Arena 13. Rytuał - ebook

Prolog

Zawodnicy zbierają się w zielonym pokoju. Nikt się nie odzywa. Mają posępne miny. Każdemu po kolei szeryf podsuwa szklaną kulę loteryjną. Gdy Vitus wyciąga słomkę, ogarnia go nagłe przeczucie nadchodzącej śmierci, dłonie mu drżą i wie już, że zostanie wybrany.

I zostaje.

Jego słomka jest najkrótsza.

Jego słomka oznacza śmierć.

Został wybrany do walki z Hobem na Arenie 13.

Przed wyjściem na arenę matka zawsze powtarza mu to samo.

– Wróć do mnie. Bądź bezpieczny.

– Wrócę – odpowiada.

A potem obejmują się i rozstają.

Tym razem nie zdoła dotrzymać obietnicy.

Jego najgorsze obawy się ziściły.

Nie ma nawet czasu, żeby pożegnać się z rodziną. Jego matka nigdy nie odwiedza Areny 13, uważa zawody za barbarzyństwo. Ojciec zachęcał go i opłacił szkolenie, ale teraz nie żyje, a dwaj starsi bracia pracują na ich dużej farmie nieopodal miasta. Matka tyle razy błagała, żeby rzucił Arenę 13 i im pomógł, on jednak uwielbia wyzwania i wierzy, że sam musi wypracować sobie pozycję w świecie.

Lubi walkę na arenie i przez te dwa lata całkiem nieźle zarabiał; stać go na opłacenie rachunków i odłożenie pewnej sumy. To bardzo ważne, bo kariera na Arenie 13 trwa niewiele ponad piętnaście lat. Człowiek robi się starszy, wolniejszy, zaczynają go zawodzić nogi. Vitus ma zaledwie dziewiętnaście lat, ale wie, że musi oszczędzać, by zebrać dość kapitału do założenia własnego interesu. Jeszcze dziesięć dobrych lat i będzie mógł to zrobić.

Ale co roku Hob odwiedza Arenę 13.

Vitus zawsze walczy z pozycji min, broniony przez samotnego laka, podczas gdy jego przeciwnik w pozycji mag ma ich trzy. Walka min jest trudniejsza, ale stanowi większe wyzwanie i bardziej się opłaca.

Istnieje jednak pewne niebezpieczeństwo, na które narażeni są wszyscy zawodnicy min. Hob walczy za trigladą i zawsze rzuca wyzwanie właśnie im.

Co roku istnieje możliwość, że Vitus zostanie wybrany w loterii do tego pojedynku.

I w końcu tak się stało.

Teraz wkracza na arenę, czując, jak drżą mu kolana, w ustach zasycha ze strachu, serce wali w piersi.

Widok Hoba i jego trzech laków jeszcze potęguje ów strach. Hob nosi hełm z brązu, w poziomej szczelinie widać tylko płonące oczy, a jego trigladę okrywają hebanowoczarne zbroje. Hob i jego laki sylwetkami przypominają ludzi, ale mają dłuższe ręce; emanuje z nich zło, poruszają się z gracją zaskakującą innych walczących na arenie, osaczają przeciwnika niczym drapieżcy. Vitus wie, że jest ich ofiarą.

Myśli wirują mu w głowie, gdy słyszy trzask zamykanych wrót. Tym razem trąbka nie zwiastuje początku pojedynku. Walka odbywa się według szczególnych zasad dotyczących starcia z Hobem.

To coś gorszego niż pojedynek na śmierć i życie. Jeśli zostanie ranny, lecz przeżyje, Hob zabierze go w mrok swojej siedziby, cytadeli o trzynastu iglicach na wysokim wzgórzu nad miastem. Nikt nie wie, co się tam dzieje, ale żaden z przeciwników Hoba stamtąd nie powrócił.

Zaczyna się walka. Hob i jego triglada ruszają naprzód, ich klingi lśnią w blasku wiszącego wysoko kandelabru. Vitus kryje się za własnym lakiem w nadziei, że kod, który w nim zawzorował, pozwoli lakowi obronić go przed nadciągającymi ciosami. Ugina nogi w kolanach, gotów stawić czoło przeciwnikowi.

W tym roku lak spisywał się świetnie, Vitus jest dziewiąty w rankingach – lecz większość pojedynków wygrał w ciągu pierwszych pięciu minut. Wczesne zwycięstwo jest kluczem, bo po tym czasie następuje przerwa i zmiana pozycji. Dalej trzeba walczyć przed własnym lakiem, a to sprawia, że jest się bardziej narażonym na ciosy.

Takie starcie jest naprawdę przerażające. Na arenie zawodnicy noszą wyłącznie skórzane kaftany i szorty osłaniające ciało. A teraz, jeśli zdoła przeżyć pięć minut, będzie musiał stawić czoło Hobowi i walczyć z nim twarzą w twarz, klinga o klingę.

Okazuje się jednak, że niepotrzebnie się obawiał, na próżno dręczył się podobnymi wizjami. Wytrzymuje zaledwie dwie minuty.

Brzęk kling, uderzenia metalu o metal, szybki tupot tańczących stóp blisko pleców laka, błyskawiczny odwrót; do oczu ścieka mu pot. Ledwie widzi.

Z galerii dobiega nagły jęk i Vitus zastanawia się, co się stało. Ku swemu zdumieniu widzi, że jego lak już padł, ze szczeliny w gardle wystaje sztylet, który wyłączył kontrolujące go wzory. Lak runął na deski areny. Ta część pojedynku dobiegła końca. Został sam.

Laki Hoba pędzą ku niemu z nożami.

Vitus wzdryga się, a potem unosi własne klingi w daremnej próbie obrony. Czuje ostry ból w boku i kłucie w piersi. Nogi zamieniają mu się w galaretę. Świat wiruje. Osuwa się w ciemność. Na jakiś czas wszystko znika…

A potem świadomość powraca powoli. Ból osłabł i niemal zniknął. Głęboką ciszę zakłóca tylko jego własny, ochrypły, z trudem chwytany oddech.

Hob nie poderżnął mu gardła.

Jego głowa pozostaje złączona z ciałem.

Wciąż żyje.

Przez moment Vitus ośmiela się mieć nadzieję.

Kiedy jednak otwiera oczy i unosi wzrok, nadzieja znika. Wokół niego gromadzą się zakapturzone postaci. To chwosty, złowrodzy słudzy Hoba. Przykucają nad nim, obwąchując jego ciało; warczą łakomie, a ich ślina ścieka mu na twarz i włosy. To kanibale, łakną jego mięsa.

Podnoszą go z ziemi i zabierają z areny. Gdy Vitus próbuje iść, ból rozdziera mu ciało. Słyszy mlaskanie własnych butów. Czemu wydają taki dźwięk?

Na zewnątrz w ciemności czeka wóz. Zmuszają go, by usiadł z tyłu, chwosty zajmują miejsca po obu stronach, trzymając go mocno za ręce, ich ślina kapie mu na spodnie. Zamykają drewnianą klapę, wnętrze oświetla samotna świeca.

Oczy powoli przywykają do mroku. Vitus patrzy w dół i widzi krew, wypływającą spod kaftana i ściekającą w głąb butów. Teraz rozumie już, skąd to mlaskanie: buty ma pełne krwi. Jego krwi.

Wóz rusza z nagłym szarpnięciem. Vitus wie, dokąd go zabierają, i gardło ściska mu strach. Teraz nie ma już żadnej nadziei.

Wróć do mnie. Bądź bezpieczny. W głowie wciąż słyszy słowa matki.

Jaka groza czeka na niego wewnątrz cytadeli Hoba?

Po jakimś czasie wóz zwalnia, ciągnące go woły z trudem posuwają się naprzód po stromym zboczu. Słyszy trzask bata i muczenie zwierząt; zapewne wspinają się właśnie na wzgórze, w stronę złowrogiej cytadeli. Kiedy się zatrzymują, chwosty podnoszą go brutalnie. Unosi wzrok i widzi wysoki, zakrzywiony kamienny mur kryjówki Hoba. Wloką go w lewo w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.

Vitus dostrzega ciemne otwory – strome, błotniste tunele wiodące w dół za mur, za małe dla człowieka. Teraz otaczają ich inne zakapturzone chwosty, niektóre małe, pełzające na czworakach, węszące przy ziemi; inne wysokie, w szarych płaszczach wlokących się za nimi. Dostrzega wychudzone twarze i otwarte pyski, pełne ostrych zębów.

Wciągają go w głąb wysokiego, łukowatego przejścia. Potyka się i pada na kolana; brutalnie podnoszą go i wloką dalej. Przecinają brukowany dziedziniec i zagłębiają się w ciemny tunel. Chwosty ciągną go szybciej, choć teraz nie widzi już niczego prócz ich oczu, płonących gniewnym czerwonym blaskiem. Czyżby widziały w ciemnościach?

Docierają do – jak się zdaje – obszernej piwnicy. Na przeciwległej ścianie płoną pochodnie, lecz ich migotliwe światło ledwie dosięga miejsca, w którym zatrzymują Vitusa. Na wysokości pasa widzi szare, koliste obiekty, kołyszące się w ciemności niczym kwiaty poruszane powiewami wiatru. Ale tu nie ma żadnego wiatru, powietrze jest ciepłe i nieruchome. Nie, to bardziej grzyby; piwnica jest pełna niezliczonych rzędów owych grzybowatych tworów. Ostry smród zgnilizny sprawia, że do gardła napływa mu żółć.

Chwosty zmuszają, by ukląkł przed czymś przypominającym wielkie kowadło. Nagle dostrzega zagłębienie i zachłystuje się ze zgrozą. To katowski pień.

Zmuszają, by położył głowę, wpasowując szyję w zagłębienie. Widzi jednak, że zmierzający ku niemu wysoki chwost nie ma w rękach topora: na ramieniu oparł coś przypominającego olbrzymie nożyce. Mają lśniące ostrza i długie uchwyty pozwalające ciąć z wielką siłą.

Gdy Vitus po raz ostatni spogląda na ten świat, jego wzrok przyciąga najbliższy z kwiatów. I nagle pojmuje, że to nie kwiat. Ani żaden grzyb.

Teraz wie już, co go czeka…

To odcięta ludzka głowa, kołysząca się na łodydze.

Dlaczego Hob to robi? Przecież nie po to, by budzić grozę w sercach ludzi, bo nikt tego nie ogląda. Nikt nie wie, że to istnieje. Zatem po co?

Po co wystawiać tak martwych przeciwników?

I nagle z przerażeniem Vitus pojmuje, że się mylił.

Kołysząca głowa otwiera oczy i patrzy na niego.

Jakimś cudem wciąż żyje!

Czuje, jak zimny metal nożyc dotyka jego karku blisko tułowia.

Śmierć nie zakończy tego koszmaru.1 Spotyka to każdego

Dzieci walczą kijami, mężczyźni klingami.

Wciąż czekamy na dziecię, które zawalczy oboma.

Amabramdata: genthajska księga proroctw

Stałem nieco na uboczu, buty powoli zapadały mi się w błoto łączki. Wielki krąg rozkrzyczanych widzów ukrywał przed moimi oczami kijarzy. W środku kręgu jeden chłopak walczył z trzema. Tu, w tym małym, prowincjonalnym miasteczku, zawsze tak to się odbywało. Samotny kijarz miał mniejsze szanse, jeśli zatem postawiło się na niego i wygrało, można było zarobić całkiem niezłą sumkę.

Tłum zaczął klaskać i wiwatować. Niektórzy podskakiwali, wyraźnie podnieceni, inni być może po to, by się rozgrzać.

Ja zdecydowanie trząsłem się z zimna: panował przenikliwy ziąb, słońce wisiało nisko nad horyzontem, opadając ku dachom przysadzistych, parterowych budynków, choć od południa minęło zaledwie parę godzin.

Starcie zbliżało się do kulminacji, ja jednak nie przyszedłem tu po to, by oglądać walki: już dawno przestałem je obstawiać. Nie obchodziło mnie, kto wygra, jedynie przechodziłem przez Mypocine, zmierzając na południe. Kiedyś sam tu mieszkałem i z miejscem tym wiązało się mnóstwo moich wspomnień – trochę dobrych, trochę złych. Większość z tych pierwszych dotyczyła spotkań z przyjaciółmi, udziału w walkach kijarzy, życia w mieście. O złych wolałem nie myśleć. Po śmierci matki z rąk Hoba i samobójstwie ojca pracowałem u farmera, który traktował mnie niewiele lepiej niż niewolnika.

Niektórych nawyków trudno się jednak pozbyć i nie mogłem powstrzymać podniecenia, które kazało mi przecisnąć się przez tłum, rozpychając go ramionami i łokciami. Naraziłem się na kilka przekleństw i gniewnych spojrzeń, ale wciąż przesuwałem się naprzód. Doczekałem się też kilku pozdrowień i uśmiechów – jeszcze nie tak dawno sam tu walczyłem i najwyraźniej wciąż o mnie pamiętano.

Miałem nadzieję, że w Mypocine spotkam się z dawnym przyjacielem, Peterem. Spędziłem pięć miesięcy na północy kraju, szkoląc się na zawodnika z Areny 13, toteż długo się nie widzieliśmy.

Peter, podobnie jak ja, był kijarzem; nie wątpiłem, że gdzieś tu jest, ogląda walkę i czeka na swą kolej. Właśnie na tę łączkę na północ od miasta przybywali co sobotę chłopcy rozpaczliwie pragnący dowieść swych zdolności i awansować w rankingach.

W końcu dostrzegłem walczących. Na nogach pozostało tylko dwóch. Zasypywali się wściekłymi ciosami: uderzenia w tułów pozostawiały siniaki, czasem skaleczenia, ale do zwycięstwa potrzeba trafienia w głowę. Na ziemi leżało dwóch z nich; obaj trzymali się za czaszki, jeden mocno krwawił.

Nagle znów trysnęła krew – czerwony rozbryzg z nosa kijarza naprzeciw mnie. Zalał mu białą koszulę, pociekł na ciemne spodnie.

Pojedynek dobiegł końca.

Zwycięzca stał do mnie tyłem, patrzyłem, jak się kłania. To ja zapoczątkowałem tę tradycję, nauczył mnie tego ojciec. Kiedy zaczęliśmy kłaniać się z Peterem, inni szybko poszli w nasze ślady, i teraz czynił to każdy zwycięzca.

Nagle pojąłem, że przecież go znam – urósł nieco i stał się szerszy w barach, ale chłopak zwrócony do mnie plecami niewątpliwie był Peterem. Zebrani wciąż wiwatowali, choć słyszałem też pojedyncze gwizdy i buczenie, zazwyczaj towarzyszące zakończeniu starcia. Potem tłum odsunął się, niektórzy ściskali w dłoniach bilety, tłocząc się wokół przepasanego czerwoną szarfą konika na rogu ulicy. Ci obstawili zwycięzcę i teraz domagali się wypłaty od agenta domów hazardu.

– Peter! – zawołałem, by zwrócić na siebie uwagę.

Na dźwięk mojego głosu odwrócił się, uśmiechnął zaskoczony i ruszył ku mnie przez tłum. Ciemne włosy wciąż strzygł bardzo krótko, brwi miał krzaczaste, zrośnięte pośrodku, ale wyglądał nieco inaczej. Z początku nie potrafiłem określić dlaczego.

– Cześć, Leif! – zawołał przepychając się ku mnie. – Wróciłeś!

Teraz przekonałem się, że brak mu czterech przednich zębów: dwóch górnych i dwóch dolnych.

Zauważył moje spojrzenie.

– Patrzysz na to? – uśmiechnął się, wskazując otwarte usta. – Wcześniej czy później spotyka to każdego!

Odpowiedziałem uśmiechem, ale nie potrafiłem ukryć wstrząsu: ja nigdy nie straciłem w walce zęba i nie przypuszczałem, że Peterowi się to przytrafi. Był jednym z najlepszych kijarzy w Mypocine, gorszym jedynie ode mnie. A dziś walczył równie zręcznie.

– Nie udało ci się w mieście? – spytał.

– Udało, i to znakomicie. Zostałem przyjęty na naukę do stajni najlepszego zbrojmistrza w Gindeen. Ale po zamknięciu sezonu na parę miesięcy wróciłem na południe.

Mówiłem prawdę, nie wspomniałem jednak o mrocznej stronie ostatnich miesięcy: o straszliwych zgonach. Postarałem się też, by nie wyglądać na zbyt zadowolonego. Nie powinienem się przechwalać. Choć Peter życzył mi szczęścia, wiedziałem że i on bardzo pragnąłby dostać szansę szkolenia w Gindeen. Jednak to ja zdobyłem zwycięski los, gwarantujący darmowe miejsce w dowolnej stajni.

– Zachowałem dla ciebie twoje kije, Leifie. Może urządzimy sobie drobną potyczkę i przekonamy się, kto jest teraz lepszy? Pod twoją nieobecność przejąłem koronę oficjalnego mistrza Mypocine. Chcesz sprawdzić, czy zdołasz ją odzyskać?

Wiele razy walczyłem z Peterem, który okazał się trudnym przeciwnikiem, ale ani razu mnie nie pokonał. Pokręciłem głową.

– Żałuję, że sprawiam ci zawód, ale nie wolno mi już walczyć na kije. To jedna z zasad ustalonych przez Tyrona, u którego pracuję.

Z twarzy Petera zniknął uśmiech.

– Chyba żartujesz! – wykrzyknął. – On nigdy się nie dowie, jesteśmy daleko od Gindeen. Nie bądź mięczakiem, Leifie, zasługuję na szansę, by cię pokonać. No dalej, co powiesz?

– Posłuchaj, naprawdę mi przykro, ale nie mogę ryzykować. Tyron już raz wyrzucił mnie za walkę kijami, nie dałby mi kolejnej szansy, a zdziwiłbyś się, jak wiele wiadomości trafia stąd do Gindeen.

– Po prostu szukasz wymówki! – Peter sprawiał wrażenie rozgniewanego.

Powoli sam zaczynałem wpadać w złość.

– To nie jest wymówka. Skończyłem już z kijami. Nie będę z tobą walczyć, Peterze.

– To po co wróciłeś?

– Chcę odwiedzić krainy Genthai i zobaczyć, jak żyją rodacy mojego ojca. Tylko przechodzę przez Mypocine; zatrzymałem się tu, bo chciałem cię ujrzeć. Wciąż jesteśmy przyjaciółmi, prawda?

Dłuższą chwilę wbijał we mnie wzrok, potem jego twarz rozjaśnił kolejny szeroki uśmiech.

– Jasne, że jesteśmy. To co, pójdziemy się napić i coś zjeść?

Przytaknąłem i poprowadził mnie przez błotnistą łąkę i dalej, wąskimi ulicami pośród drewnianych budynków.

Przeważająca część Gindeen, mojego nowego domu, bardzo mnie zawiodła – poniszczone i spróchniałe budynki i chodniki zupełnie nie różniły się od tych na południu – ale jedna dzielnica, Zachodnie Jezioro, gdzie mieszkali zamożni i sławni, przewyższała wszystko, co widziałem w całym swoim życiu. Na wielkim placu roiło się od kawiarenek i sklepów, a przy dobrej pogodzie można było siedzieć na dworze.

Skierowaliśmy się do kawiarenki z wyglądu niezbyt imponującej, ale pękającej w szwach: musieliśmy zaczekać, aż zwolni się stolik. Obaj zamówiliśmy to samo: jajka i fasolkę na grzance, a potem szklankę soku owocowego.

Z początku rozmawiało się nam świetnie. Pytałem o chłopaków z dawnych czasów: u wielu z nich nic się nie zmieniło, ale niektórzy odeszli. Jeden nawet wziął ślub, a nowa żona nie pozwalała mu walczyć.

Opuściłem to miasto pięć miesięcy wcześniej, toteż trudno się dziwić, że zaszły pewne zmiany. Walki na kije to zwykle domena nastolatków, którzy potem porzucają je, żenią się albo znajdują robotę na farmach. A kiedy Peter zaczął opowiadać o ludziach, o których nie słyszałem, zrozumiałem, że gdybym regularnie wracał do Mypocine, z każdym rokiem mniej by nas łączyło. Stawałbym się coraz bardziej obcy. Próbowałem opowiedzieć Peterowi o nowym życiu w Gindeen, ale przekonałem się, że go to nie interesuje; gdy tylko mógł, zmieniał temat.

Zastanawiałem się nawet, czy nie jest zazdrosny. Ostatecznie mnie się udało, zostałem uczniem na Arenie 13, teraz moje życie przeniosło się do Gindeen. Lubiłem szkolenie u Tyrona i mieszkanie z Deinonem, kolejnym uczniem, oraz resztą rodziny. Nagle pomyślałem o Kwin, najmłodszej córce zbrojmistrza – jej włosach, z rozmysłem przyciętych krócej z jednej strony, by odsłonić bliznę na policzku, pamiątkę po tym, jak uruchomiła jednego z laków ojca i stanęła z nim do walki ze sztyletem w dłoni. Brakowało mi jej, choć wciąż nie byłem pewien, co naprawdę do mnie czuje.

Otrząsnąłem się z zamyślenia i odkryłem, że Peter patrzy na mnie z dziwną miną.

– Lepiej już pójdę – oznajmiłem. – Chciałbym przed zmierzchem być już daleko od miasta.

– Znasz jakichś Genthajczyków? – spytał, marszcząc brwi.

– Niedawno spotkałem jednego z nich. Pomyślałem więc, że złożę im wizytę.

– Sam jesteś Genthajczykiem – rzekł – więc chyba nic złego ci się nie stanie. Ale większość z tych, którzy mieszkają w mieście, żebrze bądź kradnie i co noc upija się do nieprzytomności. A ci żyjący na ziemiach plemiennych uważają się za lepszych od nas. Nigdy nie traktowali nas przyjaźnie.

– Mają prawo trzymać się osobno – wtrąciłem. Starałem się zachować spokój, ale drażniło mnie, kiedy ludzie krytykowali Genthajczyków i uskarżali się na nich.

– Bez urazy, Leifie. Próbuję tylko powiedzieć, że ostatnimi czasy stosunki bardzo się pogorszyły. Miastowi, którzy kiedyś zapuszczali się do lasu, już tam nie chodzą, zostali przegnani. Jedna grupa myśliwych stawiła opór i walczyła o swoje. Tamci pobili ich mocno, związali i zostawili na skraju miasta. Plemienni Genthajczycy zawsze bronili swojego terytorium, dobrze o tym wiesz, ale teraz uważają, że las należy wyłącznie do nich. Po prostu próbuję cię ostrzec, to wszystko.

Uśmiechnąłem się i przytaknąłem, lecz jego słowa mnie zaniepokoiły. Może jednak wizyta u rodaków ojca okaże się trudniejsza, niż sądziłem? Zakładałem, że przyjmą mnie serdecznie, lecz teraz zacząłem w to wątpić.

– Dzięki za ostrzeżenie, Peterze – rzekłem – ale nic mi nie będzie. Kiedy będę tędy wracał, opowiem ci o wszystkim.

Wkrótce zostawiłem za sobą miasto, ale słowa Petera nadal mnie dręczyły. Konnit, przywódca Genthai, oznajmił, że szykują się do wojny. Możliwe, że nie będą mieli dla mnie czasu; niewykluczone nawet, że choć przebyłem taką długą drogę, mnie również zawrócą…2 Mieszaniec

Księżyc przygaśnie, słońce pojaśnieje.

Amabramsum: genthajska księga mądrości

Tej nocy, leżąc wśród wysokich szpilkowych drzew na skraju lasu i spoglądając w gwiazdy, znów przypomniałem sobie ostrzeżenie Petera. Postanowiłem, że jeśli mnie zatrzymają, wyjaśnię, dlaczego zdecydowałem się na wizytę, i poproszę o zgodę. A gdyby wciąż zagradzali mi drogę, zawrócę. Ostatecznie las to część genthajskich ziem.

Od czasu do czasu ciszę zakłócały leśne zwierzęta – choć nic dość dużego, by wzbudzić obawy. Leżałem tam pogrążony w myślach, wspominając, co powiedział do mnie Konnit na zboczu pod cytadelą Hoba po tym, jak jego wojownicy ocalili mnie przed chwostami:

Najpierw musimy odbić te ziemie zdrajcy, który zwie się Protektorem, i zetrzeć z powierzchni ziemi potworność, zwaną Hobem. Gdy tego dokonamy, ruszymy poza Barierę, by pokonać tych, którzy nas tu uwięzili.

Nie byłem pewien, czy zgadzam się z ostatnim zdaniem. Plan wydawał mi się wielką nieostrożnością, wręcz brawurą – nie wiedzieliśmy nawet, jak potężny jest przeciwnik za Barierą. Ale zdecydowanie pragnąłem zniszczyć Hoba.

Stulecia temu w wielkiej wojnie ludzkość została pokonana przez potężne dżiny, które zwróciły się przeciw swym ludzkim stwórcom. My nie znaliśmy innego świata. Jak Genthajczycy mogli sądzić, że zdołają to zmienić? Choć nie kochałem Protektora ani jego ludzi, obawiałem się, że obalenie kogoś, kogo umieszczono tu, żeby nami rządził i utrzymywał w pokorze, wywoła natychmiastową straszliwą reakcję. Ostatecznie Protektor był władcą Midgardu i narzucał w nim porządek z pomocą swojej gwardii. Poza tym, nawet gdybyśmy go pokonali i usunęli, jak Genthai mogli liczyć na to, że przedrą się za okalającą nasz świat Barierę: ścianę z mgły i grozy wpędzającą ludzi w obłęd?

Sam nigdy nie zapuściłem się nawet w jej pobliże; to głupota i wielu przekonało się o tym na własnej skórze: powracali, bełkocząc z przerażenia, z umysłami w strzępach.

Może Genthajczycy zaczęli solidniej bronić swojego terytorium, bo nie chcieli, żeby przybysze z zewnątrz odkryli, że szykują się do wojny?

Z zamyślenia wyrwało mnie pohukiwanie sowy i wrzask ptaka, którego nie rozpoznałem. Towarzyszył im słaby szelest liści. Wiedziałem, że w tym lesie żyją wielkie czarne niedźwiedzie i wilki, lecz nagle z dala dobiegło mnie wycie oraz krzyk należący do czegoś, co nie było wilkiem.

W końcu zapadłem się w niespokojny sen. Parę godzin przed świtem usłyszałem szmery pośród pobliskich drzew. Uniosłem się na kolana i chwyciłem zabrany ze sobą sztylet. Wytężyłem słuch, bo wydało mi się, że brzmi to, jakby ktoś poruszał się na dwóch, nie na czterech nogach. Czarne niedźwiedzie bywają niebezpieczne, ale nie atakują niesprowokowane ani niespłoszone. Niewidoczny stwór wkrótce odszedł i znów zasnąłem.

* * *

Następnego dnia późnym popołudniem wiedziałem już, że mnie śledzą. Było ich co najmniej trzech, nie czynili hałasu, ale kącikiem oka od czasu do czasu dostrzegałem przemykające wśród drzew cienie. To musieli być Genthajczycy.

Wyraźnie się zbliżali. Ile jeszcze trzeba czasu, nim staną na mojej drodze? Dokładnie przed sobą miałem polanę, zanim jednak zdążyłem ją przeciąć, wysoka postać wyrosła przede mną jak spod ziemi. Obejrzałem się przez ramię i przekonałem, że ścigający wyszli na otwartą przestrzeń i podeszli bardzo blisko; było ich pięciu.

Twarze konnych Genthajczyków, którzy ocalili mnie przed chwostami, ozdabiały tatuaże. Ci zbrojni ich nie mieli, niewątpliwie jednak należeli do Genthai. Odziani w skóry i futra, nosili długie miecze w pochwach na ramionach i sztylety u pasa, a także topory. Skończyłem piętnaście lat, byłem rosły jak na swój wiek, ale gdy się zatrzymałem, a oni podeszli, pojąłem, że wszyscy przerastają mnie co najmniej o głowę; ten naprzeciwko musiał mieć siedem stóp wzrostu.

Olbrzym zarzucił na ramię topór, ściskając go prawą ręką.

– Nie jesteś tu mile widziany – słowa zagrzmiały w jego gardle.

Popatrzyłem mu prosto w oczy i odczekałem chwilę, nim odpowiedziałem, by miał szansę dostrzec kolor mojej skóry, niemal tak ciemnej jak jego własna. Chciałem, żeby ci ludzie widzieli, że w moich żyłach płynie krew Genthajczyków.

– Przybywam odwiedzić ziemie ludu mojego ojca – oznajmiłem. – Nazywam się Leif. Mój ojciec walczył na Arenie 13 pod imieniem Mathias, choć większość skracała je do Matha. Jego genthajskie imię brzmiało Lasar.

Rosły wojownik zdumiony uniósł brwi, potem zmierzył mnie wzrokiem.

– Twój ojciec może i był Genthajczykiem, ale matka nie należała do naszego ludu – odparł tonem pełnym wzgardy. – Jesteś mieszańcem.

W mieście Gindeen od czasu do czasu natykałem się na uprzedzenia z powodu ciemniejszej skóry i genthajskiego wyglądu, nigdy jednak nie przypuszczałem, że to samo czeka mnie tutaj. Nagle pojąłem prawdę – coś, o czym nigdy wcześniej nie myślałem. Nie należałem ani do Genthai, ani do mieszkańców miasta. Zawsze będę gdzieś między nimi, poza nimi.

– Zaprosił mnie Konnit – oznajmiłem, nie zdradzając emocji.

– Konnit? O którym Konnicie mówisz? Jest tu kilka rodzin o tym mianie.

Rozejrzałem się szybko po otaczających mnie mężczyznach. Wszyscy byli gładko ogoleni, w odróżnieniu od Konnita.

– Podał mi tylko to imię. Miał wytatuowaną twarz i wąsy przesłaniające niemal całe usta. Dosiadał rosłego konia i władał dwoma mieczami – wyjaśniłem. – Mówił, że pewnego dnia zostanie przywódcą Genthai.

Wojownik zerknął na mnie i zacisnął lewą pięść, przez moment sądziłem, że zaraz mnie uderzy. Najwyższym wysiłkiem woli powstrzymałem się przed wzdrygnięciem.

– Jeśli okaże się, że kłamiesz, mieszańcu, pobijemy cię, i to niemal na śmierć. Mówisz o Hemim Konnicie, który istotnie teraz nam przewodzi. Związać mu ręce! – warknął do stojących z tyłu mężczyzn.

Wyrwali mi torbę, a potem bezceremonialnie skrępowali ręce za plecami, okręcając sznurem tak ciasno, że wrzynał mi się w przegub. Po raz pierwszy zacząłem się bać. Jeśli Konnit nie będzie pamiętał naszego spotkania, czekają mnie mordercze baty. Rosłego wojownika zapewne nie obchodziło, czy przeżyję, czy nie.

Genthajczycy przewiązali mi oczy i pchnęli mocno w plecy. Potknąłem się i omal nie upadłem, ale tamci pociągnęli mnie naprzód za ręce, narzucając szaleńcze tempo. Maszerowaliśmy tak jakąś godzinę, trzy razy zmieniając kierunek. Dwukrotnie zatrzymywaliśmy się, a wtedy obracali mnie siłą w miejscu – raz po raz, póki nie zakręciło mi się w głowie i omal nie upadłem. Zgadywałem, że chodzi o to, bym nie mógł zapamiętać drogi do ich obozu. Prześladowcy śmiali się, ale ani razu się do mnie nie odezwali. Mieli mnie w swojej mocy.

W końcu usłyszałem inne głosy i nagle wyczułem w powietrzu zmianę: teraz wisiała w nim woń moczu i trocin. Pojąłem, że znaleźliśmy się pod dachem. Ktoś zdarł mi z oczu przepaskę, ktoś inny z tyłu zaczął rozwiązywać ręce.

Odkryłem, że znalazłem się w niewielkim, pozbawionym okien pomieszczeniu o ubitym klepisku. W środku stało tylko krzesło, łóżko i stolik z dzbankiem. W jednym kącie dostrzegłem wbity w ziemię słupek z doczepionymi kajdanami. To była cela przeznaczona dla więźniów.

– Zanocujesz tutaj, a my tymczasem sprawdzimy, czy jesteś tylko mieszańcem, czy również kłamcą – oznajmił wysoki mężczyzna. – Nie próbuj uciekać. Drzwi będą zamknięte, pilnują ich też straże. Na stole masz wodę, w kącie nocnik na siki.

To rzekłszy, Genthajczycy wyszli; usłyszałem zgrzyt klucza w zamku.

Ciesząc się, że mnie nie skuli, pociągnąłem łyk wody, by zaspokoić pragnienie. Od opuszczenia Gindeen z końcem sezonu żyłem z tego, co udało mi się zdobyć, chwytałem w łapki króliki i zające. Przypomniałem sobie, że w torbie wciąż mam kupione w Mypocine paski suszonego mięsa, ser i owsiane ciastka, ale Genthajczycy mi jej nie zwrócili, więc pozostałem głodny.

* * *

To była długa noc. Odpychałem od siebie wizje straszliwych śmierci oglądanych na arenie, a także odwiedzin w cytadeli Hoba i skupiłem się na Kwin.

Była szalona, ognista i nieprzewidywalna. Chciała walczyć na Arenie 13 – choć to przecież niemożliwe, jedynie marzenie, które nigdy się nie ziści. Do walk dopuszczano wyłącznie chłopców i mężczyzn.

Lubiłem jej buntowniczego ducha – pamiętam, jak wyzwała mnie na pojedynek na kije. Okazała się bardzo szybka i zręczna, więc wygrałem zapewne tylko dlatego, że pośliznęła się na kości w rzeźni, gdzie walczyliśmy w uprzątniętym kręgu. Od samego początku ciągnęło mnie do niej i z rozpaczą odkryłem, że ma chłopaka, Jona. Potem jednak zerwali, a ja na powrót poczułem nadzieję.

Nagle w umyśle pojawił mi się barwny obraz tego pojedynku. Właśnie wygrałem drugie z trzech starć, trafiając ją w czoło. Do oka ściekała jej krew, ale Kwin się nie rozgniewała. Uśmiechała się. Jej twarz oświetlał promień księżyca, zamieniając ją w coś nieziemskiego i pięknego. W oblicze anioła.

Widziałem je teraz. To coś, czego nigdy nie zapomnę.

Podtrzymując w umyśle ten obraz, wreszcie zasnąłem.

* * *

W końcu drzwi znów się otwarły, wpuszczając do celi światło poranka. Jeden z wojowników wsunął głowę do środka i wezwał mnie gestem. Skierował się wprost do ogniska; na rożnie nad nim piekł się jakiś zwierzak.

Towarzysze wojownika siedzieli dookoła, popijając z metalowych kubków.

Podążyłem za nim, oglądając się na więzienie – małą, samotną, kolistą chatę o stromym dachu. Wśród drzew widziałem jeszcze inne większe budynki. Zastanawiałem się, czy Genthai trzymają tam swoich więźniów. Jeśli tak, jakie zbrodnie popełnili? Ojciec opowiadał mi trochę o ich prawach i zasadach, ale musiałem się jeszcze wiele nauczyć.

Wojownik wskazał ziemię. Usiadłem. Nikt się nie odezwał, ale podano mi kubek; wziąłem go w obie ręce i pociągnąłem łyk. Płyn był bardzo gorący, korzenny, z odrobiną mięty. Wkrótce zaczęto kroić mięso; dostałem swą porcję jako ostatni, ale i tak byłem wdzięczny. Dziczyzna okazała się znakomita.

– Zamiast pobić, postanowiliśmy cię nakarmić, mieszańcu – warknął rosły mężczyzna, wbijając we mnie wzrok. – Posłaliśmy wiadomość Konnitowi i właśnie dotarła do nas odpowiedź. Na szczęście dla ciebie pamięta wasze spotkanie. Później się z nim zobaczysz.

Po godzinie wyruszyliśmy w drogę. Tym razem nie zawiązali mi oczu ani nie skrępowali rąk. Odzyskałem także torbę, choć sami mężczyźni nie traktowali mnie ani trochę przyjaźniej.

Z czasem widziałem coraz więcej drewnianych budynków między drzwiami i pojąłem, że jesteśmy czymś w rodzaju miasta zajmującego spory teren – dwie godziny później wciąż znajdowaliśmy się na jego obszarze – lecz znacznie rzadziej zaludnionego niż Gindeen. Pomiędzy skupiskami drewnianych siedzib rosły drzewa i rozciągały się obszary zieleni.

Kiedy wreszcie dotarliśmy na drugi koniec, ujrzeliśmy przed sobą wielką drewnianą budowlę, o owalnym kształcie jak pozostałe. Nie dorównywała rozmiarami Kołu ani rzeźniom w Gindeen, ale i tak była olbrzymia. Spodziewałbym się ujrzeć coś takiego w centrum osady Genthajczyków, ale nie na jej skraju, pod samym lasem.

Na ganek wiodły stopnie, a wielkie podwójne wrota stały otworem. Wejście zdobiły trzy duże rzeźby muskularnych mężczyzn – jedną umieszczono wysoko nad drzwiami, pozostałe dwie po bokach. Wszystkie łączyły dwie cechy. Po pierwsze, genthajskie tatuaże, które widziałem na twarzy Konnita, po drugie otwarte usta, z których wystawały bardzo długie języki sięgające daleko poniżej szczęk. Każda z postaci trzymała w dłoniach broń: te po bokach ciężkie pałki, ta na górze zakrzywiony miecz. Bez wątpienia byli to wojownicy rzucający komuś wyzwanie.

Na zewnątrz, na trawie siedział rządek Genthajczyków czekających w milczeniu. Wszyscy byli boso.

– Będziesz musiał zaczekać na swoją kolej – oznajmił rosły mąż. – To może potrwać godzinę, nawet dłużej. Konnit zawsze dokładnie wysłuchuje każdego.

Linia białych kamieni wyznaczała skraj trawnika. Kiedy do niej dotarliśmy, rosły mężczyzna zatrzymał się i posłał mi gniewne spojrzenie.

– Zanim przekroczysz tę linię, zdejmij buty! – polecił. – To miejsce nazywamy marae – świętym miejscem zgromadzeń.

Obaj zzuliśmy buty.

– Zostaw też torbę, nikt jej nie tknie – rozkazał.

Posłuchałem i poszliśmy naprzód, dołączając do kolejki.

Zanim usiadłem, popatrzyłem ponad głowami czekających przede mną. W mroku wewnątrz budynku dostrzegłem dwie postaci siedzące naprzeciw siebie na podłodze i pogrążone w rozmowie.

Rosły Genthajczyk, który mnie tu przyprowadził, siedział obok mnie; nie wymówił ani słowa, póki nie nadeszła moja kolej. Wówczas gestem wskazał otwarte drzwi, mruknął i pomaszerował ze mną ku siedzącemu, który czekał naprzeciw z rękami skrzyżowanymi na piersi.

Zbliżywszy się, rozpoznałem w nim Konnita; sumiaste wąsy wciąż opadały mu na górną wargę, a twarz zdobiły zawijasy groźnego tatuażu.

– Oto ów młodzik, panie. Nazywa się Leif – oznajmił wojownik.

– Dobrze go pamiętam, Garretcie. Walczył z chwostem na zboczu wzgórza pod cytadelą Hoba. Walczył i zwyciężył, ale zabrakło mu odwagi, by zadać morderczy cios.

Na te słowa ogarnął mnie żal, w ustach Konnita moje zwycięstwo nic nie znaczyło. Czyżby nazwał mnie tchórzem? Może postąpiłem głupio, przybywając tutaj.

Konnit wskazał drewnianą podłogę i usiedliśmy naprzeciw siebie. Garrett stał w pobliżu, w milczeniu wpatrując się w paleniska. Wypełniał je szary popiół, powietrze było bardzo zimne – zimniejsze niż na dworze.

Za plecami Konnita zauważyłem kolejne wielkie odrzwia – z pewnością wychodziły na gęsty las.

– Witaj we dworze narad Genthajczyków, Leifie, synu Mathiasa – rzekł z uśmiechem Konnit. – Oto serce naszej kultury i naszych praw. Powiedz mi, czy przybywasz, by do nas dołączyć?

Wiedziałem, że nie zaprasza mnie tylko w odwiedziny ani z ciekawości, ale też po to, abym wziął udział w nadciągających bitwach. Zebrałem się jednak na odwagę i wyznałem prawdę.

– Nie ukończyłem jeszcze szkolenia w mieście – wyjaśniłem. – Chcę walczyć na Arenie 13, więc muszę wrócić przed rozpoczęciem kolejnego sezonu zawodów. Przychodzę jednak dowiedzieć się jak najwięcej o rodakach mojego ojca – jeśli rzecz jasna pozwolicie mi zostać tu jakiś czas.

Konnit zmarszczył brwi; nie sprawiał wrażenia zadowolonego.

– Po pierwsze, odtąd masz się zwracać do mnie „panie” i traktować z szacunkiem należnym przywódcy plemienia! – rzekł, odrobinę podnosząc głos.

– Tak, panie – odparłem. – Ale co z Obutayer? Już tu nie rządzi?

Ojciec opowiadał, że w plemieniu panuje matriarchat. Obutayer była matką i przywódczynią wszystkich.

Konnit wbił we mnie wzrok.

– Traktuje o tym pewien fragment Amambramaty, naszej księgi proroctw. Słuchaj uważnie – zamknął oczy i zaczął recytować z pamięci. – Dziś jest czas czekania. Dziś jest czas rządów kobiet. Ale wkrótce ten czas minie. Księżyc przygaśnie i zapłonie słońce. Wówczas Thangandar powróci i powiedzie nas do zwycięstwa nad przeklętymi dżinami... Znasz ten tekst?

– Nie, panie.

– W takim razie uzupełnię twoją wiedzę. Słońce to oczywiście symbol, odnosi się do nadejścia męskich przywódców. Księżyc to matrona, która przekazała mi władzę. Czas czekania i poddaństwa dżinom dobiegł końca. Szykujemy się do wojny. Kiedy zwyciężymy, ustąpię przed Obutayer, która znów przejmie władzę. Pomówimy jeszcze o tym i odpowiem na wszystkie pytania, teraz jednak muszę zająć się innymi. Możesz zostać, Leifie, pod warunkiem że zapracujesz na chleb i mięso. Garretcie! – zawołał i rosły mężczyzna podszedł bliżej. – Powierzam Leifa twojej pieczy. Wyucz go na drwala i melduj o czynionych postępach.

– Tak, panie. – Garrett skłonił się nisko.

Po tych słowach Konnit mnie odprawił. Ukłoniwszy się, pełen obaw wyszedłem z Garrettem z sali. Starałem się ich pozbyć. To, że miałem zarobić na swoje utrzymanie, było uczciwe, nie podobała mi się jednak perspektywa stałego nadzoru ze strony kogoś takiego jak Garrett. Traktował mnie surowo, ale jeszcze gorsze było to, że nazwał mnie mieszańcem, co w jego ustach brzmiało niezwykle obraźliwie.

Po opuszczeniu świętego miejsca założyliśmy buty i podniosłem torbę. Garrett coś mruknął, wskazując ręką. Zamiast odejść tam, skąd przyszliśmy, musiałem pójść za nim w inną stronę – zastanawiałem się nawet, czy nie idziemy wprost do pracy. Gdy jednak zostawiliśmy za sobą długi budynek spotkań i zapuściliśmy się między drzewa, ujrzałem fragment innej budowli. Tu brakowało ganku, a grunt opadał w dół ku zamkniętym drzwiom.

Coś jeszcze przyciągnęło moją uwagę. Spomiędzy drzew wychodziły cztery równoległe ścieżki wiodące do tych drzwi. Kto chciałby wracać nimi z lasu, skoro jak my mógł po prostu przejść frontowymi drzwiami? Może to ktoś, komu nie wolno wkraczać na uświęconą ziemię? Może ścieżki służyły myśliwym dostarczającym strawy? Wydało mi się dziwne, że są aż cztery, i to wąskie; wygodniejsza byłaby jedna szersza.

Nagle z oddali, spomiędzy drzew dobiegło do naszych uszu dziwne wycie. Garrett nie zareagował, ja jednak poczułem dreszcz na plecach. Skojarzyło mi się z wyciem wilka, ale brzmiało dziwnie ludzko.3 Wilcze koło

Istnieją Koła wewnątrz Kół.

Amabramsum: genthajska księga mądrości

Po tym, jak Tyron wyrzucił mnie za walkę na kije, spędziłem kilka paskudnych tygodni, harując w rzeźniach w Gindeen, i doskonale pamiętałem ten czas. Była to mordercza, cuchnąca robota, ale pod wieloma względami praca drwala u Genthajczyków okazała się jeszcze gorsza. Tym razem jednak nie ze względu na nią samą, choć niewątpliwie była ciężka, lecz przez osobę nadzorującą moje szkolenie.

Nie, nie doskwierały mi wyłącznie obolałe mięśnie, pęcherze na dłoniach i brak wprawy w wymachiwaniu siekierą, tylko Garrett. Nic nie robiłem jak należy i po tygodniu, zamiast wyklinać mnie i wyzywać, przeszedł do rękoczynów. Kilka razy trzepnął mnie mocno w tył głowy, potem zaczął od czasu do czasu kopać w tyłek albo łydki. Tyron zawsze traktował swych uczniów z szacunkiem, więc nie mogłem znieść brutalności Garretta.

Jakaś część mnie pragnęła wrócić wcześniej do Gindeen, może spędzić trochę czasu w Mypocine, ale duma na to nie pozwalała. Garrett był zwykłym brutalnym osiłkiem, nie dam mu się zniechęcić.

Pewnego dnia coś we mnie pękło; odwróciłem się ku niemu, unosząc pięści. Był dwa razy cięższy ode mnie, ale nie zważałem na to: wiedziałem, że jestem dość szybki, by trafić go kilka razy. Warto.

Zakołysałem się, balansując na palcach, i czekałem na atak. Lepiej będzie, jeśli to on zacznie. Był potężny – jeśli rzuci się na mnie, z pewnością zdołam uskoczyć i trafić go co najmniej raz w bok głowy.

– No dalej! – rzuciłem wyzywająco. – Lubisz zadawać ciosy z tyłu. Może spróbujesz twarzą w twarz?

Garrett przez chwilę przyglądał mi się z uśmiechem.

– Czyli jednak masz w sobie choć trochę ducha, mieszańcu. A już prawie straciłem nadzieję.

Krew kipiała mi w żyłach. Zbliżyłem się o kolejny krok, a potem, z walącym sercem, znów wspiąłem się na palce, gotów przypuścić atak.

Uśmiech Garretta stał się jeszcze szerszy.

– Wciąż masz wszystkie zęby, to rzadkie u kijarzy, nawet kijarskich mistrzów Mypocine. Ale powiem ci jedno, Leifie: rzuć się na mnie z pięściami, a z pewnością stracisz przednie zęby. A teraz wracaj do pracy!

Jego słowa kompletnie mnie zaskoczyły, zanim jednak zdążyłem cokolwiek odpowiedzieć, odwrócił się plecami i odszedł. Gniew wygasał we mnie powoli; nie poszedłem za Garrettem, zamiast tego podniosłem siekierę i wróciłem do niezbyt fachowego rąbania drzewa, które miałem ściąć. Od tego czasu jednak nigdy więcej mnie nie uderzył ani nie kopnął, może nawet wyklinał odrobinę mniej.

Później mój umysł raz po raz powracał do uwagi o tym, że byłem najlepszym kijarzem w Mypocine. Skąd o tym wiedział? Nigdy nie opowiadałem o tej części swego życia żadnemu Genthajczykowi. Czyżby sprawdzili, kim jestem?

Tygodnie ciągnęły się niemiłosiernie. Powoli zaczynałem radzić sobie lepiej z rąbaniem drzew, byłem jednak nieszczęśliwy i gotów do wcześniejszego powrotu do Gindeen.

Orientowałem się, że wokół panuje gorączkowa krzątanina, mnie jednak zupełnie nie dotyczyła. Starsi mężczyźni urządzali łowy i zastawiali wnyki nawet w odległych lasach, gromadząc zdecydowanie więcej prowiantu, niż potrzebowało plemię. Powoli zacząłem pojmować, że większość mięsa zostaje zasolona i trafia do magazynów, gdzie jest przechowywane do chwili, kiedy się przyda.

Czyżby to była część przygotowań wojennych?

Każdego ranka młodzi mężczyźni wstawali wcześnie, przed świtem, i wyruszali grupami do lasu, by wrócić dopiero po zmroku. Podejrzewałem, że faktycznie szykują się do wojny, ale opuszczając wspólne chaty, nie zabierali broni. W końcu zrozumiałem, że w głębi lasu muszą kryć się obozy szkoleniowe.

A potem, późnego ranka, gdy jak zwykle pracowałem samotnie, zobaczyłem też część genthajskiej armii. Stałem właśnie tuż pod wierzchołkiem wzgórza; biegnąca obok droga wiła się między drzewami. Jedynym zwiastunem tego, że się zbliżają, był ogłuszający łoskot kopyt. Po chwili ujrzałem kolumnę jeźdźców: jechali trójkami, podążając stępa naprzód.

Do siodła każdego odzianego w kolczugę wojownika przyczepiono dwa długie miecze. Wojownicy dosiadali koni pełnej krwi, hodowanych do szybkiej jazdy. Niektórzy nosili włócznie, inni łuki przypięte do pleców. Choć z pewnością byli świadomi mojej obecności, wszyscy patrzyli przed siebie; nikt nawet nie zerknął w moją stronę.

Zanim kolumna minęła mnie i odjechała, upłynęła niemal godzina. To oznaczało całe mnóstwo wojowników. Ja jednak wciąż myślałem o ich broni – mogła naprawdę zagrozić gwardii Protektora. Ale czy miecze, włócznie i łuki sprawdzą się w starciu z potęgą dżinów żyjących poza Barierą?

Wśród Genthajczyków panowała braterska atmosfera, mnie ona jednak się nie udzieliła. Prawie nikt się do mnie nie odzywał. W pracy nikt się ze mną nie zaprzyjaźnił. Nikt nie opowiadał mi dowcipów. To ja byłem ich tematem, szeptali i naśmiewali się ze mnie za moimi plecami.

Nocą, gdy jadaliśmy w jednym ze wspólnych domów, kobiety unikały mojego wzroku, a dzieci utrzymywały bezpieczny dystans. Byłem mieszańcem – w ich oczach nawet nie człowiekiem. Ale poza tym sprawiali wrażenie radosnych i szczęśliwych – czułych i ciepłych. Tylko ja pozostawałem z boku.

* * *

Po miesiącu od przybycia ścinałem właśnie drzewo wybrane przez Garretta; później miałem dokładnie je zmierzyć i porąbać na odpowiednie kawałki, które posłużą do budowy fundamentów nowego budynku.

W powietrzu fruwały drzazgi, a ja przebiłem się już przez jedną trzecią pnia. W końcu rozwinąłem sobie niezbędne do tej pracy mięśnie i odszukałem właściwy rytm, nauczyłem się także panować nad ciężarem siekiery i odpowiednio nią władać. Rozpadał się śnieg, ziemię pokrywała cienka, biała warstewka. Nagle uświadomiłem sobie, że ktoś stoi za mną, więc opuściłem siekierę. Sądziłem, że to Garrett, ale ku mojemu zdumieniu ujrzałem Konnita; jego twarz rozjaśniał lekki uśmiech.

– Zostaw to na razie, Leifie. Przejdźmy się.

Odłożyłem siekierę i ruszyłem za nim, walcząc z lekkim zdenerwowaniem. Czyżby Garrett skarżył się na mnie?

Słowa wodza natychmiast mnie uspokoiły.

– Garrett bardzo cię chwali – rzekł. – Uważa, że poczyniłeś duże postępy.

Zdumiałem się i z trudem próbowałem wymyślić jakąś odpowiedź, wtedy jednak Konnit zadał pytanie:

– Czy jesteś tu szczęśliwy?

Postanowiłem wyznać tylko część prawdy, nie chciałem ujawniać, jak bardzo mi u nich źle.

– Zadowolony, panie, ale nie szczęśliwy. Nie jestem pełnej krwi Genthajczykiem i czuję, że nigdy nie zostanę zaakceptowany.

– Czasami akceptacja przychodzi nagle. Gdybyś przeszedł szkolenie wojownika i walczył z nami, szybko byś ją zyskał. Ale ty wolisz podążać śladem ojca.

Spacerując, patrzył na mnie, nie mogłem spojrzeć mu w oczy, więc tylko przytaknąłem.

– Twój ojciec piętnaście razy pokonał Hoba na arenie i nic to nie dało. Hob zamordował ci matkę, a potem ojciec wypędził cię z domu i odebrał sobie życie.

– Skąd o tym wiesz? – spytałem zdumiony.

– Pamiętaj o moim tytule, Leifie! Genthajski wojownik nie zapomina takich rzeczy!

– Wybacz, panie.

– Postanowiłem dowiedzieć się o tobie jak najwięcej. Twoja walka z chwostem wyglądała obiecująco. Poruszasz się imponująco szybko, lecz zmarnujesz ten dar na arenie. Lepiej wykorzystałbyś swój talent, walcząc z innymi, by wyzwolić te ziemie spod jarzma dżinów. Ale pomówmy o innych sprawach.