Bluszcz - ebook

Prolog

Odkąd pamiętam, zawsze czegoś pragnęłam, zawsze o czymś marzyłam. Chciałam zrobić coś lepiej, dokładniej, mądrzej, bardziej… Rozwijałam się na wszelkich możliwych płaszczyznach. Grałam na pianinie, śpiewałam, trenowałam karate, tańczyłam (a raczej wyginałam się w jakiś niezidentyfikowany przez nikogo sposób), malowałam na szkle, haftowałam, hodowałam kwiaty doniczkowe i robiłam wiele innych, nikomu do niczego niepotrzebnych rzeczy. Nie byłam pewna, czym tak naprawdę powinnam się zająć, dlatego często sugerowałam się opiniami innych. Czerpałam pełnymi garściami z ich „nieograniczonych” pokładów posiadanej „wiedzy”, święcie wierząc, że udzielane przez nich rady są dla mnie jedynymi i słusznymi. Nie podejrzewałam, że byłam w błędzie. Zrozumiałam to dopiero później, znacznie później…

Moja mama zawsze mi powtarzała, że powinnam nauczyć się jakiegoś obcego języka. Zaprowadziła mnie na lekcje angielskiego oraz niemieckiego. Nie wiem dlaczego, ale angielski od początku mi nie leżał. Owszem, lubiłam słuchać piosenek w tym języku, ale żeby od razu się go uczyć? To nie było dla mnie, ale nie chciałam rozczarować mamy. Kto wie, może gdyby nauczał go jakiś przystojny anglista, miałabym większą motywację. Lektorce Wandzie daleko było jednak do jakiegokolwiek piękna. Zgorzkniała, zmęczona życiem kobieta, nie przejmowała się wcale, iż z każdym tygodniem na jej lekcje przychodzi coraz to mniej osób. Wreszcie i ja zrezygnowałam. Mama nie miała pretensji i nieco obniżyła swoje oczekiwania względem mnie, mówiąc, że wystarczy, abym ten cały angielski poznała chociaż w stopniu komunikatywnym. Dziś umiem poprosić o herbatę, kawę, na poczcie i w banku również sobie poradzę, lecz kochać tego języka nie będę nigdy. Natomiast niemiecki… hm…

Z pierwszej lekcji pamiętam tylko tyle, że on był wysoki i pachniał mieszanką piżma oraz wanilii. Zdecydowanie wywoływał we mnie pożądanie. Może dlatego nie potrafiłam się skupić na tych wszystkich der, die, das? Nie wiem… To nie było wcale istotne. Istotne było to, że spotykaliśmy się co tydzień. Tak więc to niemiecki najpierw polubił mnie, a potem ja niemiecki.

Miałam wtedy czternaście lat. Michał miał lat dziewiętnaście. Pięcioletnia różnica wieku jest żadną różnicą, jeśli mamy przed sobą osiemnastolatkę i dwudziestotrzylatka. Niestety wtedy ta różnica była nie do przeskoczenia. Chodziłam przecież do podstawówki, a on był już studentem pierwszego roku germanistyki. Dorabiał jako nauczyciel. Radził sobie na tyle dobrze, że konieczne było utworzenie drugiej grupy. Jakimś dziwnym trafem miał więcej uczennic niż uczniów. Dlaczego? Mogę się tylko domyślać.

Za każdym razem, gdy wchodziłam do sali, wdychałam ten zapach. Michał uśmiechał się, mówiąc to swoje „dzień dobry”, które brzmiało dla mnie bardzo seksownie. Dziś porównałabym to do zwrotu „rozbierz się, wezmę cię tu i teraz”. Siedziałam w pierwszej ławce, rozmarzona, gryząc z zachwytem swój pomarańczowy długopis. Marzyłam o pocałunku z nim. Chyba każda z nas o tym marzyła. Czternaście lat to ten wiek, kiedy się myśli o czymś, o czym myśleć nam zakazują.

Po każdej lekcji podchodziłam do Michała pod pretekstem wyjaśnienia czegokolwiek. Zawsze miałam jakieś niecierpiące zwłoki pytanie, które musiałam zadać przed opuszczeniem sali. Jak nie miałam o co pytać, to pytałam o to, czy nie wie przypadkiem, jaka jutro będzie pogoda. Śmiał się wtedy tak dźwięcznie, że nie rozumiałam nic z udzielanej przez niego odpowiedzi. Jak zahipnotyzowana wsłuchiwałam się w ten jego śmiech. Grał mi potem w uszach przez całe popołudnie, cały wieczór, aż do kolejnej lekcji. Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje. Chyba byłam zakochana, a może wtedy był to tylko nieokreślony pociąg seksualny? Nie wiem. Gdybym wtedy wiedziała, że przyjdzie mi się wyprzeć wszystkiego, co czuję, stanęłabym na straży swoich uczuć, chociażby naga. Starałabym się bronić tego, co się we mnie rozwijało. Nie pozwoliłabym na zniszczenie czegoś, co miało szansę pięknie zaistnieć dużo, dużo szybciej. Dzisiaj łatwo by było zrzucić winę na wszystkich udzielających mi wtedy „dobrych rad”, lecz tak naprawdę winę za wszystko, na co w swoim życiu pozwoliłam bądź czego zabroniłam, ponoszę ja i nikt inny.

Dziś już wiem, że szczęścia nie należy odkładać na potem. Dziś wiem, że szczęście jest kwestią wyboru, którego dokonałam może trochę zbyt późno. Ale jak to mówią, lepiej późno niż wcale. Tego się trzymam. Dziś jestem szczęśliwa i mimo wszystko wdzięczna, że niestrudzenie brodziłam w kałużach łez w poszukiwaniu szczęścia. W końcu je odnalazłam. W końcu sobie na nie pozwoliłam.

„Kobieto, puchu marny, ty wietrzna istoto” – NIGDY NIE JESTEŚ SAMA. Nie wstydź się. Możesz wszystko w Tym, który cię umacnia. Bądź Mu wierna wbrew temu, co o Nim mówią. On chce dla ciebie dobrze. Wyciągnij ku Niemu swoją dłoń i pozwól się prowadzić.1. Torba typu „jamnik”

Jak to możliwe, że przez prawie dwadzieścia lat małżeństwa nie dorobiła się nawet walizki? Kiedy wyjeżdżali na wakacje, zawsze pakowała się w torbę typu „jamnik”. Skrupulatnie wyprasowane ubrania po wyciągnięciu z takiej torby wyglądały jak wyjęte psu z gardła. Cóż miała jednak robić, skoro Gerard zakazywał pakowania do walizki, ponieważ ta zajmowała zbyt wiele miejsca w bagażniku ich wiekowego citroena.

– Po co ci tyle ubrań? Kto to widział? Nie mogę zrozumieć, po co nam tyle maneli na wakacje – powtarzał za każdym razem, okraszając swe wątpliwości zamaszystym wymachem obydwu rąk. Naprawdę był multifunkcyjny. Potrafił jednocześnie gestykulować, wyrażać swoje poglądy i palić papierosa.

Nic mu nigdy nie odpowiadała, bo po co wszczynać nieprowadzące do niczego rozmowy. Komunikacja w ich wykonaniu wyglądała tak, że Gerard mówił to, o czym myślał, a Julita to, o czym myślała, zostawiała dla siebie. Po co tłumaczyć po raz dziesiąty, że w torbie znajdują się rzeczy nie tylko jej, ale też dwójki ich dzieci. Do tego trzeba gdzieś zapakować rzeczy psa. Potrzebny im był ten pies, jak dziura w moście. Ale Gerard na niego nalegał, więc Banuś, gigantycznych rozmiarów owczarek niemiecki, zajmował zdecydowanie więcej miejsca w samochodzie, niż zajęłaby walizka Julity. Sama Julita Snarska nigdy nie wpadłaby na pomysł, aby się żalić. Gdyby tylko zaczęła, zaraz usłyszałaby, że źle wychowała dzieci (bo same nie umieją się spakować) i źle wychowała psa (bo za często chciało mu się siku), a mógłby przecież „usprawnić pojemność pęcherza”, gdyby tylko poświęciła mu więcej uwagi. Wolała więc przemilczeć wszystko, jednym uchem wpuszczając paplaninę Gerarda, a drugim wypuszczając ją na zewnątrz. Wiedziała, że gdy tylko wyciągnie kamień, runie na nią lawina „potrzebnych” rad męża, jak to niby powinna postępować, by łatwiej jej się żyło.

Tak po prawdzie, to Gerard miał trochę racji. Dzieci były już prawie dorosłe, powinny się spakować same. Marcin miał już dziewiętnaście lat i aż dziw, że chciał jeszcze z nimi gdziekolwiek jechać. Julitę trochę martwiło, że syn nie ma i nigdy nie miał żadnej dziewczyny. Pocieszała się, że przynajmniej dostał się na polonistykę. Marzył o zawodzie nauczyciela. Doskonale się uczył, co roku przynosił świadectwa z biało-czerwonym paskiem, na które Gerard nie chciał nawet spojrzeć. Zbyt zajęty był obstawianiem numerów totolotka. Poza tym nie pochwalał wyborów syna. Kamila była od Marcina młodsza o dwa lata. Uczęszczała do liceum plastycznego. Julita zazdrościła jej artystycznego luzu i tego, że córka na wszystko miała czas. Dla niej samej czas był produktem deficytowym.

– Mamuś, po co się spieszyć?! Długość życia zapisana jest w gwiazdach. Nie mamy wpływu na przeznaczenie. Usiądź i odpocznij – mawiała.

– Jak mam odpocząć? Wszystko na mojej głowie. Przecież jutro wyjeżdżamy, a ja mam jeszcze tyle do zrobienia… Na cmentarz chciałam jeszcze pójść, ale chyba się nie wyrobię. Przecież kanapek trzeba narobić. Ela dzwoniła, miałam ją odwiedzić, no ale kiedy? – westchnęła zrezygnowana.

– To idź na ten cmentarz i odwiedź Elę po drodze. Po co nas pakowałaś? Przecież mogliśmy sami – odpowiedziała córka.

– Jak to po co? Gdybym was nie spakowała, to połowy rzeczy byście nie zabrali.

– No i…?

– No i nie miałabyś w czym chodzić.

– No i…?

– Co no i, co no i…?! Nie miałabyś w czym chodzić. To niewystarczający powód?

– Szczerze?

– Nie jestem pewna, czy chcę słuchać twoich rad. Wystarczą mi rady twojego ojca.

– Mamusiu, mimo wszystko ci powiem, co o tym myślę.

Julita przewróciła oczami, planując w myślach kolejne działania.

– Przesadzasz! Uważasz, że świat przestanie się kręcić, jak nie spakujesz nam ubrań? Cóż się takiego stanie, jak nie zrobisz kanapek na drogę? Co się stanie, jak raz zjemy na obiad wczorajszą zupę i co się stanie, jak na przykład zostawisz na tydzień psa z babcią Kostkową? Odpoczniesz od niego i będziesz miała w aucie miejsce na własną walizkę. Uważam, że powinnaś ją sobie wreszcie kupić. Co roku mi mówisz, że masz dość wymiętych ubrań. Dlaczego nie zrobisz czegoś dla siebie?

– Córcia, czy ty siebie słyszysz? Myślisz, że twój ojciec pozwoli, aby Banuś został na tydzień z sąsiadką? – Julita siedziała okrakiem na podróżnej torbie, usiłując zapiąć jej zamek.

Córka spojrzała na matkę i podrapała się po głowie. Otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, lecz tylko westchnęła.

– Sama widzisz. Póki żyje Banuś, o normalnej walizce mogę zapomnieć. Przecież nie uśmiercę psa. To niehumanitarne. Może i mnie trochę denerwuje ten ojca sierściuch, ale w gruncie rzeczy lubię psy. Nawet takie jak Bany.

– To przynajmniej zrób coś dla siebie. Idź do Eli i na cmentarz, a ja już zrobię te kanapki. Chociaż uważam, że korony z głów nikomu by nie spadły, gdybyśmy raz zjedli w McDonaldzie.

Oczy Julity otworzyły się ze zdziwienia.

– W McDonaldzie? Nigdy w życiu! Ojca rozboli żołądek.

– To niech sam coś przygotuje do jedzenia. Kiedy ostatnio coś dla ciebie zrobił? Kiedy ostatnio ty zrobiłaś coś dla siebie?

Julita wstała, wyraźnie zadowolona z dopiętej do ostatniego centymetra „jamnikowej” torby.

– Widzisz? Jak się dobrze uklepie, to wszystko się zmieści – stwierdziła triumfalnie.

Przyglądała się swojemu dziełu, wyraźnie z siebie zadowolona.

– Mamo, pytanie ci zadałam… Nie zmieniaj tematu.

– Marudna jesteś, kochanie. Jak to kiedy ostatnio coś dla siebie robiłam? Codziennie coś dla siebie robię. Każdego dnia. Przecież wiesz.

– OK, to wymień jedną rzecz.

– Żaden problem, mogę nawet kilka. – Uśmiechnęła się.

– Nie ma takiej potrzeby, wymień jedną. Co ostatnio dla siebie zrobiłaś? Dawaj.

Kiedy przyszło co do czego, Julicie trudno było znaleźć odpowiedź. Po chwili namysłu rzekła:

– Odkurzałam dzisiaj, a potem siedziałam sobie i podziwiałam, jak jest czysto. Lubię czyste przestrzenie. Co ja na to poradzę? Po prostu lubię. Więc odkurzałam sobie dziś rano. Sprawia mi przyjemność patrzenie, jak brudna podłoga nagle staje się czysta i pozbawiona sierści Banego. Ludzie są różni. Ja jestem akurat taka.

Kamila nie wierzyła własnym uszom. Szczęka opadła jej ze zdziwienia. Zorientowawszy się, iż wystawia na widok publiczny swoje odrutowane aparatem ortodontycznym uzębienie, zamknęła usta i przełknęła ślinę.

– Nic nie mów – burknęła Julita. – Każdy robi to, co lubi!

***

Zarzuciła na siebie starą dżinsową katanę. Guziki nie dopinały się na klatce piersiowej, chyba znowu ostatnio przytyła. Wiele kobiet dałoby się pociąć za obfity biust, którego była posiadaczką. Zerknęła w lusterko. „Nie jest tak źle, mogłabym być jeszcze grubsza. Dziesięć kilo nadwagi to nie to samo, co dwadzieścia. Trzeba szukać pozytywów” – pomyślała. Nie czuła się dobrze z myślą, że do zrobienia kanapek na drogę oddelegowała Kamilę. Chociaż trzeba było przyznać, że z wielką przyjemnością zapakowała do torby kilka zniczy i ruszyła na cmentarz.

Swoją nieżyjącą od ponad dziesięciu lat matkę odwiedzała minimum raz w tygodniu. Siadała na ustawionej obok pomnika ławeczce i zwierzała się w myślach ze swoich bolączek. Podczas tych niesłyszalnych dla nikogo rozmów uroniła niejedną łzę. Była z matką bardzo związana. Nawet śmierć nie rozerwała łączącej kobiety nici porozumienia. Przychodziła na cmentarz wtedy, gdy się cieszyła z sukcesów dzieci, gdy coś szło nie tak i gdy chciała wyżalić się na Gerarda. Wiele, wiele lat temu matka odradzała jej małżeństwo z nim. Nie posłuchała jej, więc teraz nie miała prawa narzekać. Nie miała prawa, lecz czasami to czyniła. Po cichu, w myślach, tak aby nikt nie słyszał. Tylko mama. Przypominała sobie, jak to było, gdy była dzieckiem. Siadała na jej kolanach i przytulała się tak mocno, jakby chciała zapamiętać zapach matczynej miłości na zawsze. Teraz, siedząc na cmentarnej ławeczce, mogłaby przysiąc, że ów zapach unosił się dookoła. „Spotkania” z matką dawały jej ukojenie. Oddałaby wiele, by móc znowu napić się z nią kawy i po prostu być blisko niej.

Rozmyślała o tym, że nie ma wcale ochoty na te wspólne wakacje. Co to za wakacje, kiedy jedzie się do czyjegoś domu. Człowiek nigdy nie wypocznie, gdy musi się zastanawiać, czy przypadkiem nie bierze za długo prysznica. Nie cieszyła się na ten wyjazd. Wręcz przeciwnie, przysparzał jej on tylko zmartwień. Czuła, że coś wisi w powietrzu, nie wiedziała tylko, co to takiego. Przez następne dwa tygodnie zmuszona będzie znosić dym papierosowy unoszący się znad kart, w które zacięcie grał będzie Gerard ze swoim bratem Grzegorzem.

Każde wakacje rodziny Snarskich wyglądały tak samo. Kiedy tylko kończył się rok szkolny, Julita pakowała dzieci i wyjeżdżali na dwa tygodnie na wieś. Odwiedziny brata Gerarda były stałym punktem ich letnich atrakcji. Nie było mowy o jakichkolwiek innych planach. Rozmyślania o wyjeździe nad morze utkwiły w szufladzie marzeń, zwanej „Morze? Może kiedyś”. Dzięki Bogu Ela robiła dużo zdjęć ze swoich samotnych wypraw. Podziwiająca je Julita mogła więc wyobrażać sobie siebie, rozłożoną na leżaku i czytającą wciągającą książkę.

Pochłonięta rozmyślaniami nie zauważyła, kiedy znalazła się przed domem przyjaciółki.

– Kogo to moje oczy widzą! – ucieszyła się Ela na jej widok. – Myślałam, że jajca gotujesz i pakujesz kabanosy na drogę.

– Cześć, Ela.

– No, cześć, cześć. A coś ty taka zrezygnowana? Nie cieszysz się z wakacji na wsi?

– Daj spokój…

– Co daj spokój? Trochę optymizmu, kobieto. Niejedna fitnesska marzy o takim obozie przetrwania. Nie ma to jak codziennie dmuchać materac z myślą, że w nocy i tak zejdzie z niego powietrze. Rano budzisz się wypoczęta i zrelaksowana, jak po masażu tajskim. Potem w kolejce do łazienki poćwiczysz mięśnie Kegla, będziesz miała lepsze orgazmy. O ile jeszcze pamiętasz, co to takiego? Żyć, nie umierać!

– O orgazmach to ty się lepiej nie wypowiadaj, obie wiemy, że…

– Dobra, już dobra. Po co te nerwy, kobieto?!

Julita nalała sobie wiśniowej nalewki i wypiła ją jednym haustem. Zerknęła spode łba na żartującą przyjaciółkę, zaczerpnęła powietrza, tak jakby chciała coś powiedzieć, ale zrezygnowała i nalała sobie jeszcze jeden kieliszek, który tym razem dla odmiany zamierzała leniwie sączyć.

– Dobrze, że jestem gruba, to przynajmniej ta zimna podłoga nie będzie mnie tak uwierać.

– No widzisz, jak wypiłaś, to od razu gadasz jak człowiek. Trzeba widzieć pozytywy, Juli. Zawsze może być gorzej.

Ela, chcąc towarzyszyć przyjaciółce, nalała sobie nalewki do szklanki. Czyniła to niezwykle rzadko i raczej w chwilach, kiedy nikt nie widział. Prowadząc zdrowy styl życia, nie była sojuszniczką alkoholu, ale od czasu do czasu ulegała pokusie.

– Nie przesadzasz z tą szklanką? – zapytała Julita. – Ostatnio mówiłaś, że nie pijesz. Ci twoi jogini nie piją, alkohol to zła energia.

– Zmieniłam zdanie. Piję, ale okazjonalnie, dlatego nalałam sobie do szklanki. Po co się rozdrabniać. Lepiej się napiję raz, a porządnie, a potem wrócę na właściwe tory, pomedytuję.

Julita pomyślała, że może i jej taka medytacja by pomogła, ale chwilę później uświadomiła sobie, że nie ma przecież czasu na takie pierdoły. Poza tym nie do końca wierzyła w przydatność tego typu poczynań.

– Nie lubię alkoholu. Nigdy nie lubiłam. Ale Gerard lubi, więc nie chcę wyglądać przy nim na dziwaczkę – powiedziała, zrezygnowana.

– Gerard, Gerard. Ciągle Gerard – westchnęła Ela.

Julita spuściła głowę, udając, że tego nie słyszy.

– Juli, co jest? Coś ty taka osowiała? Byłaś na cmentarzu, powiedzieć mamie o swojej jamniczej torbie?

– Skąd wiesz?

– Proszę cię. Nietrudno się domyślić, że nie kupiłaś sobie walizki. Co roku to samo. Oczywiście sama siebie przekonałaś, że nie jest ci wcale potrzebna, prawda? Tylko nie kłam. Nie od dziś się znamy, Juli.

– Przecież wiesz, że to teraz niemożliwe. Kiedyś na pewno sobie kupię, trzeba mieć marzenia, choćby takie prozaiczne. Kto wie, może nawet w następne wakacje się spełnią? Słuchaj, a może ja bym z tobą pojechała nad to morze w tym roku? Jak myślisz?

– Jak zobaczę, to uwierzę. Co roku mi to obiecujesz. Potem idziesz grzecznie zapytać o zdanie Gerarda i jak zawsze wystawiasz mnie do wiatru. Obie wiemy, że prędzej słońce spadnie na ziemię, niż ty zrobisz cokolwiek bez zapytania go o pozwolenie.

Julita zamyśliła się nad słowami przyjaciółki. Ela zawsze mówiła to, co myślała. Znały się od dzieciństwa. Ich babcie były zagorzałymi fankami kółka różańcowego. Co niedziela zabierały swoje wnuczki do kościoła i wpajały im wszystkie religijne zasady. Gdyby nie babcine teorie, życie przyjaciółek mogłoby potoczyć się całkowicie inaczej. Nigdy nie wiemy, jak ogromny wpływ na nasze losy mają słowa wpajane nam przez najbliższych. Czasami wydaje nam się, że podejmujemy decyzje samodzielnie, że jesteśmy samodzielnie myślącymi jednostkami, jednak naszymi myślami często sterują ludzie nam najbliżsi. Robią to, rzecz jasna, w imię naszego dobra, nie mając najmniejszego pojęcia, że czynią nam krzywdę.

– Ela, to nie tak jak myślisz. Nie mogę po prostu ot tak z tobą pojechać. Nie jestem singielką. Mam dzieci, mam męża, psa. Powinnam liczyć się z ich zdaniem. Ty masz o wiele prościej. Nikt cię nie ogranicza, nie masz rodziny, a zwierzakami zawsze opiekują się twoi pacjenci. Taka to pożyje. Gdybym nie miała żadnych obowiązków wobec innych, też jeździłabym na samotne wakacje. Jak tylko dzieci wybędą z domu, to…

– To przyprowadzą ci wnuki i będziesz nadal siedziała i lepiła te swoje ruskie pierogi, okraszając je masłem – dokończyła Ela, przewracając oczami.

Dobrze znała stare śpiewki swojej Juli. Znała je na pamięć. Nie mogła pojąć, jak tak mądra kobieta rezygnuje z siebie i swoich pasji, w imię zadowalania innych. Oczywiście nie miała nic przeciwko kobietom poświęcającym się dla rodziny, pod warunkiem, że same tego chcą. Juli nie wyglądała na szczęśliwą z tego powodu. Dwudziestoletnie małżeństwo z Gerardem zmieniło ją całkowicie. Niczym nie przypominała tej szalonej dziewczyny z liceum, która po kryjomu umawiała się z nauczycielem niemieckiego.

Elę dręczyły wyrzuty sumienia. Gdyby nie ten głupi żart, gdyby nie kot, gdyby nie telefon, Juli mogłaby być teraz właścicielką najpiękniejszej walizki, jaką tylko ludzkość zdołała wymyślić.

***

Kiedy poznała Elę, były małymi dziewczynkami, miały po siedem lat. Babcia Władzia miała przyjaciółkę – Leokadię. Leokadia zaś miała wnuczkę – Elę. Starsze panie zbierały się trzy razy w tygodniu na zbiorowe szydełkowanie. Po szydełkowaniu odmawiały różaniec. Dziewczynki w tym czasie zajmowały się sobą. Jesienią i zimą malowały piękne obrazy, przy pomocy farb, kredek i mazaków, a wiosną i latem grały w gumę albo w klasy. Kiedyś nie było komputerów, iPodów i innych tego typu atrakcji. Julita czasami żałowała, że jej dzieci nie znają takiego podwórkowego dzieciństwa, jakie miała ona.

Babcie zapisały swoje wnuczki na lekcje religii, prowadzone w tamtych czasach przy kościele. Dziewczynki uczęszczały na nie raz w tygodniu. Wtedy to nawet Julicie się podobało. Miała zeszyt, w którym przyklejała obrazki, chodziła na poranne roraty, w każde Boże Ciało sypała kwiatki, ubrana w białą sukienkę z falbankami, którą babcia Władzia własnoręcznie jej uszyła. Ela zawsze szła za nią. Ekscytowały się wszystkimi religijnymi obrzędami, traktując je jak niezłą zabawę.

Babcia Władzia z babcią Leokadią były zapatrzonymi w siebie przyjaciółkami o jednakowych poglądach. Od najmłodszych lat wpajały swoim wnuczkom, że „te sprawy” to dopiero po ślubie. Julita dobrze pamiętała dzień, w którym babcia Władzia dowiedziała się, że jej wnuczka potajemnie spotyka się z Michałem. Z tym Michałem, co to niby miał ją uczyć niemieckiego, a tak się jakoś złożyło, że niemiecki zaczął mu się mylić z francuskim… Kobieta wpadła w szał. Wrzeszczała na całe gardło, że Bóg wszystko widzi i teraz to za to wszystko Julita smażyć się będzie w piekle. Na nic się zdały dziewczęce przeprosiny, na nic tłumaczenia, że między nią a Michałem nie zaszło nic, oprócz czystego platonicznego zauroczenia. Mówiła prawdę, lecz nikt jej nie wierzył. Na swoje usprawiedliwienie miała tylko szczere słowa. Była w Michale zakochana, myślała o pocałunkach z nim, może o czymś więcej? Lecz… wszystkich tych myśli musiała się wyprzeć w imię miłości do Boga. Wtedy nie wiedziała, że Bóg kocha ją taką, jaka jest. Bezgranicznie wierzyła słowom babci, która przekonywała, że na Boską miłość trzeba sobie zasłużyć. Mówiła: „Pamiętaj, ten, któremu oddasz wianek, ma być twoim mężem, zrozumiałaś?”. Oczywiście, że zrozumiała. Bała się Boga i tego, że faktycznie będzie się smażyć w piekle, cokolwiek by to piekło oznaczało. Bała się go tak bardzo, że ze strachu… no właśnie…

***

Gerarda poznała w dyskotece. Zapoznała ich Anka, koleżanka z liceum. Julita miała wtedy osiemnaście lat i była piękną szczupłą dziewczyną, z długimi czarnymi jak matka ziemia włosami. Dziś z tego wizerunku niewiele zostało… Gerard był od Julity dziesięć lat starszy. Imponował jej. Pracował jako żołnierz zawodowy. Miał czerwonego fiata cinquecento, za którym oglądały się wszystkie okoliczne dziewczyny. Bez wątpienia był kimś, tego nie dało się ukryć. Przetańczyli razem całą noc, wyginając się przy przebojach Modern Talking. Śmierdzącym od piwa oddechem, śpiewał jej do ucha:

You’re my heart, you’re my soul,

I keep it shining everywhere I go.

You’re my heart, you’re my soul,

I’ll be holding you forever, stay with you together.

Była nim zauroczona. Uśmiechała się do niego, myśląc, że samego Pana Boga złapała za nogi. Poważny, starszy, z dobrą, stałą pracą, wydawał jej się kimś idealnym. Nie widziała żadnych jego wad. Nie zauważała, jak ukradkiem uśmiechał się do jej koleżanek. Do Eli również, a raczej przede wszystkim do niej. Nie było w okolicy mężczyzny, który umiałby tak pięknie kłamać, jak Gerard. Nawijał na swój palec kosmyk jej włosów i patrząc jej prosto w oczy, wypowiadał komplementy. Gdy tańce dobiegły końca, wcisnął jej do kieszeni swoją wizytówkę i złożył na jej ustach płomienny pocałunek o smaku chmielu. Obiecał, że niebawem się odezwie. Nie odezwał się przez miesiąc.2. Prezent, który zmienił los

Julita była „artystką”. Chodziła do szkoły muzycznej, grała na pianinie, pięknie śpiewała. Każdy myślał, że w przyszłości zostanie gwiazdą programu Szansa na sukces i wystąpi na scenie warszawskiej Sali Kongresowej. Wszystko to mogło się zdarzyć, gdyby na osiemnaste urodziny nie dostała od mamy telefonu komórkowego. Gdyby tylko jej matka wiedziała, że ten telefon będzie gwoździem, przybijającym na zawsze Julitę do Gerarda, z pewnością dałaby jej kolejną płytę z pesymistycznymi przebojami Kasi Kowalskiej. Niestety, dała jej ten telefon. Później do końca swoich dni pluła sobie za to w brodę. Szczęśliwa pełnoletnia jubilatka, zauroczona do granic możliwości funkcjami urządzenia marki Alcatel, puszczała wszem i wobec „strzałki” na wymyślone przez siebie numery. Jakież to było fascynujące doświadczenie, wybierać na oślep numer i dzwonić ot tak, gdzie popadnie.

Razem z Elą bawiły się w tego typu zabawy, korzystając z budki telefonicznej, ustawionej przy budynku poczty. Pierwsze pięć sekund było bezpłatne. Mogły więc zaśmiewać się do rozpuku, gdy robiły kawały swoim „koleżankom”. W słuchawce słychać było sygnał, potem ktoś odbierał, a potem Ela na cały głos udawała, że jest krową. Muczała zadowolona z siebie, po czym połączenie zostawało przerwane, a dziewczyny pokładały się ze śmiechu. Teraz mogły robić to samo, tyle że w zaciszu domowego ogniska. Niby miały po osiemnaście lat, niby myślały o „tych sprawach”, a wciąż były małymi, niczego nieświadomymi dziewczynkami. Pewnego dnia wybrały numer, to znaczy Elka wybrała, korzystając z jakiejś małej karteczki, którą wyciągnęła z kieszeni katany Julity.

– Miau, miau, miau. – Elka tym razem udawała kociaka. Słodko mruczała, po czym próbowała się rozłączyć.

– Halo, kto tam? – odezwał się zaskakująco męski, seksownie brzmiący głos.

Julita ruchem ręki, wskazującym, że odetnie Elce głowę, nakazywała przyjaciółce przerwać połączenie. Ta nic nie robiła sobie z jej uwag.

– To ja, twój kiciuś. Zaopiekuj się mną. Miau – mruknęła, z całych sił, próbując zachować powagę. Wreszcie nie wytrzymała i się rozłączyła.

Obydwie wybuchnęły gromkim śmiechem. Leżały na podłodze, wpatrując się w styropianowe kasetony.

– Taka mała rzecz, a cieszy – powiedziała Julita.

Niewiele im było potrzebne do szczęścia. Wystarczyła obecność drugiej. Były jak siostry. Bawiły się w ten sposób jeszcze chyba przez tydzień, po czym okazało się, że całe doładowanie telefonu zeszło na te ich kawały. Gdy matka Julity chciała skorzystać z komórki, zdziwiła się nieco, iż na koncie nie ma ani grosza, zatem zadzwonić, owszem, mogła, ale tylko na numer alarmowy.

Od tego wydarzenia minęły jakieś dwa tygodnie. Sprawa nieco przycichła, dziewczyny odrabiały właśnie swoje lekkoduszne postępowanie, plewiąc ogródek babci Władzi. Gdy wyrywały pokrzywy rosnące nieopodal jabłonki, jakoś tak mniej było im do śmiechu. Między jednym a drugim wyrwanym chwastem zadzwonił telefon Julity.

– Halo – powiedziała przyciszonym głosem, usiłując w tym czasie wyrwać ziele zagłuszające dorodne babcine truskawki.

– Cześć, kociaku. – Usłyszała.

Zerwała się na równe nogi i zaczęła poprawiać fryzurę. Jakby myślała, że właściciel czarującego męskiego głosu posiada nadprzyrodzoną umiejętność obserwowania obecnego wyrazu jej twarzy.

– Dzień dobry. Z tej strony Julita Laskowska. Z kim mam przyjemność rozmawiać? – zapytała.

– No, proszę, jaki kociak się zrobił oficjalny?

– Kociak? Nie rozumiem? – dukała, wystraszona.

Miała wielką ochotę się rozłączyć. Rozmówca chyba wyczuł jej strachliwe nastawienie i czym prędzej zmienił ton prowadzonej rozmowy.

– Gerard Snarski. Tańczyliśmy razem w Vinecie. Pamiętasz?

Oczywiście, że pamiętała. Strużki potu leciały jej po plecach. Sama nie wiedziała, czy winne były im chwasty, czy rozmowa z „nieznajomym”.

– Gerard? Oczywiście, że pamiętam. Jak mogłabym zapomnieć. Pamiętam, pamiętam. Oczywiście, że pamiętam. Miło, że dzwonisz. Myślałam, że już o mnie zapomniałeś. Naprawdę miło, że dzwonisz. Myślałam, że już nie zadzwonisz. To znaczy, że nie zatelefonujesz, tak to się chyba prawidłowo po polsku mówi, prawda? – plotła trzy po trzy.

Ela oderwała swoją głowę od chwastów i przysłuchując się rozmowie Julity, zaczęła ruchem ciała podpowiadać przyjaciółce, co ta powinna powiedzieć. Pukała się w czoło, tupała nogą, wymachiwała rękami na znak protestu dotyczącego słów, które słyszała. Wreszcie, pokazując dłońmi gest oznajmiający koniec gry na boisku, nakazała przyjaciółce zakończyć rozmowę.

– Wiesz co, muszę kończyć. Chwasty czekają.

– Kociaku, coś ty taka spłoszona? Jakie chwasty? Tylko się nie rozłączaj.

– Muszę kończyć. Pa.

Julita nacisnęła przycisk z obrazkiem czerwonej słuchawki. Połączenie zostało przerwane.

– Co tak machasz tymi rękami, Elka. Kalambury jakieś czy co?

– Macham, bo usiłuję przerwać te twoje żałosne paplanie, zanim do końca się zbłaźnisz.

– Odezwała się, mistrzyni randkowania! Spójrz lepiej na siebie. Jakoś nie widzę do ciebie kolejki zainteresowanych.

– Juli, pamiętasz, jak wtedy bawiłyśmy się w głuchy telefon?

– Kiedy? Ostatnimi czasy bawiłyśmy się w to praktycznie codziennie. Przez te twoje zwierzęce fobie musimy teraz to plewić. – Julita wskazała dłonią na zarośnięty ogród.

– OK, powiem prosto z mostu. Wtedy, kiedy udawałam kociaka, to… to nie wykręciłam numeru na oślep. Spisałam go z wizytówki, która wypadła z twojej katany. Kiedy usłyszałam, jak wypowiadasz jego imię, wszystko mi się przypomniało. Przepraszam, Juli. Powinna ci o tym powiedzieć. Stąd te moje kalambury, jak to określiłaś.

Julita otworzyła szerzej oczy, głośno wciągnęła w płuca powietrze. Jej biust uniósł się wyżej, dając wrażenie jeszcze większego, niż był w rzeczywistości.

– Super. Bardzo ci dziękuję. Rychło w czas.

Była naprawdę zła. Gdyby wcześniej wiedziała to, czego dowiedziała się teraz, mogłaby przynajmniej jakoś przygotować się do tej rozmowy.

– Juli, przepraszam. Nie gniewaj się, błagam. Najważniejsze, że się przyznałam, prawda? Jak chcesz, to wracaj do domu. Ja skończę to plewienie.

– Dobrze, już dobrze. Nie bierz mnie na litość. Skończymy to razem i wrócimy do domu. Mam nadzieję, że nie zrobiłam z siebie totalnej idiotki.

Ela odwróciła głowę, aby ukryć cichy śmiech.

– OK, śmiejesz się. Czyli jednak zrobiłam z siebie idiotkę. Wiesz co, Elka…? – żachnęła się. – Ech, już nic. Plew te chwasty lepiej. – Machnęła ręką i wróciła do pracy.

Wieczorem leżała w łóżku, cała obolała po odbytej karze. Trzy godziny spędzone na klęczkach przy plewieniu chwastów dały się we znaki jej niezhańbionemu fizyczną pracą ciału. Przez cały czas myślała o Gerardzie. Przypomniało jej się, jak razem tańczyli, uśmiechali się do siebie, ocierali niewinnie o swoje ciała. Od czasu afery z Michałem nie miała żadnego kontaktu z mężczyznami, a Gerard jej się podobał. Nawet bardzo jej się podobał… Przewracała się z boku na bok, myśląc, jak mogłaby się potoczyć ta rozmowa, gdyby Elka nie zaczęła pajacować, wymuszając tym samym jej zakończenie. Powoli odpływała w sen, który został przerwany przez dźwięk otrzymanej wiadomości.

Kociaku, z przyjemnością się tobą zaopiekuję,

tylko daj mi szansę.

Kawa? Jutro? W Nikicie?

Zgodziła się od razu. Nazajutrz jak na skrzydłach pędziła na spotkanie. Tak mocno wytuszowała rzęsy, że matka aż oniemiała na jej widok. Gdyby wtedy matka ją zatrzymała w domu, gdyby kazała jej zmyć ten ordynarny makijaż, gdyby zabrała jej telefon, gdyby zrobiła cokolwiek… może udałoby się zagrać na nosie przeznaczeniu. Lecz czy miałaby dzisiaj pewność, że gdyby nie przeżyła tego, co ją spotkało, jej życie byłoby lepsze?