Chała - ebook

Od autora

Chcę napisać książkę.

Gdy wyjeżdżałem z Krakowa, zostawiłem za sobą wszystko, co mogłoby mi w tym przeszkodzić:

– dwa doktoraty, które przypłaciłem dwoma rozwodami,

– urągających studentów, których skazałem na wrześniowe poprawki,

– moją, trzecią już, urągającą żonę, którą wykańcza moje oddanie pracy,

– moją przeszło trzydziestoletnią karierę naukową, na którą składają się niezliczone publikacje, delegacje, wykłady, warsztaty, kursy i Bóg jeden wie, co jeszcze.

Ach, gdy tak teraz patrzę na to tak zwane wszystko, spisawszy to, nieubłaganie dociera do mnie świadomość, że całe moje życie marnowałem czas. To, co było dla mnie najważniejsze, ciągle odkładałem na później. Ale koniec z tym!

Pragnę, by mój umysł był niczym niezmącony. Pragnę wyzbyć się tego, co mnie skaziło, i dosięgnąć mojego prawdziwego ja. Tabula rasa. By sobie to ułatwić, postawiłem na prostotę: w ośrodku, w którym spędzę najbliższy miesiąc, zajmuję skromny pokój, nie większy od izby Marcina Lutra w Wartburgu. Skromne drewniane łóżko, skromna drewniana szafa, skromne drewniane biurko, przy którym właśnie siedzę, opierając się o twarde oparcie skromnego drewnianego krzesła. Okno z widokiem na jedyną polną drogę (właśnie przejeżdża nią samochód). Nie dopuszczę do tego, by cokolwiek mnie rozproszyło.Część pierwsza

1

Nazywam się Feliks Feliks.

Jeszcze zanim wyszedłem z mieszkania, zdążyłem pokłócić się z M. – moją, trzecią już, żoną.

– Mógłbyś mi powiedzieć, co ty właściwie robisz?

– Pakuję się. Wyjeżdżam.

– Dokąd?

– Uciekam.

– Od czego?

– Od wszystkiego.

Podczas gdy ona szykowała mi kanapki, ja pindrzyłem się przed lustrem. Bo musisz wiedzieć, Drogi Czytelniku, że ogromną uwagę przywiązuję do wyglądu. Jestem próżny, krótko mówiąc.

– Czy ja też jestem wszystko? – zapytała smutnym, zdecydowanie zbyt dziewczęcym głosem.

– Nie, kochanie. Będę pisał. Pa – i przytuliłem jej głowę do mojej piersi, i ucałowałem ją w czoło, i przechwyciwszy z jej dłoni kanapki, wyszedłem.

Miałem prawie czterdzieści minut do odjazdu busu. Szedłem powoli. Bulgotał we mnie mocno gazowany koktajl nostalgii i obrzydzenia.

Niecałe cztery godziny później byłem już tutaj.

Wyszedłem z busu, rozejrzałem się i pomyślałem: Piękna okolica! Jak cicho i kojąco. Trawy, pola, wzgórza! Nawet słońce jakby inaczej świeci. I powietrze takie – lekkie. I ruszyłem w kierunku ośrodka, który jawił się gdzieś na horyzoncie.

2

Idąc w stronę ośrodka, miałem okazję zażyć wielu pięknych i – przede wszystkim – nowych zjawisk. (Pomyślałem, że to na pewno zwiększy moją kreatywność). Chociażby wszechobecność krów i ich muczenia. Muuu-muuu.

Byłem już pod samym ośrodkiem, gdy zaczynało się ściemniać. Przystanąłem, rozejrzałem się i zmiarkowałem, że nadal otaczają mnie krowy. Jedynie muczenie (muuu-muuu) zastąpił taki jazgot parszywy.

– Czy pan Feliks Feniks? – wymuczała jedna z nich.

– Feliks.

– No, Feniks. Muszę pana odhaczyć.

– Dobrze trafiłem?

– Tak. Jest pan ostatnim gościem. To kluczyk dla pana. Proszę wejść już do środka.

Wszedłem do środka ośrodka.

Po wszystkich komnatach, korytarzach, lufcikach, przesmykach, kantach i kątach pałętały się te same krowy. Chociaż nie, przyjrzałem się im i szybko dostrzegłem w nich okazy w najwyższej fazie rozwoju: ostateczna transmutacja nadopiekuńczej matki Polki. Były to spęczniałe, upadłe matrony z ogromnymi zapadniętymi piersiami i polikami pokrytymi brodawkami.

Owładnięty przerażeniem spojrzałem na mój numerek i runąłem do mojego pokoju.

3

Nie kryję zadowolenia z faktu, iż tutejszy personel prezentuje się niekorzystnie. W takich warunkach nawet kobiety nie będą w stanie mnie rozproszyć w czasie pisania. Bo musisz wiedzieć, Drogi Czytelniku, że to właśnie kobiety były zawsze numerem jeden w rozpraszaniu Feniksa. Przepraszam, Feliksa.

Mój dialog z żoną, który przytoczyłem rozdział temu, wyglądał trochę inaczej:

– Mógłbyś mi powiedzieć, co ty właściwie robisz?

– Pakuję się.

– Odchodzisz?

– Nie. Wyjeżdżam.

– Dokąd?

– Taka wieś pod Krakowem.

– Czego tam będziesz szukać?

Chciałem tu przyjechać, gdyż potrzebowałem spokoju w czasie pisania. Ona nie mogła mi go dać. A ja nie mogłem jej o tym powiedzieć.

– Inspiracji.

– Nie możesz choć na moment przestać pracować?

– W tym mieście nie umiem.

– Potrzebujesz zmiany? Znudziłam ci się? – wypluła ze swojego, najbardziej w tej chwili wilgotnego, otworu romantycznego.

– Nie, nie znudziłaś mi się! W życiu!

Przytuliłem ją naprawdę mocno.

– Uciekam – wyszeptałem jej do ucha.

Niemal zawisła na moich plecach. Naprawdę głęboko wbiła we mnie swoje piękne, długie palce.

– Zrobię ci kanapki.

Pisząc pindrzyłem się przed lustrem, miałem na myśli golenie szyi. M. uwielbiała dotykać i wąchać moją gładką, pachnącą pianką do golenia i wyperfumowaną szyję. Nigdy nie potrafiła się jej oprzeć. Gdy wróciła – z kanapkami – oparła się na niej.

– Ode mnie też uciekasz? – wymamrotała, rozchylając nozdrza, by nasycić się ulubionym zapachem, a następnie poporcjować i zmagazynować go w nieskończenie pojemnym spichlerzu mózgu. Na czarną godzinę tęsknoty. Czułem, że sznur jej ramion niebezpiecznie zacieśnia się na mojej śliskiej szyi. Bo widzisz, Drogi Czytelniku, kochałem ją, ale ona kochała mnie bardziej.

– Nie, kochanie. Będę pisał. Pa.

Po tej rozmowie byłem kompletnie zdruzgotany.

Idąc przez Planty, rozmyślałem. Jeżeli rzeczywiście każdemu z nas jest ktoś pisany, to M. była miłością mojego życia. Gdy na nią patrzę, samoistny ogień płonie w moich kościach; jak ten, który rozrywał moje ciało, gdy miałem właśnie 20 lat, i który bez przerwy pchał mnie ku namiętnościom. Gdy na nią patrzę, wypełniają mnie najdonioślejsze z uczuć; jak wtedy, gdy słucham muzyki. I to właśnie ja sprawiłem, że płakała. Te jej śliczne, smutne oczy. Nadal je widzę. A to przecież córka mojej studentki. Studentka zaś była moją żoną.

Tak więc już w drugim rozdziale Cię okłamuję, ale sam widzisz, Drogi Czytelniku, że samo wspomnienie kobiet wywraca moją narrację do góry nogami. Teraz rozumiesz, dlaczego na najbliższy miesiąc rozstałem się z M. Skoro mam być niczym nieskażony, skoro mam dosięgnąć mojego prawdziwego ja, w końcu skoro tabula rasa, to tabula rasa.

Przejdźmy do rozdziału czwartego.

5

Do twarzy im było z tymi widłami, gdy tak patrzyłem na nich, płonąc na stosie.

Koniec części pierwszej