Do Pana Rodkiewicza - ebook

Igna­cy Kra­sic­ki

DO PANA ROD­KIE­WI­CZA

Mo­ści pa­nie Rod­kie­wicz, mia­łeś wiel­ką pra­cę,
Prze­pi­sa­łeś mnie wier­nie, czym­że ci za­pła­cę?
Wdzięcz­ność hoj­nym być każe, lecz Par­nas ubo­gi;
Laur, praw­da, wiel­ce sław­ny, ale nie jest dro­gi,
A ka­dzi­dła nie tu­czą; źle być nie­wdzięcz­ni­kiem,
Więc ci zwy­kłą mo­ne­tą za­pła­cę – wier­szy­kiem.
A ten o czym? Naj­sam­przód na po­dzię­ko­wa­nie,
Żeby jed­nak do cze­go zmie­rza­ło pi­sa­nie,
Po­dzię­ko­waw­szy grzecz­nie, po­wiem ci rzecz nową:
Oto le­piej pra­co­wać ręką niź­li gło­wą.
Wspa­nia­ła rzecz jest stwa­rzać, myśl nową okry­ślić.
Praw­da, ale wy­god­niej prze­pi­sać niż my­ślić,
A że z zy­sku dzi­siej­sza wzra­sta do­sko­na­łość,
Po­wab­niej­sza wy­go­da ni­że­li wspa­nia­łość.

Ja­koż bierz­my na sza­lę nas obu­dwóch sta­ny:
Kto szczę­śliw­szy? Pi­szą­cy czy­li prze­pi­sa­ny?
Czy wać­pan, co mnie pi­szesz, czy ja, co się zży­mam?
Mo­ści pa­nie Rod­kie­wicz, ja z wać­pa­nem trzy­mam.
A naj­przód, je­że­li się chcecz o tym do­wie­dzieć,
I wać­pa­nu, i wszyst­kim mam ho­nor po­wie­dzieć,
Iż pi­sać nie jest ła­two, to jest kom­po­no­wać;
Nim za­czniem, trze­ba pil­nie z sobą się ra­cho­wać,
Czy­li co przed­się­bie­rzem, wy­peł­nić zdo­ła­my,
A że czę­sto rach­mi­strzem mi­łość wła­sną mamy,