Czerwony kapturek i inne bajki - ebook

CZER­WO­NY KAP­TU­REK.

Była so­bie raz mała ślicz­na dziew­czyn­ka! Każ­dy, kto na nią spoj­rzał, po­ko­chać ją mu­siał za­raz. Była ulu­bie­ni­cą ba­bu­ni swej, któ­ra ra­da­by jej była dać wszyst­ko, co tyl­ko jest na świe­cie. Pew­ne­go dnia po­da­ro­wa­ła ma­łej czer­wo­ny, ak­sa­mit­ny kap­tu­rek, w któ­rym tak pięk­nie wy­glą­da­ła, że nie chcia­ła wło­żyć już in­nej cza­pecz­ki. Cho­dzi­ła cią­gle w swym czer­wo­nym kap­tur­ku i prze­zwa­no ją też "Czer­wo­nym kap­tur­kiem". Raz po­wie­dzia­ła jej mat­ka: – Masz tu smacz­ny pla­cek i flasz­kę wina. Za­nieś to ba­bu­ni. Jest cho­ra i bez­sil­na, po­krze­pi się i wzmoc­ni. Idź, za­nim się zro­bi go­rą­co, bądź uważ­na, nie schodź z dro­gi, bo bie­ga­jąc mo­gła­byś stłuc flasz­kę, a wów­czas ba­bu­ni nic by się nie do­sta­ło. Gdy zaś przyj­dziesz, nie roz­glą­daj się po ką­tach, ale po­wi­taj grzecz­nie ba­bu­nię. – Dziew­czyn­ka przy­rze­kła mat­ce, że wszyst­ko speł­ni jak na­le­ży.

Bab­ka miesz­ka­ła w głę­bi lasu, o pół go­dzi­ny dro­gi od wsi. Gdy dziew­czyn­ka zna­la­zła się w le­sie, na­po­tka­ła wil­ka. Nie wie­dzia­ła ona, co to za zły zwierz, prze­to nie prze­stra­szy­ła się go wca­le.

– Dzień do­bry, Czer­wo­ny Kap­tur­ku! – po­wie­dział wilk.

– Dzień do­bry, wil­ku! – od­rze­kła uprzej­mie.

– Do­kąd to zmie­rzasz tak rano?

– Do ba­bu­ni.

– Co nie­siesz pod far­tusz­kiem?

– Pla­cek i wino. Wczo­raj upie­kła go mama. Nio­sę to ba­bu­ni. Jest sta­ra i wy­cień­czo­na, po­si­li się i orzeź­wi.

– A gdzież to miesz­ka two­ja ba­bu­nia?

– Do­bry ka­wał dro­gi stąd. Do­mek jej stoi pod trze­ma dę­ba­mi, wo­ko­ło są krza­ki lesz­czy­ny, tra­fisz tam ła­two.

Wilk po­my­ślał: "Smacz­ny to dla mnie ką­sek z tej ma­łej, lep­szy jesz­cze, niż sta­ra bab­ka. Mu­szę się wziąć mą­drze do rze­czy, by mi oby­dwie wpa­dły w zęby."

Szedł przez chwi­lę obok dziew­czyn­ki, po­tem zaś rzekł:

– Spojrz­no, ja­kie pięk­ne kwiat­ki wo­ko­ło. Cze­mu się na nie nie pa­trzysz? Zda mi się, że nie sły­szysz na­wet świe­go­tu pta­sząt. Idziesz pro­sto przed sie­bie jak do szko­ły, a w le­sie tak miło, że aż się ser­ce ra­du­je.

Dziew­czyn­ka pod­nio­sła oczy i zo­ba­czyw­szy drze­wa ob­la­ne mi­go­tli­we­mi pro­mie­nia­mi słoń­ca, oraz mnó­stwo ślicz­nych kwia­tów, po­my­śla­ła: "Ucie­szy­ła­by się ba­bu­nia, gdy­bym jej przy­nio­sła bu­kiet. Jesz­cze wcze­śnie i zdą­żę na czas." – Po­tem ze­szła z dro­gi i ru­szy­ła w las za kwia­ta­mi. Ze­rwaw­szy je­den, spo­strze­ga­ła za­raz dru­gi, jesz­cze, zda­ło się, pięk­niej­szy i za­głę­bia­ła się w las co­raz to da­lej. Zaś wilk po­szedł pro­sto do domu bab­ki i za­pu­kał.