Czas ukradziony - ebook

PROLOG

KAROUAC, BRETANIA

4 WRZEŚNIA 1975

To był najpiękniejszy dzień jej życia.

Czekała na jego nadejście, od tygodni starannie przygotowując każdą jego chwilę, powinna więc szaleć ze szczęścia i promienieć radością.

A jednak czuła się dziwnie. Tak jakoś niezręcznie. Jakby zapomniała o czymś ważnym i wiedziała, że za chwilę popełni błąd.

To tylko strach, powtarzała sobie, stojąc przed lustrem. Uzasadniony strach, jaki prawdopodobnie odczuwa każda kobieta, zamierzająca podjąć zobowiązanie na całe życie.

Ale czy każda kobieta w dniu ślubu marzy o młodzieńczej miłości?

Amélie zamknęła oczy i znowu zobaczyła przed sobą Erwana. Widziała jego zniewalający uśmiech, szare tęczówki, które tak często stawały się niebieskie, zawsze rozwichrzone włosy, zbyt niesforne, żeby się poddać grzebieniowi. Czuła jego spracowane dłonie na swojej skórze, dotyk jego warg na ustach, jakby dopiero wczoraj oddała mu się na plaży.

Potrząsnęła głową, zmuszając się do odrzucenia tych wspomnień. Myślenie o nim było szaleństwem. I to w dniu ślubu. To zdarzyło się tak dawno. Minęły cztery lata, prawie co do dnia. Na pewno już o niej zapomniał. Nigdy nie dał znaku życia, nie próbował się z nią w żaden sposób skontaktować.

Czekała całymi tygodniami i miesiącami, licząc, że się odezwie, aż w końcu pogodziła się z rzeczywistością. Z tym, że była dla niego zwyczajną wakacyjną przygodą. Zabawką na lato. Zamknęła tę kartę i spojrzała w przyszłość. Poświęciła się bez reszty swoim studiom – projektowaniu mody – żeby zapomnieć. Żeby o nim nie myśleć.

Dziś nareszcie była szczęśliwa. Skończyła studia i znalazła wymarzoną pracę w małej firmie odzieżowej, gdzie jej styl i nieco szalone pomysły uznano za ciekawe. Nie liczyła na tak wiele. A teraz miała poślubić wspaniałego mężczyznę, który kochał ją ponad wszystko, bardzo mocno. Wiedziała, że będą szczęśliwi.

Dlaczego więc właśnie dziś? Po co wracać do bolesnej przeszłości, którą powinna już dawno pogrzebać? Dziś wychodzi za mąż za Aymerica, będzie z nim na dobre i na złe.

Amélie zrobiła głęboki wdech, a potem wydech, żeby uspokoić serce, nerwy i głowę. Poprawiła woalkę, wygładziła kilka niewidocznych fałdek na sukni ślubnej. Sama ją zaprojektowała i stworzyła cud – suknię swoich marzeń.

Twarz Erwana znów stanęła jej przed oczami.

Do diabła! – zaklęła w duchu, lecz zaraz się opanowała.

Dobrze wychowana kobieta nie przeklina.

Ktoś lekko zapukał do drzwi, do pokoju wsunęła głowę matka.

– Jesteś gotowa, kochanie? – zapytała rozpromieniona Viviane Lacombe.

Amélie jeszcze raz przejrzała się w lustrze, znów głęboko westchnęła i odrzekła:

– Jestem gotowa.

To nie była odpowiednia chwila na zadawanie sobie pytań i roztrząsanie przeszłości.

Mimo to przed wejściem do kościoła odwróciła głowę i uważnie rozejrzała się po dziedzińcu, placu i twarzach przechodniów, wbrew sobie szukając wśród nich tej jednej, znajomej, uśmiechniętej. Potem otrząsnęła się, przeklinając idiotyczne rojenia, które psuły jej najpiękniejszy dzień życia, i z uśmiechem popatrzyła na ojca, wsuwając rękę pod jego ramię.

A potem czekała na pierwszy akord organów, żeby wejść do kościoła.

Ukryty w bramie, niewidoczny z dziedzińca, Erwan patrzył, jak kobieta jego życia wchodzi u boku ojca do świątyni, by poślubić innego mężczyznę.

Przyjechał za późno. Przegrał. Znowu. Ale tym razem – definitywnie.ROZDZIAŁ 1

KAROUAC, BRETANIA

MAJ 2014

List przyszedł we wtorek.

To zdanie byłoby doskonałym tytułem powieści. Wzbudza zaciekawienie, jest zarazem precyzyjne i tajemnicze. Inspiruje wyobraźnię. Co takiego zawierał ów list, skoro ktoś uznał, że warto zadawać sobie trud, by pisać o nim książkę? Cóż miał w sobie niezwykłego?

Przecież ludzie codziennie piszą miliony listów (no, może tysiące, bo nastanie ery komputerów stopniowo zabija klasyczną korespondencję), po co więc o tym mówić?

Ponieważ to nie był zwyczajny list. Nie taki jak inne. Nie reklamował żadnego nowego sklepu z markową odzieżą, nie zawierał oferty udzielenia kredytu na dogodnych warunkach. I nie zapraszał adresata na przyjęcie dla członków elitarnego klubu ani nawet nie zachęcał do kupna samochodu za wyjątkowo niską cenę. Nie był to też żaden rachunek (na szczęście, bo nie znoszę dostawać rachunków, tak jak nie lubię awarii elektryczności).

Nie, nic z tych rzeczy. Ten list napisał odręcznie pewien człowiek do innego prawdziwego człowieka. Mężczyzna do kobiety. Mężczyzna, który…

Ale zagalopowałam się, zaczynam wyprzedzać bieg zdarzeń. Zacznijmy od początku.

A zatem list przyszedł we wtorek.

Ten dzień, poza kilkoma drobiazgami, zaczął się tak, jak wiele innych wtorków.

Owego ranka majowe słońce zaświeciło pełnym blaskiem po tygodniach nieznośnego deszczu, którego wszyscy w Bretanii mieli powyżej uszu, a ja z niewypowiedzianą przyjemnością nareszcie włożyłam pierwszą tego roku wiosenną sukienkę. Informacja była oficjalna – nadeszła wiosna, niosąc ze sobą dobry humor i radość życia.

Jak to się często zdarzało, budzik zastał mnie z nosem w komputerze, z oczami podkrążonymi z niewyspania i głową pełną przygód moich bohaterów.

Muszę wam bowiem powiedzieć, że zajmuję się pisaniem. Nie, nie tych poważnych dzieł, które walczą o nagrodę Goncourtów albo o recenzje profesjonalnych krytyków zamieszczane w magazynach literackich i mające bardzo oficjalny charakter. Nie, ja piszę „te książki”.

Takie, które wynosi się na strych albo chowa za rzędem klasyki zachowanej z czasów licealnych. Te, które osłania się nieprzejrzystą obwolutą, żeby ukryć kiczowatą okładkę, albo czyta bezpośrednio z czytnika elektronicznego, by się nie narażać na pytania i drwiące spojrzenia. Te, o których nie należy mówić publicznie z obawy, że w opinii słuchaczy momentalnie utraci się piętnaście punktów IQ, ot tak, bez uprzedzenia. Te, które można kupić tylko w Monoprix, a nigdy we FNAC-u czy – tym bardziej – szanującej się księgarni.

Tak. Właśnie takie powiastki.

Piszę romanse. Czasem z wątkiem erotycznym, czasem bez. Ze stereotypami albo bez. I z czytelnikami (choć prawdę mówiąc – raczej bez). Piszę opowieści miłosne i robię to przede wszystkim dla siebie, bo pod maską poważnej nauczycielki historii i geografii kryje się moje małe, miękkie serduszko. Piszę też dla koleżanek. Zapewniam, że fajnie rozmawiać na te tematy nad talerzami ryżu i kotletami. Odrobina banału nikomu jeszcze nie zaszkodziła, wszak życie i tak stawia nas wobec poważnych problemów, więc nie musimy ich mnożyć, kiedy mamy wolną chwilę i chcemy odetchnąć. A my lubimy historie miłosne i do diabła z tymi, którzy nas oceniają.

Tego ranka miałam więc za sobą kilka spędzonych na pisaniu godzin i bardzo mało tych przespanych, stanowczo za mało, żeby wyglądać ładnie i świeżo. Ale co z tego – nikomu nie musiałam się podobać, toteż się tym nie przejmowałam. Lekko przymulona powędrowałam do gimnazjum, gdzie wbijałam historię i geografię do jasno­- (i ciemno-, rudo- czy też tęczowo-) włosych głów naszych kochanych dzieciaków. Chociaż lekki makijaż, który nałożyłam, żeby zamaskować podkówki pod oczami, i swobodny, ale stosowny strój, jaki wybrałam, tworzyły złudzenie gotowości do pracy, to mój mózg z ogromnym trudem pchał tego dnia wagoniki i musiałam sięgnąć po cały dostępny arsenał (teinę i tym podobne), żeby nie pleść bzdur, zamiast uczyć.

A wszystko dlatego, że żaden z uczniów – tak uroczych (przeważnie) i wyrozumiałych (w pewnym stopniu) – nie jest w stanie oprzeć się pokusie przyłapania nauczyciela na gorącym uczynku i wytknięcia mu błędu, jeśli tylko nadarzy się okazja. Wolałam uniknąć takiej sytuacji, bo to naprawdę nic miłego.

Po stosunkowo wyczerpującym dniu, kiedy to miałam lekcje w czterech klasach i sprawdziłam prace uczniów (nawiasem mówiąc, poprawiałam błędy fioletowym długopisem, który był drobnym szaleństwem bardzo schludnej poza tym nauczycielki), wróciłam w domowe pielesze, ale tylko po to, żeby zaraz wyjść ze sweterkiem przerzuconym przez ramię, pudełkiem ciastek upieczonych poprzedniego wieczoru i zeszytem, który zawsze nosiłam w torebce. Kierunek: centrum Karouac i butik „Nić Ariadny”, gdzie najprawdopodobniej czekały już na mnie Vic i pozostałe dziewczyny.

Początkowo sporadyczne spotkania klubu robótek ręcznych we wtorkowe wieczory szybko przerodziły się w tradycję i były stałym punktem wypełnionego po brzegi tygodnia. Uważałam je za chwilę odprężenia, sposób na przestawienie w stan czuwania kipiącego pomysłami mózgu i wybujałej wyobraźni. Jedne kobiety uprawiają jogę, inne – sztuki walki, ja natomiast robiłam na drutach i raz w tygodniu – czy to w deszcz, czy w wichurę lub śnieżycę – chociaż muszę przyznać, że zdarzało się to raczej rzadko – z drutami w ręku biegłam do miasta, żeby się spotkać z grupką przyjaciółek w jedynym sklepiku z wełną i przyborami do szycia w Karouac i okolicy.

Właścicielką butiku była Victoire, „mama” naszej grupki. „Nić Ariadny” była jej dzieckiem, jej dziełem, symbolem nowego życia, o które dzielnie walczyła, mimo problemów i przeszkód. Otworzyła sklep prawie dziesięć lat temu, kiedy odziedziczyła całkiem sporą sumkę po babce. Miała wtedy trzydzieści dwa lata i męża kobieciarza. Postąpiła zgodnie z radami swej bardzo doświadczonej babci i wykorzystała tę okazję, by odzyskać wolność, a także panieńskie nazwisko. Pewnym krokiem wyruszyła w świat i rozwinęła skrzydła. Mimo trudnych początków (takie są uroki życia w małej społeczności) „Nić Ariadny” w końcu odniosła sukces i teraz, właśnie w tym małym, przytulnym sklepiku, równie barwnym jak jego właścicielka, co tydzień spotykałam się z miłośniczkami robótek ręcznych. Przychodziłyśmy tam zawsze i czerpałyśmy z tego prawdziwą radość.

Grupę dziewiarek, jak lubiłam o nas mówić, stworzyły Victoire i Cécile, z którą najdłużej się przyjaźniłam. Przez kilka miesięcy od otwarcia sklepu, kiedy Vic zmagała się z fakturami i brakiem klientów, grono dziewiarek było dwuosobowe. Do dziś zresztą Vic chętnie opowiadała, że gdyby nie niezawodna Cécile, prawdopodobnie by się poddała. To właśnie Cécile nie tylko podsunęła jej pomysł założenia klubu dziewiarek, ale i przyprowadziła Bérénice­­­, a potem Angélique i wreszcie mnie, niedługo po tym, gdy przyjechałam do Karouac.

I prawdopodobnie będę jej za to wdzięczna do końca życia.

W dziewiarkach znalazłam nie tylko przyjaciółki. Przez tych pięć lat, które z nimi spędziłam, stały się dla mnie rodziną. A teraz nie wyobrażałam sobie życia bez nich, bez ich żartów i rad, a przede wszystkim – bez naszej bezwarunkowej, bezinteresownej przyjaźni.

Mała grupa była już prawie w komplecie, kiedy zdyszana weszłam do butiku – co to za pomysły, włóczyć się piechotą!

– Dobry wieczór, dziewczyny! – zawołałam, zamykając za sobą drzwi, które zasygnalizowały moje wejście dźwięcznym dzwonkiem.

Vic, Cécile i Bérénice natychmiast zwróciły na mnie oczy i uśmiechając się radośnie, powitały mnie chórem.

– Cześć, Flavie!

– Witaj, kotku!

– Cześć!

– Już dobrze, wystarczy!

– Co u ciebie?

Dosłownie opadłam na krzesło i ciężko westchnęłam.

– Dziewczyny, to trudna chwila – zaczęłam. – Mam wrażenie, że uczniowie uważają mnie za idiotkę.

Wyjęłam pudełko z ciastkami, otworzyłam je i postawiłam na stole.

– Częstujcie się, proszę! Przyniosłam coś na ząb!

I żeby je zachęcić, sięgnęłam po ciastko i wbiłam w nie zęby, starając się powstrzymać jęk rozkoszy, która mnie ogarnęła. Upiekłam czekoladowe delicje i wyznam bez przesadnej skromności, że to boski smakołyk. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby mi powiedziano, że gdzieś na świecie taka rozpusta jest zakazana.

– Flavie, jesteś naprawdę kochana! – oświadczyła Vic.

– Świetny pomysł! – zawołała Cécile, biorąc ciastko. – Konam z głodu!

– Powiedz wreszcie – odezwała się łagodnym głosem Bérénice – co znowu wymyślili twoi uczniowie?

– Zebrałam prace, które kazałam im na dziś zrobić – zaczęłam, przełykając kęs smakołyku. – Rzuciłam na nie okiem, zanim tu przyszłam. Tylko po to, żeby się zorientować, jak sobie poradzili. I wiecie, co? Zakładam się, że nie zgadniecie!

– Oszukiwali?

– Bingo! Przepisali stronę z Wikipedii. Czy naprawdę myślą, że wystarczy dodać kilka błędów ortograficznych, żebym nic nie zauważyła?

– Wszyscy tak zrobili?

– Nie, nie wszyscy, ale co najmniej troje. A wiecie, co mnie najbardziej zasmuca?

– Nie, ale na pewno nam powiesz.

– Że w trójce oszustów znalazła się naprawdę niezła uczennica, która bez trudu mogłaby wykonać tę pracę samodzielnie. Dlatego mam wrażenie, że poniosłam częściową porażkę. Że nie zdołałam wpoić im wartości, jakie będą im potrzebne w życiu.

– Podchodzisz do tego zbyt poważnie – wtrąciła Cécile. – Nie wydaje ci się, że wyciągasz pochopne wnioski z tego incydentu? W każdej klasie znajdzie się jakiś mały oszust, zawsze tak było i z dnia na dzień tego nie zmienisz. Ale ten fakt nie świadczy o niekompetencji nauczyciela.

Znów westchnęłam.

– Sama nie wiem, Cess. Czasami się zastanawiam, czy moja praca jest cokolwiek warta. Czuję się bezradna, nie potrafię im pomóc. I przygnębia mnie to.

– Nie możesz traktować wszystkiego tak osobiście, to nie ma sensu – oświadczyła Vic, jak zwykle twardo stąpająca po ziemi. – Nie zdołasz zbawić świata, masz tylko uczyć historii i geografii. Dlatego nie zatruwaj sobie życia, robisz sobie krzywdę. Lepiej zjedz jeszcze jedno ciasteczko – dodała, podsuwając mi pudełko. – Życie wygląda weselej, kiedy się je osłodzi.

– Vic ma rację – przyłączyła się Bérénice, kiedy wybierałam największe z ciastek. – Słodkości rozwiewają smutki – dodała z uśmiechem, jakby wygłaszała hasło reklamowe, bo przecież była właścicielką cukierni „Delicje Bereniki”, słynącej z najlepszych ciast w promieniu kilku kilometrów. Dla niej cukier był sposobem na życie. – Ale naprawdę nie powinnaś brać sobie tego wszystkiego tak mocno do serca. Starasz się uczyć jak najlepiej i tylko to się liczy!

– Ale to moje „najlepiej” nie wystarcza!

– Pamiętaj, że nie jesteś opiekunką społeczną – zaoponowała żywo Cécile – i nie jest twoim obowiązkiem ratowanie tych dzieciaków. Zostaw te heroiczne zadania ludziom, którym za to płacą! Na przykład ja, kiedy pokazuję klientom domy, nie mówię, jak powinni urządzić to czy inne pomieszczenie. Nie na tym polega moja praca.

Kiedy Cécile nie robiła na drutach (dla siebie, dla którejś z nas albo dla bezdomnych), wykonywała całkiem intratną pracę agentki nieruchomości i zdarzało jej się nawet nazywać się swatką. „Niektórzy pomagają ludziom znaleźć bratnią duszę – powtarzała – a ja pomagam im w znalezieniu swojego domu”. I właśnie jako pośredniczka znalazła nie tylko idealny lokal na „Nić Ariadny”, a potem na „Delicje Bereniki”, ale także, kiedy kilka lat temu przyjechałam do Karouac ze świeżo uzyskanym dyplomem, gotowa ratować cały świat, a zwłaszcza uczniów, pomogła mi stać się szczęśliwą właścicielką ślicznego niedużego domku, który urzekł mnie rustykalnym stylem i w którym mieszkam do dziś. Nie wiedziałam jeszcze, że ten domek wkrótce odmieni moje życie.

– Moja rola – ciągnęła przyjaciółka – polega na umożliwieniu ludziom znalezienia wymarzonego domu. Ale nie obchodzi mnie już, co potem z nim zrobią. To dotyczy także ciebie. Twoim zadaniem jest dać uczniom klucz do zrozumienia świata, aby mogli podejmować samodzielne decyzje. Nie możesz za nich decydować ani wyręczać ich w rozwiązywaniu problemów.

Chciałam powiedzieć Cécile, że nawet jeśli częściowo ma rację (a muszę przyznać, że często tak bywa), to przykro mi patrzeć, jak uczniowie marnują swoje cenne szare komórki, kopiując, zamiast myśleć samodzielnie, i że uznawałam to za osobistą porażkę, ale właśnie wtedy, gdy otwierałam usta, rozległ się dzwonek u drzwi, a przybycie Angélique spowodowało natychmiastową zmianę tematu, co zresztą było mi raczej na rękę. Tym razem, choć zdarzało się to niezwykle rzadko – nie do końca zgadzałam się z pozostałymi co do mojego zaangażowania w życie uczniów, ale po nieprzespanej nocy czułam się zbyt zmęczona, żeby bronić swoich racji z godnym tej sprawy zapałem.

Dalszy ciąg rozmowy musiał poczekać, aż odbuduję wszystkie połączenia neuronów.

– Cześć, dziewczyny, przepraszam za spóźnienie! – zawołała Angélique, szybko wchodząc do butiku.

Jedyna oficjalnie „związana” członkini naszej grupy była też mamą uroczego Oliviera, którego czasami zabierała ze sobą, żebyśmy mogły z nim pogaworzyć, dając ujście zachwytowi i zupełnie się nie hamując przy takim maleństwie. Wykorzystywałyśmy te okazje ku obopólnemu zadowoleniu.

– Cześć, Angèle – powiedziałam, uśmiechając się ciepło do przyjaciółki. – Co u ciebie? Nie wzięłaś dziś swojego słoneczka?

Angélique przysiadła się do nas i od razu wyjęła robótkę.

– Nie, został z tatą – wyjaśniła. – Poza tym wszystko w porządku. A co u was? O, ciasteczka! Ty je przyniosłaś, Flavie?

Pokiwałam głową.

– Jesteś aniołem! Hmm! Pycha! Kiedyś musisz mi podać przepis…

– Angélique, przecież ty nie potrafisz ugotować nawet makaronu – sprowadziła ją na ziemię Cécile, która nie przepuściła żadnej okazji, żeby dociąć którejś z nas. – A co dopiero mówić o ciasteczkach!

– Ale to nie dla mnie, tylko dla Hervégo!

– Tak właśnie myślałam…

– Przecież wiecie, że już dawno zrezygnowałam z gotowania i powiem wam szczerze, że mój mężuś wygląda tak seksownie, kiedy się kręci po kuchni, że wcale tego nie żałuję. Wolę usiąść sobie z boku z kieliszkiem wina i patrzeć na niego.

– Zbyt często nie docenia się uwodzicielskiej mocy białego fartuszka i mąki na rękach – stwierdziła Vic.

– Amen! – podsumowała Angélique. – Flavie, skoro już mowa o facetach i uwodzeniu – podjęła, zwracając na mnie oczy, w których płonęła nieposkromiona ciekawość – mam piekielną ochotę poznać dalszy ciąg twojej powieści. Czy Liam i Clarissa będą już teraz razem? Rozmawiali ze sobą? Powiedział Clarissie, kim jest ta blondynka, z którą był tamtego wieczoru? Co ustalili? Widzisz, bo wszystko to fajne i miłe, ale w życiu są sprawy naprawdę ważne!

Liam i Clarissa byli dwojgiem głównych bohaterów romansu, który właśnie pisałam, i to przez nich miałam dziś takie małe i podkrążone oczy.

– Przyznam się wam, że ja też konam z ciekawości! – dodała Bérénice. – Myślałam o nich przez cały tydzień!

– No cóż… owszem, rozmawiali ze sobą.

W kilku słowach przedstawiłam najnowsze fakty, te świeże, z dzisiejszego ranka. Dziewczyny odpłaciły mi komentarzami. Mówiły jedna przez drugą i wszystkie równocześnie. Najbardziej lubiłam chwile, gdy dyskutowałyśmy o moich bohaterach. Czułam się wtedy tak, jakby stworzone przeze mnie postacie ożywały poza moją głową i komputerem. Rozmawiałyśmy o nich jak o prawdziwych ludziach, a czasem nawet wydawało mi się, że lada chwila otworzą drzwi i wejdą do „Nici Ariadny” albo do „Delicji Bereniki”.

– I dlatego mam takie podkrążone oczy – zakończyłam. – Liam nie pozwolił mi spać przez prawie całą noc.

– A co planujesz dalej? Czy to już koniec?

– Nie, mam w głowie jeszcze kilka pomysłów.

Przez dwie następne godziny gawędziłyśmy, przeskakując z tematu na temat – jak w każdy wtorek. Mówiłyśmy o moich powieściach i planowanych przez każdą z nas robótkach, no i oczywiście o mężczyznach, ciasteczkach i literackich odkryciach ostatnich dni, a wszystko przy wtórze śmiechu. Żadna już nie wróciła do kwestii moich uczniów.

Jak w każdy wtorek, czas mijał nam bardzo szybko.

Nie zdawałam sobie wówczas sprawy, że wkrótce w moim życiu dokona się radykalna zmiana. Nie wiedziałam, że po tym wieczorze nic już nie będzie takie jak kiedyś.

Po spotkaniu w butiku wybrałyśmy się do ulubionej naleśnikarni. Nie dość, że jedzenie mieli tam nieziemskie, to jeszcze trudno było się oprzeć uśmiechowi właściciela, który bardzo nas lubił i zawsze, kiedy go odwiedzałyśmy, częstował nas dodatkowo łakociami. Któż nie zadurzyłby się w takim mężczyźnie? My miałyśmy do niego słabość, więc po każdym wieczorku z robótkami lądowałyśmy w naleśnikarni.

Wracałam do domu już po zachodzie słońca, postanowiłam jednak iść przez plażę. Spędziłam w Karouac już pięć lat i przez ten czas zdążyłam się zakochać w wybrzeżu. Wtulone między różowe granity miasteczko stało się moim małym skrawkiem morza i piasku. Z biegiem lat nazbierałam sobie wspomnień, z których każde było równie cenne. Tu ciągnęła się plaża kąpieliska, przepełniona latem, pusta przez resztę roku. Dalej znajdowała się zatoczka, odizolowana od miasta i dostępna tylko podczas odpływów. Lubiłam tam siadać, gdy chciałam spokojnie pisać albo po prostu pomyśleć o moich bohaterach, wsłuchując się w szum fal. Było jeszcze molo, przerobione na promenadę, na której końcu siadałam w słoneczne dni, stawiając przy ławce termos. Oglądałam zachody słońca i robiłam na drutach.

Cóż z tego, że przez całe życie (czyli do wyjazdu na studia) mieszkałam w Lannion, skoro to pięciotysięczne Karouac ze swym rustykalnym charakterem i ukwieconymi ogródkami podbiło moje serce? Po pięciu latach miasteczko stało się moim macierzystym portem i dziś nie potrafiłam sobie wyobrazić życia w innym miejscu. Byłam tu u siebie.

Po kwadransie pchnęłam furtkę i spędziłam kilka minut w ogródku przed domem, podziwiając moją „posiad­łość” z uśmiechem na twarzy i dumą w sercu.

Zakochałam się bez pamięci w tym uroczym domku, kiedy tylko ujrzałam go po raz pierwszy. Wybudowany z szarego kamienia, miał niebieskie okiennice, a od plaży dzieliło go kilkaset metrów. „Dom dyrektora” – tak go tu nazywano, z prostego powodu: przez wiele lat mieszkał w nim dyrektor pobliskiej szkoły podstawowej. Kiedy szkołę przeniesiono do nowego, bezpieczniejszego budynku na drugim końcu miasta, a stary opustoszał, dom wystawiono na sprzedaż, ale nazwa pozostała.

Kiedy przeniosłam się do Karouac, nie zamierzałam tak szybko kupować domu, ale ten tak mnie urzekł, że nie mogłam się pogodzić z myślą, iż mógłby zamieszkać w nim ktoś inny. Dlatego spotkałam się z moim doradcą w banku i zaciekle, z przekonaniem walczyłam o kredyt, a już po kilku tygodniach Cécile dała mi klucze i mogłam zamieszkać u siebie.

Od tamtej pory nie było dnia, żebym nie gratulowała sobie tej decyzji. Uwielbiałam ten dom i czułam, że on też mnie pokochał.

Przed wejściem wyjęłam pocztę ze skrzynki, jednak w pierwszej chwili nic nie zwróciło mojej uwagi. Kilka kopert z reklamami, nic nadzwyczajnego. Położyłam je na stole, przy komputerze, a potem weszłam do kuchni, by zrobić sobie herbatę. Padałam z nóg, postanowiłam jednak napisać kilka akapitów i zakończyć przynajmniej ten rozdział.

Z parującą filiżanką w ręce włączyłam komputer, a kiedy ładowały się różne programy, mimochodem zerknęłam na korespondencję. Rachunek, rachunek, rachunek. Kilka reklam. Już miałam odłożyć wszystko na stół, nie otwierając (do faktur zdążę zajrzeć jutro), gdy na spodzie stosu zauważyłam pożółkłą kopertę, która wyglądała na dziwnie starą. Była zaadresowana do Amélie Lacombe. Na wierzchu zobaczyłam naklejoną etykietę z symbolem poczty i kilka napisanych na maszynie słów: „Przepraszamy za opóźnienie, z jakim list dotarł do adresata”.

I tyle. Żadnych innych wyjaśnień.

Zmarszczyłam brwi. Amélie Lacombe… Z tego, co wiedziałam, dom przez wiele lat stał pusty, zanim go kupiłam. Nie pamiętałam dokładnie, jak się nazywali ostatni lokatorzy domku, ale to nazwisko było mi obce.

Z zaciekawieniem spojrzałam na datę stempla pocztowego: 1971.

Ten list wysłano w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym pierwszym roku, a dopiero dziś, po czterdziestu trzech latach, dotarł do celu. Osoba, do której był adresowany, prawdopodobnie wyniosła się stąd przed kilkudziesięciu laty. I to się nazywa opóźnieniem…

Nagle przypomniałam sobie artykuł przeczytany kilka miesięcy wcześniej. Pisano w nim o pocztówce, która dotarła pod wskazany adres po piętnastu latach. Wędrowała po kraju w ślad za adresatem, gdyż przez ten czas kilka razy się przeprowadzał. Rozbawiła mnie owa historyjka i pomyślałam, że to niezły pomysł na powieść.

I oto znalazłam się w takiej samej sytuacji.

Nie trzeba było niczego więcej, by rozbudzić moją wyobraźnię. Wzięłam do ręki list i odwróciłam kopertę, szukając nazwiska nadawcy, ale go nie podano. Cholera!

Znów odwróciłam kopertę i wpatrywałam się w drobne, staranne pismo nadawcy. A gdyby… Gdyby tak go otworzyć? Może w środku znajdę jakieś informacje o nadawcy? Ale powstrzymały mnie przed tym zasady, w jakich zostałam wychowana. To był list prywatny.

Tak, ale liczył sobie czterdzieści trzy lata.

Co to zmienia, czyżby życie prywatne mogło się przeterminować?

Jeszcze przez chwilę toczyłam dyskusję z samą sobą, a potem podjęłam decyzję. Otworzę list, a jeżeli jego treść okaże się tego warta, postaram się przesłać go osobie, dla której był przeznaczony.

Otwarcie koperty w taki sposób, żeby jak najmniej ją uszkodzić, okazało się łatwiejsze, niż sądziłam. Przez te wszystkie lata klej wysechł, wystarczyło więc lekkie dotknięcie palcem (a raczej nożykiem do papieru), żeby skrzydełko się odchyliło. Delikatnie wyjęłam jedną kartkę, która była w środku, i ją rozłożyłam. W prawym górnym rogu ujrzałam nadruk oberży w La Rochelle. Na środku widniało tylko kilka nakreślonych pewną ręką akapitów.

La Rochelle, 12 września 1971

Ukochana, Najdroższa!

Mijają już trzy tygodnie z dala od Ciebie. Trzy długie tygodnie, w ciągu których nie oszalałem tylko dzięki wspomnieniu Twoich perfum, Twego głosu, który szeptał mi czułe słówka do ucha, Twej delikatnej skóry pod mymi palcami, smaku Twoich pocałunków. Każda godzina, każda sekunda spędzona z dala od Ciebie, jest dla mnie katorgą. Tęsknię za Tobą, Amélie, moja perełko, mój skarbie. Brakuje mi Ciebie tak, że nie potrafię tego wyrazić słowami, jak nigdy nikogo innego. Już nie chcę i nie mogę żyć bez Ciebie.

Lili, błagam, przyjedź do mnie. Przyjedź i wyjdź za mnie. Opuszczę Braci Czeladników i pójdę za Tobą tam, gdzie będziesz chciała. Wiem już dosyć, żeby pracować wszędzie i dla każdego. Kiedy jesteś ze mną, nie liczy się miejsce ani to, co robię… Ty jedna potrzebna mi jesteś do życia. Tylko to jest dla mnie ważne.

Kochana Lili, napisz do mnie, przyjedź pod adres wskazany w nagłówku listu. Będę tu na Ciebie czekał co wieczór przez dwa tygodnie, przez trzy tygodnie, a choćby i miesiąc, jeśli trzeba, jeśli o to poprosisz. Błagam, odpisz na ten list, napisz do mnie i powiedz, że przyjedziesz.

Kocham Cię.

E.

Nie wiem, ile razy przeczytałam ten list. Pięć, sześć, dziesięć. Tak czy inaczej, po dziesięciu minutach mogłam już recytować go z pamięci, nie zerkając na kartkę.

Nigdy niczego takiego nie czytałam. Wyczuwałam kryjącą się za słowami desperację autora i miłość, jaką darzył Amélie. Ścisnęło mnie w gardle, kiedy sobie uświadomiłam, że list do niej nie dotarł.

Nigdy się nie dowiedziała, że ów E. na nią czekał.

Do głowy cisnęły mi się setki pytań.

Czy autor listu czekał na nią dniami, tygodniami, miesiącami – tak jak obiecał – i nie wiedząc, czy przyjedzie, co wieczór doznawał zawodu? A może w końcu napisał nowy list? Czy ta Amélie dowiedziała się kiedyś, że gdzieś w La Rochelle czeka na nią ukochany? I co stało się potem? Czy wyruszył bez niej w dalszą drogę, czy też może wrócił tu po nią?

Tajemnica, która kryła się za tym listem, nękała ciekawość historyka i wyobraźnię pisarki, a mój mózg już snuł różne teorie i tworzył scenariusze. A jeśli E. mimo wszystko po nią wrócił? Jeśli się spotkali? Albo przeciwnie – jeżeli już nigdy się nie zobaczyli? Jeżeli los i kaprys poczty na zawsze rozdzieliły bratnie dusze?

Delikatnie, wolno złożyłam list, wsunęłam go do koperty i starannie schowałam do szuflady biurka. A potem wyłączyłam komputer, nawet nie otwierając pliku.

Wiedziałam, że tego wieczoru już nie ma sensu próbować – nie napisałabym ani słowa, bo myślami byłam daleko od moich bohaterów.

Rozmyślałam nad losami Lili i jej tajemniczego E.

***

KAROUAC, BRETANIA

14 LIPCA 1971

Zabawa rozkręciła się na dobre.

Oparty o barowy bufet Erwan beztrosko gawędził z kilkoma kolegami, kątem oka zerkając na pary, kręcące się w rytm melodii akordeonu i dud. Parkiet był prowizoryczny, wczoraj zamontowano estradę dla muzyków i ustawiono stoliki i krzesła, żeby tancerze mogli odpocząć w przerwach.

Erwan wypił łyk cydru, który nie był najlepszy, podobnie zresztą jak muzyka, ale to przecież nie miało znaczenia. Atmosfera była radosna i życzliwa, a jego zdaniem właśnie nastrój się liczył w takie wieczory.

Zostało mu już tylko kilka tygodni do końca kontraktu. Potem spakuje rzeczy i wyruszy w inne miejsca, do innych pracodawców. Marzył o tym. Chciał jak najszybciej zmienić powietrze, odkryć coś nowego. Miał wrażenie, że tu zrobił już wszystko, co mógł, nauczył się wszystkiego, czego miał się nauczyć, i aż się palił do nowych wyzwań i poznawania nowych ludzi.

Kiedy prawie rok temu przyjechał do Karouac, żeby się doskonalić w kamieniarskim rzemiośle u boku Braci Czeladników, tutejsi mieszkańcy przyjęli go serdecznie i z szacunkiem, podobnie jak witali tu każdego obcego, który do nich zawitał. Jednak w ich oczach do dziś pozostał, kim był. Obcym. Dostrzegał to w spojrzeniach, czuł w uściskach ręki, w uprzejmości tutejszych ludzi. Jest i do końca życia pozostałby dla nich przybyszem. I może nawet tak właśnie było dobrze. Dzięki temu łatwiej mu będzie stąd wyjechać. Prawdę mówiąc – wyjedzie z ochotą.

Jego uwagę przyciągnęło jakieś poruszenie z lewej strony. I właśnie wtedy ją zobaczył. Tę dziewczynę. Przyszła z inną, chyba swoją rówieśnicą. Wyglądały na siedemnastolatki. Była z nimi jeszcze jedna, młodsza o kilka lat. Wszystkie trzy trzymały się na uboczu, choć z zazdrością patrzyły na tańczących. Ona miała na sobie czerwoną sukienkę-trapez, bez rękawów, z szerokim białym paskiem nisko na biodrach. Rude loki przytrzymywała biała op­as­ka. Erwan przełknął ślinę, serce mu biło jak po długim biegu. Ta dziewczyna była cudowna.

Koleżanka pięknej nieznajomej coś do niej powiedziała i zaczęła się śmiać. Ze swojego miejsca Erwan nie słyszał, o czym rozmawiały, ale mógł niepostrzeżenie obserwować każdą reakcję, każdą minę rudowłosej i był zauroczony.

A potem dziewczyna powiodła wzrokiem po twarzach ludzi wokoło, jej spojrzenie natrafiło na wpatrzone w nią oczy Erwana i na moment się zatrzymało, aż zachęcony tym pozwolił sobie na uśmiech. Odpowiedziała uśmiechem, a wówczas poczuł się, jakby nad jego głową już wybuchały pióropusze sztucznych ogni. Skinęła mu głową, nadal nie odwracając wzroku.

I trwali tak, patrząc na siebie, dopóki jakiś chłopak nie podszedł, by zaprosić ją do tańca. Wtedy odeszła z nim na parkiet.

– Przyniosę coś do picia – powiedziała France, kiedy we trzy usiadły przy stoliku. – Chantale, rusz się, chodź ze mną, pomożesz mi przynieść szklanki!

– Ale ja wolę zostać z Amélie!

– A jak ja mam sama wziąć trzy szklanki? Nie każemy chyba robić tego Amélie w dniu jej urodzin. No już, wstawaj!

– No dobrze, idę! – jęknęła Chantale.

Rozbawiona Amélie obserwowała młodszą koleżankę, która powłócząc nogami, ruszyła za starszą siostrą. Jej najlepsza przyjaciółka lubiła przypominać małej, że to ona, France, jest najstarsza w domu. W ten sposób kompensowała sobie fakt, że rodzice zmuszali ją, żeby zawsze zabierała ze sobą Chantale. Amélie odprowadziła je wzrokiem aż do barku, a potem spojrzała na parkiet, szukając twarzy, której dotąd nie mogła dostrzec.

Westchnęła w duchu. W głębi serca liczyła, że chłopak, który wpadł jej w oko, zaprosi ją do tańca. Serce uderzyło jej trochę szybciej, gdy przypomniała sobie zwrócone na nią oczy (z tak daleka nie widziała, jakiego są koloru), czarujący uśmiech, ciemne, niesforne włosy, które najwyraźniej nie chciały dać się porządnie uczesać. Siedzieli, toteż nie była tego pewna, ale nieznajomy sprawiał wrażenie wysokiego i dobrze zbudowanego. I był młody, miał najwyżej dwadzieścia lat. To tylko trochę więcej niż jej świeża, dzisiejsza osiemnastka – kolejny krok ku dorosłości i prawu dokonywania własnych wyborów, bez konieczności uzyskania zgody rodziców. Już teraz bała się rozmowy, którą będzie musiała z nimi przeprowadzić w najbliższych dniach, żeby otrzymać ich podpis.

– Przepraszam, zechce pani zatańczyć?

Czyjś głos tuż za nią zatrzymał Amélie na niebezpiecznym szlaku, jaki obrały jej myśli. Drgnęła. Odwróciła się, trzymając rękę na sercu i… stanęła oko w oko z młodym nieznajomym, który przed chwilą rozbudził w niej marzenia.

Zanurzyła spojrzenie w szarych, wpatrzonych w nią oczach i nie dając sobie czasu na refleksję, powiedziała:

– Tak.

Przeprosiła lekkim uśmiechem France, wracającą z Chantale, wstała i wsunęła dłoń w wyciągniętą rękę nieznajomego, by pójść za nim na parkiet. Miał silne, spracowane dłonie. Ręce robotnika. Zastanawiała się, jaki wykonuje zawód. Nigdy wcześniej go nie spotkała, ale to o niczym nie świadczyło. Przez cały rok szkolny mieszkała w internacie prywatnej szkoły, kilkadziesiąt kilometrów od domu, a do Karouac przyjeżdzała tylko na wakacje. Śmiertelnie się tu nudziła, na szczęście jednak jej najlepsza przyjaciółka France była w takiej samej sytuacji, więc razem robiły wszystko, by czas płynął jak najszybciej.

Znaleźli się na parkiecie i chłopak stanął twarzą do niej. Uśmiechnął się i bez słowa, patrząc Amélie głęboko w oczy, swobodnie i umiejętnie poprowadził ją do tańca przy dźwiękach szalonej melodii.

Kiedy muzyka ucichła, nie puścił Amélie, nie odsunął się, nie podziękował, nie odprowadził jej do stolika. Przeciwnie, zapatrzony w jej oczy, zaczął:

– Czy…

– Tak – odparła zadyszana.

Zgodziła się na następny taniec, potem na jeszcze jeden. I jeszcze jeden. Po kilku szybkich kawałkach zespół zagrał spokojną, romantyczną balladę. Nawet nie pytając, chłopak objął ją w pasie, drugą ręką ujął jej prawą dłoń i łagodnie przyciągnął Amélie do siebie. Nie protestowała. Poddała się jego woli.

Bo w głębi duszy właśnie tego pragnęła. Żeby wziął ją w ramiona.

– Erwan – szepnął jej do ucha po kilku sekundach milczenia. – Mam na imię Erwan.

– Amélie.

– Bardzo mi miło, Amélie – powiedział, lekko skłaniając głowę.

Amélie z uśmiechem powtórzyła jego ruch.

– Mnie również.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI