Czarna krówka: legenda z naszych czasów - ebook

I. PRO­WIN­CY­AŁ.

Sta­ry Pro­win­cy­ał zje­chał do klasz­to­ru.

I przy­jął wodę świę­co­na u pro­gu;

I na­przód z bra­cia udał się do chó­ru,

I po za­ko­nie od­dał chwa­łę Bogu.

A po­tem wszyst­kich z ko­lei po­wi­tał,

Księ­gi ob­li­gów wziął z ka­pi­tu­la­rza,

Mło­dzież klasz­tor­na o re­gu­łę py­tał,

I na ostat­ku wszedł do re­fek­ta­rza.

– Po­kój do­mo­wi! Pan niech be­dzie z wami!

A duch, po Bogu za­ko­no­wi wier­ny,

Nie­chaj chleb ła­mie z ubó­stwem przed drzwia­mi:

To i Bóg bę­dzie dla was mi­ło­sier­ny! –

Bra­ci­szek po­dał krze­sło i sto­li­czek,

Ku­be­czek mio­du i won­ny pier­ni­czek,

A ksiądz Pro­win­cy­ał dzię­ko­wał w po­ko­rze,

I prze­że­gnaw­szy po­żył dary Boże.

A po­tem ka­zał po­dać pi­smo świę­te,

– Bo z cze­go świa­tło w po­cząt­ku po­czę­te,

Tego na za­wsze trze­ba nam się ra­dzić,

Gdy Bóg do­zwa­la w ła­sce się gro­ma­dzić.

Otóż! gdzie księ­ga sama się otwo­rzy,

I co po pra­wej z góry na­pi­sa­no:

To Pan ob­my­ślał dla swo­ich sług rano,

To przyj­miem, Bra­cia! jako wy­rok Boży.

Za­siądź­cie w koło! –

Bra­cia go ob­sia­dła,

I wiel­ka księ­ga sama się roz­pa­dła,

I każ­dy wes­tchnął, i w ci­cho­ści cze­ka,

Co Bóg w swej ła­sce ob­ja­wił od wie­ka?

Po pra­wej ręce, a w wy­ro­ku wiecz­nym

Sta­ło, co Pan Bóg (w swej ła­sce) ob­ja­wi

Wy­bra­nym swo­im w są­dzie osta­tecz­nym,

I rzekł Pro­win­cy­ał: – A niech to Pan spra­wi! –