Banda Michałka na wakacjach - ebook

Jesteśmy paczką przyjaciół. Banda Michałka istnieje naprawdę. Nie wyobrażajcie sobie, że nas wymyśliłem. Co to, to nie! Nie jestem oszustem, tylko zwykłym chłopakiem. Połączyła nas wspólna szkoła na warszawskim Żoliborzu. Tworzymy zgraną paczkę.

Wiecie na pewno, gdzie mieszkam i jak się nazywam, choć z drugiej strony istnieje ryzyko, że ktoś z Was z nami, czyli z bandą, dotąd się nie spotkał. Więc na początek kilka zdań, abyście się nie pogubili, kto jest kim i czym się zajmuje w czasie wolnym od szkoły. Bo przecież istnieje świat poza nauką.

Oto my! Marysia – dziewczyna warta więcej niż tuzin obcych chłopaków, pływa jak ryba, Hubert – układa rymy jak sam Adam Mickiewicz, Krystian – jest dobry z matmy, a jego piegi wyglądają jak planety na niebie lub, jak mówią niektóre dziewczyny w klasie, płynna czekolada, Drzewo, czyli Franciszek – lubi się bić, ale tylko ze szlachetnych pobudek, Rysio – prawdziwy Japończyk po mamie, fajny kumpel, Filip – o anielskim głosie i wyglądzie, choć gra na gitarze ciężkiego rocka, Jerzyk – człowiek pająk, który wspina się po wszystkim, co wystaje nad powierzchnię ziemi, i ja, Michałek, ale o sobie nic nie powiem, bo nie wypada się chwalić.

Spędzamy ze sobą dużo czasu. Tak dużo, że Marysia kiedyś powiedziała, że moglibyśmy się już nie spotykać, bo i tak wszystko o sobie wiemy. Ale zaraz poprawiła się, że może nie wszystko, bo jednak nie wie, dlaczego Jerzyk ostatnio tak ciągle jej się przygląda. Gdy to powiedziała, to Rysio chciał się bić, ale nikt nie rozumiał dlaczego i z kim, dopóki nie wyjaśnił, że to miała być walka o honor Marysi, której nikt nie ma prawa się przyglądać, nawet kumple z bandy. Wtedy Drzewo zauważył, że Rysio już przygotowuje się do wyjazdu na wakacje, bo z tym patrzeniem i niepatrzeniem w różnych rejonach świata jest różnie, w zależności od tego, co wypada, a czego nie wypada robić w danym miejscu. Dlaczego Franciszek o tym wspomniał, dowiecie się niebawem. Awantura została szybko zażegnana, więc spotykamy się nadal codziennie, nawet po lekcjach. W tym roku nie możemy się kłócić, bo przed nami, jak mówi tata, „wakacje naszego życia”.

Teraz już Wam to powiem! Bo i tak nie wytrzymam. Wyobraźcie sobie, że jedziemy do Indii! Całą paczką i z kilkorgiem dorosłych, bo niektórzy rodzice muszą w tym czasie pracować, więc część zostaje. Jedziemy tam, bo córka przyjaciółki mamy, Iwona, jest przewodniczką wycieczek i o Indiach wie wszystko. To jedyna w swoim rodzaju dziewczyna – pisze reportaże o kobietach z całego świata i ich prawach. I to ona namówiła naszych rodziców na ten wyjazd. Jedziemy prywatnie i będziemy w miejscach, o jakich nie śniło się filozofom (czy jakoś tak to się mówi), a chodzi po prostu o to, że nikt ich wcześniej nie oglądał tak, jak my to tego lata zrobimy. Ludzie jeżdżą najczęściej na zorganizowane wycieczki. Nasz wyjazd będzie zupełnie inny. Iwona zna wielu ludzi w Indiach i przyjaźni się ze świętymi mężami. Nawet małpki jedzą jej z ręki. Była wszędzie i wie, gdzie jest najciekawiej. Normalnie kosmiczna sprawa!

Wczoraj odwiedziła moją mamę i usiadły przy stole w kuchni, aby pogadać o wyjeździe. Wpadła do nich Julka, moja siostra, bo była ciekawa, jak wyglądają oryginalne kurty, czyli takie długie koszule. Też jedzie, bo uznała, że to miejsce jest prawdziwą kopalnią tematów fotograficznych. Jak zwykle zaplanowała wszystko w najdrobniejszych szczegółach. I jakby tego było mało, robiła jeszcze notatki i szkice w notesie.

Przyszedłem do kuchni przygotować sobie sałatkę z owoców i usłyszałem, jak mówiły, że odwiedzimy świątynię sikhów i zobaczymy, jak gotują w gurudwarze. Podobno podłoga jest tam z marmuru i tak lodowata zimą, że odwiedzający świątynię turyści chodzą jak bociany, unosząc wysoko stopy, bo tak im marzną. Strasznie się z tego śmiałem, choć nie jestem pewien, czy Iwona nie wymyśliła tej historii specjalnie dla mnie. Nie mogę się doczekać wyjazdu i, jak mówi babcia Katarzyna, widać to gołym okiem.

Mama powiedziała, że musi koniecznie przywieźć do Polski jakieś przyprawy, aby robić w domu prawdziwe hinduskie jedzenie. A potem dodała, że najbardziej ciekawa jest Czerwonego Fortu. Chyba będę musiał trochę poczytać o Indiach, bo inaczej wszystko zapomnę, gdy wrócę. Nasza wychowawczyni, pani Maryla, powtarza, że jak się nie przygotujesz do wyjazdu, to będziesz ciemny jak tabaka w rogu. W naszym rodzinnym domu jest tabakierka po pradziadku, więc wiem, że tabaka to proszek, od którego się kicha, a ciemna dlatego, że gdy tabaka utknie w głębi srebrnego rożka, to nie dochodzi tam światło. Sam to odkryłem, gdy byłem mały. Musimy się więc przygotować, bo inaczej będziemy właśnie tkwić w ciemnościach jak ta tabaka pradziadka.

Po powrocie z Grecji w minione wakacje ktoś z bandy (nie mogę zdradzić kto) zapomniał, jak miała na imię ukochana Tezeusza. I choć nie jesteśmy wobec siebie niemili i nikt nikomu nie dokucza, to jednak uśmialiśmy się jak nigdy. I wtedy ten ktoś zaczął bić się z Rysiem, więc musieliśmy powiedzieć, że nieważne, czy pamięta, ważne, że wykazał się odwagą. Tak właśnie przyjaźnimy się w bandzie – mamy swoje zasady.

Czekają nas więc dogłębne studia nad Indiami. Wczoraj zastanawiałem się na przykład, dlaczego krowy są święte i mogą chodzić ulicami między ludźmi. Wyobraźcie sobie u nas łaciate krowy, które oglądamy z okien samochodów w podróży (a jeśli mieszkamy na wsi, to w oborach i na pastwiskach), kroczące dla odmiany dumnie ulicami miast i miasteczek. Czy to nie wspaniałe? Wszystkim należy się szacunek. Zwierzętom też. Podobno w Indiach ludzie nie jedzą krów, tylko drób. Szkoda, że ludzie w ogóle jedzą mięso. Ale tak jest od wieków. To tradycja.

Tata ostatnio mówił coś na temat wolnej woli i prawa wyboru swojej życiowej drogi. To mi się bardzo podoba. Może kiedyś zostanę wegetarianinem? To ktoś, kto je roś­liny i przetwory mleczne. Opowiadała nam o tym kilka lat temu nasza wychowawczyni. Muszę pomyśleć o tej „swojej życiowej drodze”.

A może jesteście ciekawi, skąd się wzięła ta „świętość” krowy? Filip przyniósł mi ostatnio ciekawą książkę o bóstwach indyjskich. Przeglądając ją, odkryłem, dlaczego krowy są tak szanowane przez Hindusów. Wyczytałem, że matką wszystkich istot w Indiach jest staroindyjska bogini Prythiwi. Opiekuje się ona i ludźmi, i zwierzętami, i roślinami. Łączy w sobie niebo i ziemię. Symbolem tej bogini są ziemia i mleczna krowa. Więc sami rozumiecie – trudno byłoby Hindusom skrzywdzić czy zjeść swoją boginię.

Wiele jest takich historii i na pewno większość rozszyfrujemy, bo banda już taka jest.

Dziś spotykamy się na strychu u Jerzyka i będziemy planować wszystko w najdrobniejszych szczegółach. Musimy być gotowi do wyprawy!

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI

PEŁNY SPIS TREŚCI:

POCZĄTEK WAKACJI

BANDA POZNAJE MAKAKA

WIELKIE PAKOWANIE

ODLOTOWY LOT

NEW DELHI I WĘDRUJĄCA MGŁA

KOLOROWE KAFTANY W MECZECIE DŻAMA MASDŻID

TAJEMNICZA ŚWIĄTYNIA HANUMANA

ZDOBYCIE ŚWIĄTYNI SIKHÓW

GROBOWIEC HUMAJUNA

BOLLYWOOD, CZYLI BANDA W TEATRZE

TADŻ MAHAL I ZŁODZIEJ WALIZEK

TWIERDZA AMBER, SŁONIE I JESZCZE COŚ

LATAJĄCY DYWAN

MAŁPKI Z DŻAJPURU

POCIĄG, RIKSZE, UPAŁ I GONITWA

WYSPA ELEFANTA

KONCERT W MECZECIE HADŻI ALI

WIELKI TARG, PAPUGA I LEKCJA HAFTOWANIA

INDYJSKIE PRZYJĘCIE