Cywilizacja. Legenda - ebook

I

Zna­jo­my mój mło­dy uwa­gi mi ro­bił, że ża­glo­wym le­piej okrę­tem prze­pły­wa­ćO­ce­anu prze­strzeń. – Po­zwo­li­łem mu mó­wić w tym przed­mio­cie i słu­cha­łem go, oparł­szy się ko­la­nem o tło­mo­czek po­dróż­ny, a bio­dra­mi o cio­sa­ną z ka­mie­nia po­ręcz wy­brze­ża por­to­we­go.

Ale sko­ro do­mó­wił on pe­rio­du – ale sko­ro spoj­rza­łem na wiel­ki ze­gar miej­ski i zmiar­ko­wa­łem, iż za nie­wie­le cza­su pa­ro­sta­tek, zwa­ny: Cy­wi­li­za­cja, ru­szy z miej­sca, gdzie przy­stał był, i oso­bę moją z sobą po­nie­sie, prze­rwa­łem mło­de­mu przy­ja­cie­lo­wi memu jego mó­wie­nie.

– Był czas – rze­kłem – kie­dy w rze­czy­wi­sto­ści do­ty­kal­nej pod ręką moją mia­łem klu­cze pięk­no­ści onych, o któ­rych ma­rze­nie swo­je mi przed­sta­wiasz – -

A słów tych do­mó­wiw­szy, wbłą­ka­ły mi się w pa­mię­ćry­my, któ­re nu­ci­łem, oglą­da­jąc klam­ry i za­mknię­cia po­dróż­ne­go mego tło­mocz­ka.

Co dzień woda w okręt cie­cze,
Nogą z łoża ani stąp;
Co wie­czo­ra – o! czło­wie­cze,
W górę rę­kaw! – i do pomp.