Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Diablica z Wall Street - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
14 maja 2014
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Diablica z Wall Street - ebook

Buty na obcasach, zawrotne tempo i wielkie pieniądze – Diablica z Wall Street jest przezabawną odyseją kobiety w rządzącym się własnymi prawami świecie finansów Wall Street tuż przed krachem na giełdzie w 2008 roku.

Kategoria: Obyczajowe
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7881-408-5
Rozmiar pliku: 646 KB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Prolog Przeklęta piaskownica dla dużych dzieci

Jestem na to za stara”.

Klik.

O szóstej rano zamiast budzika włączyło się radio, a z głośników ryknęła muzyka. Tym razem to ostatni singiel Beyoncé przerwał niebiański spokój i w mało subtelny sposób przypomniał mi, że weekend właśnie się skończył. Wstawanie w poniedziałki jest ogólnie złe, ale budzenie się w poniedziałek z potwornym kacem, który rozsadza głowę, to już prawdziwa męczarnia. W półśnie przekopałam się przez stertę poduszek wciśniętych w ciemnozielone drewniane oparcie, a gdy w końcu moja dłoń natknęła się na pilota od wieży, ustawiłam tryb drzemki na kolejne błogie dziesięć (no, może dwadzieścia) minut. Pragnęłam za pomocą jednego przycisku sprawić, że sypialnia pogrąży się w absolutnej ciszy – o ile w mieszkaniu na trzecim piętrze budynku stojącego pośrodku Manhattanu w ogóle można zaznać ciszy.

Wielu ludzi marzy o porankach w Nowym Jorku. Cholera, Sinatra nawet napisał o tym piosenkę! Cudowne miejsce, pod warunkiem, że nie potrzebuje się snu – w Nowym Jorku skacowane, zmęczone i marudne jednostki długo nie pociągną. Gdybyście tak jak ja w niedzielny wieczór postanowili utopić smutki w prawie dwóch butelkach francuskiego czerwonego wina, zagryzając chrupkami i oglądając w telewizji powtórkę „Prawa i porządku”, o szóstej nad ranem Nowy Jork niewątpliwie i bezsprzecznie okazałby się piekłem na Ziemi. Powinnam była wiedzieć, na co się piszę przy wynajmowaniu mojej małej jak pudełko po butach kawalerki w West Village, za którą płacę cztery tysiące dolarów miesięcznie. Widok z trzeciego piętra na Alei Greenwich i znajdującą się w okolicy remizę strażacką nie wróżył mi doczekania we śnie nawet fazy REM. Od przeprowadzki zdołałam już zapomnieć, co to znaczy późno wstawać.

Zdążyłam się na chwilę zdrzemnąć, kiedy to przeklęte radio znowu się uaktywniło. Tym razem irytujący, żywiołowy prowadzący oznajmił, która jest godzina, gdzie ruch uliczny blokują korki i jaką mamy pogodę. „Ruszcie się, ludziska! Zaczął się kolejny mglisty, upalny i duszny dzień w Wielkim Jabłku”. DJ z pewnością inaczej niż ja poradził sobie z niedzielną chandrą. A może po prostu lubił swoją pracę i wcale nie czuł potrzeby, żeby w nocy zapijać troski. Słyszałam, że niektórzy mają takie szczęście.

Wygłosiłam przed sobą przemowę zagrzewającą do boju, jak to czynię codziennie, zanim ruszę w stronę Cromwell Pierce – jednej z najprężniej działających instytucji Wall Street. „Dasz radę, Alex. Na pewno sobie poradzisz. Nie pozwolisz się złamać”. Gadanie do siebie weszło mi w nawyk, odkąd zaczęłam pracę przy Wall Street. Jeśli to szaleńcze tempo się utrzyma, przed trzydziestką zupełnie zeświruję.

Moje przerażenie spotęgowała świadomość, że ogromne opakowanie tabletek przeciwbólowych, które zażywam regularnie od sześciu miesięcy, stoi w łazience. A ponieważ pękała mi głowa, oznaczało to jedno – musiałam zwlec się z łóżka. Nie było innego wyjścia. Ciężko opuściłam stopy na zimną drewnianą podłogę. Wiedziałam, że za chwilę znowu wcisnę posiniaczone palce w czółenka na dziesięciocentymetrowych obcasach i poczuję się, jakby moje raptem dwudziestoczteroletnie kolana należały do schorowanej staruszki. Powlokłam się do łazienki, przesunęłam dłonią po ścianie, a kiedy trafiłam na włącznik, poraziło mnie światło z żarówek nad szafką z lekami. Jęknęłam żałośnie, zasłaniając moje cierpiące, zwężone źrenice przed oślepiającym blaskiem. Mrugałam tak długo, aż zniknęły niebieskie plamki, a ja mogłam się skupić na moim odbiciu w lustrze i ocenić skutki zalanej nocy. Tym razem zaćmienie byłoby pożądane. Z jakiegoś powodu dwa lata po ukończeniu studiów wyglądałam dużo bardziej mizernie niż po wypiciu podobnej ilości alkoholu w trakcie nauki na Uniwersytecie w Wirginii. Postanowiłam zwalić winę na żarówki.

Prawdopodobnie przez sporą część nocy spałam w tej samej pozycji, twarzą w dół, bo na jednym z policzków odcisnęły się ślady zmiętej pościeli. Moje długie, czarne włosy całe mi się poplątały i pewnie przynajmniej godzinę zajęłoby mi rozczesanie wszystkich kołtunów. Moja (zazwyczaj rumiana) cera wyglądała na bladą i odwodnioną, a pod zielonymi oczami pojawiły się worki i cienie. Stwierdziłam, że nie umyję zębów, dopóki nie doprowadzę do ładu swojej twarzy. Tego ranka zęby miałam zupełnie niebieskie, a usta pokrywały rubinowe zacieki. Między Bogiem a prawdą – pomalowane pomadką w takim odcieniu wyglądałyby świetnie. Ciekawe, czy ludzie z Sephory znaleźliby sposób na nadanie ustom takiego koloru bez potrzeby upijania się.

„Jeszcze pięć minut”, mamrotałam pod nosem, opierając się o ścianę pod prysznicem. Pozwalałam piekącej, gorącej wodzie obmywać moje jeszcze śpiące ciało i liczyłam na to, że to pomoże wyrwać je z odrętwienia. Zaczęłam się też zastanawiać, czy ludzie mogą spać na stojąco. Wiecie, tak jak krowy. Gdybym zasnęła pod prysznicem w innej pozycji, najpewniej po dwóch dniach odnaleziono by mnie martwą i osamotnioną – po tym, jak woda z zalanej łazienki przeciekłaby do mieszkania piętro niżej. Dozorca Juan wyważyłby drzwi, a jego oczom ukazałyby się dwie opróżnione butelki po winie, przepełniona niedopałkami popielniczka i chińska zupka o smaku kurczaka, leżące na stoliku, a w wannie odkryłby moje nagie ciało pomarszczone jak śliwka.

Och, nie. Nie, nie, nie i jeszcze raz nie. Nie chciałabym zostać opisana w artykule „New York Post” jako dziewczyna, która utonęła na kacu we własnej wannie. Wyczołgałam się spod prysznica, założyłam spodnie w kolorze khaki i białą koszulę zapinaną na guziki. W szyi przewiązałam się jasną apaszką. Miałam nadzieję, że jeśli przynajmniej porządnie się ubiorę, nikt w biurze nie zauważy, że jeszcze nie wytrzeźwiałam. Od częstego picia wokół talii zrobiła mi się oponka, więc ubrania wyglądały na zbyt dopasowane – to jeden z wielu niepożądanych efektów ubocznych pracy na Wall Street. Cudownie. Rozejrzałam się w poszukiwaniu najpotrzebniejszych rzeczy: iPhone’a, portfela i kluczy.

Kiedy nie pamięta się momentu, w którym zeszłej nocy położyłeś się do łóżka, najgorszą i najtrudniejszą rzeczą po przebudzeniu będzie dopasowanie elementów układanki i namierzenie porozsypywanych fragmentów twojego życia. W końcu iPhone’a znalazłam za poduszką na sofie, a portfel – z niewiadomych powodów – leżał w lodówce. Za nic w świecie nie mogłam jednak zlokalizować kluczy. Nigdzie. A przecież moje mieszkanie, jak już wcześniej wspomniałam, do dużych nie należało. Utkwiłam wzrok w brudnej, przeładowanej popielniczce. Na pewno nie miałam w domu papierosów, bo rzuciłam palenie w poprzedni czwartek. To znaczy, że w nocy poczłapałam po paczkę do sklepu całodobowego, a ponieważ udało mi się dostać z powrotem do domu, klucze musiałam mieć wtedy przy sobie. Na szczęście alkohol nie wywołał stałego uszczerbku na moim zdrowiu i nie pozbawił mnie zdolności dedukcyjnego rozumowania. Po rekonstrukcji zdarzeń nie potrzebowałam wiele czasu na ustalenie miejsca, w którym je zostawiłam, a kiedy uchyliłam drzwi wejściowe, moje przypuszczenia się potwierdziły. Dlatego właśnie zdecydowałam się na zamieszkanie w budynku z pełnoetatowym portierem. W przeciwnym wypadku najpewniej zostałabym zamordowana we własnym łóżku, więc zdjęcie mojej twarzy tak czy siak ukazałoby się na pierwszej stronie gazety codziennej. Kolejne życiowe zwycięstwo.

Zgarnęłam z podłogi torbę na siłownię i porozrzucaną prasę, wybiegłam na zewnątrz i zatrzymałam taksówkę. W drodze czytałam nagłówki z okładki „Wall Street Journal”. Wynikało z nich, że podupada kolejny z wielkich banków inwestycyjnych, na giełdzie papierów wartościowych zapowiadają się największe od lat 20. XX wieku spadki w trakcie jednej sesji, a w sektorze finansowym nastąpią zwolnienia. To wcale nie sprawiało, że mniej bolała mnie głowa. Praca w dziale zajmującym się stałymi dochodami, szczególnie obligacjami państwowymi, niedawno zamieniła się w istną torturę. Obligacje skarbowe to najbezpieczniejsze miejsce, w którym można przechować pieniądze (oczywiście poza wciśnięciem ich pod materac), więc byliśmy urobieni po łokcie, bo każdy sprzedawał zapasy i papiery wartościowe w zamian za obligacje z gwarancją rządową. Ostatnie kilka miesięcy wypełniały nerwy i stresujące sytuacje. Założę się, że gdyby przeprowadzić sondę wśród grupy przypadkowych pracowników Wall Street, okazałoby się, że ostatnio większość z nich częściej sięgała po kieliszek. Nie wiem tylko, ilu z nich przyznałoby się do znalezienia o poranku portfela w lodówce. Ledwo pamiętam, jak wszystko wyglądało przed zaledwie paroma miesiącami, zanim zrobiło się naprawdę kiepsko i nie trzeba było wlewać w siebie alkoholu, żeby zasnąć. Nie zawsze taka byłam. Zerknęłam do telefonu – nieodebrane połączenia od dwóch najlepszych przyjaciółek, Annie i Liv. Nie musiałam nawet odsłuchiwać wiadomości, które zostawiły mi na poczcie głosowej, bo doskonale wiedziałam, co chciały mi przekazać. Obydwie martwiły się o mój stan psychiczny i na pewno niepokoiły je moje coraz częstsze wizyty w sklepie monopolowym.

Dwadzieścia minut później wyskoczyłam z taksówki jak poparzona i zaczęłam się przedzierać przez serię masywnych, złotych drzwi z dumnie wygrawerowanym napisem „Cromwell Pierce”. W drodze do ruchomych schodów starałam się stąpać lekko po posadzce, żeby stukanie moich obcasów nie odbijało się echem po przestronnym korytarzu. W myślach, w rytm klekotu szpilek, powtarzałam nową poranną mantrę: „Klik, klak, klik. Kilka godzin i po sprawie. Szybko minie, to raptem kilka godzin. Dasz radę. Na luzie. Klik, klak, klik. Może dzisiaj nie przyjdzie do pracy. Klik, klak, klik. Nie no, on na pewno jest dzisiaj w pracy. Zawsze jest. Pojebało cię, Alex. Zupełnie cię pojebało”.

Schyliłam głowę i wpatrywałam się w metalowe listewki, jadąc schodami na drugie piętro. Tuż przy nich czekała mnie konfrontacja z ochroniarzami. Musiałam położyć torbę na taśmie i pozwolić jej przejechać przez rentgen. Szczerze nienawidzę rentgenów. Któregoś razu miałam w torebce stringi (w tym momencie nie pamiętam dlaczego) i to był właśnie dzień, w którym kazano mi na oczach wszystkich opróżnić całą jej zawartość, żeby ochroniarz miał pewność, że przypadkiem nie wnoszę na teren biura jakiejś zamaskowanej broni. Ochronę na Wall Street przebija tylko ta w Białym Domu. Nie narzekam. Po prostu czasami wcale nie ma się ochoty pokazywać zawartości torby. To wszystko.

Winda była zapchana, a ja stałam wciśnięta między dwóch mężczyzn w średnim wieku, ubranych w idealnie wyprasowane spodnie i pastelowe koszulki polo. Nie mam pojęcia, kto wybierał obsadę do filmu Wall Street, ale ktokolwiek był za to odpowiedzialny, z pewnością nigdy nie zrobił rundki wokół Cromwell Pierce. Gdyby któryś z moich kolegów choćby z daleka przypominał Michaela Douglasa albo Charliego Sheena, przychodzenie do pracy sprawiałoby mi dużo więcej radości. Gapiąc się beznamiętnie na artykuły w „Journal”, przysłuchiwałam się ich rozmowie. Człowiek w błękitnym polo zapytał od niechcenia tego w żółtym:

– Byłeś gdzieś w ten weekend?

– Taaak, w Southampton. Grałem w golfa na Shinnecock w sobotę.

– Ach, piękne pole. I jak było?

– Miałem małe problemy z podkładką pod piłkę, ale poza tym całkiem dobrze, dzięki. A ty?

– Westhampton. Chciałem spędzić trochę czasu z rodziną, zanim mój syn wyjedzie na uczelnię w przyszłym tygodniu.

– O, nieźle. A dokąd?

– Uniwersytet Browna. Będzie grał w lacrosse.

– To fantastyczne. Na jakiej pozycji? Mój syn zaczął już drugi rok na Harvardzie.

– Harvard, hm? Wspaniale. Jest obrońcą. A twój?

– Mój gra na pomocy.

– Może kiedyś wybierzemy się razem na mecz? Będziemy dopingować dzieciaki, co?

– Oczywiście. Nie mogę się doczekać rozpoczęcia sezonu. Bears kontra Crimson to będzie kapitalna rozgrywka.

Obydwaj zgodnie pokiwali głowami. Oczywiście to była tylko przykrywka prawdziwej rozmowy. Jak trochę się popracuje w tej branży, można łatwo rozszyfrować, że pod kożuszkiem wymiany uprzejmości kryła się mniej więcej taka konwersacja:

– Należę do droższego klubu golfowego niż ty, co oznacza, że zarabiam więcej od ciebie.

– Pieprzyć ciebie i twój słynny, ekskluzywny klub. Mój syn będzie grał w lacrosse w Lidze Bluszczowej.

– I co? Myślisz, że to czyni cię wyjątkowym? Mój syn już dawno gra w Lidze Bluszczowej.

– Super. Ale skoro twój dzieciak gra jako środkowy, to znaczy, że jest niższy i słabszy niż mój. Mam nadzieję, że zagrają kiedyś przeciwko sobie. Wtedy mój syn będzie miał okazję pokonać twojego w polu.

– Nigdy, przenigdy nie będziemy ze sobą rozmawiać w trakcie meczów. Nie odezwę się do ciebie ani słowem. Będę udawał, że cię nie znam i w życiu cię nie spotkałem.

– Harvard jest dla ciot.

– Do Browna chodzą same cipki.

Wiadomość z ostatniej chwili: pracuję w ogromnej piaskownicy, w której bawią się fatalne przypadki.

Nie zawsze się tak czułam. Jeszcze rok temu uznałabym taką rozmowę za zabawną. Obchodziłoby mnie, co dzieje się na giełdzie. Praca przynosiłaby mi satysfakcję. Ale rok 2008 był do dupy pod każdym względem.
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: