Z daleka od paparazzi - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przez pięć ponurych lat Lucy wyobrażała sobie swój pierwszy dzień wolności – idealny błękit włoskiego nieba, aromat cytrusów w łagodnym powietrzu i śpiew ptaków. Zamiast tego wciąż czuła znajomy zapach. Cegły, beton i zimna stal nie powinny niczym pachnieć, ale zamknięte pomieszczenia, rozpacz i silny detergent łączyły się w swoisty aromat więzienia, którym oddychała całe pięć lat.

Z trudem powstrzymała dreszcz przerażenia. Jej żołądek skurczył się boleśnie.

A jeżeli to pomyłka? Może potężne metalowe drzwi, przed którymi stała, jednak pozostaną zamknięte?

Na myśl o powrocie do celi ogarnęła ją panika, jednak strażnik niespiesznie wstukał kod. Lucy postąpiła do przodu, ściskając torbę w wilgotnej od potu dłoni. Serce biło jej jak szalone.

Wreszcie drzwi otworzyły się i wyszła na zewnątrz. Poczuła zapach spalin, nie cytrusów. Niebo było ociężałe od chmur, nie błękitne. Śpiew ptaków zagłuszył ryk samochodowych silników.

Ale wszystko to nie miało najmniejszego znaczenia, ponieważ wreszcie była wolna! Mogła robić wszystko, co chciała. Miała plan działania – polecieć tanimi liniami do Londynu i następnego dnia ruszyć dalej, do Devon, po nocy spędzonej w jakimś spokojnym, cichym hoteliku, z wygodnym łóżkiem i nieograniczonym dostępem do ciepłej wody…

Drzwi zatrzasnęły się i Lucy podniosła powieki.

Odwróciła się. Trochę dalej, przed głównym wejściem, kłębił się zbity tłum ludzi z kamerami i mikrofonami. Dziennikarze!

Szybkim krokiem ruszyła w przeciwnym kierunku, lecz chwilę później usłyszała odgłosy pogoni – okrzyki, stukot obcasów i warkot włączanego silnika motoru.

– Lucy! Lucy Knight!

Przyspieszyła, ale motor odciął jej drogę ucieczki, a siedzący za plecami kierowcy pasażer sprawnie wykonał serię zdjęć jej zaskoczonej twarzy. Liderzy grupy otoczyli ją ze wszystkich stron, napierając na nią i podsuwając mikrofony.

– Jak się teraz czujesz, Lucy?!

– Jakie masz plany?!

– Powiesz coś naszym widzom? Albo może rodzinie Volpe?!

Wykrzykiwane pytania na moment ucichły. Lucy gwałtownie wciągnęła powietrze, zupełnie zdezorientowana i przerażona.

Powinna się była spodziewać czegoś takiego. Dlaczego straciła czujność?

Ponieważ od tamtych dni upłynęło pięć lat. Ponieważ sądziła, że zdążyli o tym zapomnieć.

Czego jeszcze chcieli? I tak tyle jej już odebrali…

Wielka szkoda, że nie przyjęła propozycji ambasady, której pracownicy mogli przewieść ją prosto na lotnisko. Nie chciała nikomu nic zawdzięczać, co za głupota! Pięć lat wcześniej brytyjskim urzędnikom nie udało się uratować jej przed wyrokiem włoskiego wymiaru sprawiedliwości, przestała więc oczekiwać pomocy od nich czy z jakiejkolwiek innej strony.

Nie była już niewinną osiemnastolatką, którą właśnie zamknięto w więzieniu. Nie liczyła już ani na sprawiedliwość, ani tym bardziej na rycerza w lśniącej zbroi.

Musiała radzić sobie sama.

Dostrzegła lukę w tłumie dziennikarzy, zrobiła krok w tym kierunku i nieoczekiwanie znalazła się wśród rosłych mężczyzn w ciemnych garniturach i okularach przeciwsłonecznych. To właśnie oni powstrzymywali napierających paparazzich.

Dookoła błyskały flesze i głośno szumiały kamery, lecz tu, na tej małej powierzchni, panował spokój niczym w oku cyklonu. Zaskoczona Lucy czujnym spojrzeniem zmierzyła otoczony przez ochroniarzy samochód, wyraźnie drogi, czarny, z przyciemnianymi szybami. Postąpiła naprzód. W ostatnich latach grupa jej przyjaciół stopniała prawie do zera, a jeśli chodzi o rodzinę, to z całą pewnością nie było ich stać na taki środek transportu.

Jeden z ochroniarzy otworzył tylne drzwi i Lucy zajrzała do środka.

Spojrzenie szarych oczu unieruchomiło ją w jednej chwili. Szare oczy, nad nimi gładkie czarne brwi, lekko uniesione ku linii gęstych ciemnych włosów porastających kształtną czaszkę.

Lucy z zapartym tchem ogarnęła wzrokiem długi, prosty nos, zmarszczony w taki sposób, jakby raził go więzienny zapach, który przywlokła tu zamknięty w porach skóry, wysokie, ostro zaznaczone kości policzkowe, wysuniętą dolną szczękę oraz wargi zaciśnięte w wyrazie niewyobrażalnej dezaprobaty. Twarz jak z renesansowego portretu, przemknęło jej przez głowę.

Mimo pogardy, z jaką na nią patrzył, w powietrzu między nimi zawibrowało nagle i inne uczucie, gorące i pełne napięcia. Lucy zadrżała.

– Domenico Volpe!

O, nie, tylko nie on!

– Poznaje mnie pani? – mówił po angielsku płynnie, z doskonałą dykcją.

Lucy zmrużyła oczy. Obojętność była taktyką, jaką nauczyła się stosować wobec agresji.

Jak to możliwe, że jego widok tak ją zabolał? Po tym, co przeszła?

– Pamiętam.

Jak mogłaby zapomnieć? Kiedyś prawie uwierzyła… Nie, koniec z tym! Dawno przestała być pierwszą naiwną. Zalała ją fala wspomnień, lecz z ogromnym wysiłkiem skoncentrowała się na ostatnich.

– Każdego dnia był pan na sali sądowej.

Nie skinął głową, nawet nie drgnął, ale w jego oczach coś błysnęło. Coś, co podsunęło jej myśl, że i on z najwyższym trudem utrzymywał nerwy na wodzy.

– Pani postąpiłaby inaczej? – zapytał chłodno.

A jednak kiedyś połączyło ich jakieś ulotne, pełne obietnic i nadziei uczucie…

Lucy z trudem przełknęła ślinę.

Niby dlaczego stała tu, rozmawiając z człowiekiem, który ewidentnie źle jej życzył? Odwróciła się, lecz drogę blokował jej olbrzym w ciemnym garniturze.

– Proszę, signorina. – Wskazał otwarte drzwi za jej plecami. – Proszę wsiąść…

Usiąść obok Domenica Volpe?! Spróbowała wyminąć ochroniarza, ale okazał się zbyt szybki. Chwycił ją za ramię i delikatnie popchnął w stronę wozu.

– Proszę mnie nie dotykać! – Przerażenie i rozpacz zaatakowały od nowa, wciąż żywe.

Nikt nie ma prawa wywierać na nią presji.

Już nie.

Nie po tym, co przeżyła.

Otworzyła usta, lecz ostre, zimne słowa, które już sformułowała, nie wyszły z jej ust. Wylał się z nich strumień włoskich obelg, określeń, których pięć lat temu w ogóle nie znała, nawet po angielsku. Uliczny włoski, język przestępców i szaleńców.

Oczy ochroniarza rozszerzyły się ze zdumienia. Cofnął się, jego ręka opadła, jakby obawiał się, że Lucy zrobi mu krzywdę.

Lucy umilkła, pełna wściekłości i czegoś zbliżonego do wstydu. To tyle, jeśli chodzi o jej dumę z umiejętności wzniesienia się ponad najgorsze upokorzenia. I o radość, z jaką przed paroma minutami oddalała się od zamkniętej bramy więzienia.

Gdy się odwróciła, Domenico przycisnął guzik interkomu.

– Jedziemy!

Dwadzieścia minut do przyjazdu autobusu.

Nie była pewna, czy wytrzyma. Tłum gęstniał. Musiała udawać, że nic jej to wszystko nie obchodzi, ignorować okrzyki i coraz śmielsze szturchnięcia.

Kolana jej drżały, ręka bolała, nie śmiała jednak postawić na ziemi walizki, w której miała cały swój dobytek. Nie miała cienia wątpliwości, że któryś z dziennikarzy mógłby chwycić ją, otworzyć i dokonać publicznego przeglądu znajdującej się w środku bielizny albo sporządzić psychologiczny profil kryminalistki na podstawie kilku zniszczonych książek.

Ton okrzyków i zadawanych pytań stał się groźniejszy, gdy do paparazzich dotarło, że mają do czynienia nie z łagodną ofiarą, lecz z kobietą, która zdecydowanie odmawia współpracy. Czy naprawdę nie zdawali sobie sprawy, że nie zależy jej na wątpliwej sławie?

Zaczęła się już nawet zastanawiać, czy nie zrezygnować z autobusu, gdy nagle tłum zafalował i wyraźnie przycichł. Kiedy zobaczyła sunący w jej stronę samochód, na moment zakręciło jej się w głowie. Nie wiedziała, co robić. Starała się zapanować nad paniką, ale zdawała sobie sprawę, że dziennikarze nie dadzą jej spokoju.

Wóz zatrzymał się obok niej i drzwi się otworzyły.

– Proszę wsiadać – usłyszała.

Wsiadła, pragnąc choć na chwilę uciec przed pościgiem. Popełniam błąd, pomyślała, było już jednak za późno.

– Czego pan chce? – rzuciła ostro, starając się nie patrzeć na Domenica Volpego.

– Powinna pani odpocząć. Później pojedzie pani, dokąd zechce.

– Skąd ta troska? – prychnęła.

– Nie widzi pani, co się dzieje? – zapytał pogardliwie. – Paparazzi nie pozwolą pani spokojnie dotrzeć ani na lotnisko, ani na dworzec. Musi pani trochę odczekać.

– Dokąd mnie pan wiezie?

– Do palazzo Volpe.

– Nie! – krzyknęła, sięgając do klamki.

Popatrzył na nią chłodno, jak na interesujące zwierzę.

– Dostanie pani coś do jedzenia i picia – oświadczył. – I chwilę odpocznie.

Kiedy podjechali pod palazzo, Lucy mocno zacisnęła powieki. Nie chciała patrzeć na ten budynek, miała nadzieję, że nigdy więcej go nie zobaczy. Domenico wysiadł i szybkim krokiem wbiegł po schodach. Chcąc nie chcąc, ruszyła za nim, oszołomiona, z mocno bijącym sercem.

Wprowadził ją do salonu i krótkim ruchem głowy wskazał jeden z foteli przy niskim stole. Lucy potrząsnęła głową. Nie miała zamiaru siadać, nie chciała słuchać jego poleceń.

Obojętnie wzruszył ramionami.

– Zamierza pani wrócić do domu? – zapytał.

– Tak – odparła niechętnie.

Niby dlaczego miałaby mu się zwierzać? Właśnie jemu?

– Jest pani pewna, że to dobra decyzja?

– To nie pana sprawa!

– Wiem, ale nie sądzę, żeby zdawała sobie pani sprawę, że nikt tam na panią nie czeka.

Jego słowa zapiekły ją żywym ogniem. Przywiózł ją tutaj, żeby dręczyć? Na to wyglądało. Najwyraźniej wiedział o śmierci jej ojca. Mimo woli, wbrew twardej zbroi, którą nałożyła na siebie w więzieniu, ogarnęło ją nagłe pragnienie, aby dowieść mu, że się myli. To nieprawda, że nikt na nią czeka! W Anglii była Sylvia i dzieci, jej rodzina, no, może raczej namiastka rodziny.

– Moja macocha… – zaczęła ze złością.

– O ile mi wiadomo, pani macocha nie chce mieć z panią nic wspólnego – przerwał jej. – Nie czytała pani, co powiedziała dziennikarzom?

Odwrócił się i sięgnął po jedną z leżących na stoliku gazet.

– Proszę bardzo!

Lucy sama nie wiedziała, dlaczego wzięła do ręki jeden z wysokonakładowych magazynów, otwarty na środkowej stronie. Na widok barwnego zdjęcia Sylvii gwałtownie wciągnęła powietrze, szybko przebiegła wzrokiem tekst. To niemożliwe, przebiegło jej przez głowę. Przecież to same kłamstwa!

Kolana ugięły się pod nią i niewątpliwie osunęłaby się na ziemię, gdyby jej nie podtrzymał. On, Domenico Volpe, człowiek, którego nienawidziła całym sercem! Odepchnęła go mocno.

Podziałało, uwolniła się. Stała przed nim, dysząc z podniecenia i zmęczenia, z trudem chwytając powietrze. Skóra paliła ją od gwałtownego uderzenia adrenaliny, gdy patrzyła prosto w twarz mężczyzny, który pozbawił ją nadziei i zniszczył całą jej radość z odzyskanej wolności.

Nie miała zamiaru zemdleć, wręcz odwrotnie, czuła bolesne ożywienie.

– Proszę mnie nie dotykać!

Zamiast odsunąć się i cofnąć, lekko zmrużył oczy.

– O mało pani nie zemdlała – odezwał się niskim głosem.

– Jeszcze nigdy nie zemdlałam!

– Musiałem panią podtrzymać. – Jego słowa nie zdradzały nawet cienia oburzenia z powodu ataku, jaki na niego przypuściła, zupełnie jakby nie obchodziły go już obowiązujące w dobrym towarzystwie zasady zachowania, podobnie jak jej.

Zupełnie jakby rozumiał prymitywną intensywność jej uczuć. Zaniepokoiło ją to. Nie podobało jej się, że mógłby rozumieć cokolwiek, co jej dotyczyło.

Jego głęboko osadzone oczy zabłysły srebrem, coś w linii jego ust uległo zmianie. Jej wzrok zatrzymał się na jego wargach, teraz rozluźnionych, stworzonych do poszukiwania przyjemności zmysłowych.

Doskonale zdawała sobie sprawę, że Domenico Volpe jest niebezpieczny. Przełknęła ślinę i odchrząknęła, starając się zignorować gwałtowną reakcję swojego ciała.

– Może się pan odsunąć, już nie upadnę!

Usłuchał jej, chociaż bez pośpiechu.

– Proszę usiąść, będzie pani dużo wygodniej. – Ruchem głowy wskazał długą kanapę.

Lucy usiadła na czarnym skórzanym fotelu, który wyglądał na produkt z ekskluzywnego katalogu.

– Nie wiedziała pani o tym artykule?

Postanowiła, że nie spuści oczu, za żadne skarby świata. Wolała otwartą konfrontację, nauczyła się tego w twardej szkole życia. Jednak patrzenie mu w oczy okazało się trudne w sytuacji, gdy całe jej ciało wibrowało jeszcze po eksplozji seksualnych doznań.

– Nie, nie miałam pojęcia.

Popatrzyła na magazyn. Jak Sylvia mogła coś takiego zrobić? Czy aż tak bardzo nie znosiła Lucy?

Sylvia i dzieciaki uosabiały resztki nadziei Lucy na powrót do dawnego życia. Do życia w rodzinie.

Cytaty z artykułu przemykały przez jej pełen niepokoju umysł. Według macochy Lucy „zawsze była inna, zamknięta w sobie i podatna na zmiany nastrojów, spragniona blasku reflektorów i ekscytacji”. Podobno własne potrzeby stawiała ponad potrzebami rodziny. W tekście nie było ani słowa o niechęci Sylvii do prawie dorosłej córki jej męża ani też o tym, że Lucy przez lata pracowała jako bezpłatna opiekunka czworga dzieci Sylvii z poprzedniego małżeństwa.

Ani słowa o tym, że Lucy wyprowadziła się z domu, dopiero kiedy jej ojciec, jak zwykle z wyczuciem i zrozumieniem, poradził jej, żeby rozejrzała się trochę po świecie zamiast bez przerwy zajmować się młodszym przyrodnim rodzeństwem.

I Lucy rozejrzała się po świecie, chociaż nie w taki sposób, jak jej ojciec by sobie tego życzył.

Artykuł, napisany w oparciu o niedawny wywiad z Sylvią, pełen był łzawych wyznań, z których wyłaniał się obraz Lucy jako bezwzględnej, amoralnej i chciwej dziewczyny, i potwierdzał wszystkie obrzydliwe plotki wyciągnięte na powierzchnię podczas procesu. Dowodził też, że rodzina całkowicie odwróciła się od Lucy.

Lucy poderwała dłoń do gardła, usiłując powstrzymać narastające mdłości. Nigdy nie była blisko z Sylvią, lecz nie przyszło jej do głowy, że macocha mogłaby ją tak zdradzić. Ziejące zjadliwą złością słowa całkowicie ją zaskoczyły.

Aż do tej pory była przekonana, że ktoś w nią jednak wierzy, przede wszystkim ojciec, a po jego śmierci Sylvia. Teraz ze zdwojoną siłą zatęskniła za ojcem, który cały czas stał za nią murem. Lucy nie znała matki, ale z ojcem łączyła ją wyjątkowo silna więź. Jego wiara i miłość podtrzymywały ją w czasie procesu.

Jeszcze nigdy nie czuła się tak osamotniona, nawet tamtej pierwszej nocy w areszcie. Nawet po skazaniu, gdy wiedziała, że ma przed sobą całe lata w więzieniu. Nawet wtedy, gdy musiała stawiać czoło kpinom i obelgom ze strony innych więźniarek, które usiłowały zrobić z jej życia najprawdziwsze piekło.

Kolorowy magazyn był najzwyklejszym szmatławcem, lecz miał bardzo wysoki nakład. Sylvia niewątpliwie sprzedała ją za spore pieniądze.

Lucy była przekonana, że wie wszystko o upokorzeniu i rozpaczy, jednak dopiero teraz znalazła się na samym dnie.

A Domenico Volpe był tego świadkiem!

Podniosła wzrok i zobaczyła go przed sobą, spiętego i czujnego. Niewątpliwie triumfował, widząc ją pokonaną i pozbawioną nadziei.

Kiedyś na jego widok jej serce drżało z radości, ale zdążyła już poznać jego prawdziwą twarz. Gdy przyszedł czas próby, opowiedział się za ludźmi ze swojej klasy i bez trudu uwierzył w przerażające kłamstwa na jej temat.

Lucy podniosła się powoli, dumnie unosząc podbródek.

– Na mnie już czas.

Nie miała pojęcia, dokąd pójść, lecz wiedziała, że musi stąd uciec. Pieniądze, które miała, powinny jej wystarczyć na powrót do domu, do Devon, tyle że teraz nie miała już domu. Zdrada Sylvii przekreśliła wszystko.

– Nie może pani odejść!

– Według prawa jestem teraz wolną kobietą, signor Volpe, niezależnie od tego, jak bardzo się to panu nie podoba. Jeżeli zatrzyma mnie pan tu siłą, będzie to porwanie.

Po plecach przebiegł jej dreszcz podniecenia na myśl, że Domenico byłby zdolny ją porwać. Widziała ten jego oddział ochroniarzy i wiedziała, co potrafią.

– Nie zamierzam posuwać się do złamania prawa – rzucił ostro. – Uważam tylko, że potrzebuje pani bezpiecznego miejsca, w którym mogłaby się pani schronić przed prasą!

Jego słowa uciszyły jej protest.

– I co z tego?

– Mogę zapewnić pani pobyt w takim miejscu.

– Niby dlaczego? Co by pan z tego miał?

Długą chwilę milczał.

– Chodzi mi o innych – rzekł w końcu. – O wdowę po moim bracie i małego Taddeo. Im dłużej prasa będzie prać te brudy, tym gorzej dla nich.

Taddeo. Lucy często o nim myślała. Uwielbiała malucha, którego powierzono jej opiece. Zachwycała się rozkosznym śmiechem, jakim reagował na ich zabawy w chowanego oraz całkowitym skupieniem, z jakim słuchał czytanych przez nią bajek. Ciekawe, jaki teraz był…

Jedno spojrzenie na zamkniętą twarz Domenica powiedziało jej, że wolałby przespacerować się po rozżarzonych węglach niż rozmawiać z nią o bratanku.

– Co pan proponuje? – Założyła ramiona na piersi. – Chce pan zamurować mnie żywcem w piwnicy albo w podziemnym garażu?

– To byłoby niezłe. – Obnażył zęby w nieprzyjemnym uśmiechu. – Wolę jednak przestrzegać prawa. – Na moment zawiesił głos. – Nie posiadam takiej umiejętności dramatyzowania jak pani, ale chętnie zapewnię pani spokojny kąt do chwili, gdy ten szum przycichnie. Bagaż jest już w pani pokoju.

W jej pokoju…

Wspomnienie tego pokoju prześladowało ją od lat. Od przyjazdu tutaj serce ściskało jej się z przerażenia na myśl o znajdującym się na górze pomieszczeniu.

– Nie sądzi pan chyba, że mogłabym tam zamieszkać! Nawet pan nie mógłby… – Bez słowa potrząsnęła głową, ponieważ gardło odmówiło jej posłuszeństwa. – To byłoby coś więcej niż okrucieństwo! To chore!

Oczy rozszerzyły mu się ze zdumienia, bo chyba dopiero teraz dotarło do niego, o co jej chodzi.

– Nie! – rzucił szybko. – W tamtym pokoju nikt nie mieszkał od śmierci mojego brata. Pani rzeczy kazałem zanieść do innego.

Mimo woli westchnęła z ulgą, powoli wciągnęła powietrze, starając się odzyskać równowagę.

– Nie mogę zostać w tym domu.

Wpatrywał się w nią w milczeniu. Dobrze wiedział, dlaczego tak uważała.

– Poszukam sobie jakiegoś mieszkania.

– A w jaki sposób to pani zrobi, kiedy dziennikarze siedzą na progu? – Oparł się ramieniem o kominek, emanując tak wielką arogancją, że nagle całym sercem zapragnęła wymierzyć mu mocny policzek. – Wszędzie za panią pójdą, to chyba jasne. Nie dadzą pani ani chwili spokoju, ani odrobiny prywatności.

Miał rację, do cholery. Drzwi otworzyły się i do pokoju weszła pokojówka z kawą i ciasteczkami. Gęsty zapach, dawniej tak uwielbiany przez Lucy, teraz przyprawił ją o mdłości. Instynktownie przycisnęła dłoń do brzucha i odsunęła się. Jak przez mgłę słyszała, jak Domenico dziękuje pokojówce. Jej policzki zalał ciemny rumieniec.

Co było gorsze: Domenico Volpe czy paparazzi, którzy próbowali ją dopaść i wyciągnąć z niej jakąś sentymentalną historyjkę dla swoich gazet?

– Jeżeli można, jednak skorzystam z pańskiej propozycji, tylko żeby trochę się odświeżyć. – Musiała złapać oddech i zastanowić się, co robić.

Nie spuszczał z niej wzroku. Co właściwie widział? Ile rzeczy, które próbowała ukryć? Nieważne. Po co miałaby o tym myśleć? Nic nie zmieni opinii Domenica na jej temat. Jego niechętne gesty współczucia wynikały z wpojonych zasad zachowania, a nie prawdziwego zrozumienia.

– Oczywiście, proszę się nie krępować. Maria zaprowadzi panią na górę.

Lucy powiedziała sobie, że w jego lśniących oczach wcale nie dostrzegła satysfakcji.

– Nie, nie mogę rozmawiać! Jestem zajęta, już mówiłam! – Sylvia podniosła głos.

Lucy wychwyciła w tonie macochy nie tylko gniew, ale i wyraźny niepokój, i mocniej ścisnęła słuchawkę.

– Chciałam tylko…

– Zostaw mnie w spokoju! Wyrządziłaś tej rodzinie już dość dużo krzywd!

Lucy otworzyła usta, lecz połączenie zostało przerwane.

Nie miała pojęcia, jak długo siedziała nieruchomo, słuchając monotonnego sygnału. Kiedy wreszcie odłożyła słuchawkę, palce miała zupełnie zdrętwiałe, a ramiona sztywne.

Więc to tak… Sylvia przecięła wszystkie więzy.

Lucy nie mogła w to uwierzyć. Zatelefonowała do macochy, ponieważ wbrew zdrowemu rozsądkowi miała nadzieję, że zaszła jakaś straszna pomyłka i redakcja gazety opublikowała historię skompilowaną przez jakiegoś żądnego sukcesu dziennikarzynę.

Okazało się jednak, że nadzieja naprawdę jest matką głupich – Sylvia nie chciała mieć z nią nic wspólnego. W tej sytuacji Lucy nie miała dokąd jechać. Miała tylko przeszłość, która prześladowała ją uparcie i za nic nie chciała wypuścić ze swoich szponów.

Powoli uniosła głowę i popatrzyła na drzwi oddzielające sypialnię od biegnącego wzdłuż drugiego piętra korytarza.

Przyszedł czas, by w końcu uwolniła się od duchów przeszłości.

Nie było jej w pokoju, ale nie próbowała uciec – gdyby to zrobiła, ochroniarze na pewno dali by mu znać. Było tylko jedno miejsce, gdzie mogła pójść, lecz Domenico nie przypuszczał, aby miała dość odwagi.

Przyspieszył kroku, idąc korytarzem w kierunku skrzydła pałacu, w którym znajdował się apartament Sandra. Na samą myśl o obecności Lucy Knight w pokoju, w którym odebrała życie Sandrowi, ogarnęła go gorąca furia. Oto najlepszy dowód, w jak wielkiej pogardzie miała tragedię, która dotknęła jego rodzinę! Krew burzyła mu się z oburzenia.

Drzwi były otwarte. Domenico przekroczył próg z rękami zaciśniętymi w twarde pięści, z napiętymi do bólu mięśniami i wściekłością w sercu. Na widok Lucy znieruchomiał. Nie wiedział, czego oczekiwał, ale na pewno nie tego. Lucy Knight przyklękła na podłodze przed kominkiem, z dłonią przyciśniętą do desek, na których Sandro wyzionął ducha. Jej twarz miała kolor jasnego marmuru, była niewiarygodnie blada, a utkwione gdzieś w przestrzeni oczy pociemniały z bólu. Wpatrywała się w coś, czego Domenico nie widział, coś, co sprawiało, że wyglądała na zupełnie oderwaną od rzeczywistości.

Podniosła głowę i wstrząśnięty Domenico ujrzał malującą się w jej oczach rozpacz. Arogancka, szorstka kobieta zniknęła bez śladu – ta, na którą patrzył, nosiła blizny po niewyobrażalnie głębokich cierpieniach.

Zadrżał. Zaskoczyło go, że zamiast pielęgnowanego w sercu gniewu czuje coś podobnego do litości.

– Przepraszam… – wychrypiała z trudem. – Nie powinno było do tego dojść… Byłam młoda i głupia…

Umilkła, patrząc na zbielałe stare drewno pod swoimi dłońmi.

– Nie powinnam była go wpuścić.

Paroma szybkimi krokami pokonał długość pokoju i z mocno bijącym sercem przykucnął obok niej.

Przyznała się?

Wydawało mu się to kompletnie niewiarygodne.

Lucy gwałtownie wciągnęła powietrze.

– Tak często o tym myślałam… Gdybym tylko go nie posłuchała, gdybym tylko zamknęła drzwi…

Domenico ściągnął brwi.

– Nie musiała pani zamykać drzwi przed moim bratem – rzucił. – Nic mnie nie przekona, że próbował zmusić panią do czegokolwiek!

Było to niezgodne ze wszystkim, co wiedział o Sandrze. Jego brat był porządnym człowiekiem. Może faktycznie trochę głupio wybrał sobie żonę, ale był kochającym bratem i czułym ojcem. Popełnił jeden błąd, sprowadzony na manowce przez piękną, podstępną uwodzicielkę, ale nie był mężczyzną, który wykorzystywałby służące.

Jej jasna głowa znowu zwróciła się ku niemu.

– Nie mówiłam o pańskim bracie, tylko o tym ochroniarzu, Brunie – zamilkła na moment, jakby tamte wspomnienia okazały się zbyt przerażające. – To jego nie powinnam była wpuścić.

Domenico zerwał się na równe nogi. Rozczarowanie było tak silne, że prawie poczuł gorzki smak na języku.

– Dalej kurczowo trzyma się pani tej historyjki?

Zacisnęła usta i jej twarz znowu przybrała pogardliwy wyraz. Nie ulegało wątpliwości, że gotowa jest stanąć do walki z całym światem. Siedziała u stóp Domenica, lecz mimo to roztaczała wokół siebie poczucie godności i wewnętrznej siły.

Jak ona to robiła? I dlaczego pozwalał, aby wywarło to na nim wrażenie? Była oszustką i kryminalistką, a jednak chwilami żałował, że wydarzenia nie potoczyły się inaczej.

Nagle żołądek gwałtownie ścisnął mu się ze zdenerwowania. Już to, że stać go było na taką myśl, stanowiło nielojalność wobec Sandra.

– Nie trzymam się historyjek, signor Volpe. – Podniosła się z podłogi jednym płynnym ruchem, który wyraźnie świadczył, że przez ostatnie lata sporo ćwiczyła. – Bruno zabił pańskiego brata, ale… – Podniosła dłoń, uprzedzając jego reakcję. – Ale proszę się nie martwić, więcej pan o tym ode mnie nie usłyszy! Mam dosyć powtarzania tego wszystkiego ludziom, którzy wcale nie chcą słuchać!

Zamierzała go wyminąć, lecz jego palce błyskawicznie zamknęły się na jej ramieniu. Domenico natychmiast poczuł bijące od niej ciepło. Przygotował się na werbalny atak, jednak Lucy tylko popatrzyła na niego spod wysoko uniesionych brwi.

– O co panu chodzi? – spytała lodowato.

Oczy Domenica spoczęły na jej wargach, różowych jak niebo o świcie. Na moment ogarnęło go coś w rodzaju pożądania, ale szybko powiedział sobie, że jest to tylko pragnienie, aby skręcić jej ten śliczny kark. Dopiero gdy spojrzała na niego ze zdumieniem, uświadomił sobie, że stoi bardzo blisko niej. Zbyt blisko. Wyprostował się i puścił jej ramię nagle, jakby go sparzyło.

– Chcę wiedzieć, co pani planuje.

Nie miał prawa domagać się od niej żadnych informacji – jej lśniące błękitem oczy nie pozostawiły mu cienia wątpliwości w tej kwestii. Nieważne, nic go to nie obchodziło. Nie była jedyną osobą, która ucierpiała z powodu tej medialnej gorączki. Domenico musiał myśleć o swojej rodzinie.

– Muszę znaleźć jakieś spokojne miejsce, z dala od tych dziennikarskich hien.

Skinął głową.

– Mogę to załatwić.

– Nie tutaj.

– Nie, nie tutaj.

Miał domy we Włoszech, w Napa Valley w Kalifornii i pod Londynem.

– W takim razie chętnie przyjmę pańską wielkoduszną propozycję, signor Volpe. Na tydzień lub trochę więcej zatrzymam się w bezpiecznym porcie, żeby przeczekać tę burzę.

Najwyraźniej była bardziej zdesperowana, niż sądził, bo nawet nie zapytała, gdzie zamieszka. Ani z kim.