszczało wtedy, gdy chowali tatę, a piosenka i muzyka wypełniały moje jestestwo.

Zabójstwo ojca było spektakularne i nagłośniono je w całym kraju. W gazetach, w radiu i w telewizji reporterzy mówili o morderstwie na karuzeli, o faktach i teoriach dotyczących tego, kto mógł za tym stać. Ja i moje siostry byłyśmy tego nieświadome. Wiedziałyśmy jedynie, że stałyśmy się obiektami ogromnego zainteresowania. Ludzie śledzili nas, pukali do drzwi sklepu i bezczelnie przyglądali się karuzeli.

Przed naszym domem stały samochody policyjne. Zarówno my, jak i mama zostałyśmy przesłuchane, tak samo jak krewni, znajomi i sąsiedzi. Nikogo jednak nie uznano za winnego, a w końcu wszystko ucichło. Wysnuto ogólny wniosek, że było to dziwne przestępstwo popełnione przez dziwnych ludzi. Mówiono o gangach, o nieznajomych i o zemście osób spoza Szwecji oraz o tym, że sprawcy mogli już zdążyć opuścić kraj, a może wrócili do „swoich”.

Mimo że nadal pamiętam, jak podchodzę do karuzeli i znajduję ojca, to wszystko, co działo się później, spowija mgła. Pamiętam jedynie strzępy tych wydarzeń, tak jakby dni zlewały się ze sobą. Musiałam pewnie pobiec z powrotem i opowiedzieć matce, co widziałam, i może pamiętam jeszcze, że krzyczałam. Mam też przed oczami twarz matki – jej szaloną rozpacz, ale też coś, co dziś nazwałabym akceptacją, tak jakby była już gotowa na to, co miałam jej powiedzieć.

A ona zachowała spokój i nie pozwoliła, żeby to, co złe, oszpeciło jej piękną twarz. Nie tylko my mogłyśmy na nią liczyć – inni także. Jedynie ona sama wie, ile ją to kosztowało. Może dlatego przez cały okres dorastania szanowałam to, że wolno nam było rozmawiać o wszystkim, nawet o tacie, dopóki nie dotyczyło to morderstwa i jego szczegółów. Matka zapewniała, że nic nam nie grozi. Sprawcy mieli już nigdy nie wrócić, a my miałyśmy czuć się bezpiecznie do końca życia, wierząc, że to prawda.

Byłam najstarsza i dźwigałam na swoich barkach podwójny ciężar – zarówno znalezienia ojca, jak i jego straty. Matka miała świadomość dręczących mnie wizji, których oszczędzono moim siostrom. Na pewno widziała też, że wzięłam na siebie rolę dodatkowego rodzica, i robiła wszystko, aby ułatwić mi życie. Gdy budziłam się w środku nocy, oczywiste było, że mogę wejść do niej ukradkiem i spać w łóżku taty. Mama nie wyrzuciła tego łóżka i za każdym razem, kiedy się w nim kładłam, miałam uczucie, że przez chwilę leżałam w objęciach ojca.

Naszą karuzelę z malunkami i lampami, tę karuzelę, która od ponad stu lat była własnością rodziny, wyczyścił ktoś inny. Kilka tygodni po tragedii mama znów włączyła muzykę. Zbliżyłyśmy się do niej, ja na końcu, jak dziecko, które się na czymś sparzyło. Każda z nas usiadła na swoim koniu i pozwoliłyśmy, aby karuzela zaczęła nas kręcić w rytm znajomych dźwięków. W tym momencie zostawiłyśmy za sobą ogromną część smutku. Nasz skarb znów stał się oazą bezpieczeństwa. Czasami wykradałam się tam, żeby usiąść na zmęczonych życiem deskach karuzeli, z nadzieją, że konie zdradzą mi swoje sekrety. Ale nawet ten rumak, który zabrał tatę na ostatnią przejażdżkę, zaniemówił. Patrzył smutno przed siebie szklanym wzrokiem, nie mogąc zdradzić, co stało się tamtego dnia.

Cisza zaległa dość szybko także nad naszym miasteczkiem i jego okolicami. Nie wiedziałyśmy, co mówiono za zamkniętymi drzwiami, ale zadziwiająco mało do nas docierało. Oczywiście pocieszano nas. Na pewno ktoś objął mamę i zaoferował pomoc, a ktoś inny spojrzał na nas i pomyślał: „Biedne dzieci”. Ale nie pamiętam nic konkretnego, głównie tylko współczucie, które po jakimś czasie się skończyło. Kto wie, może najbardziej pomógł nam szybki powrót do rzeczywistości?

Nie należy wracać do tego, co się stało – taka była chyba myśl przewodnia tamtych dni. Pomimo okrucieństwa tego przestępstwa trzeba było odpuścić sobie domysły. Czas leczy wszystkie rany, a nawet jeśli nie, to powinno się mówić, że tak jest. Pamiętający wciąż tamte wydarzenia starsi ludzie, zapytani o nie, dziś odpowiedzieliby, że limit uwagi, jaką poświęcono wtedy miasteczku, już się wyczerpał. Po pewnym czasie dla sąsiadów czy znajomych odpowiadanie na pytania staje się uciążliwe. Bo właściwie co tu odpowiedzieć, skoro wiemy tylko tyle, że są przestępstwa bez winowajcy, a pewnych rzeczy nigdy nie rozumieliśmy i nadal nie chcemy zrozumieć. Tutaj zawsze mieszkali dobrzy ludzie, którzy nie strzelają do siebie i nie biją się na noże.

Gdy miałam dwadzieścia lat, nadszedł moment, że świat zaczął mnie ciekawić, a jednocześnie złościć. Chciałam dowiedzieć się więcej o tym, co właściwie się stało. Mama nie zostawiła niczego. W szufladach nie było żadnych pożółkłych wycinków z gazet, ale przeczytałam to, co udało mi się znaleźć podczas szperania w różnych archiwach. Nic nie było dla mnie nowością. Może podświadomie słuchałam i układałam sobie w całość wszystko to, co widziałam i usłyszałam w tamte dni, a następnie zamknęłam w sobie tę prawdę. Teatralne morderstwo i zabójca, który już dawno temu wymknął się z powrotem między cienie.

Emerytowany policjant, świadek tamtych wydarzeń, zgodził się ze mną spotkać, ale nie wniósł do sprawy niczego nowego. Wszystkie dowody wskazywały na to, że morderca czym prędzej opuścił kraj. Oczywiście funkcjonariusz sam zastanawiał się, co się stało, ale nie doszedł do żadnych wniosków. Dla nas najlepiej byłoby zostawić to wszystko za sobą. Bez wątpienia było to trudne, rozumiał to lepiej niż inni – przez lata pracy widział więcej, niż ktokolwiek byłby w stanie znieść. Była to jednak jego jedyna rada.

Opowiedziałam siostrom o swoich poszukiwaniach i o tym, że niczego nowego się nie dowiedziałam. Tego wieczoru długo rozmawiałyśmy o tacie i o tym, jak wpłynęła na nas jego śmierć, ale później każda z nas jakby ponownie zakopała swój smutek.

Karolina trzyma swoje życie pod kontrolą dzięki cyfrom w kolumnach, a gdy potrzebuje ucieczki w świat fantazji, chwyta w dłoń pędzel. Dekoracje na trumnie taty były jej dziełem i przy jego pożegnaniu zrozumiała mimo tego albo dzięki temu, że miała tylko siedem lat, że jego życzenie, by mieć pogrzeb inny od wszystkich, podzielali i inni.

Karolina wzięła to sobie do serca. Jest dobrą księgową, ale często odkłada cyfry na bok, aby spełnić czyjeś ostatnie życzenie. Przygotowane przez nią dekoracje pokazują, że ludzie mimo wszystko po śmierci mają odwagę spełniać marzenia, których przedtem nie realizowali.

Elena wyraża swój nastrój przez pieczenie tego, co koresponduje z jej nastrojem, a wtedy mąka lata wokół jej głowy, formując aureolę. Jej portem są mąż i dzieci – pozwalają jej się zakotwiczyć, ale także odpływać, gdy tego potrzebuje.

Dźwięk poruszonej przez wiatr szyby przerwał moje rozmyślania, a na twarzy poczułam powiew zimnego wiatru. Wśliznęłam się jeszcze głębiej pod kołdrę. Gdyby dało się rozerwać czas i uciec przez powstałą dziurę, zrobiłabym to. Czas nie przewiduje jednak miejsca na takie zdarzenia, tylko kusi nas swą upartą, jednowymiarową logiką, by brnąć dalej. Niedługo w sklepie pojawią się klienci i żaden z nich nie będzie wiedział, gdzie zaprowadziły mnie rozmyślania o teraźniejszości – do starych brudów z dzieciństwa, równie czarnych i śmierdzących jak wodorosty, które sztorm właśnie wywlókł na plażę.