Cesarski tron. Żelazo i rdza - ebook

Główne postaci

(pełna lista znajduje się na końcu książki)

NA PÓŁNOCY

Aleksander Sewer: cesarz

Mamea: jego matka

Petroniusz Magnus: cesarski doradca

Flawiusz Wopisk: senator, namiestnik Panonii Górnej

Honoratus: senator, dowódca jednostek wojskowych odkomenderowanych z Mezji Dolnej

Kacjusz Klemens: senator, dowódca VIII legionu Augusta w Germanii Górnej

Maksyminus Trak: ekwita, oficer

Cecylia Paulina: jego żona

Maksymus: ich syn

Anullinus: ekwita, oficer

Wolo: dowódca frumentarii

Domicjusz: prefekt obozu

Juliusz Kapitolinus: ekwita, dowódca II legionu Parthica

Macedo: ekwita, oficer

Tymezyteusz: ekwita pełniący obowiązki namiestnika Germanii Dolnej

Trankwillina: jego małżonka

Sabinus Modestus: jego kuzyn

W RZYMIE

Pupienus: prefekt miasta

Pupienus Maksymus: jego syn

Pupienus Afrikanus: jego młodszy syn

Gallikanus: senator o poglądach cynika

Mecenas: jego bliski przyjaciel

Balbinus: patrycjusz prowadzący rozwiązły tryb życia

Junia Fadilla: młoda wdowa, potomkini Marka Aureliusza

Perpetua: jej przyjaciółka, żona Sereniana, namiestnika Kapadocji

grawer: pracownik mennicy

Kastrycjusz: jego młody, podejrzany sąsiad

Cenis: prostytutka odwiedzana przez nich obu

W AFRYCE

Gordian Starszy: senacki namiestnik Afryki Prokonsularnej

Gordian Młodszy: jego syn i legat

Menofilos: kwestor

Arrian, Sabinian i Walerian: pozostali legaci

Kapelianus: namiestnik Numidii i wróg Gordiana

NA WSCHODZIE

Pryskus: namiestnik Mezopotamii

Filip: jego brat

Serenianus: jego przyjaciel, namiestnik Kapadocji

Juniusz Balbus: namiestnik Celesyrii, zięć Gordiana Starszego

Otacyllus Sewerianus: namiestnik Syrii Palestyńskiej, szwagier Pryskusa i Filipa

Ardaszir: sasanidzki Król KrólówRozdział pierwszy

Północna granica,

obóz pod Mogontiakum,

osiem dni przed idami marcowymi 235 roku

I chrońcie mnie od niebezpieczeństw.

Słońce musiało już wzejść jakiś czas temu, ale jego światło nie zdołało się przesączyć do sanktuarium usytuowanego w środku ogromnego namiotu.

Wszyscy bogowie, zachowajcie mnie w zdrowiu. Młody cesarz modlił się, bezgłośnie poruszając ustami. Jowiszu, Apolloniuszu, Chrystusie, Abrahamie, Orfeuszu: przeprowadźcie mnie bezpiecznie przez nadchodzący dzień.

W świetle lampy ów eklektyczny zbiór bóstw spoglądał na niego obojętnie.

Aleksandrze, Auguście, Wielka Matko: strzeżcie swojego wybrańca, strzeżcie tronu cesarzy.

Jego modlitwy przerwały dobiegające spoza niewielkiego sanktuarium bóstw domowych, zza ciężkich jedwabnych kotar dźwięki przypominające pisk nietoperzy. Z głębi labiryntu przysłoniętych purpurą korytarzy i pomieszczeń dał się słyszeć brzęk tłuczonego naczynia. Cesarska służba to zbiorowisko głupców, niezdarnych głupców i tchórzy. Żołnierze już wcześniej się buntowali. Tak jak wtedy, obecna sytuacja zostanie zażegnana, a wówczas domownicy, którzy porzucili swoje obowiązki lub w inny sposób wykorzystali ten chwilowy chaos, poniosą karę. Jeśli jacyś niewolnicy czy wyzwoleńcy dopuścili się kradzieży, przetnie się im ścięgna obu rąk. Wtedy nie będą już mogli kraść. Dostaną nauczkę. Familia Caesaris wymaga stałej dyscypliny.

Cesarz Aleksander Sewer nasunął fałd płaszcza na pochyloną głowę, przyłożył prawą dłoń do piersi, ponownie przybierając modlitewną pozę. Już od miesięcy znaki były złe. W jego ostatnie urodziny umknęło przeznaczone na ofiarę zwierzę. Krew niedoszłej ofiary splamiła mu togę. Kiedy wymaszerowywali z Rzymu, nagle i niespodziewanie zwaliło się na ziemię ogromne stare drzewo laurowe. I jeszcze tutaj, nad Renem, ta druidka. Idź. Ale nie miej nadziei na zwycięstwo i nie ufaj swoim żołnierzom. Słowa przepowiedni dźwięczały mu w pamięci. Vadas. Nec victoriam speres, nec te militi bus tuis credas. Podejrzane, że mówiła po łacinie. Jednak tortury nie doprowadziły do wykrycia żadnych wrogich ziemskich ingerencji. Nieważne, jakim językiem mówiła, bogów należało sobie zjednać.

Jowiszowi wół. Apolloniuszowi wół. Jezusowi Chrystusowi wół. Achillesowi, Wergiliuszowi, wszystkim wam, herosom...

Przy każdej obietnicy posyłał całusa odpowiedniej statuetce. To było za mało jednak. Opadł na kolana i mimo utrudniającego ruchy wymyślnego pancerza rozciągnął się jak długi, w pozie adoracji, przed lararium. Tuż przy twarzy zauważył złotą nitkę w białym, zalatującym stęchlizną kobiercu.

Nie było w tym wszystkim żadnej jego winy. Najmniejszej. W przedostatnim roku na Wschodzie chorował, a razem z nim połowa żołnierzy. Gdyby nie nakazał odwrotu do Antiochii, Persowie by ich roznieśli; nie tylko pozostawiony na miejscu korpus południowy, ale całą rzymską armię polową. Tutaj, na północy, granica została przerwana w wielu miejscach. Wszczęcie negocjacji z niektórymi barbarzyńcami nie było oznaką słabości. Walka ze wszystkimi naraz nie przyniosłaby korzyści. Rozsądne obietnice i dary mogły skłonić niektórych do odstąpienia, a może nawet włączenia się w dzieło unicestwiania współbraci. Nie oznaczało to, że kara ich ominie, została tylko odłożona na później. Barbarzyńcy nie znali pojęcia działania w dobrej wierze, dlatego też obietnic im składanych nie trzeba było dotrzymywać. Takich rzeczy nie mówiło się publicznie, ale dlaczego żołnierze nie dostrzegali tak oczywistej prawdy? Co prawda ci z północy, rekrutowani z tutejszych obozów, sami byli niewiele lepsi od barbarzyńców. Ich zdolność pojmowania była tak samo ograniczona. Dlatego nie rozumieli kwestii pieniędzy. Od czasów Karakalli, cesarza, który możliwe że był jego, Aleksandra, ojcem, a który podwoił żołnierski żołd, skarbiec świecił pustkami. Zarządzający skarbem Weturiusz, mianowany jeszcze przez jego matkę, zabrał go do skarbca i pokazał mu rzędy pustych szkatuł. Aleksander nieraz próbował tłumaczyć na różnych placach apelowych, że fundusze dla armii muszą być siłą wydzierane niewinnym obywatelom, nie wyłączając rodzin samych żołnierzy.

Pojaśniało nagle, kiedy odsunięto kotarę. Do wnętrza wkroczył Felicjanus, starszy stopniem z dwóch prefektów pretorianów. Nikt go nie zaanonsował i nikt nie zasłonił za nim kotary. Za nim wfrunęła chmara maleńkich ptaszków. Śmigały po pomieszczeniu, a przecinając snop światła, błyskały jaskrawą żółcią, czerwienią i zielenią. Ileż to już razy Aleksander powtarzał ich opiekunom, jak wiele starań i wydatków kosztowało ich zgromadzenie. Zawsze podczas kolacji, kiedy wypuszczano je, by skacząc i fruwając, zabawiały biesiadników, co najmniej jeden lub dwa gdzieś się zawieruszały lub padały martwe. Ile ich jeszcze zostanie po czymś takim?

Felicjanus gwałtownie i bezskutecznie się od nich opędzał, zbliżając się do lśniących blado bliźniaczych tronów. Na jednym z nich, w ponurym półmroku, siedziała matka cesarza. Granianus, sędziwy nauczyciel Aleksandra, awansowany teraz do cesarskiej kancelarii, stał obok Mamei, szepcąc coś do niej. Zawsze widziało się go u boku cesarzowej, jak sączy jej coś do ucha.

Aleksander wrócił do modlitw. Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe. Kazał to zdanie wypisać nad swoim lararium. Usłyszał je na Wschodzie z ust jakiegoś żyda czy chrześcijanina. Uderzyła go niemiła myśl. Wsparł się na łokciach. Poszukał wzrokiem dworskiego żarłoka. Widywał już, jak pożerał ptaki, z piórami i wszystkim innym. Uspokoił się. Wszystkożerca i jeden z karłów przycupnęli w kącie za muzycznymi instrumentami Aleksandra. Żaden z nich nie zwracał najmniejszej uwagi na ozdobne ptaki. Pustym wzrokiem wpatrywali się w przestrzeń. Wyglądali tak, jakby ten bunt odebrał im ochotę do życia.

– Aleksandrze, podejdź tutaj. – Ton głosu matki był rozkazujący.

Wstawał powoli, by nie okazać zbytniego tchórzostwa.

Powietrze przesiąknięte było zapachem kadzidła, choć święty ogień na przenośnym ołtarzu ledwie się tlił. Aleksander zastanawiał się, czy nie powinien kazać komuś przynieść więcej drewna. Byłoby straszne, gdyby płomień zgasł.

– Aleksandrze.

Odwrócił się do matki.

– Nie wszystko jeszcze stracone. Wieśniak, którego rekruci przyoblekli w purpurę, jeszcze nie przybył. Jego wybór nie znajdzie dużego poparcia wśród wyższych oficerów.

Mamea zawsze sprawdzała się w sytuacjach kryzysowych. Aleksander przypomniał sobie tę noc, kiedy zginął jego cioteczny brat Heliogabal, a on wstąpił na tron, i przeszedł go dreszcz.

– Prefekt pretorianów Kornelianus wyruszył, by sprowadzić kohortę z Emesy. To nasz lud. Ich dowódca Jotopianus jest z nami spokrewniony. Będą lojalni wobec nas. Inni łucznicy ze Wschodu również. Przyprowadzi też Ormian i Osroeńczyków.

Aleksander nigdy nie lubił Jotopianusa.

– Felicjanus zgłosił się na ochotnika, by wyjść na Pole Marsowe. To dowód odwagi. Czyn godny męża. – Mamea przesunęła delikatnie palcami po wymodelowanych w pancerzu prefekta mięśniach.

Aleksander miał nadzieję, że te pogłoski są nieprawdziwe. Nigdy nie ufał Felicjanusowi.

– Chciwość żołnierzy jest nienasycona. – Mamea zwróciła się do syna. – Felicjanus zaoferuje im pieniądze, znaczną sumę. Skończy się finansowe wsparcie dla Germanów. Fundusze dyplomatyczne obieca się żołnierzom. Na pewno zechcą też dostać w swoje ręce tych, których uważają za swoich wrogów. – Zniżyła głos. – Zażądają głowy Weturiusza. Trzeba go będzie poświęcić. Poza naszą czwórką Felicjanus może im oddać każdego.

Aleksander zerknął na żarłoka. Ze wszystkich dworskich dziwolągów polyfagus był jego ulubieńcem. Wątpliwe, by buntownicy zażądali śmierci cesarskiego wszystkożercy.

– Aleksandrze. – Głos matki przywołał go do rzeczywistości. – Żołnierze zechcą zobaczyć swojego cesarza. Kiedy Felicjanus wróci, wyjdziesz razem z nim na zewnątrz. Staniesz na podwyższeniu i powiesz żołnierzom, że podzielasz ich pragnienie zemsty za śmierć ich rodzin. Obiecasz pomaszerować na ich czele przeciwko barbarzyńcom, którzy zabili ich bliskich. Razem wyzwolicie jeńców i zemścicie się okrutnie na tych, którzy byli sprawcami tylu cierpień. Przemów do żołnierzy jak wódz. Ogień i miecz, palenie wiosek, stosy łupów, góry zabitych nieprzyjaciół. Wygłoś lepszą mowę od tej z dzisiejszego ranka.

– Tak, matko.

Felicjanus zasalutował i wyszedł z namiotu.

To była potworna niesprawiedliwość. Przecież zrobił, co mógł. W szarości przedświtu udał się na Pole Marsowe. Odziany w ozdobną zbroję wszedł na podwyższenie i stał tam, czekając razem z żołnierzami, którzy poprzedniego wieczoru odnowili przed nim przysięgę. Kiedy z półmroku wyłonili się zbuntowani rekruci, nabrał powietrza, by do nich przemówić. Jak zawsze spodziewał się trudności. Łacina nie była jego pierwszym językiem. Nie miało to znaczenia, bo nie dali mu szansy na wygłoszenie nawet jednego zdania.

„Tchórz! Słabeusz! Bezsilna dziewczynka uczepiona matczynej kiecki!”. Ich krzyki uprzedziły i udaremniły to, co mógł ewentualnie powiedzieć. Po jego stronie placu apelowego żołnierze pierwszego, czy może nawet dwóch pierwszych szeregów, a potem pozostałych, położyli broń na ziemi. Odwrócił się i uciekł. Ścigany gwizdami i szyderstwami, potykając się, dotarł do cesarskiej kwatery.

Po wyjściu prefekta Mamea siedziała bez ruchu jak posąg. Granianus znowu zaczął coś szeptać. Machnięciem ręki nakazała mu milczenie. Ptaszki polatywały bez celu tu i tam.

Aleksander stał niezdecydowany. A cesarz nie powinien być niezdecydowany.

– Polyfagus – rzucił.

Tłuścioch podniósł się ciężko i poczłapał za Aleksandrem tam, gdzie stało jedzenie.

– Zabaw mnie, jedz. – Ręką wskazał stos główek sałaty w koszu.

Żarłok zaczął jeść, szczęki poruszały mu się rytmicznie, podskakiwała grdyka. Nie wykazywał jednak szczególnego entuzjazmu.

– Szybciej – ponaglił go cesarz.

Używając obu rąk, wszystkożerca wciskał do ust zielone liście. Wkrótce nie było po nich śladu.

– Koszyk – rozkazał Aleksander.

Był wiklinowy. Polyfagus połamał go i zaczął zjadać. Choć kawałek po kawałku znikał w jego ustach, to jednak tym razem żarłok nie jadł z typową dla siebie lubością.

Aleksander bardzo chciał się uwolnić od matki. Nie było jednak nikogo innego. Kogoś, komu mógłby zaufać. Ufał swojej pierwszej żonie, którą mu dali. Tak, całym sercem ufał Memmii Sulpicji. Potem jednak jej ojciec, Sulpicjusz Makrynus, zaczął przeciwko niemu spiskować. Dowody uzyskane przez cesarskich szpiegów nie pozostawiały żadnych wątpliwości. Frumentarii Wolona, przełożonego szpiegów, byli skrupulatni. Nawet zanim jeszcze Sulpicjusza poddano torturom, nie było żadnych wątpliwości. Matka chciała, żeby zabito również Memmię Sulpicję. Aleksander jednak okazał stanowczość. Nie pozwolono mu spotkać się z małżonką, zdołał jednak zamienić karę śmierci na wygnanie. Z tego, co wiedział, wciąż jeszcze żyła, gdzieś w Afryce.

Wszystkożerca zakrztusił się i sięgnął po dzban.

Podobnie wyglądała sytuacja w wypadku jego drugiej żony, Barbii Orbiany. Nie miał szczęścia do teściów.

Polyfagus pociągnął potężny haust wina.

Możliwe, że byłoby inaczej, gdyby żył jego ojciec. Zmarł jednak, kiedy Aleksander był jeszcze za mały, by go pamiętać. Potem, kiedy miał dziewięć lat, powiedziano mu, że Gesjusz Marcjanus, niemalże zapomniany oficer z syryjskiej Arki, wcale nie był jego ojcem. Był nim rzekomo Karakalla. Ale wtedy cesarz też już nie żył, od roku czy dwóch. Ta dziwna zmiana sytuacji dotycząca ojcostwa pokazała, że rządzący wtedy od niedawna cesarz Heliogabal był nie tylko jego ciotecznym, ale również przyrodnim bratem. Ich matki, siostry Soemis i Mamea, dopuściły się cudzołóstwa z Karakallą. A potem zmuszono Heliogabala, by adoptował Aleksandra. Niewielu chłopców przed ukończeniem trzynastu lat miało trzech ogłoszonych publicznie ojców, z których dwóch czczono jak bogów, a ten ostatni był zaledwie pięć lat starszy od niego.

Pięć lat starszy, a perwersyjny ponad wszelką miarę. Mamea starała się chronić Aleksandra przed Heliogabalem i jego dworzanami, zarówno przed ich nikczemnością, jak i złym wpływem. Potrawy i napoje przeznaczone dla Aleksandra próbowano przed podaniem na stół. Matka przydzielała mu służących, wybierając ich spoza niewolników pałacowych. Podobnie było ze strażą przyboczną. Za ogromne sumy wynajmowano też tabuny specjalistów od literatury greckiej i łacińskiej i od oratorstwa, a także ludzi biegłych w muzyce, zapasach, geometrii i we wszelkich innych dziedzinach uważanych za niezbędne w procesie wspomagania kulturalnego i moralnego rozwoju syna. Nie było wśród nich żadnego wesołka. Kiedy wstąpił na tron, wielu uczonych pozostało na dworze, podobnie jak Granianus zajmując stanowiska w cesarskim sekretariacie. Ich podwyższony status nie dodał im lekkości.

Podczas rządów Heliogabala Mamea dbała o bezpieczeństwo syna. Jednak pomimo jej wysiłków od osób bliskich Heliogabalowi przesączały się mroczne opowieści o zepsuciu i występkach. Aleksander pamiętał, jak te szeptane opowieści przerażały go i ekscytowały zarazem. Heliogabal odrzucił wszelką przyzwoitość i ograniczenia narzucane mu przez matkę. Życie wypełnił ucztami, kobietami, różami i chłopcami, jedna jałowa przyjemność za drugą; hedonistyczne stawianie Pelionu na Ossie. Takie życie zawstydziłoby epikurejczyków i cyrenaików. Dość pomyśleć o tej wolności, tej władzy. Niczym sumienny strażnik więzienny Mamea chroniła Aleksandra przed możliwością doświadczenia takich pokus. Nie była jednak w stanie ochronić go przed ostatecznym rezultatem tego wszystkiego.

Tamta noc była ciemna, światło pochodni odbijało się w kałużach. Dwa dni przed idami marcowymi. Aleksander miał trzynaście lat, stał z matką na Forum. Po wysokich kolumnach świątyni Concordiae Augustae przesuwały się cienie. Pretorianie przekazywali swoje ofiary motłochowi. Tamci dwoje byli nadzy i zakrwawieni. Heliogabala ciągnęli żelaznym hakiem. Wbity w brzuch, wystawał mu z klatki piersiowej. Soemis wlekli za kostki, sprośnie rozciągając nogi. Jej głowa podskakiwała na nawierzchni ulicy. Zapewne oboje już nie żyli. Mamea obserwowała tę ostatnią drogę swojej siostry, podróż, którą sama po części zorganizowała. Aleksander chciał stamtąd umknąć i skryć się w pałacu. Nic z tego. Na znak dany przez matkę pretorianie obwołali go cesarzem, otoczyli i zabrali do swojego obozu.

Aleksander rozejrzał się wokół, żeby pozbyć się tamtego obrazu. Popatrzył na jedzenie: arbuzy, sardynki, chleb, ciasteczka. Obok leżał stos śnieżnobiałych cesarskich serwetek. Rzucił jedną z nich na drugą stronę stołu.

– Zjedz to.

Polyfagus pochwycił serwetkę, ale nie zaczął jeść.

– Jedz!

Mężczyzna ani drgnął.

Cesarz wyciągnął miecz.

– Jedz! – powtórzył.

Wszystkożerca dyszał ciężko z szeroko otwartymi ustami.

Aleksander machnął mu mieczem przed twarzą.

– Jedz!

Nagła zmiana światła. Lekki powiew w znieruchomiałym, przesyconym pachnidłami powietrzu. Aleksander odwrócił się gwałtownie.

W wejściu stał barbarzyński wojownik. Młody, odziany w skórę i futro, z prostymi długimi włosami opadającymi na ramiona. Jego pojawienie się nie miało żadnego racjonalnego wyjaśnienia. W ręku trzymał nagi miecz. Aleksander uświadomił sobie, że sam też trzyma w ręku miecz. Nagle sobie przypomniał. Od dawna już wiedział od astrologa Trazybulosa, że to się zdarzy. Jakoś zdołał znaleźć w sobie dość odwagi, by podnieść oręż. Wiedział, że to beznadziejne. Nikt nie pokona przeznaczenia.

Kiedy oczy barbarzyńcy przyzwyczaiły się do mroku, na jego twarzy pojawiło się zdziwienie. Najwyraźniej spodziewał się, że pomieszczenie będzie puste. Zawahał się, po czym odwrócił i wyszedł.

Aleksander roześmiał się, wysoko i zgrzytliwie. Śmiał się i śmiał. Trazybulos się mylił. Był głupcem. Źle odczytał gwiazdy. Aleksander nie miał zginąć z rąk barbarzyńcy. Ani teraz, ani kiedykolwiek. Trazybulos był tylko szarlatanem. Gdyby nim nie był, zobaczyłby, jaki los czeka jego samego, wiedziałby, co przyniesie mu kolejny dzień. Stos i wiązka chrustu; niech żywcem płonie albo udusi się w dymie.

To wszystko skończy się dobrze. Cesarz to wiedział. Stawiał już czoło śmierci i potrafi się wykazać. Nie jest tchórzem ani bezradną dziewczynką. Ich słowa już go nie raniły. Jest mężczyzną.

Zdawało mu się, że razem z barbarzyńcą zniknęli też ostatni służący. Nawet karła nie było. Namiot opustoszał i została tylko jego matka na swoim tronie, z nieodłącznym Granianusem, i Aleksander ze swoim wszystkożercą. Cesarz się tym nie przejmował. Uradowany, skupił się znowu na swoim towarzyszu.

– Jedz! – powtórzył.

Twarz tłuściocha pokrywała błyszcząca warstewka potu. Nie zabrał się do jedzenia, tylko wskazywał coś ręką.

W wejściu stało trzech rzymskich oficerów, w pancerzach i hełmach. Stojący na przedzie trzymał coś w ręku. Przyzwyczajali wzrok do półmroku.

– Felicjanus wraca – odezwał się oficer i rzucił przed siebie to, co przyniósł.

Wylądowało ciężko i obróciło się.

Aleksander nie musiał patrzeć, by wiedzieć, że to głowa prefekta.

Oficerowie wyciągnęli miecze i zaczęli posuwać się w głąb namiotu.

– Ty też, Anullinie? – spokojnym głosem spytała Mamea.

– Ja też – odparł.

– Możesz dostać pieniądze, prefekturę gwardii.

– To już koniec – powiedział Anullinus.

– Aleksander cię adoptuje, zrobi cezarem, swoim następcą.

– To już koniec.

Aleksander stanął u boku matki. Wciąż trzymał w ręce miecz. Nie jest tchórzem. Było ich tylko trzech. A jego trenowali najlepsi fechtmistrze w cesarstwie.

Oficerowie zatrzymali się kilka kroków przed tronami. Powiedli wzrokiem wokół, jak gdyby oswajając się z ogromem i potwornością czynu, jaki mieli za chwilę popełnić. Słońce błysnęło na ich mieczach. Wydawało się, że stal migoce i brzęczy złowieszczo.

Cesarz zaczął unosić broń. Dłoń miał śliską od potu. Wiedział już, że to był chwilowy przypływ odwagi. Puścił rękojeść. Miecz stuknął o podłogę.

Jeden z oficerów prychnął pogardliwie.

Z łkaniem Aleksander osunął się na kolana i uczepił rękoma matczynej szaty.

– To wszystko twoja wina! Twoja wina! – zawołał.

– Zamilcz! – rzuciła ostrym tonem. – Cesarz powinien umierać, stojąc. Giń przynajmniej jak mężczyzna.

Aleksander ukrył twarz w fałdach tkaniny. Jak ona może mówić takie rzeczy? To wszystko jej wina. Nigdy nie chciał być cesarzem; trzynaście lat postępowania wbrew sobie, trzynaście lat nudy i lęku. Nigdy nie chciał nikogo skrzywdzić. Nie czyń drugiemu...

Oficerowie ruszyli do przodu.

– Anullinie, jeśli to zrobisz, złamiesz przysięgę, którą złożyłeś w obecności sztandarów.

Na głos matki ponownie się zatrzymali. Aleksander zerknął zza fałdy materiału.

– Czy w sacramentum nie przysięgałeś stawiać bezpieczeństwa cesarza ponad wszystko? Czy nie przysięgałeś tego samego dla jego rodziny?

Matka wyglądała wspaniale. Oczy jej błyszczały, twarz stężała, a z włosami jak wypukły hełm przypominała wizerunek nieprzejednanego bóstwa, takiego, które karze za łamanie przysięgi.

Oficerowie stali z niepewnymi minami.

Czy może ich powstrzymać? Aleksander czytał gdzieś o czymś takim.

– Mordercy płacą wedle miary swoich czynów nieszczęściem, jakie bogowie ześlą na ich domostwa.

Aleksander poczuł przypływ nadziei. To słowa Mariusza z Plutarcha, który ogniem w oczach odpędzał zabójców.

– To już koniec – oświadczył Anullinus. – Giń! Przepadnij!

Czar prysł, teraz już rzecz była przesądzona. Mimo to mężczyźni się nie spieszyli. Jakby czekali na jej ostatnie słowa, chociaż wiedzieli, że ona ich nie pobłogosławi, jedynie przeklnie.

– Zeusie, strażniku przysiąg, bądź świadkiem tej ohydy. Hańba! Hańba! Anullinie, prefekcie Ormian, przeklinam cię. I ciebie, Kwintusie Waleriuszu, trybunie numeri Brittonum. I ciebie, Ammoniuszu z ciężkiej jazdy. Mroczny Hadesie, uwolnij erynie, straszliwe córy nocy, furie odbierające ludziom rozsądek i obracające ich przyszłość w popiół i cierpienie.

Kiedy umilkła, ruszyli przed siebie. Zatrzymała ich władczym gestem.

– I przeklinam wieśniaka, którego osadzicie na tronie, oraz tych, którzy za nim pójdą. Niech żaden z nich nie zazna szczęścia, dobrobytu lub spokoju. Niech wszyscy żyją w cieniu miecza. Niech nie oglądają długo słońca i ziemi. Cesarski tron został splamiony. Ci, którzy na niego wstąpią, odkryją, że nie zdołają uniknąć kary.

Anullinus podniósł miecz.

– Giń! Przepadnij! – zawołał.

Mamea ani drgnęła.

– Exi! Recede! – powtórzył.

Postąpił krok do przodu. Ostrze opadło. I wtedy Mamea wykonała ruch. Nie mogła się powstrzymać przed podniesieniem ręki. Było już jednak za późno. Aleksander patrzył na kikuty jej obciętych palców, na pojawiające się nienaturalnie nagle szerokie czerwone rozcięcie w matczynym gardle, na tryskającą krew.

Ktoś krzyczał, głosem wysokim i zdyszanym, jak dziecko. Anullinus stanął nad nim.

– Exi! Recede!