Białe ciała - ebook

jesień 2017

jesień 2017

Dowody świadczą, że Felix wziął prysznic. Nie wiem, jak dalej upłynęły mu ostatnie godziny na tej ziemi. Mam jedynie tę dziwną szczątkową informację i wyrywkowe obserwacje świadków; czuję się jak w teatrze, jakbym patrzyła na scenę i widziała tylko aktorów drugoplanowych, dekoracje i cienie. Wszystkich ważnych elementów brak. Nie ma głównych aktorów, scenopisu, scenariusza.

Recepcjonistka zeznała: ostatni ranek w życiu Felixa był rześki, szron pokrywał trawnik przed hotelem, a w oddali, od strony lasu, wisiała mgła. Felix wypadł z hotelu, przebiegł po żwirowym podjeździe i za bramą skręcił w lewo.

– Właśnie przyjechałam do pracy i zawołałam: „Dzień dobry!” – mówiła. – Ale nie odpowiedział. Biegł dalej.

Po czterdziestu minutach wrócił, opuścił głowę, żeby złapać oddech, dyszał i był spocony. Tym razem, gdy się wyprostował, zauważył recepcjonistkę; powiedział, że przebiegł całą drogę na pole golfowe, wokół terenu i długą ścieżką przez las z powrotem. „Słońce przeświecające przez gałęzie drzew było magiczne, jakby życie dopiero się zaczynało” – zauważył (niezwykłe spostrzeżenie w jego ustach!). Potem poszedł po schodach do swojego pokoju, pokonując po dwa stopnie.

Nie zszedł na poranny posiłek ani nie zamówił niczego na górę, nawet śniadania kontynentalnego wliczonego w cenę pokoju. Jego kolega Julio powiedział, że był zdziwiony nieobecnością Felixa na pierwszej sesji konferencji. W czasie przedpołudniowej przerwy chciał zanieść mu do pokoju filiżankę kawy i ciastko, ale zastał na drzwiach tabliczkę z napisem „NIE PRZESZKADZAĆ”. Pomyślał, że Felix źle się czuje, może śpi, więc sam wypił kawę i zjadł ciastko.

– Wyglądaliśmy go podczas lunchu – opowiadał – i później, podczas sesji popołudniowej. O trzeciej zacząłem do niego dzwonić, ale za każdym razem zgłaszała się poczta głosowa.

Julio poczuł niepokój. Taka nieodpowiedzialność była nietypowa dla Felixa, więc znowu poszedł do jego pokoju, a kiedy ten nie odpowiedział na pukanie do drzwi, wezwał kierownika hotelu, który zjawił się z kluczem.

Obu mężczyzn uderzyła nienaturalna cisza wypełniająca wnętrze, nierzeczywista aura; Julio twierdził, że scena przypominała tableau vivant z Felixem leżącym na łóżku twarzą do góry, w dziwnej, klasycznej pozie, z prawą ręką na kołdrze, lewą nogą zgiętą, w szlafroku kąpielowym rozchylonym jak peleryna, z szarymi oczami skierowanymi w sufit. Lewa ręka zwisała poza krawędź łóżka, z palcami nad podłogą, tak że kierownikowi hotelu, jako że studiował historię sztuki, przypomniał się prerafaelicki obraz przedstawiający samobójstwo Thomasa Chattertona. Tyle że śmierć Felixa nie wyglądała na samobójstwo; brakowało buteleczki z tabletkami, brzytwy i innych akcesoriów.

Wezwano doktor Patel; recepcjonistka stała przy drzwiach, kiedy lekarka zakończyła oględziny zwłok. Według jej orzeczenia Felix po rannym joggingu doznał zawału albo jakiegoś ataku. Gdy wyszła, recepcjonistka sfotografowała Felixa i pokój – szafkę nocną, nieskazitelnie czystą łazienkę, otwartą kabinę prysznicową, widok z okna i na koniec nietknięty hotelowy zestaw powitalny do parzenia herbaty i kawy, ze słodyczami.

– Wiem, że to dziwne z mojej strony – mówiła potem. – Ale czułam, że powinnam tak zrobić, utrwalić to.

Może uznała, że jej zdjęcia na coś się przydadzą, staną się świadectwem, że coś w tej scenie było nie tak. Nikt inny o tym nie pomyślał. Kiedy przyszły wyniki sekcji zwłok, okazało się, że są zgodne z orzeczeniem doktor Patel – Felix zmarł wskutek choroby serca.

Zwyczajnie opadł na łóżko i umarł – i przez jakiś czas wydawało się, że po prostu zniknął. Zgarnięty przez świat jak przez napływającą falę morską.

A potem odbył się pogrzeb. Tamtego dnia wybrałam się z Londynu do ładnej wsi w Berkshire, z normańskim kościółkiem wśród kamiennych nagrobków i nawianych przez wiatr liści w kolorze miedzi. Kiedy zobaczyłam ten widok, pomyślałam, że Felix, urodzony i wychowany w Ameryce, doczekał się bardzo angielskiego finału, chociaż żałobnicy, przybywający w małych, poważnych grupach, stanowili międzynarodowe grono. Wysocy mężczyźni w dobrze skrojonych garniturach; chude, eleganckie kobiety na wysokich obcasach. Przyglądałam im się z pewnej odległości – właściwie z połamanej ławki stojącej pod murem cmentarza, gdzie próbowałam się uspokoić. W końcu wślizgnęłam się do kościoła i stanęłam z tyłu.

Moja siostra Tilda, główna bohaterka tego przedstawienia, przeszła powoli nawą jak smutna panna młoda. Bardzo się starałam, naprawdę bardzo, żeby wejść w jej skórę, i doznałam spektakularnie różnych emocji – od głębokiego żalu i smutku po ulgę i radosne poczucie wyzwolenia. Jednak wszystko to wydawało się jakieś niewłaściwe. Jak zwykle wprawiła mnie w dezorientację i mogłam skupić uwagę tylko na jej drogim stroju. Czarnej jedwabnej sukience i szytym na miarę żakiecie, które niewątpliwie kosztowały z tysiąc funtów albo i więcej. Patrzyłam, jak zajmuje miejsce w pustej pierwszej ławce. Po jej prawej stronie, przed ołtarzem, pod kaskadą białych lilii, stała trumna; po lewej, na drewnianym pulpicie, widniało wielkie zdjęcie uśmiechniętego Felixa. Kilka minut później obok niej pojawili się jego rodzice, a potem brat. Prawie niezauważalnie skinęli głową mojej siostrze, która siedziała nieruchomo, ze wzrokiem wbitym w podłogę.

Pierwszy hymn stanowił nieudaną interpretację Pan jest pasterzem moim, stwierdziłam jednak, że mogę śpiewać. Przytłoczona okolicznościami, czując, że jest mi słabo i niedobrze, oparłam się o tylną ścianę. Nie żebym opłakiwała Felixa, choć widok zgarbionych, przybitych członków jego rodziny działał przygnębiająco. Po prostu za dużo wiedziałam i przez to zbierało mi się na mdłości. W dniu jego śmierci spodziewałam się przyjazdu policji – albo do mojego mieszkania, albo do księgarni. Podobnie jak w dniu, kiedy przeprowadzono sekcję zwłok. A teraz, na pogrzebie, byłam pewna, że policjanci czekają na mnie przed kościołem, przytupując, żeby się rozgrzać, i popalając ukradkiem papierosy, i że gdy tylko wyjdę z mroku na jesienne słońce, usłyszę swoje nazwisko. „Callie Farrow? Pozwoli pani z nami”.wiosna 2017

1

Gałęzie za moim oknem są patykowate i łyse, Tilda stoi po drugiej stronie pokoju, wygląda jak zabiedzona kobieta dziecko i mówi:

– Jak możesz to znieść? Te połamane palce, które stukają w szybę. – Otwiera drzwi wyjściowe, już prawie jest za progiem. – Nieważne, chciałabym, żebyś przyszła wieczorem na Curzon Street. Będzie tajskie jedzenie i film na DVD. Nieznajomi z pociągu. To Alfreda Hitchcocka.

– Wiem.

– Około ósmej. Będzie jeszcze ktoś. Ktoś, z kim chcę cię poznać.

To zaproszenie brzmi niewinnie, ale to tylko pozór. Przede wszystkim na wieczory filmowe Tilda zawsze przychodzi do mnie. Poza tym nigdy nie przedstawia mnie swoim znajomym. Rzadko nawet mi o nich mówi. Potrafię wymienić z tej grupy tylko dwie dziewczyny, które zresztą zna od dzieciństwa. Paige Mooney i Kimberley Dwyer. Byłabym zdziwiona, gdyby widywała się z nimi częściej niż raz do roku, więc budzi się we mnie ciekawość i mam zapytać: „Kto to?”, ale ona już wychodzi, znika na schodach kamienicy.

* * *

Zjawiam się na Curzon Street, ściskając butelkę cydru, chociaż wiem dobrze, że Tilda go nie pije. Przyniosłam też ze sobą brownie.

Czeka na piętrze, w otwartych drzwiach mieszkania. Wita mnie z nietypowym entuzjazmem, całuje w oba policzki, mówiąc radośnie:

– Callie!

Za nią, w kuchni, wysoki mężczyzna o jasnych włosach, z podwiniętymi rękawami koszuli zagląda do szafek. Podchodzi, żeby się przywitać, wyciąga szczupłą dłoń i uświadamiam sobie, że czuje się jak u siebie. Tilda spogląda na niego wzrokiem właścicielki, patrzy na jego włosy, barki, gołe przedramiona. Dokonuje prezentacji:

– Callie, poznaj Felixa. Felixa Nordberga.

– Otwieram białe wino – oznajmia on, zwracając się do mnie. – Napijesz się?

– Nie, wolę cydr. – Pokazuję butelkę, a potem zanoszę ją do kuchni, myśląc, że rządzi tu Felix. Kuchnia, wino.

Później, łagodnym głosem bogacza, przywodzącym na myśl superjachty i prywatne wyspy, zadaje mi uprzejme pytania. Gdzie mieszkam? Czy lubię pracę w księgarni? W rewanżu pytam, czym się zajmuje; okazuje się, że pracuje w funduszu hedgingowym w Mayfair.

– Nie wiem nawet, co to znaczy. Tyle tylko, że to rodzaj hazardu.

Śmieje się.

– Masz rację, Callie. Ale nasi klienci wolą nazywać to inwestowaniem, więc robimy im tę przyjemność.

Wyczuwam, że i mnie robi przyjemność; patrzę, jak nalewa nam po drinku, oglądając etykietę francuskiego chablis i starając się, żeby wino osiągnęło w kieliszku odpowiedni poziom. I jak ostrożnie obchodzi się z moim cydrem, traktuje go jak cenny trunek, mimo że jest on w plastikowej butelce z wielką czerwoną naklejką, która głosi: „3,30 funtów”. Potem wraca do kuchni, wyjmuje z szafek talerze i miski, wyciera je ścierką i ustawia w piramidy, wyjaśniając mi, na czym polega krótka sprzedaż.

– Pomyśl o tym w taki sposób: sprzedaję ci ten talerz za aktualną cenę, dziesięć dolarów, zobowiązując się dostarczyć go za trzy miesiące. Potem, tuż przed upływem trzech miesięcy, kupię taki sam za dziewięć dolarów. Rozumiesz? Zakładam, że popyt na talerze zmaleje i zarobię na tym dolara.

– To drogi talerz.

– Felix lubi drogie rzeczy – włącza się Tilda ze swojego miejsca na końcu kanapy. Siedzi w efektownej pozie, z podciągniętymi nogami, jedną ręką obejmując aksamitną poduszkę, a w drugiej trzymając kieliszek; obserwuje nas, ciekawa, jak się dogadujemy.

Spoglądam na Felixa, spodziewając się, że odpowie: „Dlatego właśnie podoba mi się twoja siostra”, ale tego nie robi. Uśmiecha się tylko, jakby chciał powiedzieć: „Zdemaskowałaś mnie!”, otwiera szufladę ze sztućcami, wyjmuje noże i widelce, przeciera je. Nie komentuję tego. Pytam go, skąd jest, a potem – jak długo przebywa w Londynie. Jego rodzina pochodzi ze Szwecji – odpowiada – ale dorastał w Bostonie, w Stanach, i uważa się za obywatela świata. Krzywię się na to określenie, a on wyjaśnia, że usiłuje odnaleźć się w Anglii i samym Londynie.

– Masz na myśli karne stanie w kolejce, nieustanne przepraszanie i uważanie w metrze na odstęp między peronem a wagonami?

– Tak, wszystko to. I jeszcze pomniejszanie własnych zasług, żartowanie ze wszystkich sytuacji, nieumiejętność przyjmowania komplementów… Czy wiesz, Callie, że te twoje ciemne oczy są tajemnicze, a nawet smutne?

Udając powagę, przygląda się mojej twarzy; czuję się zmieszana, bo jest taki przystojny i stoi tak blisko. Przypuszczam jednak, że się ze mnie nie śmieje, tylko włącza mnie do zabawy.

– Skoro tak mówisz.

Odsuwam się zarumieniona i, dolewając sobie cydru, dochodzę do wniosku, że jest inteligentny, zabawny i że go lubię.

Tilda mówi:

– Chodźcie, obejrzymy film.

Biorę więc szklankę i ruszam w stronę drugiego końca kanapy, tak jak podczas wieczorów filmowych u mnie, kiedy tak właśnie siadamy, na jej obu końcach, podajemy sobie brownie i rzucamy krótkie komentarze w stylu: „Keanu Reeves wygląda tu smutno” albo „Spójrz na deszcz za oknem, ale zacina”. To żadna rozmowa, jednak wystarczy, żeby stworzyć przyjacielską atmosferę, jakbyśmy znowu były dziećmi. Tym razem nie jestem dość szybka. Zanim zdążę zająć swoje miejsce, Felix sadowi się obok Tildy, co znaczy wyraźnie, że zostaję eksmitowana na stary fotel. Opadam więc na niego i opieram nogi na stoliku do kawy, podczas gdy Tilda wciska na pilocie „Start”.

Felix i ja oglądamy Nieznajomych z pociągu pierwszy raz i obojgu nam film się podoba: niepokojący efekt czarno-białych obrazów, urywane głosy rodem z lat pięćdziesiątych i charakterystyczne manieryzmy. Wszyscy komentujemy rozwój akcji. Tilda, jako aktorka i w pewnym sensie znawczyni Hitchcocka, odzywa się częściej niż my z Felixem. Hitchcock umieszcza czarne charaktery po lewej stronie kadru, a bohaterów pozytywnych po prawej – wyjaśnia. Śmieję się z tego.

– Więc ja jestem ta zła, bo siedzę tutaj, a wy – ci dobrzy.

– Tyle że, głuptasie, na ekranie jest odwrotnie. To ja jestem ta zła, a ty ta dobra.

– Najciekawszą postać stanowię ja – zauważa Felix. – Zajmuję miejsce pośrodku, mogę przejść na tę albo tamtą stronę. Kto wie, jak się zachowam.

– O, popatrzcie na Ruth Roman! – Tilda nagle skupia się na filmie. – Bardzo dwuznacznie rozchyla wargi.

– Hm – mruczę sceptycznie, wydymając usta, a Felix unosi brew.

Ale Tilda nie ustępuje.

– A Robert Walker jest niesamowity w roli psychopaty. Wyczynia sprytne rzeczy oczami… Sprawia wrażenie takiego wyrachowanego. Wiecie, że umarł zaraz po nakręceniu tego filmu? Upił się, a lekarz wstrzyknął mu barbiturany.

– A tamten drugi posługuje się nadgarstkami – zauważam. – Gra nimi.

Tilda się śmieje.

– Podoba mi się ta intryga – dodaję.

– Patricia Highsmith… To ona jest autorką powieści, na której oparto film.

Intryga polega na tym, że dwóch nieznajomych zamienia się rolami morderców. Psychopata o wyrachowanych oczach proponuje, że zabije dążącą do rozwodu żonę tego z nadgarstkami, jeśli on w rewanżu zamorduje jego znienawidzonego ojca. Policja nigdy nie rozwikła zagadki zbrodni, bo żaden z morderców nie będzie powiązany ze swoją ofiarą. Nie będzie miał motywu.

– To świetny pomysł na film – stwierdzam – ale w praktyce by się nie sprawdził. To znaczy, gdyby ktoś planował morderstwo i chciał go dokonać w taki sposób.

– Co masz na myśli? – Tilda przytula się do Felixa.

– Trzeba by stale jeździć pociągami, licząc, że nawiąże się rozmowę z kimś, kto także chce się kogoś pozbyć. To niemożliwe.

– Och, każdy ma ochotę się kogoś pozbyć – odpowiada.

Felix odwraca ją tak, żeby jej nogi spoczywały na jego udach, i kładzie rękę na jej chudym kolanie. Zauważam, że stanowią piękną parę, ze swoim drobnym kośćcem, białą skórą i blond włosami; wyglądają, jakby to oni byli bliźniętami.

Przerywają seans, żeby otworzyć drugą butelkę tego samego francuskiego wina, i Felix mówi:

– Oczywiście, Callie, masz rację co do tej intrygi, ale w tych czasach nie trzeba by jeździć pociągiem, żeby poznać drugiego mordercę, można by go znaleźć w sieci, na forum internetowym albo czacie.

– Wezmę to pod uwagę.

– Faktycznie – zgadza się z nim Tilda. – Psychopaci odnajdują się w internecie.

* * *

Oglądamy sceny finałowe, później mówię, że muszę już iść do domu, wcześniej jednak wstępuję do toalety. To wymówka; nie chce mi się sikać. Zamknąwszy drzwi, myszkuję po pomieszczeniu i stwierdzam, że w plastikowym kubku tkwią dwie szczoteczki do zębów, a w szafce nad umywalką znajduje się maszynka i inne przybory do golenia. Kosz na śmieci jest pełny: puste butelki po szamponie, końcówki mydła, mnóstwo wacików, zużyte brzytwy, do połowy opróżnione słoiki kremu. Zdaję sobie sprawę, że Felix wysprzątał zabałaganioną łazienkę Tildy, tak jak zaprowadził porządek w kuchni; cieszę się, że ktoś się nią opiekuje, czuwa nad nią. Sięgam głębiej do kosza i wyciągam plastikową torebkę, w którą owinięto coś twardego. Siedząc na klozecie, rozwijam to, spodziewając się, że w środku znajdę coś zwyczajnego: stary lakier do paznokci, może szminkę. Wyjmuję jednak małą wykorzystaną strzykawkę i cienką igłę; jestem tak wstrząśnięta, tak skonsternowana, że wracam do salonu, pokazuję to i pytam:

– Co to ma być, do cholery?

Felix i Tilda spoglądają po sobie z minami wyrażającymi lekkie zakłopotanie, jakby to miał byś jakiś dowcip, i moja siostra odpowiada:

– Odkryłaś nasz mały sekret. Bierzemy witaminę B12 w zastrzykach. Pomaga nam utrzymać formę. No wiesz, przy intensywnym życiu i tak dalej.

– Co takiego? To jakieś szaleństwo. Powinniście się wstydzić! – Pełna niedowierzania, wciąż wyzywająco unoszę strzykawkę.

– Witaj w świecie wielkiej finansjery – rzuca Felix.

– No wiesz! – Tilda śmieje się na widok mojego oburzenia. – Naprawdę… Nie ma powodu do niepokoju. Tak robi mnóstwo ludzi, którzy odnieśli sukces. Aktorzy… Bankowcy… Sprawdź w internecie, jeśli mi nie wierzysz. – Potem dodaje: – Zaraz, zaraz… A dlaczego, do diabła, szperasz w moim koszu na śmieci?

Nie przychodzi mi do głowy żadna odpowiedź, więc tylko bezradnie wzruszam ramionami i mówię, że lepiej już sobie pójdę. Tilda się krzywi, jakby chciała skwitować: „Jesteś niepoprawna!”. I podaje mi płaszcz.

Felix wyraża nadzieję, że wkrótce znowu się zobaczymy, po czym, gdy wychodzę, ściska mnie krótko, życzliwie, tak jak sławni rugbyści ściskają swoich bratanków i siostrzenice.

* * *

Po powrocie do domu otwieram laptopa i wpisuję do wyszukiwarki: „zastrzyki witaminowe”. Wychodzi na to, że Tilda miała rację; nie mogę się nadziwić, czego to ludzie na szczycie nie wyczyniają, żeby „osiągnąć cele życiowe”. Uznaję, że się pomyliłam, i godzę się z myślą, że Tilda i Felix żyją w innym świecie niż ja. Potem robię notatki na temat ich dwojga; prowadzę coś, co nazywam „dossier”. Mam taki zwyczaj od dzieciństwa – monitoruję Tildę, obserwuję ją, czuwam nad nią. Zapisuję: Felix wydaje się kimś naprawdę nieprzeciętnym. Człowiek czuje się przy nim, jakby razem konspirowali, żartowali sobie z reszty ludzkości. Jestem zdziwiona, że Tilda nas ze sobą poznała, ale cieszę się, że znalazła swoją drugą połówkę i że on tak się o nią troszczy.2

W środę siostra dzwoni i zaprasza mnie na kolację. Jestem zaskoczona, bo myślałam, że gniewa się o tamtą historię z koszem na śmieci w łazience, ale w ogóle o tym nie wspomina, i znalazłszy się znowu na Curzon Street, przekonuję się, że Felix przyrządził duszoną sarninę z owocami jałowca i czerwonym winem, a także upiekł tartę cytrynową.

– Jesteś genialny! – zauważam, a on nagradza mnie seksownym uśmiechem, który mówi: „A żebyś wiedziała!”.

– I sam zagniótł ciasto – dodaje Tilda. – Ma odpowiednie palce, długie i chłodne.

Gdy on przebiera w powietrzu palcami, obie wyjaśniamy, że nigdy nie próbowałyśmy zagnieść ciasta; zawsze kupujemy gotowe. Zauważam, że podczas pracy robi w kuchni porządek, tak że kiedy zgłaszam się do sprzątania po posiłku, nie ma prawie nic do roboty. Blaty są czystsze, niż kiedykolwiek widziałam, wszystkie rondle i patelnie, umyte, schowane są już w szafkach.

– Jak ty to robisz? – pytam. – To jak czary.

– Przychodzi mi to naturalnie… A teraz, Callie, zapomnij o sprzątaniu i powiedz Tildzie, jak romantycznie byłoby się w niedzielę wybrać na przejażdżkę łodzią po Tamizie. W stronę Windsoru i Bray, tam, gdzie są łabędzie.

– Jaką łodzią?

– Jakąś zwyczajną, drewnianą. Taką angielską.

– Dobra – odpowiada Tilda. – Zgadzam się.

Patrzy na niego zza pasma włosów, łagodnym, wilgotnym wzrokiem i czuję ukłucie zazdrości, bo dociera do mnie, że jest w nim po uszy zakochana. Zauważa moje spojrzenie i mówi:

– Powinnaś wybrać się z nami, Callie. Czy nie byłoby cudownie?

Taki sentymentalizm jest zupełnie nie w jej stylu, więc nie mogę się powstrzymać i nabijając się z niej, odpowiadam:

– O tak, byłoby cudownie… cudownie, cudownie.

* * *

Felix wypożycza czerwonego sportowego peugeota, w niedzielę pakujemy do bagażnika kosz piknikowy i wyruszamy do Berkshire. To niedaleko, z godzinę jazdy, i jesteśmy w innym świecie – rzeka płynie szeroko, groźnie, gęsty las budzi się do życia na wiosnę wraz z pączkami kwiatów i pierwszymi listkami. Łódź jest taka, o jaką chodziło Felixowi, mała, drewniana, z łuszczącą się czerwoną farbą, otwarta; silnik ma z tyłu.

– Idealna – zauważam, patrząc z uznaniem, jak podskakuje na linie, i lustrując trzy ławki oraz zapasowe wiosła.

Wsiadamy i ruszamy w górę rzeki, zwracając twarze do słońca; wspaniale jest czuć słabe jeszcze ciepło. Minuta złotej pieszczoty i znowu chłód. Wychylam się za burtę, zanurzam palce w ciemnej wodzie i wzdrygam się.

– O rany, ale zimna!

Mijamy otwarte pola i zamek Windsor, białe podmiejskie rezydencje z trawnikami schodzącymi aż nad rzekę. Na drugim brzegu dostrzegam czaplę.

Felix, który steruje z tyłu łodzią, proponuje:

– Popływajmy.

Rzeka w tym miejscu jest szeroka, po jednej stronie rozciąga się gęsty las, a po drugiej – puste pole. Wypatruję ludzi, ale nie widzę nikogo.

– Za zimna woda! – protestuję. – To niebezpieczne. Niejeden utonął w Tamizie.

Ale Felix i Tilda nie słuchają. Felix przywiązuje łódź do zwieszającej się nad wodą gałęzi i oboje ściągają ubrania, gorączkowo, jakby brali udział w jakimś wyścigu. Potem wstają, całkiem nadzy; łódź kołysze się niebezpiecznie, gdy przygotowują się do skoku. Dwa chude, białe ciała. Tilda chwyta Felixa za ramię i piszczy:

– Już strasznie mi zimno! Nie dam rady.

– Och, dasz! – odpowiada on.

Płynnym ruchem unosi moją siostrę i trzyma ją w ramionach, które, jak zauważam, są umięśnione i silne. Ona krzyczy: „Nie! Nie!” – i macha nogami, gdy on wyrzuca ją za burtę, a potem sam skacze do wody. Na krótką, zapierającą dech w piersi chwilę oboje znikają w czarnej toni; zaraz potem wypływają i chlapią się, Tilda wrzeszczy, ale nie wiem, czy jest wściekła, czy zachwycona. Woła do mnie:

– Wskakuj, Callie! Jest niesamowicie!

– Wiesz, że masz ochotę! – Felix wyciąga ręce i uczepiwszy się burty, przechyla łódź w stronę wody. Jak potwór, który chce mnie dopaść, chwyta moją kostkę.

– Nie!

Zastanawiam się gorączkowo, co tu zrobić. Nie chcę się przy nich rozebrać – wstydzę się swojego różowego, okrągłego ciała i obawiam się, że będą się ze mnie śmiać. Równocześnie jednak myślę, jak byłoby wspaniale, gdybym znalazła się na dnie rzeki, pochłonięta przez lodowatą wodę. Odurza mnie także świadomość, że należę do grupy, i z jakiegoś powodu, który nie całkiem rozumiem, pragnę zrobić wrażenie na Feliksie. Siadam więc na jednej z ławek, zdejmuję parkę, bluzę dresową, dżinsy i skarpetki. A później, w T-shircie, staniku i majtkach, wskakuję do wody, opadając na dno, tak jak chciałam, w szoku, otępiała i zmarznięta, nie będąc w stanie myśleć, bo w głowie czuję łupanie. Stopami dotykam dna pokrytego śliskim szlamem, o twardych, wystających krawędziach. Wzdrygam się i podpływam do góry, gdzie jest już Felix, stojący w wodzie po pierś. Pochyla się nade mną i chwyta mnie w pasie.

– Mam cię! – mówi i podnosi mnie nad poziom wody, podczas gdy ja, kładąc mu dłonie na ramionach, udaję, że się opieram. Wtedy rzuca mnie do tyłu; i znowu opadam na dno rzeki. Kiedy wyłaniam się z wody, wrzeszczę i śmieję się, jak wcześniej Tilda. Mam ochotę zawołać: „Jeszcze raz! Jeszcze raz!”, jak dziecko.

Ale Felix odwraca się do Tildy i widzę, że unosi ją znacznie wyżej niż mnie, rzuca do wody z większą siłą. Potem, kiedy jej głowa się wynurza, zaledwie popycha ją jedną ręką z powrotem, a Tilda nie ma nawet szansy zaprotestować. Znika bez śladu, nie widać ramion młócących wodę, żadnej zmarszczki na powierzchni; boję się, że Felix trzyma ją na dnie za długo, wpycha w groźny muł.

– Przestań! Dość tego! – krzyczę.

Felix zwalnia uścisk i kiedy tym razem Tilda wypływa, krztusi się i dyszy ciężko. On delikatnie bierze ją, bezwładną, w ramiona, i zanosi do łodzi.

– Nie powinieneś był tego robić… – mówi ona, wyrzucając z siebie te słowa tak słabo, że ledwie ją słyszę. Opiera głowę o jego pierś, ręka zwisa jej przy boku.

Felix przenosi ją nad burtą i kładzie na dnie łodzi.

– Nic ci nie jest. Ubierzmy się i zjedzmy coś.

Podpływam do łodzi i podciągam się na nią, żeby zajrzeć za burtę i sprawdzić, czy Tildzie nic się nie stało. Ona patrzy mi w oczy i mruga powoli, sprawia wrażenie przestraszonej i pustej. Kuląc się w rogu, przywodzi na myśl jakiegoś insekta, coś okaleczonego. Już mam zamiar krzyknąć ze strachu, ale wyraz jej twarzy zmienia się szybko, jak za sprawą jakiejś magicznej sztuczki, i już Tilda się śmieje, mówi nam, żebyśmy wracali do łodzi, zanim zamarzniemy na śmierć.

Po kolei wycieramy się lnianym obrusem piknikowym jak ręcznikiem i kiedy patrzę, jak robi to Tilda, wydaje mi się, że wciąż jest wstrząśnięta, ale nie mam pewności.

Wkrótce, już wysuszeni, w ubraniach, jemy kanapki i pijemy czarną kawę z termosu, który podajemy sobie nawzajem. Tilda mówi do mnie z uśmiechem:

– Tak to jest z Felixem… niesamowicie! Tak się cieszę, że wybrałaś się z nami.

Felix potwierdza, że też się cieszy, później pochyla się i dotyka mojej nagiej kostki, tylko na moment. I w tej chwili wszystko wydaje się ostrzejsze, głębsze, bardziej intensywne niż kiedykolwiek. Niebo, drzewa, woda – nawet smak szynki w kanapkach.

Później, już w domu, otwieram dossier i notuję:

Tilda jest w Feliksie zakochana, i ja chyba też. Oczywiście jako jej facecie. Jest taki przystojny, inteligentny i romantyczny. Serce zabiło mi mocniej, kiedy się rozebrał i zobaczyłam to jego białe, muskularne ciało. A potem wskoczył do rzeki. Byłam zdumiona, że zrobił przy mnie coś tak spektakularnego. Nie pamiętam, żebym przeżyła kiedyś taki ekscytujący dzień. Wolałabym tylko, żeby nie wrzucił Tildy do wody i nie trzymał jej tam tak długo.4

Tilda wciąga mnie w swój związek – przyłącz się do nas tu, przyłącz się do nas tam, chodź z nami na kręgle, chodź z nami do teatru. To dziwne, bo dotychczas widywałam się z siostrą zaledwie co trzy – cztery tygodnie, i to tylko w wieczory filmowe. Teraz proponuje, żebym pojechała z nią i Felixem na Borough Market, gdzie chce kupić francuski ser o nazwie cancoyotte, który zamierza podać z szampanem i orzechami. Jedzie także po żytni chleb litewski, karmel z solą morską, miniszklarnię na parapet okienny do hodowania kiełków rokietty i botwinki. Tilda przez telefon recytuje swoją listę zakupów takim głosem, jakby te wszystkie nowinki stanowiły światowe odkrycie, ale domyślam się, że chodzi jej o to, abym jeszcze lepiej poznała Felixa. Zgadzam się od razu.

Perspektywa, że znowu go zobaczę, wyostrza moje zmysły i kiedy przez londyńskie ulice jadę na targ, wszystko wydaje się cudownie wyraźne – magnolie, czerwone autobusy, ludzie wyprowadzający na spacer labradoodle (psy tej rasy są teraz wszędzie!). Po przyjeździe na miejsce wciąż jestem w stanie uniesienia; oszołomiona świeżym powietrzem, czuję, że mrowi mnie skóra – i nie muszę długo czekać, bo Tilda i Felix wyrastają na chodniku, idąc w moją stronę.

Felix ma roześmiane oczy, jak zwykle, i ściska mnie mocno, a potem we troje zagłębiamy się w tłum, podchodząc kolejno do stoisk na targu i próbując dojrzeć wystawione na sprzedaż produkty.

Tilda i Felix idą objęci w pasie, są jak papużki nierozłączki, i po jakiejś godzinie na targu przyłapuję się na tym, że idę za nimi, starając się włączyć do rozmowy; i coś się zmienia – moje podniecenie, zamiast rosnąć, maleje, tak że zaczynam się czuć ociężała i nudna i dociera do mnie, że jakimś sposobem weszłam w rolę głupiej owcy podążającej za nimi tępo od stoiska do stoiska, podczas gdy oni degustują po kawałku chorizo, salami, chleba maczanego w rzadkich oliwach z oliwek. Felix nieobecnym głosem wypytuje o procesy produkcyjne i aromaty i po raz pierwszy zauważam, że mówiąc cicho, jak ma w zwyczaju, zmusza innych, żeby się ku niemu pochylali.

W pewnym momencie poświęca szczególną uwagę mnie, proponując:

– Spróbuj tego, Callie. Czy nie ma intrygujących nut, słonej i kwaśnej jednocześnie? – I wsuwa mi kawałeczek koziego sera do ust, gdy posłusznie je otwieram.

Tilda teraz wdzięcznie trzyma go pod rękę i patrzy na mnie, czekając na moją reakcję.

– Jest gorzkawy – odpowiadam. – Nie tak jak cheddar.

Potem idziemy dalej, do stoiska, w którym sprzedają świeżo wyciśnięty sok jabłkowy; łysy facet nalewa go do miniaturowych papierowych kubków.

– Hej, piękna! – mówi do Tildy. – Spróbuj tego. – A potem następuje nieuniknione: – Ja cię chyba skądś znam.

Wszędzie, dokąd Tilda pójdzie, rozpoznają ją jako aktorkę z Rebeki. Nawet gdy jest w ciemnych okularach. Kosztuje soku, ale nic nie mówi i kiedy oddaje kubeczek, Felix odciąga ją od stoiska. Tamten łysy pochyla się w moją stronę.

– Kim on jest? To jej ochroniarz?

Łapiemy taksówkę i jedziemy na Curzon Street; Tilda i Felix idą do kuchni, żeby przygotować lunch z zakupionych na targu produktów, a ja siadam na kanapie i przerzucam leżącego na stoliku do kawy „Vogue’a”, wącham próbki perfum, wcieram je w nadgarstki i w szyję. Zauważam, że Felix zerka czule na Tildę układającą jedzenie na talerzach, obserwuje ją idącą do łazienki. Kiedy moja siostra stamtąd wychodzi, rzuca:

– Dobrze ci w niej.

Przebrała się w powiewną bluzkę koloru łososiowego, prawie przezroczystą; jestem pewna, że to Felix ją kupił, w prezencie. Nawet na moje niewprawne oko wygląda na drogą.

– Ładnie – potwierdzam.

Tilda defiluje przez pokój jak Cara Delevingne na wybiegu, mówiąc:

– Givenchy!

– Skoro tak mówisz…

Patrzę, jak zarzuca Felixowi ręce na szyję i całuje go z wdzięcznością, delikatnie, a potem staje przy nim tak blisko, że gdy dalej przygotowują posiłek, ich ramiona się stykają.

Opuszczam wzrok na „Vogue’a”, ale go nie czytam. Zamiast tego przysłuchuję się ich rozmowie; Tilda głównie zadaje Felixowi pytania: „Co u Julia?”, „Ile dziś rano przebiegłeś?”, „Podoba ci się mój lakier do paznokci?”, „Podobają ci się te buty?”. Wygląda na to, że jego opinia na temat tych wszystkich przyziemnych spraw jest silnym spoiwem ich związku, i atmosfera w kuchni staje się intymna. Wtedy, ni stąd, ni zowąd, Felix woła:

– Niech to szlag! Nie kupiłem wody gazowanej…

Jego agresywny ton i wściekła mina sprawiają, że w całym pokoju natychmiast robi się zimno; jakby nagle woda pod prysznicem z gorącej zamieniła się w lodowatą. W dodatku są nieproporcjonalne do wagi problemu.

Włączam się więc:

– Mogę pić wodę z kranu.

A Tilda dodaje:

– Ja też.

Ale Felix jest już w połowie drogi do drzwi, które za sobą zatrzaskuje, i zanim zejdzie po schodach, słyszymy kolejne:

– Szlag by to trafił!

– O co mu chodzi? – Wstaję z kanapy, żeby podejść do Tildy, która stoi w kuchni oparta o lodówkę, jakby jego słowa siłą ją tam zatrzymały.

– Bóg raczy wiedzieć… Dla Felixa woda gazowana jest ważna.

Widzę, że stara się nie płakać, co także wydaje mi się przesadną reakcją.

– Daj spokój, przecież możesz mi powiedzieć… Nie chodzi o wodę, prawda?

Kręci głową i szarpie za rękawy, naciąga je na nadgarstki.

– Wiem, że chcesz, abym i ja go kochała – mówię, lekko dotykając jej ramienia i patrząc, jak się wzdryga. – I kocham. Jest świetny… ale to było dziwne. Chodzi tylko o wodę, a on tak się wściekł.

– Ma w pracy dużo stresu i czasami tak się zachowuje. Puszczają mu nerwy.

– To było niepokojące.

Tilda znowu kręci głową na znak, że nie powinnam go krytykować, i mówi drżącym głosem:

– Poczekaj, to zobaczysz. Kiedy wróci, będzie już całkiem normalny.

Pod wpływem impulsu zbliżam się i podciągam rękaw jej jedwabnej bluzki od Givenchy powyżej łokcia, odsłaniając białą skórę usianą żółtofioletowymi siniakami, które przypominają roztarte kleksy.

Chwytam ją za rękę, żeby lepiej się przyjrzeć.

– Przestań! – woła. – Odwal się!

– Tildo! Co się dzieje? Proszę, powiedz.

Odpycha mnie mocno, tak że wpadam na blat kuchenny, i opuszcza rękaw. Biegnie najpierw do sypialni, a potem do sąsiadującej z nią łazienki, zatrzaskuje za sobą drzwi i przekręca klucz w zamku.

Jestem zaskoczona całym tym zdarzeniem. Jak się domyśliłam? Jak wyczułam, że ma posiniaczone ramiona? Nie da się tego wytłumaczyć. Tamtego dnia nad Tamizą ich nie miała. Wtedy jej ciało było mlecznobiałe, bez skazy, oprócz pieprzyka na lewym barku.

Siadam na jej łóżku, patrząc na zamknięte drzwi łazienki i zastanawiając się, co powiedzieć – jesteśmy sobie bliskie, ale nie umiem się z nią komunikować, stale ją odpycham tym swoim prostactwem, bezpośredniością. Wołam łagodnie:

– Wszystko w porządku?!

Ale ona nie odpowiada. Więc się kładę, wtulam twarz w jej poduszkę, wciągam w nozdrza zapach i czekam. Raz po raz dochodzą do mnie różne dźwięki: szum wody, kroki. Po jakimś czasie Tilda odpowiada głośno:

– Nic mi nie jest, Callie!

I kiedy wreszcie wychodzi z łazienki, jest świeża i radosna, choć wygląda trochę niezdrowo, ma zaczerwienione oczy. Już znowu mam poprosić, żeby powiedziała mi, co się dzieje, ale w tej samej chwili z sąsiedniego pokoju dobiega hałas. Felix wrócił (ma swój klucz!). Obie wychodzimy więc z sypialni i stwierdzamy, że jest odmieniony – uśmiecha się szeroko, w dłoni trzyma butelkę wody gazowanej, którą stawia zamaszyście na blacie kuchennym, a obok kładzie kluczyki od samochodu, z okrągłym breloczkiem głoszącym: „Porsche”. Tilda reaguje jak podekscytowana idiotka, podskakuje w miejscu, zarzucając włosami, i zerka szybko na mnie, żeby sprawdzić, czy widzę to wszystko.

– Nie, to niemożliwe! – woła.

– Chodź i zobacz – odpowiada on.

Rzuca jej kluczyki, ona je łapie i wychodzą, znowu objęci, a ja ruszam za nimi, porównując ich włosy, smukłość bioder, całkowicie współczesną urodę. Tilda mówi słodko:

– Więc specjalnie zapomniałeś o tej wodzie! Sprytne!

Kilka ulic dalej podziwiamy nowy sportowy samochód Felixa – srebrne porsche. Felix otwiera drzwi, siada za kierownicą i automatycznie otwiera dach.

– James Bond – komentuję.

Chcę wyrazić uznanie, ale wciąż myślę o posiniaczonych ramionach Tildy. Wsiadam na tył samochodu, a Tilda zajmuje miejsce z przodu, na fotelu pasażera, podnosząc białą kopertę ze swoim imieniem, napisanym zwartym, szpiczastym charakterem pisma. Otwiera ją i czyta znajdującą się w środku kartkę.

– O mój Boże! Cudownie! – Zaczyna całować Felixa z tak nieskrywaną radością, że odwracam wzrok.

– No, dalej – mówię. – Przejedźmy się.

– Spójrz, Callie. – Tilda odwraca się do mnie z promiennym wyrazem twarzy i podaje mi kartkę.

Czytam: Kochana T., jedź ze mną do Francji.

Po drugiej stronie widnieje zdjęcie białej willi na wzgórzu, z turkusowym basenem w stosownej odległości od porośniętego winem tarasu.

– Do tego właśnie domu?

– Tak, właśnie do tego. – Felix prowadzi samochód jedną ręką, drugą wyciąga w bok, wsuwając palce pod włosy Tildy i muskając jej kark. – Pojedziemy do Prowansji – ciągnie dumnie. – A gdy nas nie będzie, moja ekipa remontowa przerobi to i owo w twoim mieszkaniu.

– Co konkretnie?

– Niespodzianka.

– Ale to nie będzie nic drastycznego?

– Nie, tylko… jak by tu powiedzieć… kosmetyczne zmiany. Spodoba ci się. To będzie prezent ode mnie.

– Ależ jestem szczęściarą!

Ja bym zareagowała inaczej – i dziwię się, że Tilda tak ulega Felixowi. To, że chce on przeprowadzić u niej remont bez zasięgania jej opinii, wydaje mi się grubą przesadą.

– Padniesz z wrażenia – komentuję.

– O tak! – Ignoruje mój krytyczny ton; zachowuje się tak, jakby przed chwilą nie pobiegła z płaczem do łazienki, jakby nie miała siniaków na rękach, i tylko się śmieje, kiedy Felix dodaje gazu. Przejeżdżamy jakieś trzysta metrów Regent Street, a potem napotykamy korek uliczny.

* * *

W dossier notuję: Przeżyłam szok, widząc siniaki na rękach Tildy. Czy to robota Felixa? Nie wiem. Nie mogę się zorientować, czy jest świetnym facetem – który w ramach niespodzianki organizuje urlop i remont mieszkania – czy niebezpiecznym psychopatą. Tak czy owak, Tilda jest w nim zakochana, a ja cierpię. Nie potrafię powiedzieć, czy wciąż jestem w euforii, bo wydaje mi się czarujący, czy też mam obawę, że mną manipuluje.

Wchodzę do internetu i zaczynam googlować. Szukam niepokojących oznak w gorących romansach i sprawdzam, jakie reakcje psychologiczne zachodzą w relacjach, w których narasta przemoc. W końcu trafiam na stronę Controllingmen.com i godzinami czytam setki postów na forach opatrzonych nagłówkami: Pierwsze sygnały, Związek jako system kontroli i – najciekawsze ze wszystkich – Jak pomóc przyjaciółce, która padła ofiarą dominującego mężczyzny. Tak mnie to wciąga, że loguję się na tę stronę, wymyślając dla siebie nazwę użytkownika, i wchodzę na fora dostępne tylko dla członków. To uzależnia i siedzę tak do rana, czytając, czytając, czytając.5

Następnego wieczoru udaję się bez zapowiedzi na Curzon Street. Mam w głowie przypadki z Controllingmen i chcę zobaczyć, jak Felix odnosi się do Tildy, kiedy nie urządzają zaaranżowanej imprezy, bo teraz podejrzewam, że takie były nasze dotychczasowe spotkania – pomyślane tak, żeby Felix mógł odgrywać zakochanego, romantycznego bohatera. W głowie rozbrzmiewa mi post z internetu: Publicznie mój mąż zachowuje się jak książę z bajki, taki jest kochający i troskliwy. W domu staje się zimny i brutalny, bije mnie, ale nigdy w twarz. Tylko tam, gdzie nie będzie widać siniaków.

Ponieważ wcielam się w rolę detektywa, a może i zbawcy, jestem zdenerwowana, kiedy staję na chodniku przed drzwiami frontowymi i dzwonię przez domofon. Mija dwadzieścia sekund i gdy się odwracam, żeby odejść, czuję ulgę, że nie muszę przez to przechodzić; mogę wrócić do domu i zjeść na kolację kurczaka w sosie słodko-kwaśnym. Ale wtedy, wśród trzasków, słyszę zniekształcony głos Tildy – niezbyt zapraszające „Słucham?”.

– To ja, Callie… Mogę wejść?

– Co takiego? Co ty tu robisz?

Już mam odpowiedzieć, kiedy mówi: „Dobra…” – i przy wtórze brzęczyka wpuszcza mnie do środka.

Gdy na szczycie schodów skręcam za róg, widzę, że w otwartych drzwiach mieszkania stoi Felix, ubrany swobodnie w szary T-shirt i ciemne dżinsy, ale i tak elegancki i opanowany – jak ci schludni Amerykanie, którzy mają do powiedzenia jakieś mądrości. Wita mnie, błyskając nieskazitelnymi zębami, i szybko ściska – w sposób, który normalnie określiłabym jako ciepły i życzliwy.

– Wchodź… Co tam, Callie? Skąd ta miła niespodzianka?

– Och, przyniosłam Tildzie książkę do przeczytania. – Grzebię w torebce, szukając powieści, którą wzięłam jako przykrywkę. – American Psycho – wyjaśniam.

Wybucha śmiechem. Wręcz się zanosi.

– Co za wybór! – zauważa dobrodusznie, gdy tymczasem ja od razu oceniam jego zachowanie. Powiedziałabym, że jest autentycznie odprężony; przypuszczałam, że zareaguje co najmniej podejrzliwie albo niechętnie.

– Żartowałam… mam dla niej to. – Śmieję się razem z nim i pokazuję Artystę, skandynawski thriller, który właśnie czytam.

– Gdzie Tilda? – Wydaje mi się dziwne, że wcisnęła guzik domofonu, abym mogła wejść, a teraz mnie nie wita.

– Bierze prysznic – odpowiada Felix, zerkając na zamknięte drzwi łazienki. – To nie zajmie jej długo, jestem pewny… Napijesz się czegoś? Może kieliszek wina? Dotrzymam ci towarzystwa.

– Dobrze.

Patrzę, jak otwiera szafkę kuchenną, i widzę, że przypadkową zbieraninę, jaką stanowiło szkło Tildy, zastąpiły cztery gustowne kieliszki na strzelistych nóżkach, stojące w szeregu niczym maleńkie baleriny, które pozują z nogami do góry. Ale to nie porządek mnie przeraża, tylko fakt, że są zaledwie cztery. Najwyraźniej Felix nie zamierza urządzać w tym mieszkaniu żadnych spotkań towarzyskich.

Siadamy obok siebie. Felix czuje się swobodnie, opiera dużą stopę na kolanie, kładzie ramię na oparciu kanapy, a ja siedzę sztywno w rogu, wyprostowana, z kieliszkiem wina, drżącym lekko, w dłoni. Chwila ciszy oznacza, że nie mam wyboru; dopóki Tilda nie wyjdzie, będę musiała prowadzić uprzejmą konwersację – nie chcę pod nieobecność siostry go prowokować.

– Masz dużo pracy?

– Straszliwie. – odpowiada, bardziej rozbawiony niż zestresowany. – A ty?

– No wiesz… W księgarni nigdy nie ma dużo roboty. Moja szefowa w zeszłym tygodniu niechcący oblała kawą klienta. Innych stresów raczej nie mamy.

Z sypialni, czy raczej przylegającej do niej łazienki, dochodzą odgłosy krzątaniny, więc zerkam nad oparciem kanapy, żeby sprawdzić, czy idzie Tilda. Ale nie.

– Co twoja ekipa remontowa ma zamiar zrobić w tym mieszkaniu? – pytam trochę sztucznie i z nadmierną powagą, uświadamiając sobie, że zmieniłam ton rozmowy.

– Trochę je unowocześni. Wprowadzi nową kolorystykę, zmieni meble. To ładne mieszkanie, wysokie, o dobrych proporcjach.

Nigdy nie zastanawiałam się nad jego proporcjami i mówię mu o tym. Wtedy w drzwiach sypialni pojawia się Tilda, ale nie przyłącza się do nas. Jest tylko w krótkim, białym szlafroku do kolan. Ma wilgotne włosy i gołe stopy. Pod oczami widać czarne smugi, przypuszczam, że od tuszu do rzęs, ale wygląda to jak czarne łzy, jakby płakała.

– O co ci chodzi? – pyta mnie drżącym głosem. – Nigdy się tak nie zachowujesz.

Felix wstaje i patrzy na nią ze zdziwieniem. Ja także wytrzeszczam oczy zza oparcia kanapy. Sprawia wrażenie tak słabej, że mogłaby upaść, opiera się o framugę drzwi, jakby stała tylko dzięki temu. Ma martwy wyraz twarzy, można by sądzić, że brakuje jej nawet energii, żeby zrobić jakąś minę, i nasuwa mi się na myśl słowo „upośledzony”. Czuję, że wzbiera we mnie dławiący gniew; po nieprzespanej nocy, dziewięciu godzinach czytania o różnych okropnych przypadkach dostaję furii. Także wstaję i odwracam się do Felixa.

– Spójrz na nią! To twoja robota. Zniszczysz ją!

Nic nie odpowiada; jest osłupiały. Tilda prostuje się, jakby nagle odzyskała siły, i krzyczy na mnie:

– Niewiarygodne! Co się z tobą dzieje, Callie? Co ty wygadujesz, do cholery?! Zostaw Felixa w spokoju i wynoś się stąd, i to zaraz!

Podchodzi, bierze mnie za łokieć i wyprowadza z mieszkania, zamykając za mną drzwi. Schodząc, gryzę się okropnie, myślę, że zachowałam się jak kretynka, za swój wybuch winię brak snu; może Tilda była po prostu zmęczona, jak zwyczajni ludzie, którzy od czasu do czasu bywają zmęczeni.

Wracam do domu autobusem. Podczas jazdy dzwonię do Tildy pięć czy sześć razy i piszę do niej esemesa z przeprosinami. Ona jednak nie odpowiada.

* * *

Po tygodniu Tilda wreszcie odbiera telefon i przyjmuje przeprosiny. Ale rozmawia ze mną krótko i chłodno, nie wykazując wcale zrozumienia, więc gdy się rozłącza, czuję się jeszcze gorzej.

* * *

Między Tildą, Felixem a mną wszystko się zmienia; nie dzieje się to od razu, ale stopniowo. Felix nie okazuje mi już względów. Czy też, mówiąc dokładniej, wyłącza mnie z pola oddziaływania swojego magnetyzmu i skupia całą uwagę na Tildzie. Pewnie dlatego nie jestem już zapraszana, żeby spędzać z nimi wieczory na Curzon Street lub towarzyszyć im podczas wypadów za miasto. I już nie dzwonimy do siebie tak często. Przedtem Tilda i ja regularnie gadałyśmy przez telefon i pod koniec rozmowy siostra zawsze mówiła: „Felix chce zamienić z tobą kilka słów”, a on zagadywał, jak mija mi tydzień, albo pytał mnie o opinię na temat czegoś, o czym dyskutowali, na przykład: smaczniejsze są zielone czy czarne oliwki, jakiś komik telewizyjny jest śmieszny czy raczej irytujący. O takie drobiazgi. Ale Felix już nie wyraża chęci, żeby ze mną porozmawiać, a Tildzie nie przeszkadza, że mijają tygodnie bez żadnego kontaktu między nami.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki