Czekając na śmierć - ebook

1

Susan nienawidziła motocykli. Stale powtarzała Natowi, że motocykl równa się śmierć, a jazda czymś takim to najbardziej niebezpieczna rzecz pod słońcem. Wbijała mu to do głowy na okrągło. Nat się z nią drażnił i odpowiadał, że jest w błędzie, o czym najlepiej świadczą statystyki. Ponieważ tak naprawdę największe zagrożenia czyhają we własnej kuchni. Właśnie tam ryzyko gwałtownej śmierci jest największe.

Stykał się z tym dzień w dzień jako lekarz w szpitalu, w którym wkrótce miał zrobić specjalizację. Motocyklistom też się zdarzają ciężkie wypadki, wiadomo, ale to betka w porównaniu z tym, do czego dochodzi w kuchniach.

Ludzie nieustannie wsadzają widelce do tosterów i giną wskutek porażenia prądem. Albo łamią sobie karki po upadku z kuchennego krzesła. Potrafią się zadławić bądź zatruć jedzeniem. Nat szczególnie lubił opowiadać Susan o kobiecie, która trafiła na ostry dyżur Królewskiego Szpitala Hrabstwa Sussex, gdzie pracował (a raczej się przepracowywał), bo schylając się, żeby otworzyć zmywarkę, nadziała się okiem na nóż do filetowania.

Motocykle nie są niebezpieczne, powtarzał jej z upodobaniem, nawet takie monstra jak jego czerwona honda fireblade (rozpędzająca się do setki w trzy sekundy) – problem leży w innych użytkownikach dróg. Po prostu bez przerwy trzeba na nich uważać, i tyle. A poza tym jego fireblade wydzielał bez porównania mniej dwutlenku węgla niż jej przechodzone audi TT.

Ona jednak za każdym razem puszczała to mimo uszu.

Tak samo nie zwracała uwagi na jego utyskiwania, że zawsze muszą spędzać święta Bożego Narodzenia – przypadające już za pięć tygodni – z „wyjętymi spod prawa”, jak z lubością określał jej rodziców.

Wyczytał gdzieś, że poślubiając kobietę, mężczyzna ma nadzieję, że na wieki wieków pozostanie taka sama, natomiast kobieta wychodzi za mężczyznę z gotowym planem w głowie, jak go zmienić.

Nie da się ukryć, że Susan Cooper udawało się to znakomicie, bo użyła najbardziej niszczycielskiej broni w kobiecym arsenale – była w szóstym miesiącu ciąży. Owszem, Nat chodził dumny jak paw, co prawda, to prawda. Ale jednocześnie z żalem uświadamiał sobie, że już wkrótce będzie musiał się zmierzyć z prawdziwym życiem. Że przyjdzie mu się rozstać z fireblade’em i zamienić go na coś praktycznego. Na jakieś kombi albo minivana. A jakby tego było mało, koniecznie z pieprzonym silnikiem hybrydowym, żeby broń Boże nie narobić Susan obciachu w towarzystwie ani nie urazić jej poglądów na temat ochrony środowiska!

Miła perspektywa, prawda?

Dotarł do domu wcześnie rano, a potem siedział przy stole w kuchni ich niedużego domku w Rodmell, dziesięć mil od Brighton, i ziewając, oglądał w telewizji śniadaniowej relację z samobójczego zamachu bombowego w Afganistanie. Na ekranie widział, że jest ósma jedenaście, jego zegarek wskazywał ósmą dziewięć. Ale czuł się tak, jakby był środek nocy. Nabrał łyżeczką płatków śniadaniowych, włożył je do ust, popił sokiem pomarańczowym i kawą, a następnie wbiegł na piętro. Pocałował Susan i poklepał na do widzenia Bąbelka w brzuchu.

– Jedź ostrożnie – wymamrotała.

A jak ci się zdaje, że co ja zamierzam? Jechać niebezpiecznie? – pomyślał, ale nie wyraził tego na głos.

– Kocham cię – powiedział tylko.

– Ja też cię kocham. Zadzwoń.

Nat pocałował ją jeszcze raz, zszedł na parter, uzbroił się w kask i skórzane rękawice, po czym wyszedł na mróz. Kiedy wyprowadzał ciężką czerwoną maszynę z garażu i głośno zatrzaskiwał drzwi, dopiero się rozwidniało. Od kilku dni nie padało, więc mimo przymrozku raczej nie groziła gołoledź na drodze.

Spojrzał w górę, na zasłonięte okna, i uruchomił silnik ukochanego motocykla… po raz ostatni w życiu.2

Naciskając dzwonek do gabinetu lekarskiego umieszczony na tablicy na ganku, Lynn Beckett myślała, że doktor Ross Hunter jest jedną z niewielu stałych w jej życiu. W zasadzie, gdyby miała być całkiem szczera, trudno byłoby jej wymienić jeszcze jakąś inną stałą. Chyba tylko porażkę. Porażki bez dwóch zdań były stałym elementem życia Lynn. Towarzyszyły jej od zawsze. Właściwie to przyciągała je jak magnes. Mogłaby otworzyć z nimi kramik.

Krótko mówiąc, jej życie było trzydziestosiedmioletnim pasmem niepowodzeń, poczynając od drobiazgów, jak odcięcie czubka palca wskazującego podczas zatrzaskiwania drzwi samochodu, po rzeczy grubszego kalibru, w miarę jak z biegiem lat pojawiały się problemy większej wagi. Jako dziecko rozczarowała rodziców, jako żona zawiodła męża, a teraz pod żadnym względem nie sprawdzała się jako samotna matka nastoletniej córki.

Gabinet lekarski mieścił się w wielkiej edwardiańskiej willi przy spokojnej ulicy w Hove, która swego czasu miała wyłącznie willowy charakter. Jednak wiele wspaniałych domów w zabudowie szeregowej dawno już wyburzono, a na ich miejscu postawiono bloki mieszkalne. Teraz większość domów, które pozostały, takie jak ten, przeznaczono na biura albo prywatne praktyki lekarskie.

Lynn weszła do znajomego przedpokoju, w którym woń politury mebli mieszała się z lekkim zapachem środków odkażających, za biurkiem po drugiej stronie zobaczyła sekretarkę doktora Huntera, zajętą rozmową przez telefon, i wśliznęła się do poczekalni.

W ciągu mniej więcej piętnastu lat, odkąd przychodziła do tego wielkiego, acz mrocznego pokoju, nic się w nim nie zmieniło. Ta sama plama z wody na stiukowym suficie, z grubsza przywodząca na myśl kształt Australii, ten sam kauczukowiec w donicy przed kominkiem, znajomy zapach stęchlizny oraz te same niedobrane fotele i kanapy, które wyglądały jak zakupione w pradawnych czasach na wyprzedaży sklepu przed likwidacją. Nawet niektóre czasopisma na okrągłym dębowym stole pośrodku pomieszczenia sprawiały wrażenie, jakby ich nie zmieniano od lat.

Rzuciła okiem na słabowitego staruszka zagłębionego w fotelu z popsutymi sprężynami. Wbił laskę w dywan i ściskał ją tak mocno, jakby się obawiał, że bez niej całkiem zapadnie się w fotel i zniknie. Obok niego jakiś niecierpliwy mężczyzna po trzydziestce, w niebieskim płaszczu z zamszowym kołnierzem, manipulował przy smartfonie. Na stojaku Lynn zauważyła rozmaite broszury, w tym jedną z poradami, jak rzucić palenie, ale w obecnym stanie nerwów bardziej przydałaby się jej rada, jak można palić jeszcze więcej.

Na stole leżało bieżące wydanie „Timesa”, uznała jednak, że w tym nastroju nie da rady skupić się na lekturze. Nie zmrużyła oka, odkąd wczoraj po południu zadzwoniła sekretarka doktora Huntera i zaprosiła ją na wizytę z samego rana, bez córki. W dodatku cała się trzęsła, bo spadł jej poziom cukru. Zażyła wprawdzie lekarstwo, ale nie była w stanie nic przełknąć na śniadanie.

Przycupnąwszy na skraju twardego krzesła, pogrzebała w torbie i wrzuciła do ust dwie tabletki glukozy. Dlaczego doktor Hunter tak pilnie chciał się z nią widzieć? Czy chodzi o badanie krwi, które robiła w zeszłym tygodniu, czy – co bardziej prawdopodobne – o Caitlin? Gdy wcześniej żywiła takie obawy – na przykład po tym, jak wykryła guzek na piersi, albo kiedy przeraziła się, że nieodpowiedzialne zachowanie córki jest oznaką raka mózgu – po prostu dzwonił do niej osobiście i przekazywał dobre wieści: że biopsja, tomografia czy badanie krwi niczego nie wykazały, więc nie ma powodów do zmartwienia. Jakby o Caitlin choćby przez chwilę można się było nie martwić.

Założyła nogę na nogę, ale zaraz znów je wyprostowała. Ubrała się elegancko: w najlepszy, średniej długości płaszcz z niebieskiego kaszmiru, kupiony na styczniowej wyprzedaży. Pod nim miała granatowy sweterek z dzianiny, czarne spodnie i czarne zamszowe buty. Bo chociaż za nic by się do tego przed sobą nie przyznała, wybierając się z wizytą do lekarza, zawsze starała się dobrze wyglądać. Może nie wystrzałowo – już dawno zapomniała, jak to się robi, a zresztą brakowało jej aż takiej pewności siebie – ale przynajmniej chciała być dobrze ubrana. Jak większość pacjentek doktora Huntera, od dawna potajemnie się w nim durzyła. Oczywiście za nic na świecie nie ośmieliłaby się mu tego okazać.

Odkąd zerwała z Melem, jej poczucie własnej wartości legło w gruzach. W wieku trzydziestu siedmiu lat była atrakcyjną kobietą, a byłaby znacznie bardziej ponętna, gdyby przybrała na wadze tyle, ile straciła. Tak przynajmniej mówiło jej kilkoro przyjaciół i nieżyjąca już siostra. Zdawała sobie sprawę, że wygląda mizernie – wystarczyło tylko spojrzeć w lustro. Zmizerniała od nieustannego zamartwiania się o wszystko, zwłaszcza o Caitlin, która od ponad sześciu lat przyprawiała ją o zgryzoty.

Krótko po dziewiątych urodzinach Caitlin wykryto u niej chorobę wątroby. Od tej pory Lynn miała wrażenie, że obie utknęły w długim, ciemnym tunelu. Niekończące się wizyty u specjalistów. Badania. Krótkie okresy hospitalizacji tutaj na miejscu, w Sussex, i o wiele dłuższe – raz trwało to nawet ponad rok – na oddziale schorzeń wątroby Królewskiego Szpitala Południowego Londynu. Dziewczynka przechodziła operację wprowadzania stentów do dróg żółciowych. A potem ich wyjmowania. Nieustanne transfuzje krwi. Choroba do tego stopnia pozbawiała ją energii, że Caitlin regularnie zasypiała na lekcjach. Nie mogła już grać na swoim ukochanym saksofonie, bo i tak ledwo oddychała. A jednocześnie, odkąd została nastolatką, coraz częściej złościła się i buntowała. Domagała się odpowiedzi na pytanie: „Dlaczego ja?”.

Lynn nie potrafiła jej na to odpowiedzieć.

Nie pamiętała już, ile razy czekała, cała w nerwach, na ostrym dyżurze w Królewskim Szpitalu Hrabstwa Sussex, podczas gdy lekarze zajmowali się jej córką. Kiedyś, w wieku zaledwie trzynastu lat, Caitlin podprowadziła butelkę wódki z barku i trzeba jej było zrobić płukanie żołądka. A znów innym razem, jako czternastolatka, tak się upaliła haszem, że aż spadła z dachu. Albo ta koszmarna noc, kiedy o drugiej weszła do sypialni Lynn, ze szklistym wzrokiem, spocona i zziębnięta tak, że szczękała zębami, po czym oświadczyła, że boli ją głowa, bo jakiś menel z Brighton namówił ją, żeby łyknęła ecstasy.

Za każdym razem doktor Hunter przyjeżdżał do szpitala i zostawał z Caitlin, dopóki się nie upewnił, że nic jej nie grozi. Nie musiał tego robić, po prostu taki już był.

A teraz otworzyły się drzwi i lekarz stanął w progu. Wysoki, postawny, w eleganckim prążkowanym garniturze, miał przystojną twarz okoloną kręconymi, przyprószonymi siwizną włosami i łagodne, troskliwe zielone oczy, częściowo ukryte za okularami połówkami.

– Lynn! – rzucił. Tego dnia jego silny, dziarski głos był dziwnie przytłumiony. – Wejdź, proszę.

Doktor Ross Hunter na powitanie pacjentów przybierał jedną z dwóch min. Przez te wszystkie lata, odkąd była jego pacjentką, Lynn znała jedynie jego normalny, autentycznie ciepły i szczery uśmiech. Dotychczas nie widziała, jak ze smutnym grymasem na twarzy zagryza wargę. Tę minę trzymał pod kluczem w kufrze i nie znosił jej wyciągać.

I z taką miną wyszedł do niej dzisiaj.3

To było doskonałe miejsce na kontrolę radarową. Kierowcy śpieszący się do pracy w Brighton, regularnie pokonujący ten odcinek Lewes Road, wiedzieli, że mimo ograniczenia prędkości do czterdziestu mil na godzinę bez obaw mogą dodać gazu za światłami i nie zwalniać na dwupasmówce, dopóki nie znajdą się w zasięgu kamer drogówki niemal milę dalej.

Pomalowane w ostrzegawcze niebieskie, żółte i srebrne kwadraty bmw kombi, zaparkowane na bocznej dróżce i częściowo zasłonięte przed wzrokiem kierowców wiatą przystanku autobusowego, dla wielu z nich okazało się niemiłą poranną niespodzianką.

Posterunkowy Tony Omotoso stał za samochodem i opierając na dachu fotoradar pistoletowy, celował czerwoną kropką lasera w tablice rejestracyjne pojazdów, które podejrzewał o przekroczenie prędkości, bo to zapewniało najlepszy odczyt. Gdy ujrzał tablicę osobowej toyoty, nacisnął spust. Cyfrowy wyświetlacz pokazał czterdzieści cztery mile na godzinę. Kierowca zauważył kontrolę i zdążył wcisnąć hamulec. Ściśle trzymając się wytycznych, posterunkowy dodał dziesięć procent tolerancji plus jeszcze dwie mile. Toyota minęła go, wciąż świecąc światłami stopu. Następnie Omotoso skupił się na tablicy białej furgonetki transit – czterdzieści trzy mile na godzinę. Zaraz potem obok nich śmignął czarny motocykl model Harley Softail; pędził z prędkością grubo większą niż dozwolona, ale policjant nie zdążył go namierzyć.

Po lewej ręce Tony miał kolegę z drogówki, posterunkowego Iana Uppertona. Ten wysoki chudzielec w czapce i żółtej odblaskowej kurtce tylko czekał na sygnał, żeby wyskoczyć na drogę. Byli przemarznięci do szpiku kości.

Upperton spoglądał za oddalającym się harleyem. Lubił je, lubił wszelkie motocykle i miał ambicję służyć w patrolu motocyklowym. Harleye to jednak maszyny wycieczkowe. Jego prawdziwą pasją były ścigacze, takie jak różne modele bmw, suzuki hayabusas czy honda fireblade. Potwory, na których żeby porządnie wejść w zakręt, trzeba się nieźle pochylić, a nie tylko przekręcić kierownicę, jak w byle samochodzie.

Teraz nadjeżdżało czerwone ducati, lecz kierowca zauważył ich w porę, zwolnił i wlókł się w żółwim tempie. Natomiast zdezelowana zielona fiesta na zewnętrznym pasie najwyraźniej nic sobie z nich nie robiła.

– Fiesta! – zawołał Omotoso. – Pięćdziesiąt dwie!

Posterunkowy Upperton wyszedł na drogę i nakazał kierowcy zjechać na bok. Tymczasem – przez nieuwagę albo celowo – samochód popędził dalej.

– No to zasuwamy! – Wyrecytował numer rejestracyjny (Whiskey cztery-trzy-dwa Charlie Papa November) i wskoczył za kierownicę.

– Skurwiele!

– Cioty!

– Dlaczego nie ścigacie prawdziwych przestępców, co?

– No, tylko prześladujecie kierowców!

Tony Omotoso obejrzał się i zobaczył dwóch młodych chłopaków wlokących się szosą.

Dlatego, że w ciągu roku na drogach Anglii ginie trzy i pół tysiąca ludzi, a ofiar morderstw jest zaledwie pięćset – miał ochotę im odpowiedzieć. Dlatego, że przez takich bezmózgów jak ten w fieście, nie ma jednego cholernego dnia, żebyśmy z Ianem nie zbierali z asfaltu trupów i połamańców.

Nie miał jednak na to czasu – jego kolega zdążył już włączyć niebieskiego koguta na dachu i zawodzącą syrenę. Wrzucił więc laserową „suszarkę” na tylne siedzenie, usiadł z przodu, zatrzasnął drzwi i mocował się z pasem, podczas gdy Upperton wcisnął się w lukę w sznurze samochodów i wdusił gaz do dechy.

Poczuł gwałtowny przypływ adrenaliny, kiedy przyśpieszenie skurczyło mu trzewia i wcisnęło kręgosłup w oparcie fotela. O tak, to była najlepsza strona tej roboty.

Umieszczony w desce rozdzielczej wyświetlacz Automatycznego Systemu Identyfikacji Numerów Rejestracyjnych zapiszczał, pokazując dane fiesty. Whiskey cztery-trzy-dwa Charlie Papa November nie miał ważnego ubezpieczenia ani opłaconych podatków, a zarejestrowany był na kierowcę, który stracił prawo jazdy.

Upperton zjechał na zewnętrzny pas i szybko nadrabiał dzielący go od fiesty dystans.

Nagle zatrzeszczało radio:

– Hotel Tango cztery-dwa?

– Tak, tu Hotel Tango cztery-dwa – odpowiedział Omotoso.

– Mamy doniesienie o poważnym wypadku drogowym – oznajmił dyżurny. – Motocykl i samochód osobowy, skrzyżowanie Coldean Lane i Ditchling Road. Zajmiecie się tym?

Psiakrew! – pomyślał Omotoso. Nie chciał, żeby fiesta im się wymknęła.

– Tak, tak… Już jedziemy. Zawiadom patrole w Brighton. Ford fiesta Whiskey cztery-trzy-dwa Charlie Papa November, zielony, pędzi na południe Lewes Road i zbliża się do nieoznakowanego ronda. Kierowcy prawdopodobnie odebrano prawo jazdy.

Nie musiał mówić koledze, żeby zawrócił. Upperton już ostro hamował i z włączonym prawym kierunkowskazem wypatrywał luki w sznurze samochodów ciągnących z naprzeciwka.4

Malcolm Beckett poczuł wyraźniejszy zapach morza, gdy jego niebieski sportowy wóz mgb GT, liczący sobie już trzydzieści lat, zatrzymał się na światłach przed zjazdem z autostrady. To było jak narkotyk, jakby w jego krwiobiegu krążyła sól oceanów i po najkrótszej nawet przerwie musiał znowu dać sobie w żyłę. Odkąd jako nastolatek wstąpił do Królewskiej Marynarki Wojennej, całą karierę zawodową spędził na morzu. Dziesięć lat w marynarce wojennej i dwadzieścia jeden w handlowej.

Uwielbiał Brighton, gdzie się urodził i wychował, bo leżało nad samym morzem, ale i tak najszczęśliwszy był na pokładzie statku. Dzisiaj kończył się jego trzytygodniowy urlop na lądzie i znowu miał na kolejne trzy tygodnie wyjść w morze, jako starszy mechanik na „Arco Dee”. Z żalem pomyślał, że jeszcze niedawno był najmłodszym starszym mechanikiem w całej marynarce handlowej, a teraz, w wieku czterdziestu siedmiu lat, szybko stawał się weteranem, starym wilkiem morskim.

Tak samo jak znał każdy nit ukochanego statku, znał też każdą mutrę i śrubę swojego samochodu, który osobiście rozkładał na części i składał tyle razy, że już dawno stracił rachubę. Teraz z lubością wsłuchiwał się w pomruk pracującego na wolnych obrotach silnika; doszedł do wniosku, że popychacz nieco dudni, więc przy następnym zejściu na ląd będzie musiał zdjąć głowicę cylindra i go wyregulować.

– Dobrze się czujesz? – zapytała Jane.

– Ja? Jasne. Świetnie.

Poranek był piękny, niebo czyste i błękitne, a przy bezwietrznej pogodzie morze płaskie jak stół. Po jesiennych sztormach, przez które jego ostatni rejs przebiegał dosyć ponuro, uspokoiło się, przynajmniej dzisiaj. Panował ziąb, ale zapowiadało się wspaniale.

– Będziesz za mną tęsknił?

Objął ją za ramię i przytulił.

– Jak wariat.

– Kłamca!

Pocałował ją.

– Tęsknię za tobą w każdej sekundzie, kiedy jestem z dala od ciebie.

– Guzik prawda!

Znów ją pocałował.

Gdy światła zmieniły się na zielone, wcisnęła sprzęgło, wrzuciła pierwszy bieg i przyśpieszając, pojechała opadającą do brzegu drogą.

– Trudno jest konkurować ze statkiem – powiedziała.

Uśmiechnął się szeroko.

– To bzykanko z rana było rewelacyjne.

– Oby ci wystarczyło do powrotu.

– Wystarczy.

Skręcili w lewo, objeżdżając koniec Laguny Hove – na dwóch sztucznych jeziorach ludzie mogli wiosłować, uczyć się windsurfingu oraz puszczać modele żaglowców. Przed nimi, wzdłuż wschodniego krańca portu, biegła prywatna ulica zabudowana białymi domami w stylu mauretańskim, wychodzącymi na plażę; rezydencje te należały do bogatych celebrytów, takich jak Heather Mills i Fatboy Slim.

Woń soli w powietrzu była teraz silniejsza, przyprawiona wyziewami siarkowymi z portu, a także zapachem oleju, lin, smoły, farby i węgla.

Port Shoreham, usytuowany na zachodnim skraju zespołu miejskiego Brighton i Hove, składał się z basenu długości mili; na obu jego brzegach mieściły się składy drewna, węgla i kruszywa, magazyny, a także przystanie jachtów oraz rozrzucone tu i tam domy i mieszkania prywatnych właścicieli. Niegdyś był to ruchliwy port handlowy, lecz jego charakter zmienił się z nastaniem coraz większych kontenerowców, zbyt dużych, żeby do niego zawijać.

Wciąż przybijały tu mniejsze tankowce i jednostki handlowe oraz kutry rybackie, ale przeważały komercyjne pogłębiarki, wydobywające z dna morza żwir i piasek, które następnie sprzedawano jako kruszywo przedsiębiorstwom budowlanym.

– Co masz w planach na najbliższe trzy tygodnie? – zapytał.

Problemem wszystkich marynarzy było zaufanie do zostających na brzegu żon. Już na samym początku służby w marynarce wojennej Malcolm dowiedział się, że ledwo zdążą wypłynąć w rejs, niektóre żony wystawiają w oknach od frontu paczki proszku do prania OMO, co ma oznaczać: „Old Man Overseas”, czyli: „Ślubny wybył na morze”.

– Jasełka Jemmy, które cię ominą – odparła Jane. – A już za dwa tygodnie zaczynają się ferie Amy i z nieszczęśliwą miną będzie mi się plątała po domu.

Jedenastoletnia Amy była córką Jane z pierwszego małżeństwa. Mal miał z nią bardzo dobre relacje, chociaż od zawsze istniała między nimi niewidzialna bariera. O wiele większa zażyłość łączyła go z ich wspólnym dzieckiem, sześcioletnią Jemmą – osóbką jakże serdeczną, promienną i pozytywnie nastawioną do świata. Stanowiła ona skrajne przeciwieństwo jego córki z pierwszego małżeństwa – zamkniętej w sobie, dziwnej i chorowitej dziewczyny, którą wprawdzie bardzo lubił, ale z którą pomimo wszelkich wysiłków tak naprawdę nie czuł się jakoś szczególnie związany. Żałował, że nie zobaczy Jemmy w roli Maryi Dziewicy, ale już dawno pogodził się z tym, że kariera, jaką obrał, wymaga poświęceń na gruncie rodzinnym. To głównie z tego powodu rozpadło się jego pierwsze małżeństwo i sytuacja ta stale dawała mu do myślenia.

Spojrzał na Jane, która właśnie skręcała za domami w prawo w długą, prostą szosę, biegnącą wzdłuż południowej strony basenu portowego; specjalnie jechała bardzo powoli, jakby chciała przedłużyć ich ostatnie wspólne chwile. Zadziorna, ale jakże śliczna, z zawadiacko perkatym noskiem, miała na sobie skórzaną kurtkę narzuconą na biały T-shirt i podarte dżinsy. Jak bardzo różniły się te dwie kobiety! Jane, terapeutka specjalizująca się w leczeniu fobii, oznajmiła mu, że lubi swoją niezależność i uwielbia te trzy tygodnie wolności, bo dzięki nim tym bardziej docenia jego obecność w domu po powrocie.

Natomiast Lynn, pracująca w firmie windykacyjnej, stale czegoś od niego potrzebowała. Za bardzo domagała się atencji. Co innego, jeśli kobieta nas chce, pożąda, pragnie, a co innego, jeśli ciągle czegoś od nas potrzebuje. To właśnie przez to, że nieustannie chciała, by jej pomagał, ostatecznie się rozstali. Miał nadzieję – prawdę mówiąc, oboje na to liczyli – że wspólne dziecko coś zmieni. Ale nic się nie zmieniło.

Było jeszcze gorzej.

Samochód zwalniał, a Jane pokazywała coś palcem. Zatrzymali się, odczekali, aż z hurgotem przetoczy się wyładowana drewnem ciężarówka, skręcili w prawo, w otwartą bramę firmy Kruszywa Solent, i zostawili samochód przed przenośnym barakiem ochrony.

Mal – przebrany już w biały kombinezon i marynarskie buty na gumowej podeszwie – wysiadł i podniósł pokrywę bagażnika. Wyjąwszy wielką miękką torbę, nasadził na głowę żółty kask. Pochylił się i przez otwarte okno pocałował Jane na pożegnanie. Długo, przeciągle. Nawet po siedmiu latach razem ich namiętność ani trochę nie wygasła – to jedna z korzyści regularnego rozstawania się na trzy tygodnie.

– Kocham cię – powiedział.

– Ja ciebie też – odparła i jeszcze raz go pocałowała.

Wysoki, szczupły i silny, był przystojnym mężczyzną o szczerym, uczciwym spojrzeniu i krótko obciętych, rzednących jasnych włosach. Należał do ludzi natychmiast wzbudzających sympatię i szacunek wśród kolegów z pracy, bo niczego nie ukrywał. Po nim wszystko widać było jak na dłoni.

Patrząc, jak Jane cofa samochód, słuchał terkotania tłumika. Zaniepokoił się brzmieniem silnika pracującego na biegu wstecznym. Trzeba wymienić deflektor w jednej z dwóch rur wydechowych. Po powrocie musi wstawić samochód na kanał. A także rzucić okiem na amortyzatory, sportowe mgb nie sprawowało się na wertepach tak jak powinno. Niewykluczone, że przednie wymagają wymiany.

Kiedy jednak wszedł do baraku, podpisał się na liście i wymienił uprzejmości z wartownikiem, zaprzątały go już inne sprawy. Prawy silnik „Arco Dee” miał już za sobą prawie dwadzieścia tysięcy godzin pracy, czyli zgodnie z przepisami firmy powinien przejść remont generalny. Mal musiał dokonać stosownych obliczeń, żeby wybrać najlepszy moment na tę operację. Podczas zbliżającej się przerwy świątecznej suche doki będą nieczynne. Tyle że właścicieli „Arco Dee” nie obchodziły świąteczne urlopy. Mal uznał, że gdyby to on wybulił za statek dziewiętnaście milionów funtów, pewnie też myślałby tak samo. I dlatego tamci chcieli, żeby jednostka pracowała dzień w dzień przez okrągłą dobę, jeśli to tylko możliwe.

Maszerując raźnie nabrzeżem w kierunku czarnego kadłuba i pomarańczowych nadbudówek, na szczęście nie zdawał sobie sprawy z tego, jaki ładunek będzie im towarzyszył w drodze powrotnej z rejsu, w który wypływali za dwie godziny, i w jaki koszmar zamieni to jego życie.5

Gabinet doktora Huntera mieścił się w długim, wysokim pokoju; naprzeciwko wejścia podnoszone okna wychodziły na otoczony murem ogródek oraz metalowe schody przeciwpożarowe sąsiedniego budynku, lekko zasłonięte bezlistnymi w zimie drzewami i krzewami. Lynn często myślała o tym, że w czasach świetności, kiedy cała ta posiadłość stanowiła jeden dom, miejsce obecnego gabinetu zajmowała pewnie jadalnia.

Lubiła budynki, zwłaszcza ich wnętrza. Największą przyjemność czerpała z oglądania wiejskich posiadłości i rezydencji otwartych dla zwiedzających… swego czasu również Caitlin sprawiało to frajdę. Od dawna planowała, że kiedy już będzie miała z głowy opiekę nad córką, a konieczność zarabiania pieniędzy przestanie być tak paląca, pójdzie na kurs dekoratorów wnętrz. Potem mogłaby zaproponować Rossowi Hunterowi gruntowną przeróbkę gabinetu. Należałoby go odpicować, tak samo jak poczekalnię. Tapety i ściany nie zestarzały się w takim samym stopniu jak lekarz. Z drugiej strony musiała przyznać w duchu, że jest coś kojącego w tym, iż przez te wszystkie lata, odkąd tu przychodzi, prawie nic się nie zmieniło. W tak znajomym otoczeniu zawsze – w każdym razie do dzisiaj – czuła się swobodnie.

Chociaż z każdą jej wizytą gabinet wydawał się coraz bardziej zagracony. Przybywało szarych szafek z czterema szufladami na akta, ustawionych pod jedną ze ścian, podobnie jak stojących na wierzchu kartotek z fiszkami, na których lekarz zapisywał informacje dotyczące pacjentów, obok jakże rażącego w tym wnętrzu plastikowego automatu z wodą do picia. Na ścianie wisiała oprawiona w cienką ramkę tablica do badania wzroku; stało tam też białe marmurowe popiersie jakiegoś starożytnego mędrca, którego nie rozpoznawała – przypuszczała, że to Hipokrates – a nad rzędem staromodnych, uginających się od książek półek wisiało kilka rodzinnych zdjęć.

Jedną stronę pomieszczenia, za wolno stojącym parawanem, zajmowało łóżko lekarskie, monitory jakichś urządzeń elektrycznych, rozmaita aparatura medyczna i lampy. Podłogę pokrywał tu prostokąt wpasowanego w dywan linoleum, przez co ta część przypominała salę operacyjną w miniaturze.

Ross Hunter wskazał Lynn jeden z dwóch czarnych skórzanych foteli przed biurkiem, więc usiadła, odłożyła torebkę na podłogę obok siebie, ale została w płaszczu. Jego twarz wciąż zdradzała napięcie, dotąd nigdy nie widziała go tak poważnego, więc denerwowała się jak cholera. Nagle zadzwonił telefon. Lekarz przeprosił ją ruchem ręki, odebrał i dał jej znak wzrokiem, że to nie potrwa długo. Mówiąc do słuchawki, zerkał na ekran laptopa.

Lynn rozglądała się po gabinecie, słuchając, jak lekarz rozmawia z członkiem rodziny ciężko chorego pacjenta, którego wkrótce czekały przenosiny do miejscowego hospicjum Martlets. Poczuła się jeszcze bardziej nieswojo. Wlepiła wzrok w płaszcz na wieszaku – zakładała, że należy do niego – i w rozmaite urządzenia elektryczne, zachodząc w głowę, jak mogła wcześniej ich nie zauważyć, i zastanawiając się, do czego służą.

Lekarz skończył rozmowę, zapisał coś na kartce, jeszcze raz rzucił okiem na ekran i odezwał się do Lynn łagodnym, zatroskanym tonem.

– Dziękuję, że przyszłaś. Uznałem, że lepiej będzie porozmawiać z tobą w cztery oczy, zanim spotkam się z Caitlin. – Był wyraźnie zdenerwowany.

– Rozumiem. – Ale nie powiedziała tego na głos, tylko bezgłośnie poruszyła ustami. Miała wrażenie, że ktoś wysuszył jej wargi i gardło bibułą.

Lekarz wziął górną teczkę ze stosu po prawej, położył na biurku, otworzył, a następnie poprawił okulary połówki i czytał przez dłuższą chwilę, jakby chciał zyskać na czasie.

– Doktor Granger przysłał mi wyniki ostatnich badań. Niestety, Lynn, nie mam dobrych wiadomości. Testy wskazują na poważne zaburzenia pracy wątroby.

Doktor Neil Granger był miejscowym konsultantem w zakresie gastroenterologii, który prowadził Caitlin od sześciu lat.

– Przede wszystkim poziom enzymów jest znacznie podwyższony – ciągnął lekarz. – Zwłaszcza enzymów gamma GT. Córka ma bardzo niską zawartość płytek krwi… spada w zastraszającym tempie. Czy często nabija sobie siniaki?

Lynn kiwnęła głową.

– Tak, a poza tym, jeżeli się skaleczy, trudno zatamować krwotok. – Wiedziała, że to wątroba syntetyzuje czynniki krzepnięcia krwi, więc jeśli jest zdrowa, natychmiast się uwalniają, tworzą skrzep i tamują krwawienie. – Jak bardzo podwyższony jest poziom enzymów? – Sprawdzając w Internecie wszystko, czego dowiadywała się o Caitlin od lekarzy, Lynn zgromadziła całkiem sporo informacji na ten temat. Wystarczająco dużo, żeby wiedzieć, kiedy powinna się martwić, ale za mało, żeby się orientować, jak można temu zaradzić.

– Hm, w normalnej zdrowej wątrobie poziom enzymów oscyluje wokół czterdziestu pięciu. Badania laboratoryjne sprzed miesiąca wykazały tysiąc pięćdziesiąt. Ale w ostatnim teście poziom wynosi już trzy tysiące. Doktor Granger jest bardzo zaniepokojony.

– Co to oznacza, Ross? – W jej zduszonym głosie pojawiła się piskliwa nuta. – Ten wzrost?

Zmierzył ją pełnym współczucia wzrokiem.

– Doktor Granger twierdzi, że nasila się żółtaczka. Podobnie jak encefalopatia wątrobowa. Innymi słowy, ciało Caitlin wciąż zatruwają toksyny. Coraz częściej nie potrafi zebrać myśli, prawda?

Lynn przytaknęła ruchem głowy.

– Senność?

– Tak, czasami.

– Swędzenie?

– Doprowadza ją do szału.

– Prawda wygląda tak, że Caitlin nie reaguje już na lekarstwa. Ma nieuleczalną marskość wątroby.

Przytłoczona ciężarem tej wiadomości Lynn odwróciła się na chwilę i tępo wyglądała przez okno. Na schody przeciwpożarowe. Na szkielet bezlistnego w zimie drzewa. Wyglądało jak obumarłe. Czuła się całkiem wypalona.

– A jak ona miewa się dzisiaj? – zapytał lekarz.

– Nieźle, jest trochę przygaszona. Stale narzeka na to swędzenie. W nocy prawie wcale nie spała, tylko drapała się po rękach i nogach. Mówi, że oddaje bardzo ciemny mocz. A najbardziej nie cierpi tego, że ma wzdęty brzuch.

– Mogę zapisać jej leki na odwodnienie, które pomogą się pozbyć nadmiaru płynu. – Zanotował coś na karcie Caitlin, a Lynn poczuła się oburzona. Taka sytuacja zasługiwała chyba, do ciężkiej cholery, na coś więcej niż tylko wpis w karcie zdrowia? A w ogóle dlaczego w dzisiejszych czasach nie trzymają tego w komputerach?

– Ross. kiedy mówiłeś, że liczba jej płytek krwi „spada w zastraszającym tempie”… jak.. co… chodzi mi o to… jak można to zatrzymać? No wiesz, odwrócić proces? Co musiałoby się wydarzyć?

Zerwał się zza biurka, podszedł do sięgającego sufitu regału i wrócił z brązowym przedmiotem w kształcie klina, który położył na biurku, gdy już oczyścił je częściowo z papierów.

– Tak wygląda wątroba dorosłego człowieka. U Caitlin jest tylko trochę mniejsza.

Lynn spojrzała na nią tak, jak to robiła już tysiące razy. Lekarz zaczął rysować w notatniku coś, co przypominało brokuły. Cierpliwie słuchała, kiedy wyjaśniał jej, w jaki sposób działają drogi żółciowe, gdy jednak skończył, nie była ani trochę mądrzejsza. A poza tym w tej chwili interesowała ją odpowiedź tylko na jedno pytanie.

– Z pewnością istnieje jakiś sposób na odwrócenie tego procesu? -zapytała. Ale bez przekonania. Zupełnie jakby wiedziała, jakby oboje zdawali sobie sprawę, że po sześciu latach życia nieustanną nadzieją w końcu nadeszło to, co nieuchronne.

– Niestety, proces zachodzący w jej wątrobie jest nieodwracalny. Zdaniem doktora Grangera zostało bardzo mało czasu.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Że twoja córka nie reaguje na kurację, a nie istnieją żadne inne lekarstwa, które moglibyśmy jej zaaplikować.

– Na pewno coś da się zrobić. Dializa?

– Owszem, jest skuteczna w przypadku niedomagania nerek, ale nie działa na schorzenia wątroby. Nie ma żadnego odpowiednika.

Zamilkł na dłuższą chwilę.

– Dlaczego nie, Ross? – naciskała go.

– Dlatego, że czynności wątroby są zbyt złożone. Narysuję ci przekrój, zobaczysz, jak.

– Nie chcę oglądać kolejnych pieprzonych wykresów! – wrzasnęła na niego. A potem zaniosła się płaczem. – Chcę tylko, żebyś zrobił coś, dzięki czemu mój najdroższy aniołek poczuje się lepiej. Na pewno jest jakaś metoda. – Pociągnęła nosem. – I co teraz będzie, Ross?

Zagryzł wargę.

– Musimy zrobić jej przeszczep.

– Przeszczep? Do diabła, przecież ona ma dopiero piętnaście lat! PIĘTNAŚCIE!

Skinął głową, bez słowa.

– Nie krzyczę na ciebie. Przepraszam. Ja. – Pogrzebała w torebce, wyjęła chusteczkę i osuszyła oczy. – Ale mój biedny aniołek już tyle się w życiu wycierpiał. Przeszczep? – powtórzyła. – Czy to naprawdę jedyne wyjście?

– Tak. Niestety, innego nie ma.

– Albo?

– Brutalnie mówiąc, ona umrze.

– Ile czasu nam zostało?

Bezradnie rozłożył ręce.

– Tego nie potrafię określić.

– Tygodnie? Miesiące?

– W najlepszym razie kilka miesięcy. Ale o wiele mniej, jeżeli jej wątroba nadal będzie się degenerować w takim tempie.

Zapadła długa cisza. Lynn wbiła wzrok w kolana. W końcu, z niezwykłym spokojem, zapytała:

– Ross, czy przeszczep wiąże się z ryzykiem?

– Skłamałbym, mówiąc, że nie. Ale największy problem stanowi znalezienie wątroby. Brakuje dawców, więc narządów do przeszczepu wciąż jest za mało.

– A poza tym ona ma rzadką grupę krwi, prawda? – dodała Lynn.

Lekarz sprawdził coś w papierach.

– AB minus. Tak, jest bardzo rzadka… ma ją mniej więcej dwa procent populacji.

– Czy grupa krwi ma aż takie znaczenie?

– Owszem, ma, ale nie znam szczegółowych kryteriów. Zdaje się, że można przeprowadzić próbę krzyżową.

– A ja? Czy ja mogłabym jej oddać swoją wątrobę?

– Tak, można dokonać przeszczepu narządu od rodzica… pobiera się jeden z płatów. Ale musiałabyś mieć zgodną grupę krwi… a poza tym, moim zdaniem, jesteś za drobna.

Przerzucił kilka kart pacjentów i na chwilę pogrążył się w lekturze.

– Masz grupę A plus – powiedział. – Sam nie wiem. – Uśmiechnął się do niej blado i chłodno: w założeniu ze współczuciem, a w gruncie rzeczy bezradnie. – Na ten temat bardziej kompetentnie wypowie się doktor Granger. Powie też, czy twoja cukrzyca nie stanowi przeszkody.

Przeraziła się, że ten człowiek, któremu ufała tak bezgranicznie, nagle był wyraźnie zagubiony i nieswój.

– No pięknie! – bąknęła z goryczą. Cukrzyca była kolejną niemiłą pamiątką po rozpadzie małżeństwa. Nabyta w późnym wieku, typu B i zdaniem doktora Huntera wywołana przez stres. Teraz Lynn nie mogła już się obżerać dla poprawy nastroju. – Caitlin musi czekać, aż umrze ktoś o tej samej grupie krwi? Czy dobrze cię zrozumiałam?

– Tak, prawdopodobnie tak będzie. Chyba że znajdzie się ktoś z rodziny albo przyjaciel, który zechce jej oddać część swojej wątroby.

Lynn uchwyciła się cienia nadziei.

– Istnieje taka możliwość?

– Istotną rolę odgrywa rozmiar. musiałby to być ktoś naprawdę duży.

Jedynym dużym człowiekiem, który od razu przyszedł jej na myśl i z którym mogła się skontaktować, był Mal. Ale on miał tę samą grupę krwi co Lynn… odkryli to przed kilku laty, kiedy próbując się wcielić w odpowiedzialnych obywateli, przez jakiś czas regularnie oddawali krew.

Szybko policzyła w pamięci. W Wielkiej Brytanii mieszkało sześćdziesiąt pięć milionów ludzi, w tym z grubsza czterdzieści pięć milionów w takim wieku, że ich narządy nadawały się do przeszczepu. A więc dwa procent to około dziewięciuset tysięcy. Czyli mnóstwo. Z pewnością codziennie giną ludzie z grupą krwi AB minus.

– Ustawimy się w kolejce, prawda? Jak sępy? Czekając, aż ktoś umrze? A jeżeli Caitlin wkurzy się na taki pomysł? – powiedziała. – Wiesz przecież, jaka ona jest. Sprzeciwia się zabijaniu czegokolwiek. Ma mi za złe, jeżeli pacnę muchę!

– Uważam, że powinnaś ją do mnie przyprowadzić… jeśli chcesz, mogę z nią porozmawiać jeszcze dzisiaj. W wielu rodzinach wychodzą z założenia, że oddanie do przeszczepu narządów bliskich, którzy umarli, nadaje sens i wartość ich śmierci. Chcesz, żebym spróbował wyjaśnić to twojej córce?

Lynn chwyciła siedzenie krzesła, próbując rozproszyć duszący ją strach.

– Nie mogę uwierzyć, że coś takiego przyszło mi do głowy, Ross. Nie jestem brutalna… nawet zanim Caitlin zaczęła się wtrącać, nigdy nie lubiłam zabijać much w kuchni. A teraz siedzę tutaj i myślę tylko o tym, że komuś całkiem obcemu życzę śmierci.6

Wypadek zatamował poranny ruch na Coldean Lane, pojazdy wycofano już niemal do podnóża wzniesienia. Po lewej rozciągało się powojenne osiedle domków komunalnych Coldean, po prawej zaś, za kamiennym murem, rosły drzewa wyznaczające południową granicę parku Stanmer – jednej z największych otwartych przestrzeni w mieście.

Posterunkowy Ian Upperton ostrożnie wyjechał należącym do drogówki bmw zza autobusu pełnego zrzędzących pasażerów, który stał na końcu kolejki, zlustrował wzrokiem drogę przed sobą, po czym włączył koguta, zjechał na przeciwny pas ruchu i zakłócając panującą dookoła ciszę, ruszył pod prąd.

Posterunkowy Tony Omotoso siedział obok niego w milczeniu, obserwując pojazdy z przodu, na wypadek gdyby jakiś zniecierpliwiony kierowca spróbował wykonać głupi manewr, na przykład wycofać się albo zawrócić. Połowa ludzi za kółkiem na drodze albo była ślepa, albo miała muzykę nastawioną tak głośno, że zagłuszała syreny; w lusterko wsteczne spoglądali tylko po to, żeby poprawić fryzurę. Tony siedział spięty, zdjęty strachem, jak zawsze gdy jechali na miejsce zdarzenia drogowego, jak w nieustannie zmieniającym się policyjnym leksykonie teraz oficjalnie określano wypadki. Nigdy nie było wiadomo, co nowego się tam znajdzie.

Jeżeli wypadek był poważny, dla wielu ludzi samochód stawał się nie przyjacielem, lecz śmiertelnym wrogiem, który przebijał ich ciała, siekał, miażdżył, a w najbardziej koszmarnych przypadkach – smażył. Jechali sobie spokojnie, słuchając muzyki albo prowadząc wesołe rozmowy, aż tu nagle – ułamek sekundy później – zwijali się z bólu w plątaninie metalu o ostrych jak brzytwa krawędziach, zdumieni i bezradni. Tony nienawidził idiotów na drogach – nieostrożnych albo kiepskich kierowców oraz cip, które nie zapinały pasów bezpieczeństwa.

Dojeżdżali do szczytu wzniesienia i paskudnego skrzyżowania na ostrym wirażu, gdzie Coldean Lane przecinała ze wschodu na zachód Ditchling Road. Z przodu sznura pojazdów Tony zobaczył niebieskiego range rovera z włączonymi światłami awaryjnymi. Nieco dalej stał w poprzek szosy stary kabriolet BMW serii 3, z otwartymi drzwiami kierowcy, ale w środku nie było nikogo. Za drzwiami widniało wielkie wgłębienie w kształcie litery „V”, tylne koło było wygięte pod dziwnym kątem. Szyba z tyłu rozbiła się w drobny mak. Na szosie obok bmw zebrała się grupka ludzi. Niektórzy odwrócili się i rozstąpili, widząc nadjeżdżający wóz policyjny.

Przez powstałą lukę Omotoso zobaczył, że na końcu szczytu wzniesienia stoi niewielka biała furgonetka Ford. Koło niej, na asfalcie, leżał bez ruchu motocyklista z rozrzuconymi rękami i nogami; na szosie tworzyła się kałuża ciemnoczerwonej krwi wypływającej spod czarnego kasku. Obok ofiary kraksy kucało dwóch mężczyzn i kobieta. Jeden z nich mówił coś do leżącego. Nieco dalej leżał czerwony motocykl.

– Kolejny fireblade – rzucił Omotoso ponuro, niemal mruknął pod nosem, zatrzymując samochód.

Honda fireblade przeżywała swój renesans, należała do maszyn de choix wśród gości po czterdziestce, którzy jeździli na motocyklach jako nastolatki, a kiedy już się dorobili, chcieli do tego wrócić. Rzecz jasna wybierali najszybsze modele, mimo że nie zdawali sobie sprawy, do jakiego stopnia szybsze – i trudniejsze w prowadzeniu – stały się nowoczesne motocykle powstałe przez wszystkie lata, kiedy nie mieli z nimi kontaktu. Ponura statystyka – potwierdzana tym, co Omotoso, Upperton i dziesiątki innych funkcjonariuszy drogówki oglądali dzień w dzień na własne oczy – dowodziła, że grupą największego ryzyka wcale nie są narwane nastolatki, lecz biznesmeni w średnim wieku.

Omotoso zgłosił przez radio, że dotarli na miejsce, i dowiedział się, że karetka oraz straż pożarna są już w drodze.

– Przydałby się tu inspektor z drogówki. Hotel Tango trzy-dziewięć-dziewięć – powiedział facetowi w centrali, podając hasło wzywające dyżurnego inspektora drogówki. Kiepsko to wyglądało. Nawet z tej odległości widział, że krew nie miała jasnoczerwonej barwy, jak przy powierzchownych skaleczeniach głowy, lecz złowróżbny kolor świadczący o krwotoku wewnętrznym.

Obaj policjanci wysiedli z samochodu, w miarę możności jak najszybciej i najdokładniej oceniając sytuację. W trakcie służby Tony Omotoso nauczył się, żeby nie wyciągać pochopnych wniosków co do przyczyny wypadków. Ale ślady hamowania oraz pozycja obu pojazdów wskazywały, że najprawdopodobniej samochód zajechał drogę motocykliście, który musiał nieźle zasuwać, skoro aż tak uszkodził bmw i obrócił je bokiem.

Na liście priorytetów Omotoso pierwsze miejsce zajmowało teraz zagrożenie ze strony innych użytkowników dróg. Wyglądało jednak na to, że ruch w obu kierunkach został zatrzymany. Z oddali dobiegało zawodzenie syren nadjeżdżających pojazdów.

– Zajechała mu drogę, głupia baba! Wjechała mu prosto pod koła! – krzyknął do policjantów jakiś mężczyzna. – Facet nie miał najmniejszej szansy!

Nie zwracając na niego uwagi, podbiegli do motocyklisty. Omotoso przecisnął się między otaczającymi go ludźmi i przyklęknął.

– Jest nieprzytomny – poinformowała kobieta.

Ciemna, przydymiona osłona na oczy ofiary była opuszczona. Omotoso wiedział, że jeśli to możliwe, rannego nie należy przesuwać. Jak najdelikatniej podniósł osłonę kasku, dotknął twarzy mężczyzny, rozsunął mu usta i sięgnął w głąb, próbując namacać język.

– Słyszy mnie pan? Proszę pana, czy pan mnie słyszy?

Za jego plecami Ian Upperton zapytał:

– Kto prowadził bmw?

Podeszła do niego blada jak ściana, tleniona blondynka po czterdziestce, z telefonem komórkowym w ręku. W obszytej futrem dżinsowej kurtce, takich samych spodniach i zamszowych botkach wyglądała wyzywająco.

Przybita, odezwała się ochrypłym głosem nałogowej palaczki:

– Ja. Do jasnej, ciężkiej cholery! Nie widziałam go. Wyskoczył jak spod ziemi. Nie zauważyłam go. Droga była pusta. – Dygotała, była w szoku.

Doświadczony funkcjonariusz zbliżył twarz do jej twarzy, o wiele bardziej niż to było konieczne, żeby ją usłyszeć. Chciał ją obwąchać, a konkretnie poczuć jej oddech. Miał dobry węch i często potrafił wyczuć alkohol z poprzedniego dnia u tych, którzy poszli w tango. Teraz także wychwycił leciutki ślad, ale nie był stuprocentowo pewien, bo zapach maskowała miętowa guma do żucia i odór papierosów.

– Zechce pani poczekać na mnie w moim samochodzie? Na przednim fotelu – powiedział Upperton. – Przyjdę za kilka minut.

– Wyjechała mu prosto pod koła – powtórzył swoje mężczyzna w kurtce; w jego głosie brzmiało niedowierzanie. – Jechałem tuż za nim.

– Proszę mi podać nazwisko i adres – rzekł posterunkowy.

– Oczywiście. Zajechała mu drogę. Co prawda, facet nieźle grzał – przyznał mężczyzna. – Ja jechałem swoim range roverem. – Wskazał go kciukiem. – Śmignął obok mnie, aż się kurzyło.

Upperton zobaczył nadjeżdżającą karetkę.

– Zaraz wracam – rzucił do mężczyzny i szybko ruszył na spotkanie ratowników medycznych.

W dużej mierze od ich wstępnej oceny zależało, w jaki sposób dalej poprowadzą tę sprawę. Jeżeli uznają to za wypadek ze skutkiem śmiertelnym, trzeba będzie zamknąć drogę, dopóki technicy badający miejsca zdarzeń drogowych nie zakończą oględzin. A tymczasem połączył się przez radio z centralą i wezwał jeszcze dwie ekipy.