40 godzin - ebook

Prolog

Ciemność. Mrok opatula go szczelnie niczym chusta. Otacza tors, biodra, nogi i ramiona. Ma wrażenie, że czuje jego muśnięcia na nagiej skórze.

Na nagiej skórze?

Ta myśl sprawia, że zaczyna wątpić w swój zdrowy rozsądek. Dlaczego miałby być nagi? To pytanie krąży w ciemności wypełniającej głowę i prowokuje kolejne. Ramiona. Dlaczego nie może nimi poruszyć? I dlaczego, ilekroć próbuje to zrobić, mięśnie grzbietu reagują drżeniem? Pod podeszwami stóp czuje ucisk. Coś tam jest – szorstkie jak nieoszlifowane drewno. W skórę wbijają mu się drzazgi.

Nic go nie boli.

Drżenie mięśni, drzazgi pod skórą – wie, że istnieją, ale nic poza tym. Odczucia i wrażenia są tylko dwuwymiarowe, jak teatr cieni.

Porzuca bezowocne próby, żeby się poruszyć, i skupia się na powiekach. Jest przekonany, że je uniósł, jednak nadal otacza go nieprzenikniona ciemność. Zaciska je z powrotem. I otwiera gwałtownie. Ma posklejane rzęsy, ale to nie jest wielka przeszkoda. Tym razem, choć mrok nie znika, gdzieś w oddali pojawia się słabe światełko. Iskierka na końcu tunelu. Rozmyty prostokąt szarości.

Gdzie on jest?

To pytanie wyłania się na chwilę z chaosu w jego głowie, by zaraz znów się zanurzyć i zniknąć w ciemnościach.

Mruga. Raz. Coś napływa do oczu. Znów mruga. Zdaje mu się, że pod powiekami ma wyschnięte kamienie. Dopiero po kolejnym mrugnięciu dostrzega, że niewyraźny prostokąt przed nim to otwarte drzwi. Wraca poczucie równowagi. Jednak to, co czuje, przeczy wszystkiemu, co powinien czuć. Przecież właśnie odzyskał przytomność, prawda? Więc dlaczego nie leży? Jest wyprostowany. Jego zdezorientowany rozum nie potrafi mu tego wyjaśnić.

Postanawia czekać.

Ma wrażenie, że jego głowę wypełniają kłęby waty. Mimo to z czasem dociera do niego coraz więcej bodźców z zewnątrz. Najpierw słyszy ustawiczne pikanie. Regularny rytm. Unosi głowę, bo osunęła się na klatkę piersiową. I w końcu przychodzi ból.

Z początku słaby i tępy. Pieczenie w dłoniach i stopach. Nie zna takiego uczucia. Jest coraz mocniejsze. Nigdy w życiu tak strasznie nie cierpiał.

Jego ciałem wstrząsa dreszcz, a gardło dusi szloch, bo w końcu zaczyna rozumieć, co się stało. Znów mruga. I zaciska powieki. Najsilniej, jak tylko potrafi. Unosi je gwałtownie. Jego spojrzenie odzyskuje ostrość – ma przed sobą ścianę. Poszarzałe płytki muszą być bardzo stare. Otwarte drzwi. Sączy się przez nie słabe światło, lecz nie potrafi dostrzec, co znajduje się w pomieszczeniu obok.

Odwraca głowę i spogląda w prawo. Przesuwa wzrokiem wzdłuż wyciągniętego ramienia. Coś rdzawoczerwonego pojawia się w polu jego widzenia. Nie ma pojęcia, co to może być. Dociera do dłoni. Rozczapierzone palce zagięte niczym szpony sterczą w górę. Każdy, nawet najmniejszy mięsień napięty aż do bólu.

Drżenie przybiera na sile.

Powoli odwraca głowę i patrzy w drugą stronę. Ten sam budzący grozę widok: wyciągnięte ramię, czerwone coś, co chyba może być sznurem, tak mu się wydaje. Oplata go. Rozczapierzone, zakrzywione palce, a pośrodku dłoni niczym ozdoba – stalowoszary drobny przedmiot. Nie! Rozsądek każe mu krzyczeć, jednak się powstrzymuje.

Chce odchylić głowę, lecz potylicą trafia w coś twardego. Spogląda więc w dół. Jego ciało jest wyprostowane i rozciągnięte podobnie jak ramiona. I nie pomylił się – rzeczywiście jest niemal nagi, bo nie ma na sobie nic poza kawałkiem jakiejś szmaty wokół bioder. Dostaje gęsiej skórki i robi mu się słabo. Jasne plamy zaczynają mu tańczyć przed oczyma. Wie, że to zwidy. Wtedy odkrywa coś jeszcze.

Jak zahipnotyzowany wbija wzrok w trzeci stalowoszary drobiazg. Tym razem znajduje go nad złożonymi na sobie stopami.

W jego uszach rozbrzmiewa denerwujące pikanie. Obok głowy wisi woreczek z kroplówką, a biegnący od niej wężyk łaskocze go w policzek. Nagle dociera do niego, co oznacza pikanie. To monitor pracy serca. Przekrzywia głowę najmocniej jak może. W końcu go dostrzega. Jasne plamy na piersi… To nie są zwidy. To elektrody, którymi urządzenie odczytuje pracę jego serca.

Odchyla głowę i opiera się o drewno.

I w końcu z ciemności jego pogrążonego w chaosie rozsądku wyłania się jasna odpowiedź – stalowoszare drobiazgi to gwoździe.

Rozchyla usta.

I zaczyna się śmiać.Rozdział 1

Farisa Iskandera piekły oczy. Śmiertelne zmęczenie nie opuszczało go już od miesięcy. Miesięcy, w czasie których zasypiał na godzinę, najwyżej dwie. Ilekroć mu się zdawało, że odnalazł spokój, koszmar, z którego budził się z panicznym krzykiem, wracał.

Rozpaczliwy płacz dziecka. Płomienie, które je pożerają…

Kciukiem i palcem wskazującym zaczął masować nasadę nosa. Od kilku godzin stał z porcelanowym kubkiem przy oknie w sypialni i wyglądał na zewnątrz, w ciemną, ponurą noc, ustępującą już powoli miejsca równie ponuremu dniu. W tle grała stara płyta Metalliki. Ściszył muzykę z uwagi na pozostałych mieszkańców domu, lecz nie na tyle, by nie słyszeć Jamesa Hetfielda, jak śpiewa Ride the Lightning. Faris uruchomił ten utwór w pętli. Zamknął oczy, ale natychmiast je otworzył, bo miał wrażenie, że powieki są niczym papier ścierny. Słońce wstanie dopiero za niecałą godzinę. Poza bielizną i T-shirtem miał na sobie jedynie skórzaną bransoletkę, którą podarowała mu Laura w czasie urlopu w Egipcie. Nigdy jej nie zdejmował. Wypalona na niej arabska inskrypcja Laura i Faris była już ledwie widoczna – doskonała metafora ich związku. Dwa lata minęły, odkąd Laura od niego odeszła. Nawet eksplozja, w której niemal stracił życie, nie skłoniła jej do powrotu.

Flash before my eyes – śpiewał Hetfield. – Now it’s time to die.

Przez ostatnich kilka dni panował straszny upał, jak w środku lata, lecz poprzedniego wieczoru nad Berlinem przetoczyła się burza i temperatura wyraźnie spadła. Tak bardzo, że Faris zamknął na noc okno, bo marzł. Teraz w szybie mógł obserwować swoje odbicie. W ciemności jego twarz była ponurym jasnym owalem otoczonym nieco przydługimi czarnymi włosami. T-shirt z wycięciem w serek odsłaniał fragment ciemnoczerwonej blizny po poparzeniu, która obejmowała część klatki piersiowej i prawego ramienia. Nie mógł oderwać od niej oczu. Kiedy na dworze zaczęło świtać, odbicie w szybie stało się mniej wyraźne. Westchnął. Przypomniał sobie o kubku, który cały czas trzymał w dłoni. Ze zmęczonym uśmiechem przepił do siebie, uniósł naczynie do ust i opróżnił je do dna.

Zawartość kubka spłynęła gorzko przełykiem. Skrzywił się.

W piosence Metalliki główny bohater przebudził się z koszmaru, wzbudzając zazdrość Farisa. Przypomniał sobie o kartonie, który stał na najwyższej półce jego szafki i zazwyczaj znajdowała się w nim jego broń. Wypuścił głośno powietrze nosem. W tej chwili pudło było puste, bo niedawno został zawieszony w wykonywaniu obowiązków funkcjonariusza policji kryminalnej.

„Weź się w garść!” – skarcił się w myślach. Nie ma chyba nic gorszego niż pławienie się w żalu nad sobą. Lecz o tej porze, tuż przed świtem, nawet on nie potrafił się oprzeć pokusie. Wspomnienia same wracały, by go dręczyć, a obrazy i dźwięki, które nosił w sobie od dziesięciu miesięcy, nie chciały dać mu spokoju. Płacz dziecka. Pędząca ku niemu ściana ognia. Krew i zwłoki. Cichy jęk. Rozpaczliwe krzyki…

Faris zacisnął powieki i chwycił się za głowę. Znów zatracił się w rozmyślaniach. Nawet nie zauważył, że na dworze nastał świt. W tle dalej grała Metallica. Trzy piętra niżej Berlińczycy już dawno rozpoczęli najzwyklejszy dzień pracy. Wiele by dał, żeby do nich dołączyć.

Zajrzał do pustego kubka i westchnął, po czym odwrócił się od okna i wyszedł z pokoju. Przeciął niewielki korytarz. Mijając garderobę, nie spojrzał w lustro. I bez tego wiedział, że ma oczy przekrwione jak ćpun na odwyku. Brak snu był na dłuższą metę gorszy niż gwałtowne odstawienie narkotyków. W kuchni podszedł do blatu i sięgnął po dzbanek, żeby dolać kawy, która podgrzewała się już od kilku godzin na włączonym ekspresie, przez co smakowała jak zużyty olej samochodowy. To bez znaczenia. Liczyło się tylko to, że była ciepła.

Kiedy brał kolejny łyk, zwrócił uwagę na ciche ćwierkanie. W pierwszej chwili nie miał pojęcia, skąd pochodzi. Po chwili zrobiło się głośniejsze i wtedy sobie przypomniał – to nowy telefon, wczorajszy nabytek.

Faris spojrzał z żalem na ekspres do kawy. Potem wyłączył go, odstawił kubek i ruszył na poszukiwanie telefonu. Nie było go ani w skórzanej kurtce, ani w dżinsach, które poprzedniego dnia rzucił niedbale na fotel w sypialni. W końcu znalazł telefon pod rozłożonym egzemplarzem powieści Haruki Murakamiego na nocnym stoliku. Niechętnie spojrzał na migający rytmicznie ekran. Numer nieznany. Po dwóch godzinach, które spędził wczoraj na poznawaniu wszystkich przydatnych funkcji nowego smartfona, nie miał już ochoty przenosić nielicznych kontaktów. Poza tym, nawet gdyby to zrobił, i tak nic by na tym nie skorzystał, bo dzwoniący miał numer zastrzeżony.

Podszedł do okna i spojrzał na swoje odbicie, które z nastaniem dnia niemal całkowicie zniknęło, po czym uniósł telefon do ucha i odebrał połączenie.

– Iskander.

– As-samu alaikum, Faris. – Głos dzwoniącego był elektronicznie zniekształcony, więc brzmiał jak głęboki grzmot.

Słowa wypowiedziane przez nieznajomego sprawiły, że krew ścięła mu się w żyłach.Rozdział 2

As-samu alaikum.

Po raz ostatni słyszał te słowa dziesięć miesięcy wcześniej, a teraz ich dźwięk katapultował go gwałtownie w przeszłość. Poczuł, że nie stoi już w swojej sypialni, lecz w wejściu do Muzeum Klerscha. Ściany toną w migotliwych niebieskich refleksach niezliczonych samochodów policji, karetek i wozów strażackich. Czuje ucisk w żołądku, a słuchawka, którą funkcjonariusz z Instytutu Ekspertyz Kryminalistycznych, w skrócie IEK, podał mu chwilę temu, uwiera go w ucho. Zza bogato zdobionych dwuskrzydłowych drzwi, za którymi skrył się porywacz z zakładnikami, dobiega płacz dziecka. To cichy, przepojony rozpaczą jęk, jaki wydobywa się z gardła człowieka spodziewającego się nieuchronnej śmierci.

– Jedno pytanie, Faris. – W głosie porywacza słychać pełną żalu determinację. – Człowiek o ciemniejszej skórze, pas i dziesięć kilo materiałów wybuchowych. Jak to się może skończyć?

W skazanej na niepowodzenie próbie opanowania nerwów Faris zaciska pięści. Wie, że musi mówić spokojnym tonem. Powoli zwilża wargi językiem.

– Może pogadajmy – proponuje. – Sam urodziłem się w Aleksandrii. I też jestem muzułmaninem…

Porywacz nie daje mu dokończyć.

– Błędna odpowiedź. – Na dźwięk jego tonu Faris czuje drżenie w piersi.

– Proszę posłuchać… – krzyczy.

Ale już za późno.

– As-samu alaikum, Faris Iskander – rzuca porywacz.

Sekundę później eksplozja rozerwała drzwi na drzazgi, a ściana ognia runęła na Farisa i przykryła go płomieniami…

Wspomnienie tamtej detonacji i przeraźliwego bólu, który poczuł zaraz po niej, wciąż były żywe. Faris odruchowo jęknął.

W słuchawce, którą trzymał przy uchu, rozległ się śmiech, lecz przez elektroniczną modyfikację głosu bardziej przypominał grzechot.

– Czyli pamiętasz.

Serce waliło mu jak oszalałe. Faris zacisnął powieki i odetchnął głęboko.

– Proszę posłuchać… – zaczął i zadrżał, bo uświadomił sobie, że użył dokładnie tych samych słów, którymi zwrócił się wtedy do porywacza za drzwiami muzeum.

Dzwoniący prychnął pogardliwie.

– Człowiek by się spodziewał, że uczysz się na błędach.

Faris zacisnął zęby.

– Kim pan jest?

Odpowiedź padła dopiero po chwili wahania:

– Nie domyślasz się?

Eksplozja w muzeum… Faris zobaczył siebie, jak siła wybuchu podrzuca go w górę i ciska nim o ścianę… Odniósł zbyt poważne obrażenia, żeby móc działać dalej, jednak zanim stracił przytomność, ujrzał to, co było za wyrwą w miejscu, gdzie jeszcze chwilę wcześniej znajdowały się masywne drzwi. W powietrzu unosił się dym, który ograniczał widoczność, a kiedy do sali wpadli antyterroryści, opadł z sił. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył, był urwany palec z paznokciem pomalowanym czerwonym lakierem. Leżał tuż obok niego, na sczerniałych płytkach podłogi. Celował w jego stronę, jakby w oskarżycielskim geście.

Faris odkaszlnął. „Zachowaj spokój!” – zganił się w myślach. Osoba po drugiej stronie nie mogła być tą samą, która wtedy podłożyła bombę. To niemożliwe.

– Nasi technicy od zabezpieczania śladów zapewniali, że nikt nie mógł przeżyć takiego wybuchu – mruknął.

Ben Schneider, jeden z ekspertów IEK, ujął to znacznie brutalniej: „Tę świnię rozerwało na strzępy” – powiedział wtedy.

Mężczyzna znów się zaśmiał.

Faris głośno przełknął ślinę.

– Czego pan chce?

– Sprawdź mejla.

Faris zacisnął usta i odsunął telefon od ucha. Spojrzał na ekran, uruchomił odpowiednią aplikację, zalogował się na swoje konto pocztowe i wybrał skrzynkę odbiorczą. Jeden nowy mejl. Otworzył go. Wiadomość nie zawierała treści, za to miała załącznik. Kliknął na niego.

Uruchomiło się odtwarzanie jakiegoś filmu. Przez pierwsze trzy czy cztery sekundy obraz był nieostry. Było widać jedynie rozmazane, szaroczarne plamy z odrobiną zieleni i niebieskiego. Naraz rozległo się ciężkie dyszenie. I coś jakby tłumiony szloch. A potem niezrozumiałe mamrotanie. W następnej chwili obraz się wyostrzył.

A Faris zamarł.

Zobaczył mężczyznę. Leżał z rozłożonymi ramionami na konstrukcji z drewnianych belek ułożonych w kształt krzyża. Kamera zrobiła najazd na jego bladą twarz, całą we krwi sączącej się spod korony cierniowej. Nieznajomy miał wytrzeszczone, pełne przerażenia oczy. Kamera przesunęła się w dół, pokazując ciało mężczyzny. Na jego piersi dostrzegł jasne, okrągłe kształty, które na pierwszy rzut oka nijak nie pasowały do reszty sceny. Dopiero kiedy im się przyjrzał, zrozumiał, że to elektrody.

Kamera kontynuowała swoją wędrówkę.

Na nagraniu pojawił się kolejny mężczyzna, lecz w przeciwieństwie do pierwszego, którego było dobrze widać, ten stał tyłem do obiektywu, a na głowie miał kaptur czarnej bluzy. Nasunął go głęboko, więc i tak nie dałoby się dostrzec jego twarzy. W jednej dłoni trzymał długi gwóźdź, a w drugiej ciężki młotek.

Faris ze świstem nabrał powietrza. Jak zahipnotyzowany wpatrywał się w scenę rozgrywającą się na ekranie jego komórki. Mężczyzna w czarnym kapturze przyklęknął przy drugim. Przyłożył gwóźdź do skóry ofiary.

Uniósł młotek i wziął zamach.

Uderzenie było bardzo mocne, tak mocne, że gwóźdź przebił kości i ciało mężczyzny i wbił się w drewnianą belkę poniżej.

Faris z przerażenia otworzył szerzej oczy.

Ofiara przekrzywiła głowę, ale nie krzyczała, z jej gardła wydobył się tylko cichy, umęczony jęk. Z rany sączyła się krew. Była niemal czarna.

– O kurwa… – wymamrotał Faris.

Sprawca przybił również drugą rękę ofiary, lecz kiedy zajął się jej nogami, wyraźnie zaczął drżeć. Tym razem jego uderzenie nie było dostatecznie silne i precyzyjne, by za pierwszym razem wbić gwóźdź w drewno. Musiał wziąć ponowny zamach.

Ukrzyżowany mężczyzna jęknął, kiedy metal przebijał jego stopy.

Sprawca dyszał ciężko. Odłożył młotek i przez kilka długich sekund klęczał bez ruchu. W końcu sięgnął po dwa kawałki czerwonej linki, starannie zwinięte obok krzyża. Każdym z nich owinął jedno ramię ofiary i zawiązał w supeł. Potem do elektrod na piersi ukrzyżowanego podłączył kabelki, prowadzące do niewielkiego pudełka zawieszonego na przepasce biodrowej ofiary.

Dopiero wtedy ociężale wstał z kolan. Odsunął się nieco, po czym zniknął z ekranu. Z głośników popłynęło równomierne, rytmiczne pikanie. Faris się domyślił, że człowiek w kapturze włączył monitor serca.

Rozległo się brzęczenie łańcucha.

Krzyż zaczął się podnosić. Przez chwilę kamera pokazywała bezpośrednio twarz ukrzyżowanego mężczyzny, a Faris nie mógł oderwać wzroku od jego oczu. Prócz przerażenia, którego nie dało się nie zauważyć, było w nich coś jakby dystans i nieobecność, co mogło wskazywać na działanie środków farmakologicznych lub narkotyków. To prawdopodobnie dzięki nim mężczyzna nie krzyczał z bólu. Kamera zaczęła się oddalać i pokazywać coraz większy fragment pomieszczenia. Kiedy krzyż stał już niemal pionowo, a przybity pod własnym ciężarem zawisł na gwoździach, mężczyzna odchylił głowę, a z jego gardła wydobył się krzyk. Pikanie monitora serca przyspieszyło. Faris poczuł mdłości.

Przez chwilę kamera pokazywała jeszcze ten sam obraz ukrzyżowanego, a potem przestała kręcić. Ekran smartfona zrobił się czarny. Film się skończył.

Faris nie mógł oderwać wzroku od telefonu. Wolną dłonią odsunął włosy z mokrego od potu czoła.

W końcu powoli uniósł słuchawkę do ucha.

– I jak tam? Obejrzałeś sobie filmik? – zapytał nieznajomy.

Faris potwierdził.

– Świetnie. – Mężczyzna był wyraźnie zadowolony. – Możesz być pewny, że jest prawdziwy.

Nic na to nie odpowiedział.

Dzwoniący prychnął kpiąco.

– Życie tego gościa na krzyżu… zależy tylko ode mnie. A ja chcę, żebyś zrobił, co ci każę: pójdziesz na stację metra na Bismarckstraße. I to natychmiast.

Mężczyzna zacisnął palce na telefonie.

– A potem?

– Dalsze instrukcje otrzymasz, kiedy dotrzesz na miejsce. Aha, dowiem się, jeśli zadzwonisz po kolegów!

Faris milczał. Przez chwilę żaden z nich się nie odzywał. Ciszę przerwał dzwoniący.

– Nie masz ochoty, Faris? – Nieznajomy się zaśmiał. – To przypomnij sobie wybuch w muzeum.

Jego słowa sprawiły, że Faris poczuł mrowienie.

– I na razie nikogo nie zawiadamiaj.

Na razie?!

Jego umysł utknął na tym dziwnym poleceniu, lecz mężczyzna nie miał możliwości, żeby się nad tym zastanowić, bo dzwoniący syknął do słuchawki:

– Stacja metra Bismarckstraße. Masz pięć minut!

Po czym się rozłączył.

Alexander

CENĄ WOLNOŚCI JEST ZŁO – obwieścił głos płynący od strony światła.

Alexander opuścił młotek i zamrugał. Chciał podejść, żeby zobaczyć, jak wygląda postać, którą przed jego wzrokiem ukrywała oślepiająca aureola. Lecz ten sam głos mu tego zabronił.

NIE PATRZ NA MNIE! – powiedział.

Alexander posłuchał.

Zamiast w stronę światła, spojrzał na ukrzyżowanego mężczyznę. Coś ciepłego drażniło mu czoło, więc przetarł je dłonią.

TAK – oznajmił głos. – SPEŁNIŁO SIĘ.

Drżąc na całym ciele, nabrał głęboko powietrza. Nie odwracał wzroku od mężczyzny na krzyżu.

– Tak nie wolno – wymamrotał. Jego kamienne serce kołatało tak mocno, że czuł mdłości.

STAŁO SIĘ TAK, JAK SIĘ MIAŁO STAĆ – wyjaśnił mu głos. – ZAUFAJ MI!

Stłumił odruch wymiotny i potaknął. Łzy napływały mu do oczu i utrudniały patrzenie. Czuł, że ściekają mu po policzkach. Były zimne. Zimne jak kamień w jego piersi.

Ukrzyżowany uniósł wzrok i spojrzał na niego. Alexander widział ból w znajomych oczach.

NIE BĘDZIE CIERPIAŁ – zapewnił go głos ze światła. – ZATROSZCZĘ SIĘ O TO.

Ale i tak, czy dobrze robił? Jęknął pod naporem mdłości, które nie chciały przestać go męczyć. W jego głowie znów rozległ się ten cichy dźwięk… rytmiczne, przenikliwe pikanie. Zgarbił się.

MUSISZ ZNALEŹĆ W SOBIE SIŁĘ! – polecił głos.

Wyprostował się.

– Tak – wyszeptał. – Znajdę!

IDŹ JUŻ. UMYJ SIĘ! JESTEŚ CAŁY BRUDNY!

Posłusznie wykonał polecenie. Wyszedł z niskiego pomieszczenia wyłożonego kafelkami, w którym nie było nic poza krzyżem z przybitym do niego mężczyzną i oślepiającym światłem. I jego przerażeniem. Stanął przed jedną z umywalek przymocowanych do ściany pod jednym z rzędu luster, które prawie niczego już nie pokazywały. Światło padało na niego od tyłu, ale i tak widział, że głos miał rację. Krew prysnęła mu na twarz i upstrzyła ją drobnymi kropelkami, jakby malarz zamachnął się w jego stronę pędzlem świeżo zanurzonym w farbie.

Czerwień była oskarżeniem i dowodem jego winy.

Alexander uniósł drżącą dłoń, odkręcił wodę i umył się starannie, jak kazał mu głos ze światła. Kiedy skończył i uniósł wzrok, zrozumiał, że wszystko będzie dobrze.

Przez dłuższą chwilę spoglądał sobie w oczy.

– Ukrzyżowałem własnego ojca – wyszeptał.

I zwymiotował do umywalki.Rozdział 3

„Boże Ojcze Wszechmogący! Jestem już na to za stara!”

Siostrze Ksawerii z Kongregacji Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza zrobiło się niedobrze. „Sama jesteś sobie winna!” – skarciła się w myślach. Po co, mając niemal osiemdziesiąt lat, wybrała się na wycieczkę do Berlina? Dlaczego musi tłoczyć się teraz w tym brudnym, przepełnionym wagonie metra, zamiast być tam, gdzie jej miejsce, czyli w domu zakonnym? Starała się ukryć mdłości najlepiej, jak potrafiła, a mimo to jej towarzyszka siostra Bernadette zauważyła, że coś jest nie tak.

– Źle się siostra czuje? – zapytała niemal czterdzieści lat młodsza zakonnica i nachyliła się, żeby zobaczyć twarz Ksawerii. – Ależ siostra jest blada!

Ksaweria dostrzegła swoje odbicie w jej oczach. Uśmiechnęła się z wysiłkiem.

– Nie, to tylko przez brak powietrza tutaj na dole – próbowała uspokoić drugą zakonnicę. – Jak tylko wyjdziemy na górę, na światło, zaraz mi przejdzie.

W duchu pomodliła się o wybaczenie tego drobnego kłamstwa, gdyż przyczyną jej złego samopoczucia i palenia w żołądku wcale nie było powietrze na stacji metra, przesycone spalinami i zapachem oleju. Wszystko przez ekscytację. Ekscytację spowodowaną pierwszym od dwunastu lat wyjściem poza mury domu zakonnego w Trewirze. I to wyjścia nie byle dokąd, ale na tak wspaniałą wyprawę.

Jutro zobaczy papieża!

„Jeśli to nie był wystarczający powód, żeby poczuć motylki w brzuchu, to nie było już na tym świecie niczego, co mogłoby mnie poruszyć” – pomyślała Ksaweria.

Siostra Bernadette skinęła głową i po raz przynajmniej setny spojrzała na rozkład jazdy linii metra, który dostała od zapobiegliwego recepcjonisty w hotelu.

– Na następnej stacji musimy wysiąść – powiedziała. – Tam dołączymy do reszty grupy i razem przesiądziemy się na linię U2.

Na jej twarzy pojawiły się czerwone plamy, a Ksaweria od razu się domyśliła, że młodsza siostra również jest nerwowa. Razem zaplanowały udział w jednej z porannych mszy, które rozpoczynały się między ósmą a dziewiątą. Potem chciały podjechać do Parku Olimpijskiego i co nieco zobaczyć. Miały nadzieję spędzić przyjemny dzień w Berlinie, jak wszyscy turyści przyjeżdżający do tego miasta.

Wagon się zakołysał, a w następnej chwili zatrzymał niespodziewanie pośrodku pogrążonego w mroku tunelu. Siostra Ksaweria dostrzegła na ścianie za oknem kolorowe graffiti, skomplikowany rysunek, którego znaczenia nie potrafiła odgadnąć. Malunek stał się widoczny jedynie dzięki światłu padającemu z okien stojącego wagonu, a zakonnica mimowolnie zaczęła się zastanawiać, kim był człowiek, który dobrowolnie zanurzył się w nieprzeniknionej ciemności podziemnych korytarzy, by ozdobić ściany kolorowymi wzorami.

Pozostali pasażerowie myśleli o rzeczach zgoła bardziej ponurych.

– Oby to nie był alarm bombowy – jęknął jakiś mężczyzna obok siostry. – Bo inaczej mamy przed sobą sporo czekania, zanim pozwolą nam ruszyć dalej.

Zakonnica jeszcze nie zdążyła otworzyć ust, żeby mu odpowiedzieć, kiedy pociąg szarpnął i zaczął się toczyć.

Młody mężczyzna uśmiechnął się z ulgą.

Siostra Bernadette sięgnęła dłonią do plastikowej pałeczki, która po przełamaniu zaczyna świecić. Kupiła ją rano na jednym ze stoisk z pamiątkami, by wieczorem machać nią w czasie mszy celebrowanej przez papieża. Zdenerwowana bawiła się tęczową smyczą, na której zawiesiła ją na szyi.

Ksaweria schwyciła ją za rękę i ścisnęła mocno.

– Po powrocie do domu zakonnego nigdy już go nie opuszczę. Nigdy! – podkreśliła z mocą.

Siostra Bernadette milczała z szacunkiem.

Starsza zakonnica pogładziła ją po wierzchu dłoni i cofnęła rękę.

– No bo wie siostra, o co mi chodzi – spotkać się z papieżem! Czego więcej może oczekiwać od życia taka stara zakonnica jak ja?

Jej młodsza towarzyszka zaśmiała się ciepło.

– Ale co też siostra opowiada! Z takim zdrowiem przeżyje siostra większość zgromadzenia!

Ksaweria miała ochotę wyjawić jej, jak strasznie bolą ją plecy po dwóch nocach spędzonych na beznadziejnie miękkim materacu w hotelu, jednak ugryzła się w język. Uznała, że lepiej zachować to dla siebie. Tak samo jak nikomu – prócz ojca duchowego, u którego regularnie się spowiadała – ani słowem nie wspomniała o tym, że od dwóch miesięcy jej serce zaczyna niedomagać.

Bo to wszystko nie miało przecież znaczenia.

Bóg w swej nieskończonej mądrości sam zadecyduje, kiedy ją do siebie wezwać, a ona modliła się jedynie o to, żeby dał jej jeszcze te półtora dnia, zanim uzna, że jej czas już nadszedł. Nazajutrz na stadionie postara się zająć miejsce w jednym z pierwszych rzędów. Miała nadzieję, że może nawet dane jej będzie uścisnąć dłoń papieża! Po czymś takim będzie już gotowa, by każdej chwili w spokoju odejść do domu Stwórcy.

Naraz uświadomiła sobie, że się uśmiecha.

Metro wyraźnie zwolniło i w następnej chwili wtoczyło się na jedną z niezliczonych podziemnych stacji kolejowych Berlina.

– No, jesteśmy na miejscu. – Siostra Bernadette wstała z niewygodnego plastikowego siedzenia i poruszyła ścierpniętą szyją. – Ksiądz Gross i dzieci już na nas czekają.

Mówiąc to, wskazała na platformę peronu, gdzie stał mężczyzna w czarnym garniturze i z koloratką, a obok niego dwanaścioro nastolatków i nastolatek. Na ścianie nad ich głowami znajdowała się tablica z wypisaną czarnymi, grubymi literami nazwą stacji.

Bismarckstraße.

***

Na stację metra można było się dostać, korzystając z jednej z trzech dróg. Faris zatrzymał się przed wejściem naprzeciwko Commerzbanku i dysząc ciężko, spojrzał na zegarek. Kamień spadł mu z serca, bo zmieścił się w pięciu minutach i nie przekroczył wyznaczonego mu czasu. Zignorował przeszkloną windę, która czekała z otwartymi drzwiami, i ruszył schodami prowadzącymi na pierwszy poziom podziemnego dworca. Tu, na dole, powietrze było jeszcze ciężkie i nieświeże przez zaduch i upał ostatnich dni. Otoczył go lepki, ohydny zapach charakterystyczny dla systemu metra. Zatrzymał się obok niewielkiej budki, w której można było kupić kawę i rogaliki. W drodze na stację bił się z myślami, czy nie będzie lepiej zadzwonić do kolegów z Krajowej Policji Kryminalnej, jednak uznał, że nie powinien tego robić. Na tym etapie mogłoby to być zbyt ryzykowne. Dopóki nie wiedział, czego chce człowiek, który do niego zadzwonił, i czy przesłany film przedstawiał prawdziwe sceny, wolał dmuchać na zimne i przyjąć najgorszy scenariusz, że gdzieś na wolności jest szaleniec, który więzi ukrzyżowanego mężczyznę. Postanowił być ostrożny i trzymać się poleceń nieznajomego.

Kiedy Faris stał przy budce z kawą i rozmyślał, co dalej, w kieszeni jego sportowej kurtki zaczęła dzwonić komórka. Wyjął ją i odebrał połączenie.

– Co dalej? – zapytał, starając się zapanować nad przyspieszonym przez bieg oddechem. W jego żyłach buzowała adrenalina i czuł delikatne drżenie mięśni. Typowa ekscytacja pościgiem. Przez ostatnich dziesięć miesięcy tęsknił za takim stanem, ale do teraz nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo.

– Jak tam? Zadyszka? – W słuchawce rozległ się pełen kpiny głos nieznajomego.

Faris nie zareagował na zaczepkę.

– Co dalej?

W odległości kilku metrów od niego przechodziła dwójka umundurowanych policjantów z prewencji. Rozmawiali o czymś. Nagle przyszło mu do głowy, że może powinien dyskretnie spróbować zwrócić na siebie ich uwagę.

– Nawet o tym nie myśl! Nie chcesz wiedzieć, co się stanie, jeśli dasz im jakiś znak.

Faris stężał. Błyskawicznie się odwrócił i zaczął metodycznie przeczesywać wzrokiem ściany i sufit dookoła. W końcu dostrzegł kamerę, której obiektyw był wycelowany prosto w niego. Znieruchomiał.

– No brawo – usłyszał w słuchawce. – Jesteś na wizji. Chcesz kogoś pozdrowić?

Policjant zacisnął zęby. Ledwie trzy kroki dzieliły go od umundurowanych funkcjonariuszy. Dotarło do niego kilka słów z ich rozmowy. Dotyczyła uroczystości kościelnych, których obchody odbywały się właśnie w Berlinie. Jeden z policjantów spojrzał w jego stronę. Faris nagle zdał sobie sprawę, że przygląda mu się dłużej i uważniej niż innym podróżnym. Zdążył się już do tego przyzwyczaić. Mimo że w żyłach jego przodków płynęła berberyjska krew, dzięki czemu miał stosunkowo jasną karnację, i tak za sprawą ciemnych oczu, czarnych włosów i dużego nosa od razu dało się zauważyć jego arabskie korzenie. Niestety nie miał wypisane na czole, że do Niemiec przybył jako małe dziecko, że posiadał niemieckie obywatelstwo i – przynajmniej zanim został zawieszony – pracował w Krajowej Policji Kryminalnej, w wydziale specjalnym.

– Schodami na dół – polecił dzwoniący. – Linia w kierunku Ruhleben.

Żeby dostać się na wskazany peron, Faris musiał zjechać schodami na dół, przejść przez peron linii numer siedem i innymi schodami wjechać z powrotem na górę.

– Co będzie, jeśli odmówię? – zapytał.

– Serio chcesz zaryzykować? Zapomniałeś już, co się stało, kiedy ostatnim razem dałeś ciała? – Nieznajomy przerwał i dopiero po chwili dokończył: – Buum!

Mężczyzna rozpaczliwie zacisnął powieki. Przez chwilę miał wrażenie, że w jego głowie znów odbija się echem eksplozja z muzeum i otaczają go wiecznie głodne płomienie. Z wysiłkiem otrząsnął się ze strasznych wspomnień, po czym otworzył oczy i posłusznie ruszył w stronę schodów, by wykonać polecenie nieznajomego. Sztywnym krokiem wszedł na pierwszy stopień. Jakiś mężczyzna w garniturze i z neseserem w dłoni minął go i potrącił w pośpiechu. Kiedy się oddalał, rzucił krótkie przepraszam.

– No i o to chodziło – pochwalił go głos ze słuchawki.

Na niższym poziomie przecisnął się między podróżnymi i wszedł na kolejne schody. Kiedy znalazł się na górze, zobaczył przed sobą betonową ścianę, która wcześniej była ozdobiona motywem dżungli, a dziś przedstawiała rysunek chóru kościelnego, wykonany w stylu niemal komiksowym. Fioletowe ubrania śpiewaków nowego malowidła nijak nie pasowały do żółtozielonych kolorów, w jakich utrzymany był dworzec.

Na peronie kilkadziesiąt osób czekało na kolejny pociąg. Na pierwszy rzut oka dostrzegł wśród nich wielu urzędników w drodze do pracy, ale zauważył też przynajmniej drugie tyle uczestników dni kościelnych, wyróżniających się tęczowymi szalikami. Faris zwrócił uwagę na dwie chyba trzydziestoletnie kobiety. Trzymały się bardzo blisko siebie i sprawiały wrażenie przestraszonych. Szybko odnalazł wzrokiem przyczynę ich stanu – pięciu młodych mężczyzn o bardzo wczorajszym wyglądzie. Stali pod dużym plakatem reklamującym festiwal muzyki death metal i co chwilę spoglądali krzywo na dwie podróżne. Faris odruchowo zwrócił uwagę na ich czapki z daszkiem, wiszące w kroku spodnie i to, że wszyscy trzymali ręce w kieszeniach.

Zanim zdążył się przekonać, co ta piątka zamierza, z drugiej strony peronu rozległy się słowa jakiejś pieśni kościelnej. Jezus moim pasterzem usłyszał, lecz zaraz potem znów odezwał się nieznajomy.

– Wiedziałeś, że to nie jest pierwsza tego typu impreza ekumeniczna? – zapytał zniekształcony głos. – Dwie już się odbyły, z czego jedna nawet tutaj, w Berlinie. Ale tym razem ma być naprawdę wyjątkowo, bo katolicy i protestanci odprawią mszę razem. Prawdziwy cud, co nie, Faris?

– Skoro pan tak twierdzi… – Faris zatrzymał wzrok na tęczowym plakacie informującym o Ekumenicznych Dniach Kościoła. Od tygodni całe miasto było nimi obklejone. Zdążył nauczyć się na pamięć cytatu z Pisma Świętego, który umieszczono na plakacie – podobnie zresztą jak chyba każdy piśmienny mieszkaniec Berlina.

– Plakat… – powiedział dzwoniący, jakby chciał mu pokazać, że cały czas go widzi. – Nie sądzisz, że to motto jest trochę bez sensu?

Faris zmusił się do potaknięcia. Najdyskretniej jak potrafił rozejrzał się w poszukiwaniu kamery. Szybko ją znalazł – znajdowała się po jego prawej stronie, w niszy pod sufitem. Została zamocowana tuż obok starego zegara o podświetlonych niebieskawych cyfrach. Najzwyklejsza kamera monitoringu, których w berlińskim metrze były pewnie setki. Faris zacisnął zęby. Ten gnojek włamał się do systemu kontroli ruchu!

– Przeczytaj to! – polecił nieznajomy.

– Co takiego? – mruknął Faris zdezorientowany. Ta chwila wystarczyła, żeby się rozproszył i stracił wątek.

– Plakat przecież. Przeczytaj, co jest na nim napisane. Na głos! Już!

Ze złości zacisnął dłoń na telefonie przy uchu, ale i tym razem bez sprzeciwu wykonał polecenie i głuchym głosem odczytał:

– „I głosili z odwagą Słowo Boże…”.

Jakaś kobieta w biznesowym kostiumie, która prawie w tym samym czasie weszła na peron, spojrzała na niego podejrzliwie. Kiedy zobaczyła, że rozmawia przez telefon, odprężyła się i nawet uśmiechnęła. Jeden z siekaczy miała delikatnie krzywy. „Wspaniały świat, nie ma co” – pomyślał Faris. „Nikomu nie przeszkadza, że ludzie mamroczą pod nosem jakieś głupoty”. Popatrzył za odchodzącą kobietą, zastanawiając się, w jaki sposób mógłby niezauważenie skłonić ją i pozostałych do opuszczenia dworca.

– Przestań się nią zajmować! – polecił nieznajomy. – Ona nie powinna cię interesować. Wiesz może, z którego fragmentu Biblii pochodzi ten cytat?

Mężczyzna spróbował się rozluźnić.

– Jestem muzułmaninem.

– No i co z tego? Wiem przecież. I wiem też, że jesteś nim tylko na papierze. – W słuchawce rozległ się cichy chichot. Przez oprogramowanie modyfikujące głos zabrzmiał jak brzęczenie owada. Ale jakiegoś bardzo agresywnego owada. – No dobrze, to ci powiem. Ten fragment pochodzi z Dziejów Apostolskich. Rozdział czwarty, wers trzydziesty pierwszy. Cały fragment brzmi tak: „…i napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym, i głosili z odwagą słowo Boże”¹. Zakładam, że nie masz też najmniejszego pojęcia, jak zaczyna się ten wers?

Faris nie zdążył odpowiedzieć, bo nagle doszły go głośne śmiechy i ruchomymi schodami z peronu linii numer siedem wjechała kilkunastoosobowa grupa rozbawionych dzieciaków w towarzystwie księdza i dwóch sióstr zakonnych w jasnoniebieskich habitach. Wszyscy śmiali się i rozmawiali beztrosko, a kiedy go mijali, musiał się odsunąć, żeby umożliwić im przejście. Jedna z zakonnic, przynajmniej osiemdziesięcioletnia kobieta o jasnych oczach, spojrzała na niego i uśmiechnęła się przyjaźnie. Druga, znacznie młodsza, miała na szyi zawieszone światełko chemiczne w plastikowej rurce, jakie teraz można było kupić za grosze na każdym kroku. Skinął głową w ich stronę i wrócił do rozmowy.

– Nie – mruknął. – Nie wiem.

Kiedy to mówił, prowodyr grupki w czapkach z daszkiem, młody mężczyzna w białej koszuli bez rękawów i z tygrysem wytatuowanym na jednym z napompowanych potężnych bicepsów, zauważył księdza i jeszcze bardziej się ożywił. Odepchnął się plecami od ściany, o którą się opierał, i zrobił krok w stronę duchownego.

Faris nie spuszczał z niego wzroku.

– Niech to szlag! – powiedział dzwoniący.

– Dzień dobry, panie ksiądz – zaczął wytatuowany osiłek i uśmiechając się prowokacyjnie, stanął naprzeciwko mężczyzny w koloratce. – Co tam, mała pedofilo-wycieczka?

Do prowodyra dołączyła dwójka kompanów, pozostali nie ruszali się z miejsca.

Ksiądz nie zareagował na prowokację. Powiedział coś do starszej zakonnicy, która szybko się cofnęła.

Osiłek się zdenerwował. Wyraźnie mu się nie spodobało, że ktoś go ignoruje. Faris zacisnął zęby. Wiedział, że jeśli natychmiast nie interweniuje, zrobi się bardzo nieprzyjemnie. Nie zastanawiając się, czy to, co robi, jest rozsądne, wsunął telefon do kieszeni i ruszył w stronę księdza.

– Hej! – krzyknął, skupiając na sobie uwagę mięśniaka.

Kątem oka zarejestrował ruch za agresorem. Dwójka jego kompanów w końcu odsunęła się od ściany i ruszyła w jego stronę. Faris wycelował w nich palec i pokręcił głową. Obaj się zatrzymali. Większość podróżnych dookoła również wolała się odsunąć na bezpieczną odległość.

Osiłek nie miał zamiaru się cofnąć.

– Czego chcesz, ciapaku?

Faris zmusił się do uśmiechu i udał, że nie słyszał obraźliwego słowa.

– Chłopaki, zdecydowanie powinniście stąd spadać – powiedział przyjaźnie. – Unikniecie kłopotów.

Osiłek zaśmiał się głośno. Faris przypomniał sobie o nieznajomym i telefonie, ale nie miał czasu się tym zajmować.

– Znikajcie stąd – poradził mięśniakowi. – Dajcie im spokój.

– Bo co? – Mężczyzna zrobił krok naprzód.

Faris się nie cofnął. Niezauważenie przesunął prawe ramię do przodu i stanął pewniej na stopach. Dwójka kolegów z bandy mięśniaka zajęła w rozkroku miejsca obok szefa, a pozostali dwaj przestępowali niepewnie z nogi na nogę.

– My chyba powinniśmy… – zaczął duchowny, ale Faris przerwał mu gwałtownym ruchem dłoni.

– Niech ksiądz się cofnie! – polecił, nie spuszczając wzroku z agresywnych mężczyzn.

Słyszał, że cała grupka posłuchała.

– Chodźcie – szepnął ksiądz. – Róbmy, co każe.

Ich kroki zaczęły się oddalać. Nie odwracał się, ale miał wrażenie, że stanęli przy schodach prowadzących do wyjścia na Wilmersdorferstraße. Wolałby, żeby w ogóle wyszli na zewnątrz, ale teraz przynajmniej miał więcej miejsca. Rozluźnił się. Wspomnienie podobnej sytuacji, w jakiej znalazł się całkiem niedawno, przegonił w jak najdalszy zakątek mózgu.

Osiłek zrobił szybki krok naprzód i wziął zamach, żeby pchnąć go w pierś, lecz Faris był na to przygotowany i chwycił go za rękę. Błyskawicznym ruchem pozbawił mięśniaka równowagi. Jednocześnie schylił się i przeszedł pod jego ramieniem, by wyprostować się już za jego plecami.

– Mówiłem, że macie spadać! – syknął mu do ucha.

Mięśniak próbował się bronić, lecz nie mógł się uwolnić z chwytu policjanta, który dzięki technice bez wysiłku wykręcił mu dłoń. Umięśniony napastnik zawył i wspiął się na czubki palców. Faris poczuł, jak sztywna skóra blizny po oparzeniu naciąga się nieprzyjemnie, lecz był już do tego przyzwyczajony. Ból nie był dla niego przeszkodą.

– Puść go, brudasie!

Brzęk otwierającego się ostrza noża sprężynowego zabrzmiał bardzo głośno w ciszy, którą wywołał krzyk napastnika. Mężczyzna ruszył w stronę policjanta.

Faris spojrzał mu w oczy.

– Zanim zrobisz kolejny krok – powiedział spokojnie – złamię rękę twojemu kumplowi nie tylko w nadgarstku, ale też w łokciu. – Skrzywił się i syknął z kpiną. – Auć, to naprawdę będzie bolało! – Żeby podkreślić swoje słowa, zwiększył nacisk na dźwignię, jaką zrobił z nadgarstka napastnika. Mężczyzna zawył głośno.

Ostrze noża powoli opadło.

– Bardzo rozsądnie – pochwalił Faris. – A teraz spadajcie stąd, pajace, jeśli nie chcecie mieć problemów.

Cała czwórka natychmiast się odwróciła i ruszyła w stronę schodów, przy których stał ksiądz, zakonnice i dzieci. Kiedy przeciskali się obok nich, cała grupa się cofnęła – cała z wyjątkiem duchownego, który zmierzył uciekających ponurym wzrokiem, jakby przynajmniej teraz chciał zamaskować deficyt odwagi.

Faris odczekał, aż znikną z pola widzenia. Z jednego z tuneli usłyszał hałas zbliżającego się pociągu metra. Odepchnął mocno mięśniaka, lecz ten, zamiast ruszyć w ślady kompanów, odwrócił się i rzucił do ataku. Zamachnął się, celując w głowę Farisa. W cios, który miał go powalić, włożył całą frustrację i złość… lecz Faris właśnie tego się spodziewał. Ba, miał nadzieję na taki obrót sprawy! Uchylił się zwinnie i prawą pięścią wyrżnął napastnika w żołądek, a kiedy ten zgiął się wpół, poprawił hakiem w podbródek. Niewiele brakowało, a dokończyłby dzieła trzecim ciosem, lecz w ostatniej chwili się powstrzymał i cofnął.

Kolejne uderzenie było niepotrzebne.

Osiłek, trzymając się kurczowo za brzuch, osunął się na kolana. Z jego nosa ciurkiem lała się krew, znacząc szkarłatne plamy na białym T-shircie. Ogłuszony kołysał się w przód i w tył, a peron wypełniła w tym czasie fala chłodniejszego, cuchnącego metalem i starym olejem powietrza, pchanego przez zbliżający się pociąg.

Faris miał włosy w nieładzie. Chwycił mięśniaka za ubranie, dźwignął go niedelikatnie na nogi i pchnął w stronę schodów.

– Spierdalaj! – warknął lodowatym głosem. – Bo jeszcze poprawię.

Połowa jego słów zginęła w ogłuszającym zgrzycie hamujących wagonów.

Tym razem mięśniakowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Zataczając się, ruszył w stronę wyjścia.

Pociąg przystanął, rozsunęły się drzwi do wagonów i na peron zaczęli wysiadać podróżni.

Do Farisa podbiegli ksiądz i zakonnice.

– Dziękuję, dziękuję bardzo! – zawołała starsza z nich, a w jej jasnych oczach widać było troskę. – Nic się panu nie stało?

Faris potarł obolałą pięść i zdusił w sobie euforię, którą wywołała wygrana walka.

– Nie – odpowiedział i odsunął rękę, którą zakonnica chciała obejrzeć. Głową wskazał na pociąg. – Niech siostra wsiada, bo inaczej będzie siostra musiała czekać na kolejny pociąg.

Ksiądz potaknął.

– Dziękuję – powiedział, po czym szerokim gestem zapędził swoje owieczki do drzwi wagonu. – Siostro Ksawerio, proszę wsiadać! – przywołał osiemdziesięciolatkę.

Zakonnica przekroczyła próg ostatnia i na odchodnym jeszcze raz spojrzała w stronę Farisa, a w jej jasnych oczach widać było podziw.

Jeszcze zanim zamknęły się drzwi, Faris wyjął z kieszeni telefon i przysunął go do ucha.

– Jest pan jeszcze…

– A coś ty myślał? – przerwał mu nieznajomy. – To było coś, Faris! Zrobiłeś na mnie wrażenie. Szczególnie wtedy, kiedy się powstrzymałeś, żeby mu nie przyłożyć po raz kolejny…

Faris spojrzał w stronę kamery, która niemal kpiąco patrzyła na niego czarnym obiektywem. Nie miał pojęcia, co powiedzieć, więc milczał.

Pociąg zaczął się toczyć. Pęd powietrza znów poruszył włosami policjanta. W końcu ostatni wagon zniknął w tunelu.

Faris został na peronie.

– Bum.

W następnej chwili fala uderzeniowa uniosła go w powietrze i wyrżnęła nim o ścianę.

1. Dz 4,31.Rozdział 6

– Chcesz powiedzieć, że to tutaj to miało być tylko ostrzeżenie? – Paul wytrzeszczył z niedowierzaniem oczy, kiedy usłyszał relację z rozmowy z nieznajomym.

– Pociąg wyleciał w powietrze, żeby nam pokazać, że gość nie żartuje – potwierdził Faris. Był cały spięty. – Wygląda na to, że gdzieś jest podłożona jeszcze jedna bomba. I jeśli ta tutaj miała być dla nas sygnałem ostrzegawczym, to zakładam, że następna będzie znacznie potężniejsza. – Odszukał w telefonie skrzynkę mejlową, w której znajdowała się wiadomość od nieznajomego. – Popatrz, to jest ta wiadomość.

Uruchomił załączone do niej wideo i odwrócił telefon tak, żeby Paul mógł je obejrzeć. W trakcie odtwarzania przyglądał się zmianom zachodzącym na jego twarzy. Początkowe przerażenie przeszło stopniowo w niedowierzanie i konsternację. W końcu policjant skrzywił się z odrazą i tak dokończył oglądanie filmu.

– Nic nie rozumiem… – wyszeptał i spojrzał na niego bezradnie.

– Wiem. Dla mnie to też całkowicie niezrozumiałe. Wiem tylko tyle, ile gość mi powiedział przez telefon. – Faris odchrząknął, zanim mówił dalej: – Ten człowiek z filmiku… – Postukał palcem w ekran. – Jest przetrzymywany gdzieś w Berlinie i podłączony do elektrokardiogramu.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki