Cyrknickie Jezioro - ebook

I

Daw­no już temu jesz­cze pięk­na Kra­iny zie­mia sama ro­dzi­ła plo­ny, a drze­wa w niej srebr­ne były, nio­sły per­ły i dro­gie ka­mie­nie za owo­ce, zło­te mia­ły li­ście, a ga­łąz­ki z zie­lo­ne­go, błysz­czą­ce­go ka­mie­nia; psze­ni­cą i ży­tem same za­sie­wa­ły się pola; Kra­iń­cy żyli szczę­śli­wi, w zgo­dzie, w przy­jaź­ni.

Je­że­li się mło­dzie­niec po­ko­chał w dziew­czy­nie, nie po­trze­ba mu było do­sia­dać, jak te­raz się dziać zwy­kło, ru­ma­ka, wią­zać temu u ogo­na chu­s­tę jak naj­droż­szą, za­je­chać przed dom uko­cha­nej i po­rwać ją z sobą; dość było w on czas przyjść do ulu­bio­nej dziew­ki ro­dzi­ca i rzec: „Oj­cze, wa­sza mnie mi­łu­je cór­ka, daj­cie mi ją za żonę”. Oj­ciec po­zwa­lał, że­ni­li się, lecz nie tak jak te­raz, co to się czę­sto dla kłót­ni i swa­rów do­mo­wych łą­czą; wów­czas dla wspól­ne­go za­ślu­bia­li się szczę­ścia.

Otóż w tych cza­sach dzier­żył wie­le wło­ści po­tęż­ny Su­pan. Był on już po­de­szły, ale żywy mąż, pa­łac miał z krysz­ta­łu, a z dro­gich ka­mie­ni sprzę­ty; lecz to szczę­ścia nie nada, bo Bóg cno­tli­wym a spra­wie­dli­wym szczę­ścia tyl­ko uży­cza; ten Su­pan zaś był to okrop­ny cie­mięż­ca, sam był więc nie­szczę­śli­wy i nie­szczę­ście ma całą roz­lał Kra­inę.II

Był to wie­czór. Już słoń­ce daw­no skrwa­wi­ło wy­nio­słe ob­ło­ki, co jak ru­bi­nu smu­gi na la­zu­rze od­bi­ja­ły się nie­bios i dwo­iły w wiel­kim, mo­drym i bał­wa­ni­stym je­zio­rze, do któ­re­go cud­ny Su­pa­na przy­pie­rał ogród. Zo­rze zni­kły i rol­nik spra­co­wa­ny w wie­czor­nej ci­szy po­wra­cał do cha­ty swo­jej, i pa­sterz by­dło spę­dzał, i nie­jed­na pięk­na Kra­in­ka śpiew­ką gęsi z je­zio­ra zwier­cia­dla­nej zwo­ły­wa­ła wody; księ­życ się uka­zał srebr­no­wło­sy, a ja­sna jego łuna w owo­cach lśnią­cych od­bi­ja­ła się ogro­du. W wnę­trzu chat bły­ska­ły ognie, a wie­cze­rze spo­ży­wa­jąc ro­dzi­ny z uwa­gą po­wie­ści słu­cha­ły star­ców lub dzie­wic pio­snek słod­ko­dź­więcz­nych. Kie­dy Su­pan prze­cho­dził się nad je­zio­ra brze­giem, u stóp jego roz­bi­ja­ły się bał­wa­ny, srebr­ny i zło­ty wy­ta­cza­jąc pia­sek, lecz czo­ło jego po­chmur­ne było, pod brwią czar­ną wę­giel się ża­rzył spoj­rze­niem; smut­ne my­śli jak zło­wiesz­cze kru­ki oko­ło nie­go krą­ży­ły, on o no­wych du­mał cie­mię­że­niach. Wtem nie­bo za­la­ło się chmu­rą i księ­życ się za­ćmił, jak­by nie mógł na okrut­ne­go pa­trzeć dzie­dzi­ca wło­ści, chmu­ra nad pa­ła­cem jego się za­wie­sza, a dru­ga chmu­ra, chmu­ra my­śli cię­ży­ła na czo­le moż­ne­go pana.